Vandaag laten we Dresden weer achter ons en is het tijd voor de laatste bestemming van onze CoronaCation; Berlijn! Uiteraard zetten we onze Flixbus trend voort en pakken vanaf de Ostbahnhof een bus naar de Duitse hoofdstad. Het is best druk deze keer en we kunnen niet bij elkaar in de buurt zitten. Ik vind het altijd zo vreemd dat de mensen die in hun eentje reizen dan niet bedenken van ' nou laat ik naast een vreemde gaan zitten, want dan kan die club bij elkaar zitten' . Nee ze blijven allemaal stug voor zich uit staren en komen dan alsnog naast een vreemd iemand te zitten (ja uiteraard bedoel ik Robbie hiermee). Na een paar uurtjes leen komen we aan in Berlijn. Ik had bedacht dat het slim was om bij Alexanderplatz uit te stappen, maar ik heb geen idee meer waar ik dat opp heb gebaseerd. We moeten nu de metro pakken naar Kreuzberg om bij ons hostel te komen. Een beetje sullig wel. 

Gisteren werd ik met een vaag verhaal gebeld vanuit dit hostel. Over wat nou de bedoeling was. Nou gewoon de kamer drie personen een nacht extra boeken, zoals ik ook in mijn mail heb aangegeven. We hadden een discussie die wel een kwartier duurde en we leken elkaar echt niet te begrijpen. Eenmaal bij Baxpax hostel die Fabrik was het ineens allemaal in orde. Alles wat gisteren moeite kostte was nu ineens helemaal duidelijk. Nou dikke prima, maar had me dan ook geen stress bezorgd in Dresden. Het hostel is geinig, een beetje chabby/industrieel of iets. Ergen achterin een uithoek van het gebouw hebben wij een kamer toegewezen gekregen. We pleuren onze tassen neer en zijn toe aan een biertje. Om de hoek bij het hostel gaan we zitten bij een Sushi tent Mimomy, vraag me niet waarom. Maar de biertjes smaken goed en we zijn hier getuigen van een heuse Corona-politie-inval. De afstand tussen de tafeltjes wordt secuur opgemeten en de lieve gastheer en vrouw krijgen een waarschuwing. 

Het is hier maar een vage boel, aan de overkant van de straat zijn een paar zwervers aan het schreeuwen en er lopen constant bizarre types rond. Het is wat grauw weer en op de een of andere manier ben ik er een beetje klaar mee. Ik heb geen zin de boel te verkennen, ik ben moe en gewoon lamlendig. We lopen niet al te ver naar Banja Luka, waar een biertuin zit. Het is super chill. Er zit een muur omheen dus je hebt niet constant rare kwasten aan je tafel staan. Alleen een gekke goochelaar. We eten een patatje, drinken te grote biertjes en uiteindelijk ga ik niet te laat terug naar het hotel. Gijs en Robbie laat ik achter in het bruisende Berlijn. Op zoek naar een feestje dat ze nooit gaan vinden en uiteindelijk tot zonsopkomst rondhangen in een park vol rare mensen. 

Ik ben vroeg wakker, of eigenlijk word ik wakker wanneer de jongens na een zware nacht vol gemiste feestjes terugkeren. Ik probeer nog wat te slapen en te lezen, maar ben er alsnog vroeg uit. Ik ga rustig douchen en wil net naar de supermarkt gaan om ontbijt te halen als Robbie ineens fris fruitig naast zijn bed staat. Samen kopen we de buurtsuper leeg en tot mijn verbazing is ook Gijs wakker als we terug komen. Ik had deze dag eigenlijk al opgegeven. We ontbijten op de kamer en als iedereen opgefrist is lopen we naar de overkant van de Spree, langs de East Side Gallery en strijken neer bij Yaam.  

Het ziet er heel anders uit dan de laatste keer dat ik hier was in december 2012, maar het is fantastisch. Het is er gezellig, je hebt veel eettentjes en chillzone aan een strand aan de Spree. We hangen hier rond, halen wat te eten en bereiden ons mentaal voor op de terugreis van de volgende dag. Het einde is in zicht. Het was heerlijk om er weer even uit te zijn na die eerste maanden van het coronatijdperk. 

