We gaan naar Chapeau Rouge, waar Max absint gaat drinken, maar hij kan het niet bepaalt waarderen. Ik hou het lekker bij een biertje! Met de taxi gaan we terug naar Hostel Elf, ik blijf het herhalen maar het is ZO koud!

Even omkleden en naar Winter Conspiracy. Het is een stuk drukker dan het jaar ervoor en ik vind het eigenlijk minder leuk. Er staan van die stroboscopen aan die echt de hele tijd aan het flitsen zijn. Ik wordt daar echt naar van dus ik heb eigenlijk de hele tijd met mijn rug naar het podium staan dansen, wat ook niet echt gezellig is. 

Ik heb nog even naar een toffe vuurshow gekeken, maar ook Nanouk gaf aan dat ze er niet veel aan vond. Dan voel ik me ook niet zo lullig als ik zeg dat ik liever naar het hostel ga. De sfeer is dit jaar heel anders...

Als we met de taxi bij het hostel aankomen zien we meisjes vechten. Pas als we uitstappen zien we dat ze met de vrouw van de nachtwinkel aan het vechten zijn en we gaan snel naar haar toe. Normaal is het echt een chagrijnige vrouw, die echt geen praatje gaat maken, maar nu begint ze te huilen. Ik weet niet wat ik moet doen, het is zo zielig. Ik weet niet waarom, maar Gijs en ik geven haar al ons kleingeld, alsof dat helpt... 

De bushalte is vlakbij ons verblijf: Hoppo Backpackers Hostel in Cockburnstreet, ook al zo een geweldige straatnaam. Het hostel is schoon, maar ik vind het wel vervelend dat er niet iets van een wasbak op onze kamer zit. De douches vind ik behoorlijk ongemakkelijk, alles is open en alleen door een kort douchegordijn ben je een beetje afgeschermd, ik ben te preuts voor deze shit. 

Onder de straten van Edinburgh ligt een deel van het verleden letterlijk begraven. Meters onder de grond liggen een aantal closes, bekend onder de naam Mary King’s Close, naar de dochter van een advocaat vernoemd. Dit was bijzonder omdat de meeste closes naar mannen werden vernoemd. Om plaats te maken voor een nieuw gebouw voor het stadsbestuur moesten de closes en hun bewoners wijken.  Ze werden uitgekocht en hun woningen en de steegjes werden afgesloten.

Tegenwoordig is deze vreemde plek toegankelijk voor publiek en worden er tours gegeven. Er wordt verteld over de bevolking van de stad en hoe de helft stierf aan de pest. Hoe de snaveldoktoren hun best deden om de pestlijders te helpen. En hoe de laatste bewoner zijn uiterste best had gedaan om niet te hoeven vertrekken, maar uiteindelijk voor een flink bedrag is gezwicht en het hele huis vervolgens leeg heeft getrokken. Zelfs de deurknop heeft hij meegenomen.

Natuurlijk kan op zo een plek een spookverhaal niet ontbreken. Het verhaal van Wee Annie (kleine Annie) wordt verteld in een ruimte vol poppen en knuffeldieren. Volgens een paranormaal begaafde Japanner Aiko Gibo  zou er in de ruimte een klein meisje ronddwalen, die tijdens de pestepidemie in de steek is gelaten door haar ouders. Verdrietig zou ze op zoek zijn geweest naar haar pop, die ze ook nog eens verloren is. Ze zou de hand hebben gepakt van het medium, die hier zo door geraakt is dat Aiko Gibo naar de bewoonde wereld is gerend en een Barbie pop voor Annie heeft gehaald. Door bezoekers die later in de kamer van Annie kwamen werden vervolgens meer poppen en knuffels meegebracht en er is een waar altaar ontstaan. Annie heeft in ieder geval genoeg om zich mee te vermaken.

Wat ik misschien nog wel mooier vind is de donatie-pot die in de kamer van Wee Annie te vinden is. Toeristen doneren hier geld wat eens per jaar uit naam van Annie gedoneerd wordt aan een kinderziekenhuis.

Normaal gesproken ben ik niet zo van de tours, maar op sommige plekken kun je op geen andere manier komen. De tourguides doen het erg leuk, ondanks dat ze een rol spelen in kostuum. Helaas mag er tijdens de tour niet gefotografeerd worden.

Na een lunch bij Frankenstein's Pub (niet super) lopen we tegen Brew Dog aan, een schotse brouwerij met heel veel verschillende biertjes. Ze zijn in het nieuws geweest door hun biertje ` Hello my name is Sonja`, een biertje dat volgens eigen zeggen voor über hetero mannen is. Het biertje is gemaakt voor de olympische winter spelen van 2014 in Rusland, waar de president heeft aangegeven dat homoseksuele welkom zijn op de spelen, maar de kinderen met rust moeten laten… De  makers van Brew Dog hebben hierom een mooi biertje ontwikkeld, met op het label een Warhole achtige Putin met oogschaduw en lippenstift. Ze hebben een doosje vol naar het Kremlin gestuurd.

Maar niet alleen het Hello my name is Sonja biertje is leuk om te drinken, ze hebben een arsenaal aan zelf gebrouwen biertjes, zoals Punk IPA, Dead Pony en Kingpin. Van een klein brouwerijtje van 2 vrienden en een hond, maar is inmiddels wereldwijd verkrijgbaar in 44 bars, maar ook bij mijn Albert Heijn op de hoek. 

Het is redelijk opgeklaard en we besluiten de heuvel bij Arthur's Seat te beklimmen om een goed uitzicht te krijgen. Het is wat blubberig en glad, maar we redden het zonder te vallen. Het waait flink, maar het uitzicht is heel gaaf! Ik strooi een beetje van de as van mijn moeder uit, voor we weer naar beneden gaan. 

Als we onderweg zijn naar Sheep Heid Inn, een pub even verderop, ga ik toch nog onderuit en zit ik onder de blubber. Er wordt op deze plek volgens de verhalen al vanaf 1360 drank verkocht. Mogelijk is het de oudste pub van Edinburgh en misschien wel Schotland.  Het ligt in het dorpje Duddingston, wat onder Edinburgh valt.

Binnen hangt het vol met schilderijtjes, dierenhoofden, en klokken. Het is druk, heel erg druk. Echt tijd om rond te kijken is er niet, ik wilde zo snel mogelijk een plek vinden. Het was druilerig weer, dus erg gezellig was het niet in de biertuin, maar liever daar dan tussen de dampende mensen. We drinken een biertje en lopen weer terug naar het centrum.  

Vandaag is het een stuk mooier weer en we lopen wat rond in het zonnetje. Af en toe drinken we ergens een biertje. Bij de Grass Market lopen we bij Black Bull naar binnen. Hier hangen allerlei feitjes aan de muur en hier lees ik dat het plein waar we aan zitten, vroeger een vaste hangplek was. En dan bedoel ik dat er mensen werden opgehangen, nadat ze veroordeelt waren. 

