Om 6.30 gaat ons wekkertje weer. We vertrekken uit Dumaguete en gaan naar Puerto Princessa op Palawan. Hier blijven we maar één nacht, we hebben met pijn in ons hart besloten om meer tijd in El Nido door te brengen. Soms moet je offers maken… 

Bepakt en bezakt staan we langs de weg en proberen een tricycle naar het vliegveld te krijgen. Op de één of andere manier wil dit weer eens niet lukken, ik weet niet wat we verkeerd doen, maar ze willen ons niet meenemen. 

Ik raak een beetje opgefokt, bang dat we onze vlucht zullen gaan missen, al zijn we ruim op tijd. Stampend ga ik weer terug naar Gabby’s Bed & Breakfast en vraag om hulp. Een jongetje uit de keuken komt ons assisteren. Serieus nog geen minuut later stappen we in een wagentje en nog voor een schappelijke prijs ook. Echt geen idee wat er mis ging.

Ik verwacht een hele lange rit naar een afgelegen vliegveld. Dat heb ik mis. Voor mijn gevoel echt midden in de stad slaan we een steeg in en rijden we het parkeerterrein van de luchthaven op. Het vliegveld wordt op dit moment verbouwd en het nogal onduidelijk wat er van je wordt verwacht. Door een security dude worden we tussen de mensen (en hun dozen met hanen) begeleid daar wat blijkbaar de juiste wachtrij is. Jaaaa ook hier hebben ze natuurlijk weer mega veel rijen. We checken in en hebben natuurlijk weer zeeën van tijd. We gaan nog wat rondstruinen buiten de incheckhal, maar daar blijkt eigenlijk maar weinig te beleven. Dan verdoen we onze tijd maar weer met eten in de gate.

We hebben een bizarre vlucht moeten boeken, voor ook niet echt een leuke prijs. We vliegen eerst helemaal naar Manila, moeten daar 3 uur wachten om vervolgens weer naar het zuiden te vliegen. Manila is horror. Niets staat normaal aangegeven, borden wijzen soms naar muren en we begrijpen er echt niets van. Ineens staan we in de aankomsthal, tussen de taxichauffeurs. Dat kan niet de bedoeling zijn. Door een vriendelijke dame van het vliegveld worden we de juiste kant op gewezen. Nog kost het ons moeite om bij de juiste gate te komen. Roltrappen slaan soms gewoon een verdieping over en meer van dat soort ongein. Natuurlijk komen we wel op de plek waar we uit moeten komen. Daar scoren we sandwiches en wachten nog zo een half uurtje tot we onze volgende vlucht weer mogen pakken.

Ik moet wel lachen om de stewardessen van de vliegmaatschappij Cebu Pacific. Tijdens de vlucht wordt er een quiz gehouden waarmee je prijzen kan winnen. Bijvoorbeeld een slaapmasker of sleutelhanger van de maatschappij. Helaas weet ik geen enkel antwoord op de vragen over de Filipijnen, ik heb me echt niet goed ingelezen. 

De vlucht en het ophalen van de bagage gaat soepel. Ik heb het idee dat mensen hier al chiller zijn, ik weet niet waarom ik krijg een goede vibe van dit eiland. Misschien komt het door onze relaxte taxichauffeur, of door  Bob Marley uit de speakers.

Het duurt niet lang voor we bij ons verblijf aankomen: Sheebang Hostel. Het ziet er supergezellig uit, met een bar, restaurant, veel zitplaatsen en tafeltennisende mensen. We checken in bij een vrolijke dame. Eigenlijk heb ik al gelijk weer spijt dat we morgen weg gaan. Toch regelen we de transfer naar El Nido gelijk bij haar, dan zijn we daar vanaf. Dan mogen we onze tassen in de kamer zetten. “I’m sorry we have to walk very far, dears’ zegt de blije dame. Lekker boeiend! Net 3 stappen later draait ze zich naar de deur van onze kamer en begint keihard te lachen. “Your room is here, in the middle of all the fun” zegt ze gniffelent. 

De kamer is prima, basic, maar de bedden zijn goed. De badkamer stelt niets voor en er is later op de avond nog een incident met een niet doorspoelend toilet waar ik het niet over wil hebben. De locatie van de kamer ‘in the middle of all the fun’ is wat minder fijn. We slapen slecht door de tyfus herrie om ons heen, van het super gezellige hostel. Ik raad dan ook aan dat als je in dit hostel wilt verblijven, dat je een kamer iets verder van all the fun vraagt. 

