Buda & Pest

Op het station van Budapest gaat het even een beetje verkeerd. We hebben geen idee hoe we bij het volgende hostel, Backpack Guesthouse moesten komen, of hoeveel Florinten we moeten pinnen en wat deze waard zijn in Euro's. Niet echt goed voorbereid... Door de verwarring gaan we ook nog eens lopen kibbelen. We besluiten dat we wel wat verkoeling kunnen gebruiken en gaan een restaurant,  Baross Terem, binnen. Dit is gigantisch en leeg, behalve vijf man aan personeel is er niemand. We drinken een biertje en Gijs wil gebruik maken van het toilet. Een ober loopt met hem mee naar een deur helemaal achter in de ruimte. Gijs daalt een trap af en verdwijnt uit het zicht. Ik krijg er een ongemakkelijk gevoel van. De ober komt terug lopen naar mijn tafel. "You'll never see him again" zegt hij grinnikend, dat breekt wel even het ijs. 

We bestudeerde de kaart die we bij een enorm chagrijnige en totaal niet behulpzame medewerker van het toeristen info punt hadden gekregen. Echt ongelooflijk, die man was niet te genieten. Nadat we bij het restaurantje waren geweest konden we gelukkig weer aardig tegen elkaar doen en besloten maar gewoon een taxi te nemen. De straat van het hostel is gewoon  niet terug te vinden op de kaart. 

We hebben al snel een aantal taxi chauffeurs gevonden en we vragen hen waar ons hostel ligt. Na een discussie in het Hongaars, blijkt het aan de overkant van de Donau in het Buda gedeelte van de stad. Onze kaart is gewoon te klein, de straat die we zochten valt er net buiten. 

Omdat we geen idee hebben hoeveel Florinten waard zijn, hebben we geen idee wat we moeten betalen voor het ritje. Ik heb het gevoel vet belazerd te worden (dit blijkt achteraf helemaal niet zo te zijn). Het is een rit van ongeveer een half uur, maar we staat regelmatig stil door het verkeer.

Budapest is fantastisch mooi, ik heb de hele rit met mijn mond open gezeten. Toch weer heel anders dan de vorige plaatsen die we bezocht hebben. 

Het hostel Backpack Guesthouse (tegenwoordig heet het Shantee House!) ligt in een gewone woonwijk, met een soort hippie Feng Shui kiezelstenen voortuin. We halen onze tassen uit de auto en gaan naar binnen. De man die ons komt begroeten is te typisch voor woorden, halflang haar, batik shirt aan, korte broek en sandalen, deze man komt rechtstreeks uit een stonerfilm. 

De man gaat op zoek naar onze reservering in de computer, maar is wel erg lang bezig. "There's a problem" zegt hij opeens, en ik schrik me rot, dat meen je niet..."We have room for fifty people, but tonight we have ninety" verteld hij. Ondertussen zie ik achter hem, in de keuken, iemand op een houten bankje slapen. Onze slaapplekken in de dorm zijn weg gegeven. Even ben ik verontwaardigd, maar gelukkig geeft hij aan dat hij een tweepersoonskamer voor ons heeft, die eigenlijk beter is dan de dorm. Waarom begint hij daar niet gewoon mee? Ik zat al een beetje op te hikken tegen het slapen in de dorm, maar de prijzen van dit hostel liggen redelijk hoog, maar we kennen het van BNN op reis of één van die programma's en het lijkt ons een toffe plek. 

We worden naar onze kamer gebracht, deze ligt aan de tuin heel relaxt. Het is een prima kamer, gewoon een bed (dat ook nog een beetje zacht is) en een kast. Geen badkamer, deze ligt verderop in de hal. De achtertuin is heel gaaf, met hangmatjes, een grote tent om in te slapen en je kunt er zelfs je eigen tentje op zetten. De volgende ochtend konden we goed zien hoe druk het eigenlijk was, overal lagen mensen de slapen, ook de tuin lag vol. 

Natuurlijk besluiten we heel eigenwijs lopend op zoek te gaan naar eten. Ik dacht dat ik vanuit de taxi restaurantjes in de buurt had gezien, maar dit denk ik wel vaker. Uiteindelijk lopen we terug naar het centrum, aan de andere kant van de Donau en eten bij een schattig mediterraans tentje. 

Eigenlijk willen we terug naar het hostel, maar wanneer we de grote witte brug naar de overkant oversteken zien we een waterval in de Gellértberg, met een bruggetje dat er voorlangs loopt. Daar wil ik wel even kijken. Halverwege blijkt dat we nog verder omhoog kunnen klimmen en ik ben wel benieuwd naar het uitzicht, dus na het bruggetje, waar gasten staan te zuipen dus zo tof was het niet, lopen we verder omhoog. 

We komen bij een halve cirkel van zuilen, met in het midden een groot beeld van een man die een kruis in zijn hand heeft dat hij uitsteekt naar de stad. Op dit punt heb je al een mooi uitzicht over de stad. 

Hoe donkerder het wordt , hoe mooier de stad. De verlichting laat de gebouwen goud kleuren, echt gaaf! We lopen nog verder omhoog. Op een gegeven moment komen we een stel jongens tegen die als bezetenen aan het graven zijn. Even verderop gaan we zitten en kijken even wat ze aan het doen zijn. Het is bizar, ongestoord gaan ze verder en kijken voor niemand op. 

Een laatste lange trap op klauteren en we komen uit bij het Citadel, een soort fort boven op de berg. Er zijn veel toeristen met camera's met gigantische lenzen. Er is een parade van mensen in traditioneel Turkse kleding, die met veel muziek en dans voorbij geschoven komen. Het uitzicht is heel mooi, het is inmiddels helemaal donker. 

We lopen rond bij het citadel en komen uit bij een soort plein. Hier staat een gigantisch beeld van een vrouw met een veer die ze hoog boven haar hoofd in de lucht houdt. Het is een soort vrijheidsbeeld en is best tof om te zien. 

Nadat we alles wel zo een beetje gezien hebben besluiten we terug te lopen naar het hostel, dit was natuurlijk weer even zoeken, maar inmiddels ben ik dit wel van ons gewend. Het bed blijkt toch niet zo zacht te zijn als ik die middag dacht, maar het is altijd beter dan het betonnen bed uit Bratislava.