Eigenlijk voelt heel Edinburgh aan alsof het vol verhalen zit. Ik weet niet waarom, maar je hebt het gevoel dat er overal wel iets gebeurt is of een verhaal achter zit. 

We sluiten het weekendje af bij World's End, waar het nu enorm druk is. We drinken snel een biertje en als we naar buiten lopen zie ik een bord hangen bij een snackbar. "Deep Fried Mars Bar"! Dit is iets dat al op mijn Food Bucketlist staat sinds ik er voor het eerst van hoorde en dat was op de middelbare school. 

We gaan naar binnen en bestellen de bizarre snack. Ik moet bekennen dat het echt wel heel lekker is, maar enorm machtig. Ik had net een Engels ontbijt naar binnen gewerkt, dus ik moest wel veel moeite doen de gefrituurde reep weg te krijgen. 

De treinreis duurt lang, echt heel lang. Uiteindelijk komen we toch op het station van Maastricht terecht. Hier moeten we een andere trein pakken, een knal roze Veolia. Deze zijn echt een stuk fijner dan de gele rakkers van NS die bij ons rondrijden. Niet veel later staan we op het kleine stationnetje. Ik ben eigenlijk direct al onder de indruk van de sfeer in deze kleine stad. Ik kom zelfs het schattigste huisje OOIT tegen! (Ik heb echt een Google obsessie voor het huisje aan de Nieuweweg 17 op de laatste foto ontwikkeld). 

Bij het Hotel Schaepkens van St. Fijt checken we in. De vrouw achter de balie is echt een grappenmaker (niet sarcastisch) en ik voel me oprecht welkom. Snel gooien we onze spullen in de kamer en gaan naar het restaurant om voetbal te kijken. De meest bizarre wedstrijd van het WK (met de kopbal van Van Persie door zijn superman move). Op het terras hangt een gezellige sfeer. Als we nog iets willen eten vragen we aan iemand uit de bediening of er nog iets te bestellen is. De keuken is al dicht geeft hij aan, maar hij komt wel aan met een bordje hapjes. Top!

Hotel Schaepkens van St. Fijt bestaat al vanaf 1 maart 1885 en werd opgericht door de familie met dezelfde naam: Schaepkens van St. Fijt. In deze tijd was Valkenburg al een populaire bestemming. In 1977 is het oude gebouw afgebrand. Ik vond het een fijn hotel, met goede bedden, vriendelijk personeel en een fijn ontbijtbuffet. 

Bij de Fluweelengrot, een van de vele grotten die de stad rijk is, kopen we een kaartje voor een rondleiding. Er staan al een hoop andere klaar voor de ingang van de grot. We worden niet veel later begroet door een vrolijke gids, die ons mee de grot in neemt. Deze mergelgrot is waarschijnlijk in de 11e of 12e eeuw ontstaan doordat 'blokbrekers' de mergel ontgonnen om zo een beetje heel Valkenburg, waaronder het kasteel, mee te bouwen. De mergel is vrij zacht. Hierdoor is het behoorlijk gevoelig voor vandalen, die het erg leuk vinden om overal hun naam, verwensingen of diepzinnige quotes in te kerven. Aan de ene kant vind ik deze vorm van graffiti gaaf om te zien, maar ik begrijp ook dat dit niet erg respectvol is. 

De Fluweelengrot is zo een vijf kilometer lang en loopt deels onder de kasteelruïne. In de loop der jaren heeft de grot verschillende doeleinden gehad, waaronder die van schuilkelder tijdens de tweede wereldoorlog. Hier zaten 400 mensen tijdens de bevrijding 6 dagen en 6 nachten ondergedoken voordat zij bevrijd werden. Ook hebben hier Amerikaanse soldaten gezeten die hun handtekeningen en silhouetten op de muren hebben achtergelaten. 

Nog eerder, in de 18e eeuw tijdens de 'Franse' tijd, werd hier een kapelletje gebouwd. De eigen kerk mocht door de Valkenburgers niet meer gebruikt worden. Eén pastoor zorgde dat zijn kudde hier toch elke zondag een potje prediken. 

Op één van de muren is een afbeelding te zien van een dinosaurus, die symbool staat voor de oorsprong van de grot. Tijdens het Krijt was dit gebied een zee, waarbij de oude fauna die overleed, hier tot stof verging en uiteindelijk de mergel hieruit ontstond. Ook de andere schilderingen, waarvan ik de verhalen ben vergeten, zijn heel gaaf om te zien. De kleuren zijn geweldig. 

In één van de gangen brengt onze gids (die overigens echt top is!) de groep tot stilstand. Hij begint te vertellen over twee jongetjes die uit een inrichting even verderop waren ontsnapt. Na weken zoeken werden de jongens dood gevonden, in de grotten in deze omgeving. Klaarblijk hadden ze een ingang gevonden, maar raakten de weg kwijt. Ze overleden van de honger. Ook verteld de gids over een andere groep mensen, die ook het domme idee hadden zelf de grotten te gaan verkennen. Deze werden ook alle vier dood gevonden, maar zij waren dood gegaan van angst. Ze waren zo bang dat hun hart het niet langer aan kon, en er mee stopte. 

De lichten gaan uit. Het is pik donker, ik weet niet of ik ooit in zo een donkere ruimte geweest ben. In het begin verbeeld je nog dat je iets ziet, maar al snel weet je zeker dat je echt geen hand voor ogen ziet. Het lijkt me vreselijk om zo rond te dwalen. Bang, moe, hongerig en dorstig. Bah wat een rot manier om te sterven...

Nog één van de attracties van Valkenburg is de raketvormige toren op een heuvel. Met een kabelbaantje kun je naar boven voor €2. Niet heel spectaculair, maar wel een leuk uitzicht. Onder je racen de kinderen op de rodelbaan. Eenmaal boven kun je een drankje doen bij het restaurant, of als je zin hebt in een avontuurtje, abseilen van de toren. Hoewel ik dit ook heb overwogen, wil ik eigenlijk abseilen van een meer bijzondere plek. Niet dat dit al bepaalt is, maar ik vond het er niet echt spannend uitzien. 

Deze toren is in 1906 geopend, met als doel meer toeristen naar het pittoreske Valkenburg te lokken. Het gebouw is natuurlijk ook weer opgetrokken uit de populaire mergelstenen. In 1944 werd het ernstig beschadigd door granaatexplosies  die de Tweede Wereldoorlog met zich mee bracht. Vanaf 1954 kan de toren met de kabelbaan worden bereikt. 

Al met al is het een leuk om de kabelbaan te pakken, al is het maar voor het uitzicht. We konden ons hotel vanaf dit punt goed in de gaten houden!

Ik ben het hangertje met de as van mijn moeder in het hotel vergeten. Even gaan we terug om deze te halen, en iets warmers aan te trekken. Als we op zoek zijn naar eten, komen we langs een stroompje met een waterrad. Ik strooi de as het liefst uit in het water of op een heuvel met uitzicht. Vlug gooi ik wat van de inhoud van het hangertje in het stroompje. 

