Citytrips Nederland

13 juni 2014.

Gijs heeft een weekendje weg geregeld. Ik heb geen idee waar heen maar na mijn werk sta ik klaar met mijn weekendtas vol spullen waarvan ik geen idee heb of ik het nodig zal hebben. Zelf op het treinkaartje heeft Gijs kundig onze bestemming weg gewerkt. 

Eerst pakken we de trein naar Utrecht. In mijn hoofd ben ik al druk aan het bedenken wat we in Utrecht kunnen gaan doen. Misschien is er een concertje? Of heeft hij weer eens iets op vakantieveiling gescoord? Maar nee, ik wordt over het station naar een ander perron geloodst. De trein met bestemming Maastricht vertrekt vanaf hier. Okay Maastricht werd het niet, vertelde hij snel. Nu snapte ik er niets meer van. Maastricht is altijd een grapje voor als we ergens niet heen willen gaan. "Kom we pakken gewoon per ongeluk de trein naar Maastricht..." Maar nu vertelde hij dat hij een weekendje naar Valkenburg had geregeld. Dat leek hem leuker dan Maastricht.Ik heb geen idee wat Valkenburg te bieden heeft dus ik laat me verrassen. 

15 juli 2014. 

We beginnen de dag goed met een uitgebreid ontbijt van het buffet bij ons Hotel Schaepkens van St. Fijt. Daarna wandelen we door het centrum, ik blijf bij mijn eerste indruk. Er hangt een fijne sfeer en ik kijk mijn ogen uit. Overal zijn kleine details van de historie te zien. Soms ook wat groter. 

Ik heb in het hotel natuurlijk even op Google onderzocht wat er allemaal te doen is in Valkenburg. Ik wil graag kijken bij de Fluweelengrot en bij de kasteelruïne. De laatste is prominent aanwezig in het stadsbeeld, dus hier waren we waarschijnlijk sowieso wel terecht gekomen. Maar allereerst maken we een tussenstop om  een echte Limburgse vlaai te proeven!

Met een kaartje voor de Fluweelengrot, hebben we ook toegang tot de ruïne van Valkenburg. Dit is een zeldzame hoogteburcht, wat inhoudt dat het een burcht is op een natuurlijke hoogte. In Nederland hebben we natuurlijk niet heel erg veel hoogte, dus ik denk dat dit misschien een reden kan zijn van deze zeldzame aard. Er is niet heel veel over van de burcht die hier ooit stond. 

Er wordt geschat dat de eerste versie van de burcht, een grote wachttoren, hier vanaf het jaar 1050 al stond. Zeker is dat er vanaf 1122 een burcht stond. In 1672 werd de burcht opgeblazen door stadhouder Willem III, die het niet leuk vond dat de Franzen zich er in verschanst hadden. Hierna is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan. De stenen van een muur zijn gebruikt om de reparaties aan de stad te verrichten, nadat een brand half Valkenburg had platgelegd.  

Er zijn een aantal restauraties uitgevoerd om de resten te behouden. Er zijn nog wat resten van een ridderzaal, een kappeltje en een woongedeelte te 'herkennen'. Ook vind je er nog een oude trap en een put. Zoals ik al eerder zei, de stenen zijn uit de Fluweelengrot gehaald. Dit Mergel is vrij zacht en het kasteel is van boven tot onder beschadigd door mensen die er hun naam in kerven, teksten op schrijven en gewoon asociale vandalen. 

Door een collega/vriend raakte ik geïnteresseerd in de Zwarte Cross, een festijn in het gebied van de tukkers in het oosten van het land. Hij ging er al jaren met veel plezier heen en beweerde zelfs dat het leuker zou zijn dan mijn Mighty Sounds Festival. Natuurlijk ben ik niet te beroerd om dat te testen en samen met mijn vaste groep festivalvriendjes gingen we op pad. 

Een deel van ons gaat met de auto en zijn zo lief om onze tent alvast mee te nemen, het grootste deel gaat met de trein. Het lijkt wel een wereldreis en we moeten honderd keer overstappen. We hebben speciaal voor dit avontuur een lading vouwfietsen gekocht en vanaf station Lichtervoorde-Groenlo klappen we deze bad-boys uit en fietsen naar de camping. Het is net een carnavalsoptocht en in mijn hoofd (en soms luidkeels daarbuiten) speelt een circusmuziekje af. Vooral wanneer de trappers er af vliegen en mijn zadel naar beneden stort voel ik me een echte clown... 

Als we op de camping aankomen (ik kan me echt niet herinneren welke dit was) staan onze tenten al op ons te wachten, super chill! Onze fietsen smijten we van ons af, we gaan de rest van de tijd mooi met de partykar die de campingeigenaar gebruikt om festivalgangers van en naar de Zwarte Cross te krijgen.

Dit weekend zal het echt pokkenweer gaan worden. Een aantal optredens wordt zelfs gecanceld, we hebben wat dat betreft echt het verkeerde jaar gekozen... 

Heel eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het anders erg leuk had gevonden. Ik vond de mensen ongezellig en soms zelf hinderlijk. Gijs werd zelfs 'aangesproken' op zijn accent, want blijkbaar hebben mensen uit de randstad hier niets te zoeken. 

Het concept vind ik heel tof en ik heb tussen de horror-buien door ook nog wel van de motorcross enzo kunnen genieten. Maar de prijzen zijn echt belachelijk en voordat je met je biertje de rij weer uit bent kan je weer achteraan sluiten. Ik ben wel een beetje fan van tante Rikie, die wordt omschreven als de geestelijk leider van de Zwarte Cross. 

Op de laatste avond ben ik mijn portemonnee verloren, echt heel zuur want ik kon niet eens mijn OV-chipkaart meer opladen voor de terugreis. Gelukkig konden mijn vriendjes dit voorschieten, maar ik had er wel een klein beetje de pleuris over in. Wonder boven wonder kreeg ik de volgende dag een telefoontje van de politie van Lichtervoorde. Mijn portemonnee was terecht. Ik werd overhoord en moest alles noemen wat er in zat, maar binnen een week kreeg ik het ding toegestuurd, echt super! Zelfs de €50,- zat er nog in! Ik heb nog proberen te achterhalen wie hem had gevonden zodat ik een bloemetje of iets kon sturen, maar dat wilden ze niet zeggen. Ik denk dat het de arme taxi-chauffeur is die ons, met één straalbezopen persoon (ik was het niet), terug naar de camping heeft gebracht. 

Maar toch is er geen enkel festival leuker dan Mighty Sounds!!!!!

Het duurt nog wel even voordat we weer op vakantie kunnen (december pas!), dus besluiten we een weekendje in eigen land weg te gaan. We kiezen voor Leiden, waar ik al een tijd naar toe wil voor de musea. Natuurlijk kies ik het beste weekend hier voor en blijkt het dicht te zijn wegens een renovatie. En nu maar hopen dat Leiden zo leuk is dat we er nog eens terug willen komen... 

We vertrekken pas laat en redden maar net de trein vanaf Amsterdam Centraal naar Leiden. We hebben een stoptrein gepakt in plaats van de sprinter... Nu doen we elk gehucht van Amsterdam tot Leiden aan. Hierdoor komen we pas rond 16.30 uur aan op het station. 

We hebben een kamer geboekt inclusief ontbijt bij Tulip Inn, dat pal naast het station ligt, ideaal. Bij het inchecken komt de receptionist er mee dat we €12 voor het ontbijt zouden moeten betalen. Nou laat maar dan... Ook moeten we nog €5 toeristenbelasting betalen. Ik vind dit toch altijd een beetje vreemd, maar goed natuurlijk betalen we en krijgen toegang tot onze kamer. 

Deze is simpel, een bed, bureau en een badkamertje, maar meer heb je ook niet nodig. We dumpen onze spullen en gaan de stad verkennen. Ondanks de slechte voorspellingen voor het weer (90% kans op regen), is het in Leiden verrassend zonnig. Echt heerlijk. 

Bij een pleintje strijken we neer op een terrasje voor een biertje. Ik heb geen zin om eerst uren rond te lopen. Vervolgens lopen we door om het centrum verder te verkennen.

We lopen langs de Hooglandse kerk, een gotisch gebouw waar de bouw van is begonnen in 1377. Het is een tof ding, dat is één ding dat zeker is! 

Na wat struinen gaan we zitten bij Annie's, een burgertent met vega-opties en het mooiste;  het terras ligt op boten! Dat is blijkbaar een Leids ding, we zien het dit weekend nog vaker. Het is natuurlijk heel slim als je maar smalle straatjes hebt, maar brede grachten! 

De burger is top! Gelukkig kunnen we die van ons beschermen tegen de mega-meeuwen die continu het terras bestormen en proberen het voedsel van de tafels af te stelen. Het is hilarisch, maar niet als het bij jezelf gebeurt natuurlijk.  Wij worden deze keer ontzien. 

Leiden is zo veel mooier dan dat ik had verwacht, ik vind het ook zo leuk dat je overal de sleutels tegen komt die het wapen van de stad vormen.

Ik dacht (eerlijk) dat het een soort dorp was met een groot plein waar alle musea waren gebouwd, vraag me niet waarom. Maar het is heerlijk dwalen in de straatjes en steegjes en je komt geheid wel iets moois tegen. Ik ga hier zeker nog een keer heen en dan als ik wel naar het Rijksmuseum van Oudheden... en misschien ook wel naar museum Volkenkunde, en weet je doe ook maar het Wevershuis. Ik denk dat ik mijn punt gemaakt heb, deze sleutelstad zit vol musea.

Na nog meer struinen belanden we bij Lazaru's, een rock café met een fantastische regel; er wordt geen U2 gedraaid! Wel speelt er een rockbandje met hele jonge leden (Siva of iets dergelijks). We drinken wat biertjes en vermaken ons aan de bar. Uiteindelijk halen we wat te snaaien bij het station (en worden boos op de HEMA omdat ze hier geen vega-worsten hebben) en draperen ons in onze hotelkamer. 

Ik ben al vroeg weer wakker en sta om een uur of 9 al fris en fruitig te trappelen om te gaan. Gijs heeft wat meer moeite met opstaan, hij heeft slecht geslapen door het vervelende lampje dat boven het bed hangt en met geen mogelijkheid uit kan. 

We ontbijten niet bij het hotel, dat vind ik te duur, maar we lopen het centrum in en gaan zitten bij Einstein. Na een flink ontbijt kunnen we er weer tegenaan en we gaan op zoek naar het verborgen burcht. 

Het is echt heel gek, maar het best grote burcht ligt verstopt in een hofje. Er staan een aantal informatieve bordjes en je hebt er mooie uitzichten. Ik vind het een goede plek om wat as van mijn moeder te dumpen, zodat ze kan uitkijken over de Hooglandse kerk. 

De burcht is één van de oudste van Nederland en de eerste opzet is rond het jaar 1000 neergezet. Het bakbeest is ook een rijksmonument. 

Dan krijgt Gijs een ingeving: "Laten we op de terugweg naar Haarlem gaan!". De terugweg komt ineens heel snel, we lopen gelijk naar station om de trein te pakken. We willen al een tijd naar de Jopenkerk, een oude kerk in Haarlem die omgetoverd is tot brouwerij en drink- en eetgelegenheid. We moeten een eindje lopen vanaf het station voor we de kerk in het oog krijgen. Het is pleurisdruk, niet normaal, maar we weten een plaatsje te bemachtigen. We drinken een biertje en hebben het dan eigenlijk wel gehad.

Vervolgens gaan we naar Charlie, een simpel café-tje, maar we moeten hier bijna een half uur wachten op een biertje, heel hinderlijk. Gelukkig zitten we lekker in de zon. 

We sluiten het weekend af bij een Indiaas restaurant: India Palace. Ik heb nog nooit zo lekker Indiaas gegeten. Het restaurant heeft wel één groot nadeel... Ik wil nu alleen nog maar Indiaas eten! 

Vanwege de corona-pandemie (daar heb je vast wel eens van gehoord) durfden we het in het begin van dit jaar niet aan om een trip buiten onze grenzen te boeken. Na wat surfen en zoeken naar interessante plaatsen in Nederland kwam ik de Dutch Mountain Trail tegen, dat klinkt toch al vet?!? Het is een hike van 100 kilometer door Zuid-Limburg, bedacht door het Dutch Mountain Film Festival. De route loopt vanaf Eygelshoven (naast Heerlen) via Vaals, Gulpen, Epen, Mheer en Eijsden naar het eindpunt Maastricht. Er zitten zeven kuitenkillers in, ook wel de seven summits genoemd. We delen deze route op in 4 dagen lopen, iets meer of minder dan 25 kilometer per dag. 

Zaterdag 26 juni vertrekken we uit Almere met twee kleine rugtassen waar we zo min mogelijk spullen in hebben gestopt. We hoeven alleen een bus te pakken naar Amstelstation en vanuit daar gaat er een trein rechtstreeks naar Heerlen. Ik ben verbaasd dat het niet meer moeite kost om zo ver naar het zuiden van ons land af te dalen. Een paar jaar terug waren we voor een weekendje Valkenburg in mijn beleving veel langer onderweg en kostte het behoorlijk meer moeite. 

Bij station Amstel moeten we ons even haasten om binnen een paar minuten van het busstation naar het perron te komen, maar gelukkig redden we het. Na iets meer dan twee uur komen we aan in Heerlen, volgens eigen zeggen de street-art hoofdstad van ons land. Ik heb een heel ander beeld van deze stad, in mijn beleving staat het vol met saaie gebouwen en is het er vol Wilders-stemmers. Ik heb me dan ook niet per se verheugd op een bezoekje aan deze stad. Dan kan het ook alleen maar meevallen en dat viel het zeker. Ik heb me zelfs kostelijk vermaakt. Inderdaad is er in zo een beetje elke straat wel een kunstwerk te vinden. 

Vanaf de eerste stap die ik buiten het gloednieuwe station zet begint mijn mening bij te draaien. De lange straat (Saroleastraat) die voor me ligt ziet er super gezellig uit. Helaas besluiten we om toch eerst de bagage te dumpen bij het hotel en even in te checken. Het is een minuut of vijf lopen van het station naar Tulip Inn Heerlen City Center, waar we voor vannacht een kamer hebben geboekt. Nadat we even hebben moeten wachten op een nogal veeleisend stel dat de receptiedame aan een kruisverhoor onderwerpt kunnen we naar onze kamer. Het is klein, maar alles zit er in wat we nodig hebben. Een heerlijk bed, koelkastje en badkamertje. We smijten onze spullen de kamer in en trekken wat anders aan, vanmorgen was de weersvoorstelling diep treurig, maar dit is helemaal bijgetrokken. 

