Vanwege de corona-pandemie (daar heb je vast wel eens van gehoord) durfden we het in het begin van dit jaar niet aan om een trip buiten onze grenzen te boeken. Na wat surfen en zoeken naar interessante plaatsen in Nederland kwam ik de Dutch Mountain Trail tegen, dat klinkt toch al vet?!? Het is een hike van 100 kilometer door Zuid-Limburg, bedacht door het Dutch Mountain Film Festival. De route loopt vanaf Eygelshoven (naast Heerlen) via Vaals, Gulpen, Epen, Mheer en Eijsden naar het eindpunt Maastricht. Er zitten zeven kuitenkillers in, ook wel de seven summits genoemd. We delen deze route op in 4 dagen lopen, iets meer of minder dan 25 kilometer per dag. 

Zaterdag 26 juni vertrekken we uit Almere met twee kleine rugtassen waar we zo min mogelijk spullen in hebben gestopt. We hoeven alleen een bus te pakken naar Amstelstation en vanuit daar gaat er een trein rechtstreeks naar Heerlen. Ik ben verbaasd dat het niet meer moeite kost om zo ver naar het zuiden van ons land af te dalen. Een paar jaar terug waren we voor een weekendje Valkenburg in mijn beleving veel langer onderweg en kostte het behoorlijk meer moeite. 

Bij station Amstel moeten we ons even haasten om binnen een paar minuten van het busstation naar het perron te komen, maar gelukkig redden we het. Na iets meer dan twee uur komen we aan in Heerlen, volgens eigen zeggen de street-art hoofdstad van ons land. Ik heb een heel ander beeld van deze stad, in mijn beleving staat het vol met saaie gebouwen en is het er vol Wilders-stemmers. Ik heb me dan ook niet per se verheugd op een bezoekje aan deze stad. Dan kan het ook alleen maar meevallen en dat viel het zeker. Ik heb me zelfs kostelijk vermaakt. Inderdaad is er in zo een beetje elke straat wel een kunstwerk te vinden. 

Vanaf de eerste stap die ik buiten het gloednieuwe station zet begint mijn mening bij te draaien. De lange straat (Saroleastraat) die voor me ligt ziet er super gezellig uit. Helaas besluiten we om toch eerst de bagage te dumpen bij het hotel en even in te checken. Het is een minuut of vijf lopen van het station naar Tulip Inn Heerlen City Center, waar we voor vannacht een kamer hebben geboekt. Nadat we even hebben moeten wachten op een nogal veeleisend stel dat de receptiedame aan een kruisverhoor onderwerpt kunnen we naar onze kamer. Het is klein, maar alles zit er in wat we nodig hebben. Een heerlijk bed, koelkastje en badkamertje. We smijten onze spullen de kamer in en trekken wat anders aan, vanmorgen was de weersvoorstelling diep treurig, maar dit is helemaal bijgetrokken. 

We struinen rond in het centrum van Heerlen, er zijn veel terrasjes en pleintjes, maar die zitten redelijk overvol. Uiteindelijk komen we terecht bij de stadstuin van Heerlen, waar mensen genieten van het zonnetje en kinderen spelen. Hier heeft een ondernemer een heus strand met beach bar nagebouwd, Buiten genaamd.  De zon besluit even los te gaan en we strijken neer in een van de strandstoelen. Het is een heerlijk plekje, maar er is wel een maar... er is geen toilet. Super irritant, vooral aangezien ik 180 x per uur moet. Ze verwijzen je door naar een openbaar toilet, een paar meter verderop, maar toen wij er waren was deze ook gesloten. Ik ben zelfs naar de 2theloo gelopen een stuk verder, maar ook deze was gesloten. Echt knullig, zet desnoods twee Dixies neer ofzo. 

Na een paar biertjes is het dan ook echt tijd om te vertrekken naar een locatie met een toilet. 

Nadat we een plasstop hebben ingelast halen we snacks voor de eerste etappe morgen. Vervolgens stijken we neer bij een Ierse Pub, Erin's Isle, naast het hotel, waar verhalen aanhoren over rijke weldoeners die hun miljoenen afstaan aan ziekenhuizen en andere goede doelen. 

Ietwat meer beschonken dan we aankwamen verlaten we het terras en gaan we naar Bloom's Heerlen om wat burgers te verorberen. Holy moly wat zijn ze goed! Ik heb de Marigold burger, echt fantastisch maar helaas tijdelijk. Gijs gaat voor de Bloomburger. Alle burgers zijn vegan en goddelijk! Ik start snel een petitie om deze tent ook in Almere te krijgen!