Niet veel later zitten we bij een all-you-can-eat Mexicaan! Waarom zit dit niet in Almere? Geniaal! Ik ben al snel vrienden met de papegaai die achter ons zit. Ik vind het maar sneu, zo een mooi dier, opgesloten in een kooi in een druk restaurant. Als de ober langs komt is hij behoorlijk verbaasd als hij ziet dat ik mijn gevederde vriend over zijn koppie mag aaien. "Tegen mij krijst ie alleen maar!" en inderdaad, de vogel krijgt hem in het oog en begint te gillen. Het liefst had ik het beestje meegenomen...

Als we onze bagage te pakken hebben gekregen tussen alle opdringerige passagiers, gaan we op zoek naar een manier om naar camping Rialto te komen, dit zou niet al te ver van het vliegveld moeten liggen. We lopen naar een toeristen informatie punt, maar wat zit hier een chagrijnig mens achter. Ik vind het bizar, het lijkt alsof ze bij de infopunten de meest onvriendelijke mensen neerzetten die ze kunnen vinden. Duidelijk wordt het niet, maar we betalen een belachelijk hoog bedrag en weten welk busnummer we moeten hebben. Meer komt er niet uit. 

Het lijkt de tweede halte te zijn, waar we moeten uitstappen. Bij 'Via Orlande' staan we dan ook weer buiten. Er is geen camping te bekennen, dus we gaan maar lopen. We komen nog een bushalte tegen met de naam 'Via Orlande'. En nog één en nog één... Opeens zie ik staan dat er maar liefst vijftien haltes zijn met die naam. Heel handig! Een stuk of acht haltes later hebben we toch maar weer de bus gepakt, dit slaat echt nergens op. Het is nog best een eind verderop als we de camping daadwerkelijk zien liggen...

Het inchecken gaat snel en de vrouw is heel vriendelijk. Ze wijst ons het kleine tentje dat vlak bij de ingang staat. Het ziet er netjes uit. Ik stort wel bijna met bedje en al van de vlonder waarop deze staat, maar het gaat net goed. Het is nog redelijk vroeg, maar we zijn al zo lang wakker dat we besluiten toch een biertje te gaan halen bij het winkeltje op het terrein. Het begint keihard te regenen. Dit was al voorspelt, maar ik hoopte natuurlijk dat ze het verkeerd zouden hebben. Twee uur lang staren we naar de dikke druppels en dan zijn we er klaar mee, we gaan gewoon richting het centrum, dan maar door de regen. 

Met een kwartier staan we op een lelijk busplein en kunnen we Venetië gaan verkennen. Wat is dit een mooie stad, zelfs in de regen. Het water is turquoise en het lijkt wel een filmset. We lopen wat rond, kijken naar alle bootjes en gondels, en drinken een echte Italiaanse cappuccino. Tof, maar ik proef geen verschil, mijn portemonnee daarentegen, merkte een heel duidelijk verschil. Het is hier wel echt heel erg duur...

Nadat we eerst bij een tentje geweigerd zijn, zonder duidelijke reden, komen we bij Al Vecio Forner Sas terecht. Een gezellige ober helpt ons aan een kaart. Spaghetti Bolognese dan maar. Gelukkig is deze wel erg lekker.

Na het eten willen we nog wat van de stad verkennen, maar ik krijg ontzettende maagkramp. Of dit nu van het eten komt, of door de prijzen, ik durf het niet te zeggen. Terwijl ik krom loop gaan we op zoek naar het busstation. Dit kunnen we mooi  niet vinden en er is nergens een wegwijzer te bekennen. Ik denk dat we wel honderd rondjes hebben gelopen voordat we eindelijk de bus terug konden pakken.   

Bij de camping zijn we toch best moe. Gijs heeft nog honger en besteld een pizza. Ik snoep toch nog even mee en het is echt een lekkere pizza. We proberen nog wat van een WK voetbalwedstrijd mee te krijgen, maar zitten te knikkebollen. Ik denk dat we om een uur of negen zijn gaan slapen. 

Als we over het San Marcoplein lopen krijg ik last van flashbacks. Ik ben nooit eerder in Venetië geweest, maar toch heb ik hier al tientallen keren gelopen, maar dan als Ezio Auditore Da Firenze, één van de hoofdpersonen uit Assassins Creed (een computerspel). Het is toch knap dat ze dit spel op zo een manier in elkaar hebben gezegd, dat je gewoon echt een gevoel van herkenning hebt. 

Het plein is mooi, maar ik ben de andere toeristen en vooral de duiven al snel zat. We lopen langs het water en zien de brug der zuchten (Ponte dei Sospiri). Dit is een brug die het paleis van de Doge en de gevangenis verbindt. De gevangen gingen na hun veroordeling via deze brug naar de kerkers en door de kleine raampjes konden ze een laatste blik naar buiten werpen.  

We lopen wat rond en proberen de drukte zo veel mogelijk te vermijden. We komen terecht op een marktje, die er super gestyled uitziet, echt heel mooi. Na de lunch besluiten we naar een supermarktje te gaan en wat biertjes te halen. Als we op de terrasjes in het centrum blijven hangen, dan is ons budget voor de vakantie vandaag nog op. Langs een kanaal gaan we zitten, het is hier rustig en je kunt alle mensen in de gondels bekijken. Ik geloof dat we wel vijftig keer op de foto zijn gezet door de mensen in de bootjes. Ik weet niet waarom, maar ik vraag me soms wel eens af op hoeveel vakantie foto's van andere mensen ik sta. Vooral als ik zie hoeveel onbekende er op mijn eigen foto's staan. 

Langs de grachten van Venetië vind je I Tre Mercanti, wat de drie handelaren betekent. Een winkeltje  met allerlei lekkers als pasta en wijn, maar ook tiramisu, Gijs zijn favoriete toetje. Liefkozend noemt hij het Tiramisaru, vraag me niet waarom… Maar goed al snel stonden we aan een bakje met het zoete spul naar binnen te lepelen. Wij hebben het bij de ‘originele’ gehouden, maar ze hebben er ook allerlei andere varianten zoals Nutella en aarbei. 

Ik moet zeggen dat het hangen langs de grachten echt heerlijk is. Op een gegeven moment gaan we op de steigers in het zonnetje zitten. Het is leuk om te zien wat er allemaal voorbij komt, politiebootjes, taxibootjes, luxe rijkeluisbootjes. We halen nog een ijsje. Gijs krijgt de verkoper behoorlijk geïrriteerd door stug tiramisaru smaak te blijven zeggen. 

