Op een druilerige zondagmiddag gaan we met een groep vrienden naar Amsterdam. Eens niet om de beest uit te hangen (okay zo eindigde het misschien wel), maar voor een cultureel uitstapje. We gaan naar het museum STRAAT, dat ze volledig gewijd hebben aan streetart en graffiti. En ja daar is zeker een verschil tussen, zo heb ik ooit in Berlijn geleerd. 

Met de pont gaan we naar de NDSM-werf, waar ik dus serieus gewoon nog nooit geweest ben... Het is wat een gedoe met het scannen van alle QR-codes en tickets (€17,50 of €27,50 met gids en rondleiding), binnen moet je ook nog je mondkapje op, maar goed als we eenmaal in de grote industriële ruimte zijn die afgeladen is met gigantische kunstwerken is het allemaal de moeite waard. Er hangen echt prachtige werken, ik kan niet stoppen met foto's maken. 

Aan het eind van de rit kun je een drankje doen in het café, bijvoorbeeld een biertje van één van mijn favoriete brouwerijen De Eeuwige Jeugd. Hmmmm. Uiteraard is er nog een museumshop, maar de prijzen vond ik daar wel heeeeel erg hoog. Ik hou het maar bij mijn foto's als souvenirtje!

12 juli 2020 - Český Krumlov, Tsjechië

Met militaire discipline maken we ons deze ochtend klaar voor een activiteit. Uiteraard is dat gelogen, het is één grote chaos, maar we verlaten redelijk op tijd ons verblijf om door het dorpje naar de raftverhuurder te lopen. We zijn zelfs aan de vroege kant, een unicum.

Terwijl wij wachten druppelen er ook andere mensen binnen, die hebben zich ietsje beter voorbereid. Wetsuits, waterschoenen, drybags, alles komt voorbij. Komen wij aan met onze plastic tasjes, slippertjes en 'gewone' kleding. Ach ja lekker "rebels" zullen we maar zeggen. Gelukkig krijgen we wel een drybag van de verhuurder.

Er wordt een korte uitleg gegeven over de route die we moeten nemen. Eén van de watervalletjes is gesloten, hier zijn ze aan het verbouwen om de boel wat veiliger te maken. Het zou er levensgevaarlijk zijn (maak hier even een notitie van). 

De route zou tussen de 6 en de 9 uur duren en met een busje worden we gedropt vlak bij het dorpje Rozemberk. De omgeving is prachtig. Snel ruil ik mijn harembroek om voor shorts en pleuren we de rubberboot in het water. Ik kruip voorin ons voertuig voor de komende uren, Gijs in het midden en Robbie snel achterin. Dr. Doolittle denkt dat we dan niet zien dat ie niet mee peddelt.

Het is heerlijk, het zonnetje schijnt al en we dobberen tussen de bosrijke heuvels. Echt raften kan je het niet noemen, het water is kalm met af en toe een klein versnellinkje. Onderweg kom je een aantal stuwen of zoiets tegen, waar je soms langs moet manoeuvreren, om door een smalle opening je weg te vervolgen. Echt hindernissen zijn het niet, al is de eerste die je tegenkomt wel even spannend (okay voor mij dan). Verder ben je eigenlijk voornamelijk aan het chillen en genieten van het uitzicht. 

We varen langs heuvels met kastelen, prachtige stukken rivier en komen soms midden op het water een verkoper tegen, die zijn zondag besteed op het water om de toeristen drankjes en snacks te verkopen. We hebben later gevraagd of die mensen er altijd zitten, maar dit is iets wat eigenlijk alleen in het weekend gebeurt en dan vooral op zondag. Ik zou echt aanraden om dan ook  op de zondag te gaan raften, het zorgt voor een leuk sfeertje. 

Soms kom je in een ondiep stuk terecht en blijf je hangen op de rotsen. Gelukkig hebben we vanmorgen hiervoor de juiste professionele techniek geleerd: Jump, jump, jump! 

Langs de oevers vindt je veel plekken waar je even kunt aanleggen en een hapje en drankje kunt doen. Ik hou hier van! Na een paar uurtje maken wij een eerste stop. Ze hebben er bier en schone toiletten, ideaal!

We dobberen rustig verder, maken her en der wat stops, drinken een cocktail bij een waterbarretje en hebben het heel gezellig. Maar dan.... moet ik zo nodig plassen... snel peddelen we naar de kade en als een opgeblazen pad spring ik de oever op en duik midden in de brandnetels en stap op een nest vol rode mieren. Hoe krijg ik het ook voor elkaar... 

Vol butsen en bulten klauter ik terug de boot in en hang mijn benen over de rand in het water om mijn benen te koelen tijdens het vervolg van ons avontuur. Ondertussen beginnen we trek te krijgen. Bij een van de stops onderweg wilden we wel wat halen, maar ik werd al misselijk van de geur van het frituurvet, ik denk dat dit nog stamt uit de pre-corona periode. Die sla ik wel over. Bijna bij het einde, bij de laatste stop eten we wat. Hierna komt de 'gevaarlijke' stuw, die onder constructie is. Overal hangen doodshoofden en waarschuwingen. Dit ook ook wel de hoogste afdaling, als je hier verkeerd vaart stort je een flink stuk naar beneden. Toch gaan er vooral kano-mensen door de doorgang aan de zijkant, waar dus ook aan gewerkt zou worden. 

We staan wat te kletsen met een man die in Nederland heeft gewerkt en kijken naar de "stoere" mensen die de waarschuwingen in de wind slaan. Plotseling komen we erachter dat het al vrij laat is en dat we ons moeten haasten om op tijd bij de raftboer terug te zijn. De jongens voelen zich geen mannen als ze niet ook van de stuw afgaan, die met al die doodskoppen en waarschuwingen er bij. Vol trots peddelen ze richting de afdaling...

En dit gaat serieus bijna fout. Als ze richting de doorgang peddelen komen ze in een stroming terecht. Deze sleurt ze richting de steile afgrond, achterstevoren. Ik zie de paniek op hun gezicht, sukkels. Ik laat me voorover vallen en krijs dat ze verdomme moeten peddelen. Ik kan net het touw van de boot grijpen en sleur ze de goede kant op. Als zij serieus achterstevoren van die afgrond afgedonderd waren denk ik niet dat het heel prettig afgelopen was. Maar gelukkig is de Held van Gent aanwezig en nu ook de Held van de Moldau. 

Okay over dat laatste is nog wat discussie, omdat ik ze zou hebben aangemoedigd. Uiteraard zou ik dat nooit doen... Even verderop stap ik de boot weer in en vol adrenaline peddelen we als echte vikingen weer verder. We proberen haast te maken, omdat het al best laat en fris begint te worden. 

Als we Krumlov binnen varen worden we door de toeschouwers begroet met veel ahoy's, wat een gezelligheid. Ondertussen zijn we al bijna een uur te laat. We zijn bijna bij de raftboer terug als Gijs een truukje doet. Hij lanceert zichzelf uit de boot. Serieus, ik keek net over mijn schouder en ik zie hem gewoon vliegen. Samen met zijn peddel. Robbie zijn oplossing is zijn eigen peddel in het water gooien om Gijs in zijn nekvel te grijpen en weer in de boot te hijsen. Nu hebben we nog maar 1 peddel. Ik doe mijn best om de boot te besturen, terwijl Robert de oever op stapt om één van de verloren peddels te grijpen. Ik geef mijn man de acrobaat de peddel en probeer de tweede uit het water te vissen. Ik kom niet meer bij! Hoe hilarisch moet dit zijn voor de tientallen toeristen die op de terrasjes langs het water deze actie hebben kunnen zien. Ik kan dit nog steeds niet schrijven zonder te gieren!

Gijs heeft het koud en we moeten nog een klein stukje peddelen. Gelukkig is het geen probleem dat we wat later zijn en we leveren de boot en de peddels weer in. Snel lopen we terug naar ons verblijf zodat hij droge kleding aan kan trekken. Bij vega restaurant Laibon, pal naast de plek waar Gijs zijn duik nam, gaan we die avond eten. We eten goed en de bediening is super vriendelijk. Tot nu toe heeft dit dorp echt alleen maar goede punten! 

We eindigen op dezelfde manier als de dag ervoor, op ons balkon met een biertje. We zijn nog niet klaar met Krumlov. Eigenlijk zouden morgen vertrekken, maar we willen nog niet. Ik probeer een nacht extra bij te boeken in dit verblijf, maar ik krijg geen reactie. Ik zie de eigenaar ook niet meer en bij hun deur staat dat je niet aan mag bellen. Nou dan niet! We lopen steeds langs een verblijf dat er heel leuk uit ziet. Daar hebben ze nog plekken vrij en ik zorg dat we daar morgen terecht kunnen. Ondertussen heb ik de plek in Dresden kunnen verplaatsen, maar krijg ik geen reactie van Berlijn. Dat zien we dan wel weer, maar gelukkig hoeven we nog niet weg uit één van mijn nieuwe lievelingsplekken. 

Eigenlijk hadden we hele andere plannen voor dit lange weekend, Barcelona, Dublin, Hamburg, echt van alles is er voorbij gekomen. Maar die prijzen... Niet normaal. Overal was de verdubbelaar overheen gegaan en daar had ik dus geen zin in. Dan toch maar in Nederland blijven en eens een dagje er op uit. Gijs heeft voor de Zaanse Schans gekozen, niet te ver weg en hij was er nog nooit geweest. 

De Zaanse Schans is eigenlijk een openlucht museum. Wikipedia zegt er het volgende over: "De Zaanse Schans is een in 1963 opgerichte historische Zaanse buurt in de gemeente Zaanstad met daarheen verplaatste rijksmonumentale houten gebouwen en industriemolens uit de Zaanstreek. In de loop der tijd is het aangevuld met diverse cultuurhistorische musea, ambachtswinkels en horeca". 

Vroeg pakken we de bus naar Amstelstation en vanaf daar de trein naar de Zaanse Schans. Wanneer we aankomen op het station komt een cacao walm ons tegemoet. Heerlijk! Ik zie de meisjes van Verkade al helemaal voor me, druk in de weer met koekjes en chocolade. Het is nu al druk om ons heel, een hele stroom toeristen gaat richting de Zaanse Schans. 

