25 december 2019

Nadat ik de Lion King eindelijk heb gezien (fan-tas-tisch!) probeer ik een beetje te slapen en dat lukt ook zo af en toe. Tot er een kind begint te huilen, wat voor mijn gevoel uren doorgaat, en ik ga maar weer films kijken (Spiderman: Far from home, leuk leuk leuk, en Godzilla King of the Monsters).

Om 16.00 lokale tijd (8 uur later dan in Nederland) komen we aan op Seoul voor een transfer. Ook hier is het kerst en dat vind ik echt een gek idee. Er staan kerstbomen en zelfs de mega awesome wegwijsrobot, ja serieus, heeft een kerstmuts op! We struinen wat rond, halen wat drinken en lokaliseren onze gate. Gelukkig hoeven we hier niet zo lang te wachten. Op de terugweg is dit wel een ander verhaal. Dan zitten we bijna 10 uur vast in de hoofdstad van Zuid-Korea. 

We hebben goed geslapen, maar we waren ook behoorlijk uitgeput van de heenreis. Ik weet wel dat ik niet per se fan ben van airco, die dingen staan volgens mij altijd overal veel te koud. Ik had de wekker om 9 uur gezet, maar we zijn er dwars door heen geslapen. 

Het is tijd om Cebu te verkennen. Ons verblijf ligt wat afgelegen in Lapu Lapu op het eiland Mactan, voor de kust van het eiland Cebu en het duurt lang voor de taxi er is. We rijden de drukte in en de brug naar het 'echte' Cebu City in.

Bijna drie kwartier later worden we afgezet bij Plaza Indepedencia. Ik ben nog niet onder de indruk van wat ik onderweg van de stad heb gezien, maar ik moet altijd een beetje wennen aan een nieuwe  omgeving, dus ik wil niet gelijk een oordeel klaar hebben. 

Onze dag in Cebu City begint bij Fort San Pedro, het oudste bewaarde fort van de Filipijnen. De eerste versie stond al in 1565 en is sinds die tijd telkens versterkt. Het is toch een beetje gek om zo een Spaans fort te bezoeken in Azië. 

Voor een habbekrats (30 pesos = ongeveer 50 cent) gaan we naar binnen en lopen wat rond over het binnenplein en over de muren. Er zijn wel wat andere toeristen, maar de drukte valt me echt heel erg mee. 

Er zit ook een klein museum in het fort, dat vertelt over de geschiedenis van het gebied. Er liggen oude Spaanse voorwerpen en er hangen schilderijen van de oude bewoners. Vooral meneer Lapu Lapu is best een held. Hij was de grote baas van het eiland Mactan, waar de ontdekkingsreiziger Magalhães de bewoners graag wilden bekeren tot het Katholieke geloof. Hier was Lapu Lapu het niet zo mee eens en in de Slag van Mactan. Tijdens deze fittie legde Magalhães het lootje en hierdoor werd de Spaanse overheersing in dit gebied (het eiland Mactan, maar liefst 40 jaar uitgesteld. Lapu Lapu wordt de eerste Filipijnse held genoemd, alhoewel zo een beetje de hele bevolking nu Katholiek is. Er zijn standbeelden van hem te vinden en hij wordt vertegenwoordigt op één van de peso-muntjes.  

Onze volgende bezienswaardigheid is het Magalhães kruis een paar straten verderop. Dit zou een heilige plek zijn, omdat de eerste Filipino's hier zouden zijn gedoopt in 1521. Na een korte zoektocht vinden we het mini-kapelletje. Hier is het wel een stukje drukker en echt rustig rondkijken is er niet bij. We gaan toch even naar binnen om wat foto's te maken. 

Het schijnt dat het oorspronkelijke kruis verstopt zit in het kruis wat er nu staat. Dan zou het veilig zijn voor boefjes die het ding graag willen hebben vanwege het heilige gebeuren. Op het plafond van het kapelletje is een schildering te zien die de geschiedenis uitbeeld. 

Dan struinen we verder door de stad, op zoek naar een gezellig café of restaurant. Er is niets... Het is druk, vies en er is serieus niets leuks te vinden. We snappen er niets van. We zitten bij het havengebied, waar een aantal toeristische trekpleisters zitten en er zit gewoon geen enkele toko waarvan ik denk dat het me leuk lijkt om er even een biertje of whatever te drinken. 

Het enige dat ik kan waarderen vandaag (behalve het fort en het kapelletje) zijn de kerstversieringen. De Filipino's zijn verzot op kerst en we zien meerdere winkels die zelfs op tweede kerstdag, die hier niet bestaat, nog volledig gewijd zijn aan kerstlampjes. Het is echt een ding hier. Op het nieuws kondigen ze halverwege de zomer al aan hoeveel dagen het nog is tot kerst, vanaf september wordt de versiering opgehangen en alle boranguay (stammen) nodigen elkaar uit voor het eten, waardoor de bewoners iets van een week lang bij elkaar langs moeten om te eten. 

Na wat voor mijn gevoel uren duurt, besluiten we naar een telefoonshop te gaan om toch maar een simkaart te kopen. Het is even pielen, maar uiteindelijk hebben we internet op Gijs zijn ontzettend trage, krakkemikkige toestel. De mijne kan niet zomaar open, echt heel handig bedacht van de fabrikant. 

We vinden een straatje, iets noordelijker, waar wel wat gezelligheid te vinden zou moeten zijn. We laten het drukke stadsdeel achter ons en lopen in een minuut of twintig naar General Maxilom Avenue en duiken een Irish Pub in.