We struinen rond in het centrum van Heerlen, er zijn veel terrasjes en pleintjes, maar die zitten redelijk overvol. Uiteindelijk komen we terecht bij de stadstuin van Heerlen, waar mensen genieten van het zonnetje en kinderen spelen. Hier heeft een ondernemer een heus strand met beach bar nagebouwd, Buiten genaamd.  De zon besluit even los te gaan en we strijken neer in een van de strandstoelen. Het is een heerlijk plekje, maar er is wel een maar... er is geen toilet. Super irritant, vooral aangezien ik 180 x per uur moet. Ze verwijzen je door naar een openbaar toilet, een paar meter verderop, maar toen wij er waren was deze ook gesloten. Ik ben zelfs naar de 2theloo gelopen een stuk verder, maar ook deze was gesloten. Echt knullig, zet desnoods twee Dixies neer ofzo. 

Na een paar biertjes is het dan ook echt tijd om te vertrekken naar een locatie met een toilet. 

Nadat we een plasstop hebben ingelast halen we snacks voor de eerste etappe morgen. Vervolgens stijken we neer bij een Ierse Pub, Erin's Isle, naast het hotel, waar verhalen aanhoren over rijke weldoeners die hun miljoenen afstaan aan ziekenhuizen en andere goede doelen. 

Ietwat meer beschonken dan we aankwamen verlaten we het terras en gaan we naar Bloom's Heerlen om wat burgers te verorberen. Holy moly wat zijn ze goed! Ik heb de Marigold burger, echt fantastisch maar helaas tijdelijk. Gijs gaat voor de Bloomburger. Alle burgers zijn vegan en goddelijk! Ik start snel een petitie om deze tent ook in Almere te krijgen!

We sluiten de avond af bij de Poort van Herle, het eerste terras dat je ziet als je met de trein aankomt. Ik had het niet verwacht, maar ik vind Heerlen heerlijk gezellig en vol vriendelijke mensen. Een onverwachte verrassing kan ik wel zeggen!

Veel te vroeg en veel te brak staan we op en maken ons klaar voor de eerste 28 kilometer van de Dutch Mountain Trail. Met de trein vertrekken we naar station Eygelshoven, waar de hike begint. Al snel komt het eerste blauw-witte plaatje in zicht waar je de route aan kunt herkennen. Het begin lijkt een beetje alsof je door een berm loopt (helaas zal ik dit gevoel vaker hebben), maar al snel komen we in een meer bosachtige omgeving zodra we in de buurt van Landgraaf komen. Onderweg komen we allerlei grappige dingetjes tegen, een beschilderd steentje met smile erop en bomen waar 'deurtjes' op zijn gemaakt. 

De eerste 'bergtop' die we overwinnen is de Wilhelmina-berg, gemaakt van een hoop restafval van de mijnen in dit gebied. Gelukkig zag Snowworld hier mogelijkheden en bouwden een indoor piste op de heuvel. Heb je toch nog wat aan je restafval. De berg is 225 meter boven NAP en hijgend, puffend en steunend kom ik boven. Okay mijn kuiten klapperen, maar op zich viel het me nog best mee. Echt mooi is het niet, dus snel lopen we verder. 

De route loopt verder richting Kerkrade door een mooi bos, met beekjes en langs kasteel Erenstein. Tot nu toe kan ik me prima vermaken, maar na Kerkrade gaat het mis. Uren lopen we door weilanden en velden met hoog gras. Echt kilometers. We gaan langs de Duitse grens en hier stoppen ook de route bordjes en moeten we vaak terugvallen op onze gps-app. Gijs heeft hiervoor GPX Viewer geïnstalleerd en die is best handig, vooral als je het boekje dat je speciaal hiervoor hebt aangeschaft straal bent vergeten. Onderweg zijn we een wandel-pro tegen gekomen die een aparte GPS bij zich had, maar de app van Gijs werkte beter. 

Ik vind er geen zak meer aan en dat vind ik heel kut. Ergens langs de randen van een veld, ongeveer op twee derde van de route geef ik aan dat ik dit niet helemaal voor me zag toen ik dit fantastische idee aan Gijs pitchte een half jaar terug. Als ik de filmpjes en foto's van andere wandelaars bekeek was het prachtig groen en bebost, maar dat is dus alleen het beginstuk. Gijs geeft gelukkig aan dat hij het ook echt heel saai vindt en we besluiten om morgen lekker ons eigen plan te trekken. 

Natuurlijk moet ik nog wel verder vandaag en het laatste stuk is hels. Nadat ik heb uitgesproken dat ik een quiter ben gaat alles zeer doen, mijn voeten vallen er bijna af en de tas wil ik het liefst in de fik steken. Na nog een paar uur proberen niet te klagen, maar overlopen van de klachten komen we bij de laatste summit van de dag: de Shneeberg. Deze heeft een hoogte van 257 meter maar is minder steil dan de Wilhelminaberg, dus veel makkelijker te doen. Ik had niet eens door dat we zo hoog geklommen waren. Hier zitten best wat mooie bosrijke stukjes, maar ook stukken waar het berm-gevoel weer terug keert. 

Vaals is in ieder geval in zicht, wat een opluchting. Ons verblijf ligt zo een beetje op de route. Ondertussen doet alles zo een pijn dat ik echt niet weet of ik morgen mijn bed nog uitkom. Echt die mensen die beweren dat het een geweldige route is die kunnen mijn rug op! Maar liever niet nu, ik ben al stuk...

Bij Hotel Vallis bellen we aan en worden ontvangen door een enorm vriendelijke man, waar we gelijk blij van worden. De kamer is perfect, volgens Gijs staat het zijn top 3! De schoenen gaan uit en we tellen onze blaren. De toppen van mijn kleine teentjes zijn verandert in 1 grote glazige blaar, gatver. Verder valt de schade op zich wel mee, maar ik ben kapot. Als ik mijn nek draai schiet de kramp er in. Lang leve wandelen met rugtas. Maar wat ik voortaan liefkozend de hel van 2021 zal noemen is voorbij. Ik neem een douche en fris we wat op.

Uitgeteld gaan we beneden in het restaurant Troje, dat van dezelfde eigenaar is, zitten en schuiven we champignons uit de oven, vegetarische pitta en een pizza naar binnen, terwijl we doods voor ons uitkijken. Ik kijk uit naar mijn bed en niet veel later zal ik heerlijk in dromenland zijn. Hopelijk hebben ze daar niet te veel weilanden, blijkbaar ga ik daar niet zo goed op. 

Okay na het drama van gisteren ben ik verbaast dat ik toch redelijk fit ben. Mijn kuiten doen wat zeer en zijn stijf, maar ik kom zonder problemen mijn bed uit. Blijk ik toch weer een beetje en drama queen te zijn (no shit). Voor vanavond hebben we een ander hotel geboekt in Gulpen, dus helaas moeten we uitchecken, maar we kunnen onze bagage hier wel achterlaten zodat we rugzakvrij het dorp en de omgeving kunnen verkennen. 

Bij de Albert Heijn even verderop slaan we een ontbijtje in en besluit toch om de derde 'summit', de Vaalserberg van 322 meter hoog , te gaan beklimmen en naar het drielandenpunt te gaan. Door een slingerend straatje dat al redelijk steil loopt stappen we omhoog en als we bij de bosrand zijn uitgekomen stoppen we om ons ontbijtje naar binnen te werken. Hmmm chocoladebroodjes. Het stuk wat volgt is mooi, bebost en mossig.  Boven maken we een stop bij restaurant WilhelminaToren. Volgens Buitenradar zal er zo een fikse bui overtrekken, maar hier kunnen we droog op het terras zitten en genieten van het uitzicht en een cappuccino. Ik heb zo geen spijt van ons besluit om de hike te stoppen! 

De regenbui is inderdaad best heftig. Het uitzicht verdwijnt en maakt plaats voor een grijze waas. Ik zou zeker niet geamuseerd zijn als ik deze plensbui op mijn kop had gehad tijdens het lopen. Nadat de wolken zijn vertrokken besluiten ook wij verder te gaan. We halen twee muntjes voor de Wilhelminatoren en een kruikje Drielanden-bitter. We bestijgen de toren nu het nog rustig is en op 34 meter hoogte lopen we over de glazen platen van de skywalk. Ik blijf er de kriebels van krijgen. We zien in de verte de Wilhelminaberg met de witte stalen constructie van Snowworld. Ook zien we mijn geliefde weilanden uitgestrekt voor ons liggen. Voordat ik last krijg van mijn nieuwe trauma's gaan we maar weer snel terug naar beneden. 

Via een drassig bospad lopen we richting het drielandenpunt, dat een paar honderd meter hiervandaan ligt. Maar eerst gaan we nog een biertje drinken bij café De Bokkenrijder. Nu we geen schema meer hebben wil ik daar optimaal gebruik van maken. 

Bij het drielandepunt is het druk, vooral veel rennende en krijsende kinderen. Ik ben hier nog nooit geweest en omdat iedereen in mijn omgeving hier vroeger als kind altijd heen is geweest vond ik dat het op mijn bucketlist moest komen. Heel fijn dat er weer eens iets kon worden afgestreept! Ik vind het leuk om ook dit soort kleine dingetjes op de lijst der lijsten te zetten en niet alleen de bungeejumpen bij de Niagara watervallen-achtige acties. Nadat we de steen bekeken hebben en natuurlijk even gehopt zijn naar Duitsland en België kan ik met een gerust hart verder.

Hier staat nog een toren, maar ik heb inmiddels wel genoeg van het uitzicht gezien en besluiten we deze kans te laten schieten. We lopen terug naar beneden en gaan naar het hotel om onze bagage te halen. De rugzak is nog best pijnlijk op mijn schouders, maar gelukkig is de bushalte niet veel verder. Daar stappen we op de bus naar een dorp verderop; Gulpen! 

Van Vaals naar Gulpen is maar een korte rit en voor we het weten staan we alweer op het busstation. Ik ben even gedesoriënteerd en heb mijn telefoon nodig om me de weg te wijzen, maar dan ineens staan we al voor Brasserie De Kroon, waar we een kamer hebben geboekt. Het is spitsuur bij het verblijf en de dame achter de bar geeft ons haastig de sleutel en laat ons de ingang zien. Helemaal bovenin het gebouw, zonder lift, mogen wij onze tassen neergooien. De trappetjes voelen krakkemikkig en zijn steil. Mijn arme kuiten gaan er niet helemaal mee akkoord, maar de kamer is prima. Alleen de wc... dat ding maakt een ongelooflijke herrie, ik schrik me elke keer de pleuris. Maar echt zo hard dat ik bijna tegen het plafond zit. 

Waar ik hier het meest naar heb uitgekeken is de Gulpener Bierbrouwerij. Daar tegenover zit namelijk een proeflokaal, ik hou zo van de sfeer bij dit soort locaties. Het Gulpener Proeflokaal is ook weer erg gezellig. In de tuin vinden we een plekje en ik denk dat ik hier blijf wonen. We bestellen een pils zodat we met een drankje rustig de uitgebreide kaart kunnen doornemen. We gaan voor het proeverijtje, met drie proefglaasjes en bijpassende kaasjes uit de omgeving. Het proeflokaal heeft een 25 miles-concept, wat ik wel heel vet vind. Dit houdt in dat er alleen lokale producten van binnen een straal van 40 kilometer (25 miles) gebruikt worden. 

Het proeverijtje bestaat uit (als ik het allemaal goed heb onthouden) een UR-weizen met geitenkaas uit Eysden. Hier gebeurt iets wonderlijks. Ik HAAT geitenkaas, intens, ik ga er van over mijn nek, het is walgelijk. Toch besluit ik om dit kaasje te proberen, het ziet er anders uit dan de kaasjes die ik gewend ben. Ik lust dit! En dat niet alleen, ik verorber bijna het hele kaasje! 

Vervolgens gaan we verder naar een Sterk Rogge Tripel met een rood schimmelige kaas. Nu ik dit noteer twijfel ik aan het biertje, aangezien deze een andere kleur lijkt te hebben dan op de site van Gulpener. Het meisje dat ons bediende had er niet erg veel zin in, ik heb nog nooit zo een trage serveerster meegemaakt. Maar gelukkig komen andere regelmatig vragen of alles nog naar wens is en geven ons iets meer uitleg over wat er op ons bordje ligt en maken het daarmee dubbel goed. Dit kaasje is ook heerlijk en ik ben helemaal in mijn nopjes. Het laatste is een IJsbock met IJsbockkaas. Het kaasje is top, maar het biertje vind ik iets minder lekker. 

Nat het proeverijtje ga ik over op de Korenwolf, wat ik al ken en een heel lekker biertje vind. We verorberen ook nog een schaaltje met paddestoelen van Zwamburg in bierbeslag. Ik zit hier zo vol van dat ik geen eten meer kan zien, maar Gijs gaat er helemaal voor en bestelt de vegaburger. Deze is reuzemachtig maar wel lekker. We blijven uiteindelijk veel te lang hangen en doen nog 1 laatste biertje bij ons hotel, voor we ons bedje inkruipen. Die nacht gaat het heftig onweren en we schrikken constant wakker van het geflitst en gedonder, dus echt een goede nachtrust krijgen we helaas niet. 

Ondanks het gedonder boven ons hoofd hebben we redelijk geslapen en zitten we 's ochtends vroeg aan het ontbijt bij Brasserie De Kroon. Door een foutje in het boeken had ik een nacht overgeslagen, waardoor we een extra nacht in Gulpen hebben waar ik nog geen hotel voor had geboekt. Gelukkig kwamen we daar op tijd achter en heb ik een nacht in een ander hotel kunnen boeken, De Kroon zat helaas al helemaal vol. We checken uit, laten dit verblijf achter ons en lopen 500 meter naar hotel Gulpen. Hier dumpen we onze tassen zodat we vrij kunnen rond dartelen. 

We besluiten de Gulperberg van 157 meter op te struinen. Daar zou een Mariabeeld staan. Online lees ik dat je deze unit in de wijde omgeving zou moeten zien, maar ik heb haar nog niet voorbij zien komen. Eenmaal boven blijkt het niet zo een gigantische vrouw als ik had verwacht en nu snap ik dat ik haar over het hoofd heb gezien. Sorry Maria! Het is al flink warm en we willen graag bij het restaurant Gulperberg hier op de heuvel wat drinken, maar dat ding gaat pas om 12 uur open, dus uitgedroogd gaan we verder. 

Als we even op een bankje zitten in de schaduw en genieten van het uitzicht komt de ene na de andere wielrenner voorbij. Ik weet niet waarom die mensen altijd zo moeten krijsen, maar het is wel een beetje hinderlijk. Opeens gooit één van de mannetjes zijn fiets in de berm en trekt een sprintje. Een paar seconden later hoor ik hem braken, altijd fijn. De bikkel stapt een paar minuten later weer op zijn fietsje en racete weg, ik weet niet of hij nu zo graag weer verder wilde of dat hij zich een beetje schaamde. 

We bakkeleien even over wat we met deze extra dag gaan doen en bekijken verschillende wandelroutes. We besluiten om via het plaatsje Partij naar Mechelen te lopen langs het riviertje de Geul. Het beginstuk bij Partij is wat vervelend, omdat ze daar bezig zijn met de wegen, waardoor het een blubberfestijn is, maar al snel loop je in de natuur. Het bruine water is niet echt aantrekkelijk, we hoopten dat we ergens pootje konden baden, maar dat zit er niet in. Het is hier wel heerlijk rustig, we komen amper andere mensen tegen. 

