Turquoise Meren
Vroeg in de ochtend laden we onze tassen in een wit busje dat op ons staat te wachten. We gaan Zagreb achter ons laten en daar hebben we beide geen enkel probleem mee. Een vrolijke chauffeur draait Bob Marley en we zitten bij een aantal jongens/mannen die al snel in slaap vallen. Natuurlijk doet Gijs dit ook.
We rijden naar Plitvice, een nationaal park van Kroatië en misschien wel één van de mooiste van Europa. Onderweg is ook al zat te zien. Ik zie een dorp dat tussen watervallen is gebouwd en landschappen die gebruikt zouden kunnen worden als decor voor een fantasy film (jaja dit vind ik wel vaker).
Zaterdag
Als we worden afgezet bij de ingang van het park, geeft de chauffeur ons aan dat het vandaag wat drukker is dan normaal gesproken. De man laat ons op een kaart zien hoe we het beste kunnen lopen. Hij verteld dat we op moeten passen voor de beren in het park. "Here are bears, don't walk, just run!" zegt hij lachend. Hij geeft ook aan dat de kans klein is dat we er één zullen gaan zien, vooral nu het zo druk is. Het is zaterdag en de Kroaten gaan dan zelf ook naar het park. We hadden beter een dag eerder kunnen gaan...
Maar ach we zijn er nu toch. We spreken een tijd en plek af met de chauffeur waar we hem weer zullen gaan ontmoeten en gaan het park in. In de verte zien we al de mooie meren en watervallen liggen. Het is inderdaad wat druk, maar eenmaal in het park zijn de andere mensen goed te ontlopen.
Plitvice
In dit gebied is de grond van Travertijn, een soort kalksteen, wat vrij zacht is. Hierdoor kan het park elke dag weer anders zijn en verplaatsen de watervallen zich telkens. Dit maakt het heel bijzonder.
We lopen over de houten loopbruggetjes richting een grote waterval. Het is echt prachtig. Het water is turquoise en zo ontzettend helder. Je ziet overal de visjes zwemmen. In het begin hebben we nog wel last van de andere toeristen, die zichzelf ontzettend belangrijk vinden en overal vooraan willen staan. Ik snap dat je een goed uitzicht wilt en een mooie foto wil maken, maar toch gaan sommige mensen wel echt heel ver. Door een klein, (natuurlijk weer Frans) vrouwtje met een grote merktas wordt ik bijna het water in geduwd. Wat een idioot.
We kijken even bij de waterval, maar ook hier is het weer zo druk dat je eigenlijk niet normaal kunt genieten. We lopen snel door en hier is het gelukkig een stuk rustiger. Nu kun je zelfs denken dat je helemaal alleen bent.
Verderop komen we bij een aantal grotten, die wel even voor wat nodige verkoeling zorgen. Het is echt bloedheet. Nadat we een flink stuk gewandeld hebben komen we uit bij een steiger, waar we een bootje kunnen pakken naar de overkant. Hier is een restaurantje en lunchen we (niet echt lekker, ik zou aanraden een eigen pakketje mee te nemen en in het gras te gaan zitten). We hangen nog wat rond en bestuderen de irritante toeristen, voordat we terug gaan naar het busje.
Eenmaal bij het busje moeten we dik een uur wachten tot de andere komen. Het lijkt wel een schoolreisje waar de stoere jongens de rest op zich laten wachten. Best asociaal. Als we dan toch eindelijk allemaal in het wagentje zitten, valt de rest alweer snel in slaap. Ik lees wat en dommel af en toe ook weg. Opnieuw is de omgeving zo mooi! Spierwitte rotsheuvels, waar je een zonnebril voor op moet zetten om er naar te kunnen kijken en huisjes waarvan eigenlijk alleen de muren nog staan en die vol kogelgaten lijken te zitten.
Ineens doemt Split op in de verte. Geweldig! De blauwe zee met de witte stad in een baai en naast ons de bergen, ik had het niet zo mooi verwacht!
