Zaterdag 11 juni 2022 Almere - Den Helder - De Koog, Texel
Het is eindelijk zo ver, onze Tv-tas Tour gaat beginnen. Alles is gekocht en bij elkaar verzamelt, maar toch zijn we langer bezig dan verwacht met de laatste dingetjes bij elkaar rapen. Uiteraard heb ik weer eens moeite met het achterlaten van de poezenbeesten. We hebben besloten dit keer het kattenluik open te laten, in plaats van ze binnen op te sluiten. Ik vond het een moeilijke beslissing, maar ze hebben elke vakantie zo veel stress van het binnen blijven dat dit de katvriendelijkere keuze is. Binnen zijn ze ook niet altijd veilig, dat hebben we al eens ondervonden toen we thuis kwamen bij een kat met een ontwrichte kaak omdat ze van de trap gevallen was...
Maar goed, even de nare kattenverhalen aan de kant. Rond kwart over negen zijn onze fietsen bepakt, katten geknuffeld en zijn we klaar voor vertrek. Ik moet even wennen aan de zware fietstassen, maar het is goed te doen. Vanaf Almere-Haven racen we naar het centrum om de trein te pakken. Als we op het perron staan te wachten komen er langzaam steeds meer fietsen bij. Ik krijg er stress van, als er te veel fietsen de trein in willen kan het zo zijn dat we een trein voorbij moeten laten gaan.
We hebben geluk, voorin de trein is er nog ruimte. We verjagen de energieke roedel kinderen die met hun vader onderweg is naar Nemo en parkeren de zware fietsen in de coupé. Ik ben blij dat we mee konden, maar ik sta wel erg ongelukkig en ga een aantal keren bijna op mijn muil. Bij Amsterdam Centraal moeten we er weer uit.
Wat me opvalt is dat er 2 type mensen rondlopen. De eerste enorm behulpzaam, helpt mee je fiets de trein in of uit te tillen en springt haast aan de kant om je er langs te laten. De tweede kijkt dwars door je heen, ziet je niet en lijkt zelfs extra moeite te doen om het je lastiger te maken. Met zo een zwaar bepakte fiets is manoeuvreren niet bepaalt gemakkelijk en we moeten het perron over slalommen om de type 2 mensen te ontwijken.
De eerste lift op Amsterdam Centraal is kapot, zucht. We hebben een kwartier, maar toch haasten we ons naar de tweede lift. Deze blijkt te klein voor de fietsen! Wat een ongein! Gijs hijst de loodzware fietsen de trap af en bij het volgende perron duwen we de krengen weer omhoog. Nu al badend in het zweet wachten we op de trein naar Den Helder.
Als we de trein in willen gaan stormen er een paar wielrenners met hun fietsjes zo voor onze neus de fietscoupé in. Voor mij het bewijs dat zij vallen onder het type 2 mens, wat asociaal! Eigenlijk passen onze fietsen er nu niet meer bij. Maar eigenwijs gaan we toch de trein in en parkeren ze ontzettend in de weg in het gangpad. Wanneer we net wegrijden van Amsterdam Centraal verschijnt de conductrice.
"Uhm dit kan niet hè!" zegt ze voorzichtig. Gijs probeert ons nog te redden, maar helaas, we moeten de fietsen verplaatsen. Ik kom nog met het ontzettend snuggere idee om ze door de trein te rijden naar een andere ruimte, maar ik wordt keihard uitgelachen. Op station Sloterdijk moeten we de trein uit en zien we de conductrice bij een andere wagon naar ons zwaaien. Hobbelend rennen we naar de andere fietscoupé, die we eerder niet hadden gezien.
Met wat geweld tillen we die fietsen weer naar binnen, ondertussen voel ik me wat belabberd. Ik heb nog niet gegeten en heb het bloedheet. Bij Alkmaar eet ik bij de deur een van de broodjes met ei die ik heb meegenomen om de andere passagiers niet tot last te zijn. Dan ineens zie ik een mededeling op het bord staan...
We zijn gecanceld. Ik denk nog even dat het een foutje is, omdat we hier in de trein nog niets over hebben gehoord, maar na een minuut of vijf horen we de vriendelijke conductrice over de speakers. "Door een nog onbekende reden rijdt deze trein niet verder, we verzoeken u vriendelijk de trein te verlaten". Super vaag! Maar goed, daar staan we weer op het perron en google ik snel wat onze beste optie is. Fietsen naar Den Helder is nog twee uur, dat is me te lang. Dan maar kijken waar de storing zit. Er blijkt een kapotte brug te zijn tussen Alkmaar en Heerhugowaard. Vanaf Heerhugowaard rijden de treinen weer 'normaal' en het is maar 7 kilometer fietsen. Anders moeten we dik twee uur wachten tot ze de storing eventueel verholpen hebben. Dan maar fietsen.
