Wat heb ik een rare nacht gehad. In eerste instantie werd ik wakker omdat ik dacht dat er een aardbeving was. Ik ben denk ik wel anderhalf uur wakker gebleven. Ik vermoedt dat het iets te maken heeft gehad met de malariatabletten.
Het was mijn bedoeling om die ochtend bustickets vanaf Yangon naar Ngwe Saung (een dorp aan de zee) te boeken, maar twee uur later is dit nog niet gelukt. Ik krijg er gewoon buikpijn van. We vragen Koko om ons te helpen, maar hij zegt dat het niet nodig is. Als we in Yangon aankomen moeten we gewoon naar het busstation, er gaan zat bussen naar Ngwe Saung.
Daarom is echt backpacken zonder iets van te voren te boeken niets voor mij. Ik kan het idee dat ik niet uitkom waar ik wil niet van me afzetten en raak er helemaal van door van slag.
Koko regelt nog wel even dat een tuktuk ons komt halen. We willen vandaag de watervallen bekijken. Hij zorgt dat we ook nog langs een koffieplantage en het huis van de gouverneur gaan. Een kwartier later staat het brommertje met achterbak voor de deur.
Het is winderig en hobbelig achterin, maar het is ook wel weer een belevenis. Gijs wordt keihard gelanceerd en knalt met zijn hoofd tegen het dak.
Klagen en zeuren
Bij de waterval worden we afgezet. Er wordt een kant opgewezen, naar een zandpad vol vervelende keien, en zoek het maar uit. Zo moeilijk kan het dus niet zijn. Als we de hoek om gaan blijkt het toch best steil te zijn. Ik weet nu al dat de terugweg een hoop gemekker en gezeur van mijn kant gaat opleveren.
Niet veel later komen we bij een klein watervalletje. We weten niet helemaal zeker of dit nou is waar we voor gekomen zijn, maar gaan sowieso even kijken. Er komt een oud mannetje aangelopen. "This is small waterfall, I will take you to big one" roept hij naar ons. We volgen hem, we moeten wel want er is maar één pad. Ik ben altijd bang dat we ineens ergens voor moeten gaan betalen, maar opnieuw is het mannetje gewoon blij om zijn omgeving te laten zien. Hij kletst een beetje met Gijs, terwijl ik inmiddels de gigantische spinnen heb gespot die zich in grote getallen hebben verschanst langs het pad.
De oude man verteld dat hij een mooi uitzichtspunt weet, waarbij je vlakbij de waterval komt. Het is een smal pad, door de bosjes. Ik durf dit echt niet, maar ik voel me er heel schuldig over. De spinnen vind ik gewoon te eng. De man probeert het nog "No spiders here" maar naast hem is een buitengewoon griezelig exemplaar te zien. Ik zeg nog tegen Gijs dat hij moet gaan en ik wacht wel op hem, maar dit wil hij niet. Ik denk dat ik thuis maar eens een angst therapie ga volgen...
Met een schuldgevoel ga ik verder naar beneden. De oude man is wel doorgelopen via het bospadje. Het duurt een eeuwigheid, maar langzaam dalen we toch. Onderweg komen we een aantal vrouwtjes tegen die een hangmat dragen, met daarin een toerist die zich naar boven laat tillen. Best een beetje raar...
Het wordt langzaam glibberiger, wat betekent dat we in de buurt komen. Allereerst komen we bij een groot standbeeld, waar mensen aan het bidden zijn. Gijs blijkt dit gewoon helemaal niet gezien te hebben... Even verderop is de waterval. Deze is ontzettend gaaf, vooral door de gouden pagode die er voor ligt. Hier strooi ik een beetje as uit, een mooiere plek had ik niet kunnen bedenken.
We genieten van de waterval en lachen om de mensen die zich het water in wagen. Er is zelfs een restaurantje, maar ik denk niet dat je hier echt goed kunt eten, alles wordt zeiknat!
Met flinke tegenzin gaan we weer naar boven. Als ik bekijk dat de weg naar beneden al zo vervelend was, dan ga ik kapot op weg naar boven. Ik heb ook nog niet ontbeten... Dit was niet heel erg slim. Een paar stops en een halve black out later komen we toch boven aan. Het ging eigenlijk sneller dan ik had verwacht, maar toch kon het niet zonder een eindeloze stroom aan gejammer en geklaag.
Bij een winkeltje boven op de berg halen we een cola, ik drink dit eigenlijk nooit, maar de suiker zal me goed doen. We stappen de tuktuk weer in en rijden we naar de koffieplantage. Ik hoopte op een rondleiding en iets om te proeven, maar het is puur een stop bij de plantage en de bestuurder van de tuktuk laat ons even de bonen zien.
Ook het huis van de gouverneur vind ik niet heel erg boeiend. Het is een mooi bouwwerk en leuk om te zien dat het een combinatie is van Birmese bouwstijl en het koloniale.
We worden weer afgezet bij Royal Flower Guesthouse, maar ik wil het centrum niet meer in. Gisteren werden we flink lastig gevallen door een stel zwerfkinderen en ook sloeg een voorbijganger mij op mijn arm, zonder aanleiding. We vragen twee fietsen aan Koko en gaan nog een avond naar Woodland. Dit is lekker afgelegen een fijne afsluiter van onze dagen in Pyin Oo Lwin. Morgen reizen we weer door.
Reactie schrijven