Vroeg in de ochtend laden we onze tassen in een wit busje dat op ons staat te wachten. We gaan Zagreb achter ons laten en daar hebben we beide geen enkel probleem mee. Een vrolijke chauffeur draait Bob Marley en we zitten bij een aantal jongens/mannen die al snel in slaap vallen. Natuurlijk doet Gijs dit ook.
We rijden naar Plitvice, een nationaal park van Kroatië en misschien wel één van de mooiste van Europa. Onderweg is ook al zat te zien. Ik zie een dorp dat tussen watervallen is gebouwd en landschappen die gebruikt zouden kunnen worden als decor voor een fantasy film (jaja dit vind ik wel vaker).
Zaterdag
Als we worden afgezet bij de ingang van het park, geeft de chauffeur ons aan dat het vandaag wat drukker is dan normaal gesproken. De man laat ons op een kaart zien hoe we het beste kunnen lopen. Hij verteld dat we op moeten passen voor de beren in het park. "Here are bears, don't walk, just run!" zegt hij lachend. Hij geeft ook aan dat de kans klein is dat we er één zullen gaan zien, vooral nu het zo druk is. Het is zaterdag en de Kroaten gaan dan zelf ook naar het park. We hadden beter een dag eerder kunnen gaan...
Maar ach we zijn er nu toch. We spreken een tijd en plek af met de chauffeur waar we hem weer zullen gaan ontmoeten en gaan het park in. In de verte zien we al de mooie meren en watervallen liggen. Het is inderdaad wat druk, maar eenmaal in het park zijn de andere mensen goed te ontlopen.
Plitvice
In dit gebied is de grond van Travertijn, een soort kalksteen, wat vrij zacht is. Hierdoor kan het park elke dag weer anders zijn en verplaatsen de watervallen zich telkens. Dit maakt het heel bijzonder.
We lopen over de houten loopbruggetjes richting een grote waterval. Het is echt prachtig. Het water is turquoise en zo ontzettend helder. Je ziet overal de visjes zwemmen. In het begin hebben we nog wel last van de andere toeristen, die zichzelf ontzettend belangrijk vinden en overal vooraan willen staan. Ik snap dat je een goed uitzicht wilt en een mooie foto wil maken, maar toch gaan sommige mensen wel echt heel ver. Door een klein, (natuurlijk weer Frans) vrouwtje met een grote merktas wordt ik bijna het water in geduwd. Wat een idioot.
We kijken even bij de waterval, maar ook hier is het weer zo druk dat je eigenlijk niet normaal kunt genieten. We lopen snel door en hier is het gelukkig een stuk rustiger. Nu kun je zelfs denken dat je helemaal alleen bent.
Verderop komen we bij een aantal grotten, die wel even voor wat nodige verkoeling zorgen. Het is echt bloedheet. Nadat we een flink stuk gewandeld hebben komen we uit bij een steiger, waar we een bootje kunnen pakken naar de overkant. Hier is een restaurantje en lunchen we (niet echt lekker, ik zou aanraden een eigen pakketje mee te nemen en in het gras te gaan zitten). We hangen nog wat rond en bestuderen de irritante toeristen, voordat we terug gaan naar het busje.
Eenmaal bij het busje moeten we dik een uur wachten tot de andere komen. Het lijkt wel een schoolreisje waar de stoere jongens de rest op zich laten wachten. Best asociaal. Als we dan toch eindelijk allemaal in het wagentje zitten, valt de rest alweer snel in slaap. Ik lees wat en dommel af en toe ook weg. Opnieuw is de omgeving zo mooi! Spierwitte rotsheuvels, waar je een zonnebril voor op moet zetten om er naar te kunnen kijken en huisjes waarvan eigenlijk alleen de muren nog staan en die vol kogelgaten lijken te zitten.
Ineens doemt Split op in de verte. Geweldig! De blauwe zee met de witte stad in een baai en naast ons de bergen, ik had het niet zo mooi verwacht!
Reactie schrijven