Al snel komen de bekende molentjes in beeld wanneer we in de buurt van de brug over het water komen. Ook hier staan plukjes toeristen druk foto's en selfies te maken van het typisch Hollandse tafereeltje. Ik sluit me er uiteraard bij aan en ram tig foto's op mijn memory card. 

Het weer is wat guur, vooral de wind en Gijs waait nu al uit zijn driekwartsbroek. Gelukkig komt af en toe het zonnetje ook tevoorschijn en het is vanaf het eerste moment al genieten in dit fotogenieke stukje Nederland. Overprikkeld door alle Zaanse schoon weet ik niet waar te beginnen. Ineens zie ik het Albert Heijn museumwinkeltje dat hier is nagebouwd. Super leuk! We wachten even tot de grootste horde toeristen weer naar buiten komt en stappen dan het donkere, ietwat muffe huisje binnen. Achter de toonbanken staat een charismatische oudere man, die de tijd van zijn leven lijkt te hebben. Ik verbeeld me dat hij hier al zijn hele leven aan het werk is en het nog steeds fantastisch goed naar zijn zin heeft. 

We struinen wat rond in de kleine ruimte, bekijken de antieke winkelwaren en gaan dan naar achteren. Daar is een ruimte ingericht die totaal is gewijd aan mijn lievelingsdrank. Nee deze keer geen bier, maar koffie! 

Omringd door 50 tinten groen wandelen we door de pittoreske straatjes. Ik erger me een klein beetje aan de toeristen die zich nogal asociaal gedragen. Ze banjeren door het gras en stampen door de perkjes. Het lijkt me vreselijk om hier te wonen. Ik ben überhaupt verrast dat hier mensen wonen, een beetje sullig misschien, maar ik dacht dat hier echt alleen maar winkels en kleine musea waren. Het is prachtig om in te wonen, maar die miljoenen toeristen in je achtertuin is toch wel een beetje een domper op je woongenot. 

Bij Zeepziederij Zaanse Schans gaan we naar binnen, vooral getriggerd door het feit dat ze adverteren met een bord waar 'Vegan zeep' op staat. De winkel ligt vol met zeepjes op basis van cacaoboter. Hier hebben ze eigenlijk twee Zaanse ambachten gecombineerd, die van het zeep maken (zieden) en van de cacaoboter productie. Stapels met heerlijk ruikende blokken zeep, voor elk doeleinde zijn hier uitgestald, zelfs een hondenzeepje is te koop om je harige viervoeter in een harig chocolaatje te laten ruiken. Alle zeepjes zijn met de hand gemaakt en ik kan het niet laten om er eentje te kopen. Souvenirtje nummer 1 is in de pocket. 

We zijn toe aan een drankje, want ondertussen zijn er hele bussen vol toeristen aangekomen die zorgen voor nogal wat opstoppingen. We strijken neer bij de Tweekoppige Phoenix, die ook op mijn Zaanse To-do-list stond. Het is een distilleerderij met proeflokaal en ze verkopen er allerlei lekkere drankjes. Wij starten met een lokaal Zaans biertje; een ipa van brouwerij Breugem met de naam Manhug. Heerlijk! Ook Gijs, die niet zo van de ipa's is, kan deze wel waarderen. 

Terwijl we aan het genieten zijn van ons biertje zitten we te kijken naar twee eendjes die het terras onveilig aan het maken zijn. Plotseling roept Gijs "LEGT IE NOU EEN EI?!?!?!". Rollend met mijn ogen kijk ik naar de eend, die gaat daar toch niet zomaar midden op een terras een ei leggen maffe vent. Maar toch wel... een glanzend wit ei, op de tegels bij een van de tafeltjes. Hoogtepunt van de dag! De bediening van de Tweekoppige Phoenix ondernemen gelijk actie en zetten een bord over het ei om het te beschermen. 

Voordat we verder gaan met onze rebelse dag op de Zaanse Schans gaat we uiteraard nog even naar binnen bij de Tweekoppige Phoenix om te kijken wat voor drankjes ze te koop hebben. Gijs heeft al snel een oude jenever uitgekozen. Daarmee hebben we souvenirtje nummer 2 ook te pakken. Zelfs ik lust deze! 

We lopen langs het Zaanse Museum, waarvan ik het ontwerp niet zo goed begrijp. Tussen alle typische houten huisjes staat ineens een nogal "modern" gevaarte. Dit is ook de locatie waar alle bussen hun toeristen laden en lossen, dus we rennen hier snel voorbij. Achter het museum staat een uitkijktoren die we natuurlijk moeten beklimmen. Het uitzicht is tof, maar het is hier zo midden in de weilanden wel ontzettend guur, dus lang blijven we niet rondhangen. 

Het is inmiddels weer wat rustiger, blijkbaar was het net even aankomst-spitsuur. Ik duik een souvenirwinkeltje in om een miniatuurtje te kopen voor mijn kneuterige verzameling: Souvenirtje nummer 3! We liepen er net al langs, de nogal Instagramwaardige klompenmakerij. Buiten aan de wand hangen collecties kleurrijke houten klompen, een soort Zaanse Streetart. Dit is natuurlijk de spot voor selfies en met een beetje ellebogenwerk kunnen we wat foto's maken (later was het hier een stuk rustiger, dus we waren hier ook gewoon op het verkeerde moment). Ik wil hier ook even binnenkijken, er is een gallerij te vinden met informatie over de evolutie van de klomp. Erg leuk om te zien! Ik krijg zin om zelf een klomp te pimpen! 

Na de klompenmaker gaan we naar de kaasmaker. Gijs vindt dit niet zo prettig, er staat opgezette dieren en de mensen zijn vervelend. Hier blijven we niet zo lang ronddwalen. 

We struinen nog wat verder langs het water met de molentjes. We gaan hier niet naar binnen, de toegangsprijs vind ik nogal hoog. Vijf euro per molen. Je kunt ook een Zaanse Schans kaart kopen voor €23,50. Hiermee heb je toegang tot alle musea molens en ook de Verkade Experience (nooit van gehoord). Wij hebben het ondertussen wel weer een beetje gehad, het is koud en guur. We bekijken een aantal molentjes, maken nog wat foto's en houden het dan toch voor gezien. 

Aan de overkant van het water gaan we zitten bij Proeflokaal De Kruis, ik zeg het niet snel, maar ik vind dit nogal teleurstellend. Je noemt jezelf een proeflokaal met Heineken als meest lokale biertje. In principe klopt dit natuurlijk, maar ik heb toch andere verwachtingen als ik naar een proeflokaal ga. We kiezen dan maar voor een Skuumkoppe en gaan daarna snel weer weg. Wel gek, want als ik op hun site kijk dan zie ik ook Brouwerij T'IJ... maar die kregen wij niet als optie. 

Gelukkig heeft Google al snel een andere optie voor me uitgezocht; Brouwerij Hoop niet veel verderop. Vol nieuwe hoop lopen we erheen en deze keer zijn we niet teleurgesteld. Het is een leuke brouwerij met (ook best belangrijk) een hoop lekkere biertjes. 

We gaan voor een proeverij met vier glaasjes bier. We krijgen de US Lager, Queen Bee(r), Vienna Lager en Anker. Ik heb al dagen zin in een kroket, dus als ik zie dat ze een vegan versie op het menu hebben staan is de keuze snel gemaakt. Lekker pittige Zaanse Mosterd erbij en het toeristische uitje in eigen land is compleet. Omdat we hier wel chill zitten bestellen we nog een Dry White om het af te leren. 

Voor we de trein pakken lopen we nog iets verder door om wat foto's te nemen van de molentjes vanaf de andere kant van het water. We pakken de trein naar Muiderpoort en strijken neer op het terras van De Eeuwige Jeugd. Hier sluiten we de dag af met wat Gleuvenglijders en een portie loaded fries...hmmmmm. 

Het is eindelijk zo ver, onze Tv-tas Tour gaat beginnen. Alles is gekocht en bij elkaar verzamelt, maar toch zijn we langer bezig dan verwacht met de laatste dingetjes bij elkaar rapen. Uiteraard heb ik weer eens moeite met het achterlaten van de poezenbeesten. We hebben besloten dit keer het kattenluik open te laten, in plaats van ze binnen op te sluiten. Ik vond het een moeilijke beslissing, maar ze hebben elke vakantie zo veel stress van het binnen blijven dat dit de katvriendelijkere keuze is. Binnen zijn ze ook niet altijd veilig, dat hebben we al eens ondervonden toen we thuis kwamen bij een kat met een ontwrichte kaak omdat ze van de trap gevallen was... 

Maar goed, even de nare kattenverhalen aan de kant. Rond kwart over negen zijn onze fietsen bepakt, katten geknuffeld en zijn we klaar voor vertrek. Ik moet even wennen aan de zware fietstassen, maar het is goed te doen. Vanaf Almere-Haven racen we naar het centrum om de trein te pakken. Als we op het perron staan te wachten komen er langzaam steeds meer fietsen bij. Ik krijg er stress van, als er te veel fietsen de trein in willen kan het zo zijn dat we een trein voorbij moeten laten gaan. 

We hebben geluk, voorin de trein is er nog ruimte. We verjagen de energieke roedel kinderen die met hun vader onderweg is naar Nemo en parkeren de zware fietsen in de coupé. Ik ben blij dat we mee konden, maar ik sta wel erg ongelukkig en ga een aantal keren bijna op mijn muil. Bij Amsterdam Centraal moeten we er weer uit. 

Wat me opvalt is dat er 2 type mensen rondlopen. De eerste enorm behulpzaam, helpt mee je fiets de trein in of uit te tillen en springt haast aan de kant om je er langs te laten. De tweede kijkt dwars door je heen, ziet je niet en lijkt zelfs extra moeite te doen om het je lastiger te maken. Met zo een zwaar bepakte fiets is manoeuvreren niet bepaalt gemakkelijk en we moeten het perron over slalommen om de type 2 mensen te ontwijken. 