Maar voordat we ons bed in duiken hangen we rond in het verblijf, eten wat en drinken iets te veel piña colada’s. We maken het niet laat, we moeten ALWEER om 5.30 uur opstaan.

We zijn weer vroeg uit de veren en wachten bij de receptie van Sheebang Hostel op onze transfer. Deze houdt, zoals we al hadden verwacht, de Filipijnse tijden aan en komt zo een 40 minuten te laat. We hebben geen haast gelukkig. Dan moeten we nog de halve stad door om overal wat mensen vandaan op te pikken. Oostenrijkers, Denen en Engelsen worden in het busje geladen. Het duurt zooooo lang voor we echt onderweg zijn.

De omgeving is weer prachtig en zo anders dan de andere eilanden waar we zijn geweest. Ik lees wat en kijk om me heen.Gijs ligt natuurlijk al snel te slapen. Eén van de Oostenrijkers kletst iedereen de oren van zijn hoofd, waar volgens mij niemand echt op zit te wachten. Ergens halverwege stoppen we bij een restaurant voor de lunch, natuurlijk staan hier ook weer verkopertjes die je proberen iets aan te smeren. In dit geval zijn het parels en zijn de verkopers kleine kinderen. Ik kan er niet aan wennen, maar ik heb wel een truukje om ze af te wimpelen. Ik kijk ze recht aan, niet ontwijkend want dan blijven ze het proberen, lach een beetje en schud duidelijk nee. Ik zweer dat het werkt!

Na een half uurtje gaan we weer terug het busje in. De chauffeur slingert wat en één van de dames naast hem geeft hem een por. Ze laat ons weten dat hij toch echt in slaap aan het dommelen is. Het is doodeng en ik zie de krantenkoppen al weer voor me: Nederlandse toeristen omgekomen bij eenzijdig auto-ongeluk. De mensen om hem heen doen er alles aan om de chauffeur wakker te houden. En aangezien we nog leven is dat gelukt. 

Rond 14.00 komen we aan in El Nido. Ik weet niet waarom maar ik voel me hier gelijk goed. We regelen een tricycle, die echt een paar honderd meter hoeft te rijden voor we bij ons verblijf aankomen. Als hij de oprit wil inrijden worden we aangereden. Een andere tricycle rijdt met een beste snelheid op ons in. Gelukkig worden Gijs zijn benen beschermd door het blauwe metaal van het bakkie, maar het is maar net goed gegaan. Dat had nog lelijk kunnen aflopen.

De chauffeurs zitten elkaar een moment dom aan te gapen en beginnen dan te mopperen in het Filipijns. Ik ben een beetje verbaasd dat ze ons niet vragen of alles in orde is. Ineens stopt de discussie tussen de mannetjes en mogen we de 100 pesos afrekenen. Boven op het balkon van ons verblijf hebben we door onze botsing wat publiek gekregen. Gijs heeft wat slechte recensies gelezen over deze toko en ik ben een beetje nerveus dat we in een horror hostel verblijven. 

Ik ben blij verrast. Novie’s Tourist Inn is een prachtig verblijf, met lieve personeelsleden. De hal wordt verbouwd, maar de rest ziet er super netjes uit. We hebben een kamer helemaal achterin de mooie tuin en heeft, terecht, de naam seaview. We hebben een ontzettend mooi uitzicht en ondanks dat ik nog maar weinig van El Nido heb gezien ben ik er al een beetje verliefd op. Ik heb eindelijk het eiland-gevoel waar ik op hoopte toen we de reis boekte.

We gooien onze spullen in de kamer, trekken zwemkleding aan en vertrekken richting strand. Tegenover het hotel ligt Pop’s District, waar je touragency’s, supermarktjes, restaurantjes en andere winkeltjes vind. Als je hier doorheen loopt kom je uit bij het strand. Het is zo mooi! Echt bizar. De groene rotsen die uit het water torenen, in de verte de eilandjes en dan de typische bootjes met hun drijvers aan de zijkant. Dit is het beeld wat ik had van de Filipijnen!

