Borobudur en Prambanan

Hit and run markt

Door het gedoe met het hek zijn we al laat en we moeten ook nog eens pinnen, waardoor we nog later zijn. Onderweg verteld Edy van alles over wat er zich buiten afspeelt. Zo komen we over een marktje. Deze start elke dag om drie uur, maar de verkopers zorgen dat ze om vijf uur weg zijn, want dat wordt de politie wakker. Hij maakt geen grapje, dit gaat iedere dag zo. 

 

Edy rijdt zo hard, dat we op en neer vliegen in de auto. Ik wordt er naar van, het is te vroeg hiervoor. "I need to drive fast, because we are late!"roept hij af en toe over zijn schouder. De auto wordt geparkeerd bij een aantal busjes en taxi's. "Just go up there" zegt Edy en wijst naar een smal zandpad dat de berg op loopt. "And hurry!" gooit hij er nog even achteraan. 

 

We lopen zo snel mogelijk het pad op, dat redelijk stijl omhoog gaat. Af en toe zijn er traptreden uit de aarde gehouwen, maar eigenlijk maakt dit de weg alleen maar moeilijker. Het is ook nog pikdonker.

 

Als we eindelijk boven komen, zien we dat we zeker niet de enige zijn. Een stuk of vijftig toeristen, misschien meer, staan ook al klaar. Het is niet storend, er is plek voor iedereen. 

 

Langzaam komt de zon op, achter de Merapi vulkaan. Het is echt heel gaaf, zulke fantastische kleuren. De mist drijft tussen de heuvels in het dal en opeens zie ik de stoepa's van de Borobudur liggen. Echt de moeite waard! Tussen de begroeide heuvels voor ons drijven flarden mist, wat het helemaal sprookjesachtig maakt. 

 

Op de weg naar beneden blijkt dat we eigenlijk best gevaarlijk bezig waren, door in het donker naar boven te rennen. Het pad is echt heel smal en als één van ons gestruikeld was, dan waren we direct van de steile berg naar beneden gerold.

Om drie uur  staan we al naast ons bed. Snel opfrissen en aankleden. Beneden wachten we op de taxi die Harry de touring man voor ons geregeld heeft. 

 

Precies om vier uur komt de vrolijke chauffeur voorgereden, maar wij kunnen de tuin niet uit. Het hek zit op slot en er is nog niemand wakker. Als we bij de receptie naar binnen kijken liggen er een stuk of tien mensen op matjes op de grond te slapen, best vreemd. 

 

Ondertussen is er een ladder ontdekt, die het precies over de punten van het tuinhek redt. Kunnen we toch nog met de taxi mee. De man stelt zich voor als Edy en is echt een grappige vent. 


Stoepa's

Na een ontbijtje is het tijd om de Borobudur te verkennen, 's werelds grootste buddhistische tempel. We worden gelijk gestalkt door een aantal verkopers, super irritant, maar we weten ze af te schudden. We krijgen een sarong om, deze staat Gijs wel erg goed. We lopen over het terrein en lopen wat te geinen. Ineens doemt de tempel dan voor je op, wat een gigantisch ding!

 

We lopen rond en bekijken de prachtige reliëf werken op de wanden. Naar mijn idee lopen we echt uren rond voor we de top bereiken. Hier staan de stoepa's met buddha's eronder. Het is echt mooi. Nanouk moet regelmatig met mensen op de foto, ze zijn fan van haar licht blonde haar. 

 

Als we terug lopen richting de auto, komen de verkopers die we eerder afgeschud hebben ons weer lastig vallen. Toch koop ik een klein stoepatje van de opdringerige man. Deze neem ik mee voor bij de urn van mijn moeder.