Chaos in Split
Bij een soort taxistandplaats worden we afgezet. We hebben geen idee waar we zijn, maar onze chauffeur rijdt direct weg. We staan even verward om ons heen te kijken. Er staan rare gasten met geplastificeerde bordjes die je een slaapplaats aanbieden. Een ongure vrouw komt naar ons toe en schreeuwt "Are you looking for sex?". Ze lacht keihard en haar mond zit vol smerige bruine tanden. Ik ben een beetje van mijn stuk gebracht, dit had ik me niet voorgesteld bij onze aankomst in deze stad.
Even verderop zie ik een bord met tourist info er op. Daar lopen we maar heen. Het is niet echt een informatiepunt, maar een plaats waar je tours kunt boeken. Vage shit... We pikken een kaart en gaan buiten op zoek naar ons hostel Omladinski.
Een propper ziet ons worstelen en komt ons te hulp. Hij heeft het hostel zo gevonden op de kaart. Het is een pokke eind lopen en we besluiten een taxi te pakken. Voor 50 kuna bracht hij ons naar het hostel en we krijgen ook er gratis een lesje schelden in het Kroaats bij. Hij ging behoorlijk tekeer tegen de medeweggebruikers.
Omladinski
Eenmaal bij ons hostel gaat het inchecken heel snel. Alleen even onze naam geven en klaar. Het is een saai gebouw, waar een hotel en een hostel in zitten. Eigenlijk zouden we vanaf Zagreb doorgaan naar Bosnië, maar door hevige overstromingen hebben we onze plannen moeten wijzigen. Omladinski was de goedkoopste optie. Het is wel even zoeken naar onze kamer, hier is echt geen logica te vinden in de kamernummering. Het gaat van 16 naar 31 en dan weer naar 21, maar uiteindelijk komt het goed.Ik ga gelijk de douches checken en deze vallen me 100% mee! Snel even opfrissen en terug naar het centrum.
Nederland-Costa Rica
Zonder de zware tassen op onze rug besluiten we te gaan lopen en we vinden het centrum gemakkelijk. We gaan naar de boulevard langs de zee en gaan zitten bij een reastaurantje. Hier hangt een groot scherm en zitten al wat mensen klaar in hun oranje shirtjes. Een cheeseburger en patat later is het tijd voor de wk-wedstrijd Nederland-Costa Rica. Het terras zit inmiddels vol met Nederlanders.
Het is een spannende wedstrijd en Gijs krijgt ruzie met een hinderlijk pubertje dat continu voor het scherm gaat staan. Nadat 'we' gewonnen hebben explodeert het terras, heerlijk. Als we terug lopen naar het hostel, raken we op de één of andere manier toch half verdwaalt, maar na wat snauwen en kibbelen kunnen we gelukkig redelijk snel ons bed induiken.
Good morning Split!
We hebben redelijk uitgeslapen, maar gaan uiteindelijk fris en fruitig richting het centrum. Dit gaat een stuk soepeler dan gisteravond. We komen langs een paupermarkt waar een meloenverkoper aangevallen wordt door een stel duiven, heel komisch!
Op de hagelwitte boulevard langs de zee moet ik mijn zonnebril opzetten, omdat de witte stenen zeer doen aan mijn ogen. We ontbijten langs het water, veel te duur voor wat je voorgeschoteld krijgt.
Niet veel later struinen we door de witte straten van Split, ondertussen wordt het bloedheet.
Modeshow
Ik kom tot de conclusie dat Split echt een prachtige stad is, maar behoorlijk saai. Ik kan weinig leuke of gezellige tentjes ontdekken. In een afgelegen steeg komen we een fijn restaurantje tegen, Korta, waar tot onze verbazing lachend personeel aan het werk is. Dit is één van de weinige keren dat we dit in Kroatië tegen komen.
Rond een uur of vijf komen we weer bij de boulevard terecht om een biertje te drinken en ontdekken dat hier een ware modeshow begint. Nou eigenlijk geen officiële, maar alle jongere die de hele dag hebben liggen pitten of zonnen komen tevoorschijn en lopen als barbiepopjes voorbij. Dat is even wat anders dan de bejaarden (en wij) die er overdag rondlopen.
