Nadat we een paar biertjes hebben weg gewerkt en wat hebben gegeten lopen we terug naar het hostel. Hopelijk kunnen we nu wel inchecken. 

Langs het water lopen we richting het centrum, althans dat hopen we. We bekijken de woonbootjes en zien dat er in één van de schepen ook een hostel zit. Even zijn we jaloers, maar dan schiet ons te binnen dat Nanouk vreselijk last kan hebben van zeeziekte. Geen strak plan en we zijn weer content met ons sleurhuttenhostel. 

Een kleine twintig minuten later zijn we in het centrum. We klagen steen en been over onze bevroren vingers en duiken snel een kroeg in om op te warmen. Het is café De Dulle Griet. Het is druk, maar we kunnen nog aan een hoge bartafel zitten. We bekijken de kaart, en dit duurt wel even want we kunnen uit 500 biertjes kiezen. De kroeg is gezellig, de muren hangen vol en overal klinkt gelach. Aan het plafond hangt een mand met schoenen. Even later valt me op dat aan één van de tafels een groepje mensen zit, die een schoen mist. Zij krijgen deze pas terug als zij hun gigantische bierglas leeg hebben. 

We openen officieel het weekend met een Gentse Strop. Stroppendragers is een bijnamen voor de Gentenaren. Deze bijnaam hebben zij te danken aan een dappere actie in 1540. Zij weigerden extra belasting te betalen voor een oorlog. Keizer Karel liet hen vervolgens met een strop rondlopen, omdat hij vond dat ze het verdiende om opgehangen te worden. De strop is hierdoor het symbool voor de weerstand tegen tirannie en misplaatste autoriteit geworden, volgens de website van de Gentse Strop zelf. Toch best een mooi verhaal! Ik ben voor de Rebelse Strop gegaan. Dit biertje zou door de Brettgist een eigen leven gaan leiden na het bottelen, vandaar de naam. De mijne heeft volgens mij het goede pad  gekozen en smaakte me goed. 

Inmiddels hebben we de smaak te pakken. We willen nog niet terug de kou in en kiezen uit het boekwerk nog een biertje. Het is feest en Gijs en ik gaan voor wat duurdere exemplaren van brouwerij De Molen: Hel & Verdoemenis en Bommen & Granaten. De Molen staat bekend om zijn experimenten, waar bijzondere biertjes uit voort komen. Eerlijk gezegd, vond ik mijn Hel & Verdoemenis shockerend vies, maar dat ligt aan mijn smaak. De toffeesmaak brachten herinneringen terug naar het chocoladebier dat ik in Tsjechië heb gedronken, bah!. Stiekem wissel ik het om met de Bommen & Granaten van Gijs. Die kan ik wel goed weg krijgen. 

Nadat we MET onze schoenen nog aan de Dulle Griet weer verlaten vinden we het tijd worden om naar het hostel te gaan om in te checken. Max heeft dit ook een keertje of twintig aangegeven. "Het zou fijn zijn om in te gaan checken. Ik wil toch wel graag inchecken. Eigenlijk moeten we nu maar eens gaan inchecken". Sjokkend gaan we door de kou richting het hostel. Toch maken we nog een tussenstop bij de friettent, waar we een portie vlaamse frieten weg werken. Gelukkig, hierdoor had ik waarschijnlijk genoeg krachten voor mijn heldendaad met de junkies. 

Na een typisch Gents hapje maken we het centrum onveilig. We genieten op een plein van een concert dat in een huis zonder gevel plaats vindt en warmen ons op bij de vuurkorven die op het plein verspreid staan. Op onze to do list staat de Trollekelder.  Een cafe in een 15e eeuws gebouw. In plaats van uren rond te dwalen, lopen we er zo tegen aan! Bizar! De kelder is gezellig druk en opnieuw hebben we keuze uit een enorme kaart. Maar liefst 200 biertjes staan in het boekwerk dat ze een drankkaart noemen. Na een aantal L´Arogante, heel typisch aangezien ik al zo een vijf uur aan het opscheppen was over mijn heldhaftige actie van die middag, houden we het voor gezien en besluiten op te warmen in het hostel. De jongetjes doen een spelletje en Nanouk en ik duiken ieder onze sleurhut in. Ik was bang dat ik het koud zou hebben die nacht, maar niets is minder waar. Het was bloedheet in de caravan!

Bij een tentje slokken we wat warme chocolademelk op en kunnen er weer even tegen aan. Als we op een pleintje lopen zien we mensen een kerk in gaan. Meestal trekt mij dit niet zo, maar het is zo koud dat we besluiten ook een kijkje te gaan nemen. In 1093 is de  Sint-Jacobskerk ontstaan, vermoedelijk toen nog een houten gebouw, maar in de 12e eeuw werd er een stenen gelegd en sindsdien is de kerk steeds verder gegroeid. 

