Het is tijd om te vertrekken uit Bagan. Ik denk dat dit één van de meest bijzondere plekken is waar ik ooit geweest ben en ik zou hier nog wel een paar weken rond willen hangen en elke tempel uit willen kammen, maar helaas, onze tijd zit er alweer op.
Bij de receptie van Shwe Nadi wachten we op onze pickup. Ik dacht dat ik ondertussen wel geleerd had dat een pickup gewoon oppikken is en geen echte pickup truck. Deze keer zit ik er naast. Een wit wagentje stopt voor onze guesthouse en we moeten in de achterbak plaatsnemen. Het zit al aardig vol en aan de achterkant zit geen hekje of iets om je tegen te houden. Ik vind dit niet zo prettig, maar gelukkig stoppen we bij nog een laatste hotel om andere op te pikken die nu fijn achteraan mogen zitten.
Het is behoorlijk proppen, maar al snel zit iedereen. De mannen die erbij zijn gekomen vinden het duidelijk ook niet heel tof en zitten verstijfd als we veel te hard over de snelweg crossen. We worden naar een busstation gereden waar een grote bus voor ons klaar staat.
Iets later dan verwacht vertrekken we. Het uitzicht is deze rit niet heel indrukwekkend. Af en toe rijdt de bus wat langzamer en gaat één van de bijrijders uit de open deuren hangen en geeft wat geld af bij een tolhuisje. Best komisch.
Gedumpt in Mandalay
Wanneer we aankomen in Mandalay gaat alles ineens heel raar. We worden afgezet op het busstation, onze tassen worden uit de bus gegooid. Het is bloedheet en ik heb geen idee waar we heen moeten. We hebben betaalt voor een rit tot aan het hotel en ik begrijp even niet wat er allemaal verwacht wordt. Even verderop staat een pickup auto, dezelfde als in Bagan, maar die zit stampvol. Ik ga echt niet achterin zitten en half uit de wagen hangen. Ondertussen staat er een horde taxichauffeurs om ons heen. We kijken om ons heen, maar zien geen andere auto staan, andere toeristen die bij ons in de bus zaten nemen ook een taxi. Ik ben hier al snel klaar mee en we vragen hoeveel het is om ons naar het hotel te brengen. Ik vind het prima en we gaan met hem mee.
Ik ben gelijk al blij als we de hitte van het busstation verlaten en in de auto stappen. Nog geen tien minuten later staat we voor Hotel A1, de chauffeur vertelt ons al dat het een goed hotel is. Dat is fijn om te horen. Het ziet er ook goed uit. We lopen de receptie binnen, dit is wel erg netjes, vooral aangezien wij nog onder het zand zitten van Bagan en het busstation. We krijgen een welkomstdrankje, top! Dan laat één van de baliemedewerkers ons de kamer zien. Dit is netjes en ik denk dat ik hier prima ga slapen.
Blokje om
We gaan een blokje om, ik ben bang om te verdwalen, dus we houden goed in de gaten waar we zijn. Ik moet zeggen dat ik Mandalay een behoorlijke domper vind vergeleken alle andere plekken waar we tot nu toe geweest zijn. In Yangon had je tenminste nog een beetje sfeer, maar hier vind ik er echt niets aan. Er wordt constant naar je geroepen of je een taxi wilt, bloedirritant. Wanneer we een blokje om zijn geweest, besluiten we toch even terug te gaan naar het hotel en daar in het restaurant op de vijfde etage een sandwich te eten.
Ondertussen kijk ik op internet naar restaurantjes in de buurt. Er is een Ginki, net als in Nyaung Shwe! We besloten er heen te gaan lopen. Op het moment dat Gijs en ik ergens heen besluiten te lopen, gaat het meestal mis. Op zich ging het deze keer goed. Alleen kwamen we bij de snelweg aan en stonden midden in een soort sloppenwijk. Er hing geen nare sfeer, zoals we in Jakarta hebben ervaren, dus echt zorgen maakte ik me niet. We lopen door het station, waar ook een hoop mensen blijkbaar overnachten. Er hangen waslijntjes met kleding overal.
Het blijkt natuurlijk weer een eind lopen niet normaal, maar uiteindelijk komen we inderdaad bij Ginki terecht en dat zonder te verdwalen! Ik ben trots op ons. Het is hier echt relaxt. Je voelt niet meer dat je in een grote stad bent ennnnn hier zijn de eerste chille stoelen van de vakantie. Eindelijk lekker zitten. We bestellen een biertje en avondeten, het smaakt heel goed. Natuurlijk heb ik binnen vijf minuten weer een kat gevonden waar we niet meer vanaf komen. Het is echt een dotje en dat wordt dan ook haar naam.
Op de terugweg nemen we wel een taxi. We wilden eigenlijk nog blijven, maar toen we een biertje bestelde, hoorden ze dit weer als de rekening.., Dit blijft een dingetje. Als we bijna bij het hotel zijn, wordt onze taxi stop gezet door een stel militairen. De taxichauffeur lacht, dus ik probeer me geen zorgen te maken, maar ik wordt er best benauwd van. Met een zaklamp schijnen ze naar binnen en onder de stoelen. Ook de achterklep moet er aan geloven en wordt uitgeplozen. Geen idee waar dit over gaat, maar blijkbaar is alles in orde en we mogen weer doorrijden.
We gaan nog even naar de nachtwinkel en maken het eigenlijk net even te laat...
Reactie schrijven