Na een gebroken nacht op de stoelen bij het bakkertje kunnen we eindelijk naar de gate. Hier komen we erachter dat we hier heel comfortabel hadden kunnen slapen op ligstoelen en zelfs dekentjes hadden kunnen hebben. Helaas... 

Als we kunnen gaan boarden begrijp ik wel waarom het vliegveld wordt opgeknapt, de gate is veel te klein om het grote aantal passagiers te verwerken en we staan enorm lang in de rij. 

Ik kan mijn draai niet vinden, ik kijk wat films, maar kan niet slapen. Het duurt me allemaal maar lang. Als het donker is vliegen we boven Jakarta. Ik zie honderden verlichtte bootjes in het water. Het is prachtig. 

Om kwart voor elf landen we op het vliegveld van Jakarta. Als we uit het vliegtuig komen en de gate in lopen, ruik ik de kruidige geur van kretek sigaretten. Snel halen we het visum, wat heel snel gaat omdat we de formulieren al in het vliegtuig hebben ingevuld. 

Na ongeveer twintig minuten hebben we onze rugtassen kunnen bemachtigen, toch ben ik altijd bang dat mijn bagage zoek raakt en het is altijd een opluchting als ik ze op de bagageband aan zie komen rollen.

Als we buiten komen is het warm en vochtig, maar heel goed uit te houden na Abu Dhabi. We worden direct overspoelt door schreeuwende taxichauffeurs die ons in hun wagen willen lokken. Dat is wel heftig na zo een lange reis. Ik heb dit nooit eerder meegemaakt. We lopen ze voorbij en gaan op zoek naar een pinautomaat. Die hebben we snel gevonden en we komen even op adem met dikke pakken Roepia's in onze portemonnee, voor we daadwerkelijk een taxi nemen. 

We zijn dwars door de wekker heen geslapen en pas om half twaalf wakker. Ik voel me hartstikke goed, niets te merken van een jetlag. 

Lopend gaan we naar het Monumen Nasional, ook wel bekend als Monas. Dit ligt vlak bij het hotel en we zijn er dan ook zo. Het is prachtig weer. Ik moet wel even wennen aan het verkeer, niet normaal druk en zo ontzettend veel scootertjes. Ik probeer te observeren hoe de lokale bevolking dit doet. Eigenlijk komt het neer op gewoon oversteken en rustig wuiven met je handen, maar het werkt mooi wel!

In het groene parkje zien we de 'fallus en de vulva' al boven de palmbomen uit komen. Het is het symbool voor de onafhankelijkheid van Soekarno. Het is best druk en als we een rondje gelopen hebben om alle (enigszins verwaarloosde) beeldhouwwerken te bekijken en nog steeds is de rij niets verschoven. Dan gaan we maar niet naar boven. Wel duiken we de kelder in, waar ze een soort kijkdozen hebben gemaakt met belangrijke gebeurtenissen uit de Indonesische geschiedenis. Met een schuldgevoel bekijken we de scenes waarbij de Nederlanders zo een belangrijke rol gespeeld hebben. 

We besluiten te gaan lopen naar Kota, een wijk waar nog wat overblijfselen van de Nederlandse overheersing te zien zijn. We komen door het drukke China Town, waar we wat biertjes halen voor in het hotel. Natuurlijk is het weer een stuk verder lopen dan we van te voren hadden bedacht en uiteindelijk pakken we dan toch een taxi. Gelukkig maar want het blijkt echt nog een heel eind te zijn. 

Vanuit de taxi zien we een marktje, dat er in eerste instantie gezellig uit ziet, maar als ik wat beter kijk zie ik pistolen en geweren liggen en een platgereden rat op nog geen meter afstand van een eetkraampje. Ook kun je hier een tattoo laten zetten...

We worden uit de taxi gezet op een plein en zien gelijk het Batavia Café liggen. Hier gaan we naar binnen en drinken een biertje, eindelijk! Je moet hier zeker de mannen wc even checken. Volgens Gijs is het behoorlijk ongemakkelijk. Een lange glazen wand met daarvoor een soort afvoerput. Je staat dus tegen je eigen spiegelbeeld te plassen. Bij de vrouwen wc is het niet veel beter, de deuren zijn van melkglas en je kunt iemand zo zien zitten. 