Natuurlijk kunnen we Gent niet verlaten zonder een wafel te halen. Veel te machtig, maar wel erg lekker. 

We hebben kamers geboekt in het Ibis Budget Hotel Leuven Centrum. Het is makkelijk te bereiken en maar vijftien minuten stappen van het centrum, aldus de receptioniste. De kamers zijn simpel, een bed, wastafel, toilet, douchecabine en een kleine tv. Ik vind het niet erg, de tv vond ik al luxe. Maar wat ik wel vervelend vind zijn de vreselijk kleine kussentjes. Die dingen slaan nergens op. En ook is het toch wat gek dat er geen wc-borstel aanwezig is. Niet zo fraai.. 

De rest van de kerstmarkt is dit jaar verhuist naar het Sint-Donatuspark, een vijf minuten verderop. Het is jammer dat de meeste kramen geen houten hutten zijn, maar witte tenten. Voor mij neemt dat toch een hoop van de sfeer weg. We schuifelen door het andere publiek, halen raclette, champignons en gigantische broodjes worst, terwijl we de koopwaar bekijken. Ik heb de meest bijzondere kerstballen voorbij zien komen, prachtige lantaarns en gave 'foute' kersttruien. Nanouk kwam in de verleiding om een houten zonnebril (typisch iets voor op de kerstmarkt)  te kopen. Voorzichtig vraagt ze aan de verkoper wat de prijs is. 'Die is 98 euro mevrouw' zegt de man hoopvol. Helaas, dat gaat hem niet worden en snel smeren we hem weer. 

Leuven schijnt vol te staan met streetart. Eigenlijk was er een plan om hier naar op zoek te gaan, maar vanwege lekkere biertjes is dit er niet helemaal van gekomen. Ik ben wel wat werkjes tegen gekomen. Op het Ladeuzeplein is een gigantische gespietste kever te zien, die je bijna niet kunt missen, al verliet Nanouk het plein bijna zonder het grote groene insect te zien. Het is een geschenk van de KU Leuven aan de stad, ter ere van de 575ste van de school. 

Ook kwamen we de schattige schildering van het (ik denk) ijsetende 'Crème Beer' van Waldorf Claw tegen. De volgende keer als ik naar Leuven ga, dan kom ik met een missie: Meer street art opsporen!

Leuven is een gave stad, soms waande ik me echt in een combinatie tussen Disneyland en de Efteling en dat kwam niet alleen door de kerstverlichting. Zo heb je de Sint-Pieterskerk op de Grote Markt, die ook op de UNESCO Werelderfgoedlijst te vinden is.In de 8ste eeuw zou hier al een eerste versie van de kerk gestaan hebben. Het gaat dan wel om een houten exemplaar. Vanaf 1400 is begonnen aan de bouw van de huidige kerk. Het gebouw heeft in de twee wereldoorlogen veel te verduren gehad. In de eerste brandde het dak af en in de tweede werd het gebombardeerd, waarbij een deel verwoest werd. 

Ook aan de Grote Markt ligt het mooiste gebouw van Leuven, naar mijn mening en ik denk ook die van veel andere. Dit is het stadhuis, een van de bekendste gotische stadhuizen ter wereld. De Leuvenaren hebben het stadhuis in Brugge als voorbeeld genomen en zijn met het idee aan de haal gegaan. Maar liefst 149 beelden van patroonheiligen, heersers, geleerden, kunstenaars en bijbelse figuren sieren het gebouw. In 1439 is voor het eerst begonnen met het bouwen en in de perioden daarna is er steeds meer bij gebouwd en verbetert. De beelden zijn er zelfs tussen 1849 en 1880 neergezet. Het is echt een gaaf bouwwerk, die nog sprookjesachtiger wordt door de gekleurde lampen in de ramen en de kerstlichtjes rond de torens. 

Natuurlijk moeten we in Leuven wel een Stella Artois nemen, ten slotte wordt het bier in deze stad gebrouwen. Dit kun je bijna niet over het hoofd zien. Je rijdt waarschijnlijk bij het binnen rijden van de stad al langs de brouwerij (wij in ieder geval wel) en bij zo een beetje elk café hangt er wel een uithangbord met het rode schild er op. Dit biertje is in 1926 als een kerstbiertje op de markt gebracht. Stella is Latijns voor ster. In de jaren is het biertje wel wat minder bitter geworden, verteld Wikipedia mij. 