We sluiten de avond af bij de Poort van Herle, het eerste terras dat je ziet als je met de trein aankomt. Ik had het niet verwacht, maar ik vind Heerlen heerlijk gezellig en vol vriendelijke mensen. Een onverwachte verrassing kan ik wel zeggen!

Veel te vroeg en veel te brak staan we op en maken ons klaar voor de eerste 28 kilometer van de Dutch Mountain Trail. Met de trein vertrekken we naar station Eygelshoven, waar de hike begint. Al snel komt het eerste blauw-witte plaatje in zicht waar je de route aan kunt herkennen. Het begin lijkt een beetje alsof je door een berm loopt (helaas zal ik dit gevoel vaker hebben), maar al snel komen we in een meer bosachtige omgeving zodra we in de buurt van Landgraaf komen. Onderweg komen we allerlei grappige dingetjes tegen, een beschilderd steentje met smile erop en bomen waar 'deurtjes' op zijn gemaakt. 

De eerste 'bergtop' die we overwinnen is de Wilhelmina-berg, gemaakt van een hoop restafval van de mijnen in dit gebied. Gelukkig zag Snowworld hier mogelijkheden en bouwden een indoor piste op de heuvel. Heb je toch nog wat aan je restafval. De berg is 225 meter boven NAP en hijgend, puffend en steunend kom ik boven. Okay mijn kuiten klapperen, maar op zich viel het me nog best mee. Echt mooi is het niet, dus snel lopen we verder. 

De route loopt verder richting Kerkrade door een mooi bos, met beekjes en langs kasteel Erenstein. Tot nu toe kan ik me prima vermaken, maar na Kerkrade gaat het mis. Uren lopen we door weilanden en velden met hoog gras. Echt kilometers. We gaan langs de Duitse grens en hier stoppen ook de route bordjes en moeten we vaak terugvallen op onze gps-app. Gijs heeft hiervoor GPX Viewer geïnstalleerd en die is best handig, vooral als je het boekje dat je speciaal hiervoor hebt aangeschaft straal bent vergeten. Onderweg zijn we een wandel-pro tegen gekomen die een aparte GPS bij zich had, maar de app van Gijs werkte beter. 

Ik vind er geen zak meer aan en dat vind ik heel kut. Ergens langs de randen van een veld, ongeveer op twee derde van de route geef ik aan dat ik dit niet helemaal voor me zag toen ik dit fantastische idee aan Gijs pitchte een half jaar terug. Als ik de filmpjes en foto's van andere wandelaars bekeek was het prachtig groen en bebost, maar dat is dus alleen het beginstuk. Gijs geeft gelukkig aan dat hij het ook echt heel saai vindt en we besluiten om morgen lekker ons eigen plan te trekken. 

Natuurlijk moet ik nog wel verder vandaag en het laatste stuk is hels. Nadat ik heb uitgesproken dat ik een quiter ben gaat alles zeer doen, mijn voeten vallen er bijna af en de tas wil ik het liefst in de fik steken. Na nog een paar uur proberen niet te klagen, maar overlopen van de klachten komen we bij de laatste summit van de dag: de Shneeberg. Deze heeft een hoogte van 257 meter maar is minder steil dan de Wilhelminaberg, dus veel makkelijker te doen. Ik had niet eens door dat we zo hoog geklommen waren. Hier zitten best wat mooie bosrijke stukjes, maar ook stukken waar het berm-gevoel weer terug keert. 

Vaals is in ieder geval in zicht, wat een opluchting. Ons verblijf ligt zo een beetje op de route. Ondertussen doet alles zo een pijn dat ik echt niet weet of ik morgen mijn bed nog uitkom. Echt die mensen die beweren dat het een geweldige route is die kunnen mijn rug op! Maar liever niet nu, ik ben al stuk...

Bij Hotel Vallis bellen we aan en worden ontvangen door een enorm vriendelijke man, waar we gelijk blij van worden. De kamer is perfect, volgens Gijs staat het zijn top 3! De schoenen gaan uit en we tellen onze blaren. De toppen van mijn kleine teentjes zijn verandert in 1 grote glazige blaar, gatver. Verder valt de schade op zich wel mee, maar ik ben kapot. Als ik mijn nek draai schiet de kramp er in. Lang leve wandelen met rugtas. Maar wat ik voortaan liefkozend de hel van 2021 zal noemen is voorbij. Ik neem een douche en fris we wat op.

Uitgeteld gaan we beneden in het restaurant Troje, dat van dezelfde eigenaar is, zitten en schuiven we champignons uit de oven, vegetarische pitta en een pizza naar binnen, terwijl we doods voor ons uitkijken. Ik kijk uit naar mijn bed en niet veel later zal ik heerlijk in dromenland zijn. Hopelijk hebben ze daar niet te veel weilanden, blijkbaar ga ik daar niet zo goed op. 