Niet lang daarna komen we een probleem tegen. Gigantische problemen, namelijk... ja serieus... koeien. Die dieren zien er zo lief en vriendelijk uit, tot je op een paar meter afstand bent. Dan blijken ze ineens reusachtig en niet die kleine schattige koetjes die je altijd vanuit de trein in het weiland ziet staan. Okay misschien ben ik wel echt een stadsmens. Met gevaar voor eigen leven passeren we de monsters, die ons aanstaren met hun woeste blik. Snel lopen we verder. 

Niet veel later komen we de volgende uitdaging tegen. Een van de toegangspoortjes is onbereikbaar door een grote plas blubber. Het heeft de laatste dagen veel geregend en er zijn zelfs hele straten vol water komen te staan. Mijn WhatsApp stroomde vol berichten met de vraag of wij ook al weg gespoeld waren, maar ondertussen scheen bij ons gewoon de zon. We klimmen na wat wikken en wegen over een hekje met prikkeldraad, waar ik natuurlijk achter blijf hangen in een charmante positie, maar de schade valt mee.  

We komen aan bij Mechelen en gaan zitten op het terrasje van Brasserie Charlemagne. Het is tijd voor een biertje! Mechelen ziet er uit als een schattig dorpje, vooral de hoeve is mooi (Hotel Hoeve de Plei). We vervolgen onze route langs meer weilanden (jeej...) en terug naar de Gulperberg. 

Vanaf de Gulperberg besluiten we toch om ook even naar Wittem te lopen. Daar staat een 'Chateau' en een klooster dat er vanaf een afstandje wel heel interessant uitziet. We lopen uiteraard via een weiland naar de autoweg en in de zinderende hitte langs deze weg naar het dorp. Ik hop even Klooster Wittem in om een fotootje te maken en Gijs blijft demonstratief buiten staan. Het wordt een heus pelgrimsoord genoemd, maar heel bijzonder vind ik het niet, dat zal vast aan mij liggen. 

Het lijkt mij wel tof om bij Chateau Wittem wat te gaan drinken en misschien wat te eten, maar als we daar aankomen lijkt het hermetisch afgesloten. Er staat wel dat je de intercom kunt gebruiken om je aan te melden, maar ik heb intercom-vrees, dus draaien we weer om. Bij café Oud Wittem mogen we wel zonder gedoe plaatsnemen en daar maken we gebruik van door een uitgebreide lunch te bestellen. Ik heb daarna geen zin om nog terug langs de saaie autoweg te lopen en we pakken de bus terug. In vijf minuten staan we weer op het busstation van Gulpen. We checken even in bij het hotel, zodat zij van onze bagage zijn verlost. 

Op de kamer onderzoek ik de mogelijkheden van vegetarisch of zelfs vegan eten in de buurt, maar na een menukaart of 10 te hebben bekeken kom ik alleen maar uit bij de snackbar. Daar heb ik niet zo een zin in, met tegenzin (dat is een leugen) gaan we weer naar het Gulpener Proeflokaal. Wat een straf! Tussen de slingerende hopplanten nemen we plaats aan één van de tafels in de tuin. We bestellen het Brouwersdiner, een driegangen menu die je ook vegetarisch kunt krijgen. Heel fijn! Daar krijg je natuurlijk ook bijpassende biertjes bij. 

Vooraf een salade, vervolgens de vegaburger en het toetje is echt goddelijk, mout-brownie met koffie-ijs. Echt fantastisch! De lucht betrekt en we besluiten nog een biertje in het hotel te drinken (en nog 1 en nog 1 en nog 1) voordat we in de bui terecht komen. Het was een goeie dag!

Het is tijd voor onze volgende bestemming: Valkenburg. Deze stond officieel niet op de planning. We zouden eigenlijk de Belgische grens over gaan en overnachten in een gehucht met de naam Sint-Martens-Voeren. Ik heb geprobeerd deze reservering aan te passen, omdat ik (voor het eerst) een fout in de planning heb gemaakt en we ergens een nacht te kort kwamen. Ik heb nooit meer een reactie gehad. Nadat we besloten niet verder te gaan met de Dutch Mountain Trail was het eigenlijk ook niet nodig om nog naar dit dorp af te dalen. In plaats daarvan besloten we om nog een keertje terug te gaan naar Valkenburg. 

Bepakt en bezakt verlaten we het hotel en lopen terug naar het busstation. Het is maar een kort stukje naar Valkenburg. We hebben deze keer een verblijf in het midden van de horecastraatjes, hotel Valkenhof. Het ziet er super gezellig uit, maar we kunnen helaas nog niet inchecken, we zijn wat vroeg. Eerst dumpen we de tassen achterin het restaurant en gaan op het terras zitten om een cappuccino te drinken.

Niet veel later is onze kamer klaar en kunnen we onze tassen dumpen. Het kamertje is klein maar fijn en oogt nieuw. Het is leuk ingericht en het bed ligt heerlijk!

 We blijven niet te lang hangen, maar gaan een rondje door het stadje lopen. Het weer zit niet echt mee, het is wat aan de gure kant. Maar niets vergeleken het drama dat Valkenburg nog staat te wachten. Het is een gek idee dat niet lang na ons verblijf de Geul hier overstroomd en zorgt voor een watersnoodramp. Vreselijk... 

We struinen door een park, gaan even kijken bij mijn favoriete huisje van Nederland, het Hans-en-Grietje huisje dat vlak bij het station ligt, lopen door het straatje met lindebomen, schieten wat foto's bij het waterrad en drinken her en der een biertje.

Tussendoor ben ik op zoek naar de muurschilderingen die overal te spotten zijn. Er zijn nog een aantal echt oude te vinden, maar de meeste zijn reconstructies van de oude schilderingen die opnieuw op andere gevels zijn aangebracht. Dit wordt gedaan door de stichting "Teekens aan de wand". 

Ondertussen begint het echt te regenen en schuilen we bij Proeflokaal Leeuw aan de Brug. Op het terras aan de zijkant van het gebouw kunnen we overdekt zitten. Aangezien het een proeflokaal is hebben we keuze uit een hoop verschillende biertjes. Het café dankt zijn naam aan het Leeuwbier van de Belgische brouwerij Haacht. Vroeger was het een echt Valkenburgs biertje, dat ook daar gebrouwen  werd, maar tegenwoordig wordt het dus in België gebrouwen. 

We kiezen voor het biertje Super 8 Flandrien, ook van brouwerij Haacht. Ik ben fan, het heeft een lekkere volle smaak, maar niets overheerst. Ook proberen we de Tongerlo Blond, uiteraard weer van brouwerij Haacht. Deze is ook lekker, maar ik ga hierna toch nog een keertje voor de Super 8 Flandrien, die bevalt me wel. 

Het weer blijft slecht, maar we besluiten op een ander terrasje te gaan zitten en wat te snacken, veel vega was er helaas niet bij Leeuw aan de Brug. In de Grootestraat gaan we was terrasjes af, kijken naar de mensen die in de stromende regen blijven schuifelen. Wij zitten prima onder de terrasverwarming.

We zien een plaquette aan de gevel van het museum Valkenburg  ter nagedachtenis aan de bokkenrijders, een bende of meerdere bendes die die op rooftocht door de provincie gingen periode tussen 1740-1798. Hiervoor werden een hoop mensen veroordeeld, wat waarschijnlijk totaal onterecht was, als de mensen maar een zondebok hadden. De geschiedenis van de bokkenrijders is fascinerend en  behoren tot het immaterieel cultureel erfgoed van Limburg (bron: Visit Zuid-Limburg). 

Die avond eten we bij restaurant La Casa, waar ze vegetarische tapas hebben. We hebben geluk en kunnen aan het laatste beschikbare tafeltje plaatsnemen. Een hoop mensen hebben minder geluk, dus ik zou zeker aanraden om ergens te reserveren als je al een restaurantje op het oog hebt. De tapas zijn echt ontzettend lekker en volgens mij heb ik het echt binnen vijf minuten weg gewerkt, ik heb echt schandalig zitten schransen. Heerlijk en ik zou dit restaurant dan ook zeker aanraden aan iedereen die naar Valkenburg afreist. 

Nadat ik me zo onfatsoenlijk heb volgepropt drinken we nog ergens wat en strompelen terug naar ons verblijf. Ondanks het lekkere bed slaap ik slecht, ik word regelmatig wakker, badend in het zweet. Ik geef de heftige aïoli-dampen de schuld die we uitademen. 

Na een dagje Valkenburg gaan we door naar Maastricht, onze eindbestemming voor deze tour door Zuid-Limburg. Door verhalen van een vriendin die Maastricht maar vond tegenvallen zag ik een beetje op tegen de twee dagen die we hier zouden gaan besteden. Wat als het nou echt zo een saaie stad is als zij vertelde... Ik kan gelijk al verklappen dat ik Maastricht echt een hele leuke stad vind, gezelligheid, vriendelijke mensen, mooie gebouwen, het bruist gewoon. 

Wederom is het maar een mini stukje om van Valkenburg naar Maastricht te komen en rond het middaguur staan we op het station. Ons verblijf ligt bij de Sint Servaasbrug, met uitzicht op de Maas.

Al van veraf zien we het oranje bordje van het EasyHotel Maastricht City Centre. We zijn weer wat te vroeg om te kunnen inchecken, dus proppen we onze bagage in één van de kluisjes en gaan op verkenning. 

Wat me opvalt in de straatjes van deze hoofdstad van de provincie Limburg zijn de gevelstenen die de oude gebouwen verrijken. Ik moet een beetje gniffelen om een nogal afzichtelijk beest die prijkt in de Boschstraat op een plakkaat gouden verf. Het is een soort, hoe zet ik dit netjes neer, special needs leeuw met een paardenstaart. Onder het dier staat de tekst IN DEN LUY PAERD, blijkbaar moet het een luipaard voostellen. Na wat research blijkt het mogelijk één van de oudste gevelsteentjes van de stad te zijn. 

De stichting Vrienden van Maastrichtse Gevelstenen (VMG) houdt zich bezig met deze muurdecoraties en heeft een website: Kijkeensnaarboven.nl waarop 250 stenen beschreven staan en waar je routes kunt vinden. Het is mooi om te zien dat mensen zich bezig houden met het opknappen en restaureren met dit stukje geschiedenis van de stad. Op de site heb ik ontdekt dat er ook een steen te vinden is met een eenhoorn, dus ik moet nog eens terug om deze te kunnen aanbidden. 

Op de Vrijthof, het grootste plein van Maastricht, strijken we neer voor een lunch. Dit is de eerste keer in deze vakantie dat ik me erg bewust ben van de coronamaatregelen. Er staat hekken en wandelrichtingen aangegeven, ook voelt het plein erg leeg. Ik heb het vermoeden dat het hier normaal veel levendiger zal zijn. Laten we hopen dat we hier weer van kunnen genieten wanneer ik terug kom voor mijn photoshoot met de Eenhoorn-gevelsteen. 

Rond het plein zijn maar liefst 38 rijksmonumenten te zien, maar je aandacht wordt waarschijnlijk gelijk getrokken door de kerkentweeling Sint-Servaas en Sint-Jan , althans dat was bij mij wel het geval. De Sint Janskerk springt gelijk in het oog met de rood geschilderde toren, maar wanneer ik beter kijk is de Sint-Servaasbasiliek ook prachtig om te zien. Bij de Sint Janskerk gluren we even naar binnen. Ik heb niet per se 'iets' met kerken of eigenlijk überhaupt niets met geloof, maar ze zijn vaak van binnen gewoon heel mooi, dus als de deur open staat wil ik nog wel eens een kijkje nemen. Uiteraard is het interieur van de kerk weer imposant, maar het kerkje in het Tsjechische Kutna Horá blijft toch bovenaan mijn lijstje staan. 

We lopen wat rond, drinken een biertje en besluiten daarna dat het tijd is om in te checken. De kamer is prima, basic en met zo een fijne awkward 'badkamertje' met toilet en douche met glazen wanden. Ik ben bijna 10 jaar samen met Gijs, maar toch vind ik het wel fijn om iets meer privacy te voelen als er gepoept moet worden. 

Onder de schaduw van de Onze-Lieve-Vrouwenkerk gaan we zitten bij Café Charlemagne om wat te eten en te drinken. Ze hebben een aantal lekkere biertjes en gelukkig ook aardig wat vegetarische opties zodat we wat kunnen snacken. Ik ben blij dat ik niet heb besloten om Maastricht uit onze plannen te schrappen, want ik vermaak me hier prima. 

Die avond eten we bij de Burgerfabriek op de Markt en werken een vegaburger weg, lekker hoor! Die avond sluiten we af met biertjes, want het is ten slotte onze op 1 na laatste avond, dat moet gevierd worden! 

Dag twee in het gezellige Maastricht en onze allerlaatste dag van deze trip :( We zijn al vroeg wakker en besluiten een andere kant van de stad te gaan verkennen. We wandelen naar de Sint Pietersberg, dat maar een klein eindje lopen is vanaf ons verblijf. Daar drinken we even een bakkie pleur en genieten van het uitzicht over de stad. We hebben weer eens enorm veel geluk met het weer en het zonnetje schijnt volop. In de verte prijken de torens van de tweeling kerken op de Vrijthof. 

We wandelen verder door het natuurgebied op de Sint-Pietersberg, waar je echt even buiten de drukke stad bent. Je kunt hier zelfs Oehoe's spotten als je geluk hebt. Uiteraard hebben deze dieren geen zin in het volle zonnetje, dus die zien wij helaas niet. Wij lopen door naar de ENCI-groeve, een kalksteengroeve die is opengesteld voor publiek. Een aantal organisaties, waaronder Natuurmonumenten, de Gemeente Maastricht en Provincie Limburg,  werken samen als de Stichting Ontikkelingsmaatschappij ENCI-gebied aan de ontwikkeling van het gebied en in de toekomst willen ze hier ook ruimte voor recreatie maken. Van wat ik heb begrepen zou je er ooit zelfs kunnen zwemmen. Dan kom ik zeker nog een keer terug!

Ik noemde het al, de ENCI-groeve, maar waar staat ENCI nou voor? Nou dat staat heel simpel voor Eerste Nederlandse Cement Industrie. Bijna 100 jaar hebben zij in de groeve bij Maastricht grondstoffen gewonnen voor het maken van cement. Een lange tijd waren zij de grootste werkgever van de regio. Vanaf half 2018 zijn zij gestopt met het winnen van mergel in deze groeve, maar al vanaf 1970 werden de werkzaamheden afgebouwd vanwege de belasting voor natuur en milieu. 

Tegenwoordig is de groeve open en je kunt hier een mooi stukje wandelen. Wij hebben gekozen om via het uitzichtplateau af te dalen, maar misschien is het handiger als je begint bij het informatiecentrum Châlet D'n Observant. Het uitzicht vanaf het plateau is gaaf, het water dat in de groeve staat is een aparte kleur turquoise en gecombineerd met de industriële gebouwen geeft dit een bijzonder effect. Ik vind het in ieder geval prachtig. 