Het was een idee van Nanouk, of misschien was het deze keer een plan van Max, ik weet het niet meer. Maar in ieder geval werden Gijs en ik 's ochtends op Koningsdag, en toevallig ook Gijs zijn verjaardag, door hen opgepikt. 

Dit weekendje was al een tijdje de bedoeling, alleen gooide ik roet in het eten, door op mijn kop te vallen en een fikse hersenschudding op te lopen. Wat een horror! Na weken amper iets voor elkaar te krijgen, was het toch weer tijd om wat te gaan ondernemen. Vrij last minute (twee dagen van  tevoren) besloten we toch om mee te gaan. 

In een uur of drie, met een korte koffie- en plaspauze meegeteld, staan we met onze weekend tasjes in de gezellige Duitse stad. Nanouk heeft kamers geregeld in hostel Wohngemeinschaft, het hostel waar we bij ons vorige bezoek al eens een drankje gedaan hebben. Nanouk zit al dagen te duimen, in de hoop dat zij mag slapen in de kamer met een ruimte thema. 

Helaas moeten we nog even wachten voordat wij kunnen inchecken. Het is nog vroeg en vanaf 14.00 kunnen we pas weer terecht. We laten onze bagage achter bij de receptie, pikken een kaart en gaan de stad alvast in.  

Het hostel ligt in het hippe Belgische Kwartier (Belgisches Viertel) wat steeds populairder wordt. De straten verwijzen allemaal naar Belgische provincies en steden. Al heb ik ook de Maastrichter Strasse voorbij zien komen... De wijk zit vol met streetart en (te dure) hipster winkels, heerlijk!

 De vorige keer dat ik in Keulen was heb ik eigenlijk geen foto's gemaakt. Mijn camera was leeg en ook mijn telefoon kapte er na één foto mee. Deze keer kwam ik beter voorbereid. Ik heb gezorgd dat alles 110% was opgeladen en heb een stuk of 500 kiekjes geschoten. Eigenlijk was dit ook het enig dat ik heb voorbereid, ik heb niet eens het hostel opgezocht op Google. 

Toen we eenmaal in het centrum waren, was eerst de Dom aan de beurt voor een photoshoot. Deze Dom van Sint Peter en Maria is een gothische kathedraal. Tijdens ons vorige bezoek in 2013 stond deze al in de steigers en de grote opknapbeurt is nog niet afgelopen. Het is echt een fantastisch mooi gebouw. De bouw hiervan is begonnen op 15 augustus 1248 maar heeft eeuwen stil gelegen. De Dom staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Je kunt de kathedraal van binnen bekijken. Een los kaartje voor een volwassene is €4, maar als je ook de toren wilt beklimmen (gaat op mijn bucketlist voor een volgende bezoek) betaal je €8, maar dan mag je ook een kijkje nemen in de schatkamer. Ik heb de Dom alleen van de buitenkant bekeken. 

Het was heerlijk weer, maar toch gek om met Koningsdag in Duitsland te zitten, in plaats van schuifelend door de mensenmassa naar de troep van onze landgenoten te kijken. Een verademing!

In Keulen leeft mijn obsessie voor de Love Locks weer op, de spoorbrug Hohenzollern over de Rijn hangt helemaal vol. Het zijn er zo ontzettend veel, het is gewoon bizar. De eerste slotjes zijn opgehangen in 2008 en bij de laatste officiele telling in 2011 hingen er al 40.000 slotjes. Nu wordt het aantal alleen nog geschat, maar het zal neerkomen op zo een 340.000 slotjes! Fantastisch! Er hangen de meest vreemde exemplaren tussen en alleen hiervoor is het al leuk om een kijkje te nemen. Zoals verwacht, ging ik weer door het dolle. Maar ik heb halverwege ook nog even gezwaaid naar de plek waar ik de as van mijn moeder in de Rijn heb uitgestrooid. 

Het hostel ligt in het hippe Belgische Kwartier (Belgisches Viertel) wat steeds populairder wordt. De straten verwijzen allemaal naar Belgische provincies en steden. Al heb ik ook de Maastrichter Strasse voorbij zien komen... De wijk zit vol met streetart en dure hipster winkels, maar het is er wel gezellig.

