Verreweg mijn favoriete vak in de supermarkt is het chips-schap. Ik vind het leuk om te zien hoe anders de smaken zijn. Bij onze oosterburen zie je bijvoorbeeld al verschil. Hier ligt er Curryworst- en Braadworst-chips, die overigens erg lekker zijn. Hoe verder weg, hoe gekker de smaken. Zo kwam ik in Indonesië Zeewier- en Zalm Terriyaki chips tegen en in Myanmar de Gegrilde Inktvis Chips. 

Naast de snacks vind ik het de laatste tijd ook leuk om bij de kant-en-klare bakmixen te kijken. Even wat anders dan de cake en appeltaart waar het bij ons vol mee staat. Vanuit Tsjechië heb ik langose mix meegenomen zodat ik dit thuis kan maken (ligt al twee jaar in de kast, maar ik ben het nog steeds van plan!). Bij mijn eerste trip naar Praag was ik helemaal verbaasd toen ik hier Euroshopper artikelen tegen kwam in de Albert. 

Een populair Hongaars gerecht met paprika, wat daar ook wel het rode goud wordt genoemd. 

Ingrediënten:

-        50 gram boter

-        1 kilo aardappels, geschild en in vieren

-        3 rode paprika’s

-        1 gele paprika

-        4 (vega) worsten

-        250 gram gesneden uien

-        2 tenen knoflook geperst

-        1 dl groentebouillon

-        2 eetlepels pittige paprikapoeder

-        Klein blikje tomatenpuree

-        Crème fraîche

Bereiding:

Fruit de ui in een grote pan, voeg de knoflook toe en fruit  nog 5  minuten.

Gooi de paprikapoeder erbij met wat peper en zout.

Doe de aardappels in de pan met de bouillon. Voeg water toe, tot het bijna helemaal onder water staat.

Laat dit 30 minuten pruttelen.

Doe de gesneden paprika en de tomatenpuree bij het mengsel.

Laat dit nog 15 minuten staan.

Snijd de worst in plakjes en bak deze in de tussentijd.

      Serveer samen op een bord met een kwak crème fraîche 

Een nieuw seizoen van Floortje naar het einde van de wereld is van start gegaan. Met Floortje zelf heb ik een haat liefde verhouding. De ene dag ben ik fan en vind ik haar echt fantastisch, maar de volgende dag irriteer ik me mateloos en ik weet eigenlijk niet precies waar aan (misschien is het pure jaloezie). Ik blijf haar ook stug Floortje Dressing noemen...

Maarrrrrr Floortje naar het einde van de wereld is een geweldig programma en ik vind het terecht dat het  in de prijzen valt. De mensen uit de afleveringen blijven me ook echt bij. Neem nou  de vrouw die naar een mini eilandje verhuisde om geisoleerd te gaan leven in een vulkaankrater, of de hippies op Vanuatu die hun eigen huis gebouwd hebben en het mongoolse meisje dat in de Verenigde Staten is opgegroeid, maar weer terug ging naar Mongolië om als nomade te gaan leven! Onvoorstelbare mooie verhalen en ik kan zo ook wel blijven doorgaan. 

Het meest indrukwekkende verhaal van het vorige seizoen, en met mij waarschijnlijk half Nederland, was dat van Maggie. Het meisje van 28 jaar die een stichting (BlinkNow) en een weeshuis heeft opgericht in Nepal en alle kindertjes heeft geadopteerd. Keihard janken! Dat vind ik echt moedig. Het ergste is natuurlijk het bericht dat aan het einde van de aflevering volgt, dat de kleine schattige Ravi is overleden. Wat een vreselijk, maar mooi verhaal... 

http://www.npo.nl/floortje-naar-het-einde-van-de-wereld/VARA_101377615 

Een Pragenaar en schepper van controversiële en provocerende sculpturen, David Černý. In Praag zelf kom je het één en ander van hem tegen op straat. 

ADM is een vrijplaats in de havens van Amsterdam, dat al jaren gekraakt wordt. Hier worden de tofste feestjes en festivals gegeven. Een kleine greep uit het assortiment:

We hadden een super tof verblijf geregeld in Ubud, op Bali. Echter toen we daar aankwamen was het echt niet zoals het op de foto's leek. Het was vies, de schimmel zat door de hele kamer en had de deur en meubels aangevreten. Ook achter het hoofdeinde van het bed zat het vol schimmel. Daarnaast hadden we een kamer in een oude tempel geboekt, maar zaten Gijs en ik ergens achteraf in een soort hol verstopt, terwijl de andere twee van ons gezelschap wel in de beloofde kamer zaten. Dit was niet veel beter, het zat helemaal vol met rupsen en schimmel. 

We besloten al snel dat we hier niet konden blijven en hebben elders een kamer geregeld. De eigenaar was hier niet blij mee. We boden aan in ieder geval de eerste nacht te vergoeden, maar hij maakte hier het dubbele van. We voelde ons best schuldig, dus hebben we het neergelegd. 

Een aantal dagen later, toen we allang vertrokken waren uit Bali, kreeg ik een mail. De man heeft gezegd dat hij tot middernacht op ons heeft gewacht, maar dat we niet op zijn komen dagen en dat hij hier voor een vergoeding wilde hebben. Ik was woest. Ik heb een mail terug gestuurd naar Booking.com, waarin ik alles heb uitgelegd. Ze kunnen ook zien dat we verder alle boekingen zijn nagekomen en heb hen de contactgegevens van ons tweede verblijf gegeven. Hiermee was het in orde. 

Serieus drie jaar later ben ik er eindelijk achter gekomen wat het probleem is geweest. Ik weet niet hoe, maar de taxi chauffeur heeft ons bij een ander verblijf afgezet. De man deed net of we echt bij hem geboekt hadden, maar dit was TU Eka's Homestay en onze boeking was voor Eka's Homestay, een paar straten verderop. Het is bizar, want we hebben de taxi chauffeur het juiste adres gegeven, maar misschien had hij een dealtje met de man. 

Achteraf vind ik het wel heel sneu voor de eigenaar van Eka's, want die had dus inderdaad gelijk met zijn mail dat we niet op zijn komen dagen en hij heeft dus echt tot middernacht op ons zitten wachten... 

Op de foto hieronder zie je een klein beetje van de zwarte schimmelvlekken, maar in onze kamer was het nog veel erger, de deur viel uit elkaar en het raam kon door de aanslag niet meer dicht...

Vanaf het moment dat we voet op Gili Trawangan zette, zagen we hoeveel katten er rondliepen. De meeste zagen er nogal verfomfaaid uit. In eerste instantie dachten we nog dat er veel hun staart misten, maar dit schijnt normaal te zijn bij bepaalde rassen die hier rond lopen. Sommige hebben bijna geen staart, de ander heeft een korte of een exemplaar met een knik erin. Dezelfde avond hadden we al veel harige vrienden gemaakt, tegen het advies van alle gezondheidsorganisaties in.

Één van hen stool echt ons hart. Terwijl we naar Bintang Beach liepen op Gili Air, hoorde we geritsel. Het was pikkedonker en we liepen met ons mini zaklampje om niet te struikelen over alle aanmeer touwen van de bootjes. Na een paar keer hysterisch omdraaien en achter ons speuren, zagen we een heel klein rood katertje, dat flink moest knipperen tegen het felle licht van de zaklamp. Hij rende met ons mee naar de bar en jaagt ondertussen op de krabbetjes die door ons lampje  weg vluchtte. Eenmaal bij de bar, gaat ie doodleuk naast ons zitten en laat zich vertroetelen. Ondertussen had ie ook al een naam: Kareltje. Natuurlijk moesten we hem achterlaten, maar ik denk serieus nog steeds aan het beestje.

Daarom besloot ik toch maar eens  te kijken of er wel hulp is voor de beestjes. Gelukkig is dit er! The Cats of Gili is een organisatie die probeert de katten op de eilanden te helpen door ze medische zorg te geven en te neutraliseren. Een paar keer per jaar organiseren ze een dierenartsenpost, waarbij alle zorg wordt gegeven en grote neutralisatie acties worden gehouden. Wanneer deze stichting wilt steunen hoeft dit niet met een donatie. Je kunt ook hun facebook en website in de gaten houden. Hier wordt vaak hulp gevraagd bij het vervoeren van de katten van het ene eiland naar het andere. Dus als je toch op de eilandhopper stapt, kun je net zo goed een beestje meenemen.

www.catsofgili.com

In de zee rond de gili eilanden komen twee soorten schildpadden voor, de groene zeeschildpad en de onechte karret schildpad. Tussen Bali en Lombok loopt de Wallace lijn, een verzonnen grens die de fauna van Azië en Australazië. Hier komen de Indische en de grote oceaan bij elkaar.

De schildpadden kunnen wel anderhalve meter groot worden en meer dan 80 jaar oud. Hun soort bestaat al 150 miljoen jaar en heeft het uitsterven van de dinosaurus overleefd. Helaas worden ze door mens nu alsnog bedreigd.

In Bolong ´s Turtle Sactuary op Gili Meno worden schildpadden door de verzorgers groot gebracht. De eieren worden beschermd tegen roofdieren en nadat ze zijn uitgekomen worden de kleintjes naar de opvang gebracht. Hier worden ze het eerste jaar gehouden, om te voorkomen dat het grootste gedeelte sterft. Van de 100 uitgekomen jonge schildpadjes wordt een groot deel verorberd door vogels en andere zeedieren. Ze redden hier meer dan 1000 schildpadden per jaar! 

http://gilimenoturtles.com/ 

Nadat we terug zijn gekomen uit Myanmar begint het al snel weer te kriebelen. Eigenlijk zouden we in 2017 niet op vakantie gaan, zodat we in 2018 naar Costa Rica kunnen en Gijs zijn ogen kan laten laseren. Maar we hebben zoveel minder uitgegeven in Myanmar, dat we besluiten te kijken voor een weekje weg in September. Niet te ver weg in ieder geval en niet te duur. 