Wanneer je de trappen afdaalt de groeve in kom je allerlei bordjes met informatie tegen. Elke keer wanneer je in een nieuwe bodemlaag terecht komt vertelt een bordje wat zich hier heeft afgespeeld. Wat voor levensvormen zijn hier gevonden? Wat speelde zich in deze periode af? Het vertelt onder andere dat hier 700 miljoen jaar geleden een subtropische oceaan was, met haaien, vissen en zelfs mosasauriërs, flinke zeedino's van zo een 18 meter lang. De nerd in mij is hier behoorlijk enthousiast over. Ik moet dan ook elk bordje bestuderen en we doen er een tijdje over om beneden te komen. 

Eenmaal beneden bekijken we de enorme uitgehakte openingen in de wand van kalksteen en slenteren over het grindpad naar het café bij het informatiecentrum. Het is hier heet! We hebben wel een biertje verdient. Vanaf het terras hebben we uitzicht op de industriële fabriek maar ook over het natuurgebied, wat natuurlijk een enorm contrast is.  

Nadat we een beetje zijn afgekoeld lopen we langs de Maas terug naar de stad. Dit is toch een iets langere wandeling dan we hadden verwacht, maar uiteindelijk staan we bij de Helpoort, wees gerust, dit is 'gewoon' een oude stadspoort van Maastricht, zo gek hebben we het niet gemaakt. De poort is de oudste bestaande stadspoort van Nederland en onderdeel geweest van de eerste stadsmuur van Maastricht. Het bouwwerk is waarschijnlijk rond 1230 gebouwd, echt een bizar idee dat het hier al bijna 800 jaar staat (bron: wikipedia!). 

Na een fotoshoot met de poort strijken we neer in een schattig straatje en verorberen een schaal nacho's. We struinen nog wat rond, lopen over de oude muur samen met een hele stoet andere toeristen en bekijken het Heksenstraatje. Ondanks dat mijn fantasie bij deze naam op hol slaat heeft het niets te maken met heksen, maar gaat het verhaal dat er een vent met de achternaam Hex hier een molen bezat. Een beetje jammer, maar nog steeds een toffe naam!

Die avond wil ik graag een patatje zoervleijs eten, maar aangezien ik geen lijken eet zoek ik een restaurant dat dit zonder dode dieren serveert. Dat kost gelukkig maar weinig moeite en wanneer we aankomen bij café Local aan de Markt hebben we weer eens geluk, we hebben een tafeltje op het terras weten te bemachtigen waar er best wat mensen te laat voor zijn. Het zuurvlees(vervanger) is fantastisch! Echt ga hierheen en neem dit gerecht! 

Omdat het onze laatste avond is gaan we van terrasje naar terrasje en vieren dat we ondanks corona toch vakantie hebben kunnen vieren, ook al is dit in eigen land. Ik heb het super leuk gehad (op de wandeling op de eerste dag na die tegenwoordig beter bekend staat als de hel van '21). Ik heb het altijd al gezegd, je hoeft niet per se ver weg te gaan om mooie dingen te zien, Nederland is ook leuk! 

Op een druilerige zondagmiddag gaan we met een groep vrienden naar Amsterdam. Eens niet om de beest uit te hangen (okay zo eindigde het misschien wel), maar voor een cultureel uitstapje. We gaan naar het museum STRAAT, dat ze volledig gewijd hebben aan streetart en graffiti. En ja daar is zeker een verschil tussen, zo heb ik ooit in Berlijn geleerd. 

Met de pont gaan we naar de NDSM-werf, waar ik dus serieus gewoon nog nooit geweest ben... Het is wat een gedoe met het scannen van alle QR-codes en tickets (€17,50 of €27,50 met gids en rondleiding), binnen moet je ook nog je mondkapje op, maar goed als we eenmaal in de grote industriële ruimte zijn die afgeladen is met gigantische kunstwerken is het allemaal de moeite waard. Er hangen echt prachtige werken, ik kan niet stoppen met foto's maken. 

Aan het eind van de rit kun je een drankje doen in het café, bijvoorbeeld een biertje van één van mijn favoriete brouwerijen De Eeuwige Jeugd. Hmmmm. Uiteraard is er nog een museumshop, maar de prijzen vond ik daar wel heeeeel erg hoog. Ik hou het maar bij mijn foto's als souvenirtje!

Eigenlijk hadden we hele andere plannen voor dit lange weekend, Barcelona, Dublin, Hamburg, echt van alles is er voorbij gekomen. Maar die prijzen... Niet normaal. Overal was de verdubbelaar overheen gegaan en daar had ik dus geen zin in. Dan toch maar in Nederland blijven en eens een dagje er op uit. Gijs heeft voor de Zaanse Schans gekozen, niet te ver weg en hij was er nog nooit geweest. 

De Zaanse Schans is eigenlijk een openlucht museum. Wikipedia zegt er het volgende over: "De Zaanse Schans is een in 1963 opgerichte historische Zaanse buurt in de gemeente Zaanstad met daarheen verplaatste rijksmonumentale houten gebouwen en industriemolens uit de Zaanstreek. In de loop der tijd is het aangevuld met diverse cultuurhistorische musea, ambachtswinkels en horeca". 

Vroeg pakken we de bus naar Amstelstation en vanaf daar de trein naar de Zaanse Schans. Wanneer we aankomen op het station komt een cacao walm ons tegemoet. Heerlijk! Ik zie de meisjes van Verkade al helemaal voor me, druk in de weer met koekjes en chocolade. Het is nu al druk om ons heel, een hele stroom toeristen gaat richting de Zaanse Schans. 

Al snel komen de bekende molentjes in beeld wanneer we in de buurt van de brug over het water komen. Ook hier staan plukjes toeristen druk foto's en selfies te maken van het typisch Hollandse tafereeltje. Ik sluit me er uiteraard bij aan en ram tig foto's op mijn memory card. 

Het weer is wat guur, vooral de wind en Gijs waait nu al uit zijn driekwartsbroek. Gelukkig komt af en toe het zonnetje ook tevoorschijn en het is vanaf het eerste moment al genieten in dit fotogenieke stukje Nederland. Overprikkeld door alle Zaanse schoon weet ik niet waar te beginnen. Ineens zie ik het Albert Heijn museumwinkeltje dat hier is nagebouwd. Super leuk! We wachten even tot de grootste horde toeristen weer naar buiten komt en stappen dan het donkere, ietwat muffe huisje binnen. Achter de toonbanken staat een charismatische oudere man, die de tijd van zijn leven lijkt te hebben. Ik verbeeld me dat hij hier al zijn hele leven aan het werk is en het nog steeds fantastisch goed naar zijn zin heeft. 

We struinen wat rond in de kleine ruimte, bekijken de antieke winkelwaren en gaan dan naar achteren. Daar is een ruimte ingericht die totaal is gewijd aan mijn lievelingsdrank. Nee deze keer geen bier, maar koffie! 

Omringd door 50 tinten groen wandelen we door de pittoreske straatjes. Ik erger me een klein beetje aan de toeristen die zich nogal asociaal gedragen. Ze banjeren door het gras en stampen door de perkjes. Het lijkt me vreselijk om hier te wonen. Ik ben überhaupt verrast dat hier mensen wonen, een beetje sullig misschien, maar ik dacht dat hier echt alleen maar winkels en kleine musea waren. Het is prachtig om in te wonen, maar die miljoenen toeristen in je achtertuin is toch wel een beetje een domper op je woongenot. 

Bij Zeepziederij Zaanse Schans gaan we naar binnen, vooral getriggerd door het feit dat ze adverteren met een bord waar 'Vegan zeep' op staat. De winkel ligt vol met zeepjes op basis van cacaoboter. Hier hebben ze eigenlijk twee Zaanse ambachten gecombineerd, die van het zeep maken (zieden) en van de cacaoboter productie. Stapels met heerlijk ruikende blokken zeep, voor elk doeleinde zijn hier uitgestald, zelfs een hondenzeepje is te koop om je harige viervoeter in een harig chocolaatje te laten ruiken. Alle zeepjes zijn met de hand gemaakt en ik kan het niet laten om er eentje te kopen. Souvenirtje nummer 1 is in de pocket. 

We zijn toe aan een drankje, want ondertussen zijn er hele bussen vol toeristen aangekomen die zorgen voor nogal wat opstoppingen. We strijken neer bij de Tweekoppige Phoenix, die ook op mijn Zaanse To-do-list stond. Het is een distilleerderij met proeflokaal en ze verkopen er allerlei lekkere drankjes. Wij starten met een lokaal Zaans biertje; een ipa van brouwerij Breugem met de naam Manhug. Heerlijk! Ook Gijs, die niet zo van de ipa's is, kan deze wel waarderen. 

Terwijl we aan het genieten zijn van ons biertje zitten we te kijken naar twee eendjes die het terras onveilig aan het maken zijn. Plotseling roept Gijs "LEGT IE NOU EEN EI?!?!?!". Rollend met mijn ogen kijk ik naar de eend, die gaat daar toch niet zomaar midden op een terras een ei leggen maffe vent. Maar toch wel... een glanzend wit ei, op de tegels bij een van de tafeltjes. Hoogtepunt van de dag! De bediening van de Tweekoppige Phoenix ondernemen gelijk actie en zetten een bord over het ei om het te beschermen. 

Voordat we verder gaan met onze rebelse dag op de Zaanse Schans gaat we uiteraard nog even naar binnen bij de Tweekoppige Phoenix om te kijken wat voor drankjes ze te koop hebben. Gijs heeft al snel een oude jenever uitgekozen. Daarmee hebben we souvenirtje nummer 2 ook te pakken. Zelfs ik lust deze! 

We lopen langs het Zaanse Museum, waarvan ik het ontwerp niet zo goed begrijp. Tussen alle typische houten huisjes staat ineens een nogal "modern" gevaarte. Dit is ook de locatie waar alle bussen hun toeristen laden en lossen, dus we rennen hier snel voorbij. Achter het museum staat een uitkijktoren die we natuurlijk moeten beklimmen. Het uitzicht is tof, maar het is hier zo midden in de weilanden wel ontzettend guur, dus lang blijven we niet rondhangen. 

Het is inmiddels weer wat rustiger, blijkbaar was het net even aankomst-spitsuur. Ik duik een souvenirwinkeltje in om een miniatuurtje te kopen voor mijn kneuterige verzameling: Souvenirtje nummer 3! We liepen er net al langs, de nogal Instagramwaardige klompenmakerij. Buiten aan de wand hangen collecties kleurrijke houten klompen, een soort Zaanse Streetart. Dit is natuurlijk de spot voor selfies en met een beetje ellebogenwerk kunnen we wat foto's maken (later was het hier een stuk rustiger, dus we waren hier ook gewoon op het verkeerde moment). Ik wil hier ook even binnenkijken, er is een gallerij te vinden met informatie over de evolutie van de klomp. Erg leuk om te zien! Ik krijg zin om zelf een klomp te pimpen! 

Na de klompenmaker gaan we naar de kaasmaker. Gijs vindt dit niet zo prettig, er staat opgezette dieren en de mensen zijn vervelend. Hier blijven we niet zo lang ronddwalen. 

We struinen nog wat verder langs het water met de molentjes. We gaan hier niet naar binnen, de toegangsprijs vind ik nogal hoog. Vijf euro per molen. Je kunt ook een Zaanse Schans kaart kopen voor €23,50. Hiermee heb je toegang tot alle musea molens en ook de Verkade Experience (nooit van gehoord). Wij hebben het ondertussen wel weer een beetje gehad, het is koud en guur. We bekijken een aantal molentjes, maken nog wat foto's en houden het dan toch voor gezien. 

Aan de overkant van het water gaan we zitten bij Proeflokaal De Kruis, ik zeg het niet snel, maar ik vind dit nogal teleurstellend. Je noemt jezelf een proeflokaal met Heineken als meest lokale biertje. In principe klopt dit natuurlijk, maar ik heb toch andere verwachtingen als ik naar een proeflokaal ga. We kiezen dan maar voor een Skuumkoppe en gaan daarna snel weer weg. Wel gek, want als ik op hun site kijk dan zie ik ook Brouwerij T'IJ... maar die kregen wij niet als optie. 

Gelukkig heeft Google al snel een andere optie voor me uitgezocht; Brouwerij Hoop niet veel verderop. Vol nieuwe hoop lopen we erheen en deze keer zijn we niet teleurgesteld. Het is een leuke brouwerij met (ook best belangrijk) een hoop lekkere biertjes. 

We gaan voor een proeverij met vier glaasjes bier. We krijgen de US Lager, Queen Bee(r), Vienna Lager en Anker. Ik heb al dagen zin in een kroket, dus als ik zie dat ze een vegan versie op het menu hebben staan is de keuze snel gemaakt. Lekker pittige Zaanse Mosterd erbij en het toeristische uitje in eigen land is compleet. Omdat we hier wel chill zitten bestellen we nog een Dry White om het af te leren. 

Voor we de trein pakken lopen we nog iets verder door om wat foto's te nemen van de molentjes vanaf de andere kant van het water. We pakken de trein naar Muiderpoort en strijken neer op het terras van De Eeuwige Jeugd. Hier sluiten we de dag af met wat Gleuvenglijders en een portie loaded fries...hmmmmm. 

Het is eindelijk zo ver, onze Tv-tas Tour gaat beginnen. Alles is gekocht en bij elkaar verzamelt, maar toch zijn we langer bezig dan verwacht met de laatste dingetjes bij elkaar rapen. Uiteraard heb ik weer eens moeite met het achterlaten van de poezenbeesten. We hebben besloten dit keer het kattenluik open te laten, in plaats van ze binnen op te sluiten. Ik vond het een moeilijke beslissing, maar ze hebben elke vakantie zo veel stress van het binnen blijven dat dit de katvriendelijkere keuze is. Binnen zijn ze ook niet altijd veilig, dat hebben we al eens ondervonden toen we thuis kwamen bij een kat met een ontwrichte kaak omdat ze van de trap gevallen was... 

Maar goed, even de nare kattenverhalen aan de kant. Rond kwart over negen zijn onze fietsen bepakt, katten geknuffeld en zijn we klaar voor vertrek. Ik moet even wennen aan de zware fietstassen, maar het is goed te doen. Vanaf Almere-Haven racen we naar het centrum om de trein te pakken. Als we op het perron staan te wachten komen er langzaam steeds meer fietsen bij. Ik krijg er stress van, als er te veel fietsen de trein in willen kan het zo zijn dat we een trein voorbij moeten laten gaan. 

We hebben geluk, voorin de trein is er nog ruimte. We verjagen de energieke roedel kinderen die met hun vader onderweg is naar Nemo en parkeren de zware fietsen in de coupé. Ik ben blij dat we mee konden, maar ik sta wel erg ongelukkig en ga een aantal keren bijna op mijn muil. Bij Amsterdam Centraal moeten we er weer uit. 