De eerste lift op Amsterdam Centraal is kapot, zucht. We hebben een kwartier, maar toch haasten we ons naar de tweede lift. Deze blijkt te klein voor de fietsen! Wat een ongein! Gijs hijst de loodzware fietsen de trap af en bij het volgende perron duwen we de krengen weer omhoog. Nu al badend in het zweet wachten we op de trein naar Den Helder. 

Als we de trein in willen gaan stormen er een paar wielrenners met hun fietsjes zo voor onze neus de fietscoupé in. Voor mij het bewijs dat zij vallen onder het type 2 mens, wat asociaal! Eigenlijk passen onze fietsen er nu niet meer bij. Maar eigenwijs gaan we toch de trein in en parkeren ze ontzettend in de weg in het gangpad. Wanneer we net wegrijden van Amsterdam Centraal verschijnt de conductrice. 

"Uhm dit kan niet hè!" zegt ze voorzichtig. Gijs probeert ons nog te redden, maar helaas, we moeten de fietsen verplaatsen. Ik kom nog met het ontzettend snuggere idee om ze door de trein te rijden naar een andere ruimte, maar ik wordt keihard uitgelachen. Op station Sloterdijk moeten we de trein uit en zien we de conductrice bij een andere wagon naar ons zwaaien. Hobbelend rennen we naar de andere fietscoupé, die we eerder niet hadden gezien. 

Met wat geweld tillen we die fietsen weer naar binnen, ondertussen voel ik me wat belabberd. Ik heb nog niet gegeten en heb het bloedheet. Bij Alkmaar eet ik bij de deur een van de broodjes met ei die ik heb meegenomen om de andere passagiers niet tot last te zijn. Dan ineens zie ik een mededeling op het bord staan...

We zijn gecanceld. Ik denk nog even dat het een foutje is, omdat we hier in de trein nog niets over hebben gehoord, maar na een minuut of vijf horen we de vriendelijke conductrice over de speakers. "Door een nog onbekende reden rijdt deze trein niet verder, we verzoeken u vriendelijk de trein te verlaten". Super vaag! Maar goed, daar staan we weer op het perron en google ik snel wat onze beste optie is. Fietsen naar Den Helder is nog twee uur, dat is me te lang. Dan maar kijken waar de storing zit. Er blijkt een kapotte brug te zijn tussen Alkmaar en Heerhugowaard. Vanaf Heerhugowaard rijden de treinen weer 'normaal' en het is maar 7 kilometer fietsen. Anders moeten we dik twee uur wachten tot ze de storing eventueel verholpen hebben. Dan maar fietsen. 

Het is best een mooi stukje zo door Noord-Holland. Door de bossen en veel schattige huisjes aan het water. Wanneer we bij Heerhugowaard zijn hebben we geluk, er staat al een trein klaar. Gijs wordt onthaalt als een echte VIP. "Zag ik jullie niet uitstappen bij Alkmaar?" vraagt een vrouwtje die uit een bus stapt. "Ja, ik herken hem aan zijn tattoo's!". 

Deze keer hebben we een coupé voor onszelf en is het tijd voor een biertje! Niet heel veel later staan we op het station van Den Helder en fietsen we naar de TESO haven. Ondertussen is het al flink warm geworden, we hebben echt geluk met het weer als je dat vergelijkt met de afgelopen weken. Ik was echt bang dat we non-stop regen zouden krijgen... 

Bij de haven kopen we een kaartje voor ons en onze fietsjes en hebben weer geluk. De boot arriveert een paar minuten na ons en we kunnen bijna direct aan boord. 

Als dolle stieren parkeren we de fietsen en stormen we de trap op naar de salon waar we Skuumkoppe biertjes halen. Vervolgens trekken we een sprintje naar het dek, om daar in het zonnetje tussen de medepassagiers en uiteraard de kudde meevliegende meeuwen te genieten van de overtocht. 

Vanaf de haven op Texel in Den Hoorn stappen we weer op de fiets. We crossen het halve eiland over op weg naar De Koog, waar onze camping voor de komende nachten zit. Het is een mooi stuk, maar helaas langs de autoweg. Toch blijf ik het landschap prachtig vinden. We zijn in een goede stemming, al met al is de tocht goed verlopen. Dan zien we ook een grote roofvogel (iets van een buizerd ofzo). Gijs roept: "Niet poepen hè!", als het dier vlak bij ons vliegt. Ik zweer het, hij laat toch een gigantische flats vallen! Gelukkig zijn wij niet het doelwit of hij heeft zijn doel totaal gemist, dat kan ook, maar hilarisch is het wel. 

Bij camping Kogerstrand checken we in en worden via een totaal onlogische route (eenrichtingsverkeer) naar onze tentplek gewezen. We zijn hier al vaker geweest en het is een prachtige camping met mooie duinplekjes. Alleen blijkt onze plek een kuil vol zand. Ik ben een beetje pissig en ben de receptie al aan het bellen als Gijs me zegt dat het wel prima is zo. 

Briesend hang ik op en gaan we de tent opzetten. Na een paar minuten is de temper tantrum voorbij en staat onze tent op een redelijk rustig en verborgen plekje in de duinen. Misschien valt het allemaal inderdaad wel mee. 

Ik besluit dat het tijd is voor meer bier en achter de duinen bij ons plekje zit Beach Club Texel, dus logisch dat we daar even neerstrijken toch? Zoals verwacht schrikken we ons rot van de prijzen die ze hanteren, maar dat wisten we nog wel van onze vorige vakantie in Nederland; De Dutch Mountain Fail. 

Na ons openingsbiertje (op het eiland dan) fietsen we naar de Jumbo in het dorp verderop en slaan voorraden in. Gijs koopt een flesje likeur, deze keer Tesseltje. Heel leuk allemaal, maar ik vind het eigenlijk allemaal hetzelfde smaken (sorry). 

Nadat we de voorraden naar ons stoffen huis in de kuil hebben gebracht lopen we een stuk over het strand naar Paal 19. Deze is nog even een tikkeltje duurder dan de vorige strandtent, maar het is ten slotte de eerste avond dus het moet kunnen. Een half dozijn paddenstoelen bitterballen, een karig kaasplankje en 2 biertjes voor €40, aiii. Ik vind het maar heftig. 

Omdat ik best laat gegeten heb (bij de tent pas mijn overige broodjes verorbert) en natuurlijk bij Paal 19 heb zitten schransen besluiten we niet 'uit eten' te gaan. We drinken nog wat biertjes in het dorp bij De Kuip, waar net een heftig geëmotioneerde potentiële klant wegloopt "Ik ga hier echt niet zitten, ik ben een Ajacied, het heet hier De Kuip!" roept hij half hysterisch en loopt dramatisch weg. We sluiten onze eerste dag af bij de tent met wat biertjes en slokjes Tesseltje likeur.

Zooooooooo wat heb ik rottig geslapen. De zandkuil ligt helaas niet zo lekker, ik lig op een schuin stuk en rol de hele tent door. En dat terwijl Gijs gisteren nog met zijn slipper de boel heeft proberen te egaliseren. Dan ben ik gisteren ook nog eens door mijn rug gegaan en weet ik niet hoe ik moet liggen zonder dat er tranen in mijn ogen springen.

Ik zit dus vrij vroeg buiten de tent ga ik in het zonnetje zitten en lees verder in Nala's World van Dean Nicholson. Geweldig boek, over een dude die tijdens zijn wereldreis op de fiets een kitten tegen komt en die met hem verder reist. Volg ze op instragram, nu meteen!

Na een uurtje fikt de zon al behoorlijk en kruip ik toch nog even terug de tent in om nog een tukkie te doen in de hoop dat ik me daarna wat fitter voel. Na veel rollen en draaien ga ik er weer uit. Als ik een half uurtje heb geslapen is het veel, zucht... Gelukkig gaat Gijs koffie zetten en een eitje bakken! Dat maakt het leven al een stuk beter! Ik zie de voordelen van het kamperen wel in hoor, geen uren struinen om te kijken wat en waar we gaan eten, gewoon lekker bij de tent en daarna klaar om te gaan.

Uiteraard weer later dan gepland (we zouden eens op tijd vertrekken) stappen we op de fiets. We willen als eerst naar de fotogenieke vuurtoren aan de noordkant van het eiland. Het is een mooie route door de "ongerepte" Texelse duinen. Het zijn verschillende natuurparken die eigenlijk in elkaar overlopen. De kleuren zijn prachtig. Ik heb hier op de Waddeneilanden altijd snel het gevoel dat ik echt "ergens anders" ben. 

Al snel komen we wat harige vrienden tegen, een stelletje langharige koeien en ze zijn zo vreselijk schattig. Uiteraard volgt er een photoshoot met de dieren voor we verder kunnen gaan fietsen. 

Het is zo een 12 kilometer fietsen naar de vuurtoren en tussendoor moeten we een paar keer stoppen om foto's te maken van de prachtige omgeving. Maar al vrij snel zien we de rode vuurtoren al in de verte opdoemen. 

We zetten de fietsen neer en lopen verder naar de toegangsweg tot de vuurtoren. Ze zijn begonnen met de bouw van de toren in 1863 en deze is in 1864 in gebruik genomen om schepen veilig door het Eierlandse gat (de 'ruimte' tussen Texel en Vlieland) te loodsen. In de Tweede Wereldoorlog raakte hij beschadigt tijdens de Georgische opstand en moest gerestaureerd worden. Nu pronkt hij weer op het noordelijkste puntje van het eiland (bron: wikipedia). 

Uiteraard zijn we niet de enige bezoekers voor de vuurtoren. Maar wij hoeven niet naar binnen, de voet bereiken is voldoende. Ik kom hier namelijk om weer eens een beetje as van mijn moeder de dumpen. Ze ligt al ergens op Texel, maar ik weet zeker dat ze dit een mooiere locatie zou vinden. Uit mijn tas haal ik heel eerbiedig de muesli-koker waar ik de as in mee heb genomen en strooi wat uit. Na deze illegale asdumping is het tijd voor een biertje.

