Het is voorbij, onze vakantie in Myanmar. Aan de ene kant heb ik ook wel zin om naar huis te gaan, maar het liefste zou ik nog blijven en meer van het land zien. We pakken onze spullen en checken uit. Er wordt een taxi geregeld naar het vliegveld. Deze rit duurt ontzettend lang, we staan constant vast in het verkeer. Ik vind het altijd zo hinderlijk hoe lang zo een terug reis duurt. Als we dan toch terug moeten, dan wil ik eigenlijk ook gelijk thuis zijn.
Veel te vroeg zijn we op het vliegveld en dwalen wat rond, eten her en der iets en spelen domme spelletjes. Uiteindelijk kunnen we inchecken en dit duurt zo ontzettend lang. Ik begrijp niet wat ze allemaal aan het doen zijn. Het blijkt dat begeleiders van groepsreizen voor hun hele club aan het inchecken zijn. Belachelijk. We staan anderhalf uur in de rij, terwijl er maar vijf mensen voor ons staan. Ik vrees dat ik alles irritant ga vinden op weg naar huis.
Door het gedoe bij de incheckbalie moeten we ons nog haasten om te boarden ook. We vliegen met Silk Air naar Singapore. Ik ben behoorlijk teleurgesteld als ik er achter kom dat er geen televisie is, dan maar drie uur voor me uit staren en lezen. Op Singapore hebben we even de tijd en vinden een vlinder tuin. Dat is wel gaaf gedaan, zo op het vliegveld. Het wachten is hierdoor wat minder erg.
Dit deel van de reis zitten we wel in een vliegtuig van Singapore Airlines en kan ik gewoon filmpjes kijken. Halverwege Suicide Squad val ik in slaap. Ik lig best goed, tot er een baby begint te huilen, wat over gaat in krijsen. Ik begrijp dat ze er niet veel aan kunnen doen... kinderen huilen nu eenmaal, maar ik heb er ook niet om gevraagd. Ik ben allang blij dat Gijs en doorheen slaapt. Ik zet de koptelefoon zo hard mogelijk en ga maar weer verder met de filmmarathon. Slapen komt er niet meer van.
De vlucht gaat heel erg snel, ik kan me bijna niet voorstellen dat we al weer op Dusseldorf staan. Het wachten op de bagage duurt lang en ik voel me stom in mijn harembroek en op mijn slippers. Wanneer onze tassen eindelijk komen aangerold ren ik gelijk met een kledingpakketje de toiletten in. Dit had ik in Yangon alvast klaar gelegd.
Met de skytrain gaan we naar het treinstation en kopen kaartjes naar Almere bij een chagrijnige baliemedewerker. Hij doet enorm nors, of lijkt dit maar zo doordat we de Myanmarinese gastvrijheid gewend zijn. Het is koudddddd, echt niet normaal! Vooral als we lang moeten wachten op Duisburg door een vertraging veranderen mijn voeten in ijsklompjes.
Een uur en een kwartier later komt de ICE aanrijden en het lijkt alsof alle plekken gereserveerd zijn. Dan maar zitten in het gangpad. Na twintig minuten komt de conductrice en snauwt dat we op een stoel moeten gaan zitten. Als we aangeven dat alles gereserveerd is, verteld ze dat dit door een storing komt. Alsof we dat kunnen ruiken, misschien had ze het kunnen omroepen.
Als ik met de zware tas op mijn rug op Utrecht Centraal uit de trein spring, denk ik te horen dat de trein naar Almere niet rijdt. Wat een verrassing, het zou toch eens soepel gaan. Het blijkt inderdaad te kloppen, vanwege een aanrijding met een persoon rijden er geen treinen. We besluiten de trein naar Hilversum te pakken en te kijken of we daar met de bus verder kunnen. Die trein gaat gelukkig al vrij snel. Op Hilversum lopen we naar het busplein en even denken we geluk te hebben. Het is inmiddels na twaalven. Als we op de borden kijken waar de tijden op staan, komen we erachter dat er geen bussen naar Almere rijden tussen twaalf en vier uur. Ongelooflijk...
Dan maar naar Weesp en hopen dat we vanaf daar verder kunnen komen. We gaan het nog navragen bij een medewerker van de NS, maar die is niet echt duidelijk. We proberen het gewoon. en gelukkig kunnen we vanaf daar een trein naar Almere Centrum pakken. Verder dan daar rijdt hij ook niet. Ondertussen zijn we 30 uur geleden uit het hotel vertrokken in Yangon. Ik begin wel een beetje op te raken.
Het is gek om weer in Almere te zijn, tussen de lelijke gebouwen en om weer overal Nederlands te horen. Als we de deur open doen zien we al gelijk dat er slingers hangen en een bord met 'welkom thuis'. Dat is wel weer heel leuk. Boven in de woonkamer hangt al kerstversiering, wat een bizar gevoel is aangezien je net uit een land komt waar het 30+ graden was. Ik ben wel heel blij om mijn harige kattekinderen weer te zien!
Reactie schrijven