Het water staat laag en in plaats van te gaan zwemmen lopen we wat over het strand tot we een tentje tegen komen waar we op het terras aan het strand gaan zitten. Bij Bella Vita drinken we wat en eten we wat. Daarna gaan we Pop’s District weer in waar we nog wat drinken bij Booze & Belly. We bekijken de gespannen Jenga wedstrijd die een tafeltje naast ons wordt voltrokken. Jenga is hier volgens mij volkssport nummer 2, in de rij staan blijft de absolute nummer 1 natuurlijk. Bij het hotel boeken we een tourtje voor de volgende ochtend en chillen nog wat op het balkon voor we ons lekkere bedje induiken.

Vandaag gaan we op tour. En dan wel Tour A, van de welbekende ABCD-tours die je kunt doen in El Nido. Elke heeft zijn eigen toffe stops, ik zou ze het liefst allemaal doen, maar helaas hebben we maar beperkt de tijd. Om 8.30 Filipino tijd (dus 9.00) worden we opgepikt bij het hotel en in een tricycle gegooit. We gaan naar El Nido Noord, dat even verderop ligt en waar je veel meer restaurants, barretjes, winkeltjes etcetera hebt. 

Bij het punt waar we gedropt worden kun je waterschoenen huren. Wij hebben ze in Nederland al gekocht en ik ben hier zoooo blij mee. Je hebt deze echt wel nodig, zonder waterschoenen zou ik zonder voeten terug naar Nederland zijn gekomen. Hier kun je ook dry bags huren, maar ook die hebben we zelf meegenomen. Wat zijn die dingen ideaal! Ik had alleen gewild dat we ook nog een kleinere versie hadden voor de spulletjes die je snel even wilt pakken.

Niet veel later staan we op het strand met de andere touristen die dezelfde tour gaan volgen, een stel Amerikanen, Brazilianen en een zooitje Russen. We hebben nog snel een grote fles water gehaald, maar die moeten we weer inleveren. Veel van de plekken die we gaan bezoeken zijn beschermd en je mag er geen plastic mee naartoe nemen. Het voelt als nog een uur wachten voor we naar de boot lopen door de zee. 

Onze eerste stop is Seven Commando Beach, een prachtig wit strand omheind door grijze rotsen die er gevaarlijk scherp uitzien en versierd met palmbomen. Het is zo ontzettend mooi! Maar natuurlijk zijn we hier niet de enige. Het strand is druk, maar zeker niet overbevolkt. Er worden overal om ons heen pfotoshoots gehouden voor Instagram. Een schommel aan een palmboom is de topattractie. We halen wat drinken en strijken neer op het strand. We snorkelen wat en ik vergeet natuurlijk de camera mee te nemen.Gijs denkt hier gelukkig wel aan en weet wat visjes vast te leggen. Wel onthou ik om wat van de as van mijn moeder achter te laten op deze mooie plek.

Waarom 7 Commando Beach deze naam heeft gekregen is nogal mysterieus. Er zijn meerdere verhalen te vinden op het internet, maar ik heb geen officiële verklaring kunnen vinden, dus ik heb wat informatie op verschillende blogs en sites als Tripadvisor bekeken. Er zijn twee verhalen die eigenlijk overal opduiken. 

De ene vertelt dat de naam ontstaan is in de tweede wereldoorlog, toen er 7 commando’s op dit hier gestrand waren. En dat ze plannen aan het maken waren om El Nido over te nemen. Er staat een groot bord op het strand die deze versie van het verhaal laat zien. 

Het andere verhaal is dat er een bootje aanspoelde waar 7 commando’s in gekerfd stond. Dit is het verhaal dat de lokale bevolking zelf geloofd en dat lijkt me dan de meest realistische versie. Ook van deze versie is een relikwie te vinden op het strand.

De volgende stop is de Secret Lagoon, die in tegenstelling tot de naam echt absoluut geen secret is. We snorkelen het stuk naar het strand om vervolgens in de ontzettend lange rij aan te sluiten om de ‘geheime lagune’ te zien. Er staan wat mannetjes bij de ingang die zorgen dat het niet te druk wordt. Een aantal touristen per keer worden naar binnen gelaten. Je klimt over een rotspartij heen door een tunnel in de stenen. Dan kom je in de lagune. Ik vind er eerlijk gezegd niet zo veel aan. Het water is troebel en ik snap de heisa niet… we sluiten dan al snel terug aan in de rij om naar buiten te gaan en besluiten rond de boot nog wat te snorkelen.

