Modeltreinbaan
Het is tijd om Venetië achter ons te laten. Ik vind het een ontzettend mooie stad en ik ben blij dat ik het bezocht heb voordat het zinkt, maar ik vind het niet erg om weer weg te gaan.
Met de rugtas op voel ik me weer net een pakezel. We pakken de bus naar het centrum en lopen vanaf daar naar het station. Dit is gelukkig niet ver. De dag ervoor hebben we al kaartjes gehaald en het is nu gewoon wachten op de trein. Dit duurt nog best lang...
Twee en een half uur later stappen we het kleine treintje in. Het is echt een hele mooie rit, tussen de bergen, langs riviertjes en dorpjes die zowel Italiaans als Oostenrijks aandoen met hun geraniums voor de ramen.
Over de grens
Op het stationnetje van Gorizia, aan de grens met Slovenië, moeten we overstappen. Vroeger was het één dorp, maar na de herverdeling na de Tweede Wereldoorlog kwam de grens tussen Italië en Slovenië dwars door dit stadje te liggen. Met de bus gaan we naar het Sloveense deel, Nova Gorica, wat zoveel betekent als 'Nieuw Gorizia'.
Het is enorm verwarrend op het station en hier is ook weer zo een enorm behulpzaam informatiepunt medewerkertje. Uiteindelijk ziet een oud mannetje, dat bezig is met werkzaamheden aan het spoor, dat we er niet uit gaan komen en komt ons te hulp. Hij spreekt geen Engels, maar met handen en voeten kan hij ons toch uitleggen waar we moeten zijn.
Als de bus eenmaal aankomt verteld de chauffeur ons dat we een ander kaartje moeten hebben en we worden weer naar de balie gestuurd. Hij belooft dat hij op ons zal wachten. Morrend krijgen we het juiste kaartje van de brompot achter het raam en inderdaad, de bus wacht nog op ons.
Het volgende deel van de reis is misschien nog wel mooier, we rijden door tunneltjes met boogjes met uitzicht op turquoise kleurige riviertjes. Het is alsof we door het gemaakte landschap van een modeltreinbaan rijden. We moeten nog één keer overstappen in Jesenice, gelukkig hoeven we maar vijf minuten te wachten. Het is een luxe DB trein. Het zit hier vol mensen die zich asociaal breed hebben geïnstalleerd, met hun tassen op stoelen. Eén vrouw ligt uitgebreid over de stoelen heen. We besluiten haar lekker rechtop te laten zitten, al is ze het hier zelf niet helemaal mee eens.
Dobrodošli (welkom) in Ljubljana
We zijn toch best moe van de rit als we op het station van Ljubljana staan en nu moeten we nog op zoek naar ons hostel, Budgetrooms Vodmat. We weten ongeveer waar het moet liggen dus we beginnen maar gewoon met lopen. Als we een groepje jongere zien lopen, vragen we of zij weten waar de straat is waar het hostel ligt. Een jongen met een neusring waar een behoorlijke pulk snot aan hangt, wijst ons een kant op, zo een beetje het tegenovergestelde van waar wij heen gingen. Een beetje verbaasd volgen we toch zijn aanwijzingen op, maar het klopt inderdaad niet.
Als we opnieuw iemand zoeken om de weg aan te vragen komen we een andere toerist tegen. Hij stelt zichzelf voor als 'Greg, California, I'm a traveller to!'. Gijs noemt zichzelf hierop 'Gijs Holland' en begrijpt eerst niet waarom ik dit zo grappig vind. Greg California heeft een flesje whiskey of iets op zak en wil dit graag met ons delen. Ik sla over, maar Gijs Holland neemt wel een teug. We weten twee mensen aan te spreken die ons de kant op sturen, waar we eigenlijk al heen liepen, sjongejonge. We nemen afscheid van Greg California en gaan weer verder op zoek naar het hostel. Nog geen vijf minuten later komt het stelletje dat ons de juiste kant op heeft gewezen, op de fiets aan. Ze hebben het thuis nog even opgezocht en kunnen ons nu precies vertellen waar we moeten zijn. Super tof!
Niet veel later staan we inderdaad voor het hostel, maar wat is dit een vreemd gedoe. In de hal zitten een paar oude ventjes die ons verbaasd aanstaren. De hal ziet er een beetje uit als een punt waar junkies hun gebruikte naalden voor schone kunnen inwisselen. Maar ach, het is wel ontzettend goedkoop! Toen ik de douches zag had ik eigenlijk gewild dat we niet zo gierig waren geweest, deze zijn echt ontzettend goor!