Op het stationnetje van Gorizia, aan de grens met Slovenië, moeten we overstappen. Vroeger was het één dorp, maar na de herverdeling na de Tweede Wereldoorlog kwam de grens tussen Italië en Slovenië dwars door dit stadje te liggen. Met de bus gaan we naar het Sloveense deel, Nova Gorica, wat zoveel betekent als 'Nieuw Gorizia'. 

Het is enorm verwarrend op het station en hier is ook weer zo een enorm behulpzaam informatiepunt medewerkertje. Uiteindelijk ziet een oud mannetje, dat bezig is met werkzaamheden aan het spoor, dat we er niet uit  gaan komen en komt ons te hulp. Hij spreekt geen Engels, maar met handen en voeten kan hij ons toch uitleggen waar we moeten zijn. 

Als de bus eenmaal aankomt verteld de chauffeur ons dat we een ander kaartje moeten hebben en we worden weer naar de balie gestuurd. Hij belooft dat hij op ons zal wachten. Morrend krijgen we het juiste kaartje van de brompot achter het raam en inderdaad, de bus wacht nog op ons. 

Het volgende deel van de reis is misschien nog wel mooier, we rijden door tunneltjes met boogjes met uitzicht op turquoise kleurige riviertjes. Het is alsof we door het gemaakte landschap van een modeltreinbaan rijden. We moeten nog één keer overstappen in Jesenice, gelukkig hoeven we maar vijf minuten te wachten. Het is een luxe DB trein. Het zit hier vol mensen die zich asociaal breed hebben geïnstalleerd, met hun tassen op stoelen. Eén vrouw ligt uitgebreid over de stoelen heen. We besluiten haar lekker rechtop te laten zitten, al is ze het hier zelf niet helemaal mee eens. 

We zijn toch best moe van de rit als we op het station van Ljubljana staan en nu moeten we nog op zoek naar ons hostel, Budgetrooms Vodmat. We weten ongeveer waar het moet liggen dus we beginnen maar gewoon met lopen. Als we een groepje jongere zien lopen, vragen we of zij weten waar de straat is waar het hostel ligt. Een jongen met een neusring waar een behoorlijke pulk snot aan hangt, wijst ons een kant op, zo een beetje het tegenovergestelde van waar wij heen gingen. Een beetje verbaasd volgen we toch zijn aanwijzingen op, maar het klopt inderdaad niet. 

Als we opnieuw iemand zoeken om de weg aan te vragen komen we een andere toerist tegen. Hij stelt zichzelf voor als 'Greg, California, I'm a traveller to!'. Gijs noemt zichzelf hierop 'Gijs Holland' en begrijpt eerst niet waarom ik dit zo grappig vind. Greg California heeft een flesje whiskey of iets op zak en wil dit graag met ons delen. Ik sla over, maar Gijs Holland neemt wel een teug. We weten twee mensen aan te spreken die ons de kant op sturen, waar we eigenlijk al heen liepen, sjongejonge. We nemen afscheid van Greg California en gaan weer verder op zoek naar het hostel. Nog geen vijf minuten later komt het stelletje dat ons de juiste kant op heeft gewezen, op de fiets aan. Ze hebben het thuis nog even opgezocht en kunnen ons nu precies vertellen waar we moeten zijn. Super tof!

Niet veel later staan we inderdaad voor het hostel, maar wat is dit een vreemd gedoe. In de hal zitten een paar oude ventjes die ons verbaasd aanstaren. De hal ziet er een beetje uit als een punt waar junkies hun gebruikte naalden voor schone kunnen inwisselen. Maar ach, het is wel ontzettend goedkoop! Toen ik de douches zag had ik eigenlijk gewild dat we niet zo gierig waren geweest, deze zijn echt ontzettend goor! 

We eten een broodje op het terras, alles zit eigenlijk al vol met mensen die komen voor avondeten. We hebben niet veel zin om nog te gaan zoeken naar een lege plek. We drinken nog wat biertjes, deze keer geen Pelicon meer maar een Union en gaan al vroeg terug naar het hostel.

We lopen de heuvel op (waarbij ik vooral sjok en klaag) om bij het kasteel te komen. Ook hier is het weer rustig en we gaan even lunchen. Het kasteel zelf stelt niet veel voor, maar beneden in de kelder, waar ook de toiletten zijn, hangt toch wel een gekke sfeer. Er hangen lange witte jurken die spookachtig verlicht worden tussen de grove rotsblokken. Wanneer je door loopt kom je ineens terecht in een hypermodern toilet... Best gek...

Via een andere weg lopen we weer naar beneden en aan de voet van de heuvel gaan we weer even zitten. Gijs kiest voor een portie Cheese Dumplings, maar hij krijgt de zure bende nauwelijks weg. Vervolgens krijgen we nog een glaasje Rakija, wat net spiritus is. 

Bij de brug met de draken strooi ik wat as van mijn moeder uit. Vervolgens halen we alvast kaartjes voor de trein naar Zagreb en gaan terug het centrum in en hangen wat rond op terrasjes. Een paar biertjes en een burger met patat later, is het eens Gijs die zich niet zo lekker voelt en we gaan terug naar het hostel. Het was de bedoeling dat we maar even hier zouden blijven, maar hij valt al snel in slaap. Hierdoor kunnen we niet naar Metelkova, een soort vrijplaats in de buurt, dit is wel echt heel erg jammer want hier hadden we naar uitgekeken. Maar dan hebben we mooi weer een reden om terug naar Ljubljana te komen. 

De lucht klaart inderdaad na een half uurtje op en we gaan een rondje rond het meer lopen. Het is echt een mooie omgeving. Het water is helder, de heuvels groen en de huisjes pittoresk. In het midden van het meer ligt een eiland, met daarop een kerkje. Hier kun je heen gaan met één van de gondels, maar ik had geen zin om in een bui op het water terecht te komen. 

Halverwege ons rondje komen we inderdaad in een hoosbui terecht. We schuilen onder een boom, misschien was een paraplu geen overbodige luxe geweest... 

Bovenop één van de heuvels vind je het kasteel van Bled. Het gebouw zelf is niet heel indrukwekkend, maar de omgeving en het uitzicht des de meer. We beklimmen de duizend trappen naar de top van de heuvel. Je raadt het al, dit gaat weer met veel gescheld en gezeur, ik haat trappen... 

Bij de kassa betalen we 2 x €9,- voor de entree, wat ik toch altijd best prijzig vind. We lopen een drukkerijtje in, waar een man ons verteld hoe de antieke drukpers werkt die hij heeft staan. Het is redelijk rustig en hier zijn we de enige. 

Verderop in het kasteel vind je een museum, dit is toch wel de moeite waard. Je vind hier van alles over de geschiedenis van Bled haar omgeving, zo ook fossielen en menselijke botten. Ook is er een klein kerkje. Helaas zijn de ridderzaal en de smederij op het moment van ons bezoek gesloten, uiteraard is de souvenirwinkel wel gewoon geopend.