Okay na het drama van gisteren ben ik verbaast dat ik toch redelijk fit ben. Mijn kuiten doen wat zeer en zijn stijf, maar ik kom zonder problemen mijn bed uit. Blijk ik toch weer een beetje en drama queen te zijn (no shit). Voor vanavond hebben we een ander hotel geboekt in Gulpen, dus helaas moeten we uitchecken, maar we kunnen onze bagage hier wel achterlaten zodat we rugzakvrij het dorp en de omgeving kunnen verkennen. 

Bij de Albert Heijn even verderop slaan we een ontbijtje in en besluit toch om de derde 'summit', de Vaalserberg van 322 meter hoog , te gaan beklimmen en naar het drielandenpunt te gaan. Door een slingerend straatje dat al redelijk steil loopt stappen we omhoog en als we bij de bosrand zijn uitgekomen stoppen we om ons ontbijtje naar binnen te werken. Hmmm chocoladebroodjes. Het stuk wat volgt is mooi, bebost en mossig.  Boven maken we een stop bij restaurant WilhelminaToren. Volgens Buitenradar zal er zo een fikse bui overtrekken, maar hier kunnen we droog op het terras zitten en genieten van het uitzicht en een cappuccino. Ik heb zo geen spijt van ons besluit om de hike te stoppen! 

De regenbui is inderdaad best heftig. Het uitzicht verdwijnt en maakt plaats voor een grijze waas. Ik zou zeker niet geamuseerd zijn als ik deze plensbui op mijn kop had gehad tijdens het lopen. Nadat de wolken zijn vertrokken besluiten ook wij verder te gaan. We halen twee muntjes voor de Wilhelminatoren en een kruikje Drielanden-bitter. We bestijgen de toren nu het nog rustig is en op 34 meter hoogte lopen we over de glazen platen van de skywalk. Ik blijf er de kriebels van krijgen. We zien in de verte de Wilhelminaberg met de witte stalen constructie van Snowworld. Ook zien we mijn geliefde weilanden uitgestrekt voor ons liggen. Voordat ik last krijg van mijn nieuwe trauma's gaan we maar weer snel terug naar beneden. 

Via een drassig bospad lopen we richting het drielandenpunt, dat een paar honderd meter hiervandaan ligt. Maar eerst gaan we nog een biertje drinken bij café De Bokkenrijder. Nu we geen schema meer hebben wil ik daar optimaal gebruik van maken. 

Bij het drielandepunt is het druk, vooral veel rennende en krijsende kinderen. Ik ben hier nog nooit geweest en omdat iedereen in mijn omgeving hier vroeger als kind altijd heen is geweest vond ik dat het op mijn bucketlist moest komen. Heel fijn dat er weer eens iets kon worden afgestreept! Ik vind het leuk om ook dit soort kleine dingetjes op de lijst der lijsten te zetten en niet alleen de bungeejumpen bij de Niagara watervallen-achtige acties. Nadat we de steen bekeken hebben en natuurlijk even gehopt zijn naar Duitsland en België kan ik met een gerust hart verder.

Hier staat nog een toren, maar ik heb inmiddels wel genoeg van het uitzicht gezien en besluiten we deze kans te laten schieten. We lopen terug naar beneden en gaan naar het hotel om onze bagage te halen. De rugzak is nog best pijnlijk op mijn schouders, maar gelukkig is de bushalte niet veel verder. Daar stappen we op de bus naar een dorp verderop; Gulpen! 

Van Vaals naar Gulpen is maar een korte rit en voor we het weten staan we alweer op het busstation. Ik ben even gedesoriënteerd en heb mijn telefoon nodig om me de weg te wijzen, maar dan ineens staan we al voor Brasserie De Kroon, waar we een kamer hebben geboekt. Het is spitsuur bij het verblijf en de dame achter de bar geeft ons haastig de sleutel en laat ons de ingang zien. Helemaal bovenin het gebouw, zonder lift, mogen wij onze tassen neergooien. De trappetjes voelen krakkemikkig en zijn steil. Mijn arme kuiten gaan er niet helemaal mee akkoord, maar de kamer is prima. Alleen de wc... dat ding maakt een ongelooflijke herrie, ik schrik me elke keer de pleuris. Maar echt zo hard dat ik bijna tegen het plafond zit. 

