We staan al vroeg weer op het busstation. Onze laatste dag gaan we goed besteden, maar weer niet in Funchal. Vandaag pakken we de bus naar Santana, ook weer aan een andere kant van Madeira. Deze keer vinden we al snel waar we moeten zijn en hebben we wel tijd voor een ontbijtje.
Om 10 uur stappen we in de bus, een kaartje kost €4.50. Het begin gaat weer via Monte en we komen langs de Pico Do Arieiro. Ongeveer anderhalf uur later komen we aan in Santana. Er is weer verwarring over waar we uit moeten stappen en we zijn deze keer niet de enige. De halve bus loopt naar de chauffeur om dit na te vragen. Het zou voor hen ook schelen als gewoon even wordt aangegeven wat de volgende halte of stad is.
We vragen een taxichauffeur of hij ons naar het begin van de levada toch `Cadeirão Verde' wil brengen. Hij noemt de naam van het park waar deze wandelroute ligt, maar dit kan ik echt niet uitspreken (Parque Das Queimadas). We stappen in en voor €10 brengt hij ons de heuvel op. We krijgen zijn kaartje, want ook hier staan geen taxi's op je te wachten als je terug komt. Deze tocht gaan we heen- en terug maken, in totaal 13 kilometer. Ik voel mijn benen nog licht van de vorige helse tocht dus ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen.
Bij het witte hutje aan het begin van het park, waar de boswachters hun spullen opslaan, zitten een stuk of tien katten. EINDELIJK KATTEN! Ik wilde dit eiland eigenlijk al afschrijven, ik denk dat ik in een week tijd 4 katten gezien heb.
We lopen het park in en het eerste wat me op valt is dat ik serieus nog nooit zo veel verschillende groene kleuren heb gezien. Van het hangende mos, dat bijna licht geeft, tot felle varens en de donkere bladeren van de begroeiing. Het is echt heel mooi. We lopen langs de levada, wat een irrigatiesysteem door de bergen is. Hierin zie je vissen zwemmen en liggen rode en gele bladeren. Al snel komen we een boom tegen waarvan de wortels meters over de grond slingeren. Ze lijken wel gevlochten.
Ik voel tijdsdruk. Om 17.30 uur gaat de laatste bus vanuit het stadje Santana en ik ben bang dat ik te langzaam zal lopen. Het is nu net 12.00 uur, maar toch stap ik hard door. We horen andere mensen, maar komen niet heel veel anderen tegen. Er lopen wel (weer fransen) achter ons, die eigenlijk langs ons willen, maar dit op de één of andere manier maar niet doen. Ik wil dat ook niet, dan moet ik ze telkens ontwijken als ik foto's maak.
Vooral in het begin is het pad redelijk breed en kun je makkelijk naast elkaar lopen, maar dat wordt steeds minder. Sommige stukken kun je alleen over de stenen rand van de levada lopen. Dit is geinig, maar niet als je tegenliggers tegen komt. Iemand moet dan tegen de rotswand aanleunen om ruimte te maken. Laat het nu net een groep van 30 oude knakkers zijn die niet echt opschieten...
We komen langs watervalletjes, maar sowieso zie je hier veel plekken waarop er stroompjes van de muren afkomen of ineens straaltje water die de levada in klettert. Door de bomen en planten heb je niet echt door dat je zo hoog loopt, maar soms zie je ineens de bergen met flarden mist tussen het groen verschijnen. Op de foto's lijkt het niet echt mooi weer was, maar het was warm! Door het bladerdak komt gewoon weinig zonlicht.
Op de route liggen drie tunnels, die echt pikdonker zijn. Je moet hier echt wel een zaklampje hebben. Wij hebben heel eigenwijs weer alleen het lampje van mijn telefoon en dit is nu echt niet handig. De tunnels hebben allerlei uitstulpingen en soms moet je helemaal door je knieën omdat je anders je hoofd stoot. We zijn een man tegen gekomen die een flinke, bloederige snee in zijn voorhoofd had.
