Ik ben vroeg wakker, maar de mannen niet. Het is erg, ik ben al vaak genoeg in Praag geweest en hoef niet per se op verkenning. Ik hang wat rond in het verblijf en als ze dan EINDELIJK weer tot leven zijn gekomen lopen we naar het centrum. Het is nog geen kwartier lopen van ons verblijf, dat is wel relaxt. We lopen over de pleinen, wandelen door de steegjes en eindigen op een bankje met een Langoše, mijn favoriete Tsjechische voer. Een platte deegbal met tomatensaus, kaas en heel veel knoflook, hmmm. 

Ondertussen is Robbie flink aan het flirten met de plaatselijke duiven (of zoals Gijs ze noemt vliegende ratten). Hij sjanst net zo lang met de grijze dame tot ze op zijn hand gaat zitten. Onze dr. Doolittle! We hangen nog wat rond en drinken een biertje bij de Astronomische klok. Dan besluiten we dat het toch echt tijd is om iets van ons verblijf in Praag te maken. Er is nog zat te zien en te doen. 

Onze volgende stop is dan ook iets wat eigenlijk al sinds mijn eerste bezoek aan Praag op mijn bucketlist staat: Een Absint Bar! We gaan naar Green Devil's Absinthe Bar, vlakbij het oude plein. In de kelder van een oud gebouw kom je terecht in een bizarre trip, poppen met spinnenpoten klauteren over het plafond, metalen gezichten staren je aan en echt overal is wel wat te zien. We nemen plaats (als enige bezoekers hebben we vrije keuze) op een bank in barokstijl. Al snel verschijnt er een Absinthboer die ons de menukaart geeft. Wat ontzettend veel keuze, er staan wel meer dan 100 van deze drankjes op de kaart.

Absint is een drankje dat voor mij altijd een beetje sprookjesachtig voelt. Door de kleur uiteraard, maar ook door de verhalen die je erover hoort. Dat Vincent van Gogh zijn inspiratie daar een periode vandaan haalde en ook Edgar Allan Poe lustte wel een slokje van wat ze ook de 'Groene Fee' noemen. Ook de manier waarop de absint wordt geschonken heeft gewoon iets magisch. Met een sierlijk absintlepeltje met een suikerklontje op het glas, waarna er water op gedruppeld wordt. Soms flamberen ze dit, zo ook in de Green Devil's Bar. 

Wanneer we onze bestelling hebben doorgegeven verschijnt de Absintschenker met een karretje. Daarop staan een hoop glaasjes, een grote waterkan met een feetje er op en onze absintjes. Ik heb gekozen voor de standaardversie 'The Green Fairy', ik wil natuurlijk wel de groene absint. De schenker vertelt over onze drankjes, maar ik ben zo vol bewondering naar het schenken aan het staren dat ik niet echt wat opsla van het verhaal... sorry... 

Uiteindelijk vind ik het drankje toch wat saai, maar misschien is dat het gevolg van mijn standaard keuze geweest. Echt goedkoop is het ook niet, maar de hele beleving is het meer dan waard. Ik ben blij dat we dit eindelijk gedaan hebben!

Na de absint-belevenis is halen we een klein hapje en belanden uiteindelijk bij Chapeau Rouge, een bar waar we ook bijna elk bezoek aan de stad weer terecht komen. Ik vind het een aparte, gezellige tent. We drinken te veel cocktails en slingeren terug naar het hostel. 

Morgen laten we Praag achter ons. Ondanks dat ik hier al zo vaak geweest ben, vind ik het toch altijd jammer. Maar morgen vertrekken we naar Český Krumlov, daar ben ik nog nooit geweest, maar ook die plek staat al heel lang op mijn to-do-list. 