Bij de strandtent gaan we zitten, ondanks de waarschuwingen van een medewerker dat het er hard waait. We zijn zo eigenwijs. Ondertussen waai ik bijna het terras af, maar blijf stug zitten. We houden het wel bij 1 biertje voor we verder willen gaan fietsen naar Oudeschild, een ander plaatsje op het eiland. 

Wanneer we op de fiets willen stappen blijkt mijn achterband lek te zijn. Super kut! We waren al laat vandaag, maar dit verpest mijn hele planning. Ik heb namelijk heel obsessief een draaiboek zitten uitwerken voor deze vakantie en ik was vanmorgen al cranky omdat dag 1 en nu de ochtend van dag 2 niet verliepen zoals ik had gewild. Pissig pompen we de band op en racen we zo snel mogelijk terug naar de camping. Tussendoor moeten we nog een paar keer stoppen om de band op te pompen, gelukkig is deze niet dusdanig lek dat hij gelijk alle lucht er weer uit blaast, maar kunnen we best wat kilometers vooruit voor we weer moeten stoppen. 

Ik baal wel als een stekker, maar over het algemeen duurt dat bij mij niet zo lang. Wanneer we in De Koog aankomen duiken we de Jumbo maar weer in en halen drankjes en iets te eten voor vanavond. We scoren een voor ons nieuw biertje, de Strandstruner van brouwerij Tesselaar. Ik vind hem heerlijk! Eind goed al goed, morgen weer een nieuwe dag! Hopelijk slaap ik wat beter dan afgelopen nacht..

Gelukkig ben ik iets frisser en fruitiger dan gisteren en we zitten redelijk vroeg aan de koffie en ontbijt bij de tent. Vandaag lijkt het iets bewolkter te zijn, met wat wind, maar de lucht wordt al snel weer helder blauw. 

We sleuren mijn fiets naar de fietsenmaker in De Koog. De eerste heeft geen tijd voor een lekke band, de volgende (Van Der Linde) gelukkig wel. We laten mijn fijne fietsje achter en huren twee nieuwe fietsen. Waarom we voor Gijs ook een fiets huren is me eigenlijk een raadsel, maar hij wilde ook per se een huurfiets... 

Al snel zijn we dan toch onderweg. Onze eerste stop van de dag is het Maritiem en Juttersmuseum Flora. Eindelijk! Deze staat al vanaf mijn eerste bezoek aan Texel op mijn to-do-list, maar telkens kwam het er niet van.  Bij aankomst alleen al ziet het er fantastisch en kleurrijk uit, en dan ben je nog niet eens binnen! 

We struinen over het terrein, tussen de ankers, duizenden boeien, scheepjes op het droge en een reddingscapsule. Ik kan niet stoppen met foto's maken en langzaam struinen we het terrein over. 

Vooral de verzamelingen vind ik mooi om te zien. De tig dikke touwen bij elkaar, de gekleurde helmpjes in rijen opgehangen en natuurlijk de boom die vol met kleurige boeien hangt. 

Op het terras lassen we een pauze in en genieten van een Eilandkriebel biertje, ook weer van brouwerij Tesselaar. Ook dit biertje valt goed in de smaak. Sowieso is de sfeer hier op het terras heel fijn, zo tussen alle gejutte spullen. Ze zouden meer van dit soort terrassen moeten hebben in plaats van alle fancy strandtenten die we tegen zijn gekomen. 

De binnenruimtes zijn ook weer fascinerend, tot aan de nok gevuld met spullen die zijn aangespoeld op het strand. Je wordt je hier ook wel weer heel bewust van de troep die we met zijn allen maken. Nu probeer ik daar sowieso al bewust mee om te gaan, maar als ik kijk wat ik in de afgelopen dagen al aan plastic weg heb gegooid word ik wel een beetje droevig. 

We zien rekken vol flesjes en blikken, torens van handschoenen en bakken vol aanstekers voorbij komen. Ik krijg er gewoon zin van om weer eens een rondje zwerfvuil te gaan prikken! 

Al met al vind ik het echt een boeiend museum en zeker een aanrader voor wanneer je eens op Texel bent! Wij stappen weer op de fiets, we hebben de Texels Brouwerij op ons lijstje staan. Ik trap me een ongeluk op de huurfiets en moet een paar keer stoppen om het zadel te verstellen. Ik ben dan ook blij wanneer ik de brouwerij zie opdoemen. Maar wanneer we onze fietsen willen parkeren blijkt het gesloten te zijn. Zucht, ik heb weer eens niet goed gekeken. Snel kijken we of de andere brouwerij, Tesselaar, wel open is. Daar zouden we daarna naartoe gaan. Uiteraard is ook deze vandaag dicht. Lekker knudde gepland dit weer. 

Dan maar door naar Oude Schild, daar is nog een museum waar ik wel graag heen zou willen. Kaap Skil is geweid aan de (zee)geschiedenis van Texel. Je zou denken dat ik wel even had gecheckt of dit wel open is, maar nee we fietsen uiteraard weer voor niets naar het dorp, ook dit is gesloten. Wat een dwaas! 

Met dikke wind tegen fietsen we terug naar Den Burg en gaan zitten bij Gastro Pub Mans. We eten wat en proberen weer wat nieuwe biertjes uit om het leed van alle gesloten toko's op mijn to-do-list te verzachten. 

Als het terras steeds leger raakt en wij zo een beetje de enige overblijvers zijn gaan we maar eens terug naar De Koog. Daar komen we per toeval terecht bij een super leuk restaurantje, Burgers, Beers & Blues. Eigenlijk willen we alleen wat drinken, maar we besluiten te blijven eten. Ik ga voor de nacho's en vega sheppards pie. Gijs natuurlijk voor de burger. 

Ondanks alle kneuzenbeurten van vandaag ben ik blij dat we bij het juttersmuseum zijn geweest, lekker gehangen hebben in Den Burg en dan nog de dag fijn afgesloten bij Burgers, Beers & Blues. Morgen is het verhuisdag en gaan we Texel verruilen voor Vlieland. Daar ben ik nog niet eerder geweest en ik heb er heel veel zin in!

Het is vandaag verhuisdag! We gaan Texel verlaten en voor het eerst naar het Vlieland, ik ben heel benieuwd om dit voor mij onbekende eiland te gaan bewonderen. Verrassend genoeg zijn we weer aan de late kant. We pakken de boel in en vragen bij de receptie of we onze troep daar even mogen stallen. Geen probleem, dus dat is mooi! 

We gaan voor een cappuccino naar Beach Club Texel om even rustig wakker te worden en lopen daarna een stuk over het strand. Dan vinden we het tijd om de huurfietsen terug te brengen en mijn gerepareerde stalen ros weer op te halen. Wat ben ik blij met mijn eigen fiets! Ik heb nog steeds last van mijn knieën van het huurbarrel...

Bij de camping gooien we al onze tassen weer op de fietsen en gaan onderweg naar De Cocksdorp, maar nemen wel even een andere route dan naar de vuurtoren eergisteren. 

Na een korte lunchpauze vlak voor Cocksdorp fietsen we over een super mooi stukje aan de noordkant van het eiland. Zie het filmpje hierboven.

We komen aan bij de Noorman, hiervandaan vertrekken we met de waddenveer "De Vriendschap" aan het eind van de middag naar Vlieland. Maar zo ver is het nog niet... we hebben nog wel even. We lopen naar strandtent Kaap Noord om daar wat te gaan drinken. We blijken niet de enige met dat idee. Er staat serieus een rij voor de ingang naar het terras. We draaien abrupt weer om en gaan terug om bij de Noorman te wachten. 

We zien steeds meer mensen aankomen en iedereen wordt enthousiast en vriendelijk ontvangen. Heel leuk om te zien hoeveel plezier de mensen die hier werken hebben. Deze boot voert trouwens ook dagtochtjes uit. Ze varen 's ochtends mensen naar Vlieland en halen die 's avonds weer op. Ook kun je zeehondentochten boeken. Alleen aan het eind van de middag kun je een enkeltje Vlieland met fiets boeken, dan gaan ze de dagjesmensen weer ophalen. 

Om kwart voor vijf kunnen we aan boord. En dan wel via het meest fotogenieke (ik gebruik dit woord echt te vaak) steigertje van de Waddeneilanden. Instagramwaardig... 

Nee het is echt een mooi ding, wel wat smal als je er met je fietsen en daarop de bagage naar de boot wilt lopen, maar ik heb het overleeft. Zonder brokken te maken! Eenmaal aan boord genieten we nog even van het uitzicht als de laatste passagiers komen aanhobbelen. Om 17:15 uur vertrekken we. Het is een prachtig stuk varen, eerst langs de kust van Texel, met op de noordpunt nog even de Eierland vuurtoren.

Dan varen we door het zeegat tussen de twee eilanden. Daar spotten we nog even een zeehond, wat wil je nog meer? Nou een Skuumkoppe zou er wel ingaan! En uiteraard wordt in deze behoefte voorzien. Dus neem losgeld mee als je deze overtocht gaat maken, ik denk dat dit het beste uitzicht is om dit biertje bij te drinken! 

Met een dreun worden we het strand op gevaren, zo dicht mogelijk bij de kust om maar met droge voeten uit te kunnen stappen. In de verte zien we de Vliehors-expres al aankomen. Het gele gevaarte komt ons ophalen uit de Sahara van het noorden, zoals ze deze zandvlakte van 20 vierkante kilometer ook wel noemen. Het is bizar om te zien, alsof je ineens in een woestijn terecht bent gekomen... 

De Vliehors-expres zit in bij het ticket dat we gekocht hebben voor de overtocht. Maar later kwam ik erachter dat zij ook verschillende andere tochten aanbieden, zoals een avond theater bij één van de drenkelingenhuisjes die hier te vinden zijn. Maar goed, daarvoor is de truck nu niet hier. Nu worden hier de dagjesmensen opgepikt en wij gedropt. 

