De nacht was koud en nat, maar ik wordt redelijk uitgerust wakker. Voor de verandering ben ik niet degene met de ergste kater. Gijs ziet bijna groen. Of zou dat van de zenuwen komen?
Na een uitgebreid ontbijt, met ibuprofen en broodjes waar (alleen) ik lang op moest wachten maken we ons klaar om naar het Paracentrum Texel in De Cockdorp te gaan.
Onderweg zijn de ventjes die over een paar uur gaan springen verdacht stil. Onderweg zien we al wat mensen aan parashutes in de lucht hangen. Ik wordt er zelfs al nerveus van, ik kan me niet voorstellen hoe Gijs en Joris zich voelen.
Bij het Paracentrum wisselt Gijs zijn bon in, die hij voor zijn verjaardag van al zijn vriendjes en vriendinnetjes heeft gekregen. We zijn echt ruim op tijd en struinen even door het winkeltje.
Als hun namen worden omgeroepen wandelen de jongens naar de instructeurs. Ze krijgen charmante rode overals aan en doen wat rek en strek oefeningen. Ze oefenen in welke positie ze hun lichaam moeten houden tijdens de sprong en krijgen veiligheidsinstructies. Op de achtergrond zie je hoe de parachutes kundig worden ingepakt in de grote loods.
We nemen emotioneel afscheid (Doei hè!) en ze lopen naar het kleine vliegtuigje dat in het grasveld verderop geparkeerd staat. Joris moet zo een beetje in het voertuigje gehesen worden. We zien ze opstijgen en uit het zicht verdwijnen. Gelukkig kan ik me goed vermaken met alle (lichtelijk hilarische) waarschuwingsborden die op het terrein staan.
Over naar Gijs:
In het kleine vliegtuigje zit je met zijn allen naast elkaar. Ik zat met Joris vooraan. Het was al behoorlijk spannend. De instructeur probeert je af te leiden door van alles over zijn horloge te vertellen waarop je de hoogte en dergelijken kan zien. Ook verteld hij over het eiland, maar dat krijg je maar half mee.
Eenmaal op de juiste hoogte mocht Joris als eerste, die zat naast de deur. Dat was best vaag, ineens was hij gewoon weg. Dan denk je wel even 'Oh shit, waar ben ik aan begonnen'. Dan moet je opzij kijken en over de reling gaan zitten. Op dat moment hang jij eigenlijk al buiten het vliegtuig met de instructeur achter je. Bij ons was er iemand bij die zou gaan filmen, die hing aan de zijkant van het vliegtuig. Dan moet je dapper doen voor de camera! De camera dude springt als eerst. Vervolgens werd ik er achter aan gegooid.
Het was net een droom. Het voelde zo vrij, je vliegt echt door de lucht. Op een gegeven moment gaat de parachute open. De instructeur roept 'Niet schrikken' en gooit een deel van het harnas los. Hierdoor schiet je een stuk naar beneden. Dat is dus wel schrikken! Maar je hangt wel een stuk comfortabeler.
Ik ben al eens gaan parasailen, dus ik pakte snel de teugels af om te parachute te controleren. Als je heel hard aan de ene teugel trekt en je laat de ander iets los, dan ga je keihard rondjes draaien. Dat is wel gaaf. De instructeur pakte de teugels weer af, toen ik te dicht in de buurt van de andere parachutes kwam.
Bij het landen was ik bang dat ik een faceplant zou maken. Dit was bij het parasailen wel gebeurt. Deze keer ging het een stuk soepeler. Ik landde op mijn voeten, viel bijna om, maar bleef staan. Oh Yeah!
Het leek heel lang te duren voordat we na het opstijgen van het vliegtuigje eindelijk de stipjes in de lucht zagen verschijnen. De hele ochtend was het bewolkt en we waren bang dat ze niet echt goed uitzicht hadden, maar op het moment dat vliegtuig de lucht in ging, trok het helemaal open. En wat een uitzicht! Ik heb het skydiven gelijk ook op mijn bucketlist gezet!
Reactie schrijven