Na het redelijke eten bij een Italiaans restaurant (met ranzige, nep-cappuccino) halen we wat drinken en gaan terug naar het hotel. Echt heel veel boeiends om in de avond te doen heb ik niet kunnen ontdekken. Of ik had naar een schuimparty met 14-jarige moeten gaan.
Doelloos
Eigenlijk wilde vandaag naar een eiland in de buurt gaan, maar ik ben de wekker vergeten te zetten. Dan maar weer een dagje doelloos rondlopen in Split. We ontbijten met een pizza en vieze Cappuccino bij Semafor, naast een dikke stenen muur.
We lopen langs de zee en komen uit bij een stenen strand. Nu baal ik als een stekker dat ik geen zwemkleding heb aangetrokken... Overal liggen mensen te zonnen. Chagrijnig lopen we terug naar het hostel om zwemkleding aan te trekken.
Eenmaal daar, zijn we uitgeput door de hitte en besluiten we niet te gaan zwemmen. Hoe bedoel je nutteloos?
Niet veel later lopen we wederom weer doelloos door het centrum. We gaan zitten bij een schattig eettentje met een terrasje onder druivenranken. Het eten is smerig! Ik heb lasagne besteld, die voornamelijk uit dikke kaas bestaat, echt niet te eten. De pasta bladen zijn ook niet goed gaar. Ik heb inmiddels echt een ontzettend kut humeur. We drinken nog een paar biertjes op de boulevard en besluiten dat deze dag niet meer goed gaat komen en gaan terug naar het hotel. Nu vergeet ik de wekker in ieder geval niet te zetten...
Hvar
Om half 7 gaat onze wekker. Vandaag gaan we wel naar het eiland Hvar. Om 8.45 uur staan we klaar op het ferry station. Het is kut weer... Maar ik wil toch echt het eilandje zien en niet nog zo een nutteloze dag in Split doorbrengen. Om 9.15 uur zitten we in de grote catamaran en Gijs valt al snel weer in slaap. Ik ben echt een beetje ongerust als ik naar de donkere, grijze lucht kijk.
Na ongeveer anderhalf uur komen we aan in Hvar, de hoofdstad van het gelijknamige eiland. Het regent nog steeds, maar is een stuk minder onheilspellend als bij vertrek. Ik glibber over de natte, witte stenen in de haven en moet me vasthouden aan Gijs om niet onderuit te gaan. Heel handig die flipflops. Bij een terrasje gaan we schuilen en nemen een ontbijtje.
Het duurt niet lang of de lucht klaart op en we hebben ineens stralend mooi weer. De stenen blijven nog wel even spekglad, maar voorzichtig schuifel ik door de steegjes. Er zijn een hoop trappetjes, zucht, ik haat trappetjes, maar echt prachtige uitzichten.
We beklimmen de trappen op weg naar een fort. Tussen de reuzen agaves en cactussen door kun je het hele stadje en de haven bekijken. Eenmaal in het fort moet je natuurlijk weer een toegangsprijs betalen. Het is niet heel veel dus leggen we braaf wat centjes neer. Er is een ruimte waar ze potten en vazen hebben staan die ze uit de zee hebben gevist en je kunt de oude gevangenis in de kelder bekijken.
Bij één van de torens, met een mooi uitzicht over de haven, strooi ik was as van mijn moeder uit.
We pakken de bus naar een andere stad van het eiland, wat ongeveer drie kwartier rijden is. Stari Grad, het lijkt op het eerste gezicht niet veel. Langs het water lunchen we met pasta en pizza, heel logisch al dat Italiaanse voedsel in Kroatië. Met onze buikjes vol gaan we op zoek naar een strand. Dit duurt niet lang.
Tussen de rotsen en een hoop krabbetjes gooien we onze spullen neer en duiken het heldere water in. Heerlijk!