Van De Vriendschap afkomen is nog een flinke onderneming. Ik moet met de loodzware fiets een steile stalen helling beklimmen, heftig, maar met wat hulp van de medepassagiers lukt het en ook nog eens met droge voeten. Als ook Gijs veilig op Vlieland is geland spot hij het gedicht dat door grote wielen van de Vliehors-expres in het zand achtergelaten worden. Super tof! Het gedicht is 7 meter lang en overal op de stranden kom je het tegen. 

In de truck worden de banken die er normaal in staan aan de kant geschoven om plaats te maken voor de tig fietsen die we hebben meegenomen van Texel. Uiteindelijk zitten we opgepropt tussen alle rijwielen in de wagen, sommige mensen moeten staan aan de achterkant. We krijgen nog een korte intro van weer iemand die veel plezier lijkt te hebben in hetgeen wat ie doet. Heerlijk! 

Dan crossen we in het gele gevaarte de woestijn door. Het heeft echt iets bizars. Misschien ook omdat dit ooit gewoon West-Vlieland is geweest, een tweede dorp op het eiland dat in een storm is weggevaagd van de kaart. Tegenwoordig wordt de vlakte gebruikt door luchtmachten om te oefenen met het droppen van bommen.

Dan is het tijd om de duinen over te gaan. De bestuurder had ons gewaarschuwd dat de fietsen dan nog wel eens hebben om terug te willen keren naar Texel. Wat angstvallig houden we alles in bedwang, maar het valt 100% mee. We zijn zo de duin over en stoppen bij het Posthuys. Aangezien wij als eerste in de wagen zaten, kunnen we er nu pas als laatste uit. Snel fietsen we naar onze camping voor de komende dagen: De Lange Paal. 

Wanneer we aankomen bij de camping moeten we inchecken via een automaat. Nog nooit gezien, maar super handig! Het is echt een fantastische camping, precies wat we wilden. Het is er heerlijk rustig. Het toiletgebouw (en eigenlijk alles op de camping) wordt bewoond door zwaluwen. Ze zoeven je om de oren in de open "tunnel" van het gebouw. Langs de randen zitten de nestjes met daarin krijsende kleintjes. Zo ga je van een kuil in de duinen naar een plek waar je staat af te wassen tussen de zwaluwen. 

Snel gooien we de tent neer en fietsen door naar Oost-Vlieland. We rammelen ondertussen. We fietsen over de dijk naar restaurant Zeezicht. Na een broodplankje gaan we allebei voor de curry met lokale producten. Het idee is leuk, maar er had wel wat meer smaak aan mogen zitten. Na het eten sluiten we de dag af met een biertje van Fortuna Vlieland bij 't Praethuys. Mijn eerste indruk van Vlieland is een goede, ik vond de reis er naartoe veel leuker dan verwacht. De natuur lijkt hier op nummer 1 te staan, ook door het feit dat hier geen auto's van buiten het eiland komen. Ik moet wel wennen aan deze rust, dan met name de rust in de avond. Rond een uurtje of 10 is alles gewoon uitgestorven... 

Eindelijk zijn we eens vroeg opgestaan! Dat doet Vlieland dus met je... We stappen op de fiets na een douche tussen de zwaluwen en kopen de supermarkt leeg. Tussen de geurige duinplantjes eten we op ons gemak ons ontbijt, heerlijk kneuterig. Het is hier echt prachtig, ik bedoel Texel heeft ook z'n charmes, maar dit is toch echt een ander verhaal. Het voelt hier authentieker, natuurlijker ofzo. 

Na het ontbijt fietsen we door naar het strand. Met zicht op Terschelling wandelen we tussen de scholeksters en meeuwen. Even uitwaaien in de zilte zeelucht op dit kleine eilandje. Bij Strandtent Oost strijken we even neer voor een biertje en luisteren naar de kibbelende rokers en niet-rokers over wie waar zou mogen zitten. Genieten dit! 

We fietsen verder door de Vlielandse wildernis, door de kleurige stuikjes met verscholen fazanten en her en der een wilde kamperfoelie. Dan een stuk door het aangelegde bos, waardoor het eiland geen zandplaat meer is, maar leefbaar geworden. 

Uiteindelijk belanden we toch weer op het strand, maar nu bij strandpaviljoen 't Badhuys. Op zich een leuke plek, maar iets te weinig personeel. We drinken wat Bries biertjes, dat hier op Vlieland speciaal voor 't Badhuys is gebrouwen, lekker fris. 

Dan vinden we het tijd om terug te gaan naar het dorp. Of eigenlijk naar de Dorpstraat, waar alle winkels en zo een beetje alle horeca zich bevinden. Het is een gezellig, pittoresk straatje. We hangen wat rond bij 't Praethuys tot het tijd is om te gaan eten. Vanavond eten we bij Puur een fijn restaurant met een goede menukaart voor vega-mensen zoals wij. Hier geldt ook weer hetzelfde als in zo een beetje alle andere plekken waar we komen, er is echt een personeelstekort. 

Buiten op het terras aan de dijk is het fijn zitten. Ik bestel de Jutterspizza, met zeewierkaas van Nils. Wat een aanrader is dat! Echt super lekker! Helaas neemt Gijs de pizza Vlieland Vega. Niet helaas voor hem, want hij vindt het heerlijk, maar helaas voor mij, want ik moet nu in de geitenkaaswalm vertoeven. Wat vind ik dat toch smerig... ik begrijp niet hoe iemand denkt dat dit eetbaar is. 

Het is weer een slome ochtend, blijkbaar is de Vlielandse ochtendmens vibe al weer uitgewerkt. Het is warm vandaag, al zo vroeg op de dag. We starten rustig met een cappuccino bij Zeezicht voordat we op de musea-tour gaan. 

We beginnen bij museum Noordwester, waar we stomgenoeg nog best naar moeten zoeken, zelfs in dit kleine dorpje. Binnen wordt je direct begroet door het geraamte van een potvis die in 2004 dood op het eiland is aangespoeld. Een aantal dagen later hing het al in het museum vertelt een medewerker. 

Er is hier zo vreselijk veel te zien, je kunt hier dagen doorbrengen. Je vindt hier de grootste zandcollectie ter wereld! Wie had dat gedacht? Wel wordt je goed in de gaten gehouden, er zijn veel ogen op je gericht. Dan wel van de verzameling opgezette dieren, maar toch. Vooral de zeehond geeft me de kriebels... Op de jutterszolder vindt je weer allemaal vondsten van de stranden. Deze zijn normaal gesproken in Juttersmuseum Het Reddingshuisje, maar deze is (tijdelijk) gesloten. Gelukkig kun hier genoeg schatten bekijken. 

Ook staat er een kapot raam waar je zo voorbij zou lopen. Dit is een raam van het controletorentje van het oefenterrein waar we gisteren langs zijn gereden met de Vliehors-expres. In 2013 is dit torentje per abuis beschoten door de luchtmacht tijdens één van de oefeningen die ze daar houden. Oeps... maar gelukkig raakte er niemand gewond.  

Wat ik ook nog geleerd heb in dit museum is dat er gewoon wilde katten hier op Vlieland wonen! Het zijn afstammelingen van de huiskat die door de jaren heen zijn verandert. Ze zijn groter, doordat alleen de sterkste katten overleven. Ze laten zich vrij weinig zien, maar er worden wel resten gevonden van de dieren. Jaja zijn we toch weer iets slimmer geworden vandaag!

Na dit bezoek lopen we even naar de vuurtoren met de naam Vuurduin. Wat is dat een schattig ding! Maar 16,8 meter hoog, maar doordat het hoog op de duin staat kan ie prima functioneren. Sinds 1909 pronkt het hier bovenop de duin, om schippers veilig op hun bestemming aan te laten komen. 

In de bloedhete middagzon beklimmen we de trappen naar boven. Net als op Texel hoef ik hier niet per se naar binnen, maar strooi ik aan de voet van het vuurtorentje weer wat as uit van mijn moedertje. As dumping nummer 2 is een feit! 

Bij eetcafé De Lutine gaan we even lunchen, best een chille plek! Wat ik nog niet wist is dat de Lutine een schip is dat in 1799 tussen Vlieland en Terschelling in is gezonden, met een lading goud aan boord. Hier gaan de wildste verhalen over rond en de Lutine zullen we nog veel vaker tegen gaan komen. 

Na de lunch is het tijd voor museum nummer 2: Tromp's Huys, vernoemd naar iemand die hier niet heeft gewoond en zelfs nog nooit op Vlieland is geweest. Het huisje waar het museum in zit is ook nog eens het oudste huisje van het eiland en dat voel je. De prachtige gekleurde vloertegels, kleine deurtjes, trappetjes en geschilderde wandtegeltjes, ik hou dr van. 

Op het moment dat wij in het museum komen is er een tentoonstelling geweid aan een belangrijkste oud-bewoonster van het huisje, Betzy Akersloot-Berg. Van oorsprong een Noorse, maar met de wind meegevoerd naar Vlieland, waar zij trouwde. Zij was een eigenzinnige zeeschilderes. De tentoonstelling wordt gehouden ter ere van haar honderdste sterfdag. 

Het museum is interessant, maar niet helemaal mijn ding (sorry). Ik ben gewoon niet zo van het staren naar dit soort schilderijen, het gaat me snel vervelen. Al vind ik het verhaal van de wat opstandige Betzy zelf wel heel erg interessant. Daarom vond ik het ook leuk om te lezen dat ze bijvoorbeeld een wagentje heeft laten bouwen om in te kunnen schilderen zonder last te hebben van de regen en dat haar dat gevraagd wordt of dat wel mag van haar man... 

Na ons flitsbezoek aan het museum drinken we nog een biertje in de dorpsstraat en eten die avond bij de camping. 

We starten deze ochtend lekker rustig, ontbijtje bij de tent, lekker bakkie koffie, wat lezen en schrijven met het losse toetsenbordje dat ik heb meegenomen (ideaal!). Ineens horen we vliegtuigen en ik denk gelijk aan het oefenterrein dat hier niet ver vandaan is. Niet veel later horen we inderdaad ook echt knallen, dus ik denk dat we oorgetuige zijn geweest van een oefenbombardement! 

