Verkouden op het strand

De tassen laten we achter en we gaan een stukje lopen. Als snel ziet het er gezelliger uit en doet het me een beetje denken aan de Gili's van Indonesië. Het oogt ook redelijk toeristisch, terwijl ik er maar weinig rond zie lopen. We duiken een steegje in, we kunnen de zee al zien liggen. Eerst lopen we door een dorpje, wat een gek contrast is met de toeristische straat waar we net uit komen. De lokale bevolking is heel vrolijk en ze lachen allemaal naar ons. Eén man loopt met ons mee om te laten zien hoe we zo snel mogelijk bij de zee kunnen komen. 

Het is heel erg mooi, ik denk wel het mooiste strand dat ik ooit gezien heb. Het zand is super zacht en wit, ik had veel afval verwacht maar dit is echt minimaal. Al snel zien we een hoop leven, krabbetjes schieten in het rond, visjes in overvloed en ik zie zelfs een zeeslangetje die zichzelf begraaft in het zand. 

Bij een restaurant, Garden Breeze, gaan we even zitten. Ik bestel een fish and chips, hier heb ik echt zin in. Ondertussen wordt Gijs steeds witter en witter, op een gegeven moment is hij gewoon grijs. Het lijkt alsof hij flauw zal gaan vallen. De bediening komt ook maar eens vragen of het wel goed gaat. De zweetdruppels glimmen op zijn voorhoofd. Hij gaat naar het toilet en blijft heel lang weg. Wanneer ik wil gaan vragen of het nog goed gaat, is er net een obertje langs geweest. Hij voelt zich beter, verteld hij. 

Vijf minuten later verschijnt Gijs weer. En inderdaad, hij ziet er een stuk beter uit. Wat het nou was, we hebben geen idee, maar in ieder geval is het weer voorbij!

We gaan terug naar Dream House, om te kijken of de kamer al klaar is. We moeten nog heel even wachten en gaan weer op het terras zitten waar we de nacht ook hebben doorgebracht. Twee meisjes zijn druk bezig met het wrijven van een stuk hout op een steen. Hiermee maken ze gelig poeder, wat ze mengen met water en op hun gezicht en armen smeren. Het is hetzelfde spul als de Birmezen gebruiken om de rondjes op hun wangen mee te maken. 

Wanneer we de kamer in mogen, ben ik wel een klein beetje in shock. Ik wist van te voren dat het niet heel luxe zou zijn, dit is het goedkoopste verblijf van de hele vakantie, maar zo erg had ik niet verwacht. Er is geen matras, we slapen op een houten mat, dit is officieel de concurrent van het bed in Hostel Blues in Bratislava! De muren bestaan puur uit geweven riet of bamboe, elk zuchtje of steuntje van de buren klinkt alsof het in jouw kamer uitgekraamd wordt. Hier  moet ik even aan wennen... 

Na de rare nacht die we gehad hebben, besluiten we toch even te gaan liggen. Van slapen komt bij mij niet echt wat terecht. Voor de zekerheid zet ik wel mijn wekker, maar ik heb uiteindelijk eigenlijk alleen maar liggen lezen. Na het dutje willen we eigenlijk gaan zwemmen en we hebben gehoord dat dit kan bij één van de resorts verderop. Natuurlijk besluiten we weer eens te gaan lopen...

Het is zoals gewoonlijk weer een heel stuk verder dan we van te voren inschatten. We slenteren langs de saaie weg en uiteindelijk stelt het zwembad ook nog eens niets voor! We gaan wel een hapje eten en dit is gelukkig wel goed. We hebben het gezellig, alleen breekt bij mij spontaan een verkoudheid door. Ik snotter en mijn neus loopt als een malle! De propjes tissue die ik er in stop worden er door het snot gewoon uit geduwd. Hoe krijg ik het voor elkaar, zit ik aan het strand, tussen de palmbomen en kijk uit op een zwembad, en dan nog strontverkouden!

Bij het restaurant mogen we wat biertjes kopen om mee te nemen. De zon zakt langzaam en we willen graag de zonsondergang vanaf het strand bekijken. We lopen een eindje en komen bij een fijn plekje uit. Hier zit zelfs een openbaar toilet en dan nog eens de schoonste wc die ik in heel Myanmar heb gezien. 

De zonsondergang is prachtig, de kleuren zijn fantastisch en we zien ook nog eens een man voorbij komen op een zebra-paard. Volgens mij is het ook echt een paard, waarop strepen geschilderd zijn, maar het blijft een geweldig gezicht. 

Nadat we even terug zijn gegaan naar Dream House om ons om te kleden, gaan we op weg naar de Lotus Bar. Hiervan hebben we overal briefjes zien hangen en dit zijn we ook tegen gekomen op weg naar het resort. Het lijkt een toffe tent. 

Het is inderdaad een gave plek. Er is een vuurshow bezig en de jongen die hem opvoert heeft volgens Gijs behoorlijke skills. Hij wil hem meenemen om op feestjes te laten draaien. Hij maakt grapjes en draait de dingen rond mijn hoofd, hij doet het echt heel leuk. 

De eigenaar van de bar is ook een gezellige man, met een bizar zware stem en een goed Engels accent dat totaal niet bij hem past. Echter, wanneer ik na wat biertjes naar het toilet ga, hoor ik in het hokje naast me een kabaal. Ik kijk omhoog en er hangt een jongen over de muur. Gelijk maakt hij dat hij weg komt en nogal verbluft ga ik terug naar Gijs. Ik weet even niet wat ik er mee aan moet, maar ik voel me behoorlijk ongemakkelijk. Gijs besluit het toch aan te kaarten bij de eigenaar. Deze komt al snel met allerlei smoesjes. Eerst is het de loodgieter (wat die bijna bij het plafond doet is me een raadsel) en vervolgens is het een electricien (er was daar geen lamp in de buurt). Toch lopen er al snel wat mensen met zaklantaarns rond het hutje. 

Ik merk ook direct dat de eigenaar het niet zo tof vind wat er is gebeurt en ik zal dit ook niet op hem afschuiven, maar een wat nettere afhandeling was wel op zijn plaats geweest. Ik zit in ieder geval niet meer gerust in de bar, ik heb het idee dat iedereen naar me aan het kijken is, alsof ze me net hebben zien plassen, behoorlijk ongemakkelijk. Ook Gijs is behoorlijk uit zijn hum door het voorval. We blijven nog wel even zitten, maar toch is het niet meer zo leuk. 

De Lotus Bar zou ik 100% zeker aanraden, maar let wel op als je gaat plassen!