Het is best een mooi stukje zo door Noord-Holland. Door de bossen en veel schattige huisjes aan het water. Wanneer we bij Heerhugowaard zijn hebben we geluk, er staat al een trein klaar. Gijs wordt onthaalt als een echte VIP. "Zag ik jullie niet uitstappen bij Alkmaar?" vraagt een vrouwtje die uit een bus stapt. "Ja, ik herken hem aan zijn tattoo's!".
Deze keer hebben we een coupé voor onszelf en is het tijd voor een biertje! Niet heel veel later staan we op het station van Den Helder en fietsen we naar de TESO haven. Ondertussen is het al flink warm geworden, we hebben echt geluk met het weer als je dat vergelijkt met de afgelopen weken. Ik was echt bang dat we non-stop regen zouden krijgen...
Bij de haven kopen we een kaartje voor ons en onze fietsjes en hebben weer geluk. De boot arriveert een paar minuten na ons en we kunnen bijna direct aan boord.
Als dolle stieren parkeren we de fietsen en stormen we de trap op naar de salon waar we Skuumkoppe biertjes halen. Vervolgens trekken we een sprintje naar het dek, om daar in het zonnetje tussen de medepassagiers en uiteraard de kudde meevliegende meeuwen te genieten van de overtocht.
Vanaf de haven op Texel in Den Hoorn stappen we weer op de fiets. We crossen het halve eiland over op weg naar De Koog, waar onze camping voor de komende nachten zit. Het is een mooi stuk, maar helaas langs de autoweg. Toch blijf ik het landschap prachtig vinden. We zijn in een goede stemming, al met al is de tocht goed verlopen. Dan zien we ook een grote roofvogel (iets van een buizerd ofzo). Gijs roept: "Niet poepen hè!", als het dier vlak bij ons vliegt. Ik zweer het, hij laat toch een gigantische flats vallen! Gelukkig zijn wij niet het doelwit of hij heeft zijn doel totaal gemist, dat kan ook, maar hilarisch is het wel.
Bij camping Kogerstrand checken we in en worden via een totaal onlogische route (eenrichtingsverkeer) naar onze tentplek gewezen. We zijn hier al vaker geweest en het is een prachtige camping met mooie duinplekjes. Alleen blijkt onze plek een kuil vol zand. Ik ben een beetje pissig en ben de receptie al aan het bellen als Gijs me zegt dat het wel prima is zo.
Briesend hang ik op en gaan we de tent opzetten. Na een paar minuten is de temper tantrum voorbij en staat onze tent op een redelijk rustig en verborgen plekje in de duinen. Misschien valt het allemaal inderdaad wel mee.
Ik besluit dat het tijd is voor meer bier en achter de duinen bij ons plekje zit Beach Club Texel, dus logisch dat we daar even neerstrijken toch? Zoals verwacht schrikken we ons rot van de prijzen die ze hanteren, maar dat wisten we nog wel van onze vorige vakantie in Nederland; De Dutch Mountain Fail.
Na ons openingsbiertje (op het eiland dan) fietsen we naar de Jumbo in het dorp verderop en slaan voorraden in. Gijs koopt een flesje likeur, deze keer Tesseltje. Heel leuk allemaal, maar ik vind het eigenlijk allemaal hetzelfde smaken (sorry).
Nadat we de voorraden naar ons stoffen huis in de kuil hebben gebracht lopen we een stuk over het strand naar Paal 19. Deze is nog even een tikkeltje duurder dan de vorige strandtent, maar het is ten slotte de eerste avond dus het moet kunnen. Een half dozijn paddenstoelen bitterballen, een karig kaasplankje en 2 biertjes voor €40, aiii. Ik vind het maar heftig.
Omdat ik best laat gegeten heb (bij de tent pas mijn overige broodjes verorbert) en natuurlijk bij Paal 19 heb zitten schransen besluiten we niet 'uit eten' te gaan. We drinken nog wat biertjes in het dorp bij De Kuip, waar net een heftig geëmotioneerde potentiële klant wegloopt "Ik ga hier echt niet zitten, ik ben een Ajacied, het heet hier De Kuip!" roept hij half hysterisch en loopt dramatisch weg. We sluiten onze eerste dag af bij de tent met wat biertjes en slokjes Tesseltje likeur.
Reactie schrijven