Om half 8 in de ochtend nemen we afscheid van Max en Nanouk, zij blijven nog even op Gili Air, omdat Nanouk zich nog erg beroerd voelt. Gijs en ik gaan door naar Lombok. Helaas ben ik zelf ook nog ziek, maar we gaan het er op wagen. 

Met de cidomo, die ik nog steeds irritant vind, worden we naar de haven gebracht. Eenmaal daar, moeten we even wachten. Er wordt van alles in het Indonesisch omgeroepen en wij hebben geen idee waar het over gaat. Dit is misschien ook niet heel handig als er alleen maar toeristen zitten te wachten. 

We worden gehaald door een mannetje, die ons kaartje pakt, iets op het papiertje krabbelt en ons naar een bootje wijst. Het zal allemaal wel. Ik spring de boot in, val er bijna weer uit, maar blijf gelukkig nog net staan. Tien punten voor mij!

Eenmaal aan land weet ik even niet wat me overkomt. We worden overspoelt door cidomo mannetjes. Ik zie ze al staan en weet er om heen te glippen, maar een hoop toeristen komen in hun fuik terecht. Gijs loopt even achter me en weet ook weg te komen. Het voelt echt als een soort overval. Als ik bijna bij de weg ben, komt er toch een mannetje naar me toe. Hij hijst de tas van mijn rug en ik weet niet wat ik moet doen. Ik protesteer nog wat, maar dit heeft duidelijk geen zin.

Ondertussen is Gijs ook gepakt. De mannen beginnen tegen elkaar te schreeuwen, als ze merken dat wij bij elkaar horen. Dit is echt bizar. Mijn cidomo man wint en hij gaat met mijn tas naar zijn wagen. De andere man geeft ook de tas van Gijs af. We geven ons maar over aan deze vreemde situatie, net als de andere toeristen. Als we in de wagen stappen schreeuwt de man nog even over zijn schouder. 'Price is not included!'. Goh, alsof ik iets anders verwacht had, wat een opdringerige oplichterij zeg! Ik heb nog een grotere hekel aan deze mannetjes, als aan de bananenvrouwtjes op Bali!

Het is ook maar een heel kort stukje naar het Bunga Bunga café (deze naam is geen grap). Volgens mij rijden we dan nog om ook. Ik ben zwaar geirriteerd en ben beroerd. Bij het café moeten we best lang wachten. De ene groep na de andere wordt naar een taxi of busje geroepen. Uiteindelijk mogen we toch een wagentje in. 

Het uitzicht is heel gaaf, we zien de drie Gili's liggen vanaf de heuvels waar we door heen crossen. De rit naar Senggigi duurt lang en ik val zelfs even in slaap. Als we in het stadje aankomen weet ik ineens niet meer hoe ons verblijf heet. Paniek! Ik kan het toch nog in één van mijn krabbels terug vinden. We worden afgezet voor de deur van Sunset House. 

Bij de receptie worden we onthaalt door ontzettend vriendelijke mensen. De tassen worden aangenomen en even weg gezet, onze kamer is nog niet klaar. We hebben een wat luxer verblijf gekozen, zodat we goed uit kunnen rusten voor de Rinjani trektocht. Morgen zullen we de vulkaan gaan beklimmen in drie dagen tijd. 

We gaan bij het restaurantje zitten, dat direct aan het strand ligt. We krijgen een welkomstdrankje en er wordt iemand voor ons gebeld die de trektocht gaat regelen. 

Twintig minuten later staat er een ventje voor onze neus, hij zegt dat hij van John's Adventures is, het bureau dat we van te voren al hebben uitgekozen. Als we alles geregeld hebben, de chauffeur, het verblijf en de gids, krijgen we een bonnetje. Hierop zien we 'Anjani' tours staan. Heel vaag, we vragen er naar en krijgen een raar verhaal. De man gaat weg, we hebben ook al een aanbetaling gedaan. 

Het vrouwtje van de receptie komt haar excuses aanbieden, ze laat ziet dat ze de twee tours onder elkaar in haar telefoon heeft staan en ze heeft per abuis de verkeerde gebeld. Ze biedt nog aan om het recht te zetten, maar we laten het zo. 