We goegelen mooie eilanden in Europa en komen al snel terecht bij Madeira, het bloemeneiland, dat deel uit maakt van Portugal, maar eigenlijk dichterbij Marokko ligt. We bekijken wat plaatsjes en zoeken filmpjes op Youtube. Al snel besluiten we niet verder te zoeken, Madeira it is!

Ineens komen we het overal tegen, reisprogramma's, blogs en zelfs in het nieuws over het prachtige (uhum) beeld van Cristiano Ronaldo dat bij het vliegveld op het eiland is geplaatst. 

Ik probeer na ons definitieve besluit zo min mogelijk te zoeken naar plekken en tickets. Ik zoek nog even op hele andere plaatsen in de hoop dat er niet voor zorg dat de prijzen voor de vliegtickets door ons zoekgedrag worden beïnvloed. Ik weet nog steeds niet of dit nu waarheid is, maar in mijn ogen wel. Eerst boeken, dan verder zoeken!

Helaas zijn de tickets toch net even wat duurder dan ik in eerste instantie had berekend, maar toch is het officieel, het weekje Madeira is geboekt! Volgende stap: Voorpret!!

Koffie is geweldig, het lekkerste drankje ter wereld! Ik kan me mijn eerste bakkie pleur niet herinneren, ik begon er al vroeg mee. Als we bij een vriendin van mijn moeder langs gingen, dan dronk ik snel haar kopje leeg, heerlijk! Ik wordt ook echt chagrijnig als ik 's ochtends geen koffie drink en krijg zelfs hoofdpijn. Hoe bedoel je verslaafd?!?

Op Bali, Indonesië, heb ik een plantage bezocht. Pas hier kwam ik erachter dat koffiebonen niet zoals pinda's onder de grond groeien, of als een erwt in een omhulsel aan een plant groeien, maar dat het bessen zijn die aan een boompje groeien. Eigenlijk zijn het pitten die wij bonen noemen. Heel raar... Op deze plantage woonden ook een stel Luwaks, een soort katachtige vosjes. Deze eten de bonen, maar kunnen de pit niet verwerken en deze wordt in zijn geheel uitgekakt. Hier maken ze Kopi Luwak van, een van de duurste soorten, ook wel Cat-Poo-Chino genoemd. Een oud vrouwtje zit achter een grote pan de pitten te roosteren en vervolgens worden deze tot een poeder gestampt. 

Nu is het zo dat je helaas niet overal goede koffie hebt. In Europa kan je meestal nog wel een lekker bakkie krijgen, al was ik enorm teleurgesteld in Kroatië, wat een gore koffie. Vooral in Split werd ik bedonderd. Bestel je een cappuccino, krijg je zwarte koffie waar ze de staafmixer doorheen hebben gehaald zodat er een beetje schuim op zit. Gatverdamme! 

Nu neem ik altijd een aantal zakjes oplos cappuccino mee, voor het geval de koffie ergens niet te zuipen is. Zoals ik zei, ik ben een verslaafde en kan echt niet zonder. Gelukkig konden we in Myanmar eigenlijk overal wel goede koffie vinden. Wat ik wel vreemd vond is het feit dat Pyin Oo Lwin zichzelf een echte koffie stad noemt en er zitten een hoop plantages, maar lekkere koffie heb ik niet kunnen vinden... 

Nu heb ik in Myanmar een nieuwe ontdekking gedaan. Ik ben niet zo een topper in het volgen van allerlei trends, dus ik was niet op de hoogte van de opkomst van de IJskoffie in ons eigen land, maar in Myanmar heb ik ze verslonden. Echt heerlijk! Hoe goor de gewone koffie daar is, hoe smakelijk de ijs variant. Gelukkig is het niet moeilijk na te maken. Het is een kwestie van je eigen pot koffie, met eventueel melk en suiker laten afkoelen en een ton ijsklontjes er in gooien. In Myanmar krijg je er een los glaasje met vloeibare suiker bij (wat ik aanzag voor een shotje alcohol, wat een zoete shock).

We hebben onze wereldreis afgetrapt met een gerecht uit Eritrea in Afrika. Op globaltableadventure.com (die site moet je sowieso maar even bekijken!) heb ik een recept gevonden voor Wat. Wat? Ja Wat. Een gerecht vol kruiden en linzen. Ik heb het niet tot in de puntjes gevolgd, maar Gijs vond het een 10 waard. En dat was geen grapje! Ik vond het ook lekker, maarrrrrr volgende keer zou ik persoonlijk meer groenten toevoegen. Echt een lust voor het oog is het overigens niet, het is een bruin/grijze massa geworden.

Duur:

Voorbereiding 10 minuten

Bereiding 45 minuten (ligt aan de kooktijd van de linzen)

Voor kruidenmengsel Berberé:

 1 kruidnagel

1/4 theelepel komijn 

1 eetlepel paprikapoeder

een paar peperkorrels

2 piment balletjes

een paar kardemom zaadjes, uit het hulsje

1/2 eetlepel chilipoeder

Vermaal de kruiden in een blender, of met een vijzel en stamper

Voor 2, misschien 3 personen:

1 ui

3 tomaten

2 grote wortels

2 tenen knoflook

1 kopje rode linzen

1 kopje groene linzen

2 kopjes water of bouillon (eventueel meer)

Olie

Een theelepel (of meer naar smaak) van de Berberé)

Snipper de uit en fruit deze. Pers ondertussen de knoflook en voeg deze toe. Laat dit even bakken. Schil de wortel en snijd deze in blokjes. Snijd ook de tomaat in blokjes. Voeg deze toe als de ui bruin begint te worden. Bak deze een paar minuten mee. Voeg het kruidenmengsel en de linzen toe en voeg een deel van het water toe. Laat zachtjes pruttelen en roer af en toe. Let erop dat wanneer het te droog wordt, je water toevoegt. 

We lopen langs het kerkje en komen bij een groen pad, dat naar een wijk leidt. Door smalle straatjes, die soms dood lijken te lopen, maar sneaky toch een hoek om gaan, lopen we naar beneden. Gijs wordt aangevallen door een agressieve chihuahua, maar gelukkig zit er een hek tussen en overleefd hij het ternauwernood. Een oud bessie staat even verderop te grinniken. 

Beneden komen we uit bij een plein, met gigantische bomen. Deze staan griezelig gevaarlijk schuin, maar we gaan hier toch op  een terrasje zitten. Zijn we toch nog een beetje rebels vandaag. We drinken een biertje en kijken hoe een Poolse trut haar kind een mep geeft en we in het gekrijs kunnen genieten van onze koude versnapering. Dit is genieten! Ik had haar eigenlijk een tik willen geven, maar ze is breder dan ik ben. 

Snel gaan we weer lopen en komen uit bij de plek waar je normaal met de typische mandjes naar beneden gebracht kunt worden. We zien dat dit voor 2 personen €35 is. Misschien maar goed dat ze gesloten zijn, anders was Gijs helemaal uit zijn dak gegaan. Bij de kabelbaan drinken we nog maar een Coralletje om het af te leren, voordat we weer naar beneden gaan. Gelukkig hebben we nu een karretje voor onszelf, kunnen we tenminste vredig klagen zonder dat iemand ons verstaat. 

Hier is het al prachtig! De uitzichten zijn zo bizar mooi dat het wel een film lijkt. Aan de ene heb je een goed uitzicht en zie je de groene bergen ver voor je uitstrekken. Aan de andere kant drijven dikke witte wolken tussen de pieken. Het lijkt wel alsof we in de sneeuw zitten. Ik wil hier niet te lang rondlopen. De andere lopers irriteren me nu al en de souvenirwinkel verpest een beetje de sfeer. 

Vastberaden beginnen we met lopen. Nog geen vijf minuten later komen we de eerste trap tegen... dit levert Gijs een boos oog op. Hier is ook direct het eerste uitzichtpunt. 

Na een uurtje begin ik toch hoop te krijgen. Ondanks wat enge, stijle trappetjes langs afgronden gaat het me aardig af. Ik vrees nog steeds voor wat er gaat komen, maar nu ben ik optimistisch. Een groot deel van de tocht gaat ook langs de schaduwkanten van de bergen, wat natuurlijk enorm scheelt. En die uitzichten! Hier kan je echt niet genoeg van zien, het is zo ontzettend gaaf om hier te lopen! 

In heb begin ben ik ook nog een beetje bang voor de hoeveelheid andere lopers. We werden de eerste paar honderd meter achtervolgt door drukke Fransozen, maar die hebben we voor laten gaan. Nu lijkt het soms net alsof we hier alleen rondlopen. Wat wel komisch is en toch ook een beetje vies en asociaal, is het toiletpapier dat overal ligt. In het begin zie je af en toe een plekje waar iets ligt, maar hoe verder je komt, hoe vaker je het ziet. In één van de bergen zijn ook ruimtes uitgehouwen die als toilet gebruikt worden. Of het met dit doel ook gemaakt is, geen idee...