Op de weg naar de uitgang komen we nog een verstopte brouwerij tegen, waar een monnik ons met een tandeloze lach begroet. Hij is in een goed humeur en maakt een praatje. Hij laat een foto zien van Willem-Alexander en Maxima als we vertellen dat we uit Nederland komen. Hij vind Maxima wel een lekker ding. Hij gaat nog even verder, natuurlijk over voetbal. Hij zegt lachend dat ons elftal vanavond, na de WK wedstrijd tegen Mexico weer naar huis kan. Nu vind ik hem niet aardig meer en gaan we snel weg. 

Bij een barretje langs het water drinken we een biertje en bestellen de creme cake waar we al veel over gelezen hebben. De Blejska Kremna Rezina, wat Bled Creme Cake betekent. Het doet een beetje denken aan een tompoes, maar ik vind dit eigenlijk lekkerder. Er zit geen glazuur overheen, waar je tanden van uit je mond springen. Wel is het gebakje enorm machtig... 

Het is tijd voor de voetbalwedstrijd, Nederland tegen Mexico. We besluiten deze in stijl te gaan bekijken in een Mexicaans restaurant. Er hangt een groot projectiescherm op het terras. Al snel zijn we niet meer de enige Nederlanders op het terras. Ik vind het altijd vervelend om Nederlanders tegen te komen op vakantie, maar op zo een moment heeft het toch ook wel weer wat. 

We genieten van een chimichanga en kijken de wedstrijd. De eerste helft is best kut, maar de tweede beter en we hoeven nog niet naar huis. Lekker voor je, tandeloze monnik! Om half negen pakken we de bus terug naar Ljubljana. 

Onderweg blijft het guur, maar toch maakt de mist die tussen de heuvels drijft het uitzicht ook wel weer gaaf. Gijs ligt al snel te slapen. Ook zo een drie uur later, als we op het station in Zagreb staan, miezert het nog steeds. We moeten hier onze euro's inwisselen voor Kuna's en uitzoeken hoe het openbaar vervoer werkt. We gaan weer naar een informatiepunt, wat opnieuw nutteloos blijkt. We proberen tien minuten lang uit de man te trekken waar we kaartjes voor de tram kunnen halen, maar het enige dat we te horen krijgen is welke tram we moeten pakken en waar we moeten uitstappen. Heel rebels besluiten we maar zonder kaartje te reizen. Ik hou hier echt niet van, maar we kunnen echt nergens een balie of automaat vinden. 

Zodra we bij de halte aankomen, komt de tram ook al aanrijden. Deze is best vol, dus we moeten ons met onze tassen tussen de mensen doordrukken. Mijn eerste indruk van Zagreb is niet helemaal wat ik had gehoopt. Het ziet een grauw en pauper uit, maar misschien komt dit door het grijze weer. 

Bij de eindhalte van de tram moeten we uitstappen en nog een paar minuten lopen. Ons hostel (Mali Mrak) ligt best ver van het centrum, maar het lijkt me een leuk verblijf. We vinden het ook snel, het ligt midden in een woonwijk. Bij binnenkomst ziet het er gelijk gaaf uit, met mooie muurschilderingen. Bij de receptie worden begroet door een jonge vent, waarvan ik gelijk de naam ben vergeten. Hij brengt ons naar onze kamer. Overal zijn mooie schilderingen te zien, we lopen door een gemeenschappelijke ruimte waarin het helaal is geschildert en een vrouw zit hier vrolijk piano te spelen. Het heeft echt een fijne sfeer.

Nadat we heel even geacclimatiseerd hebben, lopen we weer naar de receptie voor een volledige rondleiding van de jongen, ik noem hem maar gewoon meneer Mali. Boven is een chill ruimte waar hippies zitten te haken, het ziet er gezellig uit. Ik ben blij als ik de douches zie, deze zijn schoon. Ze zijn wel wat krakkemikkig, maar ik heb het idee dat ik hier in ieder geval schoon uitkom en dat idee had ik bij Budgetrooms in Ljubljana niet... Meneer Mali laat ons nog even de tuin zien, het is duidelijk dat het hier 's avonds nog gezellig kan worden. 

Vlug ga ik even douchen en ook Gijs wil zich opfrissen. Meneer Mali laat ons nog even wat interessante plekken op de kaart zien, voordat we Zagreb gaan verkennen. Hij lacht ons uit als we vragen waar we kaartjes voor de tram kunnen kopen. "Nobody buys tickets in Zagreb. Just watch when suddenly everybody gets off the tram, then you have to get out to!". Allemaal zwartrijdertjes dus. Hij zegt dat hij zelf nog nooit in zijn leven voor de tram heeft betaalt... 

Het is nog niet droog als we weer voor het hostel staan, maar echt regenen doet het niet meer. We pakken de tram en stappen heel rebels (uhum) na twee haltes uit omdat ik het te ongemakkelijk vind om zwart te rijden. We lopen wel naar het centrum. We komen onderweg de botanische tuinen tegen, maar dit ziet er gesloten uit. Even verderop komen we Pingvin tegen, een verantwoorde burgertent die meneer Mali ons zojuist heeft aangeraden. "Just fresh products and no fastfood shit". Ze verkopen ook veggieburgers en Gijs is gelijk fan!

We gaan op zoek naar het volgende item op de kaart die meneer Mali voor ons heeft getekend. Het is de brouwerij Medvedgrad en we hebben het ook al snel gevonden. Hier gaan we buiten zitten, wel onder een afdakje, want het is nog steeds wat druilerig. We bestellen een biertje en ik een paddenstoelensoepje, ook weer op aanraden van meneer Mali. Ik ben nu al fan van de man, het smaakt opnieuw heerlijk! Een paar biertjes later willen we weg gaan, maar we krijgen geen aandacht meer van de bediening, onze vloek doet zich weer de kop op. 

Het begint al wat laat te worden en we besluiten terug naar het hostel te lopen. Onderweg halen we bij een supermarkt wat snacks en biertjes. Het is ongeveer een half uurtje lopen naar hostel Mali Mrak, dat vind ik wel meevallen. Als we op ons balkonnetje zitten komt meneer Mali even een praatje maken. Hij brengt ons twee glazen witte wijn, die ik voor de verandering echt lekker vind. Uit de tuin komt oude muziek, ik denk uit de jaren '30. Heerlijk relaxt.

We lopen weer verder en komen in een gedeelte van Zagreb dat er ouder uitziet. Er staan schattige kleine huisjes en er is bijna geen verkeer. We komen bij de mooie kathedraal van Zagreb, die helaas wel in de steigers staat vanwege een restauratie. Ik heb begrepen dat de kathedraal eigenlijk continu wel in de steigers staat.

In het centrum van Zagreb liggen drie parken. We besluiten daar maar eens een kijkje te nemen. De eerste die we tegen komen ligt het verst van het station. Het is een gezellig, groen park met een hoop bloemetjes en fonteintjes. Hier zitten mensen te picknicken. We hangen wat rond, kopen ontzettend lelijke ansichtkaarten van een student, maar besluiten dan toch weer door te gaan.