Waar ik hier het meest naar heb uitgekeken is de Gulpener Bierbrouwerij. Daar tegenover zit namelijk een proeflokaal, ik hou zo van de sfeer bij dit soort locaties. Het Gulpener Proeflokaal is ook weer erg gezellig. In de tuin vinden we een plekje en ik denk dat ik hier blijf wonen. We bestellen een pils zodat we met een drankje rustig de uitgebreide kaart kunnen doornemen. We gaan voor het proeverijtje, met drie proefglaasjes en bijpassende kaasjes uit de omgeving. Het proeflokaal heeft een 25 miles-concept, wat ik wel heel vet vind. Dit houdt in dat er alleen lokale producten van binnen een straal van 40 kilometer (25 miles) gebruikt worden. 

Het proeverijtje bestaat uit (als ik het allemaal goed heb onthouden) een UR-weizen met geitenkaas uit Eysden. Hier gebeurt iets wonderlijks. Ik HAAT geitenkaas, intens, ik ga er van over mijn nek, het is walgelijk. Toch besluit ik om dit kaasje te proberen, het ziet er anders uit dan de kaasjes die ik gewend ben. Ik lust dit! En dat niet alleen, ik verorber bijna het hele kaasje! 

Vervolgens gaan we verder naar een Sterk Rogge Tripel met een rood schimmelige kaas. Nu ik dit noteer twijfel ik aan het biertje, aangezien deze een andere kleur lijkt te hebben dan op de site van Gulpener. Het meisje dat ons bediende had er niet erg veel zin in, ik heb nog nooit zo een trage serveerster meegemaakt. Maar gelukkig komen andere regelmatig vragen of alles nog naar wens is en geven ons iets meer uitleg over wat er op ons bordje ligt en maken het daarmee dubbel goed. Dit kaasje is ook heerlijk en ik ben helemaal in mijn nopjes. Het laatste is een IJsbock met IJsbockkaas. Het kaasje is top, maar het biertje vind ik iets minder lekker. 

Nat het proeverijtje ga ik over op de Korenwolf, wat ik al ken en een heel lekker biertje vind. We verorberen ook nog een schaaltje met paddestoelen van Zwamburg in bierbeslag. Ik zit hier zo vol van dat ik geen eten meer kan zien, maar Gijs gaat er helemaal voor en bestelt de vegaburger. Deze is reuzemachtig maar wel lekker. We blijven uiteindelijk veel te lang hangen en doen nog 1 laatste biertje bij ons hotel, voor we ons bedje inkruipen. Die nacht gaat het heftig onweren en we schrikken constant wakker van het geflitst en gedonder, dus echt een goede nachtrust krijgen we helaas niet. 

Ondanks het gedonder boven ons hoofd hebben we redelijk geslapen en zitten we 's ochtends vroeg aan het ontbijt bij Brasserie De Kroon. Door een foutje in het boeken had ik een nacht overgeslagen, waardoor we een extra nacht in Gulpen hebben waar ik nog geen hotel voor had geboekt. Gelukkig kwamen we daar op tijd achter en heb ik een nacht in een ander hotel kunnen boeken, De Kroon zat helaas al helemaal vol. We checken uit, laten dit verblijf achter ons en lopen 500 meter naar hotel Gulpen. Hier dumpen we onze tassen zodat we vrij kunnen rond dartelen. 

We besluiten de Gulperberg van 157 meter op te struinen. Daar zou een Mariabeeld staan. Online lees ik dat je deze unit in de wijde omgeving zou moeten zien, maar ik heb haar nog niet voorbij zien komen. Eenmaal boven blijkt het niet zo een gigantische vrouw als ik had verwacht en nu snap ik dat ik haar over het hoofd heb gezien. Sorry Maria! Het is al flink warm en we willen graag bij het restaurant Gulperberg hier op de heuvel wat drinken, maar dat ding gaat pas om 12 uur open, dus uitgedroogd gaan we verder. 

Als we even op een bankje zitten in de schaduw en genieten van het uitzicht komt de ene na de andere wielrenner voorbij. Ik weet niet waarom die mensen altijd zo moeten krijsen, maar het is wel een beetje hinderlijk. Opeens gooit één van de mannetjes zijn fiets in de berm en trekt een sprintje. Een paar seconden later hoor ik hem braken, altijd fijn. De bikkel stapt een paar minuten later weer op zijn fietsje en racete weg, ik weet niet of hij nu zo graag weer verder wilde of dat hij zich een beetje schaamde. 

We bakkeleien even over wat we met deze extra dag gaan doen en bekijken verschillende wandelroutes. We besluiten om via het plaatsje Partij naar Mechelen te lopen langs het riviertje de Geul. Het beginstuk bij Partij is wat vervelend, omdat ze daar bezig zijn met de wegen, waardoor het een blubberfestijn is, maar al snel loop je in de natuur. Het bruine water is niet echt aantrekkelijk, we hoopten dat we ergens pootje konden baden, maar dat zit er niet in. Het is hier wel heerlijk rustig, we komen amper andere mensen tegen. 