Onderweg kom je een aantal tunnels tegen. Het is dan ook wel belangrijk dat je een zaklampje (of telefoon met zaklamp-app) bij je hebt. Gijs had een debiel lampje mee, waar je dus niets mee zag. Samen moesten we doen met mijn telefoonzaklamp. Erg hinderlijk. In de tunnels is het redelijk vochtig, dus dan sta je al snel met je sneakers in een modderige waterplas (Gijs). 

Op een gegeven moment vind ik het niet zo leuk meer. We moeten via scheve metalen trappen, die niet echt veilig aanvoelen, over een piek heen klimmen. Het is vreselijk en na dit stuk kom ik eigenlijk ook niet meer op adem. We lopen nu aan de zonkant van de berg, of deze heeft ons ingehaald, ik zou het niet weten. Ik moet mezelf echt vooruit slepen. De ene trap na de andere volgt en nergens is meer schaduw te bekennen. 

Bij een witte berghut kan ik me even opfrissen voor ik aan het laatste stuk begin, ik denk dat ik hier wel tien minuten heb gezeten. Hoe goed het begin ging, hoe vreselijk is het einde. Om de paar  meter denk ik dat ik omval (dramaqueen). Uiteindelijk komen we uit bij een plateau, wat nog niet helemaal de top is. Ik kan hier niet echt rondhangen, nu zijn we er bijna en dan wil ik door ook. Snel sprint ik de laatste paar meter, zodat ik eerder boven ben dan Gijs. Lekker voor hem! 

Boven hangen een paar mensen rond, maar echt druk is het gelukkig niet. Ik moet echt even op adem komen voordat de uitzichten tot me doordringen. Ik strooi wat as van mijn moeder uit. Even verderop gaan we zitten en eten onze broodjes. Natuurlijk nemen we ook een slok van het drankje dat we hebben meegenomen om onze overwinning te vieren. Een klein hagedisje komt tussen de stenen door even bij ons kijken. Gijs geeft hem een beetje vlees van zijn broodje. Ik denk dat het beestje zal vluchten, maar mooi niet. Hij hapt gretig zijn lunch tussen de vingers van Gijs vandaan en gaat dit zelfvoldaan zitten oppeuzelen. 

Dit is echt heel dom, maar waar we geen rekening mee hebben gehouden is de terugweg. Ik had gelezen dat je vanaf Pico Arieiro naar een plek kon lopen waar taxi's je op staan te wachten. Vol nieuwe moed na ons nieuwe hoogtepunt lopen we richting Achada do Teixeira, wat opnieuw 2 kilometer lopen is. Dit is echter geen zware tocht. De paden zijn redelijk egaal. Als we over de bergen de parkeerplaats zien, dan schrik ik gelijk. Hier staat één taxi en ik heb het gevoel dat die ons niet terug naar Funchal gaat brengen. 

Als we beneden aankomen zit er inderdaad niemand in. Hier staan blijkbaar alleen maar huurauto's. Ik kan echt niet terug naar Pico Ruivo lopen en dan weer helemaal naar het begin bij Pico Arieiro. Dan loop ik liever de weg verder naar beneden en hopen dat we met iemand mee kunnen rijden. 

Even verderop zien we twee mensen een auto instappen. We besluiten te vragen of ze naar Funchal gaan. Gijs klopt op het raam en kan nauwelijks zijn vraag afmaken of de man roept al 'No, no, no' en draait zijn raampje weer dicht. Hij doet net of we hem iets proberen aan te smeren. 

Als ik me eigenlijk al wil omdraaien om de weg naar beneden te aanvaarden zegt Gijs dat hij Nederlands hoort. Hij stapt resoluut af op een koppel dat net het pad af komt gelopen. In het Engels vraagt hij of ze naar Funchal gaan. Ze horen gelijk dat hij Nederlands is en dit zorgt gelijk voor een goede opening. Wat een monster is het soms. Hij krijgt het voor elkaar. We mogen met de twee mee rijden. Ze gaan niet naar Funchal, maar willen ons naar het vliegveld brengen. Ik ben zo opgelucht!

Eenmaal in de auto en onderweg, maken we een praatje, maar ik voel me ongemakkelijk en ben me bewust van de lucht die om ons heen hangt, arme mensen. Al snel komen we terecht in de prachtige wolk die we van bovenaf al zagen. Er is gewoon bijna geen hand voor ogen te zien en verder dan de stenen in de berm kun je niet kijken. Dit is best een beetje eng. Deze mensen hebben ook gewoon een autotje gehuurd en zijn hier niet bekend. Natuurlijk overleven we dit, anders kon ik dit niet schrijven. 

Bij het vliegveld worden we door onze helden afgezet. Hier pakken we de Aerobus, die we helemaal voor onszelf hebben, terug naar het centrum van Funchal. 

Bij de markt stappen we uit. Ik voel me verrassend kwiek. Bij het hotel drinken we een lekker warm biertje op ons balkon, nog voor we ons gaan schoon schrobben. 

We gaan weer eten bij Tartaruga, ik heb even geen puf om te zoeken naar iets anders. Het eten is nog beter dan de eerste keer. Ik heb een kippetje met paddenstoelen, die duidelijk vers zijn. En Gijs een smakelijke kebab aan een zwaard, die hij vol overtuiging aanvalt. Het enige dat jammer blijft van dit restaurant, is dat het lang duurt voordat je weer iets kunt bestellen. Het personeel is meer bezig met de mensen die langslopen dan die op het terras zitten. 

Na het eten willen we eigenlijk naar Revolucion Rock Bar, het enige plekje in Funchal die schijnbaar wat alternatiever is. Als we in de straat staan, waar het naar mijn mening moet zijn, zien we helemaal niets. Als ik op mijn telefoon de kaart erbij pak, komen er drie mensen aanlopen. "You are looking for the rock bar" wordt er meer besloten dan dat dit een vraag is. Als we volmondig ja roepen, wordt er iets terug gezegd wat ik niet helemaal kan volgen. We lopen achter de mensen aan en Gijs steekt zijn hoofd in een deuropening, die zij net zijn binnen gegaan. "We had an anniversery this weekend, so we are off tonight" hoor ik uit het gebouw komen. Het is een grote gast met lange dreads die ons te woord staat. "But you can come in for a beer!" klinkt er vrolijk achteraan. Ik duw Gijs bijna naar binnen. 

"Now you can say you had a beer in a closed bar!" zegt de man lachend, terwijl hij twee koude Heinekens (Harmen hou je mond maar) aan het tappen is. Gijs wil hem betalen. "No, this is on me" zegt hij resoluut. Een klein blond vrouwtje schuift een tafel naar ons toe en zet hier een bakje chips op. Wat geniaal. De derde man die bij hen is, moet wel een leverancier zijn. Ze zijn druk in gesprek, terwijl wij braaf ons biertje op de bank opdrinken. Af en toe komt de man een praatje maken. Hij zag direct dat wij zijn type klandizie zijn, verteld hij. Als ik onszelf even goed bekijk snap ik wel waarom. In het zwart van top tot teen en de enige sieraden zijn piercings en tunnels... 

Na het biertje laten we ze weer met rust en sluiten we de avond dan maar weer eens af bij Old Town Pub. Dit ligt echt één blok bij ons appartement vandaan en dit is best ideaal.

Stijfjes begeven we ons naar de haven, die aan het einde van de boulevard ligt. We vervloeken elk drempeltje en zijn nu officieel ingeburgerd als zombie toeristen. Nu snappen we waarom iedereen zo moeilijk loopt hier. 

Bij een snackbar in de haven duiken we onder de luifel. Dit is een stuk beter uit te houden dan die felle zon. Volgens mij is het een stuk warmer dan de dagen hiervoor. Er staat ook bijna geen wind. Met een koud biertje is sowieso alles een stuk beter vandaag. 

In de haven staan een hoop stalletjes die boottrips aanbieden, bijvoorbeeld om te gaan vissen op zee, de zonsondergang bij de 'Desertas Islands (even verderop)' te bekijken of om dolfijnen en walvissen te gaan spotten. Dit laatste wil ik graag doen en Gijs  loopt elk stalletje af om flyers te scoren. We zoeken een aanbieder uit en gaan een tocht voor de volgende dag boeken. 

De rest van de middag verplaatsen we van terras naar terras in de haven. Aan het einde van de middag komen we uit bij een 'fancy' tent (O Solar da Santola) met witte tafellakens waar Gijs zijn nekharen eigenlijk van omhoog gaan staan. Het terras ligt boven het water en we kunnen in ieder geval wat drinken en als het eten echt duur is, dan schuifelen we wel weer ergens anders heen. 

Als we de kaart bekijken vallen deze prijzen hartstikke mee. Ik bestel 'grilled scabbard fish' en Gijs een 'tuna filet with mais'.  De mais blijken weer de sticks te zijn die ik ook bij het burgerrestaurant kreeg, maar deze zijn volgens Gijs wel lekker. Ineens zie ik iets in het water naast ons. "Een rog!" roep ik en wijs naar het platte dier dat over de rotsen glijdt. "Waar dan?" vraagt Gijs terwijl hij kijkt waar ik naar wijs. Ik zie het dier heel duidelijk, maar toch ziet hij het niet. Het dier verdwijnt weer in het diepere water. Ik ben in shock, hoe kan hij dat nou niet zien en hij op zijn beurt geïrriteerd. "Waarom zie jij altijd dingen die ik niet zie?" zegt hij alsof hij me niet gelooft. Weet ik veel hoe dat kan... 

