Beestjes, batik en een becak

Vandaag gaan we weer aan de wandel. Allereerst willen we naar het Kraton, het paleis van de keizer. Echter komen we er daar achter dat het gesloten is, vanwege de viering van een besnijdenis... 

We komen wel een andere nieuwe Harry tegen, hij verteld dat we naar het batik center moeten. Dit staat sowieso op het programma en hij brengt ons naar een becak, een fiets met daarachter een karretje voor (in principe) twee personen. Ik vind het eigenlijk helemaal niets, maar goed ik ga in het karretje zitten, samen met Gijs. 

Het dunne mannetje trapt zo hard als hij kan, maar hij heeft moeite om vooruit te komen. We willen uitstappen om hem te helpen, maar dan mag absoluut niet. Ik voel me echt een dikke, witte toerist nu. En dat ben ik eigenlijk natuurlijk ook gewoon. 

Bij het batik center worden we door de becak chauffeur bijna naar binnen gereden. Gelukkig zijn we niet de enige die hier heen zijn gekomen. Er lopen een stuk of tien mensen rond. Allereerst gaan we kijken hoe de werken gemaakt worden. Een vrouwtje zit achterin op de grond met een lap stof. Met een verwarmd potje wax en een soort pennetje is ze bezig om het doek te waxen en te kleuren. Hoe meer kleuren er gebruikt zijn, hoe meer werk er in zit. 

Op de plekken waar een bepaalde kleur niet moet komen, wordt wax gesmeerd. Vervolgens wordt het doek geverfd en begint het proces opnieuw met de volgende kleur. 

Het hele pand staat vol met doeken, die allemaal gesorteerd op prijs. Van een man, die ik er van verdenk de eigenaar te zijn, krijgen we een rondleiding. Ik heb al wel het één en ander gelezen over dat deze centrumpjes oplichters zouden zijn, maar eigenlijk kan dit me niet veel schelen. We vinden drie hele mooie werken en als je dit omrekend naar euro's, stelt die prijs echt niets voor. 

We stoppen even voor een lunch in een groot marktgebouw. Gijs eet hier de lekkerste Gado Gado ooit en ik moet zeggen, ik eet ook best goed. Tot dat er een kakkerlak over de tafel rent...

Van de vogeltjesmarkt heb ik van te voren al een slecht gevoel, dit wordt vast geen pretje. Toch wil ik het zien, het blijft een deel van de cultuur. Mijn voorgevoel was terecht, het was pure horror. De parkietjes hebben het op zich nog goed, maar zij zijn niet de enige dieren die hier te koop zijn. Kleine uiltjes en vleermuizen die in het volle zonlicht aan het verpieteren zijn, schildpadden die opgestapeld liggen en gekleurde keukentjes. Ik krijg hier echt maagpijn van. We lopen vlug een rondje, maar ik kan het bijna niet aanzien. Dan besluiten we maar weg te gaan bij de markt vol dierenleed...

Die avond pakken we een taxi naar Sosrowijayan, een gezellige en populaire wijk. Hier vind je de Malioboro straat, waar je een hoop backpackers tegen komt. Hier zijn gezellige restaurantjes en lijkt er altijd een markt te zijn, vooral met toeristen rommel. We gaan het eerste restaurantje in dat we tegen komen. Het eten is oké, maar niet super. Tijdens het eten komt er een bandje binnen, dat de hele straat af gaat. Dat maakt het wel weer tof.