Ondertussen vaart er een mannetje langs waar je drinken bij kunt kopen, heel grappig en Gijs besluit twee veel te dure biertjes te kopen. Ondertussen laat één van de Amerikaanse kinderen zijn telefoon (gelukkig in mini drybag) in het water vallen en duikt de crew een aantal keren het water in om hem te zoeken en de helden vinden het ding ook nog!

Dan is het tijd voor de lunch en worden we op een strandje tussen wat rotsen gedropt. Het is prachtig en iedereen zoekt een plekje terwijl het eten door de crew door het water naar het strand wordt gebracht. Er is zo veel lekkers op de tafel te vinden en het ziet er ook prachtig uit. Mooi gesneden fruit, salades (voor ons vega’s), vis, vlees en natuurlijk rijst.

Als we allemaal aan het smikkelen zijn zie ik iets in mijn ooghoek bewegen. Het is een gigantische varaan! Ik geef Gijs een por, want die roept elke vakantie dat hij er eentje in het echt wil zien. Hij sprint er dan ook gelijk heen om foto’s te maken, terwijl ik de rest van ons bootgenootschap vertel dat er iets te beleven valt. ‘Big animal!’... waarom kan je ineens geen Engels meer als het er op aan komt…Ik gok dat het een Palawan Monitor Lizard is.

Vervolgens gaan we verder en mogen we ergens snorkelen. Ik maak een hoop foto’s met de onderwatercamera en kan de lol er wel van inzien. Ik neem me voor om thuis uit te zoeken wat we nu allemaal voor zeeleven hebben gezien. Veel koraal is helaas dood en dit komt door verschillende oorzaken, de boten die hun ankers in het koraal gooien, toeristen die het kapot trappen, de zonnebrandcreme die veelvuldig gesmeerd wordt voordat men het water in gaat, maar ook door een dier.

Een soort zeester nog wel, de Crown of Thornes. Een awesome naam voor een klote beest. Er gaan geruchten dat duikers uit andere landen ze hier los hebben gelaten omdat het te veel met hun werkgebied zou concurreren. Dat ben je wel een echte eikel.

Later ben ik getipt dat dit verhaal onzin zou zijn. De monster zeester is gewoon één van de oorspronkelijke bewoners van de koraalriffen van de Filipijnen. Echter door overbevissing zijn de vijanden van de zeester verdwenen en kreeg het vrij spel om het koraal te verorberen.

Onze laatste spot voor de dag is de Big Lagoon, een beetje gek want we hadden aangegeven dat we naar de Small Lagoon hadden willen gaan, maar goed. De lucht betrekt een beetje, maar het is nog steeds lekker weer. We huren een gele kayak voor maar liefst 350 pesos, best een boel, maar ja je wil het natuurlijk doen zoals het hoort. De Brazilianen zijn rebels, die gaan zwemmen, maar het is best een eindje en met de kayak kan je nog een beetje van je omgeving genieten. 

We peddelen als een tierelier en zijn al snel een stuk verwijdert van de andere, heel veel andere, toeristen. De Big Lagoon is gaaf, hoge begroeide rotswanden om het heldere blauwe water. Dit is wel zoals ik me de Filipijnen had voorgesteld. Ik zie enorm veel zee-egels op de bodem, best freaky want die dingen zijn rete-giftig. Ineens horen we bladeren bewegen boven ons hoofd. We moeten even speuren, maar dan zien we een paar apen! Ik denk dat het de Filipijnse Langstaart Makaak is, maar ik heb er natuurlijk niet echt verstand van.

We blijven veel te lang naar de dieren staren en ineens zien we dat er niemand meer peddelt aan de andere kant van de lagune. We peddelen als een malle en zijn inderdaad de laatste die terug komen bij de boot. Ik vind dat altijd zo hinderlijk om mensen op mij te laten wachten… 

We varen terug naar El Nido en pakken voor 100 pesos een tricycle terug naar ons verblijf. We zijn zo enthousiast geworden van deze tour dat er morgen weer een willen doen. Helaas zijn alle tours bij het hotel al volgeboekt. We frissen ons even op en proberen het nog eens bij het toeristenstraatje aan de overkant. Bij Thumbs Up Tours hebben we gelijk Bingo. Een vriendelijke vent praat ons Tour C aan omdat Tour B al vol zou zitten. Dan komen we erachter dat we eigenlijk een bonnetje zouden moeten hebben van de Environmental Fee. Die hoef je in principe maar 1 keer te kopen voor 400 pesos en kun je tien dagen gebruiken. 