Het volgende parkje is echt heel leuk. Er staan allemaal kleine gebouwtjes met eten en drinken. Het lijken een soort strandtentjes. Hier blijven we even zitten en drinken wat. Dit is wel echt een aanrader.

Het laatste park, de  het dichtst bij het station is vond ik niets aan. Het is aftands en het stinkt er enorm door het verkeer.

Een beetje verloren lopen we rond, we vinden het allemaal niet zo leuk. Nadat we bij een cafe keihard hebben moeten schreeuwen naar de bediening om te mogen betalen, hebben we er een beetje de pleuris in. Het lijkt er echt op dat de Zagrebbers niet zo gesteld zijn op toeristen. Dit ligt niet aan het harde accent, wat nog wel eens gesuggereerd wordt. Ik moet juist lachen als we begroet worden met 'Bog', wat enorm hard klinkt. Het ligt er aan dat we niet geholpen worden, na het eerste drankje blijft de bediening gewoon weg en we hebben regelmatig bijna moeten smeken om de rekening. Dit kan er aan liggen dat je vooral te maken hebt met seizoensmedewerkers, dit merk je in Nederland ook wel. En dat ze niet veel betaalt krijgen, maar door je gasten onbeleefd te behandelen kun je die extra fooi ook vergeten.

Per toeval komen we bij Melin terecht, dit is echt een toffe tent. Buiten hebben ze allemaal woonkamer meubels staan. Oude televisietoestellen als tafel en bureaustoelen om op te zitten. Voor de verandering is de bediening ook eindelijk een keer in orde. De serveerster maakt zelfs een praatje. Dit is de eerste vriendelijke Zagrebber, behalve de jongen van het hostel, die we tegen komen.

Ik heb nog nooit in mijn leven een echte mummie gezien, maar hier in Zagreb hebben ze er één. Hij is 'geleend' van een museum in Egypte en ik vind het bizar. In een donkere, koele kamer ligt hij op ons te wachten. Een zwarte uitgedroogde huid, met spierwitte tanden. Het leek alsof hij elk moment tot leven kon komen. Het voelt zelfs een beetje oneerbiedig, zoals hij daar ligt. Het was zijn bedoeling om in zijn graftombe in de sarcofaag van zijn eeuwige rust te kunnen genieten en dan kom je in terecht in Zagreb. 

Verderop zijn een hoop tabletten met hiërogliefen te zien, maar ook canopen, waarin de ingewanden van de farao's na het balsemen in gestopt werden, en een gedroogde hand en voet. 

We zien geen andere bezoekers en we worden continu achtervolgd door een medewerker van het museum, ik wordt er een beetje nerveus van. Ik moet zeggen dat ik me hier wel kan vermaken, misschien juist omdat het zo rustig is. We kunnen alles rustig bekijken. 

Er is nog een kleine ruimte met een tijdelijke tentoonstelling over de eerste wereldoorlog. Hier kom ik erachter dat ik van deze oorlog eigenlijk helemaal niets weet. Best slecht. 

Die avond is er in de buurt een concert van First Blood, een Hardcore bandje, wat niet per definitie mijn favoriete muziek is. Toch besluiten we te gaan. Heel verstandig besluiten we, jaja, alweer te gaan lopen. Het is best een wandeling, maar toch kunnen we het gemakkelijk vinden. Eigenlijk lopen we er toevallig tegenaan als we denken dat we verdwaalt zijn, maar voor de verandering gebeurde dit eens niet. 

Het tentje heet Močvara en ziet er gezellig uit, ik denk dat ik het leuker had gevonden als er andere muziek zou spelen. Maar toch vermaken we ons wel, totdat een mager mannetje met een snor en een enorme zweetlucht me tijdens zijn wilde dans op mijn oog mept. Ik ben er gelijk helemaal klaar mee en we lopen terug naar het hostel. 

Als we worden afgezet bij de ingang van het park, geeft de chauffeur ons aan dat het vandaag wat drukker is dan normaal gesproken. De man laat ons op een kaart zien hoe we het beste kunnen lopen. Hij verteld dat we op moeten passen voor de beren in het park. "Here are bears, don't walk, just run!" zegt hij lachend. Hij geeft ook aan dat de kans klein is dat we er één zullen gaan zien, vooral nu het zo druk is. Het is zaterdag en de Kroaten gaan dan zelf ook naar het park. We hadden beter een dag eerder kunnen gaan...

Maar ach we zijn er nu toch. We spreken een tijd en plek af met de chauffeur waar we hem weer zullen gaan ontmoeten en gaan het park in. In de verte zien we al de mooie meren en watervallen liggen. Het is inderdaad wat druk, maar eenmaal in het park zijn de andere mensen goed te ontlopen.

Verderop komen we bij een aantal grotten, die wel even voor wat nodige verkoeling zorgen. Het is echt bloedheet. Nadat we een flink stuk gewandeld hebben komen we uit bij een steiger, waar we een bootje kunnen pakken naar de overkant. Hier is een restaurantje en lunchen we (niet echt lekker, ik zou aanraden een eigen pakketje mee te nemen en in het gras te gaan zitten). We hangen nog wat rond en bestuderen de irritante toeristen, voordat we terug gaan naar het busje. 

Eenmaal bij het busje moeten we dik een uur wachten tot de andere komen. Het lijkt wel een schoolreisje waar de stoere jongens de rest op zich laten wachten. Best asociaal. Als we dan toch eindelijk allemaal in het wagentje zitten, valt de rest alweer snel in slaap. Ik lees wat en dommel af en toe ook weg. Opnieuw is de omgeving zo mooi! Spierwitte rotsheuvels, waar je een zonnebril voor op moet zetten om er naar te kunnen kijken en huisjes waarvan eigenlijk alleen de muren nog staan en die vol kogelgaten lijken te zitten. 

Ineens doemt Split op in de verte. Geweldig! De blauwe zee met de witte stad in een baai en naast ons de bergen, ik had het niet zo mooi verwacht!

Een propper ziet ons worstelen en komt ons te hulp. Hij heeft het hostel zo gevonden op de kaart. Het is een pokke eind lopen en we besluiten een taxi te pakken. Voor 50 kuna bracht hij ons naar het hostel en we krijgen ook er gratis een lesje schelden in het Kroaats bij. Hij ging behoorlijk tekeer tegen de medeweggebruikers. 

Eenmaal bij ons hostel gaat het inchecken heel snel. Alleen even onze naam geven en klaar. Het is een saai gebouw, waar een hotel en een hostel in zitten. Eigenlijk zouden we vanaf Zagreb doorgaan naar Bosnië, maar door hevige overstromingen hebben we onze plannen moeten wijzigen. Omladinski was de goedkoopste optie. Het is wel even zoeken naar onze kamer, hier is echt geen logica te vinden in de kamernummering. Het gaat van 16 naar 31 en dan weer naar 21, maar uiteindelijk komt het goed.Ik ga gelijk de douches checken en deze vallen me 100% mee! Snel even opfrissen en terug naar het centrum. 

