Veel te vroeg en veel te brak staan we op en maken ons klaar voor de eerste 28 kilometer van de Dutch Mountain Trail. Met de trein vertrekken we naar station Eygelshoven, waar de hike begint. Al snel komt het eerste blauw-witte plaatje in zicht waar je de route aan kunt herkennen. Het begin lijkt een beetje alsof je door een berm loopt (helaas zal ik dit gevoel vaker hebben), maar al snel komen we in een meer bosachtige omgeving zodra we in de buurt van Landgraaf komen. Onderweg komen we allerlei grappige dingetjes tegen, een beschilderd steentje met smile erop en bomen waar 'deurtjes' op zijn gemaakt.
De eerste 'bergtop' die we overwinnen is de Wilhelmina-berg, gemaakt van een hoop restafval van de mijnen in dit gebied. Gelukkig zag Snowworld hier mogelijkheden en bouwden een indoor piste op de heuvel. Heb je toch nog wat aan je restafval. De berg is 225 meter boven NAP en hijgend, puffend en steunend kom ik boven. Okay mijn kuiten klapperen, maar op zich viel het me nog best mee. Echt mooi is het niet, dus snel lopen we verder.
De route loopt verder richting Kerkrade door een mooi bos, met beekjes en langs kasteel Erenstein. Tot nu toe kan ik me prima vermaken, maar na Kerkrade gaat het mis. Uren lopen we door weilanden en velden met hoog gras. Echt kilometers. We gaan langs de Duitse grens en hier stoppen ook de route bordjes en moeten we vaak terugvallen op onze gps-app. Gijs heeft hiervoor GPX Viewer geïnstalleerd en die is best handig, vooral als je het boekje dat je speciaal hiervoor hebt aangeschaft straal bent vergeten. Onderweg zijn we een wandel-pro tegen gekomen die een aparte GPS bij zich had, maar de app van Gijs werkte beter.
Ik vind er geen zak meer aan en dat vind ik heel kut. Ergens langs de randen van een veld, ongeveer op twee derde van de route geef ik aan dat ik dit niet helemaal voor me zag toen ik dit fantastische idee aan Gijs pitchte een half jaar terug. Als ik de filmpjes en foto's van andere wandelaars bekeek was het prachtig groen en bebost, maar dat is dus alleen het beginstuk. Gijs geeft gelukkig aan dat hij het ook echt heel saai vindt en we besluiten om morgen lekker ons eigen plan te trekken.
Natuurlijk moet ik nog wel verder vandaag en het laatste stuk is hels. Nadat ik heb uitgesproken dat ik een quiter ben gaat alles zeer doen, mijn voeten vallen er bijna af en de tas wil ik het liefst in de fik steken. Na nog een paar uur proberen niet te klagen, maar overlopen van de klachten komen we bij de laatste summit van de dag: de Shneeberg. Deze heeft een hoogte van 257 meter maar is minder steil dan de Wilhelminaberg, dus veel makkelijker te doen. Ik had niet eens door dat we zo hoog geklommen waren. Hier zitten best wat mooie bosrijke stukjes, maar ook stukken waar het berm-gevoel weer terug keert.
Vaals is in ieder geval in zicht, wat een opluchting. Ons verblijf ligt zo een beetje op de route. Ondertussen doet alles zo een pijn dat ik echt niet weet of ik morgen mijn bed nog uitkom. Echt die mensen die beweren dat het een geweldige route is die kunnen mijn rug op! Maar liever niet nu, ik ben al stuk...
Bij Hotel Vallis bellen we aan en worden ontvangen door een enorm vriendelijke man, waar we gelijk blij van worden. De kamer is perfect, volgens Gijs staat het zijn top 3! De schoenen gaan uit en we tellen onze blaren. De toppen van mijn kleine teentjes zijn verandert in 1 grote glazige blaar, gatver. Verder valt de schade op zich wel mee, maar ik ben kapot. Als ik mijn nek draai schiet de kramp er in. Lang leve wandelen met rugtas. Maar wat ik voortaan liefkozend de hel van 2021 zal noemen is voorbij. Ik neem een douche en fris we wat op.
Uitgeteld gaan we beneden in het restaurant Troje, dat van dezelfde eigenaar is, zitten en schuiven we champignons uit de oven, vegetarische pitta en een pizza naar binnen, terwijl we doods voor ons uitkijken. Ik kijk uit naar mijn bed en niet veel later zal ik heerlijk in dromenland zijn. Hopelijk hebben ze daar niet te veel weilanden, blijkbaar ga ik daar niet zo goed op.