Eilandhoppen

We staan vroeg op en pakken onze tassen weer in. Het is tijd voor de volgende Gili, namelijk Air. Aan de ene kant vind ik het jammer, omdat ik niet veel van het feesten heb meegekregen, maar aan de andere kant ben ik de drukte en het 'You smoke weed?' ook wel zat. 

Het is tien minuten lopen naar de haven, die ik niet als haven zou herkennen als iemand ons hier niet naar toe had gewezen. Het is best logisch, want het zit tegenover Harbour Café... maar verder zijn er geen aanwijzingen dat je hier moet zijn voor de boot. 

Al vroeg is het heet en ook best druk bij het havengebouwtje. Gelukkig duurt het niet lang voor we de boot op kunnen, wat wel weer een beetje gestuntel is, maar ik kom heelhuids en droog het houten vaartuig in. 

We varen een rondje rond Gili Meno, de kleinste van de drie eilandjes, hier staan toch meer gebouwen dan ik van te voren verwacht had. Op Meno gaan we niet overnachten, maar varen door naar Air. Hier is het in ieder geval een stuk rustiger dan op Trawangan. 

Bij het strand waar we gedropt worden staan alweer een hoop jongens te wachten op de lading toeristen. Ze hopen dat je hier komt zonder dat je een verblijf geboekt hebt, ik vraag me af hoeveel mensen dit daadwerkelijk doen. Ik ben er in ieder geval niet dapper genoeg voor. 

Helaas pakken we een cidomo naar Island View, onze accomodatie. Ik wil eigenlijk niet, ik vind het echt sneu voor de paardjes die de hele dag heen en weer moeten hobbelen, weinig rust krijgen en vaak nog in de zon staan ook. Veel van de dieren hebben X  poten en wonden op hun knieën. Ze zien er niet goed uit. Het is echter wel (te) ver om te lopen en ik ben nog steeds beroerd, dus toch maar het wagentje in. 

We hobbelen over de zandweggetjes en opeens valt één van onze tassen van de wagen. We roepen tegen de bestuurder dat hij moet stoppen, maar dit hoort hij pas laat. Gijs springt van de wagen en rent terug om de tas te pakken. Nog wat gehobbel, gewiebel en gebons later verdwijnt het zandpad in een dun strookje en ineens rijden we tussen de koeien. Ik ben even verbaasd, maar het blijkt dat we bij Island View zijn aangekomen. 

Island View is geweldig. We worden direct begroet door een joviale man en we hebben twee superschattige hutjes, naast elkaar, tussen de palmbomen. Er is een buitenbadkamer, deze is echt heel tof! Het is alleen een beetje gênant dat ik nog 'last van mijn buik' heb en het toilet ook buiten is... 

Bij de bar, aan het witte zandstrand, gaan we een ananassapje drinken, heerlijk! Gijs en ik gaan daarna nog even aan het strand zitten. Het water staat laag en ik zit tussen het koraal, maar het is heerlijk. 

We huren twee mini fietsjes bij de bar en crossen naar de andere kant van het eiland. Het duurt niet lang of ik ben rood/bruin van het stuivende zand. We fietsen door een dorpje op palen, wat leuk is om te zien. Toch blijft het jammer dat je hier eigenlijk alleen maar tussen de andere toeristen zit. Het fietsen gaat hier wel een stuk makkelijker dan op Gili Trawangan. 

Een kwartiertje later komen we aan bij de barretjes aan de andere kant. We hangen wat rond, maar blijven hier niet te lang, we willen niet in het donker fietsen, dan raken we geheid de weg kwijt. Het lijkt onmogelijk, op zo een klein eiland, maar toch krijgen we het zelfs in het licht nog voor elkaar. Het begin stuk zijn we goed gefietst, maar toch komen we niet uit bij Island View. We zijn echt experts in verdwalen...

We zijn gelukkig wel voor het donker terug en kijken naar de ondergaande zon op het strand, echt heel erg mooi! Daarna gaan we met Max en Nanouk op zoek naar een restaurant wat zij die middag hebben gezien. In het donker lopen we over het strand. Gelukkig was Max zo slim om een lampje mee te nemen, want anders hadden we een probleem gehad. Over het strand lopen allemaal touwen waar de bootjes mee vast liggen. Dit is in het donker echt niet te  doen. 

Ongeveer twintig minuten later komen we bij Legend Bar, waar live muziek zou zijn. Hiervoor is het nog te vroeg, maar de band is aan het in spelen. We strijken neer bij een loungehutje en bestellen wat te eten. In plaats van mijn 'gewone' pasta, krijg ik pasta met pepertjes. Dit heb ik net te laat door, ik neem een hap en voel het branden in mijn mond. Ik krijg hier zo een buikpijn van, dat ik wel op het hurktoilet moet. Ik kan wel huilen. Het deurtje kan niet dicht en Gijs moet op wacht staan. Toch komt er een stom mokkel dat de deur bijna open rukt. Wat een mafkees. Ook Nanouk wordt niet lekker, echt zo knullig, maar binnen de kortste keren lopen we weer terug naar de hutjes.