Gijs voelt zich nog steeds niet lekker, heel vervelend. Pas rond twaalf uur gaan we op pad. Mandalay is niet echt onze stad, maar we proberen er nog het beste van de maken op onze laatste dag. Als eerste willen we ontbijten en gaan naar Bistro 82, wat goede scores heeft op Tripadvisor. Wat is dat duur, niet normaal! Duurder dan het eten in Nederland. Bekijk het maak. We drinken wat en maken dat we wegkomen.
Vandaag willen we naar Mandalay Hill en onderweg komen we BBB tegen, dit zijn betere prijzen en ik heb ook over deze tent gelezen op internet. Het eten is hier ook echt goed!
We zijn echt heel irritant, zelfs na de ervaring van de dag ervoor, gaan we nu nog steeds lopen. Uiteindelijk komen we uit bij het grootste boek ter wereld.
Stenen lezen
Het grootste boek ter wereld vind ik een beetje tegen vallen. Er staan een hoop pagode achtige huisjes, met daarin grote blokken steen met daarop het verhaal van Buddha. Het maakt het wat minder indrukwekkend omdat je er niet in de buurt kunt komen, maar misschien ligt dit aan mijn humeur.
We besluiten de pagode op Mandalay Hill te bezoeken en vragen een taxichauffeur. Ik heb niet eens zin om hierin te onderhandelen en voor een redelijke prijs brengt hij ons naar boven. Als ik merk hoe lang het duurt om naar boven te komen ben ik wel blij dat ik niet eigenwijs ben gaan lopen!
De taxichauffeur zet ons af bij een gebouw met allemaal lange roltrappen. We zijn duidelijk niet de enige die besloten hebben naar de pagode te gaan. Onze schoenen gaan uit en de tas in, het zichtbaar bij je dragen is al niet respectvol. We komen uit bij een chagrijnig mannetje (die past bij mijn humeur) en betalen entree geld. Hij zegt tegen me dat ik geen foto's mag maken, maar de hele pagode is vol mensen met lensen van 3 meter lang, ik denk dat ik hem verkeerd heb verstaan.
Ik loop een beetje rond als ik ineens Gijs kwijt ben. Die is aangeklampt door een monnik, de jonge Sam. die wil graag zijn Engelse taal oefenen en heeft Gijs uitgekozen als project. Hij spreekt het al aardig, maar zelf wil hij graag nog een echt Engels accent aanleren. De bezoekers van de pagode vinden Gijs en Sam blijkbaar een heel interessant stel en zetten ze continu op de foto. Ik wordt hier heel ongemakkelijk van en sluip voorzichtig weg en loop een beetje rond.
De zon gaat langzaam onder, maar de andere toeristen staan te dringen om het beste plekje te veroveren. Dit gaat me een beetje te ver, de zon gaat elke dag weer onder, daar hoef ik mensen niet voor te porren met mijn ellebogen. De pagode zelf is echt wel heel mooi, met veel spiegeltjes en edelstenen. Ik ga op een eindje afstand weer bij Gijs en Sam staan. Sam verteld dat hij niet uit Myanmar komt, maar uit een regio in China en dat hij inmiddels wel goed Birmees spreekt, maar dat het wel echt een lastige taal is. Zijn volgende doel is dus het leren van Engels, zodat hij op een dag leraar kan worden in deze taal. Heel schattig.
De zon is inmiddels onder en de rest van de bezoekers zijn al weg. We nemen afscheid van monnik Sam (en ik van de kat die ik natuurlijk weer ontdekt heb) en gaan weer op weg naar beneden. Dit is echt een doolhof in het donker. Ik strooi nog wel even wat as van mijn moeder uit op Mandalay Hill. Ik wilde dit eigenlijk niet, omdat ik Mandalay niet echt kon waarderen, maar dit is toch wel een ontzettend tof plekje.
We lopen een heel stuk naar beneden. Ik rol nog een stukje omdat ik keihard onderuit ga. Gelukkig kan ik hier wel om lachen. Aan de voet van de heuvel besluiten we een taxi te nemen naar MinglaBar, een restaurant met typisch Myannarinese gerechten. We worden hartelijk welkom geheten en al snel staat onze tafel vol met allerlei gerechten, het één wat smakelijker dan de ander. Het is in ieder geval erg veel! Halverwege het eten valt de stroom uit, maar binnen een minuut staat de generator al weer te loeien.
Deze avond maken we het niet laat, het is de laatste avond in Myanmar en de volgende dag vertrekken we weer. Op naar Pyin Oo Lwin!
Reactie schrijven