Okay na het drama van gisteren ben ik verbaast dat ik toch redelijk fit ben. Mijn kuiten doen wat zeer en zijn stijf, maar ik kom zonder problemen mijn bed uit. Blijk ik toch weer een beetje en drama queen te zijn (no shit). Voor vanavond hebben we een ander hotel geboekt in Gulpen, dus helaas moeten we uitchecken, maar we kunnen onze bagage hier wel achterlaten zodat we rugzakvrij het dorp en de omgeving kunnen verkennen.
Bij de Albert Heijn even verderop slaan we een ontbijtje in en besluit toch om de derde 'summit', de Vaalserberg van 322 meter hoog , te gaan beklimmen en naar het drielandenpunt te gaan. Door een slingerend straatje dat al redelijk steil loopt stappen we omhoog en als we bij de bosrand zijn uitgekomen stoppen we om ons ontbijtje naar binnen te werken. Hmmm chocoladebroodjes. Het stuk wat volgt is mooi, bebost en mossig. Boven maken we een stop bij restaurant WilhelminaToren. Volgens Buitenradar zal er zo een fikse bui overtrekken, maar hier kunnen we droog op het terras zitten en genieten van het uitzicht en een cappuccino. Ik heb zo geen spijt van ons besluit om de hike te stoppen!
De regenbui is inderdaad best heftig. Het uitzicht verdwijnt en maakt plaats voor een grijze waas. Ik zou zeker niet geamuseerd zijn als ik deze plensbui op mijn kop had gehad tijdens het lopen. Nadat de wolken zijn vertrokken besluiten ook wij verder te gaan. We halen twee muntjes voor de Wilhelminatoren en een kruikje Drielanden-bitter. We bestijgen de toren nu het nog rustig is en op 34 meter hoogte lopen we over de glazen platen van de skywalk. Ik blijf er de kriebels van krijgen. We zien in de verte de Wilhelminaberg met de witte stalen constructie van Snowworld. Ook zien we mijn geliefde weilanden uitgestrekt voor ons liggen. Voordat ik last krijg van mijn nieuwe trauma's gaan we maar weer snel terug naar beneden.
Via een drassig bospad lopen we richting het drielandenpunt, dat een paar honderd meter hiervandaan ligt. Maar eerst gaan we nog een biertje drinken bij café De Bokkenrijder. Nu we geen schema meer hebben wil ik daar optimaal gebruik van maken.
Bij het drielandepunt is het druk, vooral veel rennende en krijsende kinderen. Ik ben hier nog nooit geweest en omdat iedereen in mijn omgeving hier vroeger als kind altijd heen is geweest vond ik dat het op mijn bucketlist moest komen. Heel fijn dat er weer eens iets kon worden afgestreept! Ik vind het leuk om ook dit soort kleine dingetjes op de lijst der lijsten te zetten en niet alleen de bungeejumpen bij de Niagara watervallen-achtige acties. Nadat we de steen bekeken hebben en natuurlijk even gehopt zijn naar Duitsland en België kan ik met een gerust hart verder.
Hier staat nog een toren, maar ik heb inmiddels wel genoeg van het uitzicht gezien en besluiten we deze kans te laten schieten. We lopen terug naar beneden en gaan naar het hotel om onze bagage te halen. De rugzak is nog best pijnlijk op mijn schouders, maar gelukkig is de bushalte niet veel verder. Daar stappen we op de bus naar een dorp verderop; Gulpen!
Van Vaals naar Gulpen is maar een korte rit en voor we het weten staan we alweer op het busstation. Ik ben even gedesoriënteerd en heb mijn telefoon nodig om me de weg te wijzen, maar dan ineens staan we al voor Brasserie De Kroon, waar we een kamer hebben geboekt. Het is spitsuur bij het verblijf en de dame achter de bar geeft ons haastig de sleutel en laat ons de ingang zien. Helemaal bovenin het gebouw, zonder lift, mogen wij onze tassen neergooien. De trappetjes voelen krakkemikkig en zijn steil. Mijn arme kuiten gaan er niet helemaal mee akkoord, maar de kamer is prima. Alleen de wc... dat ding maakt een ongelooflijke herrie, ik schrik me elke keer de pleuris. Maar echt zo hard dat ik bijna tegen het plafond zit.
Waar ik hier het meest naar heb uitgekeken is de Gulpener Bierbrouwerij. Daar tegenover zit namelijk een proeflokaal, ik hou zo van de sfeer bij dit soort locaties. Het Gulpener Proeflokaal is ook weer erg gezellig. In de tuin vinden we een plekje en ik denk dat ik hier blijf wonen. We bestellen een pils zodat we met een drankje rustig de uitgebreide kaart kunnen doornemen. We gaan voor het proeverijtje, met drie proefglaasjes en bijpassende kaasjes uit de omgeving. Het proeflokaal heeft een 25 miles-concept, wat ik wel heel vet vind. Dit houdt in dat er alleen lokale producten van binnen een straal van 40 kilometer (25 miles) gebruikt worden.
Het proeverijtje bestaat uit (als ik het allemaal goed heb onthouden) een UR-weizen met geitenkaas uit Eysden. Hier gebeurt iets wonderlijks. Ik HAAT geitenkaas, intens, ik ga er van over mijn nek, het is walgelijk. Toch besluit ik om dit kaasje te proberen, het ziet er anders uit dan de kaasjes die ik gewend ben. Ik lust dit! En dat niet alleen, ik verorber bijna het hele kaasje!
Vervolgens gaan we verder naar een Sterk Rogge Tripel met een rood schimmelige kaas. Nu ik dit noteer twijfel ik aan het biertje, aangezien deze een andere kleur lijkt te hebben dan op de site van Gulpener. Het meisje dat ons bediende had er niet erg veel zin in, ik heb nog nooit zo een trage serveerster meegemaakt. Maar gelukkig komen andere regelmatig vragen of alles nog naar wens is en geven ons iets meer uitleg over wat er op ons bordje ligt en maken het daarmee dubbel goed. Dit kaasje is ook heerlijk en ik ben helemaal in mijn nopjes. Het laatste is een IJsbock met IJsbockkaas. Het kaasje is top, maar het biertje vind ik iets minder lekker.
Nat het proeverijtje ga ik over op de Korenwolf, wat ik al ken en een heel lekker biertje vind. We verorberen ook nog een schaaltje met paddestoelen van Zwamburg in bierbeslag. Ik zit hier zo vol van dat ik geen eten meer kan zien, maar Gijs gaat er helemaal voor en bestelt de vegaburger. Deze is reuzemachtig maar wel lekker. We blijven uiteindelijk veel te lang hangen en doen nog 1 laatste biertje bij ons hotel, voor we ons bedje inkruipen. Die nacht gaat het heftig onweren en we schrikken constant wakker van het geflitst en gedonder, dus echt een goede nachtrust krijgen we helaas niet.
Reactie schrijven