De bushalte is vlakbij ons verblijf: Hoppo Backpackers Hostel in Cockburnstreet, ook al zo een geweldige straatnaam. Het hostel is schoon, maar ik vind het wel vervelend dat er niet iets van een wasbak op onze kamer zit. De douches vind ik behoorlijk ongemakkelijk, alles is open en alleen door een kort douchegordijn ben je een beetje afgeschermd, ik ben te preuts voor deze shit. 

Onder de straten van Edinburgh ligt een deel van het verleden letterlijk begraven. Meters onder de grond liggen een aantal closes, bekend onder de naam Mary King’s Close, naar de dochter van een advocaat vernoemd. Dit was bijzonder omdat de meeste closes naar mannen werden vernoemd. Om plaats te maken voor een nieuw gebouw voor het stadsbestuur moesten de closes en hun bewoners wijken.  Ze werden uitgekocht en hun woningen en de steegjes werden afgesloten.

Tegenwoordig is deze vreemde plek toegankelijk voor publiek en worden er tours gegeven. Er wordt verteld over de bevolking van de stad en hoe de helft stierf aan de pest. Hoe de snaveldoktoren hun best deden om de pestlijders te helpen. En hoe de laatste bewoner zijn uiterste best had gedaan om niet te hoeven vertrekken, maar uiteindelijk voor een flink bedrag is gezwicht en het hele huis vervolgens leeg heeft getrokken. Zelfs de deurknop heeft hij meegenomen.

Natuurlijk kan op zo een plek een spookverhaal niet ontbreken. Het verhaal van Wee Annie (kleine Annie) wordt verteld in een ruimte vol poppen en knuffeldieren. Volgens een paranormaal begaafde Japanner Aiko Gibo  zou er in de ruimte een klein meisje ronddwalen, die tijdens de pestepidemie in de steek is gelaten door haar ouders. Verdrietig zou ze op zoek zijn geweest naar haar pop, die ze ook nog eens verloren is. Ze zou de hand hebben gepakt van het medium, die hier zo door geraakt is dat Aiko Gibo naar de bewoonde wereld is gerend en een Barbie pop voor Annie heeft gehaald. Door bezoekers die later in de kamer van Annie kwamen werden vervolgens meer poppen en knuffels meegebracht en er is een waar altaar ontstaan. Annie heeft in ieder geval genoeg om zich mee te vermaken.

Wat ik misschien nog wel mooier vind is de donatie-pot die in de kamer van Wee Annie te vinden is. Toeristen doneren hier geld wat eens per jaar uit naam van Annie gedoneerd wordt aan een kinderziekenhuis.

Normaal gesproken ben ik niet zo van de tours, maar op sommige plekken kun je op geen andere manier komen. De tourguides doen het erg leuk, ondanks dat ze een rol spelen in kostuum. Helaas mag er tijdens de tour niet gefotografeerd worden.

Na een lunch bij Frankenstein's Pub (niet super) lopen we tegen Brew Dog aan, een schotse brouwerij met heel veel verschillende biertjes. Ze zijn in het nieuws geweest door hun biertje ` Hello my name is Sonja`, een biertje dat volgens eigen zeggen voor über hetero mannen is. Het biertje is gemaakt voor de olympische winter spelen van 2014 in Rusland, waar de president heeft aangegeven dat homoseksuele welkom zijn op de spelen, maar de kinderen met rust moeten laten… De  makers van Brew Dog hebben hierom een mooi biertje ontwikkeld, met op het label een Warhole achtige Putin met oogschaduw en lippenstift. Ze hebben een doosje vol naar het Kremlin gestuurd.

Maar niet alleen het Hello my name is Sonja biertje is leuk om te drinken, ze hebben een arsenaal aan zelf gebrouwen biertjes, zoals Punk IPA, Dead Pony en Kingpin. Van een klein brouwerijtje van 2 vrienden en een hond, maar is inmiddels wereldwijd verkrijgbaar in 44 bars, maar ook bij mijn Albert Heijn op de hoek. 

Het is redelijk opgeklaard en we besluiten de heuvel bij Arthur's Seat te beklimmen om een goed uitzicht te krijgen. Het is wat blubberig en glad, maar we redden het zonder te vallen. Het waait flink, maar het uitzicht is heel gaaf! Ik strooi een beetje van de as van mijn moeder uit, voor we weer naar beneden gaan. 

Als we onderweg zijn naar Sheep Heid Inn, een pub even verderop, ga ik toch nog onderuit en zit ik onder de blubber. Er wordt op deze plek volgens de verhalen al vanaf 1360 drank verkocht. Mogelijk is het de oudste pub van Edinburgh en misschien wel Schotland.  Het ligt in het dorpje Duddingston, wat onder Edinburgh valt.

Binnen hangt het vol met schilderijtjes, dierenhoofden, en klokken. Het is druk, heel erg druk. Echt tijd om rond te kijken is er niet, ik wilde zo snel mogelijk een plek vinden. Het was druilerig weer, dus erg gezellig was het niet in de biertuin, maar liever daar dan tussen de dampende mensen. We drinken een biertje en lopen weer terug naar het centrum.  

Vandaag is het een stuk mooier weer en we lopen wat rond in het zonnetje. Af en toe drinken we ergens een biertje. Bij de Grass Market lopen we bij Black Bull naar binnen. Hier hangen allerlei feitjes aan de muur en hier lees ik dat het plein waar we aan zitten, vroeger een vaste hangplek was. En dan bedoel ik dat er mensen werden opgehangen, nadat ze veroordeelt waren. 

Eigenlijk voelt heel Edinburgh aan alsof het vol verhalen zit. Ik weet niet waarom, maar je hebt het gevoel dat er overal wel iets gebeurt is of een verhaal achter zit. 

We sluiten het weekendje af bij World's End, waar het nu enorm druk is. We drinken snel een biertje en als we naar buiten lopen zie ik een bord hangen bij een snackbar. "Deep Fried Mars Bar"! Dit is iets dat al op mijn Food Bucketlist staat sinds ik er voor het eerst van hoorde en dat was op de middelbare school. 

We gaan naar binnen en bestellen de bizarre snack. Ik moet bekennen dat het echt wel heel lekker is, maar enorm machtig. Ik had net een Engels ontbijt naar binnen gewerkt, dus ik moest wel veel moeite doen de gefrituurde reep weg te krijgen.