We gaan terug in de tijd, naar juni 2020. Corona is nog niet lang in ons leven, maar we hebben de eerste lockdown achter de rug. Eigenlijk zou deze vakantie Festication naam hebben, maar de twee festivals die we zouden bezoeken zijn uiteraard niet doorgegaan. Maar we mochten wel weer reizen, dus besloten we dat (wel wat huiverig) toch maar te doen. Onze oorspronkelijke reis zou naar Praag gaan, daarna Mighty Sounds Festival, dan zouden we wel zien waar we belandden en eindigen bij Back to Future Festival vlakbij Dresden. Nu ziet onze planning er iets anders uit:

Praag - Český Krumlov  - Dresden - Berlijn

Het voelt nog niet helemaal alsof we echt op vakantie gaan. Misschien omdat ik ergens verwacht dat er nog een nieuwe lockdown komt waardoor we niet kunnen vertrekken, of doordat het niet helemaal de vakantie gaat worden die we op het oog hadden. Toch zitten we bij Robert (die ons de komende weken gezelschap gaat houden) thuis om te proosten op de trip voordat we naar het station vertrekken om de trein te pakken. De fietsen laten we in de hal bij Robert staan, we hebben nog geen melding gehad dat alles weer op slot zit, dus lopen we bepakt en bezakt naar het treinstation. Om 19:55 uur stappen we in de trein, voor het eerst bedenkt met een mondkapje. Ik moet hier echt even aan wennen, maar na 20 minuten is het wel te doen. Op het station van Utrecht hebben we onze eerst overstap, maar te lopen te kloten. We willen veel te veel in de korte tijd die we hebben en tot overmaat van ramp begint er ook nog iets in één van de tassen te lekken. We missen onze aansluiting! Ik kan wel janken! Dit is echt kut, ik sta op het perron en zie de deuren sluiten als Robert en Gijs de trap af rennen. Als ze één minuut eerder waren hadden we het gered. Ik google als een gek om te kijken hoe en of we de trein naar Berlijn nog kunnen halen maar dat lijken we te kunnen vergeten. Mijn noodplan wordt een overnachting boeken rond het station van Oberhausen, maar ik stel dit nog even uit. Misschien gebeurt er nog een wonder. 

Na een minuut of vijf enorm chagrijnig zijn probeer ik het van me af te laten glijden, het is verdomme nog steeds vakantie. Bij de conducteur vragen we of er nog een kans is dat we de trein op Arnhem kunnen halen. Hij is sceptisch maar geeft aan bij elke wagon we uit moeten stappen om direct naast de trap uit te komen en dan moeten we haast gaan vliegen om het te halen. WE sprinten door de trein en precies als we Arnhem binnen rijden staan we voor de deuren.

Als de deuren openen trekken we toch een sprint. Ik zweer dat ik nog nooit zo snel een trap ben afgerend, uiteraard gaat dit nog bijna mis ook. Maar we hebben gevlogen en zijn net op tijd voor onze trein. Dit voelt echt als een overwinning! Geen nacht op het station of een extra overnachting tussendoor, we zitten gewoon in de trein! Halleluja! Onze volgende overstap is op Oberhausen, daar moeten we wel lang wachten. Natuurlijk kies ik precies nu uit om te moeten plassen, hoe krijg ik het toch altijd voor elkaar. 

We speuren het station af, maar alle toiletten zijn dicht. Superirritant, ik snap dat niet hoor, er rijden ook nog treinen, hoezo zijn de toiletten dan afgesloten??? Dan maar wachten op de volgende trein en dat hou ik maar net vol.

Na een bezoekje aan het stinkende treintoilet installeren we ons in de Duitse trein. We kunnen nu een paar uur chillen voor we in Berlijn weer over moeten stappen. Ik ben blij dat binnenkort er weer een nachttrein zal gaan vanaf Amsterdam naar Praag. Dit overstappen is bloedirritant. Om 12 uur proosten we op Robert's verjaardag en worden gesssht door een cranky dude omdat we happy birthday zingen "zer arr tsjildren zleeping!". 

Ik probeer wat te slapen, maar Robert en Gijs slapen dieper en ik ben bang dat we onze overstap gaan missen, dan wordt ik om de haverklap wakker en slaap ik niet echt diep. 