Aan het eind van de ochtend stappen we op de fiets naar 't Posthuys. Daar parkeren we de rijwielen en nemen de benenwagen. Gijs heeft een bijzondere wandelroute uitgezocht. Een route die we uiteindelijk helemaal niet kunnen vinden. Het zou een pad door de duinen moeten zijn. In het begin kom je nog wel een soort weggetje tegen, maar al snel verdwijnt deze onder het duingras, wat overigens niet erg prettig is voor je schenen om doorheen te waggelen. We duiken al snel de duinen weer af en kiezen voor het strand. Het voelt bijna of we hier alleen zijn. Heerlijk! In de verte zien we het oefenterrein liggen, met het geblokte controletorentje. 

We steken langs het oefenterrein over naar de andere kant van het eiland. Ondertussen is het echt flink warm aan het worden en ik zweet me rot. We moeten dwars door dichte bosjes met brandnetels en doornstruikjes. Gelukkig is het maar een klein stukje, maar het is wel een aparte route. 

Aan de andere kant van het eiland is het ook weer prachtig, een wat drassig landschap met veel verschillende soorten planten. Helaas ben ik geen botanicus en kan ik je niet vertellen wat we allemaal voorbij hebben zien komen, maar mooi is het wel. 

Uiteindelijk buigt de route weer af richting 't Posthuys en komen we langs een grote plas waar super veel vogels aan het chillen zijn. We zijn om een vogelbroedgebied heen gelopen en dit is duidelijk een van hun favoriete locaties om rond te hangen. Er loopt een super lange gang naar een uitkijkpost waar je als vogelaar helemaal los kunt gaan. 

Na de wandeling van 7,5 kilometer over het eiland duiken we het terras bij 't Posthuys op. Hier drinken we een biertje en eten we een patatje met cranberrysaus. Dat lijkt raar, maar is verrassend lekker! 

Als we een beetje zijn afgekoeld stappen we weer op de fiets naar het dorp. Het is onze laatste avond op Vlieland, morgen vertrekken we naar Terschelling en moeten we vroeg op. We drinken nog wat bij restaurant Zeezicht en gaan vervolgens een hapje eten bij Plezant. Ook hier is weer een probleem in de bediening, maar aan die trend zijn we inmiddels wel gewend. We eten een vega-burger en wat biertjes voor we het voor gezien houden. 

Helaas ging dat plan niet helemaal door. In eerste instantie komen we terug bij de fiets van Gijs en blijkt hij een lekke band te hebben. Natuurlijk hebben we het bandenplaksetje WEER niet bij ons. Ik spring op de fiets en race terug naar de camping om het op te halen. Als ik weer terug ben bij Gijs wil hij net zijn band gaan plakken als hij super misselijk wordt en ineens moet overgeven. Super sneu! Ondertussen ben ik ook misselijk, maar weet niet of dat door het kotsverhaal van Gijs komt of door het eten. 

Gijs plakt niet normaal snel zijn band en we scheuren terug naar de tent. Dan weet ik het zeker, dat eten was echt niet goed. De hele nacht gaan we om en om de tent uit om over te geven en ik slaap gewoon niet van de pijn in mijn maag. Wat een hel...

Holy shit... wat een nacht heb ik gehad zeg. Gijs was ook de hele nacht beroerd, maar die voelt zich inmiddels weer een stuk beter. Ik ben nog steeds aan het vergaan op het veldje voor de tent. Wanhopig probeer ik wat te slapen. Eigenlijk zouden we rond half elf de overtocht met de waddenveer naar Terschelling moeten hebben, maar die heb ik heel wijs vannacht al opgeschoven naar de avond. Nu vertrekken we om 19:00 uur. Hopelijk voel ik me dan wat beter. 

Gijs pakt de tent in. De tijd om uit te checken is hier 11 uur, maar dat lukt niet. Pas rond 1 uur rijden we weg van de camping. En het gaat moeizaam. Ik heb nog steeds last van mijn maag en ontzettend moe. Ik heb nog gekeken of ik ergens een hotelkamer kon regelen, maar helaas zat alles vol. Zelfs geen B&B of bungalow meer te krijgen. Ik kan wel janken, maar dat doe ik niet. Nee wat ik wel doe is slapen op de dijk...ik weet gewoon niet wat ik anders moet doen. Net als ik me wat beter voel begint het ineens keihard te regenen. Ik geloof dat mijn karmapunten op zijn... 

Doorweekt gaan we bij het poffertjeshuis De Lickebaert naar binnen.  Uiteraard steek ik eerst mijn middelvinger op naar restaurant "Plezant", omdat ze me vergiftigd hebben. Ik heb ze nog gemaild en via Facebook een bericht gestuurd in de hoop dat ze erachter zouden komen wat ons zo ziek heeft gemaakt en niet opnieuw mensen ziek zouden worden, maar 0 reactie. 

Ik zit aan de thee, meer kan ik niet wegkrijgen en Gijs verorbert een pannekoek. Gelukkig duurt de bui niet lang, maar ik voel me erg zielig nu ik ook nog eens zeiknat ben. Rond 6 uur wandelen we naar de jachthaven. De boot zal bij restaurant Dining vertrekken, dus niet bij de "gewone" haven waar de grotere boten aankomen. Zag ik gelukkig net op tijd, anders stonden we mooi op de verkeerde locatie te wachten. 

Als we bij dat restaurant zijn zien we gelijk de waddentaxi Zeehond al klaar liggen. Het bootje is super klein! Echt heel tof om hiermee de overtocht te maken. De fietsen worden aan boord gehesen en ik duik iets tevredener in de fijne stoelen. Het is echt zo jammer dat ik beroerd was tijdens dit tochtje... Nu moet ik zeker nog een keer terug... 

Na korte overtocht staan we op de steiger in de haven van Terschelling. Eindelijk! Ik heb er echt naar uitgekeken om weer naar dit eiland te gaan en het aan Gijs te laten zien. In 2020 ben ik hier met een vriendin geweest (nog steeds niet over geblogd nee) en ben echt een fan geworden. 

Alleen is op dit moment Oerol nog bezig. Had ik al gezegd dat plannen niet mijn sterkste kant is? Het lijkt me best een leuk festival hoor, maar als je het koud hebt, beroerd bent en gewoon wil huilen in je tentje dan is het niet zo fijn om hier midden in te belanden. 

Zo snel als we kunnen (en dat is niet snel want allemaal mokkende Oerollers halen me in) fietsen we naar camping De Kooi, vlakbij Midsland. Prima camping hoor, maar ik mis nu wel gelijk zijn rustige voorganger. De camping is nu gewoon een festivalcamping, compleet met krijsende/zingende vrouwen en te veel mensen voor het aantal toiletten.

Gijs hijst de tent weer omhoog en ik denk dat ik om 20:45 al knock out ben. Wat een rotdag. Ik had amper geslapen en de hele dag niets meer kunnen eten. Ik vind het nog steeds ontzettend aso dat "Plezant" nooit meer iets van zich heeft laten horen. Ik hou er echt niet van om slechte reviews te geven, maar hier kan ik gewoon niet onder uit. Plezant is gewoon kut!

Aangezien we zo vroeg al de tent zijn ingekropen ben ik weer vroeg wakker. Vannacht heeft het hard geregend en keiharde onweer trok over ons heen. Ik lijk me gelukkig eindelijk wat beter te voelen en ik heb zin om Gijs Terschelling te laten zien. Onze camping voelt op dit moment echt nog als een festival locatie. De toiletgebouwen zijn ranzig en als ik aan het douchen ben hoor ik iemand braken. Of die is ook bij het gore restaurant op Vlieland geweest, of iemand heeft moeite met het verwerken van de liters bier van Oerol. 

We pakken de fiets naar Midsland (ik vind dit echt een plaatsnaam die past in een fantasieverhaal). Bij de kerk parkeren we en banen ons een weg door de Oerol-drukte. We doen rustig aan, want met vlagen voel ik me toch weer beroerd. Het is een schattig dorpje met oude huisjes in het hart van het eiland. Ze spreken hier een ander dialect dan op de rest van het eiland, namelijk Meslânzers oftewel Midslands. 

Je hebt er leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes. Ik had graag bij Pura Vida willen eten, maar die is helemaal vol en na Oerol zijn ze gesloten om bij te komen van het gefeest. Bij de Koffiepot gaan we weer zitten, ik had natuurlijk meer dan 24 uur niet gegeten en wil mezelf helemaal vol proppen vandaag. Na een uitsmijter en een cappuccino zit ik zo vol dat ik er helemaal naar van word. Zucht, echt intense haat voor "Plezant" op Vlieland! 

We lopen nog even een stuk door het pittoreske "hoofdstraatje" van Midsland en besluiten dan om naar West-Terschelling te fietsen. 

Daar lopen we wat rond en bekijken bijzondere Oerol-voorstellingen (Oer-rollend over de grond rond vuurtoren Brandaris met blinddoeken om). Ik blijf me af en aan beroerd voelen. We besluiten wat eten en drinken in te slaan en terug naar de tent te gaan om daar te eten. I

k probeer zo lang mogelijk wakker te blijven, maar ik ben echt zo gaar. Pissig duik ik weer aardig vroeg mijn slaapzakje in en hoop dat ik morgen dan echt helemaal de oude ben. Ik had zo uitgekeken om weer op Terschelling te zijn en dan verpest 1 gore vreettent om Ameland gewoon alles. 

Vandaag ben  ik eindelijk weer de oude en dat is maar goed ook, want vandaag gaan we zeehondjes kijken. Ik fiets naar een camping verderop waar een winkeltje zit en haal een ontbijt. In het zonnetje eten we een picknick ontbijtje voor we op pad gaan. We fietsen naar West-Terschelling en stoppen bij de Brandaris voor de derde as-dumping van deze trip. 

De Brandaris is de oudste nog werkende vuurtoren van Nederland en was afgebouwd in 1594. De oude toren was een aantal decennia eerder dramatisch in zee gestort. En natuurlijk het meest herkenbare gebouw van Terschelling, het icoon van het eiland. 