Die Wohngemeinschaft is een leuke tent, ook om alleen een drankje te doen. In het weekend is het er stervensdruk, je mag blij zijn als je een plekje weet te bemachtigen. 

Nadat we hadden ingecheckt wilden we weer in het kleine, crappy liftje stappen toen we werden tegen gehouden door een bijzonder figuur met de naam Ron-John (geen grap) met een hoge goochellaarshoed op (ook geen grap). Als een sneltrein ratelde hij door en vroeg waar we vandaan kwamen, waar we heen gingen en ga zo maar door. We zouden hem nog wel tegen komen, voorspelde hij, en hij had gelijk!

Wij konden de kamers gaan verkennen. Helaas werd het geen ruimte kamer voor Nanouk, maar een witte kamer met bomen. Gijs en ik opende de oranje Emilia kamer, die met alle prullaria behoorlijk op je af komt. Elke kamer heeft een verhaal, die je op de website of naast de deur van je kamer kunt lezen. 

Omdat ik toch wel behoorlijk gaar ben, besluiten we die avond ook niet weg te gaan, maar in het hostel wat te drinken. We komen de vreemde Ron-John weer tegen, waar we wat mee kletsen. Max verorbert een aantal bakken nacho's, van de kraam die buiten het hostel staat. Ik voel me niet goed, maar ik had graag willen proeven, wat ruikt het lekker! Rond een uur of tien vertrek ik naar de kamer, maar Gijs en Nanouk gaan nog even op avontuur in de wijk. Ze belanden in de tuin van een kerk, waar allemaal jongeren zitten te drinken. Ze chillen wat met hun nieuwe vriend, Rolf de Kat en rollen uiteindelijk pas een paar uur later terug naar het hostel. 

Met Max, Nanouk en Gijs ben ik naar de kerstmarkt in Düsseldorf geweest. Deze stond al een tijdje op mijn lijstje, maar eigenlijk vond ik het best tegenvallen. De stad zelf heeft niet veel sfeer, alles staat in de steigers en is grijs en grauw. Daarnaast is het ontzettend druk. Logisch natuurlijk, dat zijn alle kerstmarkten. Maar hier had ik het idee dat ik in Nederland liep. Overal hoorde je ons eigen taaltje. Op de één of andere manier vind ik dat toch een afknapper. Het meest vervelende was eigenlijk wel dat ik vergiftigd ben bij een Italiaans restaurant. Zucht... Na het eten van een spaghetti bolognese met ik dubbelgevouwen van de kramp terug gegaan naar ons hotel. 

Het is niet dat ik deze plek af zou raden. Het kerstmarkt voer (curryworst, flammenkuchen etc. ) was hartstikke goed en alles ligt lekker dicht bij elkaar. Maar toch haalde deze kerstmarkt het niet bij die van Keulen...

We verbleven in B&B Hotel Dusseldorf Hbf, vlak bij een metrohalte. Natuurlijk wist ik ons gelijk al te laten verdwalen door de metro te pakken die ons van het centrum vandaan bracht in plaats van er naar toe. Ik begrijp niet waarom iedereen denkt dat ik de weg wel weet, gezien mijn notoire verdwaal geschiedenis. Eenmaal in het drukke centrum baanden we ons een weg tussen de toeristen door en aten het ene na het andere hapje. Echt een mogelijkheid om de waren in de stalletjes te bekijken was er niet. De drukte was echt niet leuk. 

Zoals verwacht hebben we slecht geslapen, maar als het goed is kunnen we dit in het vliegtuig wel inhalen. We douchen, pakken onze spullen weer in en checken uit. Bij de balie vragen ze of we een taxi willen naar het vliegveld. We geven aan dat dit niet nodig is en de man achter de receptie kijkt ons aan alsof we gek zijn. 