Edy the Chicken Killer

Onze chauffeur Edy is echt een grappenmaker, maar wel heel tof. Hij stopt op interessante punten en verteld van alles over de omgeving. Hij heeft een soort gastenboek in zijn auto, waarin ze hem "The Chicken Killer" noemen. Hij lacht en verteld dat hij per ongeluk een kip dood heeft gereden met een paar toeristen in zijn auto. Het was wel sneu voor de eigenaren van de kip, maar hij heeft hen een vergoeding gegeven.

 

Opeens stopt hij langs de kant van de weg, sprint de auto uit en rent naar een verkoopkarretje. Hij komt terug met wat hij 'snake fruit' noemt. Het ziet er gaaf uit, een vrucht met donkerrode schubben, waar iedereen zijn vingers aan open haalt. We peuzelen het ding op, maar het is erg bitter. In het midden zit een pit, die wat op een kastanje lijkt. Als we het stuk fruit al bijna op hebben, zegt hij pas dat we absoluut niet in de pit moeten bijten, dan kunnen we naar het ziekenhuis.... 

 

Bij een uitzichtpunt stapt Edy de auto uit en voert een hele goocheltruc uit op zijn motorkap. Hilarisch. Bij een stoplicht zegt hij dat hij nog een truucje kan. Hij wijst naar een politiepost op de hoek van de straat. Hij wacht tot het licht op rood staat en rijdt door het rode licht. Lachend wijst hij weer naar de politie post. "They take a nap at this time" giert hij en inderdaad, als we naar binnen kijken ligt de agent op een bankje te pitten. 


Prambanan

Bij de hindoe tempel Prambanan is de schade van de recente aardbeving nog goed zichtbaar. Het terrein ligt bezaait met stukken van de tempel, echt zonde. Ze zijn bezig met het herstellen van de bouwwerken en een aantal gebouwen staan in de steigers. Om de grootste van het stel te betreden moeten we een flatteuze blauwe helm op. 

 

De tempel is gebouwd in de 9e eeuw en is een Hindu tempel. Het is tof om het verschil met de iets minder uitbundige, maar reusachtige, Bordobudur te zien. Het Prambanan complex is de grootste Hindu-complex van Indonesië, en de op een na grootste van zuidoost-Azië. 

 

We struinen wat rond, lopen de gebouwtjes in die wel open zijn voor publiek en bewonderen de details van deze tempel. Ik vind het super tof om te zien en probeer me voor te stellen hoe het er 1100 jaar geleden hier aan toe ging. Waarschijnlijk één grote chaos van muziek en een explosie van kleuren. Ik vind het jammer dat het allemaal is ingewisseld voor andere, minder expressieve geloven. 


Meer batik

Nadat we even langs het vliegveld zijn gereden en tickets naar Bali hebben gekocht en de tickets van Lombok terug naar Jakarta, rijden we met Edy naar het atelier van zijn 'neef'. Hier zijn weer veel batik werken te vinden. We krijgen thee en kijken wat rond. Ik voel me heel lullig als ik niets koop, maar we hebben gisteren al genoeg ingeslagen. Dat is natuurlijk de hele gedachte er achter, maar goed gelukkig besluiten Max en Nanouk om nog wel het één en ander te halen. 

 

We worden afgezet bij Wisma Ary's Guesthouse en geven Edy een dikke fooi, ik denk dat hij wel één van de leukste chauffeurs ooit is. We relaxen even bij onze kamer, maar een paar uur later duiken we weer een taxi in. We gaan weer naar Malioboro straat. Net als gisteren gaan we het eerste restaurant in dat we zien als we de chauffeur stopt. Het Legian Garden Restaurant zit op een boven verdieping en is helemaal open. We werpen vlug een blik de keuken in, maar dit ziet er prima uit. 

 

Nog geen vijf minuten nadat we zijn gaan zitten huppelt er een dikke rat over een muurtje langs de rand van het restaurant. Aangezien de hele boel open is, kan die natuurlijk overal vandaan komen. Hier hebben we wel echt super lekker gegeten!


Reactie schrijven

Commentaren: 0