Na ons eerste Bintang biertje zijn we op zoek gegaan naar de oude Hollandse brug, de enige die nog bewaard is gebleven. De Hoenderpasarbrug is makkelijk te vinden, maar is wel wat verwaarloosd. Op het moment dat wij er zijn is hij ook afgesloten en kunnen we niet oversteken. Door vervuiling van het water is het ook eigenlijk meer een berg afval waar de brug overheen loopt. Water is bijna niet te zien en je ziet de ratten heen en weer rennen. Niet helemaal wat ik verwacht had.

Het volgende slimme idee dient zich aan. Laten we gaan lopen naar de haven, om hier vis te gaan eten. Ik weet niet meer wie, maar één van ons had gelezen dat er goede visrestaurantjes zouden zitten. In onze beleving zijn we dicht bij dus (zucht) we gaan lopen.  

Hoe verder we afdwalen, hoe meer armoede we zien. De hutjes worden steeds triester. Van golfplaten en hout, naar een plastic zeil over een paal gehangen. Ik heb het gevoel dat we in een sloppenwijk terecht zijn gekomen. Het stinkt naar bedorven eten en overal liggen stapels plastic en afval. Als je er te dicht in de buurt loopt dan rennen de kakkerlakken over je voeten.

In een straatje komen mensen zelfs naar buiten om ons aan te staren. Nu voelt het echt als foute boel. Een jong jochie, ik schat hem een jaar of 14/15,  vol tattoo's zit met een sigaret in zijn mond op een scooter. Hij probeert ons wijs te maken dat we via een extreem donker en verlaten steegje moeten lopen om op de goede weg te komen. Denk het niet vriend, we lopen wel terug naar de 'grote weg'. 

Niet lang daarna komen we bij een hoge brug en hier is de sfeer echt grimmig. Onder de brug staan allemaal huisjes van afval en het is er druk. Vuurtjes branden en er spelen kinderen vlak langs de razende vrachtwagens. Nu ben ik er echt wel een beetje klaar mee en ik ben niet de enige. We proberen een taxi aan te houden, maar ze stoppen niet voor ons. Als een groep mannen aan de overkant van de straat naar ons zie wijzen en richting ons zie komen, krijg ik het benauwd. Op dat moment stopt er een taxi die ons, met de deuren op slot, terug naar het hotel rijdt. Of het nu mijn verbeelding is geweest weet ik niet, maar ik ben blij dat ik er niet achter ben gekomen of ze echt kwade bedoelingen hadden. 

In het hotel stap ik even onder de douche, mijn voeten en benen zitten onder de modder en andere gore troep. Daarna nemen we een duik in het zwembad en drinken een biertje die we in 'Chinatown' gekocht hebben. Vanaf het dak strooi ik een beetje as van mijn moeder uit, het uitzicht op de wolkenkrabbers is wel heel gaaf om te zien.

Om kwart over zes gaat de wekker, we gaan Jakarta al weer verlaten. Ik probeer te ontbijten, maar echt veel krijg ik niet weg. We checken uit en wachten op de taxi die ons naar Gambir Stasiun zal brengen. 

Gelukkig hebben we de dag er voor al tickets gehaald. Dat was best een gedoe. Er moest een heel formulier ingevuld worden waarbij we hulp kregen van kinderen, omdat we er niet uit kwamen. Ik denk dat we er in totaal toch ruim een uur zoet mee zijn geweest. 

De trein komt al snel, nu nog op zoek naar onze plekken. Een ontzettend opdringerige (andere) toerist wijst ons er op dat we op zijn plek zitten. Zojuist zijn we hier door de conducteur neer gezet, dus wij gaan niet verplaatsen. Ondanks dat er nog een stuk of dertig lege plaatsen in dezelfde coupé zijn, wil hij zo graag dat wij verplaatsen, dat hij ons gaat snitchen bij de conducteur. Hij heeft wel gelijk, maar het blijft een eikel.