De kamer is op zich prima, er staan twee bedden en er is een wasbak, meer hebben we niet nodig. Ik fris me even op (bij de wasbak, niet bij de schimmeldouches) en we gaan het centrum verkennen.
Het hostel ligt niet echt dichtbij, het is zo een twintig minuten lopen, maar dit vind ik eigenlijk nooit zo erg. Er zijn schattige middeleeuwse steegjes en een mooie brug met groen uitgeslagen draken die de overgang bewaken.
Langs de rivier de Ljubljanica is het één en al gezelligheid. Er zijn een hoop terrasjes en we horen even verderop muziek spelen. Ik vind dat we wel een biertje hebben verdiend. We kiezen voor een Pelicon, de serveerster legt uit dat dit een biertje is van een jonge Sloveense brouwerij. Heel eerlijk, het is niet echt lekker...
We eten een broodje op het terras, alles zit eigenlijk al vol met mensen die komen voor avondeten. We hebben niet veel zin om nog te gaan zoeken naar een lege plek. We drinken nog wat biertjes, deze keer geen Pelicon meer maar een Union en gaan al vroeg terug naar het hostel.
Rakija en Dumplings
Wat zijn de mensen hier vrolijk! Vooral vergeleken het norse personeel dat we in Venetië zijn tegen gekomen. De serveersters lijken blij je te mogen helpen en als je op straat iets vraagt, wordt je vriendelijk te woord gestaan.
We struinen wat door het centrum, bekijken wat street art, lopen over een kleurrijke markt met fruit en heel veel bloemen, en drinken een biertje langs het water.
Bij een 'art market' staan mensen hun eigen kunstwerken te verkopen. Het oogt allemaal heel knus en het is ook niet overspoelt door toeristen.
We lopen de heuvel op (waarbij ik vooral sjok en klaag) om bij het kasteel te komen. Ook hier is het weer rustig en we gaan even lunchen. Het kasteel zelf stelt niet veel voor, maar beneden in de kelder, waar ook de toiletten zijn, hangt toch wel een gekke sfeer. Er hangen lange witte jurken die spookachtig verlicht worden tussen de grove rotsblokken. Wanneer je door loopt kom je ineens terecht in een hypermodern toilet... Best gek...
Via een andere weg lopen we weer naar beneden en aan de voet van de heuvel gaan we weer even zitten. Gijs kiest voor een portie Cheese Dumplings, maar hij krijgt de zure bende nauwelijks weg. Vervolgens krijgen we nog een glaasje Rakija, wat net spiritus is.
Bij de brug met de draken strooi ik wat as van mijn moeder uit. Vervolgens halen we alvast kaartjes voor de trein naar Zagreb en gaan terug het centrum in en hangen wat rond op terrasjes. Een paar biertjes en een burger met patat later, is het eens Gijs die zich niet zo lekker voelt en we gaan terug naar het hostel. Het was de bedoeling dat we maar even hier zouden blijven, maar hij valt al snel in slaap. Hierdoor kunnen we niet naar Metelkova, een soort vrijplaats in de buurt, dit is wel echt heel erg jammer want hier hadden we naar uitgekeken. Maar dan hebben we mooi weer een reden om terug naar Ljubljana te komen.
Ljubljana take 2!
5 tot 12 augustus 2018
Deze zomer hebben we een aantal vrienden besloten om het niet alleen bij Mighty Sounds Festival te laten, maar ook naar Slovenië te gaan voor Punk Rock Holiday. Dit festival stond al een tijdje op mijn radar, maar het kwam er niet van...tot nu!
Wil je de eerdere posts over Ljubljana lezen klik dan hier en hier...
Wil je meer lezen over Punk Rock Holiday klik dan hier...
Veel te vroeg vertrekken we vanuit huis met een taxi-busje dat we van tevoren hebben geregeld. We leren het nog wel eens! Met zijn zessen rijden we nog in het donker naar Schiphol voor een belachelijk vroege vlucht naar Ljubljana.
Na een korte vlucht staan we al weer aan de grond. Het is mijn tweede keer in Ljubljana en ik heb er zin in. Nadat we even staan bakkeleien op het vliegveld besluiten we weer te kiezen voor een taxibusje dat ons allemaal naar het hostel brengt.