Met moeite krijg ik de mannen wakker als we bij Berlijn aankomen, wat moeten ze toch zonder mij! Waarschijnlijk werden ze dan pas ergens in Polen ofzo wakker. Het is 6 uur en er zijn al wat winkels open dus we kunnen een ontbijtje halen. Hier moet je ook je mondkapje dragen in de winkels, maar dat zit nog niet in mijn systeem. Iets van een uur later pakken we de trein naar Praag, we zijn er bijna! Nu lukt het ook mij om even te slapen en om half elf staan we op het centraal station van Praag, ik gok na maximaal 3 uur slapen. 

Met het hostel heb ik afgesproken dat ik zou laten weten wanneer ik zou zijn aangekomen en dit doe ik dan ook braaf, maar ik krijg geen reactie. We besluiten er alvast heen te lopen. Het is even zoeken, maar verborgen achter een sexshop zit een niet opvallende deur waar de naam van ons hostel te lezen is "All Seasons Hostel". Maar hoe vaak we ook aanbellen, er doet niemand open. Ik snap er niets van, ben ik dan toch een keer in het ootje genomen? 

Ik ben moe, wil koffie en heb honger. Tegenover het verblijf zit een restaurantje waar we ontbijten met pizza. We struinen wat rond, doelloos en moe. Dit is best een beetje klote. Ik wil al bijna een ander verblijf gaan boeken als mijn telefoon gaat. Er is een vergissing gemaakt omdat ik besloot de boeking aan te passen zodat we een extra dag in Praag zouden hebben, aangezien er toch geen festival zou zijn. Oeps! 

Maar al snel worden we door een jongen naar binnen gelaten. Via een wenteltrap moeten we naar de 185ste verdieping. Had ik al gezegd dat ik een hekel heb aan trappen? Zuchtend en kreunend volgen we de jongen. Hij verteld dat er geen lift in het gebouw mag komen van de gemeente, omdat het een oud gebouw is. Snap ik, maar zo mooi is het nu ook niet... 

De kamer is cheap, maar prima. Ik ben gesloopt en ga toch echt even een uurtje slapen voor we verder gaan met onze avonturen in coronatijd. Althans dat was het plan, uiteindelijk slapen we twee uur en komt er vrij weinig van avonturen terecht. We eten een burger bij een Irish Pub en staren voor ons uit tot we het acceptabel vinden om bier op ons balkon bij het hotel te drinken. Morgen weer fris en fruitig!

De tien freaky babies met een geïmplodeerd gezicht beklimmen de afzichtelijke televisie toren in de wijk Žižkov. Het zou een tijdelijke project zijn, maar inmiddels is besloten de gigantische kleintjes permanent de toren op te laten kruipen. Drie van deze schatjes vindt je ook in het park naast het Kafka museum. De betekenis achter de beelden zou zijn dat de mens niet meer zonder technologie kan, vandaar de vierkante gaten in het gezicht. 

Hoog boven een straat in de oude stad hangt een man aan een lat. Hij hangt er relaxt bij, met één hand in zijn zak, terwijl hij daar levensgevaarlijk bungelt. Het is niemand minder dan Sigmund Freud, de bekende psyche-analist, die geboren is in een gebied wat tegenwoordig onder de Tsjechische Republiek valt. Freud werd tijdens zijn leven getergd door angsten en fobieen, waaronder de angst om te sterven. Toch pleegde hij op zijn 84^ste (met wat hulp) zelfmoord. Dit werk van Černý zou deze tegenstrijdigheid uitbeelden. Het sculptuur heeft al aardig wat landen van de wereld gezien en zorgde telkens voor opschudding. Regelmatig werden de hulpdiensten gebeld, omdat toeschouwers dachten een echte zelfmoordpoging te zien. 

Twee bronzen mannen staan ongegeneerd tegen over elkaar te urineren bij het Kafka museum. Een bizar tafereel voor een fontein. De beelden bestaan uit dunne schijven en is geprogrammeerd om te draaien. De heupen gaan heen en weer en de penissen op  en neer. Op de fontein staat een telefoonnummer waar een SMS bericht naartoe gestuurd kan worden. De groen uitgeslagen figuren plassen dan de tekst in het water van de fontein. Een beetje raar, maar best geniaal.

