Gavião

We kunnen rustig aan doen deze ochtend. Dat is mooi, want ik heb nog steeds spierpijn. Het is niet zo heftig meer als gisteren, maar mijn bovenbenen en kuiten zijn nog steeds stijf en voelen beurs. 

Om 10.45 uur staan we klaar in de haven en worden we opgepikt door een klein vrouwtje dat ons naar een jacht brengt 'Gavião Madeira'. Er zitten twee andere gasten op de boot en wij gaan op de punt zitten voor een zo goed mogelijk uitzicht. Na ons komen er nog een stuk of vier Portugezen die een verjaardag te vieren hebben en een aantal wat oudere Duitse dibbessen bij. Nog voor we de haven uit zijn gevaren ligt de helft van de Portugezen al te pitten. 

Ik ben altijd bang dat ik zeeziek wordt, ook al ben ik dit nog nooit geweest. Vooral als we net de zee opkomen en de boot wel heel erg aan het schommelen is, knaagt dit idee weer aan me. Ik wil echt niet de halve dag over de reling hangen om over te geven. Als we er een minuut of tien op hebben zitten verdwijnt dit gevoel. Dan zou ik inmiddels wel al ziek zijn, hoop ik dan maar. 

Het is heerlijk op het water. Ik tuur in de verte, in de hoop één van de dolfijnsoorten of walvissen te zien die hier rondzwemmen. "To the right you guys!" klinkt het stemmetje van het kleine vrouwtje van achter ons. Snel draaien we om en inderdaad, daar is een fontein te zien waarmee de dieren hun spuitgat legen. Het typische geluid klinkt heel vreemd in het echt. Zo bizar. Niet veel later klinkt er opnieuw "To the right!". Zitten we gewoon weer de verkeerde kant op te kijken. Maar nu zien we de grote zwarte rug van een walvis boven het water uitkomen. Het lijkt wel in slow motion te gaan, maar toch ben ik niet snel genoeg met het pakken van mijn camera. Eigenlijk duurt het wel een paar minuten voor ik me besef dat ik het ding in mijn handen heb. Vanaf nu hou ik hem klaar, neem ik me voor. Het is al te laat, meer dieren zien we niet. Ergens in de verte zie ik nog iets wat eventueel wel eens misschien mogelijk toevallig een dolfijn zou kunnen zijn. 

Helaas is dit al het zeeleven dat we spotten vandaag. We varen verder richting de Cabo Girão, de hoogste klif van Europa. Misschien niet helemaal eerlijk, aangezien Madeira dichter bij Afrika ligt dan ons continent, maar niet minder indrukwekkend. 

Hier liggen we even stil, terwijl de Portugezen met een bootje naar de kade worden gebracht. Wij gaan even zwemmen. Ik krijg een snorkel in mijn handen gedrukt en met het ding in mijn handen stap ik het trappetje af het water in. Dit lijkt even koud, maar dat komt omdat ik al 2 uur in de zon aan het bakken ben. Eenmaal in het water is het echt heerlijk. Als ik probeer te snorkelen, krijg ik gelijk een flinke slok zeewater binnen. Bah!

Onder water is niet veel te zien, een paar grijze stenen, maar echt vissen kan ik niet ontdekken. Ik laat het 'snorkelen' voor gezien. Ik ben meer bezig om niet te verdrinken. 

Na een kwartier ben ik er wel klaar mee en klauter terug de boot op. Het was wel even lekker om geen spierpijn te voelen. Als ik op het houten achterstuk sta, komt het kleine vrouwtje naar ons toe. Gijs wil net de boot op klimmen. "We really have to go you guys" klinkt er zeurderig. Ze heeft ons niet gezegd hoe lang de tijd we hebben. De andere passagiers zijn nog niet eens terug. 

Een beetje verbaasd gaan we weer op de punt van de boot zitten. Het vrouwtje komt naar ons toe en vraagt vriendelijk wat we willen drinken. Ik snap er helemaal niets van. De motor gaat weer aan en we beginnen met varen. De andere passagiers gaan blijkbaar helemaal niet mee terug naar de haven van Funchal. Lekker duidelijk allemaal. Gelukkig krijgen we al snel een koud Coralletje en kunnen we van de mooie uitzichten genieten terwijl we opdrogen.