Niet lang daarna komen we een probleem tegen. Gigantische problemen, namelijk... ja serieus... koeien. Die dieren zien er zo lief en vriendelijk uit, tot je op een paar meter afstand bent. Dan blijken ze ineens reusachtig en niet die kleine schattige koetjes die je altijd vanuit de trein in het weiland ziet staan. Okay misschien ben ik wel echt een stadsmens. Met gevaar voor eigen leven passeren we de monsters, die ons aanstaren met hun woeste blik. Snel lopen we verder. 

Niet veel later komen we de volgende uitdaging tegen. Een van de toegangspoortjes is onbereikbaar door een grote plas blubber. Het heeft de laatste dagen veel geregend en er zijn zelfs hele straten vol water komen te staan. Mijn WhatsApp stroomde vol berichten met de vraag of wij ook al weg gespoeld waren, maar ondertussen scheen bij ons gewoon de zon. We klimmen na wat wikken en wegen over een hekje met prikkeldraad, waar ik natuurlijk achter blijf hangen in een charmante positie, maar de schade valt mee.  

We komen aan bij Mechelen en gaan zitten op het terrasje van Brasserie Charlemagne. Het is tijd voor een biertje! Mechelen ziet er uit als een schattig dorpje, vooral de hoeve is mooi (Hotel Hoeve de Plei). We vervolgen onze route langs meer weilanden (jeej...) en terug naar de Gulperberg. 

Vanaf de Gulperberg besluiten we toch om ook even naar Wittem te lopen. Daar staat een 'Chateau' en een klooster dat er vanaf een afstandje wel heel interessant uitziet. We lopen uiteraard via een weiland naar de autoweg en in de zinderende hitte langs deze weg naar het dorp. Ik hop even Klooster Wittem in om een fotootje te maken en Gijs blijft demonstratief buiten staan. Het wordt een heus pelgrimsoord genoemd, maar heel bijzonder vind ik het niet, dat zal vast aan mij liggen. 

Het lijkt mij wel tof om bij Chateau Wittem wat te gaan drinken en misschien wat te eten, maar als we daar aankomen lijkt het hermetisch afgesloten. Er staat wel dat je de intercom kunt gebruiken om je aan te melden, maar ik heb intercom-vrees, dus draaien we weer om. Bij café Oud Wittem mogen we wel zonder gedoe plaatsnemen en daar maken we gebruik van door een uitgebreide lunch te bestellen. Ik heb daarna geen zin om nog terug langs de saaie autoweg te lopen en we pakken de bus terug. In vijf minuten staan we weer op het busstation van Gulpen. We checken even in bij het hotel, zodat zij van onze bagage zijn verlost. 

Op de kamer onderzoek ik de mogelijkheden van vegetarisch of zelfs vegan eten in de buurt, maar na een menukaart of 10 te hebben bekeken kom ik alleen maar uit bij de snackbar. Daar heb ik niet zo een zin in, met tegenzin (dat is een leugen) gaan we weer naar het Gulpener Proeflokaal. Wat een straf! Tussen de slingerende hopplanten nemen we plaats aan één van de tafels in de tuin. We bestellen het Brouwersdiner, een driegangen menu die je ook vegetarisch kunt krijgen. Heel fijn! Daar krijg je natuurlijk ook bijpassende biertjes bij. 

Vooraf een salade, vervolgens de vegaburger en het toetje is echt goddelijk, mout-brownie met koffie-ijs. Echt fantastisch! De lucht betrekt en we besluiten nog een biertje in het hotel te drinken (en nog 1 en nog 1 en nog 1) voordat we in de bui terecht komen. Het was een goeie dag!

Het is tijd voor onze volgende bestemming: Valkenburg. Deze stond officieel niet op de planning. We zouden eigenlijk de Belgische grens over gaan en overnachten in een gehucht met de naam Sint-Martens-Voeren. Ik heb geprobeerd deze reservering aan te passen, omdat ik (voor het eerst) een fout in de planning heb gemaakt en we ergens een nacht te kort kwamen. Ik heb nooit meer een reactie gehad. Nadat we besloten niet verder te gaan met de Dutch Mountain Trail was het eigenlijk ook niet nodig om nog naar dit dorp af te dalen. In plaats daarvan besloten we om nog een keertje terug te gaan naar Valkenburg. 