Andere werken van David Černý zijn Gesture, Feast of Giants, London Booster, Kafka, Speed en Roaster. http://www.davidcerny.cz/

Een beetje brak wordt ik wakker in het fijne bed van ons verblijf. Ik neem een verkwikkende douche, waardoor Gijs zonder warm water zit. Bibberend komt hij de badkamer uit en de dag begint met een klein schuldgevoel. 

Bij de SchnitzelKing eten we ontbijt/lunch. Een fastfood tent met schnitzelburgers, verrassend. We lopen naar het oude plein, waar we moeten wachten op Robert en Marieke. We gaan naar een expositie over Tim Burton. Misschien een beetje een gekke activiteit in Praag, maar het lijkt me echt heel tof. Dit was het ook! Helaas mogen er geen foto's gemaakt worden. Er staan schetsen van zijn bekende karakters, sommige op servetjes met de koffievlekken er op. Sculpturen uit de films, schilderijen, cartoons en ga zo maar door. We struinen twee uur tussen de werken en ik had zo nog een rondje kunnen maken. Echt heel inspirerend. 

De wekker gaat weer vroeg en haastig pakken we onze tassen weer in. Om kwart voor tien hebben we onze paspoorten weer terug (die geef ik nooit meer af en ik begrijp niet waarom ik ze deze keer wel heb afgegeven), hebben we onze rugtassen weer op en zijn we op weg naar het busstation. Gelukkig is het nog niet heel erg warm, maar toch zweet ik als een gek. 

Voor 33 kuna per persoon mogen we mee met de shuttlebus naar het vliegveld. Ongeveer 30 minuten later staan we op de luchthaven. Veel te vroeg want onze vlucht gaat pas om 14.40 uur. Weer een smerige cappuccino en een broodje later (en veel staren naar de klok), kunnen we inchecken. Met een vaag papiertje dat onze ticket moet voorstellen melden we ons bij de balie. Ondanks mijn vrees dat er iets mis is, laten ze ons gelukkig doorlopen. 

Als we in de gate zijn, blijkt al snel dat we vertraging hebben. Zucht... Gelukkig duurt dit maar een uurtje. We hebben onze tijd kunnen doden met biertjes drinken in de gate, maar of dit nu echt zo een goed idee was... In het vliegtuig ga ik maar even aan de appelsap. 

Na een uur en tien minuten landen we in Praag. We hoeven maar kort te wachten op onze bagage. Ondertussen probeer ik op de tablet uit te zoeken waar ons verblijf is. Hostel Jeronimovo of iets dergelijks. Na een hoop gekloot (ik neem dat ding nooit meer mee, het werkt voor geen meter) heb ik een adres kunnen terug vinden. We pakken een taxi, ik ben er nu al klaar mee. Deze weet gelukkig gelijk waar we heen moeten. 

We rijden iets verder de straat door dan waar Hostel Elf ligt (wat al vol was) en worden afgezet op de hoek van een straat. Ik kan nergens uit op maken dat hier een hostel zit. We bellen aan bij een deur die het juiste huisnummer heeft, maar er doet niemand open. Half in paniek druk ik op alle deurbellen die ik kan vinden. Opeens gaat de grote deur toch open. "I was ready to leave" zegt een vrolijk meisje die ons op staat te wachten. Snel checken we in. 

De kamer is bizar! Heerlijk bed, plus een extra tweepersoonsbed en een geniale douche. Dit is echt niet normaal voor deze prijs. * Toen we in 2015 opnieuw naar dit hostel zochten, bleek het tijdelijk te zijn. De appartementen zijn inmiddels helaas verkocht*. 

Het is ZO koud! We kunnen eigenlijk niet normaal buiten lopen en gaan van restaurant naar café en zijn alleen maar aan het drinken en aan het eten. Het is niet leuk. Eigenlijk willen we 's avonds naar Cross Club gaan, maar het is gewoon te koud. Wat een huilies... Max verteld dat het die dag -12°C (gevoelstemperatuur) was...