Ik weet zeker dat ik het bonnetje nooit in mijn handen heb gehad, maar keer toch mijn tas ondersteboven. Natuurlijk vind ik het niet. De man laat ons beloven dat we het navragen en anders betalen we morgen alsnog de fee. Prima, we gaan even terug naar de overkant en vragen bij de receptie van ons verblijf wat ze met onze tickets hebben gedaan. Er wordt gebeld en overlegd, maar het is niet duidelijk waar ze gebleven zijn. Ze zullen er morgenochtend op terug komen. Nou prima dan gaan wij even een hapje eten. 

Gisteren had ik het restaurant Lion’s Bar al gezien en nu is er nog live muziek ook. Onder het genot van een Bob Marley imitator eten we onze veggieburger en deze is serieus super goed! Het was een goede dag!

Het is bewolkt als we wakker worden. Als we ons aan het klaar maken zijn om wat te gaan eten komt er een dame van Thumb’s Up Tours aanlopen. Tour C is gecancelled door het slechte weer, het zou te hard waaien en er is geen kustwacht om ons te redden als we in de problemen komen. Vind ik toch best een goede reden om de tour niet te doen. Tour B gaat wel door en als we willen kunnen we mee. Apart want gisteren was deze nog vol. Maar goed we vinden het prima. 

Bij de receptie vragen we naar de Environmental Fee die we nooit gehad hebben. Weer wordt er druk gebeld en gesmst. Als we zitten te eten komt er iemand van het verblijf naar ons toe. Het is eindelijk duidelijk wat er met onze kaartjes is gebeurt. Per abuis zijn die op naam van de vorige bewoners van onze kamers komen te staan. Het maakt niet uit zegt het mannetje van de receptie, je kan ze gewoon gebruiken. Nou ik vind het best, het scheelt ons in ieder geval weer wat geld. Ik app Roger van de Tour Agency dat het is geregeld.

We wachten bij de receptie tot we worden opgepikt, deze keer is ons vertrekpunt bij strand Zuid en kunnen we er gewoon heen lopen. Weer staan we lang te wachten tot we vertrekken. Ondertussen maken we kennis met onze tourgenoten. Twee chickies uit Barcelona, een Canadees en jawel, de eerste Nederlander die we tegenkomen. Ze zijn niet onaardig, maar er hangt een beetje een awkward vibe. 

Onze eerste stop is een snorkelplek, wat weer fantastisch mooi is. Het is wel echt slechter weer dan gisteren, het is een stuk guurder. We zouden eigenlijk ook naar een grot gaan, maar daar kunnen we door de hoge golven niet bij in de buurt komen. Onze tweede stop is een zandbank, die als een slang door de zee loopt, vandaar de naam Snake Island.. Heel gaaf, echt een plaatje. Als je de andere toeristen weg kan denken. Het klaart hier wat op en in de zon slenteren we door het zand. We beklimmen de rotsen in het water, waar ik wat van de as van mijn moeder uitstrooi. Daarna halen we een biertje en drinken die op terwijl we genieten van het fantastische uitzicht. In mijn hoofd hoor ik het deuntje van Jurassic Park. Of is Gijs het nou gewoon de hele dag aan het neuriën?

In de boot krijgen we de fantastische lunch voorgeschoteld. Ook de honden die hier rondlopen zijn het daar mee eens. Ze zwemmen naar de boot toe, wat er super schattig uit ziet, en klimmen het trappetje naar onze boot op. Natuurlijk ben ik te laat met foto’s maken en worden ze al snel door de crew verjaagd. Doodleuk zwemmen ze naar de volgende boot om het daar te proberen. 

 De volgende stop is de kathedraal grot, die me eerlijk gezegd een beetje teleur stelt. Het is een inham in een rots, waar we niet bij in de buurt kunnen komen door het slechte weer. En het weer is nu ook echt een stuk slechter geworden. Het miezert en het is best koud.

We skippen snel door naar onze volgende stop, een één of andere zandbank met niets te doen. De zon is inmiddels weer te voorschijn gekomen. De dames die hier topless lagen te zonnen vluchten snel als ze ons zien aankomen. We worden hier gedropt en mogen een uur lang chillen, in de brandende zon. We lopen wat rond, dobberen kort even in het water en kijken hoe de mensen van een ander bootje hun lunch hier geserveerd krijgen.