Als we één van de tunnels uitkomen zit daar ineens een kleine grijs met witte kat. Ik vraag wat hij hier doet en hij zegt "Mauw". Dat is dan duidelijk...Sommige stukken van het pad zijn echt heel slecht, het is blubberig, of stenen zitten los. Ook de reling kun je echt niet altijd vertrouwen. Vaak zitten de paaltjes los en daar kan je je goed in vergissen.
Ineens zien we een hoop mensen op grote rotsen zitten, het lijkt de apenheul wel. Ze zijn aan het lunchen. Ik loop stug door en merk ineens een bordje op 'Caldairão Verde 100 meter'. Ik ben in shock, we zijn er gewoon al. Ik hoop alleen niet dat dit het al is.
We volgen de pijl op het bord en klimmen nog een stuk omhoog en komen dan op het mooiste plekje dat ik ooit heb gezien. Het is bizar. We staan in een krater die helemaal begroeit is met varens, mos en andere plantjes. Vanaf de top komt een dunne straal helderblauw water dat in net zo een blauw meer klettert. Over een aantal meter van de wand vallen straaltjes, waardoor het één grote waterwand wordt. Bovenin drijft mist, wat het helemaal iets mysterieus geeft. Gijs heeft het gevoel alsof hij in zijn oude terrarium staat. Ik ben er wel even stil van.
Met het aantal andere bezoekers valt het ook wel mee. We zijn zeker niet alleen en kunnen gewoon een plekje zoeken om even te rusten. Het is wel een klein beetje jammer dat er een dikke portugeze vent in zijn speedo het meertje in duikt. Als we aan het lunchen zijn, met custardtaartjes, besluit hij zich ook nog eens om te kleden en dan ook volledig naakt te gaan. Ik zie hem gelukkig van de zijkant en kan snel mijn focus ergens anders op richten...
Na deze 'lunch' strooi ik wat as van mijn moeder in het helderblauwe water. Het is zo schoon, dat ik de as op de bodem zie vallen. Als ik kijk hoe laat het is, blijkt dat we het eerste deel van deze tocht binnen anderhalf uur gelopen hebben.
We wachten niet te lang met de terug tocht en trippelen weer fanatiek door. Volgens mij gaan we nog sneller dan op de heenweg. Het zou wel lekker zijn als we een bus eerder terug kunnen pakken. Dit wordt ons niet gegund. Op een stuk waar we niet kunnen inhalen komen we achter een groep Duitsers, met een enorm aanwezige en vervelende gids, van ongeveer 25 personen. Ze lopen net even te langzaam en ik irriteer me behoorlijk (vooral aan de gids). Toch zijn we best snel terug, maar inderdaad, er zijn helemaal geen taxi's te bekennen. Ik bel de taxichauffeur die ons gebracht heeft en hij zal ongeveer een kwartier later bij de ingang van het park zijn. Ondertussen krijgen we gezelschap van de blèrende katjes, die er allemaal goed verzorgd uitzien.
Exact 15 minuten later komt de tandeloze chauffeur de heuvel oprijden. Hij verteld dat we de bus van 17.20 uur kunnen pakken en hij stelt voor om ons in het centrum af te zetten. Hij zal ons nog wel laten zien waar de bushalte is. Hij rijdt ons langs de typische huisjes van Santana, die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Ik begrijp niet helemaal waarom. Ik vind het niet echt bijzonder en de huisjes dienen meer als souvenirshops.
Bij een koffiezaakje, dat vol zit met andere wandelaars die ik herken, worden we uit de taxi gelaten. De bushalte zit om de hoek. We hebben nog ruim anderhalf uur. We bestellen een taartje, het is blijkbaar gebakdag vandaag, en natuurlijk een welverdiend Coralletje. Langs de drukke weg gaan we op het terras zitten. We hebben het gevoel dat er in Santana, net als in São Vicente, niet heel erg veel te beleven is. Al zijn we Funchal ook wel een beetje zat, ik ben blij dat we niet in zo een gehucht zitten. We spreken wel af dat we niet meer zo lang op één plek blijven. Dit doen we eigenlijk ook nooit. Niet langer dan 3 nachten. Alleen als je zeker weet dat er een hoop te doen is, zoals Bagan in Myanmar, dan maken we een uitzondering.