Na een cappuccino bij restaurant Zeezicht gaan we naar de boot. De Talisman ligt tegenover het VVV-kantoor in de haven. We laten onze tickets (€14,- per volwassene) zien en gaan zitten. Het lijkt rustig, maar op het laatste moment komt er een schoolklas vol pubers de pier op. Uiteraard zitten ze vol sterke verhalen, ik zweer dat ik echt noooooooit zo ben geweest, uhum! We hebben ook altijd pech!

Om 13:00 uur varen we uit en we hebben prachtig weer, zonnig met af en toe een wolkje. Een fotograaf naast me vertelt dat we hier veel geluk mee hebben, want het zorgt voor een mooie lichtval op het zeewater. Alleen de tocht naar de zandbank is al chill. Ondertussen horen we via de luidspreker allerlei feitjes over de bruine en grijze zeehonden die samen in de Waddenzee leven en rondhangen op de zandbanken.

Wanneer de zandbank in zicht komt zie je in de verte al de zwarte vlekjes in de zon liggen opwarmen. Via de speaker wordt gevraagd om zo min mogelijk geluid te maken, zodat de dieren niet schrikken. We mogen hier in theorie alleen zijn zodat de Talisman kan checken of er geen zieke, gewonde of zelfs dode dieren in de groep aanwezig zijn. Als dit wel het geval is, dan geeft de Talisman dit door en kan er een opvangcentrum komen om het dier te verzorgen en natuurlijk zo snel mogelijk weer uit te zetten. Je ziet regelmatig dieren die ver van de groep verwijdert zijn. De Talisman geeft aan dat dit dieren zijn die heel recent zijn uitgezet. 

We varen steeds dichterbij en nu kun je de zeehondjes al goed zien. Het verbaast me hoe dichtbij we eigenlijk op de zandbank kunnen komen. Naast ons varen nog andere bootjes van tours, ook hele kleine bootjes, dat lijkt me ook wel een keer tof. Als we zo een beetje tussen de zeehonden op de zandbank liggen staat iedereen vol bewondering naar de dieren te kijken. Soms vergeet je dat we in Nederland meer hebben dan koeien. De pubers kunnen zich uiteraard niet gedragen en op een moment voel ik me geroepen om er eentje een nare por met mijn elleboog te geven. Het kost me wel karmapunten, maar het eikeltje zit keihard te krijsen en er is net dertig keer gezegd dat je stil moet zijn...zucht... 

De Talisman geeft je 99% garantie om de zeehonden te spotten. Eigenlijk liggen ze hier dus echt altijd en is het haast onmogelijk om ze niet te kunnen zien. Niet zoals bij die leuke dolfijnen en walvis tourtjes in het buitenland, waar we elke vaak pech hebben. 

Nadat we weer met beide beentjes op de wal staan gaan we wat inkopen doen. Ik heb alle boeken die ik heb meegezeuld al uit en ik heb er eentje op het oog. Bij boekhandel Funke koop ik het boek ‘De Lutine’ van Martin Hendriksma. Het gaat over een heuse goudkoorts in Nederland, nadat er een schip met een flinke lading goud, zilver, dubloenen en Spaanse matten in 1779 zinkt tussen Vlieland en Terschelling. Het boek vertelt deze geschiedenis van de afgelopen 200 jaar en ik vond het een tof boek. 

Met een volle rugtas, maar lege maag strijken we neer bij Grand Café Het Raadhuis vlakbij de haven (ik heb begrepen dat het er nu niet meer zit, jammer want ik vond het een leuke tent). We drinken een echt Terschellinger biertje met de naam Schoemrakker. Volgens hun website zijn zij de eerste brouwerij op Terschelling, ze gebruiken voor het brouwen van hun biertjes het water dat afkomstig is uit de duinen van het eiland. Ze hebben ook een proeflokaal. 

Daarna gaan we naar een volgend café, horen het gebrabbel van een dronken Eilander aan over Walkinderen, fietsen nog naar Midsland voor een biertje, maar eigenlijk is alles na Oerol een beetje uitgestorven. Alle horeca-eilanders zijn toe aan een break en veel is dan ook een paar dagen gesloten als ze Oerol achter de rug hebben. Dan maar terug naar de tent met snacks en bier! 

We hebben het gisteren niet te gek gemaakt en zijn deze ochtend fris en fruitig. We verorberen een ontbijtje bij het camping restaurant voor we weer op pad gaan. Via een bijzondere route (de “heenweg”) fietsen we naar Midsland voor het Wrakkenmuseum dat is gevestigd in een authentieke Terschellingse boerderij. Het museum omschrijft zichzelf als “Een prettig gestoord museum vol spannende verhalen” en daar sluit ik me wel bij aan. Het is een klein museum dat weer heerlijk volgepropt is en de geschiedenis met veel humor brengt. Een toegangskaartje voor volwassenen is €5,- en voor kinderen betaal je €3,-. Ga hierheen en verdwaal tussen alle vreemde items die de eigenaar in de loop der jaren heeft verzameld! Ik ben in ieder geval fan.

Vooral de duikhelmen vind ik leuk om te zien, maar de hele tentoonstelling roept bij mij eigenlijk weer het gevoel op dat we er met zijn allen maar een puinzooi van maken op onze aarde. Vooral het "badeendjes-verhaal" is hier een mooi voorbeeld van. Een container met 28.000 badeendjes sloeg in 1992 van een schip, waardoor de plastic dieren in de zee dobberden. Ze maakten een hele wereldreis en doken overal ter wereld op. 

Onze volgende stop ligt bij West-Terschelling: het Bunkermuseum. De toegangskaartjes zijn €8,50,- en dan krijg je toegang tot het bezoekerscentrum waar ze exposities hebben en er draait een informatieve film die je kunt bekijken over de Atlantikwall. Ik wist hier dus niets van, maar het is de verdedigingslinie van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog van maar liefst 6.000 kilometers. Deze linie staat vol met bunkers/stellingen. Het museum waar we nu zijn is de oude Tigerstellung, ook onderdeel van de Atlantikwall. 

We krijgen een mooie rondleiding van een vrijwilliger die met veel passie over het museum vertelt. Super tof! Na de binnenruimte gaan we struinen door de bunkers in de buitenruimte. Bij elke bunker staat wel wat aan informatie, maar in vier bunkers is er opnieuw een expositie te zien, indrukwekkend en wel even een ander vibe dan het wrakkenmuseum. In de 'tuin' zijn ook indrukwekkende stukken te zien. Natuurlijk zijn de bommen altijd creepy, maar ik ben ook gefascineerd door de grote gele reddingsboei. Hier lagen er meerdere van in de zee, mocht er een vliegtuig neerstorten, dan konden de inzittende hier in schuilen. In de praktijk vielen ze tegen, de geallieerden beschoten de boeien en ze spoelden aan op de kust. 

Na een uur of 2 stappen we weer op de fiets en crossen naar het centrum van West. Bij Flaman aan het Brandarisplein gaan we op het terras zitten voor een cranberry cheesecake, mmmm.

We hebben nog een laatste museum op de lijst voor vandaag: Het Behouden Huys. Vlakbij de haven in oude commandeurswoningen uit de 17e eeuw is het museum gevestigd. Voor €7,50 per volwassene (€3,- voor kinders) mag je het museum gaan verkennen met een audiospeler op zak. 

Het is een prachtig opgezet museum, weer totaal anders dan de vorige 2. Het verteld intrigerende verhalen over de geschiedenis van het eiland. Er zijn souvenirs van indievaarders, nagebouwde huisjes uit het verleden, hutten van poolvaarders en een sinaasappel van een soldaat. Heel tof gemaakt is de Lutinetentoonstelling, waarbij je het verhaal kunt beluisteren in een schip. We zijn aan de late kant en moeten ons haasten, maar bij een volgend bezoek aan dit eiland ga ik gewoon nog een keer om echt alles uit het bezoek te kunnen halen. Rond kwart over vijf staan we weer buiten.

We wandelen een stuk over het groene strand, een prachtig breed strand waar je het gevoel hebt alleen te zijn op het eiland.

Die avond eten we een avocadoburger bij Flaman en proosten met een Scelling 5 op onze laatste avond op Terschelling. Morgen gaat onze tocht verder op het vaste land van Friesland! 

Ik was er al eens geweest en bang dat mijn tweede keer op het eiland zou gaan tegenvallen, maar niets is minder waar. Terschelling is heerlijk! Het heeft nog meer een eilandgevoel dat ik bij Texel heb. Ik vind de huisjes prachtig, de plaatsnamen en straatnamen spreken tot de verbeelding en de hele eilandvibe vind ik geweldig. De volgende keer zal ik wel beter opletten dat ik er niet tijdens/na Oerol kom, maar ben ik nog steeds een Schylge-fan! 

Super vroeg ben ik klaar wakker, de eerste keer zelfs om half vier, maar gelukkig ben ik toch nog in slaap gevallen. We pakken de tassen in, breken ons tentje af en fietsen bepakt en bezakt naar West-Terschelling om de boot naar Harlingen te pakken. Helaas gaat er geen boot van Terschelling naar Ameland op dit moment, als we later in het jaar zouden zijn kan dit wel. Als we op Harlingen aankomen fietsen we van de haven naar Ouwe syl, zo'n 28 kilometer. Best wel een pokke stuk. De dorpjes waar we doorheen komen zijn leuk om te zien, maar verder is het vooral weiland, dat gaat op een gegeven moment echt wel vervelen. 

Ouwe Syl ( in het Nederlands Oudebildtzijl en op zn Frysk Aldebiltsyl) is wel echt een pittoresk en schattig dorp. We logeren bij de Witte Klok, waar we een kamer uiteraard onder een kerkklok hebben. Het is een fijn verblijf en alles is super fijn geregeld. We nemen een heerlijke douche, dat is echt even lekker na bijna twee weken campingdouches te hebben doorstaan. Wat heb ik toch een zwaar leven! En nu? Nou we gaan gewoon weer fietsen, naar de Spar in het dorp Hollum. We slaan wat snacks in en fietsen terug naar de Witte Klok. 