De Pauwel Kwak, of gewoon Kwak, vind ik de ontdekking van het weekend. Het biertje is erg lekker met zijn 8.4% en er zit een leuk verhaal achter het typische glas, die je hieronder ziet. Dit ontwerp is in de tijd van Napoleon ontwikkelt voor koetsiers. Zij mochten hun koets niet onbeheerd achterlaten en om toch meer biertjes te kunnen verkopen is het koetsiersglas bedacht. De houten houder wordt aan de koets bevestigd en het glas er in gehangen. Door de bolle onderkant valt het glas niet om en kan er ook mee gereden worden. Nanouk heeft voor ons een exemplaar van de barman afgetroggeld. 

Na ons avontuur in café Belge zijn we gaan eten bij Grand Café De Hoorn wat ons (Max en mij) een leuke tent leek, maar wat achteraf wat te saai bleek. Na vijf potjes met knoflookzoutjes verorberd te hebben (waarvan er drie van een andere tafel zijn gejat) was het tijd voor de burgers. Ik vond mijn Smokey behoorlijk saai en was het na een halve burger al weer zat. De frietjes waren wel erg lekker! We zijn hier ook niet heel erg lang blijven hangen, vooral niet omdat ze ons niet wilden vertellen waar we de knoflookzoutjes konden kopen. 

Een beetje verdwaalt kwamen we bij een rockabilly feestje waar we enthousiast naar binnen liepen en enthousiast door de portiers werden gestopt. 'Hebt u ene tieket?' vroeg de zweterige man. 'Een wat?' vroeg Nanouk verbaast. 'Ene ticket, voor entree?' antwoord hij geïrriteerd. Oohh een entree kaartje... Gelukkig zijn we allebei blond... Als we vragen hoe duur deze zijn blijken ze €16 te kosten. Uhm, laat maar... 

Even verderop komen we op een ander soort kerstmarkt, met een hoop alternatieve mensen, bier en vuurkorven. Even warmen we hier op met een ijskoud biertje in ons hand. Dan krijg ik plotseling buikkramp. Daar zat ik nou net op te wachten. Met een tussenstop bij de supermarkt, maak ik dat ik terug kom in het hotel. Ik geef de hoeveelheid vlees van die dag de schuld. De volgende keer moet ik hier echt beter op gaan letten... 

Toch ben ik wel een beetje 'In Love With Leuven'. De sfeer was fijn. Het was er gezellig druk, maar we konden overal nog een zitplek vinden en werden niet verdrukt op de kerstmarkt. Het disneystadhuis wil ik nog 1000 x op de foto zetten en ik heb al wat doelen voor een eventueel volgend bezoek! 

De striproute stond op mijn to do lijstje voor dit weekend. de bekende Belgische stripfiguren zijn meters hoog op de muren van Brusselse gebouwen geschilderd. Er word gesproken over een 'route' maar dit heb ik helaas niet kunnen ontdekken. Ik hoopte op bordjes of een kaart waarop een wandeltocht staat aangegeven, maar helaas (of ik heb dit over het hoofd gezien). Gelukkig kom je tijdens het rondstruinen ook genoeg van deze gigantische kunstwerken tegen.

Het beroemde plassende ventje, Manneke Pis, is natuurlijk HET symbool van Brussel en misschien zelfs wel van België. Het bronzen beeldje is 58 cm hoog en staat in een fontein eeuwig zijn blaas te legen. Het is een stuk ouder dan ik dacht. Al in de 15e eeuw wordt de naam Manneken Pis genoemd. Het huidige beeldje zou al uit 1619 komen, met ook weer de nodige ongeregeldheden. Zo is hij betrokken geweest bij een bombardement en is regelmatig gejat door grapjassen. Het is druk rond de fontein, iedere toerist wil het Manneken bekijken. Wat me erg irriteert is dat mensen er minutenlang voor blijven staan, alsof ze het Manneken niet willen delen. Maak een paar foto's en zout op! Maar helaas zo werkt dat niet. Aangezien ik zelf natuurlijk ook een toerist ben, werk ik me met mijn ellebogen door de menigte en maak snel een paar foto's.

Manneken is niet alleen in de fontein te vinden, maar overal in de stad in de souvenirwinkeltjes. Van miniatuurtjes, tot gekleurde versies op ware grote. Zelfs in de sexshop zie je een Manneken in een lederen bondage outfit. 

Max en Nanouk brengen Gijs en mij naar het Delirium Café, wat in 2004 een wereldrecord behaalde door maar liefst 3126 biertjes aan te bieden. Een enorm aanbod, waar ik onmogelijk uit kan kiezen. Het is een vreemd café, dat van het ene gebouw doorloopt in het ander. Het is er druk en als we een plek bemachtigd hebben blijkt dat het er riekt en we zitten ook nog eens op de tocht. Als Max en Nanouk vier biertjes besteld hebben, gaan we op zoek naar een ander plaatsje. Ergens een trap op en we komen terecht in een bijna lege ruimte, met veel lege tafels. Even lijkt het alsof we een ander café in zijn gelopen, maar ook dit is nog onderdeel van het Delirium Café. Ik raak er een beetje door in de war. 