Wat me opvalt is dat er 2 type mensen rondlopen. De eerste enorm behulpzaam, helpt mee je fiets de trein in of uit te tillen en springt haast aan de kant om je er langs te laten. De tweede kijkt dwars door je heen, ziet je niet en lijkt zelfs extra moeite te doen om het je lastiger te maken. Met zo een zwaar bepakte fiets is manoeuvreren niet bepaalt gemakkelijk en we moeten het perron over slalommen om de type 2 mensen te ontwijken. 

De eerste lift op Amsterdam Centraal is kapot, zucht. We hebben een kwartier, maar toch haasten we ons naar de tweede lift. Deze blijkt te klein voor de fietsen! Wat een ongein! Gijs hijst de loodzware fietsen de trap af en bij het volgende perron duwen we de krengen weer omhoog. Nu al badend in het zweet wachten we op de trein naar Den Helder. 

Als we de trein in willen gaan stormen er een paar wielrenners met hun fietsjes zo voor onze neus de fietscoupé in. Voor mij het bewijs dat zij vallen onder het type 2 mens, wat asociaal! Eigenlijk passen onze fietsen er nu niet meer bij. Maar eigenwijs gaan we toch de trein in en parkeren ze ontzettend in de weg in het gangpad. Wanneer we net wegrijden van Amsterdam Centraal verschijnt de conductrice. 

"Uhm dit kan niet hè!" zegt ze voorzichtig. Gijs probeert ons nog te redden, maar helaas, we moeten de fietsen verplaatsen. Ik kom nog met het ontzettend snuggere idee om ze door de trein te rijden naar een andere ruimte, maar ik wordt keihard uitgelachen. Op station Sloterdijk moeten we de trein uit en zien we de conductrice bij een andere wagon naar ons zwaaien. Hobbelend rennen we naar de andere fietscoupé, die we eerder niet hadden gezien. 

Met wat geweld tillen we die fietsen weer naar binnen, ondertussen voel ik me wat belabberd. Ik heb nog niet gegeten en heb het bloedheet. Bij Alkmaar eet ik bij de deur een van de broodjes met ei die ik heb meegenomen om de andere passagiers niet tot last te zijn. Dan ineens zie ik een mededeling op het bord staan...

We zijn gecanceld. Ik denk nog even dat het een foutje is, omdat we hier in de trein nog niets over hebben gehoord, maar na een minuut of vijf horen we de vriendelijke conductrice over de speakers. "Door een nog onbekende reden rijdt deze trein niet verder, we verzoeken u vriendelijk de trein te verlaten". Super vaag! Maar goed, daar staan we weer op het perron en google ik snel wat onze beste optie is. Fietsen naar Den Helder is nog twee uur, dat is me te lang. Dan maar kijken waar de storing zit. Er blijkt een kapotte brug te zijn tussen Alkmaar en Heerhugowaard. Vanaf Heerhugowaard rijden de treinen weer 'normaal' en het is maar 7 kilometer fietsen. Anders moeten we dik twee uur wachten tot ze de storing eventueel verholpen hebben. Dan maar fietsen. 

Het is best een mooi stukje zo door Noord-Holland. Door de bossen en veel schattige huisjes aan het water. Wanneer we bij Heerhugowaard zijn hebben we geluk, er staat al een trein klaar. Gijs wordt onthaalt als een echte VIP. "Zag ik jullie niet uitstappen bij Alkmaar?" vraagt een vrouwtje die uit een bus stapt. "Ja, ik herken hem aan zijn tattoo's!". 

Deze keer hebben we een coupé voor onszelf en is het tijd voor een biertje! Niet heel veel later staan we op het station van Den Helder en fietsen we naar de TESO haven. Ondertussen is het al flink warm geworden, we hebben echt geluk met het weer als je dat vergelijkt met de afgelopen weken. Ik was echt bang dat we non-stop regen zouden krijgen... 

Bij de haven kopen we een kaartje voor ons en onze fietsjes en hebben weer geluk. De boot arriveert een paar minuten na ons en we kunnen bijna direct aan boord. 

Als dolle stieren parkeren we de fietsen en stormen we de trap op naar de salon waar we Skuumkoppe biertjes halen. Vervolgens trekken we een sprintje naar het dek, om daar in het zonnetje tussen de medepassagiers en uiteraard de kudde meevliegende meeuwen te genieten van de overtocht. 

Vanaf de haven op Texel in Den Hoorn stappen we weer op de fiets. We crossen het halve eiland over op weg naar De Koog, waar onze camping voor de komende nachten zit. Het is een mooi stuk, maar helaas langs de autoweg. Toch blijf ik het landschap prachtig vinden. We zijn in een goede stemming, al met al is de tocht goed verlopen. Dan zien we ook een grote roofvogel (iets van een buizerd ofzo). Gijs roept: "Niet poepen hè!", als het dier vlak bij ons vliegt. Ik zweer het, hij laat toch een gigantische flats vallen! Gelukkig zijn wij niet het doelwit of hij heeft zijn doel totaal gemist, dat kan ook, maar hilarisch is het wel. 

Bij camping Kogerstrand checken we in en worden via een totaal onlogische route (eenrichtingsverkeer) naar onze tentplek gewezen. We zijn hier al vaker geweest en het is een prachtige camping met mooie duinplekjes. Alleen blijkt onze plek een kuil vol zand. Ik ben een beetje pissig en ben de receptie al aan het bellen als Gijs me zegt dat het wel prima is zo. 

Briesend hang ik op en gaan we de tent opzetten. Na een paar minuten is de temper tantrum voorbij en staat onze tent op een redelijk rustig en verborgen plekje in de duinen. Misschien valt het allemaal inderdaad wel mee. 

Ik besluit dat het tijd is voor meer bier en achter de duinen bij ons plekje zit Beach Club Texel, dus logisch dat we daar even neerstrijken toch? Zoals verwacht schrikken we ons rot van de prijzen die ze hanteren, maar dat wisten we nog wel van onze vorige vakantie in Nederland; De Dutch Mountain Fail. 

Na ons openingsbiertje (op het eiland dan) fietsen we naar de Jumbo in het dorp verderop en slaan voorraden in. Gijs koopt een flesje likeur, deze keer Tesseltje. Heel leuk allemaal, maar ik vind het eigenlijk allemaal hetzelfde smaken (sorry). 

Nadat we de voorraden naar ons stoffen huis in de kuil hebben gebracht lopen we een stuk over het strand naar Paal 19. Deze is nog even een tikkeltje duurder dan de vorige strandtent, maar het is ten slotte de eerste avond dus het moet kunnen. Een half dozijn paddenstoelen bitterballen, een karig kaasplankje en 2 biertjes voor €40, aiii. Ik vind het maar heftig. 

Omdat ik best laat gegeten heb (bij de tent pas mijn overige broodjes verorbert) en natuurlijk bij Paal 19 heb zitten schransen besluiten we niet 'uit eten' te gaan. We drinken nog wat biertjes in het dorp bij De Kuip, waar net een heftig geëmotioneerde potentiële klant wegloopt "Ik ga hier echt niet zitten, ik ben een Ajacied, het heet hier De Kuip!" roept hij half hysterisch en loopt dramatisch weg. We sluiten onze eerste dag af bij de tent met wat biertjes en slokjes Tesseltje likeur.

Zooooooooo wat heb ik rottig geslapen. De zandkuil ligt helaas niet zo lekker, ik lig op een schuin stuk en rol de hele tent door. En dat terwijl Gijs gisteren nog met zijn slipper de boel heeft proberen te egaliseren. Dan ben ik gisteren ook nog eens door mijn rug gegaan en weet ik niet hoe ik moet liggen zonder dat er tranen in mijn ogen springen.

Ik zit dus vrij vroeg buiten de tent ga ik in het zonnetje zitten en lees verder in Nala's World van Dean Nicholson. Geweldig boek, over een dude die tijdens zijn wereldreis op de fiets een kitten tegen komt en die met hem verder reist. Volg ze op instragram, nu meteen!

Na een uurtje fikt de zon al behoorlijk en kruip ik toch nog even terug de tent in om nog een tukkie te doen in de hoop dat ik me daarna wat fitter voel. Na veel rollen en draaien ga ik er weer uit. Als ik een half uurtje heb geslapen is het veel, zucht... Gelukkig gaat Gijs koffie zetten en een eitje bakken! Dat maakt het leven al een stuk beter! Ik zie de voordelen van het kamperen wel in hoor, geen uren struinen om te kijken wat en waar we gaan eten, gewoon lekker bij de tent en daarna klaar om te gaan.

Uiteraard weer later dan gepland (we zouden eens op tijd vertrekken) stappen we op de fiets. We willen als eerst naar de fotogenieke vuurtoren aan de noordkant van het eiland. Het is een mooie route door de "ongerepte" Texelse duinen. Het zijn verschillende natuurparken die eigenlijk in elkaar overlopen. De kleuren zijn prachtig. Ik heb hier op de Waddeneilanden altijd snel het gevoel dat ik echt "ergens anders" ben. 

Al snel komen we wat harige vrienden tegen, een stelletje langharige koeien en ze zijn zo vreselijk schattig. Uiteraard volgt er een photoshoot met de dieren voor we verder kunnen gaan fietsen. 

Het is zo een 12 kilometer fietsen naar de vuurtoren en tussendoor moeten we een paar keer stoppen om foto's te maken van de prachtige omgeving. Maar al vrij snel zien we de rode vuurtoren al in de verte opdoemen. 

We zetten de fietsen neer en lopen verder naar de toegangsweg tot de vuurtoren. Ze zijn begonnen met de bouw van de toren in 1863 en deze is in 1864 in gebruik genomen om schepen veilig door het Eierlandse gat (de 'ruimte' tussen Texel en Vlieland) te loodsen. In de Tweede Wereldoorlog raakte hij beschadigt tijdens de Georgische opstand en moest gerestaureerd worden. Nu pronkt hij weer op het noordelijkste puntje van het eiland (bron: wikipedia). 

Uiteraard zijn we niet de enige bezoekers voor de vuurtoren. Maar wij hoeven niet naar binnen, de voet bereiken is voldoende. Ik kom hier namelijk om weer eens een beetje as van mijn moeder de dumpen. Ze ligt al ergens op Texel, maar ik weet zeker dat ze dit een mooiere locatie zou vinden. Uit mijn tas haal ik heel eerbiedig de muesli-koker waar ik de as in mee heb genomen en strooi wat uit. Na deze illegale asdumping is het tijd voor een biertje.

Bij de strandtent gaan we zitten, ondanks de waarschuwingen van een medewerker dat het er hard waait. We zijn zo eigenwijs. Ondertussen waai ik bijna het terras af, maar blijf stug zitten. We houden het wel bij 1 biertje voor we verder willen gaan fietsen naar Oudeschild, een ander plaatsje op het eiland. 

Wanneer we op de fiets willen stappen blijkt mijn achterband lek te zijn. Super kut! We waren al laat vandaag, maar dit verpest mijn hele planning. Ik heb namelijk heel obsessief een draaiboek zitten uitwerken voor deze vakantie en ik was vanmorgen al cranky omdat dag 1 en nu de ochtend van dag 2 niet verliepen zoals ik had gewild. Pissig pompen we de band op en racen we zo snel mogelijk terug naar de camping. Tussendoor moeten we nog een paar keer stoppen om de band op te pompen, gelukkig is deze niet dusdanig lek dat hij gelijk alle lucht er weer uit blaast, maar kunnen we best wat kilometers vooruit voor we weer moeten stoppen. 

Ik baal wel als een stekker, maar over het algemeen duurt dat bij mij niet zo lang. Wanneer we in De Koog aankomen duiken we de Jumbo maar weer in en halen drankjes en iets te eten voor vanavond. We scoren een voor ons nieuw biertje, de Strandstruner van brouwerij Tesselaar. Ik vind hem heerlijk! Eind goed al goed, morgen weer een nieuwe dag! Hopelijk slaap ik wat beter dan afgelopen nacht..

Gelukkig ben ik iets frisser en fruitiger dan gisteren en we zitten redelijk vroeg aan de koffie en ontbijt bij de tent. Vandaag lijkt het iets bewolkter te zijn, met wat wind, maar de lucht wordt al snel weer helder blauw. 

We sleuren mijn fiets naar de fietsenmaker in De Koog. De eerste heeft geen tijd voor een lekke band, de volgende (Van Der Linde) gelukkig wel. We laten mijn fijne fietsje achter en huren twee nieuwe fietsen. Waarom we voor Gijs ook een fiets huren is me eigenlijk een raadsel, maar hij wilde ook per se een huurfiets... 

Al snel zijn we dan toch onderweg. Onze eerste stop van de dag is het Maritiem en Juttersmuseum Flora. Eindelijk! Deze staat al vanaf mijn eerste bezoek aan Texel op mijn to-do-list, maar telkens kwam het er niet van.  Bij aankomst alleen al ziet het er fantastisch en kleurrijk uit, en dan ben je nog niet eens binnen! 

We struinen over het terrein, tussen de ankers, duizenden boeien, scheepjes op het droge en een reddingscapsule. Ik kan niet stoppen met foto's maken en langzaam struinen we het terrein over. 

Vooral de verzamelingen vind ik mooi om te zien. De tig dikke touwen bij elkaar, de gekleurde helmpjes in rijen opgehangen en natuurlijk de boom die vol met kleurige boeien hangt. 

Op het terras lassen we een pauze in en genieten van een Eilandkriebel biertje, ook weer van brouwerij Tesselaar. Ook dit biertje valt goed in de smaak. Sowieso is de sfeer hier op het terras heel fijn, zo tussen alle gejutte spullen. Ze zouden meer van dit soort terrassen moeten hebben in plaats van alle fancy strandtenten die we tegen zijn gekomen. 

De binnenruimtes zijn ook weer fascinerend, tot aan de nok gevuld met spullen die zijn aangespoeld op het strand. Je wordt je hier ook wel weer heel bewust van de troep die we met zijn allen maken. Nu probeer ik daar sowieso al bewust mee om te gaan, maar als ik kijk wat ik in de afgelopen dagen al aan plastic weg heb gegooid word ik wel een beetje droevig. 

We zien rekken vol flesjes en blikken, torens van handschoenen en bakken vol aanstekers voorbij komen. Ik krijg er gewoon zin van om weer eens een rondje zwerfvuil te gaan prikken! 

Al met al vind ik het echt een boeiend museum en zeker een aanrader voor wanneer je eens op Texel bent! Wij stappen weer op de fiets, we hebben de Texels Brouwerij op ons lijstje staan. Ik trap me een ongeluk op de huurfiets en moet een paar keer stoppen om het zadel te verstellen. Ik ben dan ook blij wanneer ik de brouwerij zie opdoemen. Maar wanneer we onze fietsen willen parkeren blijkt het gesloten te zijn. Zucht, ik heb weer eens niet goed gekeken. Snel kijken we of de andere brouwerij, Tesselaar, wel open is. Daar zouden we daarna naartoe gaan. Uiteraard is ook deze vandaag dicht. Lekker knudde gepland dit weer. 