‘s Avonds eten we bij Het Graauwe Paard, vlak naast ons verblijf. Van Gijs mag ik niet meer vertellen wat we eten, dus dat doe ik dan ook niet. We worden nog getrakteerd op een oefening van de fanfare die in een bootje een rondje door de grachten maakt. Ik ben echt gesloopt en we liggen al vroeg op bed. Ook omdat we morgen weer zo een fietstocht hebben naar Holwerd, om vanaf daar met de boot naar Ameland te gaan. Daar ben ik ook nog niet geweest en ik ben heul benieuwd. 

Heeeeerlijk geslapen! En dan staat er in de ochtend ook nog eens een volle ontbijtmand (€ 10,- voor twee personen) voor je klaar. Echt fantastisch! We kunnen er ook een lunchpakket van maken, echt dit verblijf krijgt vijf sterren! 

Snel nog even een douche en alles weer inpakken. Rond 10 uur stappen we weer op de fiets om naar Holwerd te gaan. We hebben wind tegen en het is een saaaaaaaaaaaaai stuk. We fietsen bijna non-stop langs de dijk door weilanden en moeten een hoop schapen ontwijken. Hierdoor hebben we ook steeds stukken waar we moeten stoppen om langs de hekken te gaan om het vee tegen te houden. Ga ik er ook nog eens op m’n muil! Het moest natuurlijk een keer gebeuren, maar ik raak in ieder geval niet gewond. 

Als we bij Holwerd komen moeten we nog eens haasten, we zien de boot van Wagenborg al aankomen! Gelukkig halen we het en parkeren onze fietsen samen met tig anderen langs de rand van de boot. We halen een biertje en proosten tussen de poepende meeuwen op het dek op een goede overtocht. Deze rederij is al een eeuw bezig om mensen heen en terug van Ameland en Schiermonnikoog te vervoeren. 

De aankomst op Ameland vind ik toch wat teleurstellend. Waar je op Terschelling gelijk midden in West-Terschelling arriveert, kom je hier aan op een industrieterrein. Ik moet wel gniffelen om het bordje “Welkom op de Friese Antillen”. Maar we zijn er en ik heb er zin in!  We fietsen (ondertussen is het bloedheet) naar camping Roosdunen bij Ballum en checken in. We zijn er niet in het hoogseizoen en we mogen zelf een plekje uitzoeken in het kampeerveld. We kiezen een rustig plekje, vlakbij een waterkraan en een picknicktafel. Super chill! 

We treuzelen niet te lang en gaan gelijk weer op pad. Onze eerste stop: de fietsenmaker! Gijs zijn achterband is aan het uitpuilen en we verwachten dat het niet lang zal duren voor hij klapt. We laten de fiets achter bij fietsenmaker Nobel en huren er eentje voor een dag. Ik vind Ameland nu al leuk, alleen al door plaatsnamen als Hollum, Ballum en Nes, maar deze plaatsen voelen echt oud.  

Als we weer voorzien zijn van een deugdelijk vervoersmiddel gaan we op zoek naar de Amelander Bierbrouwerij. Deze is niet altijd geopend en daarom moeten we wel vandaag. Check dus even de website voor je bezoek, op dit moment is het proeflokaal open op woensdag, donderdag, zaterdag en zondag. 

Het is druk! Maar we hebben geluk en weten tussen een tafeltje op het terras tussen de kippetjes te bemachtigen. We bestellen een proeverijtje van 3 verschillende Amelander biertjes. Wat een leven :) 

Na ons proeverijtje fietsen we naar Hollum, wat een leuk dorp! Je ziet in de tuinen gewoon nog hekjes gemaakt van walvisbeenderen staan! Er staan hier veel commandeurshuisjes uit de 17e en 18e eeuw. Ook de kerk uit 1678 is een bijzondere verschijning. Het voelt alsof je door een geschiedenisboek fietst. Voor deze keer fietsen we er alleen doorheen, we zijn onderweg naar de vuurtoren voor een vierde as-dump. Het is echt een mooi eiland! 

We fietsen door de uitgestrekte duinen en komen bijna geen mensen tegen. Dat is eigenlijk echt bizar, vooral als je bedenkt hoe druk het op Texel is. 

De vuurtoren met de naam Bornrif is een vuurtoren zoals ie hoort te zijn in mijn hoofd, rood-wit gestreept. De vuurtoren is actief sinds 1881 en binnenin is een expositie (wat ik niet wist, toen ik er rondliep). Ik strooi de as uit en we besluiten om door te fietsen naar het strand. 

We struinen over het strand en sluiten af met een biertje bij een veeeel te dure strandtent. Daar blijven we dan ook niet langer zitten en fietsen terug naar Ballum.

We besluiten vandaag ook weer uit eten te gaan en gaan zitten bij 'De Boerderij'. Wat een toffe tent! Het personeel is oprecht vriendelijk. We hebben keuzestress en kiezen maar voor het combimenu (vega). Dit menu bestaat uit bitterballen, nacho's, friet, stoofpotje en mozzarellasalade, heerlijk! We zitten wel lekker en besluiten een nog een toetje te nemen, dit doen we eigenlijk nooit. Dat hebben we geweten. De Boerderijsoes die we krijgen is me toch een unit! Van alle suiker ga ik volgens mij ijlen, want uiteindelijk zie ik er een samuraihaan in... ja serieus... 

Veel te vol fietsen we terug naar de camping, daar hangen we wat rond op het gras en drinken van de likeur die we van Ameland hebben meegenomen. 

Vandaag hebben we niet zo'n geluk met het weer, het giet tot een uur of 1. Gelukkig hebben we wel genoeg snacks in de tent om te kunnen overleven. In de middag zijn we het echt helemaal zat en stappen we op de fiets naar het plaatsje Nes. Hier trakteren we onszelf op een koffie en tosti, terwijl het buiten weer begint te miezeren. We lopen een rondje door Nes en ook hier voelt het heerlijk historisch. Nes is het grootste dorp van het eiland en ook hier staan weer de oude commandeurswoningen uit de 17e eeuw, de oudste is van 1625! Ook zien we her en der poorten etc van walviskaken staan. 

Bij restaurant Binnen gaan we even zitten voor een biertje, het weer blijft wat wisselvallig en we hebben geen zin om door een bui overvallen te worden. Bij het restaurant gaan we onder een afdakje zitten aan een tafeltje met een gezellig vuurtje en bestellen een biertje van Maallust, dat voor dit restaurant is gebrouwen. Dan belt de fietsenmaker, Gijs zijn fiets is gefixt en we kunnen hem komen halen. Dat doen we maar gelijk. 

Het is al wat laat op de dag, maar we besluiten nog te proberen om in Hollum naar een museum te gaan. Helaas, museum Sorgdrager says no. Ze vinden het te laat op de dag om ons nog binnen te laten. Dan zetten we dit maar op de lijst voor een volgend bezoek aan Ameland.

We fietsen een rondje door Hollum en gaan uiteindelijk bij restaurant De Griffel zitten. Hier drinken we een Oma Mina, een biertje dat ook weer speciaal voor deze locatie is gebrouwen.. Het gebouw is tot 1971 een school geweest, vandaar de naam de Griffel. 

Bij een supermarkt kopen we allerlei lekkers en slaan een paar drankjes in voor we terug gaan naar de camping, om gezellig aan de picknicktafel ons avondeten te verorberen. Morgen gaan we alweer weg, maar van mij had het wel langer mogen duren. Doordat er vreselijk slecht weer aan zit te komen besluiten we wel om onze volgende stop in te korten en maar 1 dag op Schiermonnikoog door te brengen. 

We zijn natuurlijk weer vroeg uit de tent, gelukkig hebben we geen regen. We ontbijten even vlug en beginnen dan onze spullen in te pakken. We checken uit en gaan naar de haven om de boot van 10:30 naar Holwerd te pakken. We zijn veel te vroeg en chillen bij de haven tot we kunnen vertrekken. 

Als we op Holwerd aankomen fietsen we door naar Lauwersoog, weer een route met veel schapen en hun uitwerpselen, maar we komen door een plaats met de naam Moddergat, wat we tof lijkt om een keer heen te gaan. We komen op tijd aan en gaan nog even lunchen bij het restaurant Waddenpoort bij de haven. 

Om 14:45 uur mogen we de boot op en vertrekken we in de regen naar Schiermonnikoog, onze laatste stop van deze vakantie. Als we aankomen trekt de lucht weer open en fietsen we naar camping Seedune. We mogen ook hier weer een plekje uitzoeken en kiezen een locatie niet ver van de ingang, we blijven hier toch maar 1 nacht. We zetten de tent zo snel mogelijk op en stappen gelijk weer op de fiets om toch nog iets van het eiland te zien voor het avontuur weer is afgelopen. 

Het eiland is wat ‘posh’, ik moet een beetje aan de Wadden versie van Baarn denken. Het is prachtig hoor, maar ik word er niet direct heel warm van, zoals bij Terschelling, Vlieland en Ameland. We fietsen naar de witte toren op het eiland, de zuidertoren. Dit was ooit één van de vuurtorens, maar is tegenwoordig overbodig geworden. Toch strooi ik er iets van de as van mijn moeder neer. Vervolgens fietsen we door naar de tweede vuurtoren, de Noordertoren. Deze is knalrood, net als de toren op Texel. Ook hier strooi ik wat as uit en we lopen een stukje door de duinen. 

Onderweg terug naar het dorp Schiermonnikoog om wat te gaan eten. Het eiland is leuk, maar ik mis nog steeds de vibe die ik op andere eilanden wel heb, misschien komt het doordat ik ondertussen wel verlang naar huis, ik heb geen idee. We gaan zitten bij Duinzicht om een biertje te drinken. We vinden de menukaart niet echt aantrekkelijk voor ons vega-menschen en we gaan verder het dorp in. Uiteindelijk hebben we geluk en is er een plekje op het terras bij de Ware Jacob, veel die na ons komen hebben pech en moeten op zoek naar een ander restaurantje. Het eten is goed, het personeel vriendelijk en het is een fijne laatste avond op de Waddeneilanden.