Gent-astic!

Langs het water lopen we richting het centrum, althans dat hopen we. We bekijken de woonbootjes en zien dat er in één van de schepen ook een hostel zit. Even zijn we jaloers, maar dan schiet ons te binnen dat Nanouk vreselijk last kan hebben van zeeziekte. Geen strak plan en we zijn weer content met ons sleurhuttenhostel. 

Een kleine twintig minuten later zijn we in het centrum. We klagen steen en been over onze bevroren vingers en duiken snel een kroeg in om op te warmen. Het is café De Dulle Griet. Het is druk, maar we kunnen nog aan een hoge bartafel zitten. We bekijken de kaart, en dit duurt wel even want we kunnen uit 500 biertjes kiezen. De kroeg is gezellig, de muren hangen vol en overal klinkt gelach. Aan het plafond hangt een mand met schoenen. Even later valt me op dat aan één van de tafels een groepje mensen zit, die een schoen mist. Zij krijgen deze pas terug als zij hun gigantische bierglas leeg hebben. 

We openen officieel het weekend met een Gentse Strop. Stroppendragers is een bijnamen voor de Gentenaren. Deze bijnaam hebben zij te danken aan een dappere actie in 1540. Zij weigerden extra belasting te betalen voor een oorlog. Keizer Karel liet hen vervolgens met een strop rondlopen, omdat hij vond dat ze het verdiende om opgehangen te worden. De strop is hierdoor het symbool voor de weerstand tegen tirannie en misplaatste autoriteit geworden, volgens de website van de Gentse Strop zelf. Toch best een mooi verhaal! Ik ben voor de Rebelse Strop gegaan. Dit biertje zou door de Brettgist een eigen leven gaan leiden na het bottelen, vandaar de naam. De mijne heeft volgens mij het goede pad  gekozen en smaakte me goed. 

Inmiddels hebben we de smaak te pakken. We willen nog niet terug de kou in en kiezen uit het boekwerk nog een biertje. Het is feest en Gijs en ik gaan voor wat duurdere exemplaren van brouwerij De Molen: Hel & Verdoemenis en Bommen & Granaten. De Molen staat bekend om zijn experimenten, waar bijzondere biertjes uit voort komen. Eerlijk gezegd, vond ik mijn Hel & Verdoemenis shockerend vies, maar dat ligt aan mijn smaak. De toffeesmaak brachten herinneringen terug naar het chocoladebier dat ik in Tsjechië heb gedronken, bah!. Stiekem wissel ik het om met de Bommen & Granaten van Gijs. Die kan ik wel goed weg krijgen. 

Nadat we MET onze schoenen nog aan de Dulle Griet weer verlaten vinden we het tijd worden om naar het hostel te gaan om in te checken. Max heeft dit ook een keertje of twintig aangegeven. "Het zou fijn zijn om in te gaan checken. Ik wil toch wel graag inchecken. Eigenlijk moeten we nu maar eens gaan inchecken". Sjokkend gaan we door de kou richting het hostel. Toch maken we nog een tussenstop bij de friettent, waar we een portie vlaamse frieten weg werken. Gelukkig, hierdoor had ik waarschijnlijk genoeg krachten voor mijn heldendaad met de junkies. 

Na een typisch Gents hapje maken we het centrum onveilig. We genieten op een plein van een concert dat in een huis zonder gevel plaats vindt en warmen ons op bij de vuurkorven die op het plein verspreid staan. Op onze to do list staat de Trollekelder.  Een cafe in een 15e eeuws gebouw. In plaats van uren rond te dwalen, lopen we er zo tegen aan! Bizar! De kelder is gezellig druk en opnieuw hebben we keuze uit een enorme kaart. Maar liefst 200 biertjes staan in het boekwerk dat ze een drankkaart noemen. Na een aantal L´Arogante, heel typisch aangezien ik al zo een vijf uur aan het opscheppen was over mijn heldhaftige actie van die middag, houden we het voor gezien en besluiten op te warmen in het hostel. De jongetjes doen een spelletje en Nanouk en ik duiken ieder onze sleurhut in. Ik was bang dat ik het koud zou hebben die nacht, maar niets is minder waar. Het was bloedheet in de caravan!