Ik ben niet echt content en ben keihard aan het verbranden, hoe hard ik ook smeer met mijn factortje 50. Ik vlucht dan ook snel terug naar de schaduw van de boot en strijk neer tussen de slapende bemanning.

We dachten dat de de zandbult onze laatste stop van de dag zou zijn, maar er staat ons nog een snorkelspot te wachten. De mooiste spot tot nu toe. We blijven hier dan ook eigenlijk veel te lang hangen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De Canadees maakt er helemaal een potje van. Die komt gewoon niet met zijn hoofd uit het water en laat ons lang wachten. Uiteindelijk gaat iemand van de bemanning maar het water in om hem te halen. Gijs en ik zitten inmiddels op hete kolen. Wij hebben een date met onze groep van Buhay Isla. We gaan de komende 3 dagen op expeditie en krijgen vanavond een briefing. 

Als we weer bij El Nido aan komen zeggen we vlug vaarwel tegen de anderen en rennen terug naar het verblijf om ons even op te frissen. Ik zit nog onder het zout en zand als we voor het hutje staan, dat op honderd meter van ons verblijf af ligt. Ik ben een beetje nerveus over wat ons te wachten staat. Je zit de komende drie dagen opgescheept met de mensen die je vanavond zal gaan ‘ontmoeten’, straks zijn ze vreselijk…

We zijn er net op tijd. Snel trekken we ons schoeisel uit en gaan de trap op naar boven. Het kleine hutje zit al propvol. Als snel blijken het vooral Nederlanders te zijn. Ik had het al op internet gelezen dat deze expedities voor 80% uit landgenoten bestaat. Ik vraag me af waarom juist wij dit zo leuk vinden?

Een dame van Buhay Isla neemt het woord en stelt onze gids voor de komende dagen voor. Darryl is een jong jochie, maar lijkt er veel zin in te hebben. We vullen de nodige formulieren in en betalen de tweede helft van de prijs voor deze trip. De eerste helft hebben we bij de boeking al voldaan. 

Er volgt een kort voorstelrondje, waarbij ik natuurlijk niemands naam kan onthouden. We zijn in totaal met 18 personen, 2 Amerikanen, 2 Italianen, 2 Britten en maar liefst 12 Nederlanders. Dat is toch bizar? We krijgen door welke dingen we echt niet moeten vergeten, wat het plan is voor je bagage en waar we elkaar de volgende dag zullen ontmoeten. Ik zal nog een uitgebreider artikel in elkaar flansen met tips en tricks voor een expeditie met Buhay Isla!

We sluiten de avond af met veel te veel eten bij de Lions Bar, maken onze bagage klaar voor de volgende dag en duiken ons bedje in.

Tussen de krabbetjes lopen we wat rond en Gijs vind het maar onzin dat die mensen van Expeditie Robinson nooit wat te eten kunnen vinden, hij ziet overal wel iets eetbaars... Als er op een grote schelp/hoorn geblazen wordt weten we dat het tijd is om terug te gaan naar de boot. Als een school vissen snorkelen we met de hele club weer terug naar de boot. De zwemvesten worden nu door iedereen compleet genegeerd. In de ‘hut’ drinken we oploskoffie (erg heftig) en eten een rijscakeje. Ik kan hier wel aan wennen. 

Het weer wordt weer slechter, het is best fris en er zijn hoge golven. Mijn irreële angst voor zeeziekte speelt weer op. We zijn onderweg naar onze lunchplek. Het is weer ontzettend mooi, bij een eilandje met voor de kust een scheepswrak. Dan krijgen we de lunch voorgeschoteld en het is fantastisch. Bakken vol vis, vlees, groente en salades. En het belangrijkste de rijst; oftewel PHILIPINO POWERRRR. Het is een beetje hysterisch opscheppen, maar er blijft genoeg over voor ons twee vegetariërs. Het is echt heerlijk! 

Ik heb het zo koud gekregen en ben eindelijk weer een beetje opgedroogd, dus ik sla deze snorkelbeurt over (okay ik heb er achteraf echt spijt van), maar Gijs neemt wel een duik. Het ligt helemaal vol met blauwe zeesterren, maar het water is te troebel om goede foto’s te nemen. Waarschijnlijk door het slechte weer. 