De kamer 'Jasmine' is super mooi, met uitzicht op het zwembad, waar we snel induiken. Heerlijk! Ik ben nog steeds beroerd, maar het lijkt vandaag wel wat minder. Ik neem nog steeds de ORS en ik heb het gevoel dat dit de hele boel wat voorspelbaarder maakt. We doen het rustig aan, we hangen wat bij het zwembad, bij ons hutje en in het restaurant. De mensen hier zijn bizar vriendelijk, maar komen wel oprecht over. We kletsen wat met Wayan, die verteld dat hij eigenlijk naar Nederland zou komen om te studeren, maar dat de mensen die dit voor hem zouden regelen plotseling zijn overleden. Echt heel naar...

Vandaag zullen Max en Nanouk ook aankomen in Sunset House, ze weten nog niet dat we de Rinjani niet aan het beklimmen zijn. 

We besluiten naar een winkelcentrum in Mataram te gaan, we hebben wat nieuwe spullen nodig, alles is vies en stinkt. En mijn slippers zijn inmiddels echt wel aan vervanging toe. 

In een gebouw dat me doet denken aan een ballenbak blijkt een fancy winkelcentrum te zitten. Volgens de taxichauffeur komen de mensen hier alleen maar heen om de roltrappen te gebruiken... Echt winkelen doen ze niet, hiervoor gaan ze naar de markt. 

Ze hebben hier wel wat high-tech speelgoed, auto'tjes verkleed als knuffeldieren, robotdieren die kindjes op hun rug dragen en meer van die rommel. Ineens moet ik toch naar het toilet, ik dacht dat ik wel weer wat opgeknapt was, maar helaas. De toiletten zijn zo smerig, niet normaal. De rest van het winkelcentrum is blinkend schoon, dan kan ik echt niet begrijpen dat ze dit dan weer zo verwaarlozen. 

Terug bij Sunset House kletsen we een beetje met Wayan, één van de jongens uit de bediening. Hij verteld van alles over het hindoeïsme en het leven op Lombok, wat een schattige vent!

Vandaag ben ik weer wat opgewekter, mijn buikkrampen beginnen wat minder te worden en ik heb goed geslapen. Na het ontbijt zien we Max en Nanouk lopen, die hebben een rondje door Senggigi gelopen en zeggen dat er niets te doen is. 

Toch besluiten we ook maar een eindje te gaan lopen, ik wil toch het idee hebben iets te doen. We lopen over het zwarte zand strand. We komen uit bij rotswand, waar we niet langs kunnen zonder te moeten klimmen. Dat moet dan maar, Gijs gaat eerst op verkenning uit en zegt dat zelfs ik het kan. Ik glibber over de rotsen, maar blijf gelukkig staan. 

Aan de andere kant van de rotswand staan een hoop mensen te vissen. Een vervelende verkoper spot ons en wil ons een hoedje verkopen. De dag ervoor hebben we hem ook al bij Sunset House gezien en toen was hij ook heel koppig. Hij blijft ons maar achterna  lopen. Het is zo irritant dat we een restaurantje in vluchten. 

Eigenlijk moeten we de verkoper dankbaar zijn. We komen bij een tentje terecht waar ze jaffels verkopen. Een soort tosti maar met veel meer er op, zoals tomaat, ei en al die rommel. Ze zijn fantastisch! Gijs bestelt zelf een tweede.

Na de lunch, die bij mij gewoon binnen bleef voor de verandering, lopen we nog wat verder. We komen bij een pad, dat half is ingestort. Bij een soort stenen pier gaan we even zitten. We zien hier zwarte krabben op de rotsen die van de ene naar de andere springen. Ik wist echt niet dat krabben konden springen!

Even verderop zit een 'Art Market'. Ze verkopen grappige dingetjes en het is er heerlijk rustig. We struinen wat rond, kopen een Mandi, wat een traditionele handdouche is. Het is een soort houten opscheplepel. Eén van de vrouwtjes in Sunset House moet steeds lachen om mijn naam 'Miss Mandy hihihi Miss Shower'. 