Wanneer we naar buiten lopen snappen we waarom. Het is zondag en alles is gesloten. Ook de bus die we wilden nemen rijdt niet op zondag. Geen probleem, dan pakken we toch de trein... Deze rijdt gelukkig gewoon en komt ook snel nadat we op het station zijn gekomen. Ik blijf het onheilspellende gevoel houden dat alles te soepel gaat...

Op het vliegveld van Dusseldorf laten we onze tassen insealen, Gijs vind het systeem uit de prehistorie, maar hij bouwt zelf dan ook superdeluxe apparaten voor zijn beroep. Het inchecken gaat snel, er is geen rij en we kunnen zo doorlopen. Mijn tas blijkt maar 9.5 kilo te wegen, bijna 10 kilo minder dan toen we naar Indonesië gingen. Toch ben ik blij dat ik er vanaf ben. 

We lopen door naar de security en hier begint eindelijk wat raars te gebeuren. Ik ben hier eigenlijk best opgelucht over, het kan niet allemaal goed gaan. Bij elke rij worden we weg gestuurd en beginnen ze in het Duits te praten, terwijl wij duidelijk in het Engels spreken. Het is echt heel asociaal. We begrijpen niet wat ze willen. Bij elk poortje blijven ze naar links wijzen. Wanneer ik de grote bodyscan zie, snap ik het eindelijk. Gijs de punker is natuurlijk heel eng en moet extra gecontroleerd worden. Vroeger had hij dit op Schiphol ook vaak, maar daar hebben ze zich om laten scholen en kunnen ze nu aan iemand zijn houding zien of deze iets in zijn schild voert in plaats van naar het uiterlijk te kijken. 

Ik ben best geïrriteerd door gedoe bij de security, ik vind dit zo kortzichtig. Snel neemt Gijs me mee naar een café, waar we ontbijt en koffie regelen. Daar knap ik altijd van op. Ik maak nog even gebruik van de wifi op het vliegveld, om aan iedereen te laten weten dat we onderweg zijn. 

Bij de paspoortcontrole loop ik zo door, ze kijken vluchtig in mijn paspoort en ik mag verder. Daar sta ik lang te wachten, ik ga bijna denken dat er iets mis iets met Gijs zijn paspoort. Na dik vijf minuten komt hij lachend aanlopen. De man achter de balie ging al zijn piercings lopen tellen en bleef maar van het paspoort naar gezicht kijken en weer naar het paspoort. Alsof er iets mis zou zijn als hij één van de piercings niet in zou hebben, mocht hij dan niet door? Gelukkig vind hij het grappig, maar na de eerste extra controle vind ik het maar bloed irritant. Dit is gelukkig het laatste hindernisje dat we moeten nemen voor we bij de gate aankomen. 

Eenmaal in het vliegtuig begint het lange zitten. Van te voren heb ik me al ingelezen over welke films ze beschikbaar hebben en ik heb al een selectie gemaakt (Secret Life of Pets, Big Friendly Giant, Bad Moms, Finding Dory, The Huntsman, Independence Day 2). Het ging best snel! Al heb ik niet kunnen slapen wat ik wel had gehoopt. Het eten was wel vreselijk smerig en van de noedels in de ochtend kreeg ik hele nare buikkramp. Dit heeft de rest van de dag aangehouden, best vervelend!

Ik heb nog een tip voor het vliegtuig eten! Wanneer je tickets besteld kun je aangeven of je speciale dieetwensen hebt. Voor Gijs geven we altijd aan dat hij vegetarisch eet. Hij kan dat een aantal opties kiezen. In het vliegtuig krijgt hij eigenlijk altijd lekker eten en ook nog eens als eerste. Ik zou zeggen, geef gewoon altijd een wens op! De andere passagiers gaan altijd klagen als hij als eerste geserveerd wordt!

Vanmorgen de laatste dingen ingepakt, wel was ik nog wat brak. We hadden het goede idee gehad om de avond voordat we op vakantie gaan, nog even naar een concert in Lelystad te gaan. We hebben het niet al te laat gemaakt, maar van de zenuwen heb ik slecht geslapen. 

De NS heeft weer eens besloten om werkzaamheden aan het spoor uit te voeren, het lijkt wel alsof ze dit afstemmen op onze plannen, we hebben altijd problemen. Gelukkig willen Nanouk en Max (helden) ons wel naar Utrecht brengen. 