Zonder de zware tassen op onze rug besluiten we te gaan lopen en we vinden het centrum gemakkelijk. We gaan naar de boulevard langs de zee en gaan zitten bij een reastaurantje. Hier hangt een groot scherm en zitten al wat mensen klaar in hun oranje shirtjes. Een cheeseburger en patat later is het tijd voor de wk-wedstrijd Nederland-Costa Rica. Het terras zit inmiddels vol met Nederlanders. 

Het is een spannende wedstrijd en Gijs krijgt ruzie met een hinderlijk pubertje dat continu voor het scherm gaat staan. Nadat 'we' gewonnen hebben explodeert het terras, heerlijk. Als we terug lopen naar het hostel, raken we op de één of andere manier toch half verdwaalt, maar na wat snauwen en kibbelen kunnen we gelukkig redelijk snel ons bed induiken. 

Ik kom tot de conclusie dat Split echt een prachtige stad is, maar behoorlijk saai. Ik kan weinig leuke of gezellige tentjes ontdekken. In een afgelegen steeg komen we een fijn restaurantje tegen, Korta, waar tot onze verbazing lachend personeel aan het werk is. Dit is één van de weinige keren dat we dit in Kroatië tegen komen. 

Rond een uur of vijf komen we weer bij de boulevard terecht om een biertje te drinken en ontdekken dat hier een ware modeshow begint. Nou eigenlijk geen officiële, maar alle jongere die de hele dag hebben liggen pitten of zonnen komen tevoorschijn en lopen als barbiepopjes voorbij. Dat is even wat anders dan de bejaarden (en wij) die er overdag rondlopen. 

Na het redelijke eten bij een Italiaans restaurant (met ranzige, nep-cappuccino) halen we wat drinken en gaan terug naar het hotel. Echt heel veel boeiends om in de avond te doen heb ik niet kunnen ontdekken. Of ik had naar een schuimparty met 14-jarige moeten gaan. 

Niet veel later lopen we wederom weer doelloos door het centrum. We gaan zitten bij een schattig eettentje met een terrasje onder druivenranken. Het eten is smerig! Ik heb lasagne besteld, die voornamelijk uit dikke kaas bestaat, echt niet te eten. De pasta bladen zijn ook niet goed gaar. Ik heb inmiddels echt een ontzettend kut humeur. We drinken nog een paar biertjes op de boulevard en besluiten dat deze dag niet meer goed gaat komen en gaan terug naar het hotel. Nu vergeet ik de wekker in ieder geval  niet te zetten... 

Het duurt niet lang of de lucht klaart op en we hebben ineens stralend mooi weer. De stenen blijven nog wel even spekglad, maar voorzichtig schuifel ik door de steegjes. Er zijn een hoop trappetjes, zucht, ik haat trappetjes, maar echt prachtige uitzichten. 

We beklimmen de trappen op weg naar een fort. Tussen de reuzen agaves en cactussen door kun je het hele stadje en de haven bekijken. Eenmaal in het fort moet je natuurlijk weer een toegangsprijs betalen. Het is niet heel veel dus leggen we braaf wat centjes neer. Er is een ruimte waar ze potten en vazen hebben staan die ze uit de zee hebben gevist en je kunt de oude gevangenis in de kelder bekijken. 

Bij één van de torens, met een mooi uitzicht over de haven, strooi ik was as van mijn moeder uit. 

We pakken de bus naar een andere stad van het eiland, wat ongeveer drie kwartier rijden is.  Stari Grad, het lijkt op het eerste gezicht niet veel. Langs het water lunchen we met pasta en pizza, heel logisch al dat Italiaanse voedsel in Kroatië. Met onze buikjes vol gaan we op zoek naar een strand. Dit duurt niet lang.

Tussen de rotsen en een hoop krabbetjes gooien we onze spullen neer en duiken het heldere water in. Heerlijk! 

We chillen nog even tussen de krabbetjes, die ik maar eng vind, voordat we terug gaan naar het haventje om de bus naar Hvar te pakken. Om 20.00 uur gaat de ferry terug naar het vasteland. Het is  gaaf, we zien de zon ondergaan en komen in het donker weer aan in Split. We zijn nog niet aangekomen of we horen al het gejuich van de mensen die voetbal aan het kijken zijn. De eerst halve finale van het WK is begonnen. Als we eenmaal de boot afkunnen speuren we naar een plekje op een terras, zodat we ook kunnen kijken. Ondertussen horen we wel 5 x keihard gejuich. Duitsland heeft al 5 x gescoord tegen Brazilië. We zien het laatste stukje van de wedstrijd terwijl we ergens op straat een pizzapunt scoren. 

Bij de Astronimische klok halen we een langôse en gaan we snel op zoek naar een kroeg waar we de halve finale Nederland - Argentinië kunnen kijken. We belanden bij O'Che's een Ierse pub me Che Guevara thema, aparte keuze maar een hele leuke tent. We zijn vroeg en nemen plaats vlak voor het grote scherm wat voor deze gelegenheid is opgehangen. Al snel druppelen er meer oranje shirts binnen en binnen de kortste keren zit het vol .

Het werd een spannende wedstrijd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nederland had moeten winnen, maar we werden keihard ingemaakt. De enige Argentijn in de pub ging helemaal los na de winst, onder het toeziende boze oog van de vele oranje fans. Even was ik cranky, maar gelukkig duurt dit nooit lang.

Ik krijg een bericht van Marieke, dat zij en Robert ook al in Praag zijn aangekomen. Eigenlijk zouden ze de volgende dag pas komen, maar dit maakt mijn humeur weer goed.  Mijn laatste herinnering is dat we naar Chapeau Rouge zijn gegaan en gedanst hebben, maar verder is het een zwart gat... 

Nog onder de indruk belanden we in een kroeg, verborgen in een kelder. In de donkere ruimte, onder het gewelfde plafond, moet ik even wennen aan het donker. Als mijn ogen zich langzaamaan schikken aan het gebrek aan licht, zie ik dat er veel graffiti's en tags op de muren geschreven zijn. Er hangt een goede sfeer, maar de toiletten zijn één van de ergste ooit... Op een deur staat zelfs de smeekbede 'Please clean me'. Blijkbaar trekken ze zich hier niets van aan, of durft de schoonmaakster hier niet naar binnen.

We waren allemaal enorm laat uit bed en het is al snel tijd voor het avondeten. We komen terecht bij een restaurant achter het oude plein, met typisch Tsjechische gerechten. Ik eet een smaakvolle goulash uit een schattige broodkom. 