Bepakt en bezakt verlaten we het hotel en lopen terug naar het busstation. Het is maar een kort stukje naar Valkenburg. We hebben deze keer een verblijf in het midden van de horecastraatjes, hotel Valkenhof. Het ziet er super gezellig uit, maar we kunnen helaas nog niet inchecken, we zijn wat vroeg. Eerst dumpen we de tassen achterin het restaurant en gaan op het terras zitten om een cappuccino te drinken.

Niet veel later is onze kamer klaar en kunnen we onze tassen dumpen. Het kamertje is klein maar fijn en oogt nieuw. Het is leuk ingericht en het bed ligt heerlijk!

 We blijven niet te lang hangen, maar gaan een rondje door het stadje lopen. Het weer zit niet echt mee, het is wat aan de gure kant. Maar niets vergeleken het drama dat Valkenburg nog staat te wachten. Het is een gek idee dat niet lang na ons verblijf de Geul hier overstroomd en zorgt voor een watersnoodramp. Vreselijk... 

We struinen door een park, gaan even kijken bij mijn favoriete huisje van Nederland, het Hans-en-Grietje huisje dat vlak bij het station ligt, lopen door het straatje met lindebomen, schieten wat foto's bij het waterrad en drinken her en der een biertje.

Tussendoor ben ik op zoek naar de muurschilderingen die overal te spotten zijn. Er zijn nog een aantal echt oude te vinden, maar de meeste zijn reconstructies van de oude schilderingen die opnieuw op andere gevels zijn aangebracht. Dit wordt gedaan door de stichting "Teekens aan de wand". 

Ondertussen begint het echt te regenen en schuilen we bij Proeflokaal Leeuw aan de Brug. Op het terras aan de zijkant van het gebouw kunnen we overdekt zitten. Aangezien het een proeflokaal is hebben we keuze uit een hoop verschillende biertjes. Het café dankt zijn naam aan het Leeuwbier van de Belgische brouwerij Haacht. Vroeger was het een echt Valkenburgs biertje, dat ook daar gebrouwen  werd, maar tegenwoordig wordt het dus in België gebrouwen. 

We kiezen voor het biertje Super 8 Flandrien, ook van brouwerij Haacht. Ik ben fan, het heeft een lekkere volle smaak, maar niets overheerst. Ook proberen we de Tongerlo Blond, uiteraard weer van brouwerij Haacht. Deze is ook lekker, maar ik ga hierna toch nog een keertje voor de Super 8 Flandrien, die bevalt me wel. 

Het weer blijft slecht, maar we besluiten op een ander terrasje te gaan zitten en wat te snacken, veel vega was er helaas niet bij Leeuw aan de Brug. In de Grootestraat gaan we was terrasjes af, kijken naar de mensen die in de stromende regen blijven schuifelen. Wij zitten prima onder de terrasverwarming.

We zien een plaquette aan de gevel van het museum Valkenburg  ter nagedachtenis aan de bokkenrijders, een bende of meerdere bendes die die op rooftocht door de provincie gingen periode tussen 1740-1798. Hiervoor werden een hoop mensen veroordeeld, wat waarschijnlijk totaal onterecht was, als de mensen maar een zondebok hadden. De geschiedenis van de bokkenrijders is fascinerend en  behoren tot het immaterieel cultureel erfgoed van Limburg (bron: Visit Zuid-Limburg). 

Die avond eten we bij restaurant La Casa, waar ze vegetarische tapas hebben. We hebben geluk en kunnen aan het laatste beschikbare tafeltje plaatsnemen. Een hoop mensen hebben minder geluk, dus ik zou zeker aanraden om ergens te reserveren als je al een restaurantje op het oog hebt. De tapas zijn echt ontzettend lekker en volgens mij heb ik het echt binnen vijf minuten weg gewerkt, ik heb echt schandalig zitten schransen. Heerlijk en ik zou dit restaurant dan ook zeker aanraden aan iedereen die naar Valkenburg afreist. 

Nadat ik me zo onfatsoenlijk heb volgepropt drinken we nog ergens wat en strompelen terug naar ons verblijf. Ondanks het lekkere bed slaap ik slecht, ik word regelmatig wakker, badend in het zweet. Ik geef de heftige aïoli-dampen de schuld die we uitademen. 

Na een dagje Valkenburg gaan we door naar Maastricht, onze eindbestemming voor deze tour door Zuid-Limburg. Door verhalen van een vriendin die Maastricht maar vond tegenvallen zag ik een beetje op tegen de twee dagen die we hier zouden gaan besteden. Wat als het nou echt zo een saaie stad is als zij vertelde... Ik kan gelijk al verklappen dat ik Maastricht echt een hele leuke stad vind, gezelligheid, vriendelijke mensen, mooie gebouwen, het bruist gewoon. 