Knullig pakken we onze tassen weer uit het bagagerek en volgen de conducteur naar de plekken die wel echt voor ons zijn. We installeren ons opnieuw voor de komende 8 uur en wachten tot de trein vertrekt.  

Al snel vertrekken we dan echt en zien de ene sloppenwijk in de andere overgaan. Pas na anderhalf uur beginnen de rijstvelden. Het is leuk om de mensen op het land aan het werk te zien. Dat vind ik zo fijn van het reizen met de trein, je ziet echt iets van het land. 

Bij een stationnetje willen we eigenlijk even onze benen strekken, maar we worden tegen gehouden door een andere man uit de trein. Er lopen twee jongens rond die aan het bedelen zijn. Het jongste jochie is echt heel zielig, maar de man waarschuwt omdat zijn grotere vriend net om de hoek staat, als je even niet oplet dan ben je mooi je tas of camera kwijt. Hou je spullen dus goed bij je! Toch heb ik wel medelijden met de jongens, ze zien er echt niet uit. 

Het lijkt misschien lang, maar ik heb geen probleem met de rit van acht uur gehad. Een beetje genieten van het uitzicht, een boekje lezen of een tukkie doen, je voelt je nu niet opgejaagd. Wanneer we op het station van Yogyakarta staat, moet ik toch echt plassen. Ik heb dit zo lang mogelijk uitgesteld, omdat er in de trein alleen een hurk toilet was. Nou dikke pech, op het station moet ik ook hurken. Met tegenzin ga ik het proberen, soepel is anders, maar het valt mee heel erg mee. Het wegspoelen vind ik erger! Uit een smoezelige emmer water drijft een bakje, dit moet ik vullen met water en in het gat in de grond gooien. Het voelt heel onhygiënisch. 

Wanneer we het station uitlopen worden we gelijk aangesproken door 'Harry', een mannetje met een touring bureau. Ik wil eigenlijk doorlopen, maar de rest besluit dat we met hem meegaan. Hij brengt ons naar een taxi en geeft aan nog wel langs te komen om een tour te bespreken. Wanneer we na een kort ritje uitstappen bij onze guesthouse Wisma Ary's staat hij ons al op te wachten. We mogen nog net inchecken en onze spullen in de kamer dumpen, maar dan gaan we met hem om de tafel zitten. Morgen hebben we een rustdag, maar de dag daarna zullen we worden opgehaalt door één van zijn chauffeurs, nou is dat mooi gelijk geregeld. 

Wisma Ary's is een super fijne guesthouse, de mensen zijn vriendelijk en er staat altijd een kan warm water buiten je kamer voor koffie of thee. De tuin is prachtig, je waant je in een botanische tuin. We hebben hier een geweldig grote vlinder gespot, waar Max en Gijs een stuk of tweehonderd foto's van hebben gemaakt. De kamer is geinig, niets bijzonders, maar de badkamer is een geval apart. De wanden zijn bewerkt met een soort purschuim of iets dergelijks en in allemaal gekleurde vlakken geschilderd. De douche zit in een soort zee anemoon, gevaarlijk, maar wel leuk gedaan. 

Harry wijst ons op een straat met restaurantjes even verderop. De meeste zien er behoorlijk verlaten uit, maar dan valt ons oog op Super Sambal. We gaan zitten aan een tafeltje en krijgen een menukaart voor onze neuzen. We kunnen van de gerechten op de kaart niets maken, maar een andere gast schiet ons te hulp. Hij wijst een aantal gerechten aan die geschikt zijn voor onze westerse magen.

Het is tijd om Lombok achter ons te laten. Het voelt alsof de vakantie al voorbij is, we gaan terug naar Jakarta. Ik vind het jammer om weg te gaan bij Sunset House, maar we hebben voor de allerliefste personeelsleden een fooi achter gelaten. 