We chillen nog even tussen de krabbetjes, die ik maar eng vind, voordat we terug gaan naar het haventje om de bus naar Hvar te pakken. Om 20.00 uur gaat de ferry terug naar het vasteland. Het is gaaf, we zien de zon ondergaan en komen in het donker weer aan in Split. We zijn nog niet aangekomen of we horen al het gejuich van de mensen die voetbal aan het kijken zijn. De eerst halve finale van het WK is begonnen. Als we eenmaal de boot afkunnen speuren we naar een plekje op een terras, zodat we ook kunnen kijken. Ondertussen horen we wel 5 x keihard gejuich. Duitsland heeft al 5 x gescoord tegen Brazilië. We zien het laatste stukje van de wedstrijd terwijl we ergens op straat een pizzapunt scoren.
Bye Bye Split
De wekker gaat weer vroeg en haastig pakken we onze tassen weer in. Om kwart voor tien hebben we onze paspoorten weer terug (die geef ik nooit meer af en ik begrijp niet waarom ik ze deze keer wel heb afgegeven), hebben we onze rugtassen weer op en zijn we op weg naar het busstation. Gelukkig is het nog niet heel erg warm, maar toch zweet ik als een gek.
Voor 33 kuna per persoon mogen we mee met de shuttlebus naar het vliegveld. Ongeveer 30 minuten later staan we op de luchthaven. Veel te vroeg want onze vlucht gaat pas om 14.40 uur. Weer een smerige cappuccino en een broodje later (en veel staren naar de klok), kunnen we inchecken. Met een vaag papiertje dat onze ticket moet voorstellen melden we ons bij de balie. Ondanks mijn vrees dat er iets mis is, laten ze ons gelukkig doorlopen.
Als we in de gate zijn, blijkt al snel dat we vertraging hebben. Zucht... Gelukkig duurt dit maar een uurtje. We hebben onze tijd kunnen doden met biertjes drinken in de gate, maar of dit nu echt zo een goed idee was... In het vliegtuig ga ik maar even aan de appelsap.
Na een uur en tien minuten landen we in Praag. We hoeven maar kort te wachten op onze bagage. Ondertussen probeer ik op de tablet uit te zoeken waar ons verblijf is. Hostel Jeronimovo of iets dergelijks. Na een hoop gekloot (ik neem dat ding nooit meer mee, het werkt voor geen meter) heb ik een adres kunnen terug vinden. We pakken een taxi, ik ben er nu al klaar mee. Deze weet gelukkig gelijk waar we heen moeten.
We rijden iets verder de straat door dan waar Hostel Elf ligt (wat al vol was) en worden afgezet op de hoek van een straat. Ik kan nergens uit op maken dat hier een hostel zit. We bellen aan bij een deur die het juiste huisnummer heeft, maar er doet niemand open. Half in paniek druk ik op alle deurbellen die ik kan vinden. Opeens gaat de grote deur toch open. "I was ready to leave" zegt een vrolijk meisje die ons op staat te wachten. Snel checken we in.
De kamer is bizar! Heerlijk bed, plus een extra tweepersoonsbed en een geniale douche. Dit is echt niet normaal voor deze prijs. * Toen we in 2015 opnieuw naar dit hostel zochten, bleek het tijdelijk te zijn. De appartementen zijn inmiddels helaas verkocht*.
Bij de Astronimische klok halen we een langôse en gaan we snel op zoek naar een kroeg waar we de halve finale Nederland - Argentinië kunnen kijken. We belanden bij O'Che's een Ierse pub me Che Guevara thema, aparte keuze maar een hele leuke tent. We zijn vroeg en nemen plaats vlak voor het grote scherm wat voor deze gelegenheid is opgehangen. Al snel druppelen er meer oranje shirts binnen en binnen de kortste keren zit het vol .
Het werd een spannende wedstrijd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nederland had moeten winnen, maar we werden keihard ingemaakt. De enige Argentijn in de pub ging helemaal los na de winst, onder het toeziende boze oog van de vele oranje fans. Even was ik cranky, maar gelukkig duurt dit nooit lang.
Ik krijg een bericht van Marieke, dat zij en Robert ook al in Praag zijn aangekomen. Eigenlijk zouden ze de volgende dag pas komen, maar dit maakt mijn humeur weer goed. Mijn laatste herinnering is dat we naar Chapeau Rouge zijn gegaan en gedanst hebben, maar verder is het een zwart gat...