Met een stapel muffins, broodjes ei en pakjes drinken stappen we de auto in. De rugtassen, die we met veel zorg hebben ingepakt zodat ze zo licht mogelijk zijn, gooien we in de achterbak. 

Op het station van Utrecht wachten we op de ICE die ons naar Dusseldorf zal brengen. Ik ben alweer bang dat we in het gangpad moeten gaan zitten, we reserveren nooit plekken, maar we hebben opnieuw geluk, er is zat plek!

Eenmaal op Dusseldorf moeten we nog uitzoeken hoe we naar het Hotel zouden komen. Voor de verandering heb ik niet alles van te voren uitgezocht. Bij een informatie punt weten ze ons in gebrekkig Engels uit te leggen welke trein we kunnen nemen en waar we moeten uitstappen. Het gaat allemaal erg soepel en voor we het weten staan we op het station Unterrath. 

Het is uitgestorven op straat, al zou ik zweren dat ik op de heenweg een aantal restaurants heb gezien. Deze zijn nergens meer te bekennen. Het is best koud en we besluiten niet te lang rond te dolen, maar terug te keren naar het hotel en daar wat te gaan eten. Het restaurant in het hotel is ook bijna leeg, dit is duidelijk niet de hipste buurt van Dusseldorf. We bestellen wat te eten en een biertje.

Het eerste avondmaal van mijn vakantie word Schnitzel! Lekker lokaal. Er ligt een gek stukje garnering, volgens Gijs is dit ananas met een visje. Vreemd, maar ik stop het nietsvermoedend in mijn mond. Het is smerig en ik snap niet waarom, ik bijt op iets hards en begin er gewoon van te kwijlen. Blijk ik op een stuk citroen te kauwen die ik over de schnitzel uit had moeten knijpen. Wat een kneuzenactie! Ik schaam me er zelfs een beetje voor. Gelukkig smaakt het eten goed, maar ik ben wel een beetje mijn smaak kwijt door al het zuur. Gijs komt ondertussen niet meer bij, hij heeft me de hele avond (en de komende dagen) keihard uit zitten lachen. 

Na het eten gaan we naar onze kamer. We kijken nog even tv, maar vallen al snel in slaap. Ik slaap ontzettend slecht, het kussen is echt vreselijk. Ik leg onze handdoeken er nog onder en knoop de hoes extra strak dicht in de hoop dat er hierdoor wat meer volume ontstaat, maar het is hopeloos. 

De kerstmarkt van de Heinzel. De Heinzel zijn een soort kabouter volk uit de middeleeuwen en  de Heinzelmannetjes zijn overal te vinden en zijn bezig hun traditionele handwerk uit te voeren. De kerstmarkt heeft dan ook een middeleeuwse uitstraling en er worden vooral traditionele producten en etenswaren verkocht. Het is de drukste van alle kerstmarkten in Keulen en je kunt er eigenlijk niet normaal rondlopen. Ik weet dat de Keulse bewoners het liefste de stad uitvluchten tijdens de kerstmarkt periode (en carnaval). 

Iedereen is brak van het oud en nieuw feestje en blijft in bed liggen. Nanouk en ik willen toch nog wat van de stad zien en besluiten naar East Side Gallery te gaan, een lang stuk van de muur tussen oost en west dat nog overeind staat en vol staat met kunstwerken. 

Het gaat om een stuk van 1316 meter waar vanaf 1989 schilderingen op zijn gemaakt. Hiermee is het de langste openlucht galerie ter wereld. 

Als wij terug komen is de rest al weer aan het herstellen. Met een aantal sluiten we ons weekje in Berlijn af in een Thais restaurantje. Eigenlijk zijn we allemaal nog best gesloopt. 

Met de hele groep haasten we ons naar de televisietoren. Vandaag willen we de graffiti/streetart toer gaan volgen, een gratis toer die je langs allerlei plekken brengt waar de artiesten zich hebben uitgeleefd. 