Dan maar door naar Oude Schild, daar is nog een museum waar ik wel graag heen zou willen. Kaap Skil is geweid aan de (zee)geschiedenis van Texel. Je zou denken dat ik wel even had gecheckt of dit wel open is, maar nee we fietsen uiteraard weer voor niets naar het dorp, ook dit is gesloten. Wat een dwaas! 

Met dikke wind tegen fietsen we terug naar Den Burg en gaan zitten bij Gastro Pub Mans. We eten wat en proberen weer wat nieuwe biertjes uit om het leed van alle gesloten toko's op mijn to-do-list te verzachten. 

Als het terras steeds leger raakt en wij zo een beetje de enige overblijvers zijn gaan we maar eens terug naar De Koog. Daar komen we per toeval terecht bij een super leuk restaurantje, Burgers, Beers & Blues. Eigenlijk willen we alleen wat drinken, maar we besluiten te blijven eten. Ik ga voor de nacho's en vega sheppards pie. Gijs natuurlijk voor de burger. 

Ondanks alle kneuzenbeurten van vandaag ben ik blij dat we bij het juttersmuseum zijn geweest, lekker gehangen hebben in Den Burg en dan nog de dag fijn afgesloten bij Burgers, Beers & Blues. Morgen is het verhuisdag en gaan we Texel verruilen voor Vlieland. Daar ben ik nog niet eerder geweest en ik heb er heel veel zin in!

Het is vandaag verhuisdag! We gaan Texel verlaten en voor het eerst naar het Vlieland, ik ben heel benieuwd om dit voor mij onbekende eiland te gaan bewonderen. Verrassend genoeg zijn we weer aan de late kant. We pakken de boel in en vragen bij de receptie of we onze troep daar even mogen stallen. Geen probleem, dus dat is mooi! 

We gaan voor een cappuccino naar Beach Club Texel om even rustig wakker te worden en lopen daarna een stuk over het strand. Dan vinden we het tijd om de huurfietsen terug te brengen en mijn gerepareerde stalen ros weer op te halen. Wat ben ik blij met mijn eigen fiets! Ik heb nog steeds last van mijn knieën van het huurbarrel...

Bij de camping gooien we al onze tassen weer op de fietsen en gaan onderweg naar De Cocksdorp, maar nemen wel even een andere route dan naar de vuurtoren eergisteren. 

Na een korte lunchpauze vlak voor Cocksdorp fietsen we over een super mooi stukje aan de noordkant van het eiland. Zie het filmpje hierboven.

We komen aan bij de Noorman, hiervandaan vertrekken we met de waddenveer "De Vriendschap" aan het eind van de middag naar Vlieland. Maar zo ver is het nog niet... we hebben nog wel even. We lopen naar strandtent Kaap Noord om daar wat te gaan drinken. We blijken niet de enige met dat idee. Er staat serieus een rij voor de ingang naar het terras. We draaien abrupt weer om en gaan terug om bij de Noorman te wachten. 

We zien steeds meer mensen aankomen en iedereen wordt enthousiast en vriendelijk ontvangen. Heel leuk om te zien hoeveel plezier de mensen die hier werken hebben. Deze boot voert trouwens ook dagtochtjes uit. Ze varen 's ochtends mensen naar Vlieland en halen die 's avonds weer op. Ook kun je zeehondentochten boeken. Alleen aan het eind van de middag kun je een enkeltje Vlieland met fiets boeken, dan gaan ze de dagjesmensen weer ophalen. 

Om kwart voor vijf kunnen we aan boord. En dan wel via het meest fotogenieke (ik gebruik dit woord echt te vaak) steigertje van de Waddeneilanden. Instagramwaardig... 

Nee het is echt een mooi ding, wel wat smal als je er met je fietsen en daarop de bagage naar de boot wilt lopen, maar ik heb het overleeft. Zonder brokken te maken! Eenmaal aan boord genieten we nog even van het uitzicht als de laatste passagiers komen aanhobbelen. Om 17:15 uur vertrekken we. Het is een prachtig stuk varen, eerst langs de kust van Texel, met op de noordpunt nog even de Eierland vuurtoren.

Dan varen we door het zeegat tussen de twee eilanden. Daar spotten we nog even een zeehond, wat wil je nog meer? Nou een Skuumkoppe zou er wel ingaan! En uiteraard wordt in deze behoefte voorzien. Dus neem losgeld mee als je deze overtocht gaat maken, ik denk dat dit het beste uitzicht is om dit biertje bij te drinken! 

Met een dreun worden we het strand op gevaren, zo dicht mogelijk bij de kust om maar met droge voeten uit te kunnen stappen. In de verte zien we de Vliehors-expres al aankomen. Het gele gevaarte komt ons ophalen uit de Sahara van het noorden, zoals ze deze zandvlakte van 20 vierkante kilometer ook wel noemen. Het is bizar om te zien, alsof je ineens in een woestijn terecht bent gekomen... 

De Vliehors-expres zit in bij het ticket dat we gekocht hebben voor de overtocht. Maar later kwam ik erachter dat zij ook verschillende andere tochten aanbieden, zoals een avond theater bij één van de drenkelingenhuisjes die hier te vinden zijn. Maar goed, daarvoor is de truck nu niet hier. Nu worden hier de dagjesmensen opgepikt en wij gedropt. 

Van De Vriendschap afkomen is nog een flinke onderneming. Ik moet met de loodzware fiets een steile stalen helling beklimmen, heftig, maar met wat hulp van de medepassagiers lukt het en ook nog eens met droge voeten. Als ook Gijs veilig op Vlieland is geland spot hij het gedicht dat door grote wielen van de Vliehors-expres in het zand achtergelaten worden. Super tof! Het gedicht is 7 meter lang en overal op de stranden kom je het tegen. 

In de truck worden de banken die er normaal in staan aan de kant geschoven om plaats te maken voor de tig fietsen die we hebben meegenomen van Texel. Uiteindelijk zitten we opgepropt tussen alle rijwielen in de wagen, sommige mensen moeten staan aan de achterkant. We krijgen nog een korte intro van weer iemand die veel plezier lijkt te hebben in hetgeen wat ie doet. Heerlijk! 

Dan crossen we in het gele gevaarte de woestijn door. Het heeft echt iets bizars. Misschien ook omdat dit ooit gewoon West-Vlieland is geweest, een tweede dorp op het eiland dat in een storm is weggevaagd van de kaart. Tegenwoordig wordt de vlakte gebruikt door luchtmachten om te oefenen met het droppen van bommen.

Dan is het tijd om de duinen over te gaan. De bestuurder had ons gewaarschuwd dat de fietsen dan nog wel eens hebben om terug te willen keren naar Texel. Wat angstvallig houden we alles in bedwang, maar het valt 100% mee. We zijn zo de duin over en stoppen bij het Posthuys. Aangezien wij als eerste in de wagen zaten, kunnen we er nu pas als laatste uit. Snel fietsen we naar onze camping voor de komende dagen: De Lange Paal. 

Wanneer we aankomen bij de camping moeten we inchecken via een automaat. Nog nooit gezien, maar super handig! Het is echt een fantastische camping, precies wat we wilden. Het is er heerlijk rustig. Het toiletgebouw (en eigenlijk alles op de camping) wordt bewoond door zwaluwen. Ze zoeven je om de oren in de open "tunnel" van het gebouw. Langs de randen zitten de nestjes met daarin krijsende kleintjes. Zo ga je van een kuil in de duinen naar een plek waar je staat af te wassen tussen de zwaluwen. 

Snel gooien we de tent neer en fietsen door naar Oost-Vlieland. We rammelen ondertussen. We fietsen over de dijk naar restaurant Zeezicht. Na een broodplankje gaan we allebei voor de curry met lokale producten. Het idee is leuk, maar er had wel wat meer smaak aan mogen zitten. Na het eten sluiten we de dag af met een biertje van Fortuna Vlieland bij 't Praethuys. Mijn eerste indruk van Vlieland is een goede, ik vond de reis er naartoe veel leuker dan verwacht. De natuur lijkt hier op nummer 1 te staan, ook door het feit dat hier geen auto's van buiten het eiland komen. Ik moet wel wennen aan deze rust, dan met name de rust in de avond. Rond een uurtje of 10 is alles gewoon uitgestorven... 

Eindelijk zijn we eens vroeg opgestaan! Dat doet Vlieland dus met je... We stappen op de fiets na een douche tussen de zwaluwen en kopen de supermarkt leeg. Tussen de geurige duinplantjes eten we op ons gemak ons ontbijt, heerlijk kneuterig. Het is hier echt prachtig, ik bedoel Texel heeft ook z'n charmes, maar dit is toch echt een ander verhaal. Het voelt hier authentieker, natuurlijker ofzo. 

Na het ontbijt fietsen we door naar het strand. Met zicht op Terschelling wandelen we tussen de scholeksters en meeuwen. Even uitwaaien in de zilte zeelucht op dit kleine eilandje. Bij Strandtent Oost strijken we even neer voor een biertje en luisteren naar de kibbelende rokers en niet-rokers over wie waar zou mogen zitten. Genieten dit! 

We fietsen verder door de Vlielandse wildernis, door de kleurige stuikjes met verscholen fazanten en her en der een wilde kamperfoelie. Dan een stuk door het aangelegde bos, waardoor het eiland geen zandplaat meer is, maar leefbaar geworden. 

Uiteindelijk belanden we toch weer op het strand, maar nu bij strandpaviljoen 't Badhuys. Op zich een leuke plek, maar iets te weinig personeel. We drinken wat Bries biertjes, dat hier op Vlieland speciaal voor 't Badhuys is gebrouwen, lekker fris. 

Dan vinden we het tijd om terug te gaan naar het dorp. Of eigenlijk naar de Dorpstraat, waar alle winkels en zo een beetje alle horeca zich bevinden. Het is een gezellig, pittoresk straatje. We hangen wat rond bij 't Praethuys tot het tijd is om te gaan eten. Vanavond eten we bij Puur een fijn restaurant met een goede menukaart voor vega-mensen zoals wij. Hier geldt ook weer hetzelfde als in zo een beetje alle andere plekken waar we komen, er is echt een personeelstekort. 

Buiten op het terras aan de dijk is het fijn zitten. Ik bestel de Jutterspizza, met zeewierkaas van Nils. Wat een aanrader is dat! Echt super lekker! Helaas neemt Gijs de pizza Vlieland Vega. Niet helaas voor hem, want hij vindt het heerlijk, maar helaas voor mij, want ik moet nu in de geitenkaaswalm vertoeven. Wat vind ik dat toch smerig... ik begrijp niet hoe iemand denkt dat dit eetbaar is. 

Het is weer een slome ochtend, blijkbaar is de Vlielandse ochtendmens vibe al weer uitgewerkt. Het is warm vandaag, al zo vroeg op de dag. We starten rustig met een cappuccino bij Zeezicht voordat we op de musea-tour gaan. 

We beginnen bij museum Noordwester, waar we stomgenoeg nog best naar moeten zoeken, zelfs in dit kleine dorpje. Binnen wordt je direct begroet door het geraamte van een potvis die in 2004 dood op het eiland is aangespoeld. Een aantal dagen later hing het al in het museum vertelt een medewerker. 

Er is hier zo vreselijk veel te zien, je kunt hier dagen doorbrengen. Je vindt hier de grootste zandcollectie ter wereld! Wie had dat gedacht? Wel wordt je goed in de gaten gehouden, er zijn veel ogen op je gericht. Dan wel van de verzameling opgezette dieren, maar toch. Vooral de zeehond geeft me de kriebels... Op de jutterszolder vindt je weer allemaal vondsten van de stranden. Deze zijn normaal gesproken in Juttersmuseum Het Reddingshuisje, maar deze is (tijdelijk) gesloten. Gelukkig kun hier genoeg schatten bekijken. 

Ook staat er een kapot raam waar je zo voorbij zou lopen. Dit is een raam van het controletorentje van het oefenterrein waar we gisteren langs zijn gereden met de Vliehors-expres. In 2013 is dit torentje per abuis beschoten door de luchtmacht tijdens één van de oefeningen die ze daar houden. Oeps... maar gelukkig raakte er niemand gewond.  

Wat ik ook nog geleerd heb in dit museum is dat er gewoon wilde katten hier op Vlieland wonen! Het zijn afstammelingen van de huiskat die door de jaren heen zijn verandert. Ze zijn groter, doordat alleen de sterkste katten overleven. Ze laten zich vrij weinig zien, maar er worden wel resten gevonden van de dieren. Jaja zijn we toch weer iets slimmer geworden vandaag!

Na dit bezoek lopen we even naar de vuurtoren met de naam Vuurduin. Wat is dat een schattig ding! Maar 16,8 meter hoog, maar doordat het hoog op de duin staat kan ie prima functioneren. Sinds 1909 pronkt het hier bovenop de duin, om schippers veilig op hun bestemming aan te laten komen. 

In de bloedhete middagzon beklimmen we de trappen naar boven. Net als op Texel hoef ik hier niet per se naar binnen, maar strooi ik aan de voet van het vuurtorentje weer wat as uit van mijn moedertje. As dumping nummer 2 is een feit! 

Bij eetcafé De Lutine gaan we even lunchen, best een chille plek! Wat ik nog niet wist is dat de Lutine een schip is dat in 1799 tussen Vlieland en Terschelling in is gezonden, met een lading goud aan boord. Hier gaan de wildste verhalen over rond en de Lutine zullen we nog veel vaker tegen gaan komen. 

Na de lunch is het tijd voor museum nummer 2: Tromp's Huys, vernoemd naar iemand die hier niet heeft gewoond en zelfs nog nooit op Vlieland is geweest. Het huisje waar het museum in zit is ook nog eens het oudste huisje van het eiland en dat voel je. De prachtige gekleurde vloertegels, kleine deurtjes, trappetjes en geschilderde wandtegeltjes, ik hou dr van. 

Op het moment dat wij in het museum komen is er een tentoonstelling geweid aan een belangrijkste oud-bewoonster van het huisje, Betzy Akersloot-Berg. Van oorsprong een Noorse, maar met de wind meegevoerd naar Vlieland, waar zij trouwde. Zij was een eigenzinnige zeeschilderes. De tentoonstelling wordt gehouden ter ere van haar honderdste sterfdag. 

Het museum is interessant, maar niet helemaal mijn ding (sorry). Ik ben gewoon niet zo van het staren naar dit soort schilderijen, het gaat me snel vervelen. Al vind ik het verhaal van de wat opstandige Betzy zelf wel heel erg interessant. Daarom vond ik het ook leuk om te lezen dat ze bijvoorbeeld een wagentje heeft laten bouwen om in te kunnen schilderen zonder last te hebben van de regen en dat haar dat gevraagd wordt of dat wel mag van haar man... 

Na ons flitsbezoek aan het museum drinken we nog een biertje in de dorpsstraat en eten die avond bij de camping. 

We starten deze ochtend lekker rustig, ontbijtje bij de tent, lekker bakkie koffie, wat lezen en schrijven met het losse toetsenbordje dat ik heb meegenomen (ideaal!). Ineens horen we vliegtuigen en ik denk gelijk aan het oefenterrein dat hier niet ver vandaan is. Niet veel later horen we inderdaad ook echt knallen, dus ik denk dat we oorgetuige zijn geweest van een oefenbombardement! 