Ik weet niet waarom, maar overal lijken we wel in een Irish Pub te belanden en deze keer is het die van ene Marshall. Even bijkomen met een Red Horse biertje. Door het groene licht zien we er uit als Shrek en Fiona, maar we zitten wel lekker en besluiten ook een hapje te doen. Ik heb zo geen zin meer om verder te lopen in deze stad.

Wat me al eerder op viel is de grote, echt serieus grote, hoeveelheid oude witte mannen die de stad rijk is. Eigenlijk dacht ik er niet verder over na, maar nu we even stil zitten en ze kunnen observeren gaat het lampje branden. Het zijn van die oude dudes op zoek naar Filipijnse liefde. En er zijn blijkbaar best van dames en (veel te jonge) meisjes die zichzelf aanbieden. Ik ben in shock. Ik wist dat dit speelde, maar ik had echt niet verwacht dat het zo in het openbaar zou zijn. Nu ben ik helemaal klaar met dit dorp en ik wil terug naar het verblijf. 

Tip #2 van deze reis: Skip Cebu (Shitty) City. Er zijn zo veel prachtige eilanden om uit te kiezen. Ik zou willen dat ik gelijk zou zijn doorgereisd, of iets van de omgeving had gezien in plaats van deze stad. 

We pakken de taxi terug naar het hotel, die verkeerd rijdt, waardoor we gigantisch omrijden en het dubbele moeten afrekenen. Zie tip #1, zorg dat je internet en google maps op je telefoon hebt, zodat je de chauffeurs de weg kunt wijzen. Als we dan eenmaal weer terug zijn bij MB Garden Inn drinken we daar nog een biertje om Cebu City te kunnen verwerken en gaan daarna naar bed. 

Morgen verlaten we Cebu en gaan alweer door naar het volgende eiland: Bohol! Ik hoef denk ik niet te zeggen dat ik er naar uitkijk om hier weer weg te gaan!

Opnieuw moeten we lang wachten voor er een taxi bij het verblijf kan komen en dan duurt het nog eens een uur in het drukke verkeer om bij de haven te komen. Als we hier gedumpt worden ben ik even gedesoriënteerd. Het is al warm en ik voel me niet lekker worden. 

Aangezien we dus nog geen tickets hebben gaan we op zoek naar de balie. Deze ligt buiten de poorten van gate 1 en als we hier aankomen hoop ik maar dat de enorm lange rij ook voor andere bestemmingen is. Niet dus! In rijen staan is de favoriete bezigheid van Filipijnen en volgens mij ook volkssport nummer 1. We ergeren ons anderhalf uur, ja serieus anderhalf uur, aan de trage vorderingen die we maken. Het is echt niet normaal. We missen hierdoor maar liefst 2 boten. Dit is niet zo goed voor mijn mentale toestand. 

Uiteindelijk hebben we de tickets in onze handen  en gaan we op weg naar de volgende rij... om binnen te komen in de haven. En de volgende rij... om door de security te mogen. 

Dan wacht er nog een verrassing op ons. We moeten ook nog inchecken. Het meisje bij de balie doet het lekker op haar gemakje, maakt nog even een kletspraatje met haar collega's terwijl er zo een twintig mensen op haar staan te wachten. Door dit geleuter missen we nog bijna de volgende boot ook. Als je het echt goed wilt doen, dan kun je nog een rij pakken, namelijk om je tassen in te checken. Hier hebben wij echt geen tijd meer voor. We slaan nog wat snacks in en gaan naar de boot. 

Tip #3: Boek je ferry tickets minimaal 48 uur van te voren. Dan kan je in ieder geval 1 rij overslaan!

Doordat we de tassen niet hebben ingecheckt ben ik nu gedoemd om met de rugtas tussen mijn benen te zitten, niet echt comfortabel, maar van de bootbaas mogen we de tas niet op één van de lege stoelen leggen. De boot is voor meer dan de helft leeg... maar ik moet onthouden It's more fun in the Philippines!

Mijn humeur slaat wel om als we eenmaal aan zijn gekomen in Bohol, het voelt hier gewoon anders, of althans, dat gevoel heb ik. We pakken een taxi voor 1000 pesos naar Loboc. We proberen nog om meer passagiers mee te lokken, maar iedereen lijkt naar de stranden van Anda te gaan. Ongeveer 3 kwartier later rijden we het plaatsje binnen.

Op een modderig pad worden we gedropt en gaan op zoek naar de receptie. We zien de gave huisjes al staan die we ook op Booking.com zagen, tussen de palmbomen en langs de turqoise rivier. Het is echt heel mooi! We vinden de receptie even verderop. Ze lijken haast verbaast dat we er zijn, maar als ik het boekingsnummer geef (voor het eerst!) is het toch in orde. 

Een vrouwtje breng ons naar het hutje voor de komende drie dagen. Het hutje is van hout/bamboe met een rieten dak. De badkamer is netjes en het bed is fijn. We hebben een balkonnetje met een rieten hangmat, waar Gijs natuurlijk gelijk induikt. Boven in de nok van het dak woont een Gecko, die 's nacht volgens de dame van de receptie nog wel eens wil krijsen. Prima, dan weet je dat je in Azië zit! 

Ik voelde me al vanaf die ochtend niet goed, dus ik besluit even te gaan liggen, iets wat ik niet heel vaak doe. Een uurtje later voel ik me dan ook een stuk beter en we gaan naar het restaurant dat ook aan het water ligt. Ik neem een pasta en Gijs een curry, ze hebben hier ook vegan opties! We drinken wat biertjes en gaan terug naar ons hutje waar we nog wat lezen voor we zitten te knikkebollen. Inderdaad  hoor ik de gecko roepen voordat ik in slaap val, ik ben zo blij dat ik in Bohol ben...