Het is ons ter oren gekomen dat er een ijsbar te vinden is en na het eten gaan we op zoek. De bar zit onderin één van de grootste discotheken van Centraal Europa met vijf etages, waar mijn neefje helemaal lyrisch over was. Als we naar binnen gaan, voelen we ons al snel oud, maar ach we zijn op vakantie. We moeten even wachten, maar ik vermaak me wel. De vloer is van glas en je kunt naar de swingende mensen onder je kijken. Ik raad om deze reden wel aan dat je niet in een rokje gaat, iedereen kan zo bij jou naar binnen kijken. 

Met een zilveren poncho aan wagen we ons naar binnen. Je mag maar tien minuten door de bar lopen. Dan moet de boel weer afkoelen en kan de volgende groep de bar in. De bar is gaaf! Ik hobbel van het ene ijs sculptuur naar het volgende en kijk mijn ogen uit. Ondanks de kou wordt ik hier blij van. We krijgen ook nog eens een kleurrijk drankje in een 'glas' van ijs. Het verandert al snel in een photoshoot. 

We verkennen ook de rest van de discotheek (lichtgevende vloeren, hilarisch) en voelen ons met de minuut meer bejaard en vluchten. Een dikke kebab later, lopen we een reggae-bar in. Heel gezellig en in dezelfde straat als de grote puber disco. 

Morgen moeten we weer verder en we besluiten het niet (te) laat te maken. Binnen vijf minuten ben ik verdwaalt en er van overtuigd dat we nooit bij het verblijf aan gaan komen. Ik zeur om een taxi, maar Gijs weet zeker dat we dichtbij zijn. Ik krijg gelijk en we stappen een taxi in. Hierop krijgt Gijs ook gelijk, want nog geen vijf minuten later staan we voor ons verblijf...

Nadat we hierover zijn uit gemekkerd pakken we de trein naar Tábor. Het is weer vol en ook zijn ze nog steeds bezig met het spoor, waardoor we op Obramovic moeten overstappen. Een stuk met de bus en vervolgens de laatste tien minuten met de trein naar onze eind bestemming. In een optocht van alternatievelingen die bepakt en bezakt zijn sjokken we naar de ingang van de camping. 

Robert heeft binnen vijf minuten vrienden gemaakt met onze buren, een stel Finse jongeren. Rens, Pontus en Kees. Eerst doen we traditiegetrouw eerst boodschappen bij de Kaufland. Als we terug lopen horen we de Real McKenzies spelen, wel geinig. Die avond gaan we kijken bij Dropkick Murphis, heel tof! Verder hangen we veel bij de tent en lullen Engels met onze buren. 

's Ochtends zweten we weer de tent uit. Gijs schuilt in de schaduw en ik lees wat tot de rest wakker wordt. Ik ben in shock als Kees, onze Finse buurman, in het Nederlands tegen me praat. Hij blijkt uit Groningen te komen en toen hij jonger was is hij geëmigreerd met zijn ouders naar Finland. Hij schijnt het die avond ervoor ook verteld te hebben, maar geen van ons luisterde hier naar. Ik vond zijn naam ook al apart voor een Fin... 

We hangen wat rond in de partytent van de buurtjes, gaan weer een rondje naar de Kaufland, hangen nog meer rond en moeten al snel weer naar de Kaufland omdat het bier en de wodka al op is. Als we terug lopen hoor ik de Restarts, die ik wel graag had willen zien. Een beetje verontwaardigd kom ik terug bij de camping, waar we nog meer rondhangen. Ik heb serieus nog nooit zo weinig bands gezien op een festival als bij deze editie van Mighty Sounds. Wel gaan we voor het optreden van Perkele, waar onze Finse buren fan van zijn. HEt was inderdaad erg leuk. WE springen wat rond en doen heel volwassen aan 'hoopjes' op iemand werpen. Ik ben op een gegeven moment de sjaak, maar daar gaat het natuurlijk mis. Ik verrek van de pijn (wat vier weken bijna ondraaglijk heeft aangehouden voor het minder pijnlijk werd). Een gekneusde rib, en wat voor één. Ik kon bijna niet meer zelfstandig opstaan. 

Weer worden we de tent uit gejaagd door de felle zon. Ik voel me smerig en heb moeite met bewegen. We lopen naar de blokhut, halverwege de weg naar Kaufland, en drinken daar een cappuccino. Dit vrolijkt me altijd wel op. 

Robert en Marieke springen van een steiger op de blob, nadat ze een uitgebreide verklaring hebben ondertekend waarin ze aangeven geen rechtszaak te starten als het mis gaat. Heel gaaf! Ik had ook gewild, maar ik denk dat ik met die pijnlijke rib niet meer op had kunnen staan. 

Verder hebben we Madball gezien, Necromantix (geinig), The Slackers, Stick To Your Guns, maar eigenlijk vond ik geen van allen echt de moeite waard. Het is gaan regenen en ik ben inmiddels behoorlijk nat. Ik ben er klaar mee, ik ben inmiddels schor, mijn rib doet pijn en heb het koud. Ik duik lekker mijn tent in. 

Mighty Sounds is alweer voorbij en dit soort altijd voor een deprimerende afterdip. Al heb ik niet veel bandjes gezien, we hebben enorm veel lol gehad. Eén van de leukste edities ooit. Mede dankzij onze aardige buurjongens. Chagrijnig pakken we onze tassen in, breken de tenten af en zeulen alles naar het station. De trein komt gelukkig al snel. 

Om half twaalf staan we op het station in Praag. We hangen wat grond op het grasveld voor het station. Daar pakken we de bus naar het vliegveld. Dit scheelt een klap geld als je het vergelijkt met de kosten voor een taxi. Op het vliegveld kunnen Robert en Marieke gelijk inchecken, maar onze balie is nog niet open, terwijl wij eerder vliegen. Dan maar pizza eten voordat we onze tassen kunnen dumpen. Als we van de kiloknallers af zijn, gaat we naar de security. Natuurlijk worden we weer uit de rij gepikt om gefouilleerd te worden. Heel irritant. Ik schaamde me wel een beetje toen ik na drie dagen festival mijn schoenen en sokken uit moest doen. Mijn voeten zijn zwart van het vuil. Het meisje dat tussen mijn tenen checkte of ik geen drugs mee naar Amsterdam zou smokkelen (logisch ook), vertrok geen spier. Ze hebben hele integere security meisjes in Tsjechië. 

We hangen rond in de gate met Robert en Marieke. Ons vliegtuig vertrekt eerst, maar zij volgen twintig minuten later. Het zijn toch net bussen tegenwoordig. In het vliegtuig val ik al snel in slaap en wordt pas wakker als de landing is ingezet. Heerlijk! Op Schiphol wachten we tot de andere geland zijn. We hebben wat moeite met het kopen van een kaartje bij de automaten van de NS. Tijdens onze vakantie zijn de papieren kaartjes vervangen voor de OV-chipkaart en ik ben hier nou niet direct een fan van. Met moeite krijgen we het voor elkaar om legaal de trein in te stappen, op naar Almere!