Vijf minuten later verschijnt de rog opnieuw en gelukkig ziet hij het nu ook! Volgens mij dacht hij dat ik aan het hallucineren was. Er zijn in ieder geval twee roggen die telkens voorbij komen en dan weer de diepte ingaan. Een ober komt naar ons toe, hij ziet ons wijzen en lachen. "Did you see the rays?" vraagt hij ons, terwijl hij zelf over de reling het water in tuurt. Als wij dit beamen verteld hij dat ze bij dit restaurant elk jaar bezoek krijgen van 3 roggen, die in het warme, ondiepe water hun eieren leggen. De dieren blijven maar voorbij komen, het is echt heel gaaf om te zien. 

Het is wel een beetje jammer dat er richting Funchal steeds meer belachelijk grote resorts te zien zijn en zelfs nog meer bij worden gebouwd. Het is echt zonde. 

Eenmaal terug in de haven ben ik verre van opgedroogd en strompel nog zeiknat met Gijs terug naar het verblijf. Het varen was hartstikke lekker, maar het is wel jammer dat we niet meer dieren gezien hebben. Ook vind ik het zonde dat er niet iets verteld werd over wat we wel gezien hebben. Daarnaast  had ze wel even mogen vertellen hoeveel tijd er was om te zwemmen, of even wat eerder een seintje geven als we het water uitkwamen. Ik voelde me net een stout kind toen ze ons zo drammerig terug de boot in riep. Een beetje vaag. 

Als we weer droog en schoon zijn gaan we pizza eten. Gijs heeft hier al de hele week zin in. Bij Xarambinha, in het oude gedeelte van de stad gaan we zitten. Vol verwachting klopt ons hart, maar dit wordt behoorlijk teleurgesteld. De pizza bestaat voor 90% uit kaas, die helaas geen smaak heeft. Ik krijg het kleffe ding voor de helft op en dan ben ik er klaar mee. We vluchten naar de boulevard en gaan daar maar aan de cocktails. 

Op een gegeven moment kijk ik hoe laat het is en kom erachter dat we met vijf minuten in São Vicente zouden moeten zijn. De chauffeur rijdt nog steeds flink door. Ik verwacht dat hij laat weten dat we in het stadje zijn aangekomen. Gelukkig ziet Gijs net op tijd de borden die de route naar het vulkanisch center aangeven, waardoor we nog snel kunnen uitstappen, anders waren we zo de stad voorbij gereden. Een beetje jammer dat dit niet duidelijk wordt aangegeven. 

We volgen de borden 'Grutto, Caves, Grotten' en staan al snel op een parkeerplaats. Via een brug komen we bij het center en worden begroet door een gids. Zij geeft aan dat we net op tijd zijn voor de Engelse toer. 

Na de twintig minuten durende toer door de gangenstelsels gaan we naar het vulkanisch centrum. Ik wist niet dat dit uit een serie films zou bestaan, ik hoopte op een 'gewone' expositie. Als we de eerste kamer inkomen krijgen we een demonstratie van de werking van een vulkaan. Dit was even een wtf momentje. Een miniatuur vulkaan, met rode lampjes die de magma moet voorstellen en op een gegeven moment explodeert er schuimrubber uit de krater. Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet zeggen. 

In de volgende kamer hebben ze een bioscoop ingericht en zullen ze een korte film laten zien over het ontstaan van Madeira. Dit lijkt me best grappig. De special effects stammen volgens mij uit het begin van de jaren '90, maar goed dat hoeft niet uit te maken. Alleen is de film in het portugees en staat de ondertiteling aan de onderkant. Ik zit achteraan en kan hierdoor niet lezen wat er staat. Ik ben niet de enige, iedereen op de achterste rijen beweegt van links naar rechts om langs de hoofden van de mensen voor hen te proberen te lezen wat er staat. Hierdoor kan ik echt niet volgen waar het over gaat. Madeira is in ieder geval ontstaan door een vulkaan uitbarsting of 4. 

Het laatste onderdeel is misschien wel de meest bizarre. In een 'lift' die begint te schudden, gaan we zogenaamd naar het binnenste van de Aarde. Er zijn serieus volwassen mensen die zich afvroegen of de lift echt naar beneden ging... We komen weer uit in een bioscoop, maar nu krijgen we 3D brilletjes, die volgens mij ook uit de jaren '90 komen, in onze handen gedrukt. Dit is echt zo slecht. Het is net een combi tussen wat ik me voorstel bij een LSD trip en de screensavers van Windows 95. Ik ben eigenlijk zelfs opgelucht als het voorbij is. 

Als we één van de tunnels uitkomen zit daar ineens een kleine grijs met witte kat. Ik vraag wat hij hier doet en hij zegt "Mauw". Dat is dan duidelijk...Sommige stukken van het pad zijn echt heel slecht, het is blubberig, of stenen zitten los. Ook de reling kun je echt niet altijd vertrouwen. Vaak zitten de paaltjes los en daar kan je je goed in vergissen.

We wachten niet te lang met de terug tocht en trippelen weer fanatiek door. Volgens mij gaan we nog sneller dan op de heenweg. Het zou wel lekker zijn als we een bus eerder terug kunnen pakken. Dit wordt ons niet gegund. Op een stuk waar we niet kunnen inhalen komen we achter een groep Duitsers, met een enorm aanwezige en vervelende gids, van ongeveer 25 personen. Ze lopen net even te langzaam en ik irriteer me behoorlijk (vooral aan de gids). Toch zijn we best snel terug, maar inderdaad, er zijn helemaal geen taxi's te bekennen. Ik bel de taxichauffeur die ons gebracht heeft en hij zal ongeveer een kwartier later bij de ingang van het park zijn. Ondertussen krijgen we gezelschap van de blèrende katjes, die er allemaal goed verzorgd uitzien. 

Exact 15 minuten later komt de tandeloze chauffeur de heuvel oprijden. Hij verteld dat we de bus  van 17.20 uur kunnen pakken en hij stelt voor om ons in het centrum af te zetten. Hij zal ons nog wel laten zien waar de bushalte is. Hij rijdt ons langs de typische huisjes van Santana, die op de UNESCO werelderfgoedlijst staan. Ik begrijp niet helemaal waarom. Ik vind het niet echt bijzonder en de huisjes dienen meer als souvenirshops. 

Bij een koffiezaakje, dat vol zit met andere wandelaars die ik herken, worden we uit de taxi gelaten. De bushalte zit om de hoek. We hebben nog ruim anderhalf uur. We bestellen een taartje, het is blijkbaar gebakdag vandaag, en natuurlijk een welverdiend Coralletje. Langs de drukke weg gaan we op het terras zitten. We hebben het gevoel dat er in Santana, net als in São Vicente, niet heel erg veel te beleven is. Al zijn we Funchal ook wel een beetje zat, ik ben blij dat we niet in zo een gehucht zitten. We spreken wel af dat we niet meer zo lang op één plek blijven. Dit doen we eigenlijk ook nooit. Niet langer dan 3 nachten. Alleen als je zeker weet dat er een hoop te doen is, zoals Bagan in Myanmar, dan maken we een uitzondering. 

Ruim op tijd melden we ons bij de bushalte, die behoorlijk verwarrend is. Bovenaan de paal is aangegeven dat het de bus naar Santana is, maar daar zijn we natuurlijk al, maar op het bord met de tijden staat er als bestemming Funchal. Ik vraag aan twee Portugese dames of zij weten of hier de bus naar Funchal komt. 'I hope so' zegt ze lachend 'Else we will take a taxi'. Als zij er al zo makkelijk over denkt, dan zal het nemen van een taxi naar de hoofdstad waarschijnlijk niet zo een groot probleem zijn. We hebben in ieder geval genoeg mensen om de kosten te delen. 

Om 17.20 uur is er nog geen bus te bekennen. Dit kan natuurlijk gebeuren. Het wordt 17.25 uur, nu word ik samen met de andere mensen bij de halte toch een beetje nerveus. Om 17.30 uur blijft het ook stil. Nu ben ik echt aan het denken over een taxi. Net als ik Gijs vraag of we een taxi moeten gaan pakken, om 17.35 uur, dik een kwartier te laat, komt het barrel eindelijk aanrijden. 

We hobbelen weer over de bergpaadjes als we ineens in een dikke mistbank terecht komen. Echt heel bizar. Buiten is het gewoon helemaal wit. Volgens mij weet de chauffeur blind waar hij heen moet, want ik heb niet het idee dat hij langzamer rijdt. 

Zodra we weer over de berg zijn, verdwijnt de mist direct. Zie het filmpje:

Ik  moet zo nodig plassen, wat nergens op slaat, voordat we  de bus in stapte ben ik nog geweest. Ik kan de bus ook niet zomaar uitstappen, want dit is de laatste die vandaag rijdt. Als we Funchal binnen rijden ben ik toch in staat om uit te stappen. Ik wacht zo lang mogelijk en ineens stopt de bus en zet de chauffeur de motor af. Iedereen staat op en ik twijfel niet langer maar sprint naar buiten. Gelukkig zie ik dat we niet ver bij het hotel vandaan zijn en ik ren bijna terug. Vreselijk! Maar ik heb het gered.

We gaan voor de laatste keer het centrum in en kibbelen over wat we gaan eten. Uiteindelijk belanden we bij een toko met 3-gangen voor €10. Waarom we hiervoor kiezen is me niet meer duidelijk, maar zitten er en geven onze bestelling door. Mijn meloen cocktail bestaat uit 7 brokken van dezelfde meloen en een schijfje sinaasappel. Gijs zijn garnalencocktail zijn 4 garnaaltjes, sla en een halve liter saus. Ik moet zeggen dat het hoofdgerecht, een regional beef skewer en een chicken skewer, wel lekker zijn. Het nagerecht is vreselijk, chocolademouse. Het is zo zurig dat ik twijfel of het nog wel goed is. Ik heb dit ook niet opgegeten. Dit is wel weer even een reminder om niet voor die goedkope onzin te gaan. Voor hetzelfde geld had ik uitgebreid kunnen eten bij Hamburgueria Do Mercado!