Aan het eind van de ochtend stappen we op de fiets naar 't Posthuys. Daar parkeren we de rijwielen en nemen de benenwagen. Gijs heeft een bijzondere wandelroute uitgezocht. Een route die we uiteindelijk helemaal niet kunnen vinden. Het zou een pad door de duinen moeten zijn. In het begin kom je nog wel een soort weggetje tegen, maar al snel verdwijnt deze onder het duingras, wat overigens niet erg prettig is voor je schenen om doorheen te waggelen. We duiken al snel de duinen weer af en kiezen voor het strand. Het voelt bijna of we hier alleen zijn. Heerlijk! In de verte zien we het oefenterrein liggen, met het geblokte controletorentje. 

We steken langs het oefenterrein over naar de andere kant van het eiland. Ondertussen is het echt flink warm aan het worden en ik zweet me rot. We moeten dwars door dichte bosjes met brandnetels en doornstruikjes. Gelukkig is het maar een klein stukje, maar het is wel een aparte route. 

Aan de andere kant van het eiland is het ook weer prachtig, een wat drassig landschap met veel verschillende soorten planten. Helaas ben ik geen botanicus en kan ik je niet vertellen wat we allemaal voorbij hebben zien komen, maar mooi is het wel. 

Uiteindelijk buigt de route weer af richting 't Posthuys en komen we langs een grote plas waar super veel vogels aan het chillen zijn. We zijn om een vogelbroedgebied heen gelopen en dit is duidelijk een van hun favoriete locaties om rond te hangen. Er loopt een super lange gang naar een uitkijkpost waar je als vogelaar helemaal los kunt gaan. 

Na de wandeling van 7,5 kilometer over het eiland duiken we het terras bij 't Posthuys op. Hier drinken we een biertje en eten we een patatje met cranberrysaus. Dat lijkt raar, maar is verrassend lekker! 

Als we een beetje zijn afgekoeld stappen we weer op de fiets naar het dorp. Het is onze laatste avond op Vlieland, morgen vertrekken we naar Terschelling en moeten we vroeg op. We drinken nog wat bij restaurant Zeezicht en gaan vervolgens een hapje eten bij Plezant. Ook hier is weer een probleem in de bediening, maar aan die trend zijn we inmiddels wel gewend. We eten een vega-burger en wat biertjes voor we het voor gezien houden. 

Helaas ging dat plan niet helemaal door. In eerste instantie komen we terug bij de fiets van Gijs en blijkt hij een lekke band te hebben. Natuurlijk hebben we het bandenplaksetje WEER niet bij ons. Ik spring op de fiets en race terug naar de camping om het op te halen. Als ik weer terug ben bij Gijs wil hij net zijn band gaan plakken als hij super misselijk wordt en ineens moet overgeven. Super sneu! Ondertussen ben ik ook misselijk, maar weet niet of dat door het kotsverhaal van Gijs komt of door het eten. 

Gijs plakt niet normaal snel zijn band en we scheuren terug naar de tent. Dan weet ik het zeker, dat eten was echt niet goed. De hele nacht gaan we om en om de tent uit om over te geven en ik slaap gewoon niet van de pijn in mijn maag. Wat een hel...

Holy shit... wat een nacht heb ik gehad zeg. Gijs was ook de hele nacht beroerd, maar die voelt zich inmiddels weer een stuk beter. Ik ben nog steeds aan het vergaan op het veldje voor de tent. Wanhopig probeer ik wat te slapen. Eigenlijk zouden we rond half elf de overtocht met de waddenveer naar Terschelling moeten hebben, maar die heb ik heel wijs vannacht al opgeschoven naar de avond. Nu vertrekken we om 19:00 uur. Hopelijk voel ik me dan wat beter. 

Gijs pakt de tent in. De tijd om uit te checken is hier 11 uur, maar dat lukt niet. Pas rond 1 uur rijden we weg van de camping. En het gaat moeizaam. Ik heb nog steeds last van mijn maag en ontzettend moe. Ik heb nog gekeken of ik ergens een hotelkamer kon regelen, maar helaas zat alles vol. Zelfs geen B&B of bungalow meer te krijgen. Ik kan wel janken, maar dat doe ik niet. Nee wat ik wel doe is slapen op de dijk...ik weet gewoon niet wat ik anders moet doen. Net als ik me wat beter voel begint het ineens keihard te regenen. Ik geloof dat mijn karmapunten op zijn... 

Doorweekt gaan we bij het poffertjeshuis De Lickebaert naar binnen.  Uiteraard steek ik eerst mijn middelvinger op naar restaurant "Plezant", omdat ze me vergiftigd hebben. Ik heb ze nog gemaild en via Facebook een bericht gestuurd in de hoop dat ze erachter zouden komen wat ons zo ziek heeft gemaakt en niet opnieuw mensen ziek zouden worden, maar 0 reactie. 

Ik zit aan de thee, meer kan ik niet wegkrijgen en Gijs verorbert een pannekoek. Gelukkig duurt de bui niet lang, maar ik voel me erg zielig nu ik ook nog eens zeiknat ben. Rond 6 uur wandelen we naar de jachthaven. De boot zal bij restaurant Dining vertrekken, dus niet bij de "gewone" haven waar de grotere boten aankomen. Zag ik gelukkig net op tijd, anders stonden we mooi op de verkeerde locatie te wachten. 

Als we bij dat restaurant zijn zien we gelijk de waddentaxi Zeehond al klaar liggen. Het bootje is super klein! Echt heel tof om hiermee de overtocht te maken. De fietsen worden aan boord gehesen en ik duik iets tevredener in de fijne stoelen. Het is echt zo jammer dat ik beroerd was tijdens dit tochtje... Nu moet ik zeker nog een keer terug... 

Na korte overtocht staan we op de steiger in de haven van Terschelling. Eindelijk! Ik heb er echt naar uitgekeken om weer naar dit eiland te gaan en het aan Gijs te laten zien. In 2020 ben ik hier met een vriendin geweest (nog steeds niet over geblogd nee) en ben echt een fan geworden. 

Alleen is op dit moment Oerol nog bezig. Had ik al gezegd dat plannen niet mijn sterkste kant is? Het lijkt me best een leuk festival hoor, maar als je het koud hebt, beroerd bent en gewoon wil huilen in je tentje dan is het niet zo fijn om hier midden in te belanden. 

Zo snel als we kunnen (en dat is niet snel want allemaal mokkende Oerollers halen me in) fietsen we naar camping De Kooi, vlakbij Midsland. Prima camping hoor, maar ik mis nu wel gelijk zijn rustige voorganger. De camping is nu gewoon een festivalcamping, compleet met krijsende/zingende vrouwen en te veel mensen voor het aantal toiletten.

Gijs hijst de tent weer omhoog en ik denk dat ik om 20:45 al knock out ben. Wat een rotdag. Ik had amper geslapen en de hele dag niets meer kunnen eten. Ik vind het nog steeds ontzettend aso dat "Plezant" nooit meer iets van zich heeft laten horen. Ik hou er echt niet van om slechte reviews te geven, maar hier kan ik gewoon niet onder uit. Plezant is gewoon kut!

Aangezien we zo vroeg al de tent zijn ingekropen ben ik weer vroeg wakker. Vannacht heeft het hard geregend en keiharde onweer trok over ons heen. Ik lijk me gelukkig eindelijk wat beter te voelen en ik heb zin om Gijs Terschelling te laten zien. Onze camping voelt op dit moment echt nog als een festival locatie. De toiletgebouwen zijn ranzig en als ik aan het douchen ben hoor ik iemand braken. Of die is ook bij het gore restaurant op Vlieland geweest, of iemand heeft moeite met het verwerken van de liters bier van Oerol. 

We pakken de fiets naar Midsland (ik vind dit echt een plaatsnaam die past in een fantasieverhaal). Bij de kerk parkeren we en banen ons een weg door de Oerol-drukte. We doen rustig aan, want met vlagen voel ik me toch weer beroerd. Het is een schattig dorpje met oude huisjes in het hart van het eiland. Ze spreken hier een ander dialect dan op de rest van het eiland, namelijk Meslânzers oftewel Midslands. 

Je hebt er leuke winkeltjes en gezellige restaurantjes. Ik had graag bij Pura Vida willen eten, maar die is helemaal vol en na Oerol zijn ze gesloten om bij te komen van het gefeest. Bij de Koffiepot gaan we weer zitten, ik had natuurlijk meer dan 24 uur niet gegeten en wil mezelf helemaal vol proppen vandaag. Na een uitsmijter en een cappuccino zit ik zo vol dat ik er helemaal naar van word. Zucht, echt intense haat voor "Plezant" op Vlieland! 

We lopen nog even een stuk door het pittoreske "hoofdstraatje" van Midsland en besluiten dan om naar West-Terschelling te fietsen. 

Daar lopen we wat rond en bekijken bijzondere Oerol-voorstellingen (Oer-rollend over de grond rond vuurtoren Brandaris met blinddoeken om). Ik blijf me af en aan beroerd voelen. We besluiten wat eten en drinken in te slaan en terug naar de tent te gaan om daar te eten. I

k probeer zo lang mogelijk wakker te blijven, maar ik ben echt zo gaar. Pissig duik ik weer aardig vroeg mijn slaapzakje in en hoop dat ik morgen dan echt helemaal de oude ben. Ik had zo uitgekeken om weer op Terschelling te zijn en dan verpest 1 gore vreettent om Ameland gewoon alles. 

Vandaag ben  ik eindelijk weer de oude en dat is maar goed ook, want vandaag gaan we zeehondjes kijken. Ik fiets naar een camping verderop waar een winkeltje zit en haal een ontbijt. In het zonnetje eten we een picknick ontbijtje voor we op pad gaan. We fietsen naar West-Terschelling en stoppen bij de Brandaris voor de derde as-dumping van deze trip. 

De Brandaris is de oudste nog werkende vuurtoren van Nederland en was afgebouwd in 1594. De oude toren was een aantal decennia eerder dramatisch in zee gestort. En natuurlijk het meest herkenbare gebouw van Terschelling, het icoon van het eiland. 

Na een cappuccino bij restaurant Zeezicht gaan we naar de boot. De Talisman ligt tegenover het VVV-kantoor in de haven. We laten onze tickets (€14,- per volwassene) zien en gaan zitten. Het lijkt rustig, maar op het laatste moment komt er een schoolklas vol pubers de pier op. Uiteraard zitten ze vol sterke verhalen, ik zweer dat ik echt noooooooit zo ben geweest, uhum! We hebben ook altijd pech!

Om 13:00 uur varen we uit en we hebben prachtig weer, zonnig met af en toe een wolkje. Een fotograaf naast me vertelt dat we hier veel geluk mee hebben, want het zorgt voor een mooie lichtval op het zeewater. Alleen de tocht naar de zandbank is al chill. Ondertussen horen we via de luidspreker allerlei feitjes over de bruine en grijze zeehonden die samen in de Waddenzee leven en rondhangen op de zandbanken.

Wanneer de zandbank in zicht komt zie je in de verte al de zwarte vlekjes in de zon liggen opwarmen. Via de speaker wordt gevraagd om zo min mogelijk geluid te maken, zodat de dieren niet schrikken. We mogen hier in theorie alleen zijn zodat de Talisman kan checken of er geen zieke, gewonde of zelfs dode dieren in de groep aanwezig zijn. Als dit wel het geval is, dan geeft de Talisman dit door en kan er een opvangcentrum komen om het dier te verzorgen en natuurlijk zo snel mogelijk weer uit te zetten. Je ziet regelmatig dieren die ver van de groep verwijdert zijn. De Talisman geeft aan dat dit dieren zijn die heel recent zijn uitgezet. 

We varen steeds dichterbij en nu kun je de zeehondjes al goed zien. Het verbaast me hoe dichtbij we eigenlijk op de zandbank kunnen komen. Naast ons varen nog andere bootjes van tours, ook hele kleine bootjes, dat lijkt me ook wel een keer tof. Als we zo een beetje tussen de zeehonden op de zandbank liggen staat iedereen vol bewondering naar de dieren te kijken. Soms vergeet je dat we in Nederland meer hebben dan koeien. De pubers kunnen zich uiteraard niet gedragen en op een moment voel ik me geroepen om er eentje een nare por met mijn elleboog te geven. Het kost me wel karmapunten, maar het eikeltje zit keihard te krijsen en er is net dertig keer gezegd dat je stil moet zijn...zucht... 

De Talisman geeft je 99% garantie om de zeehonden te spotten. Eigenlijk liggen ze hier dus echt altijd en is het haast onmogelijk om ze niet te kunnen zien. Niet zoals bij die leuke dolfijnen en walvis tourtjes in het buitenland, waar we elke vaak pech hebben. 

Nadat we weer met beide beentjes op de wal staan gaan we wat inkopen doen. Ik heb alle boeken die ik heb meegezeuld al uit en ik heb er eentje op het oog. Bij boekhandel Funke koop ik het boek ‘De Lutine’ van Martin Hendriksma. Het gaat over een heuse goudkoorts in Nederland, nadat er een schip met een flinke lading goud, zilver, dubloenen en Spaanse matten in 1779 zinkt tussen Vlieland en Terschelling. Het boek vertelt deze geschiedenis van de afgelopen 200 jaar en ik vond het een tof boek. 

Met een volle rugtas, maar lege maag strijken we neer bij Grand Café Het Raadhuis vlakbij de haven (ik heb begrepen dat het er nu niet meer zit, jammer want ik vond het een leuke tent). We drinken een echt Terschellinger biertje met de naam Schoemrakker. Volgens hun website zijn zij de eerste brouwerij op Terschelling, ze gebruiken voor het brouwen van hun biertjes het water dat afkomstig is uit de duinen van het eiland. Ze hebben ook een proeflokaal. 

Daarna gaan we naar een volgend café, horen het gebrabbel van een dronken Eilander aan over Walkinderen, fietsen nog naar Midsland voor een biertje, maar eigenlijk is alles na Oerol een beetje uitgestorven. Alle horeca-eilanders zijn toe aan een break en veel is dan ook een paar dagen gesloten als ze Oerol achter de rug hebben. Dan maar terug naar de tent met snacks en bier! 

We hebben het gisteren niet te gek gemaakt en zijn deze ochtend fris en fruitig. We verorberen een ontbijtje bij het camping restaurant voor we weer op pad gaan. Via een bijzondere route (de “heenweg”) fietsen we naar Midsland voor het Wrakkenmuseum dat is gevestigd in een authentieke Terschellingse boerderij. Het museum omschrijft zichzelf als “Een prettig gestoord museum vol spannende verhalen” en daar sluit ik me wel bij aan. Het is een klein museum dat weer heerlijk volgepropt is en de geschiedenis met veel humor brengt. Een toegangskaartje voor volwassenen is €5,- en voor kinderen betaal je €3,-. Ga hierheen en verdwaal tussen alle vreemde items die de eigenaar in de loop der jaren heeft verzameld! Ik ben in ieder geval fan.