Ik weet niet goed wat ik hiervan moet verwachten, ik vind een wandeltoer altijd een beetje saai klinken. Uiteindelijk is het juist heel tof! We worden door de gids meegenomen naar plekken waarvan ik zelf niet snel zou  bedenken ze te bezoeken. Zie hieronder een overzicht:

Een gigantisch werk van Victor Ash, Astronaut/Cosmonaut. Het is gemaakt voor een festival in 2007 en is 22 bij 14 meter. 

Osman Kalin is een Turkse immigrant die besloot een guerilla tuin aan te leggen op een stuk niemandsland, ten tijde van de Berlijnse muur. Eerst verbouwde hij hier groente en fruit, maar uiteindelijk heeft hij er een huisje gebouwd. Twee keer is het huisje afgebrand en beide keren weer opgebouwd. Herr Kalin verblijft hier inmiddels niet meer. 

Behoorlijk lang uitgeslapen, maar vandaag heb ik weer een missie. Ik wil naar het Mauerpark, dit schijnt een gezellige plek te zijn met een rommelmarkt, kunst en eten. Ik heb een geweldig route uitgestippeld waardoor we vier verschillende metro's moeten pakken (dit kon ook rechtstreeks...). Uiteindelijk zijn we hier door zo laat bij het park dat het al begint te schemeren. 

We lopen een rondje over de rommelmarkt en kopen een schilderijtje van de Berlijnse muur dat  uit drie delen  bestaat. Verderop in het park zijn een aantal restaurantjes. Hier hebben we even rond gelopen en zijn maar even gaan zitten. 

Na het eten bij een Indiaas restaurant zijn we terug naar het hostel gegaan. Dit gaat een stuk soepeler dan de heenweg. Iedereen is verrot en we liggen extreem vroeg te snurken. We worden natuurlijk ook een dagje ouder. 

Het Mauerpark is volgens mij echt een gezellige plek, maar ik denk sowieso dat je hier beter in de zomer kunt komen, ik heb gelezen dat het dan nog leuker is. 

De volgende ochtend, nadat de hele horde gedoucht heeft, gaan we lopen door de stad. We zitten vlakbij Potsdammer Platz en willen het Holocaust monument bekijken. Met zo een grote groep is dit toch met een onderneming, maar we komen er toch terecht. Ik ben hier al eens eerder geweest, maar toch is het een deprimerend bouwsel en je voelt ook wel echt dat het wanhoop moet uitstralen. 

Vervolgens zijn we doorgelopen naar de Brandenburger Tor, die is afgezet voor het oud en nieuw feest de volgende avond. Dan gaan we maar een braadworst eten. 

Fanatiek lopen we verder, richting de televisietoren. Eigenlijk zou ik wel weer naar boven willen, het uitzicht was echt gaaf. Maar het was hartstikke druk en dan zouden we twee uur in de rij moeten staan. Dat gaat me toch wat te ver. We duiken de kerstmarkt op en drinken wat biertjes en eten meer braadworst (en kartoffelsalade). 

Ineens zijn we twee van de groep kwijt, die we later rondjes zien schaatsen tussen de kinderen op de schaatsbaan. Met de rest gaan we het Beierse reuzenrad in, wat een lol... 

Na het werk pak ik snel mijn spullen bij elkaar en gooi ze bij Nanouk in de auto. Het wachten is op Gijs, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. De rest van onze groep vrienden wacht op ons. Met drie auto's gaan we op weg naar de hoofdstad van onze oosterburen, Berlijn... 

Rond een uur of twee komen we bij het hostel aan, Three Little Pigs. Eén voor één komen de andere auto's ook aan. Bij het inchecken moeten we een enorm formulier invullen en dat midden in de nacht. Ik wordt er een beetje cranky van. 

Het hostel heeft voor ons een kamer voor elf personen klaar gemaakt. Eigenlijk wilden ze het niet doen, omdat de kamers maar voor acht mensen geschikt zouden zijn, maar ze hadden ons gewaarschuwd dat het krap zou zijn. Nou wat een onzin was dat, de kamer is een balzaal en er is echt zat ruimte. We drinken even een drankje om te vieren dat we er zijn, maar gaan dan al snel onze bedjes in.