Eigenlijk wilde de week afsluiten bij RockBar Revolucion, maar we vermoeden ook dat dit niet echt slim is. Als we zeggen we gaan maar één biertje drinken, loopt dit toch altijd weer uit. Ik vind het jammer, maar het is er deze week gewoon niet van gekomen. En ten slotte hebben we er al gezeten toen het gesloten was. Ik weet niet of veel mensen dit kunnen zeggen. Bij Old Town Pub, wat ook een beetje vaste prik is, sluiten we de vakantie af. Ik vind het niet erg om weg te gaan... Maar ben wel droevig dat de vakantie weer voorbij is. 

De vlucht gaat soepel en ik geniet van de mooie uitzichten. We vliegen over Lissabon, wat een gigantische stad. Bij Nederland vliegen we langs de kust, echt supergaaf om de duinen op deze manier te zien. Zeeland is heel tof om te zien, volgens mij is het meer zee dan land...Ook zie ik IJmuiden liggen, waar Gijs en ik een nacht in een hotel hebben gezeten, welke ik ook kan zien liggen. 

Als we nog een keer afscheid hebben genomen van onze liftgevende helden, kunnen wij lekker doorlopen met onze handbagage en staan we al snel in de aankomsthal. Even ben ik gedesoriënteerd en op zoek naar een bordje naar de uitgang. 'Joehoeeee' hoor ik luid en herken de stem. Max zwaait naar ons vanaf een cafeetje en Nanouk zit met een brede lach op haar gezicht. Even snap ik er niets van, maar ze zijn ons gewoon ook weer komen halen! Geweldig! En het beste.... er staan zelfs biertjes op ons te wachten!

Saus:

2.5 theelepels Sambal Oelek 

2 theelepels rijstazijn 

1.5 eetlepel soja saus 

1 eetlepel ketjap manis 

2 theelepels basterdsuiker 

1 uitgeperste  teen knoflook

1 theelepel gemberpoeder

Wok:

1 theelepel olijfolie 

1 grote gesnipperde  ui

2 wortels, in stukjes 

4 stengels bosui, gesneden

3 kopjes babyspinazie

400 gr zachte udon noedels 

Een kopje rijst

Een blik zwarte bonen, uitgelekt

5 wortels, in stukjes 

2 grote uien, gesnipperd 

2 zoete aardappels, geschild en in kleine stukken

Een klein blikje tomatenpuree

Een kopje water

Een teentje knoflook, geperst 

Olijfolie

Gooi een scheut olie in de wok, verhit deze en gooi de wortels erbij. Doe na een paar minuten de uien en knoflook erbij. Bak dit tot de ui glazig is. Meng de tomatenpuree, met eventueel zout en peper, door de wok.

Doe het water erbij en wacht tot dit kookt. Roer ondertussen natuurlijk weer goed.

Doe de zoete aardappel en de bonen in de wok en wacht opnieuw tot dit weer kookt. Doe als laatste de rijst erbij en dek de wok af. Laat het tien minuten rustig koken. Roer niet te veel. 

Na tien minuten haal de deksel eraf, roer het mengel goed door. Laat het tien minuten onbedekt pruttelen en je kunt aan tafel. 

Het vierde land uit onze wereldreis is Uruguay. Ik heb nu gekozen om twee 'recepten' te proberen. Een bonensalade en empanadas! 

Okay eerlijk gezegd vond ik dit echt @#$ om te maken. Het deeg mislukte de eerste keer omdat ik het recept niet goed gelezen had. De tweede keer was het nog steeds ontzettend plakkerig. Het helpt niet mee dat ik kook aan de salontafel en op een camping tweepitsfornuis, maar het is niet anders als je aan het verbouwen bent. Oh ja en ik heb geen deegroller. 

Ik vond beide gerechten niet top. Ik vond de cannellini bonen wel erg lekker, die ga ik vaker halen. Mijn empanadas smaakte vooral naar deeg met tomatenpuree... 

We gaan Uruguay een herkansing geven. Als deze nog eens voorbij komt dan ga ik aan de slag met een ander recept voor empanadas...

- twee blikken cannellini bonen, uitgelekt

- een bosje peterselie, gehakt

- twee stengels bosui, in ringetjes

- cherry tomaatjes, gehalveerd

- twee eetlepels rode wijn azijn 

- twee theelepels cayenne 

- een theelepel peper 

- halve theelepel zout

Heel simpel, pleur alles bij elkaar en tadaaaaaaa

Meng het bloem, het water, het zout en de olie in een kom. Kneed het drie minuten lang. Het kan wat plakkerig worden. Verdeel het deel in balletjes, een stuk of 6/7. Dek het af en zet het aan de kant. 

Bak de ui en wortel tot deze zachter is. Doe de tomatenpuree, sojasaus, de knoflook en de kruiden erbij. Bak dit even mee. Haal het mengsel van het vuur. Doe de bonen en bloemkool erbij en laat het afkoelen. 

Verwarm de oven voor op 200 graden. Leg wat bloem op een snijplank (of het aanrecht), rol de deegballetjes tot dunne pannenkoekjes. Doe wat mengsel in het midden en vouw het deeg dicht. Druk de zijkanten dicht met een vork en strooi wat paprikapoeder over het pakketje. 

Als alle empanadas gevouwen zijn bak je ze 20 minuten op 200 graden. 

Op 9 oktober 2012 overleed mijn moeder aan kanker. We hadden een goede band, ook al waren we beide misschien niet de makkelijkste...

Toen ik de grote pot met as bij het crematorium in mijn handen gedrukt werd was ik in shock over de hoeveelheid as en het gewicht. Eigenlijk besloot ik al gelijk dat er zat was om ergens uit te strooien. Iets later ontstond het idee om mijn moeder op zoveel mogelijk plekken uit te gaan strooien. Hieronder is te lezen waar ze na vijf jaar al verspreid is. Ik heb een klein vermoeden dat er nog een hoop plekken bij zullen gaan komen. Het einddoel is, op verzoek van mijn moedertje, Bora Bora.

Niet op chronologische volgorde... 

Praag, Tsjechië:  De eerste keer dat ik de as van mijn moeder uit ging strooien was in Praag. Bij mijn geliefde love locks bij de Čertovka brug. 

Praag, Tsjechië: Ik had de smaak te pakken en heb mijn moeder ook bij Hostel Elf uitgestrooid. Op de één of andere manier had ik het idee dat ik hier altijd wel terug zou komen... 

Tabór, Tsjechië: Op het terrein van Mighty Sounds. Ik wil haar niet alleen op mooie plekken uitstrooien, maar ook op plekken waar ik gelukkig ben geweest. 

Abu Dhabi, Verenigde Arabische Emiraten: Al heb ik er wel bij gezegd dat ik Abu Dhabi niet waardig genoeg vond, ik heb haar onder een palmboompje naast een autoweg toch uitgestrooid. 

Jakarta, Indonesië: Ook in deze smogstad heb ik wat as gedropt. Tussen de wolkenkrabbers, op een dakterras met een geweldig zwembad, dat dan weer wel. 

Yogyakarta, Indonesië:  Ik was de as vergeten op onze trip naar de tempels, Borobudur en Prambanan. Helaas. Toch wilde ik niet weg gaan zonder wat van haar achter te laten. Dan maar ik de mooie tuin van ons verblijf Wisma Ary's. 

Ubud, Indonesië: In de jungle achter de Olifantgrot, in een mooi stroompje, tussen de rotsen. 

Senaru, Lombok, Indonesië: Bij de eerste echte waterval die ik volgens mij gezien heb... (ik reken die in Burgers Zoo in Arnhem niet mee..)

Rinjani, Lombok, Indonesië: Jankend liepen we van de helling af, nadat ik besloten had dat ik de trekking niet ging trekken. Ik wilde eigenlijk alleen terug gaan en had de as al aan Gijs gegeven, zodat hij deze op de top kon uitstrooien. Echter wilde de handlers mij niet alleen terug laten gaan. Gijs heeft onderweg nog wel wat as laten vallen en heeft belooft dat hij ooit terug zou komen om de top te halen. Rinjani Fail!

Goa, India: Bart heeft mijn moeder mee op reis genomen en haar uitgestrooid bij Goa. Een slechte foto, maar dit is een screen shot van een emo-filmpje (tranen met tuiten) op Facebook. 

Weerwater, Almere, Nederland: Ik had het voornemen om elk jaar iets te doen voor het overlijden van mijn moeder. Niet alleen herdenken, maar ook een aparte gelegenheid om haar te vieren. Dit is nooit echt goed gelukt. Het begin was leuk, maar het eindigde keer op keer in een drama. Met 'Bakodag' hebben we een aantal keren wenslampionnen opgelaten. Ook heeft Nanouk de as uitgestrooid bij het ziekenhuis waar ze is overleden, in het weerwater. 

Mirtestraat, Almere, Nederland: Hier heb ik jaren met mijn moeder gewoond. Goede en slechte tijden gehad. Eén van haar beste vriendinnen die toevallig ook onze buurvrouw was die woont hier nog steeds. Zij heeft een beetje van de as in onze oude achtertuin uitgestrooid voordat het huis werd verkocht. 