Terug bij Sunset gaan we hangen bij het zwembad. Deze wordt net schoongemaakt. Al snel worden we belaagt door verkopertjes. Ze mogen het terrein niet op, maar het zwembad ligt aan het strand dus het personeel kan ze niet tegen houden. Ik wordt er helemaal gek van, hoedjes, vlammende portemonneetjes en ga zo maar door. We moeten nog wel wat souvenirtjes hebben voor een paar mensen. Als er een man langs komt met tolletjes, kopen we er een paar. Dit ontketend helemaal een overvloed aan verkopers. Een paar armbandjes met pareltjes kunnen we ook nog wel weg geven, maar daarna moeten we vluchten. Ze houden niet meer op!

Om negen uur worden we opgepikt door onze chauffeur van de dag. Vriendelijke Ana heeft deze voor ons geregeld. Ik moest haar even overhalen, ze vond het eigenlijk geen goed idee, omdat ik volgens haar nog te ziek zou zijn. Oprecht bezorgd, anders kan ik het niet noemen. Als ze de toer niet zou boeken, dan loopt ze zelf natuurlijk commissie mis, dus waarom zou ze het uit mijn hoofd proberen te praten? 

Onze eerste stop is een pottenbakkersdorp, hier maken ze vasen, schaaltjes, bakjes en ga zo maar door. In dit dorp beplakken ze de aardewerkjes met gekleurde eierschalen. Dit ziet er tof uit. Ik wil dit ook eens proberen. 

De volgende stop is een weversdorp. Onze gids verteld dat de Sasak bevolking allemaal een weefgetouw voor het huis hebben staan. Als een vrouw niet kan weven, dan mag ze niet trouwen.

Natuurlijk komt de rondleiding aan het eind uit bij een winkel. Max gaat hier helemaal los, hij koopt overhemden voor zijn vader, maar Gijs koopt nog een hoedje, voor bij zijn traditionele outfit. Ze zullen wel blij met ons zijn. We mogen ook nog even poseren in traditionele kledij. 

De volgende stop is een traditioneel dorp, maar ik geloof er eigenlijk weinig van. De gids doet net of de mensen hier daadwerkelijk wonen. Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar het komt over als een set up. Toch is het leuk om te zien. Hier zie je ook weer de rijstschuren, waarop ons verblijf bij Sama Sama op Gili Trawangan gebaseerd is. 

De gids vertelt dat de vrouwen bij de Sasak de baas zijn. Zij slapen in het huis, terwijl de mannen buiten slapen. Voor de verandering komen we uit bij een winkeltje. Je zou er haast moe van worden. Toch kopen we wel wat, een rijstlepel... 

Max heeft op internet al gelezen dat bij Kuta Beach, de afsluiter van de dag, veel crimineeltjes rondlopen. Hele jonge crimineeltjes. Het schijnt dat je hier lastig gevallen en soms zelfs beroofd wordt door kinderen. Hier heb ik niet veel zin in. Als we worden afgezet bij een restaurant, lijkt het nog rustig. We eten een lunch en al snel zien we scooters met kinderen aan komen rijden. Gelijk beginnen ze te bedelen. We geven ze wel een centje en dan houden ze op. 

Toch zitten de verhalen me niet lekker en we besluiten de chauffeur te vragen ergens anders heen te gaan. De man lacht en verteld dat hij sowieso een veel mooier strand weet!

Het is tijd om Lombok achter ons te laten. Het voelt alsof de vakantie al voorbij is, we gaan terug naar Jakarta. Ik vind het jammer om weg te gaan bij Sunset House, maar we hebben voor de allerliefste personeelsleden een fooi achter gelaten. 

Om vier uur staan we klaar om te vertrekken, het zou anderhalf uur rijden zijn naar het vliegveld. Wij komen na drie kwartier al aan... het was natuurlijk hartstikke rustig op de weg. Het inchecken gaat weer hartstikke snel, ik denk omdat het binnenlandse vluchten zijn. 

Het is twee uur vliegen van Lombok terug naar Jakarta, maar omdat we ook nog door een tijdszone gaat, duurt het 'eigenlijk' maar een uurtje. We komen hierdoor al om acht uur aan. 

Ik heb echt helemaal geen zin in Jakarta. We pakken een taxi naar FM 7 Hotel, dat op tien minuten afstand van het vliegveld zou moeten liggen. Nu doen we er ruim veertig minuten over. Het is zo ontzettend druk op de weg. We rijden door een vage buurt met een hoop afval en mensen die tussen de auto's door wandelen. Zo schiet het inderdaad niet op. 

