Pireplies

Om 5 uur ben ik klaar wakker, volgens mij omdat onze kamergenoot de gecko op de klamboe is gelazerd, maar ik kon hem niet meer vinden. Ik heb heerlijk geslapen! 

Ook Gijs wordt niet veel later wakker en we schuiven om 7.30 uur aan bij het ontbijt, het restaurant is pas rond die tijd open. Het wordt toast met een ei, thee en een banaantje. Vandaag moeten we even naar het stadje zelf om een ATM te zoeken. Hier hoeven we niet ver voor te lopen. We komen er aan de noordkant van de rivier al eentje tegen, maar we lopen toch nog even verder. Bij een straatje aan de zuidkant komen we een tweede tegen, maar die doet toch een beetje gek en we annuleren onze transactie.

Het is al vroeg bloedheet, maar ik wil toch wat van de stad zien.Er blijkt niet heel veel te doen en dan gaan we toch maar weer terug naar Riverside Native House. Er zijn wel wat restaurantjes bij andere resorts, maar je loopt er niet zomaar tegenaan. Ik zou aanraden om eerst te googlen en dan met een missie ergens heen te lopen in plaats van rond te struinen. 

Als we weer terug zijn bij Riverside Native House besluiten we een kajak te huren. Het is ons totaal ontgaan wat we hier uiteindelijk voor hebben betaalt. Riverside telt alle kosten bij elkaar op, het eten en drinken, de tourtjes en het huren van scooters, bootjes en dat soort ongein. Bij het uitchecken betaal je dan de hele bups in één keer. 

Afijn even later zitten we, dik ingesmeerd met zonnebrand, in de kajak. De zon schijnt vandaag bijzonder fel en in plaats van druk met de zware houten peddel in de weer te gaan laten we ons meevoeren met de stroming en genieten we van het uitzicht. Wat is deze omgeving mooi! De rivier verandert continu van kleur, de ene keer lijkt het diepgroen, de volgende keer turquoise en dan al die bomen en planten op de oever... het is gewoon paradijselijk. Gijs is helemaal in zijn element, dit is zijn favoriete natuur, veel groen, water en bergen. 

Nadat we rond hebben gedobberd, vogeltjes hebben bekeken en ons hebben verbaasd over de photoshoots die op een hangbrug plaatsvinden, vind ik het tijd om terug te peddelen. Het is wat gaan waaien en nu moeten we tegen de stroom in. Het is een flinke klus om terug te komen, maar gelukkig wordt de stroming even verderop minder erg. We krijgen de geniale tip van een SUP-er: "You should go the other way, it's easier". Ja doos, maar je moet toch een keer de andere kant op om terug te komen. Ik denk dat ze zich een beetje schaamde want ik hen nog nooit een SUP-er zo snel zien peddelen. 

Als we weer bij Riverside aankomen heb ik last van mijn nek en schouder, niet alleen van het peddelen, maar ik ben verbrand ondanks het vele smeren. Maar het was het zeker waard. We drinken wat biertjes en googlen restaurants in de buurt, we moeten toch meer proberen dan alleen ons eigen verblijf. Ondertussen maken we vrienden met de Riverside katten; Plus en Kareltje II. Kareltje II heet eigenlijk Boris, maar dat doet me niks. 

We besluiten weer naar 'southside' te lopen om een ander restaurant te proberen. Het ligt bijna tegenover ons verblijf, maar omdat er om de één of andere reden bijna geen bruggen over de rivier zijn moeten we toch een eindje lopen. Onderweg wordt ons een tour aangeboden: "You want to watch pireplies tonight?". Ik  moet even denken wat hij bedoelt, maar dan valt het kwartje, hij wil ons een firefly-tour aansmeren. Toevallig hebben we die net geboekt bij ons eigen verblijf, maar ik moet wel heul erg grinniken om de pireplies. 

Gijs heeft Food & Fables  uitgezocht, een restaurant dat bij resort Fox & Firefly hoort. Het oogt wel wat fancy, maar al snel zitten we helemaal in onze comfortzone met een piña colada in ons hand. 

Ik verwacht dat we fantastisch eten voorgeschoteld krijgen, maar dat valt me vies tegen. Ik heb voor een chinees gerecht (Chopsuey) gekozen met kool, maar dat eigenlijk smaakloze kool met rijst is, geen kruiden niets. Erg saai... We hadden beter bij Riverside kunnen eten. 

We lopen terug naar het verblijf en drinken nog een biertje. Rond 19.15 uur komt de boot aanvaren bij Riverside en over de wankele steiger lopen wij, en nog twee stelletjes, naar de boot. Met een kapitein, een gids en iets van een hulpje varen we over de rivier. In het donker is het gelijk een heel ander gevoel. In mijn verbeelding varen we tussen de gevaarlijke beesten, terwijl het 's middags nog een veilig watertje was. Boven ons zien we zo ontzettend veel sterren, volgens mij heb ik er nog nooit zo veel gezien. Ik herken de sterrenbeelden niet eens meer.

Onderweg zien we her en der een verloren vuurvliegje, ik hoop maar dat het uiteindelijk een wat groter spektakel is. En ik wordt niet teleurgesteld. Als we bij de 'moederboom' uitkomen zit deze vrij vol met de gloeiende dieren die druk zijn met knipperen en signalen afgeven aan elkaar. In stilte bekijken we het magische tafereel, het is echt een gek gezicht. Ik kan weer wat van mijn bucketlist afstrepen. In het donker dump ik wat van de as van mijn moeder in het water onder de boom (pas terug in het licht zie ik dat dit de halve voorraad as is die ik in mijn ketting had zitten). 

De gids vertelt ons over de beestjes, terwijl de kapitein van de longboat het water in gaat om er eentje voor ons te vangen. De vuurvliegjes kiezen alleen bepaalde mangrovebomen uit om in te 'wonen' gedurende de 30 dagen die ze leven. De kapitein kruipt terug de boot op, met het beestje in zijn handen. Het is een raar gezicht, het is een vrij grote vlieg met een gloeiende kont. Hij legt het beestje in mijn handen en ik ben zo geobsedeerd dat ik het bijna vergeet door te geven. Natuurlijk zijn we erg voorzichtig, zodat we hem niet beschadigen. De kapitein heeft zijn vleugels nat gemaakt zodat hij niet weg vliegt, maar als deze zijn opgedroogd kan het diertje zich weer bij zijn pulserende familie voegen. 

Na het avontuur op het water, die overigens 500 pesos per persoon kostte, zitten we nog even na te genieten in het restaurant en baal dat het me niet is gelukt om een foto of filmpje te maken. Ik ben serieus onder de indruk van de kleine pireplies en nu weet ik zeker dat ik fan ben van Loboc...