Een deel van ons verblijft in Hostel Celica Art, dat in het supertoffe Metelkova ligt. Metelkova is een gekraakt terrein in het centrum van Ljubljana. Het zit vol met kunst, van streetart tot sculpturen. Ik zou me hier uren kunnen vermaken met foto's maken.
Hostel Celica Art zelf is ook awesome. Het is een oude gevangenis die is omgetoverd tot een hip hostel. Elke oude cel is een kamer geworden die door een kunstenaar onder handen is genomen. Ik sta te trappelen van enthousiasme als ik de kamer van mij en Gijs zie...
Onze cel is nummer 116 en is ontworpen door Irena Brunec. Het moet een oog voorstellen (uhm hier kwam ik pas na ons verblijf achter), met de vorm op de grond en een ontzettend toffe ronde hoogslaper die de iris voorstelt. De muren zijn lichtblauw met een wolken patroon waar je vrouwelijke vormen in kunt ontdekken! Ik ben fan!
Het personeel is vriendelijk en het ontbijt is prima. En het is ook wel prettig dat er een bar bij het hostel zit waar je nog even een drankje kunt doen (die in die emmer met hele lange rietjes!) voordat je je cel inrolt. Mocht ik nog eens in Ljubljana terecht komen, dan zou ik zeker weer in dit hostel willen verblijven, ook is het wat prijziger dan waar ik normaal voor kies.
Snel na het inchecken besluiten we dat het tijd is om het centrum te verkennen. Het is ongeveer een kwartier lopen van het hostel naar het centrum. Hier proberen we zes meningen te combineren tot een besluit, maar dit is nogal een opgave. We drinken wel wat biertjes, maar het is al snel tijd om op te splitsen, anders draaien we elkaars nek om. Ik geef het ontzettend vroege opstaan de schuld.
Gijs en ik zijn al eens in Ljubljana geweest en ik heb niet de behoefte om bijvoorbeeld weer bij het kasteel te gaan kijken. Ik wil lekker door het centrum waggelen, de sfeer proeven en natuurlijk biertjes doen. Gooi en nog een pizza tussendoor en zo kom ik de dag wel door.
Helaas ben ik niet echt in een goed humeur, ik heb nog steeds last van mijn hersenschudding en ben al vroeg gesloopt. Daarnaast is één van mijn katten al drie dagen niet thuis gekomen en voelde het ontzettend kut om weg te gaan terwijl ik niet wist waar hij uithing. Normaal gesproken komt hij gewoon braaf elke dag thuis. Hij is niet zo een avonturier. Ondertussen krijg ik via Facebook steeds berichtjes dat hij ergens is gezien (of gebitch dat ik hem niet naar buiten had moeten laten, mensen moeten ook echt overal een mening over geven). Gelukkig krijg ik de volgende dag een appje dat meneer weer op is komen dagen. Ik moet een beetje huilen van blijdschap.
Ondertussen ben ik kapot en ga mijn ronde hoogslaper in. De rest van de groep gaat nog even los in Metelkova, maar ook zij maken het niet super laat, we hebben nog een festival in het vooruitzicht.
Metelkova was vroeger het militaire hoofdkwartier van Slovenië, toen het nog onderdeel van Joegoslavië was. Nadat de onafhankelijkheid werd verklaart in 1991 werd het gekraakt en gebruikt voor artistieke doeleinden en een jeugdcentrum.
Je kunt er tegenwoordig van alles vinden, van concertjes, tot tentoonstellingen, maar je kunt er ook gewoon een biertje drinken.
Meer zien van Metelkova? Klik dan hier voor de fotogallerij...
Na het festival verblijven we een nacht in Kranj een stad die dichter bij het vliegveld ligt dan Ljubljana zelf. Het verblijf heet Cukrarna Guest Accommodation en is een opgeknapt huis uit de 17e eeuw. Het inchecken duurde ontzettend lang (en ik wilde zo ontzettend graag een 'echte' douche nemen), maar verder was het een prima verblijf.
Echter is er in dit deel van de stad maar weinig vega eten en dit werd wel een issue. Er was geen moer open, het enige waar we iets zonder vlees konden halen was een toko waar ze pizza punten verkopen en een supermarkt. We hebben ook nog even een biertje proberen te doen bij een bar, maar hier duurde het zo lang voordat we geholpen werden dat we maar weer weg zijn gegaan...