Zondag zijn we ook weer van tent naar tent gehopt, maar komen uiteindelijk bij het Sex Machine Museum uit. Hier ben ik al honderd keren langs gelopen, maar nog nooit naar binnen geweest. Voor die prijs zou ik het normaal ook niet doen, maar het is nu ZO koud, dat ik het er voor over heb. 

Het is ook best grappig binnen, je ziet echt de meest bizarre dingen. Van bepaalde fetish rommel tot anti-masturbatie apparatuur. Best heftig! 

We halen onze spullen bij het hostel en gaan terug naar het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig moet Max een tekening die hij gekocht heeft in het handbagageruim stoppen. Dit weigert hij en er volgt een verhitte discussie met een arrogante steward. Uiteindelijk mag hij met zijn tekening op schoot voorin het vliegtuig gaan zitten. 

Van het weekend ben ik behoorlijk verkouden geworden en mijn neus zit potdicht. Bij het landen krijg ik enorme steken in mijn oren. Echt niet normaal! Nu weet ik wat Gijs elke vlucht heeft, ik heb vanaf nu nog meer medelijden met hem. Ik ben hier na nog lang doof geweest aan één oor. Volgens de huisarts is er een scheurtje in mijn trommelvlies ontstaan, maar dit is inmiddels al weer helemaal genezen. 

Vandaag gaan we weer richting het centrum, we zijn wat laat, maar we hebben goed uitgeslapen. Op de Karelsbrug laten we een kunstenaar ons als karikaturen tekenen. Een grappige vent, maar de temperatuur van vandaag is minder leuk. Mijn voeten vriezen vast aan de stenen. Volgens mij is het wel -10 ofzo. 

We willen eigenlijk bij de Joodse buurt op het kerkhof kijken, maar daar moet je voor betalen en nog best veel ook. Dit laten we dan maar zitten, misschien hebben we het er voor over als we eens met beter weer in Praag komen. 

Om de zoveel meter gaan we snel ergens naar binnen om weer op te warmen, maar uiteindelijk komen we bij de St. Vituskathedraal terecht. Deze blijft mooi! Natuurlijk moeten we ook even langs de slotjesbrug. 

Samen met Nanouk en Max, gaan Gijs en ik voor de tweede keer naar Winter Conspiracy, een feestje in Praag. Het vliegen gaat deze keer een stuk soepeler. Vorig jaar hadden we vertraging door een sneeuwstorm... 

Als we zijn ingecheckt bij Hostel Elf gaan we het centrum in. Het is ontzettend koud, het steekt gewoon. Max en Nanouk hebben Praag nog niet eerder bezocht, dus we doen een kort rondje door het centrum. 

Het wordt al laat en het is zo koud dat we terug naar het hostel gaan. Eerst kopen we wat rommel bij de nachtwinkel aan de overkant. 

We struinen een beetje door het centrum, gaan her en daar wat drinken en lopen uiteindelijk naar boven bij de kathedraal om een foto van besneeuwd Praag te maken. De rest van de middag duiken we een cafe in en drinken daar wat biertjes. 

Aan het einde van de middag pakken we het pendelbusje terug naar het vliegveld. Daar komen we de prijswinnaars weer tegen! Ze hebben gelukkig een leuk weekend gehad in Praag. 

Op de borden verschijnt dat we kunnen gaan boarden, maar de rij is enorm, dus we besluiten bij één van de restaurantjes te gaan zitten. De rij beweegt geen millimeter. Om ons heen horen we mensen zeggen dat er vertraging is, maar op de borden staat niets nieuws. 

Plotseling verschijnt er op de borden dat er een aantal vluchten helemaal gecanceld zijn en dat de treinen vanaf Schiphol niet meer rijden. Dit is wel wat zorgelijker. Uiteindelijk hebben we drie uur vertraging. We zitten naast een jonge vent die verteld over zijn vriendin in Praag en dat hij probeert twee keer per maand het vliegtuig te pakken. Het is ook net een grote bus. Hij verteld dat hij naar Enschede moet, maar dat gaat echt niet lukken als er geen treinen meer rijden. 

