Er was eens... een idee van Nanouk. Volgens mij kan ik zo een beetje al mijn artikelen zo gaan beginnen, het begint allemaal met een idee van Nanouk. Om haar verjaardag te vieren wil ze een weekendje naar Brussel en natuurlijk vinden wij dat een goed idee. 

Zaterdag om 9.45 uur staan ze voor de deur. We werken nog even een bakkie koffie naar binnen en stappen de auto in. Nog geen vijf minuten later draaien we weer om, Gijs is zijn bril vergeten. De rit naar onze zuiderburen gaat zoals gewoonlijk vlug. We klieren wat en pesten Max, ook dit is eigenlijk een standaard geworden. 

Voordat we naar ons hostel voor de nacht gaan, maken we een stop bij het Atomium, wat toch wel een erg lastig te onthouden naam is (Anetomium, atenomium, planetarium en atenamenoponium). De zilveren bollen zijn een stuk groter dan ik had verwacht en eigenlijk vind ik het er best gaaf uitzien. Het monument is neergezet vanwege de wereldtentoonstelling in 1958. De bollen zijn een uitvergroting van de kristalstructuur van ijzer. 

Naar binnen gaan we niet, de bollen zijn gesloten vanwege onderhoud aan de lift. Diep van binnen zijn we ook te gierig om hier €15 per persoon voor neer te leggen. We maken wat selfie's (okay volgens Max zijn het we-fies omdat we er samen op staan) Gijs vind er weer eens geen 'bal' aan en we maken dat we weg komen. 

We rijden door naar de wijk Schaarbeek, waar ons hostel ligt. Op het dak is al te zien waar de naam Train Hostel vandaan komt. Een groot treinstel is hier geparkeerd. Ik zou wel willen zien hoe ze dit gedaan hebben... We gaan naar binnen en worden begroet door een man die me aan de komiek Jochem Myjer doet denken. De vrolijke vent checkt ons in. Ondertussen zijn de jongens het hostel al aan het verkennen. Max en Nanouk hebben een kamer in het bijgebouw en wij in het hoofdgebouw. 

Wij hebben een 'gewone' kamer, maar je kunt ook een kamer in een wagon kiezen. Ons was dit even wat te prijzig. Onze kamers zijn ook heel leuk gedaan en voor €56 per nacht, plus daarbij toeristenbelasting van €2.20 per persoon, vind ik het best meevallen. Natuurlijk kan het goedkoper, maar dan heb je geen wagon op het dak van je verblijf....

Eigenlijk hadden we net zo goed samen op een kamer gekund, er is plek voor zeven personen. Gijs is al snel de bedden aan het ombouwen tot banken. Ik had geen idee dat dit een optie was. "Ik heb ervaring met treinen" roept hij trots, ik vermoed om indruk te maken. Max en Nanouk komen al snel langs om onze kamer te checken. Deze verschilt niet veel van die van hen en we besluiten de rest van het hostel onder de loep te nemen. Het is echt heel leuk opgezet, om elke hoek kom je wel een plattegrond of treinonderdeel tegen. De pronkstukken zijn natuurlijk de wagons op de daken, tof bedacht! 

We verblijven in de wijk Schaarbeek, een stukje uit het centrum. Gelukkig ligt het hostel naast het station (en museum Train World, voor de liefhebbers). Voor €2.20 per persoon kopen we een enkeltje naar het centrum. Even zijn we in de war. Het hoofdgebouw wordt verbouwd en het is niet echt duidelijk waar we nu heen moeten. Uiteindelijk lopen we maar gewoon een oudere vrouw achterna en dit blijkt een goede zet. Nu nog uitvogelen welke trein we moeten hebben en hoe laat deze komt. Ze zijn hier niet zo van de informatieverschaffing, maar de trein blijkt al over een paar minuten te komen. Een rit van een kwartier en twee stationnetjes staan we al weer op het centrale station. Dit is echt bizar klein. Volgens mij is het station van Almere Centrum nog groter. 

