Senaru

Onze grote rugtassen laten we voor een paar dagen achter bij Sunset House, hier komen we na ons Rinjani avontuur weer terug. We stappen in de taxi die ons naar Senaru gaat brengen. 

Drie uur en heel veel 90's nummers later komen we aan in het bergdorpje. We stoppen bij Restu, ons hele goedkope verblijf voor de komende nacht. Het stelt echt niets voor, een bed, douche en toilet, niets meer dan dat. Maar het uitzicht is heel gaaf. We kunnen de Rinjani zien liggen en even verderop de zee. 

Rames, een vrolijke vent, bakt een paar bananenpannenkoeken voor ons, voordat hij ons meeneemt op een tochtje naar de watervallen van Senaru. 

Als we bijna klaar zijn om te vertrekken, komt de eigenaar van het verblijf aanrijden. Hij komt bij ons zitten, wat me op de één of andere manier heel ongemakkelijk maakt. Ik vind het maar een vreemde vent. Hij biedt aan om ons, samen met Rames naar de watervallen te brengen. De man praat heel traag, alsof hij je in de zeik zit te nemen ofzo. Het is gelukkig maar een kort stuk rijden en dan zijn we van hem af. 

Rames is gelukkig wel een stuk gezelliger. Als we een lange trap aflopen om bij de grote waterval te komen, lacht hij ons uit als we met gezinnetjes op de foto moeten. 'For memory' zeggen ze er bij. Ik snap niet waarom, maar ik onderga het maar gewoon. 

De waterval beneden is heel gaaf, maar het is inderdaad wel wat druk. Het is zondag en dan komt de lokale bevolking ook naar de watervallen. Rames legt uit dat de grote waterval voor de mannen is, zo kunnen ze bewijzen dat ze echt heel stoer zijn. Ze staan onder de donderende straal, maar moeten zich wel omhoog houden door op een steen te leunen. De zachtere straal is voor de vrouwen en een derde straaltje voor de kinderen. 

We gaan verder op avontuur en komen geen mensen meer tegen. We lopen langs een irrigatiekanaal en komen uit bij een rivier. Hier sjokken we doorheen. Mijn slippers overleven het bijna niet, maar ik kan er nog op lopen. Een minuut of tien later komen we uit bij de volgende waterval. Deze is een stuk rustiger. 

Hier gaan we even zwemmen. Het water is koud, maar toch is het heel gaaf! Op een gegeven moment komt er een groep jonge jongens aan gelopen. Ze willen met me op de foto, super ongemakkelijk in mijn bikini, met een stuk of tien van de pubers die om en om naast me komen staan. Heel bizar. Even verderop liggen Gijs en Rames in een deuk...

Op de weg terug naar het verblijf gaan we door de irrigatiekanalen die in de rotsen zijn uitgehouwen. Het is wel een beetje eng, wortels steken uit het water omhoog en ik zweer dat ik vleermuizen hoor. Maar toch is het wel heel tof! Deze route is veel beter dan de heenweg, lekker rustig. We lopen over een rustig pad, langs een afgrond, als Rames ineens begint te schreeuwen. Even ben ik verbaasd, maar dan hoor ik dat er apen antwoorden even verderop in de bomen. 

Bij Restu eet Gijs wat, maar ik ben ondertussen weer beroerd geworden. Wat is dit vervelend, misschien had ik ook beter naar de kliniek kunnen gaan. Ik zie nu al op tegen het beklimmen van de Rinjani morgen...