Om vier uur staan we klaar om te vertrekken, het zou anderhalf uur rijden zijn naar het vliegveld. Wij komen na drie kwartier al aan... het was natuurlijk hartstikke rustig op de weg. Het inchecken gaat weer hartstikke snel, ik denk omdat het binnenlandse vluchten zijn. 

Het is twee uur vliegen van Lombok terug naar Jakarta, maar omdat we ook nog door een tijdszone gaat, duurt het 'eigenlijk' maar een uurtje. We komen hierdoor al om acht uur aan. 

Ik heb echt helemaal geen zin in Jakarta. We pakken een taxi naar FM 7 Hotel, dat op tien minuten afstand van het vliegveld zou moeten liggen. Nu doen we er ruim veertig minuten over. Het is zo ontzettend druk op de weg. We rijden door een vage buurt met een hoop afval en mensen die tussen de auto's door wandelen. Zo schiet het inderdaad niet op. 

Door een hek met een beveiliger komen we ineens bij ons hotel terecht, beetje een vreemde locatie, maar achter de hekken merk je niets van de vreemde buurt. We worden geholpen door een piccolo met een kanariegeel pak aan. Onze kamer blijkt nog niet klaar te zijn en er is weer iets vreemds aan de hand. Door het gebrekkige Engels weten we alleen niet wat het probleem nu precies is. Het zal allemaal wel, ik heb koffie nodig!

De cappuccino is goed, hier knap ik toch wel wat van op. Na ongeveer een uurtje is onze kamer klaar. We hadden er eigenlijk niet veel van verwacht, maar het is een super nette kamer met een goed bed en een fijne douche. 

Omdat we nog een hele dag te besteden hebben gaan we naar Taman Mini Indonesia Indah (TMII), een park waar je Indonesië in het klein kunt bekijken. Het is bloedheet in de taxi en je wordt misselijk van het gassen en remmen, gassen, remmen, gassen, remmen, gassen, remmen. Max begint ineens te lachen en wijst op een sticker op het raam. "Je kunt het melden als de chauffeur roekeloos rijdt". Nog geen vijf seconden later... BAM. 

We zijn de auto voor ons geknald. Uiteindelijk was er niet veel aan de hand, geen schade volgens mij. De chauffeurs lachen en stappen allebei hun eigen auto weer in. 

Na twee uur zweten op de achterbank komen we eindelijk bij  het park aan. Gijs en Nanouk zijn toch wat wagenziek geworden. 

Het park is niet helemaal wat ik er van had verwacht. Als ik mini hoor, dan denk ik aan een soort madurodam. Maar deze huisjes zijn helemaal niet mini, ze zijn gewoon op ware grootte nagebouwd. Het is wel tof om te zien, uit elk deel van Indonesië hebben ze de traditionele huisjes neergezet, soms ook met kleding en andere gebruiksartikelen. Ik moet zeggen dat het wel allemaal een beetje vergane glorie is en het park kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Als we net een beetje rond hebben gekeken, begint het keihard te regenen. Niet miezeren, nee gewoon hozen. Dit hadden we nog niet echt gehad deze vakantie. We blijven eerst een beetje schuilen, maar op een gegeven moment ben ik het zat. Als het de hele dag blijft stromen, dan kunnen we  moeilijk blijven staan. 

Gijs en ik raken Max en Nanouk kwijt. Zij willen ergens aan de andere kant van het park wat eten, maar ik wil rustig het park verkennen. Al snel zijn we zeiknat als wij ook bij het restaurant aankomen, maar dit blijkt dicht te zijn en Max en Nanouk zijn nergens te bekennen. 

Elke eettent in het park is gesloten, niet echt handig...We halen maar wat pinda's maar zelfs die zijn niet te vreten. Ik wordt er een beetje chagrijnig van. We komen bij een Aviary en eindelijk stopt het met regenen.

Ik moet bekennen dat het vogelpark wel aardig is. De grote vogels vliegen los en zien er goed uit. Een aantal papegaaien in kleinere kooien langs de randen zien er minder fraai uit, maar over het algemeen lijken de dieren gezond en goed verzorgd. 