Wederom is het maar een mini stukje om van Valkenburg naar Maastricht te komen en rond het middaguur staan we op het station. Ons verblijf ligt bij de Sint Servaasbrug, met uitzicht op de Maas.

Al van veraf zien we het oranje bordje van het EasyHotel Maastricht City Centre. We zijn weer wat te vroeg om te kunnen inchecken, dus proppen we onze bagage in één van de kluisjes en gaan op verkenning. 

Wat me opvalt in de straatjes van deze hoofdstad van de provincie Limburg zijn de gevelstenen die de oude gebouwen verrijken. Ik moet een beetje gniffelen om een nogal afzichtelijk beest die prijkt in de Boschstraat op een plakkaat gouden verf. Het is een soort, hoe zet ik dit netjes neer, special needs leeuw met een paardenstaart. Onder het dier staat de tekst IN DEN LUY PAERD, blijkbaar moet het een luipaard voostellen. Na wat research blijkt het mogelijk één van de oudste gevelsteentjes van de stad te zijn. 

De stichting Vrienden van Maastrichtse Gevelstenen (VMG) houdt zich bezig met deze muurdecoraties en heeft een website: Kijkeensnaarboven.nl waarop 250 stenen beschreven staan en waar je routes kunt vinden. Het is mooi om te zien dat mensen zich bezig houden met het opknappen en restaureren met dit stukje geschiedenis van de stad. Op de site heb ik ontdekt dat er ook een steen te vinden is met een eenhoorn, dus ik moet nog eens terug om deze te kunnen aanbidden. 

Op de Vrijthof, het grootste plein van Maastricht, strijken we neer voor een lunch. Dit is de eerste keer in deze vakantie dat ik me erg bewust ben van de coronamaatregelen. Er staat hekken en wandelrichtingen aangegeven, ook voelt het plein erg leeg. Ik heb het vermoeden dat het hier normaal veel levendiger zal zijn. Laten we hopen dat we hier weer van kunnen genieten wanneer ik terug kom voor mijn photoshoot met de Eenhoorn-gevelsteen. 

Rond het plein zijn maar liefst 38 rijksmonumenten te zien, maar je aandacht wordt waarschijnlijk gelijk getrokken door de kerkentweeling Sint-Servaas en Sint-Jan , althans dat was bij mij wel het geval. De Sint Janskerk springt gelijk in het oog met de rood geschilderde toren, maar wanneer ik beter kijk is de Sint-Servaasbasiliek ook prachtig om te zien. Bij de Sint Janskerk gluren we even naar binnen. Ik heb niet per se 'iets' met kerken of eigenlijk überhaupt niets met geloof, maar ze zijn vaak van binnen gewoon heel mooi, dus als de deur open staat wil ik nog wel eens een kijkje nemen. Uiteraard is het interieur van de kerk weer imposant, maar het kerkje in het Tsjechische Kutna Horá blijft toch bovenaan mijn lijstje staan. 

We lopen wat rond, drinken een biertje en besluiten daarna dat het tijd is om in te checken. De kamer is prima, basic en met zo een fijne awkward 'badkamertje' met toilet en douche met glazen wanden. Ik ben bijna 10 jaar samen met Gijs, maar toch vind ik het wel fijn om iets meer privacy te voelen als er gepoept moet worden. 

Onder de schaduw van de Onze-Lieve-Vrouwenkerk gaan we zitten bij Café Charlemagne om wat te eten en te drinken. Ze hebben een aantal lekkere biertjes en gelukkig ook aardig wat vegetarische opties zodat we wat kunnen snacken. Ik ben blij dat ik niet heb besloten om Maastricht uit onze plannen te schrappen, want ik vermaak me hier prima. 

Die avond eten we bij de Burgerfabriek op de Markt en werken een vegaburger weg, lekker hoor! Die avond sluiten we af met biertjes, want het is ten slotte onze op 1 na laatste avond, dat moet gevierd worden! 

Dag twee in het gezellige Maastricht en onze allerlaatste dag van deze trip :( We zijn al vroeg wakker en besluiten een andere kant van de stad te gaan verkennen. We wandelen naar de Sint Pietersberg, dat maar een klein eindje lopen is vanaf ons verblijf. Daar drinken we even een bakkie pleur en genieten van het uitzicht over de stad. We hebben weer eens enorm veel geluk met het weer en het zonnetje schijnt volop. In de verte prijken de torens van de tweeling kerken op de Vrijthof. 