Door een hek met een beveiliger komen we ineens bij ons hotel terecht, beetje een vreemde locatie, maar achter de hekken merk je niets van de vreemde buurt. We worden geholpen door een piccolo met een kanariegeel pak aan. Onze kamer blijkt nog niet klaar te zijn en er is weer iets vreemds aan de hand. Door het gebrekkige Engels weten we alleen niet wat het probleem nu precies is. Het zal allemaal wel, ik heb koffie nodig!

De cappuccino is goed, hier knap ik toch wel wat van op. Na ongeveer een uurtje is onze kamer klaar. We hadden er eigenlijk niet veel van verwacht, maar het is een super nette kamer met een goed bed en een fijne douche. 

Omdat we nog een hele dag te besteden hebben gaan we naar Taman Mini Indonesia Indah (TMII), een park waar je Indonesië in het klein kunt bekijken. Het is bloedheet in de taxi en je wordt misselijk van het gassen en remmen, gassen, remmen, gassen, remmen, gassen, remmen. Max begint ineens te lachen en wijst op een sticker op het raam. "Je kunt het melden als de chauffeur roekeloos rijdt". Nog geen vijf seconden later... BAM. 

We zijn de auto voor ons geknald. Uiteindelijk was er niet veel aan de hand, geen schade volgens mij. De chauffeurs lachen en stappen allebei hun eigen auto weer in. 

Na twee uur zweten op de achterbank komen we eindelijk bij  het park aan. Gijs en Nanouk zijn toch wat wagenziek geworden. 

Het park is niet helemaal wat ik er van had verwacht. Als ik mini hoor, dan denk ik aan een soort madurodam. Maar deze huisjes zijn helemaal niet mini, ze zijn gewoon op ware grootte nagebouwd. Het is wel tof om te zien, uit elk deel van Indonesië hebben ze de traditionele huisjes neergezet, soms ook met kleding en andere gebruiksartikelen. Ik moet zeggen dat het wel allemaal een beetje vergane glorie is en het park kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Als we net een beetje rond hebben gekeken, begint het keihard te regenen. Niet miezeren, nee gewoon hozen. Dit hadden we nog niet echt gehad deze vakantie. We blijven eerst een beetje schuilen, maar op een gegeven moment ben ik het zat. Als het de hele dag blijft stromen, dan kunnen we  moeilijk blijven staan. 

Gijs en ik raken Max en Nanouk kwijt. Zij willen ergens aan de andere kant van het park wat eten, maar ik wil rustig het park verkennen. Al snel zijn we zeiknat als wij ook bij het restaurant aankomen, maar dit blijkt dicht te zijn en Max en Nanouk zijn nergens te bekennen. 

Elke eettent in het park is gesloten, niet echt handig...We halen maar wat pinda's maar zelfs die zijn niet te vreten. Ik wordt er een beetje chagrijnig van. We komen bij een Aviary en eindelijk stopt het met regenen.

Ik moet bekennen dat het vogelpark wel aardig is. De grote vogels vliegen los en zien er goed uit. Een aantal papegaaien in kleinere kooien langs de randen zien er minder fraai uit, maar over het algemeen lijken de dieren gezond en goed verzorgd. 

Onze volgende stop is het reptielenpark. Ga hier gewoon niet heen! Ik heb hier net zo een buikpijn aan overgehouden als aan de vogeltjesmarkt in Yogyakarta. Ik ga nog met goede hoop naar binnen, aangezien de vogels er redelijk uit zagen. Je vindt hier krokodillen en schildpadden in te kleine bakjes, slangen en kikkertjes in kooien met vloerbedekking en zonder verdere beplanting of schuilplekken. Een klaar laagje water moet de kikkers tevreden houden. Het meest nare vond ik de komodovaraan. Zo een bijzonder dier, in zijn eentje in een mini hok, met een achterlijk klein zwembadje. Het dier ligt daar echt te verpieteren...

Even verderop is een tentoonstelling te zien van opgezette dieren die volgens mij vanaf de opening in 1975 al te zien zijn. Ik heb me rot gelachen om de aftandse beesten die meer op roadkill lijken. 

We zijn het park wel zat en pakken een taxi terug naar het hotel. Deze doet er 'maar' twee uur over. Hongerig en moe zitten we in het restaurant. We eten wat en gaan al vroeg naar bed.