Zaanse Schans, Nederland: Tijdens een logeerpartijtje bij Remy en Roos in Zaandam kwamen we op de Zaanse Schans. Ik zag weer de ideale plek om mijn moeder te dumpen en liet het over aan mijn gastheer- en vrouw. 

Keulen, Duitsland: Een weekendje Keulen, waarbij na één uur mijn camera en telefoon leeg waren en ik welgeteld vijf foto's heb gemaakt van het hangen bij een vriendin thuis... Ik hoop dat iemand anders nog een foto weet op te snorren van de slotjesbrug waar ik de as in het water heb gekieperd. 

Castricum strand, Nederland:  Na een klein festivalletje (Uit-Je-Bak-Festival) belanden we spontaan op het strand. We keken hoe de zon onder ging en Robert strooide wat as van mijn mams uit in de zee. 

Valkenburg, Nederland: Gijs had als verrassing voor mijn verjaardag een weekendje naar Valkenburg geregeld. Natuurlijk ging de as ook weer mee. 

Florence, Italië: Ook Remco kreeg een buisje met wat as mee op zijn vakantie naar Florence. 

Nyaung Shwe, Myanmar: Bij een mooie tempel bij Lake Inle heb ik de as weer tevoorschijn getoverd. Ik vind het een fijn idee dat mijn moeder op zoveel mooie plekken op de wereld 'aanwezig' is. 

Kalaw, Myanmar: Bij een klooster onder een prachtige boom, die op de één of andere manier op de foto veel minder indrukwekkend is dan hij in het echt was. 

Bagan, Myanmar: Ik denk dat dit wel één van de mooiste plekken is waar ik mijn moeder uit heb kunnen strooien...

Pyin Oo Lwin, Myanmar: Hoewel de tocht er naar toe ook bekend staat als de hel van 2016, leidde dit wel tot een fantastische waterval. Die waarschijnlijk nog mooier werd door het kleine gouden tempeltje dat ernaast stond. 

Mandalay, Myanmar: De stad in Myanmar die mij het meest tegenstond, maar die in de laatste uren dat ik er was een hoop goed maakte. We gingen de zonsondergang bekijken bij de tempel op Mandalay Hill. Wat een bizar mooi spektakel.. 

Yangon, Myanmar: Ook met deze stad heb ik een haat-liefde verhouding gehad. Achteraf is er gelukkig meer liefde blijven hangen dan haat. Ik heb mijn moeder hier op  het nippertje nog uitgestrooid in een stadspark met uitzicht op de Schwedagon Pagoda.

Edinburg, Schotland: Na het 'beklimmen' van een heuvel bij Arthur's Seat hadden we een prachtig uitzicht over de stad. Het was duidelijk dat het uitstrooiritueel hier moest plaatsvinden. 

Rialto, Venetië, Italië: Eén van de weinige plekken waar ik met voorbedachte raden de as ging uitstrooien. Ik had voor de verandering zowaar een plan...

Ljubljana, Slovenië: Haastig nog even de as uitstrooien bij de Drakenbrug, waar ik al dertig keer langs was gelopen, maar het elke keer vergat. 

Hvar, Kroatië: Op het eiland waar we een dagje op bezoek gingen vanuit Split. 

Plitvice, Kroatië: In één van de mooiste parken van Europa!

Zagreb, Kroatië: Zagreb vind ik oprecht één van de meest waardeloze steden waar ik geweest ben. Ik had er heel wat van verwacht, maar dit viel zo zwaar tegen. Toch heb ik mijn moeder uitgestrooid op een plek waar ik wel genoten heb, ons Hostel Mali Mrak!

Gent, België: Nanouk sleurde ons mee om haar verjaardag in Gent te vieren. Bibberend van de kou heb ik de as op één van de bruggen uitgestrooid in het bijna bevroren water. 

Texel, Nederland: Ook weer een haastige strooisessie. Het waaide hard en de rest wilde al terug naar de auto lopen. Ik rende, viel, en rende nog verder het strand op bij Paal 19 om toch wat moeder neer te gooien. 

Pico De Ruivo, Madeira, Portugal: De hel van 2017, wat een barre tocht, maar toch ook weer een fantastisch mooie plek om wat as te lozen.

Caldeiraõ Verde, Madeira, Portugal: Weer één van de mooiste plekken waar ik ooit terecht ben gekomen. 

Klik hier om de plekken van het 6e jaar in as te bekijken. 

En dan het Tijdfestival, ook zo een dingetje. De gigantische zandloper midden in de hal, de artiesten die aan haken in hun rug rondzwaaien en de freaky tentoonstelling. 

En die keer dat we in het zonnetje aan het genieten waren van de vrolijke reggae optredens. Niets geks, gewoon hangen in het gras. Of het doordeweekse optreden van Buffos Wake, waar ik onverwachts erg blij van werd. En natuurlijk je eerdere verjaardagen, die altijd tot in de late uurtjes voor vermaak hebben gezorgd. 

Lieve ADM, ik wens je een hele fijne avond toe! Ik zal op je proosten! En (ik blijf hoop houden) nog vele, fijne jaren toegewenst! Ik blijf in ieder geval duimen!

Liefs Mandy

Waarschijnlijk heb je deze naam al vaker voorbij zien komen, maar de kunstenaar Reon Argondian is één van mijn favorieten. Zijn magische wereld met de mooie kleuren maken me gewoon blij. 

KRO heeft een reisprogramma met net even een andere insteek. Sander de Kramer bezoekt in 'Reisadvies Negatief' plekken die te maken hebben met oorlog, rampen, vernieling en andere gebeurtenissen die er voor zorgen dat de gemiddelde toerist deze plekken het liefste vermijd. Sander bekijkt en bespreekt deze plekken, praat met de locals en vertelt over de goede doelen die hier hun werk verrichten. Soms lijkt het wel een beetje een promo voor bijvoorbeeld Oxfam Novib. 

Toch vind ik dit programma (tot nu toe) indrukwekkend. Hoe de palmolie en papierpulp fabrieken heel Sumatra leeg kappen, terwijl de overheid een oogje dicht knijpt. Of Rwanda waar hij een kerk bezoekt waar de resten van 10.000 mensen uitgestald liggen, maar waar hij ook aangeeft dat het zien van de gorilla's één van de mooiste momenten uit zijn leven is. 

Okay, eerlijk, ik ben pas bij het eerste seizoen. De NPO heeft de uitzending gemist app verbetert en nu kun je veel verder terug kijken. Ik kende dit programma niet, maar ik heb mezelf de taak gegeven om alle afleveringen te gaan kijken. Je wordt toch weer met je neus op de feiten gedrukt, dat achter jou leuke vakantie misschien een hele andere wereld schuil gaat. 

Als we eenmaal op de boot staan, weet ik zeker dat het goed is. We halen een Texels biertje voor de overtocht van nauwelijks twintig minuten. We sturen een bericht naar Max en Nanouk, die al op de camping Loodmansduin zijn bij Joris, een kennis. Deze keer zullen we het legaal aanpakken... Joris wacht ons op met zijn auto en brengt ons slingerend naar de camping. Later horen we dat er al flink wat Juttertjes (artikel is in de maak) naar achteren waren geslagen. Als ik dat eerder had geweten was ik misschien liever met het OV of een taxi gegaan. 

Maar goed, eenmaal op de camping stond onze tent al op! Bedankt vriendjes! Heerlijk. Snel strijken we neer bij de tent van de ouders van Joris en het blijft nog lang onrustig in Den Hoorn... Hier zouden Gijs en Joris morgen een klein beetje spijt van hebben. We zijn namelijk niet naar Texel gekomen om te relaxen, maar de jongens gaan morgen skydiven!!!

Als hun namen worden omgeroepen wandelen de jongens naar de instructeurs. Ze krijgen charmante rode overals aan en doen wat rek en strek oefeningen. Ze oefenen in welke positie ze hun lichaam moeten houden tijdens de sprong en krijgen veiligheidsinstructies. Op de achtergrond zie je hoe de parachutes kundig worden ingepakt in de grote loods. 

We nemen emotioneel afscheid (Doei hè!) en ze lopen naar het kleine vliegtuigje dat in het grasveld verderop geparkeerd staat. Joris moet zo een beetje in het voertuigje gehesen worden. We zien ze opstijgen en uit het zicht verdwijnen. Gelukkig kan ik me goed vermaken met alle (lichtelijk hilarische) waarschuwingsborden die op het terrein staan. 

In het kleine vliegtuigje zit je met zijn allen naast elkaar. Ik zat met Joris vooraan. Het was al behoorlijk spannend. De instructeur probeert je af te leiden door van alles over zijn horloge te vertellen waarop je de hoogte en dergelijken kan zien. Ook verteld hij over het eiland, maar dat krijg je maar half mee. 

Eenmaal op de juiste hoogte mocht Joris als eerste, die zat naast de deur. Dat was best vaag, ineens was hij gewoon weg. Dan denk je wel even 'Oh shit, waar ben ik aan begonnen'. Dan moet je opzij kijken en over de reling gaan zitten. Op dat moment hang jij eigenlijk al buiten het vliegtuig met de instructeur achter je. Bij ons was er iemand bij die zou gaan filmen, die hing aan de zijkant van het vliegtuig. Dan moet je dapper doen voor de camera! De camera dude springt als eerst. Vervolgens werd ik er achter aan gegooid. 

Het was net een droom. Het voelde zo vrij, je vliegt echt door de lucht. Op een gegeven moment gaat de parachute open. De instructeur roept 'Niet schrikken' en gooit een deel van het harnas los. Hierdoor schiet je een stuk naar beneden. Dat is dus wel schrikken! Maar je hangt wel een stuk comfortabeler. 