We wandelen verder door het natuurgebied op de Sint-Pietersberg, waar je echt even buiten de drukke stad bent. Je kunt hier zelfs Oehoe's spotten als je geluk hebt. Uiteraard hebben deze dieren geen zin in het volle zonnetje, dus die zien wij helaas niet. Wij lopen door naar de ENCI-groeve, een kalksteengroeve die is opengesteld voor publiek. Een aantal organisaties, waaronder Natuurmonumenten, de Gemeente Maastricht en Provincie Limburg,  werken samen als de Stichting Ontikkelingsmaatschappij ENCI-gebied aan de ontwikkeling van het gebied en in de toekomst willen ze hier ook ruimte voor recreatie maken. Van wat ik heb begrepen zou je er ooit zelfs kunnen zwemmen. Dan kom ik zeker nog een keer terug!

Ik noemde het al, de ENCI-groeve, maar waar staat ENCI nou voor? Nou dat staat heel simpel voor Eerste Nederlandse Cement Industrie. Bijna 100 jaar hebben zij in de groeve bij Maastricht grondstoffen gewonnen voor het maken van cement. Een lange tijd waren zij de grootste werkgever van de regio. Vanaf half 2018 zijn zij gestopt met het winnen van mergel in deze groeve, maar al vanaf 1970 werden de werkzaamheden afgebouwd vanwege de belasting voor natuur en milieu. 

Tegenwoordig is de groeve open en je kunt hier een mooi stukje wandelen. Wij hebben gekozen om via het uitzichtplateau af te dalen, maar misschien is het handiger als je begint bij het informatiecentrum Châlet D'n Observant. Het uitzicht vanaf het plateau is gaaf, het water dat in de groeve staat is een aparte kleur turquoise en gecombineerd met de industriële gebouwen geeft dit een bijzonder effect. Ik vind het in ieder geval prachtig. 

Wanneer je de trappen afdaalt de groeve in kom je allerlei bordjes met informatie tegen. Elke keer wanneer je in een nieuwe bodemlaag terecht komt vertelt een bordje wat zich hier heeft afgespeeld. Wat voor levensvormen zijn hier gevonden? Wat speelde zich in deze periode af? Het vertelt onder andere dat hier 700 miljoen jaar geleden een subtropische oceaan was, met haaien, vissen en zelfs mosasauriërs, flinke zeedino's van zo een 18 meter lang. De nerd in mij is hier behoorlijk enthousiast over. Ik moet dan ook elk bordje bestuderen en we doen er een tijdje over om beneden te komen. 

Eenmaal beneden bekijken we de enorme uitgehakte openingen in de wand van kalksteen en slenteren over het grindpad naar het café bij het informatiecentrum. Het is hier heet! We hebben wel een biertje verdient. Vanaf het terras hebben we uitzicht op de industriële fabriek maar ook over het natuurgebied, wat natuurlijk een enorm contrast is.  

Nadat we een beetje zijn afgekoeld lopen we langs de Maas terug naar de stad. Dit is toch een iets langere wandeling dan we hadden verwacht, maar uiteindelijk staan we bij de Helpoort, wees gerust, dit is 'gewoon' een oude stadspoort van Maastricht, zo gek hebben we het niet gemaakt. De poort is de oudste bestaande stadspoort van Nederland en onderdeel geweest van de eerste stadsmuur van Maastricht. Het bouwwerk is waarschijnlijk rond 1230 gebouwd, echt een bizar idee dat het hier al bijna 800 jaar staat (bron: wikipedia!). 

Na een fotoshoot met de poort strijken we neer in een schattig straatje en verorberen een schaal nacho's. We struinen nog wat rond, lopen over de oude muur samen met een hele stoet andere toeristen en bekijken het Heksenstraatje. Ondanks dat mijn fantasie bij deze naam op hol slaat heeft het niets te maken met heksen, maar gaat het verhaal dat er een vent met de achternaam Hex hier een molen bezat. Een beetje jammer, maar nog steeds een toffe naam!

Die avond wil ik graag een patatje zoervleijs eten, maar aangezien ik geen lijken eet zoek ik een restaurant dat dit zonder dode dieren serveert. Dat kost gelukkig maar weinig moeite en wanneer we aankomen bij café Local aan de Markt hebben we weer eens geluk, we hebben een tafeltje op het terras weten te bemachtigen waar er best wat mensen te laat voor zijn. Het zuurvlees(vervanger) is fantastisch! Echt ga hierheen en neem dit gerecht! 

Omdat het onze laatste avond is gaan we van terrasje naar terrasje en vieren dat we ondanks corona toch vakantie hebben kunnen vieren, ook al is dit in eigen land. Ik heb het super leuk gehad (op de wandeling op de eerste dag na die tegenwoordig beter bekend staat als de hel van '21). Ik heb het altijd al gezegd, je hoeft niet per se ver weg te gaan om mooie dingen te zien, Nederland is ook leuk!