Vooral de duikhelmen vind ik leuk om te zien, maar de hele tentoonstelling roept bij mij eigenlijk weer het gevoel op dat we er met zijn allen maar een puinzooi van maken op onze aarde. Vooral het "badeendjes-verhaal" is hier een mooi voorbeeld van. Een container met 28.000 badeendjes sloeg in 1992 van een schip, waardoor de plastic dieren in de zee dobberden. Ze maakten een hele wereldreis en doken overal ter wereld op. 

Onze volgende stop ligt bij West-Terschelling: het Bunkermuseum. De toegangskaartjes zijn €8,50,- en dan krijg je toegang tot het bezoekerscentrum waar ze exposities hebben en er draait een informatieve film die je kunt bekijken over de Atlantikwall. Ik wist hier dus niets van, maar het is de verdedigingslinie van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog van maar liefst 6.000 kilometers. Deze linie staat vol met bunkers/stellingen. Het museum waar we nu zijn is de oude Tigerstellung, ook onderdeel van de Atlantikwall. 

We krijgen een mooie rondleiding van een vrijwilliger die met veel passie over het museum vertelt. Super tof! Na de binnenruimte gaan we struinen door de bunkers in de buitenruimte. Bij elke bunker staat wel wat aan informatie, maar in vier bunkers is er opnieuw een expositie te zien, indrukwekkend en wel even een ander vibe dan het wrakkenmuseum. In de 'tuin' zijn ook indrukwekkende stukken te zien. Natuurlijk zijn de bommen altijd creepy, maar ik ben ook gefascineerd door de grote gele reddingsboei. Hier lagen er meerdere van in de zee, mocht er een vliegtuig neerstorten, dan konden de inzittende hier in schuilen. In de praktijk vielen ze tegen, de geallieerden beschoten de boeien en ze spoelden aan op de kust. 

Na een uur of 2 stappen we weer op de fiets en crossen naar het centrum van West. Bij Flaman aan het Brandarisplein gaan we op het terras zitten voor een cranberry cheesecake, mmmm.

We hebben nog een laatste museum op de lijst voor vandaag: Het Behouden Huys. Vlakbij de haven in oude commandeurswoningen uit de 17e eeuw is het museum gevestigd. Voor €7,50 per volwassene (€3,- voor kinders) mag je het museum gaan verkennen met een audiospeler op zak. 

Het is een prachtig opgezet museum, weer totaal anders dan de vorige 2. Het verteld intrigerende verhalen over de geschiedenis van het eiland. Er zijn souvenirs van indievaarders, nagebouwde huisjes uit het verleden, hutten van poolvaarders en een sinaasappel van een soldaat. Heel tof gemaakt is de Lutinetentoonstelling, waarbij je het verhaal kunt beluisteren in een schip. We zijn aan de late kant en moeten ons haasten, maar bij een volgend bezoek aan dit eiland ga ik gewoon nog een keer om echt alles uit het bezoek te kunnen halen. Rond kwart over vijf staan we weer buiten.

We wandelen een stuk over het groene strand, een prachtig breed strand waar je het gevoel hebt alleen te zijn op het eiland.

Die avond eten we een avocadoburger bij Flaman en proosten met een Scelling 5 op onze laatste avond op Terschelling. Morgen gaat onze tocht verder op het vaste land van Friesland! 

Ik was er al eens geweest en bang dat mijn tweede keer op het eiland zou gaan tegenvallen, maar niets is minder waar. Terschelling is heerlijk! Het heeft nog meer een eilandgevoel dat ik bij Texel heb. Ik vind de huisjes prachtig, de plaatsnamen en straatnamen spreken tot de verbeelding en de hele eilandvibe vind ik geweldig. De volgende keer zal ik wel beter opletten dat ik er niet tijdens/na Oerol kom, maar ben ik nog steeds een Schylge-fan! 

Super vroeg ben ik klaar wakker, de eerste keer zelfs om half vier, maar gelukkig ben ik toch nog in slaap gevallen. We pakken de tassen in, breken ons tentje af en fietsen bepakt en bezakt naar West-Terschelling om de boot naar Harlingen te pakken. Helaas gaat er geen boot van Terschelling naar Ameland op dit moment, als we later in het jaar zouden zijn kan dit wel. Als we op Harlingen aankomen fietsen we van de haven naar Ouwe syl, zo'n 28 kilometer. Best wel een pokke stuk. De dorpjes waar we doorheen komen zijn leuk om te zien, maar verder is het vooral weiland, dat gaat op een gegeven moment echt wel vervelen. 

Ouwe Syl ( in het Nederlands Oudebildtzijl en op zn Frysk Aldebiltsyl) is wel echt een pittoresk en schattig dorp. We logeren bij de Witte Klok, waar we een kamer uiteraard onder een kerkklok hebben. Het is een fijn verblijf en alles is super fijn geregeld. We nemen een heerlijke douche, dat is echt even lekker na bijna twee weken campingdouches te hebben doorstaan. Wat heb ik toch een zwaar leven! En nu? Nou we gaan gewoon weer fietsen, naar de Spar in het dorp Hollum. We slaan wat snacks in en fietsen terug naar de Witte Klok. 

‘s Avonds eten we bij Het Graauwe Paard, vlak naast ons verblijf. Van Gijs mag ik niet meer vertellen wat we eten, dus dat doe ik dan ook niet. We worden nog getrakteerd op een oefening van de fanfare die in een bootje een rondje door de grachten maakt. Ik ben echt gesloopt en we liggen al vroeg op bed. Ook omdat we morgen weer zo een fietstocht hebben naar Holwerd, om vanaf daar met de boot naar Ameland te gaan. Daar ben ik ook nog niet geweest en ik ben heul benieuwd. 

Heeeeerlijk geslapen! En dan staat er in de ochtend ook nog eens een volle ontbijtmand (€ 10,- voor twee personen) voor je klaar. Echt fantastisch! We kunnen er ook een lunchpakket van maken, echt dit verblijf krijgt vijf sterren! 

Snel nog even een douche en alles weer inpakken. Rond 10 uur stappen we weer op de fiets om naar Holwerd te gaan. We hebben wind tegen en het is een saaaaaaaaaaaaai stuk. We fietsen bijna non-stop langs de dijk door weilanden en moeten een hoop schapen ontwijken. Hierdoor hebben we ook steeds stukken waar we moeten stoppen om langs de hekken te gaan om het vee tegen te houden. Ga ik er ook nog eens op m’n muil! Het moest natuurlijk een keer gebeuren, maar ik raak in ieder geval niet gewond. 

Als we bij Holwerd komen moeten we nog eens haasten, we zien de boot van Wagenborg al aankomen! Gelukkig halen we het en parkeren onze fietsen samen met tig anderen langs de rand van de boot. We halen een biertje en proosten tussen de poepende meeuwen op het dek op een goede overtocht. Deze rederij is al een eeuw bezig om mensen heen en terug van Ameland en Schiermonnikoog te vervoeren. 

De aankomst op Ameland vind ik toch wat teleurstellend. Waar je op Terschelling gelijk midden in West-Terschelling arriveert, kom je hier aan op een industrieterrein. Ik moet wel gniffelen om het bordje “Welkom op de Friese Antillen”. Maar we zijn er en ik heb er zin in!  We fietsen (ondertussen is het bloedheet) naar camping Roosdunen bij Ballum en checken in. We zijn er niet in het hoogseizoen en we mogen zelf een plekje uitzoeken in het kampeerveld. We kiezen een rustig plekje, vlakbij een waterkraan en een picknicktafel. Super chill! 

We treuzelen niet te lang en gaan gelijk weer op pad. Onze eerste stop: de fietsenmaker! Gijs zijn achterband is aan het uitpuilen en we verwachten dat het niet lang zal duren voor hij klapt. We laten de fiets achter bij fietsenmaker Nobel en huren er eentje voor een dag. Ik vind Ameland nu al leuk, alleen al door plaatsnamen als Hollum, Ballum en Nes, maar deze plaatsen voelen echt oud.  

Als we weer voorzien zijn van een deugdelijk vervoersmiddel gaan we op zoek naar de Amelander Bierbrouwerij. Deze is niet altijd geopend en daarom moeten we wel vandaag. Check dus even de website voor je bezoek, op dit moment is het proeflokaal open op woensdag, donderdag, zaterdag en zondag. 

Het is druk! Maar we hebben geluk en weten tussen een tafeltje op het terras tussen de kippetjes te bemachtigen. We bestellen een proeverijtje van 3 verschillende Amelander biertjes. Wat een leven :) 

Na ons proeverijtje fietsen we naar Hollum, wat een leuk dorp! Je ziet in de tuinen gewoon nog hekjes gemaakt van walvisbeenderen staan! Er staan hier veel commandeurshuisjes uit de 17e en 18e eeuw. Ook de kerk uit 1678 is een bijzondere verschijning. Het voelt alsof je door een geschiedenisboek fietst. Voor deze keer fietsen we er alleen doorheen, we zijn onderweg naar de vuurtoren voor een vierde as-dump. Het is echt een mooi eiland! 

We fietsen door de uitgestrekte duinen en komen bijna geen mensen tegen. Dat is eigenlijk echt bizar, vooral als je bedenkt hoe druk het op Texel is. 

De vuurtoren met de naam Bornrif is een vuurtoren zoals ie hoort te zijn in mijn hoofd, rood-wit gestreept. De vuurtoren is actief sinds 1881 en binnenin is een expositie (wat ik niet wist, toen ik er rondliep). Ik strooi de as uit en we besluiten om door te fietsen naar het strand. 

We struinen over het strand en sluiten af met een biertje bij een veeeel te dure strandtent. Daar blijven we dan ook niet langer zitten en fietsen terug naar Ballum.

We besluiten vandaag ook weer uit eten te gaan en gaan zitten bij 'De Boerderij'. Wat een toffe tent! Het personeel is oprecht vriendelijk. We hebben keuzestress en kiezen maar voor het combimenu (vega). Dit menu bestaat uit bitterballen, nacho's, friet, stoofpotje en mozzarellasalade, heerlijk! We zitten wel lekker en besluiten een nog een toetje te nemen, dit doen we eigenlijk nooit. Dat hebben we geweten. De Boerderijsoes die we krijgen is me toch een unit! Van alle suiker ga ik volgens mij ijlen, want uiteindelijk zie ik er een samuraihaan in... ja serieus... 

Veel te vol fietsen we terug naar de camping, daar hangen we wat rond op het gras en drinken van de likeur die we van Ameland hebben meegenomen. 

Vandaag hebben we niet zo'n geluk met het weer, het giet tot een uur of 1. Gelukkig hebben we wel genoeg snacks in de tent om te kunnen overleven. In de middag zijn we het echt helemaal zat en stappen we op de fiets naar het plaatsje Nes. Hier trakteren we onszelf op een koffie en tosti, terwijl het buiten weer begint te miezeren. We lopen een rondje door Nes en ook hier voelt het heerlijk historisch. Nes is het grootste dorp van het eiland en ook hier staan weer de oude commandeurswoningen uit de 17e eeuw, de oudste is van 1625! Ook zien we her en der poorten etc van walviskaken staan. 

Bij restaurant Binnen gaan we even zitten voor een biertje, het weer blijft wat wisselvallig en we hebben geen zin om door een bui overvallen te worden. Bij het restaurant gaan we onder een afdakje zitten aan een tafeltje met een gezellig vuurtje en bestellen een biertje van Maallust, dat voor dit restaurant is gebrouwen. Dan belt de fietsenmaker, Gijs zijn fiets is gefixt en we kunnen hem komen halen. Dat doen we maar gelijk. 

Het is al wat laat op de dag, maar we besluiten nog te proberen om in Hollum naar een museum te gaan. Helaas, museum Sorgdrager says no. Ze vinden het te laat op de dag om ons nog binnen te laten. Dan zetten we dit maar op de lijst voor een volgend bezoek aan Ameland.

We fietsen een rondje door Hollum en gaan uiteindelijk bij restaurant De Griffel zitten. Hier drinken we een Oma Mina, een biertje dat ook weer speciaal voor deze locatie is gebrouwen.. Het gebouw is tot 1971 een school geweest, vandaar de naam de Griffel. 

Bij een supermarkt kopen we allerlei lekkers en slaan een paar drankjes in voor we terug gaan naar de camping, om gezellig aan de picknicktafel ons avondeten te verorberen. Morgen gaan we alweer weg, maar van mij had het wel langer mogen duren. Doordat er vreselijk slecht weer aan zit te komen besluiten we wel om onze volgende stop in te korten en maar 1 dag op Schiermonnikoog door te brengen. 

We zijn natuurlijk weer vroeg uit de tent, gelukkig hebben we geen regen. We ontbijten even vlug en beginnen dan onze spullen in te pakken. We checken uit en gaan naar de haven om de boot van 10:30 naar Holwerd te pakken. We zijn veel te vroeg en chillen bij de haven tot we kunnen vertrekken. 

Als we op Holwerd aankomen fietsen we door naar Lauwersoog, weer een route met veel schapen en hun uitwerpselen, maar we komen door een plaats met de naam Moddergat, wat we tof lijkt om een keer heen te gaan. We komen op tijd aan en gaan nog even lunchen bij het restaurant Waddenpoort bij de haven. 

Om 14:45 uur mogen we de boot op en vertrekken we in de regen naar Schiermonnikoog, onze laatste stop van deze vakantie. Als we aankomen trekt de lucht weer open en fietsen we naar camping Seedune. We mogen ook hier weer een plekje uitzoeken en kiezen een locatie niet ver van de ingang, we blijven hier toch maar 1 nacht. We zetten de tent zo snel mogelijk op en stappen gelijk weer op de fiets om toch nog iets van het eiland te zien voor het avontuur weer is afgelopen. 

Het eiland is wat ‘posh’, ik moet een beetje aan de Wadden versie van Baarn denken. Het is prachtig hoor, maar ik word er niet direct heel warm van, zoals bij Terschelling, Vlieland en Ameland. We fietsen naar de witte toren op het eiland, de zuidertoren. Dit was ooit één van de vuurtorens, maar is tegenwoordig overbodig geworden. Toch strooi ik er iets van de as van mijn moeder neer. Vervolgens fietsen we door naar de tweede vuurtoren, de Noordertoren. Deze is knalrood, net als de toren op Texel. Ook hier strooi ik wat as uit en we lopen een stukje door de duinen. 

Onderweg terug naar het dorp Schiermonnikoog om wat te gaan eten. Het eiland is leuk, maar ik mis nog steeds de vibe die ik op andere eilanden wel heb, misschien komt het doordat ik ondertussen wel verlang naar huis, ik heb geen idee. We gaan zitten bij Duinzicht om een biertje te drinken. We vinden de menukaart niet echt aantrekkelijk voor ons vega-menschen en we gaan verder het dorp in. Uiteindelijk hebben we geluk en is er een plekje op het terras bij de Ware Jacob, veel die na ons komen hebben pech en moeten op zoek naar een ander restaurantje. Het eten is goed, het personeel vriendelijk en het is een fijne laatste avond op de Waddeneilanden.