We worden gewekt door de luidruchtige hanen die rond scharrelen in het kamp. Ik heb heerlijk geslapen, misschien wel het beste van deze hele vakantie. Het ontbijt staat al klaar als ik  de hut uit kom en het ziet er weer fantastisch uit! Pannenkoekjes, toast, ei en fruit. Nadat we onze buikjes vol gepropt hebben is het tijd om onze spullen weer in te pakken. Onze tassen worden in gigantische dry bags geladen en met de kano terug naar de boot vervoerd. Wij zwemmen terug en strijken neer op het dak. 

Onze eerste stop is een snorkelplek bij een super mooi strand, Cagdanao. De stroming is hier zo sterk, gelukkig ben ik best een goede zwemmer, maar een aantal mensen hebben het echt zwaar. Een deel van de groep gaat volleyballen. De onderwaterwereld is hier zo gaaf! Ik spot de nare zeester die het koraal in de Filipijnen aan het vernielen is, al heb ik het op dat moment niet door. Ik weet wel een gave foto van de creep te maken. 

Ook hier begint er een haan al vroeg te kraaien, rond vijf uur ben ik klaar wakker en voel me uitgerust. Ik ga me opfrissen voor de rest wakker is en gebruik de rust om de schade van een paar dagen niet schrijven in te halen. Ik ben een beetje droevig (serieus) omdat onze dagen op de boot en onze expeditie al voorbij zijn. Ik had gewoon voor die 5-daagse tour moeten gaan! 

Als langzaam iedereen ontwaakt is het tijd voor ontbijt. Gijs is weer opgeknapt en eet als een bouwvakker om de schade in te halen. We pakken snel onze spullen weer in en worden met de kano door het enge kwallen-water weer terug naar de boot gebracht. We varen naar onze eerste stop, een strand (Dipalan) waar we heen kunnen snorkelen. Het waait hard wat het zwemmen zwaar maakt. Dan zie ik ook nog eens creepy vissen in holletjes tussen het zeegras. Ze staren me aan en hebben een ‘boos mondje’. Ik krijg last van aanstelleritis en raak helemaal in paniek van de rare dieren. 

Nadat ik bij ben gekomen op het strand en wat heb rondgelopen, zwemmen we weer terug naar de boot. Natuurlijk probeer ik de enge grasvissen te ontwijken, maar op de één of andere manier zwem ik weer precies over ze heen. Volgens mij ben ik in recordtijd terug bij de boot. 

Het volgende strand waar we stoppen is echt prachtig, ik denk wel het mooiste tot nu toe, Ditaytayan. Hier kunnen weer zwemmen, snorkelen en chillen op het strand. Het is zonde dat er best veel afval ligt, dit heb ik eigenlijk verder nergens gezien. Om de hoek ligt onze lunch spot, bij een zandbank die uit een film lijkt te komen. De zon is super fel en ik heb nog nachtmerries van ons vorige avontuur op de zandbank bij El Nido, dus ik besluit om onder het afdakje bij de boot te kijken. Zoals elke keer als ik een stop ‘oversla’ heb ik hier achteraf weer veel spijt van. 

We maken het beste van de tocht naar ons eindpunt Coron en slaan de flessen rum die we nog hebben achterover. We doen goed ons best en moeten zelf nog even onderhandelen met een andere boot waar er frisdrank geruild wordt voor meer rum. Deze keer doe zelfs ik mee met de drankspelletjes, een unicum. 

Bij de haven van Coron voel ik me timide, alsof dit al het einde is van de hele vakantie. Onze bagage wordt uitgeladen en er komt een heuse drugshond om onze spullen te besnuffelen. Het is de schattigste drugshond ter wereld. Een ieniemienie jack russel die meer geïnteresseerd lijkt in knuffelen dan in onze tassen. Natuurlijk vind hij niets, maar mag nog wel een oefening doen waarbij de drugs tussen onze tassen wordt verstopt. Iedereen juicht voor het diertje als hij hierin slaagt. Het is zo schattig! 

We nemen afscheid en er wordt een groepsfoto gemaakt. Dan gaat iedereen zijn eigen weg. Gijs en ik pakken een tricycle naar ons verblijf Kokonuss. Het is een superfijn verblijf, met een zwembad en restaurant. Jammer genoeg blijven we hier maar één nacht. We frissen ons op en gaan naar het restaurant voor spaghetti en bier. We regelen alvast een transfer voor de volgende ochtend om naar de luchthaven te komen, voor we in onze zachte bedjes duiken en dromen over de toffe trip die we gemaakt hebben.