Ik ben al eens gaan parasailen, dus ik pakte snel de teugels af om te parachute te controleren. Als je heel hard aan de ene teugel trekt en je laat de ander iets los, dan ga je keihard rondjes draaien. Dat is wel gaaf. De instructeur pakte de teugels weer af, toen ik te dicht in de buurt van de andere parachutes kwam. 

Bij het landen was ik bang dat ik een faceplant zou maken. Dit was bij het parasailen wel gebeurt. Deze keer ging het een stuk soepeler. Ik landde op mijn voeten, viel bijna om, maar bleef staan. Oh Yeah! 

Het leek heel lang te duren voordat we na het opstijgen van het vliegtuigje eindelijk de stipjes in de lucht zagen verschijnen. De hele ochtend was het bewolkt en we waren bang dat ze niet echt goed uitzicht hadden, maar op het moment dat vliegtuig de lucht in ging, trok het helemaal open. En wat een uitzicht! Ik heb het skydiven gelijk ook op mijn bucketlist gezet!

Groene Caribische Marinade:

- 2 stengels selderij

- 5 tenen knoflook

- bos peterselie 

- 4 stengels bosui 

- 2 bolletjes piment 

Snijd de selderij in stukken, de bosui in reepjes, pers de knoflook en snijd de blaadjes van de peterselie. Gooi dit samen met geperste piment balletjes en een kwart kopje met water in de keukenmachine tot het een groene pap is geworden. 

Laat de (plantaardige) kipstukjes minimaal 2 uur marineren in de marinade. 

Ingrediënten Pelau:

- 2 uien gesneden 

- 1 grote wortel in schijfjes 

- 1 paprika 

- 2 tomaten 

- 5 eetlepels bastaardsuiker

- scheutje olie 

- 2 kopjes pandanrijst 

- kokosmelk  

Bereiding: 

Smelt de suiker langzaam in een scheutje (zonnebloem)olie. Roer niet te veel. Als de suiker gesmolten is bak je de kip hier in. Bewaar de overgebleven marinade. Na een minuut of 5 (in ieder geval bij de plantaardige variant) gooi je de groenten erbij. Kook ondertussen de rijst in een laagje water. Laat de pelau 10 minuten garen met de deksel op de pan. Gooi vervolgens de overgebleven marinade en de erwten bij de pelau en laat dit nog een minuut of 5 sudderen. 

Als de rijst gekookt is gooi je de kokosmelk erbij. Niet te veel, maar laat het intrekken met de deksel op de pan. Dit duurt ongeveer vijf minuten. Ik had nog magere kokosmelk staan, maar dit vind ik geen aanrader. De volgende keer zou ik gewoon lekker vette kokosmelk gebruiken. 

Je kunt de rijst bij de pelau gooien, maar dit heb ik niet gedaan. Ik vind het prettiger eten om het apart op te scheppen. 

Break Free is een programma met Chris Zegers op BNN. Het laat de verhalen zien van jonge avonturiers/reizigers, die niet meer thuis gekomen zijn. De familie en vrienden komen aan het woord en een maken dezelfde reis, of bezoeken plekken waar hun dierbaren zijn geweest. Sommige verhalen zijn gewoon heel dramatisch, maar andere frustrerend, omdat nog steeds niet duidelijk is wat er gebeurt is. Wat ik heel mooi vind is dat veel van de gebruikte muziek afkomstig is van de mp3-speler/I-Pod/Telefoon van de persoon zelf. Geheid janken geblazen, maar zeker een aanrader. Je ziet prachtige avonturen en portretten van mensen en hun liefde voor reizen. 

Maak de marinade de dag voordat je de Laplap zelf gaat maken en doe de kipstukjes hier in. Laat dit een nacht in de koelkast intrekken. 

Verwarm de oven voor op 240 graden. 

Rasp de cassave. Rasp de zoete aardappel. Zorg dat de zoete aardappel ongeveer 1 kwart is van de hoeveelheid cassave. Meng voorzichtig de kokosmelk met de geraspte cassave en aardappel. Zorg dat het kneedbaar wordt, maar niet te kledderig. 

Leg een vel aluminiumfolie (of wat traditioneler, bananenblad) op een ovenrooster. Pak de cassave+aardappel kledder en verdeel de helft over het folie als een plakkaat. Leg hier de gewassen spinazie op. Leg de gesneden tomaat, snippers sjalot en plakjes bakbanaan op. Vervolgens leg je hier de gemarineerde stukjes op. Dek dit weer af met de andere helft van het mengsel. 

Vouw hierover nog een vel aluminium folie en vouw de randen dicht. Laat de Laplap 2 en een half tot 3 uur in de oven op  graden. De duur van het garen is afhankelijk van de dikte van de Laplap. Ik had niets om dit mee te vergelijken dus ik heb gekozen om in het midden te gaan zitten. Volgens mij was dit ook precies goed. 

We dronken een altbier, wat typisch is voor dusseldorf en probeerden de drukte te vermijden. Max heeft volgens mij wel een stuk of vijf frikandelle (soort platte gehaktbal) broodjes gegeten. Ik had ondertussen verschillende pacman spookjes ontdekt, die het grijze straatbeeld iets opfleurde. Ik begon heel fanatiek te worden met het spotten van de kunstwerkjes. Na wat research bleek het een project van kunstenaar P-DOT. Met meer dan 2000 van deze stickers wil hij bereiken dat de mensen meer om zich heen gaan kijken en minder op een hun telefoon staren. Voor mij heeft het gewerkt. Als een klein kind was ik aan het speuren. Hij heeft er zelfs één op 8 meter hoogte weten te plakken, maar hij wil niet vertellen hoe hij dit voor elkaar heeft gekregen. Applaus voor P-DOT. 

Nadat we een paar biertjes hebben weg gewerkt en wat hebben gegeten lopen we terug naar het hostel. Hopelijk kunnen we nu wel inchecken. 

Ingrediënten voor het gehakt: 

- 100 gram vega gehakt

- 1 tomaat

- 1 ui

- paar takjes peterselie

- 2 paprika's (ik had gele paprika's)

- 1 eetlepel tomatenpurree

- 2 eetlepels zonnebloem olie

- 110 ml water

- 2 theelepels zout 

- 2 theelepels rode peper

Bereiding: 

Doe de gesneden ui, tomaat, paprika en peterselie ik de blender en hak het fijn. Doe het bij het gehakt. Doe ook de tomatenpuree en olie hierbij. Zout en peper erbij. Giet ook het water in de kom en meng het. 

En nu het deeg. Doe de meel, het water en zout in een kom en kneed dit tot een bal. Doe een doek over de kom en laat het deeg een half uur rijzen. 

Maak kleine bolletjes van het deeg. Rol deze uit tot een platte pizza. smeer wat van het gehaktmengel uit over het deeg. Als je een gril of pizzaoven hebt kun je de Lahmacun hier in vijf minuten gaar hebben. Ik heb het met de oven gedaan. Op 220 graden duurde het ongeveer 8 tot 10 minuten voor de pizza klaar was. 

Serveer de pizza met alles wat je lekker vind, bijvoorbeeld sambal, knoflooksaus, tomaat, komkommer, sla, pepers en ga zo maar door. Nomnomnom. 

Langs het water lopen we richting het centrum, althans dat hopen we. We bekijken de woonbootjes en zien dat er in één van de schepen ook een hostel zit. Even zijn we jaloers, maar dan schiet ons te binnen dat Nanouk vreselijk last kan hebben van zeeziekte. Geen strak plan en we zijn weer content met ons sleurhuttenhostel. 

Een kleine twintig minuten later zijn we in het centrum. We klagen steen en been over onze bevroren vingers en duiken snel een kroeg in om op te warmen. Het is café De Dulle Griet. Het is druk, maar we kunnen nog aan een hoge bartafel zitten. We bekijken de kaart, en dit duurt wel even want we kunnen uit 500 biertjes kiezen. De kroeg is gezellig, de muren hangen vol en overal klinkt gelach. Aan het plafond hangt een mand met schoenen. Even later valt me op dat aan één van de tafels een groepje mensen zit, die een schoen mist. Zij krijgen deze pas terug als zij hun gigantische bierglas leeg hebben. 

We openen officieel het weekend met een Gentse Strop. Stroppendragers is een bijnamen voor de Gentenaren. Deze bijnaam hebben zij te danken aan een dappere actie in 1540. Zij weigerden extra belasting te betalen voor een oorlog. Keizer Karel liet hen vervolgens met een strop rondlopen, omdat hij vond dat ze het verdiende om opgehangen te worden. De strop is hierdoor het symbool voor de weerstand tegen tirannie en misplaatste autoriteit geworden, volgens de website van de Gentse Strop zelf. Toch best een mooi verhaal! Ik ben voor de Rebelse Strop gegaan. Dit biertje zou door de Brettgist een eigen leven gaan leiden na het bottelen, vandaar de naam. De mijne heeft volgens mij het goede pad  gekozen en smaakte me goed. 

Inmiddels hebben we de smaak te pakken. We willen nog niet terug de kou in en kiezen uit het boekwerk nog een biertje. Het is feest en Gijs en ik gaan voor wat duurdere exemplaren van brouwerij De Molen: Hel & Verdoemenis en Bommen & Granaten. De Molen staat bekend om zijn experimenten, waar bijzondere biertjes uit voort komen. Eerlijk gezegd, vond ik mijn Hel & Verdoemenis shockerend vies, maar dat ligt aan mijn smaak. De toffeesmaak brachten herinneringen terug naar het chocoladebier dat ik in Tsjechië heb gedronken, bah!. Stiekem wissel ik het om met de Bommen & Granaten van Gijs. Die kan ik wel goed weg krijgen. 