Onze volgende stop is het reptielenpark. Ga hier gewoon niet heen! Ik heb hier net zo een buikpijn aan overgehouden als aan de vogeltjesmarkt in Yogyakarta. Ik ga nog met goede hoop naar binnen, aangezien de vogels er redelijk uit zagen. Je vindt hier krokodillen en schildpadden in te kleine bakjes, slangen en kikkertjes in kooien met vloerbedekking en zonder verdere beplanting of schuilplekken. Een klaar laagje water moet de kikkers tevreden houden. Het meest nare vond ik de komodovaraan. Zo een bijzonder dier, in zijn eentje in een mini hok, met een achterlijk klein zwembadje. Het dier ligt daar echt te verpieteren...

Even verderop is een tentoonstelling te zien van opgezette dieren die volgens mij vanaf de opening in 1975 al te zien zijn. Ik heb me rot gelachen om de aftandse beesten die meer op roadkill lijken. 

We zijn het park wel zat en pakken een taxi terug naar het hotel. Deze doet er 'maar' twee uur over. Hongerig en moe zitten we in het restaurant. We eten wat en gaan al vroeg naar bed.

Ik heb goed geslapen, gelukkig. We hebben besloten dat we Jakarta niet meer in gaan, wat we eigenlijk van plan waren. Ik heb last van mijn ogen van de smog. We blijven lekker hangen in het hotel, zwemmen een stukje en gaan in het stoombad. 

In de middag gaan we met de shuttlebus naar het vliegveld, waar we weer veertig minuten over doen, zucht. We hangen wat rond op het vliegveld en eten wat. Uiteindelijk gaan we om half acht met Garuda de lucht in. Het is toch wat minder comfortabel dan Etihad en niemand van ons kan echt zijn draai vinden. Slapen lukt dan ook niet echt. 

Rond half drie komen we aan op Abu Dhabi, maar gelukkig hoeven we hier niet nog eens acht uur te blijven. We moeten ons zelfs haasten naar de volgende gate. Het is echt een heel stuk lopen. 

Nu vliegen we gelukkig wel weer met Etihad en het vliegtuig is redelijk leeg. Nanouk heeft het mooi bekeken een gaat liggen op drie lege stoelen. In deze stoelen kan ik gelukkig ook wel een beetje indutten. Op de één of andere manier gaat de vlucht heel snel en voor ik het weet gaan we landen op Brussel Airport. 

Op het vliegveld wachten we op het shuttlebusje dat ons naar het Airport Hotel zal brengen, hier staat Max zijn auto op ons te wachten. Samen met een aantal andere mensen staan we klaar, maar het busje komt maar niet. Op een gegeven moment gaat Max maar eens bellen. Het duurt anderhalf uur voor het busje eindelijk komt en het is hier hartstikke koud. 

De chauffeur begint te bitchen dat wij op de verkeerde plek zouden staan. Dat is toch wel apart aangezien niet alleen wij hier staan, maar ook nog een stuk of acht anderen. Wat een eikel. Hij blijft hier ook maar over door gaan. Als we een kwartier later op de stoep bij het hotel staan, gaat Max snel zijn auto halen. 

Tijdens de rit naar huis heb ik eigenlijk alleen maar geslapen, heerlijk! Bij een tankstation halen we wat te eten en te drinken. Heerlijk gewone belegde broodjes en chocomel! Als we eindelijk thuis zijn ben ik zo blij om die stomme katten weer te zien. Gelukkig is dit wederzijds. 

Wel een beetje jammer dat het huis helemaal onder de vliegen zit, de oppas heeft de lege kattenvoerzakjes gewoon op de grond gegooid en het hele keukenraam zit vol smerige vleesvliegen... Als we onze tassen leeghalen komen hier een heleboel grote mieren uit, hier hebben we nog best lang last van gehad. Ze bleven maar komen. Uiteindelijk hebben we ze met een gifdoosje uit  moeten roeien, niets anders hielp. 

Wat is het fijn om weer thuis te zijn...