Als we naar buiten stappen zien we een menigte even verderop. Nanouk en ik trappen gelijk op de rem. Waar zijn we nu weer in belandt. Een grote groep mannen staat te schreeuwen. We zien een politieman rennen en het lijkt een onrustig gedoe. We ontdekken wat vlaggen en horen de naam van de Turkse president Erdogan voorbij komen. Het zijn Koerden die aan het demonstreren zijn. Ik krijg kippenvel van het gezamenlijke geschreeuw, eerlijk gezegd vind ik het echt angstaanjagend. Ik besluit niet de held van Brussel te gaan spelen en we zoeken een andere uitgang om de massa te vermijden. Dit lukt niet. De andere uitgang is gesloten en de laatste optie zorgt dat we juist midden in de demonstranten belanden. We besluiten te kijken hoe we zo snel mogelijk en zo ver mogelijk om de groep heen kunnen komen. We lopen weer naar buiten en de gasten zijn weg. We horen ze nog wel, maar we kunnen zonder gedonder onze weg vervolgen. Ze staat nu even verderop, bij een plein met hun vlaggen te zwaaien. Max weet later te vertellen dat het verder een rustige demonstratie is geweest. 

Niet ver van het centrum vind je de Grote Markt. Dit plein staat op de Unesco Werelderfgoedlijst en het is dan ook vol met mensen die staan te fotograferen. Het is zijn ook wel erg fotogenieke gebouwen die rond het plein staan. De glanzend gouden elementen lijken elke dag te worden opgepoetst. 

Het stadhuis van Brussel is een gotische gebouw van zandsteen. De toren van 96 meter hoog is 's avonds prachtig verlicht.  Ik heb een miniatuurtje van het bouwsel meegenomen als souvenirtje voor mijn verzameling. 

Het grauwe Broodhuis vind ik het mooist, zonder al te veel gouden poespas. In de 13e eeuw stond hier een houten hal waar de bakkers hun brood verkochten. Tegenwoordig is het een museum over de stad Brussel. Het gebouw komt uit de 19e eeuw toen deze bouwstijl hip was. 

Verder zijn er nog een hoop oude gildehuizen te vinden, waar de oorsprong terug gaat naar de 13e eeuw. Wel zijn ze een aantal keer herbouwd en gerestaureerd. Brussel is niet ongeschonden gebleven tijdens de vele akkefietjes die de Europese geschiedenis rijk is.  

Vanwege de populariteit van het plassende jochie Manneken Pis, besloten winkeliers in 1985 om ook in hun winkelstraat, de Getrouwheidsgang, een plassend kind te plaatsen. Dit keer een hurkend meisje dat achter een traliehek geplaatst is in de straat van het Delirium Café. 

De stad zelf schijnt er niet blij mee zijn. Het zou smakeloos zijn. Maar waarom een plassend meisje smakeloos is, maar een piesend joch dan zo een beetje het symbool van Brussel en België is, dat ontgaat mij totaal. 

Jeanneke schijnt wel een discussie opgeroepen te hebben, ook over de andere beelden in de stad. Hoewel Jeanneke een idee was van de eigenaar van de meeste horeca tenten in de steeg, om meer toeristen te lokken, schijnen de beelden van de belangrijke vrouwen in de stad op een lager voetstuk te staan dan de mannelijke helden... 

Als we op zoek gaan naar ons vermaak voor die avond komen we erachter dat onze maagjes nog rommelen. Misschien hadden we nog een toetje moeten nemen? Nee, natuurlijk niet!! We zijn in België! Dan hoort er een wafel bij. Als we in een drukke straat komen, die wel vol lijkt met de wafelkramen, horen we Klara With Guitar, een vrolijk zingend meisje, die van mij wat euro's in haar koffer gegooid krijgt. Ik hou van straatartiesten. 

Bij een wafelkraam wachten we geduldig tussen de geur van warme wafels en meer lekkers tot we onze smakelijke dessert aangereikt krijgen. Gelukkig wil Gijs er één met me delen. Zo een ding voor mijzelf kan ik niet meer aan.

Na het verorberen van onze wafels lopen we tegen onze volgende stop aan: De Ierse pub O'Reilly's. Hier hadden we een flyer van zien liggen in ons hostel. Het is vrij druk en we besluiten de eerste verdieping te proberen. Als we een vrij tafeltje vinden blijken we pal voor het tv-scherm te zitten waar voetbal op wordt uitgezonden. Het Engelse gezin waar we het uitzicht voor verpesten zit hier niet op te wachten. Na een stoelendans gaan wij op hun plek zitten en zij op het onze, om na een minuut of tien weer ergens anders plaats te nemen omdat de DJ besluit voor het beeld te gaan kloten. "That music guy is a prick!" zegt de oudere vrouw stellig en ze verdwijnen om de hoek. Ondertussen genieten wij van een Carlsberg en maken er een gezellige avond van. Mocht je hier ooit terecht komen, let op de code die op je bonnetje staat... Dit is de code voor het slot van het toilet in de kelder. Het is niet chill om hier met een volle blaas voor een dichte deur te staan...