Nadat we MET onze schoenen nog aan de Dulle Griet weer verlaten vinden we het tijd worden om naar het hostel te gaan om in te checken. Max heeft dit ook een keertje of twintig aangegeven. "Het zou fijn zijn om in te gaan checken. Ik wil toch wel graag inchecken. Eigenlijk moeten we nu maar eens gaan inchecken". Sjokkend gaan we door de kou richting het hostel. Toch maken we nog een tussenstop bij de friettent, waar we een portie vlaamse frieten weg werken. Gelukkig, hierdoor had ik waarschijnlijk genoeg krachten voor mijn heldendaad met de junkies. 

Na een typisch Gents hapje maken we het centrum onveilig. We genieten op een plein van een concert dat in een huis zonder gevel plaats vindt en warmen ons op bij de vuurkorven die op het plein verspreid staan. Op onze to do list staat de Trollekelder.  Een cafe in een 15e eeuws gebouw. In plaats van uren rond te dwalen, lopen we er zo tegen aan! Bizar! De kelder is gezellig druk en opnieuw hebben we keuze uit een enorme kaart. Maar liefst 200 biertjes staan in het boekwerk dat ze een drankkaart noemen. Na een aantal L´Arogante, heel typisch aangezien ik al zo een vijf uur aan het opscheppen was over mijn heldhaftige actie van die middag, houden we het voor gezien en besluiten op te warmen in het hostel. De jongetjes doen een spelletje en Nanouk en ik duiken ieder onze sleurhut in. Ik was bang dat ik het koud zou hebben die nacht, maar niets is minder waar. Het was bloedheet in de caravan!

Bij een tentje slokken we wat warme chocolademelk op en kunnen er weer even tegen aan. Als we op een pleintje lopen zien we mensen een kerk in gaan. Meestal trekt mij dit niet zo, maar het is zo koud dat we besluiten ook een kijkje te gaan nemen. In 1093 is de  Sint-Jacobskerk ontstaan, vermoedelijk toen nog een houten gebouw, maar in de 12e eeuw werd er een stenen gelegd en sindsdien is de kerk steeds verder gegroeid. 

Natuurlijk kunnen we Gent niet verlaten zonder een wafel te halen. Veel te machtig, maar wel erg lekker. 

We hebben kamers geboekt in het Ibis Budget Hotel Leuven Centrum. Het is makkelijk te bereiken en maar vijftien minuten stappen van het centrum, aldus de receptioniste. De kamers zijn simpel, een bed, wastafel, toilet, douchecabine en een kleine tv. Ik vind het niet erg, de tv vond ik al luxe. Maar wat ik wel vervelend vind zijn de vreselijk kleine kussentjes. Die dingen slaan nergens op. En ook is het toch wat gek dat er geen wc-borstel aanwezig is. Niet zo fraai.. 

De rest van de kerstmarkt is dit jaar verhuist naar het Sint-Donatuspark, een vijf minuten verderop. Het is jammer dat de meeste kramen geen houten hutten zijn, maar witte tenten. Voor mij neemt dat toch een hoop van de sfeer weg. We schuifelen door het andere publiek, halen raclette, champignons en gigantische broodjes worst, terwijl we de koopwaar bekijken. Ik heb de meest bijzondere kerstballen voorbij zien komen, prachtige lantaarns en gave 'foute' kersttruien. Nanouk kwam in de verleiding om een houten zonnebril (typisch iets voor op de kerstmarkt)  te kopen. Voorzichtig vraagt ze aan de verkoper wat de prijs is. 'Die is 98 euro mevrouw' zegt de man hoopvol. Helaas, dat gaat hem niet worden en snel smeren we hem weer. 

Leuven schijnt vol te staan met streetart. Eigenlijk was er een plan om hier naar op zoek te gaan, maar vanwege lekkere biertjes is dit er niet helemaal van gekomen. Ik ben wel wat werkjes tegen gekomen. Op het Ladeuzeplein is een gigantische gespietste kever te zien, die je bijna niet kunt missen, al verliet Nanouk het plein bijna zonder het grote groene insect te zien. Het is een geschenk van de KU Leuven aan de stad, ter ere van de 575ste van de school. 

Ook kwamen we de schattige schildering van het (ik denk) ijsetende 'Crème Beer' van Waldorf Claw tegen. De volgende keer als ik naar Leuven ga, dan kom ik met een missie: Meer street art opsporen!

Leuven is een gave stad, soms waande ik me echt in een combinatie tussen Disneyland en de Efteling en dat kwam niet alleen door de kerstverlichting. Zo heb je de Sint-Pieterskerk op de Grote Markt, die ook op de UNESCO Werelderfgoedlijst te vinden is.In de 8ste eeuw zou hier al een eerste versie van de kerk gestaan hebben. Het gaat dan wel om een houten exemplaar. Vanaf 1400 is begonnen aan de bouw van de huidige kerk. Het gebouw heeft in de twee wereldoorlogen veel te verduren gehad. In de eerste brandde het dak af en in de tweede werd het gebombardeerd, waarbij een deel verwoest werd. 

Ook aan de Grote Markt ligt het mooiste gebouw van Leuven, naar mijn mening en ik denk ook die van veel andere. Dit is het stadhuis, een van de bekendste gotische stadhuizen ter wereld. De Leuvenaren hebben het stadhuis in Brugge als voorbeeld genomen en zijn met het idee aan de haal gegaan. Maar liefst 149 beelden van patroonheiligen, heersers, geleerden, kunstenaars en bijbelse figuren sieren het gebouw. In 1439 is voor het eerst begonnen met het bouwen en in de perioden daarna is er steeds meer bij gebouwd en verbetert. De beelden zijn er zelfs tussen 1849 en 1880 neergezet. Het is echt een gaaf bouwwerk, die nog sprookjesachtiger wordt door de gekleurde lampen in de ramen en de kerstlichtjes rond de torens. 

Natuurlijk moeten we in Leuven wel een Stella Artois nemen, ten slotte wordt het bier in deze stad gebrouwen. Dit kun je bijna niet over het hoofd zien. Je rijdt waarschijnlijk bij het binnen rijden van de stad al langs de brouwerij (wij in ieder geval wel) en bij zo een beetje elk café hangt er wel een uithangbord met het rode schild er op. Dit biertje is in 1926 als een kerstbiertje op de markt gebracht. Stella is Latijns voor ster. In de jaren is het biertje wel wat minder bitter geworden, verteld Wikipedia mij. 

De Pauwel Kwak, of gewoon Kwak, vind ik de ontdekking van het weekend. Het biertje is erg lekker met zijn 8.4% en er zit een leuk verhaal achter het typische glas, die je hieronder ziet. Dit ontwerp is in de tijd van Napoleon ontwikkelt voor koetsiers. Zij mochten hun koets niet onbeheerd achterlaten en om toch meer biertjes te kunnen verkopen is het koetsiersglas bedacht. De houten houder wordt aan de koets bevestigd en het glas er in gehangen. Door de bolle onderkant valt het glas niet om en kan er ook mee gereden worden. Nanouk heeft voor ons een exemplaar van de barman afgetroggeld. 

Na ons avontuur in café Belge zijn we gaan eten bij Grand Café De Hoorn wat ons (Max en mij) een leuke tent leek, maar wat achteraf wat te saai bleek. Na vijf potjes met knoflookzoutjes verorberd te hebben (waarvan er drie van een andere tafel zijn gejat) was het tijd voor de burgers. Ik vond mijn Smokey behoorlijk saai en was het na een halve burger al weer zat. De frietjes waren wel erg lekker! We zijn hier ook niet heel erg lang blijven hangen, vooral niet omdat ze ons niet wilden vertellen waar we de knoflookzoutjes konden kopen. 

Een beetje verdwaalt kwamen we bij een rockabilly feestje waar we enthousiast naar binnen liepen en enthousiast door de portiers werden gestopt. 'Hebt u ene tieket?' vroeg de zweterige man. 'Een wat?' vroeg Nanouk verbaast. 'Ene ticket, voor entree?' antwoord hij geïrriteerd. Oohh een entree kaartje... Gelukkig zijn we allebei blond... Als we vragen hoe duur deze zijn blijken ze €16 te kosten. Uhm, laat maar... 

Even verderop komen we op een ander soort kerstmarkt, met een hoop alternatieve mensen, bier en vuurkorven. Even warmen we hier op met een ijskoud biertje in ons hand. Dan krijg ik plotseling buikkramp. Daar zat ik nou net op te wachten. Met een tussenstop bij de supermarkt, maak ik dat ik terug kom in het hotel. Ik geef de hoeveelheid vlees van die dag de schuld. De volgende keer moet ik hier echt beter op gaan letten... 

Toch ben ik wel een beetje 'In Love With Leuven'. De sfeer was fijn. Het was er gezellig druk, maar we konden overal nog een zitplek vinden en werden niet verdrukt op de kerstmarkt. Het disneystadhuis wil ik nog 1000 x op de foto zetten en ik heb al wat doelen voor een eventueel volgend bezoek! 

Bak de ui bruin. Doe de kipstukjes en paprikapoeder erbij en bak vijf minuten. Doe de sojamelk erbij en laat het indikken. Verwarm ondertussen de doperwten en kook de rijs. Een kwartiertje later kan je de Paprikash op tafel zetten. Nomnomnom...