Het Delirium Tremens biertje dat voor me staat ken ik al langer, ook in Amsterdam heb je Delirium Café's. Alleen al door het logo (roze olifantje) ben ik fan. Het biertje is gebrouwen door Brouwerij Huyghe dat vanaf 1906 bestaat. Het Delirium biertje is het meest bekende. Je hebt niet alleen het blonde biertje Delirium Tremens, maar een hele serie, zoals de Nocturnum, Red en Agentum. Daarnaast wordt bij de Huyghe Brouwerij ook Floris, La Guilloutine en mijn geliefde Mongozo gebrouwen. Het roze olifantje is door heel Brussel te vinden. Overal staan parasols, maar ook bij de slijterijen staan de schappen vol met het logo. 

Het is tijd om wat te gaan te gaan eten. We lopen tegen een prachtig gebouw aan met de naam 'Drug Opera'. We besluiten het hier te gaan proberen. Het is verwarrend en druk. De bediening is druk met van alles, behalve wat zij mijn inziens horen te doen, namelijk klanten helpen. Ze komen pas in actie als wij naar de bovenste verdieping willen gaan. Dat is blijkbaar niet de bedoeling en de dames zijn behoorlijk geïrriteerd. Misschien hadden ze ons uit zichzelf een plekje kunnen aanwijzen, maar goed, nu wijst een bijzonder chagrijnig exemplaar naar een tafeltje. En wat voor één. Een gammel ding, midden in een gangpad. Nanouk spot een betere plek ergens in een hoek, met banken. Aangezien zij bijna jarig is, mag zij de baas spelen, dus braaf lopen we achter haar aan. 

Ik dwing haar wel om de mosselen te eten zodat ik een grapje in dit artikel kan maken. "The Mussels From Brussels". Bij deze. Ik hou het op een veilige kipspies, ik wil niet weer buikpijn krijgen en kip valt nooit zo zwaar. Het is niet geweldig. Ook Gijs zijn pizza en Max zijn lasagne zijn niet echt aan te raden. Wel hebben we enorm veel lol met onze bierglazen. Met veel hysterisch gegiechel zijn we onze restaurantgenoten tot overlast. We besluiten niet te lang te blijven hangen en rekenen snel af. 

Al snel nadat we de pub verlaten gaat het mis. We dwalen wat rond en zijn ineens Max kwijt. Het begint ook nog eens te miezeren. De doler is nergens te bekennen (een stuk of 7 oproepen gemist), maar uiteindelijk krijg ik hem aan de lijn. Hij is naar het station gelopen, maar dat blijkt dicht te zijn. Zo laat is het nog niet, maar we hadden een taxirit terug naar het hostel al ingecalculeerd. 

Gelukkig vinden we al snel een chauffeur die ons naar Schaarbeek wil brengen. Een beetje aangeschoten probeer ik goed in de gaten te houden dat we niet opgelicht worden. Ineens zie ik €144,- op de teller staan. Luid begin ik te protesteren, tot ik er op wordt gewezen dat er ergens een punt staat... €14.45. Oeps. Ik zie de taxichauffeur lachen, terwijl hij een minuut of tien geleden nog alleen Frans sprak. Nog €4,- later staan we voor ons hostel. Ik probeer nog een biertje te drinken en gezellig te doen, maar ik donder al snel in slaap. Gijs en Nanouk hebben nog een lokale kroeg onveilig gemaakt.

Veel te laat wordt ik wakker. Eigenlijk moeten we om elf uur uitchecken en Nanouk wekt ons om tien voor. Snel gooi ik wat paracetamol naar binnen en ga douchen. Gijs is er erger aan toe, maar ook die weet zich uiteindelijk toonbaar te maken. Ondertussen is er al een schoonmaakster binnen gelopen en heeft de Jochem Myjer receptionist al op de deur geklopt.

Als we daadwerkelijk klaar zijn om weg te gaan bieden we onze excuses aan. "Hebben jullie het naar je zin gehad?" vraagt hij opgewekt. "Absoluut" antwoorden we. "Daar gaat het om" zegt hij vriendelijk en neemt onze keycard aan. Ik vind het echt een tof hostel en zeker een aanrader. Het enige nadeel is dat het niet in het centrum ligt. Maar met de trein en eventueel met de taxi ben je er zo en het is niet zo dat je dan direct je budget verspilt hebt. 

We gaan met de auto richting het centrum om te ontbijten. De toko die Max heeft uitgezocht is overvol, maar aan de overkant lijkt een leuke tent te zitten 'Berlin Fabrik'. De cappuccino is goed en de burger die ik voorgeschoteld krijg is heerlijk. Als je in de buurt bent, zeker binnen lopen!