Ruim op tijd melden we ons bij de bushalte, die behoorlijk verwarrend is. Bovenaan de paal is aangegeven dat het de bus naar Santana is, maar daar zijn we natuurlijk al, maar op het bord met de tijden staat er als bestemming Funchal. Ik vraag aan twee Portugese dames of zij weten of hier de bus naar Funchal komt. 'I hope so' zegt ze lachend 'Else we will take a taxi'. Als zij er al zo makkelijk over denkt, dan zal het nemen van een taxi naar de hoofdstad waarschijnlijk niet zo een groot probleem zijn. We hebben in ieder geval genoeg mensen om de kosten te delen.
Om 17.20 uur is er nog geen bus te bekennen. Dit kan natuurlijk gebeuren. Het wordt 17.25 uur, nu word ik samen met de andere mensen bij de halte toch een beetje nerveus. Om 17.30 uur blijft het ook stil. Nu ben ik echt aan het denken over een taxi. Net als ik Gijs vraag of we een taxi moeten gaan pakken, om 17.35 uur, dik een kwartier te laat, komt het barrel eindelijk aanrijden.
We hobbelen weer over de bergpaadjes als we ineens in een dikke mistbank terecht komen. Echt heel bizar. Buiten is het gewoon helemaal wit. Volgens mij weet de chauffeur blind waar hij heen moet, want ik heb niet het idee dat hij langzamer rijdt.
Zodra we weer over de berg zijn, verdwijnt de mist direct. Zie het filmpje:
Ik moet zo nodig plassen, wat nergens op slaat, voordat we de bus in stapte ben ik nog geweest. Ik kan de bus ook niet zomaar uitstappen, want dit is de laatste die vandaag rijdt. Als we Funchal binnen rijden ben ik toch in staat om uit te stappen. Ik wacht zo lang mogelijk en ineens stopt de bus en zet de chauffeur de motor af. Iedereen staat op en ik twijfel niet langer maar sprint naar buiten. Gelukkig zie ik dat we niet ver bij het hotel vandaan zijn en ik ren bijna terug. Vreselijk! Maar ik heb het gered.
We gaan voor de laatste keer het centrum in en kibbelen over wat we gaan eten. Uiteindelijk belanden we bij een toko met 3-gangen voor €10. Waarom we hiervoor kiezen is me niet meer duidelijk, maar zitten er en geven onze bestelling door. Mijn meloen cocktail bestaat uit 7 brokken van dezelfde meloen en een schijfje sinaasappel. Gijs zijn garnalencocktail zijn 4 garnaaltjes, sla en een halve liter saus. Ik moet zeggen dat het hoofdgerecht, een regional beef skewer en een chicken skewer, wel lekker zijn. Het nagerecht is vreselijk, chocolademouse. Het is zo zurig dat ik twijfel of het nog wel goed is. Ik heb dit ook niet opgegeten. Dit is wel weer even een reminder om niet voor die goedkope onzin te gaan. Voor hetzelfde geld had ik uitgebreid kunnen eten bij Hamburgueria Do Mercado!
Eigenlijk wilde de week afsluiten bij RockBar Revolucion, maar we vermoeden ook dat dit niet echt slim is. Als we zeggen we gaan maar één biertje drinken, loopt dit toch altijd weer uit. Ik vind het jammer, maar het is er deze week gewoon niet van gekomen. En ten slotte hebben we er al gezeten toen het gesloten was. Ik weet niet of veel mensen dit kunnen zeggen. Bij Old Town Pub, wat ook een beetje vaste prik is, sluiten we de vakantie af. Ik vind het niet erg om weg te gaan... Maar ben wel droevig dat de vakantie weer voorbij is.
Reactie schrijven