We hopen nog dat het meevalt als we op Schiphol aankomen, maar inderdaad rijden er maar weinig treinen en al helemaal niet naar Enschede. Er rijdt nog een laatste naar Almere en we zijn net op tijd. De jongen uit het vliegtuig nemen we mee, hij mag bij ons de nacht doorbrengen. De prijswinnaars bieden ook nog aan om ons naar huis te brengen, maar zij moeten de hele andere kant op en de trein rijdt gewoon. Dat is echt niet nodig. 

Het sneeuwt echt keihard als we van het station naar huis lopen. Het is inmiddels half drie en ik ga gelijk naar bed. Ik kan nog anderhalf uur slapen voordat ik weer aan het werk moet in de bakkerij....

Rond twee uur in de middag zijn we klaar om Praag in te gaan, Gijs heeft hoofdpijn en het is best koud. Praag in de sneeuw is wel echt fantastisch mooi! 

Allereerst gaan we een "lunch" eten bij The Loving Hut, een veganistisch restaurant. Gijs heeft een heerlijke burger en ik heb weer eens de verkeerde keuze gemaakt, een saai tofu pangang achtig gerecht. Ik denk dat dit echt aan mijn keuze ligt en niet aan het restaurant. 

We lopen over de Karelsbrug, maar het is zo koud dat we snel weer ergens naar binnen gaan voor een cappuccino. Een kort rondje door de stad gemaakt, maar Gijs voelt zich toch echt niet lekker en we besluiten terug naar Hostel Elf te gaan, waar hij even kan gaan liggen. 

Later die avond gaan we naar Cross Club en het is nog net zo gaaf als ik in mijn hoofd heb. Helaas is de band die speelt in de grote zaal niet zo tof, maar beneden kunnen we toch nog even dansen. De prijswinnaars die we de vorige dag tegen waren gekomen zouden naar Cross Club komen, maar onderweg zijn zij verdwaald... en besloten uiteindelijk maar terug te gaan. Hun hotel lag best ver buiten het centrum zelf. Wij blijven nog even wat drinken, maar maken het ook niet al te laat. 

Op vrijdag nadat ik uit mijn werk kom pak ik snel mijn tas, neem een douche en gooi een bakkie koffie achterover. Gijs en ik lopen naar Almere Centraal en pakken de trein richting Schiphol. Gelukkig hebben we alleen handbagage en hebben we van te voren al ingecheckt, nu hoeven we niet in de lange rijen te staan. 

Eenmaal in de lounge van de terminal blijkt dat we een uur vertraging hebben. Het is best slecht weer en het sneeuwt behoorlijk. We doden te tijd door over de rollende wandelpaden heen en weer te gaan, ik kan "mind your step" niet meer horen, en biertjes te drinken van de bonnen die we krijgen van de vliegtuigmaatschappij. 

We maken zelfs nieuwe vrienden met een stel dat een weekendje Praag heeft gewonnen met een prijsvraag. Weet ik eindelijk zeker dat je met die dingen toch echt iets kunt winnen. Uiteindelijk hebben we drie uur vertraging, maar stijgen we rond 22.15 uur toch echt eindelijk op! Dit is best balen, want we gaan vanavond naar een feestje en ik had gehoopt dat ik me nog even rustig in het hostel klaar zou kunnen maken, maar dit zit er niet in...

Tijdens de vlucht heeft Gijs enorm last van zijn oren, echt vreselijk. Het voor mij voor het eerst in een jaar of tien dat ik ga vliegen en ik ben toch wel wat nerveus. Na het opstijgen val ik gelukkig in slaap en heb eigenlijk de hele vlucht geslapen, heerlijk! Op het vliegveld van Praag kunnen we gelijk doorlopen, heel fijn dat we niet hoeven te wachten op bagage. Buiten komen we behoorlijk freaky standbeelden tegen van dieren schedels met capes om... wel gaaf!

Voordat we de trein naar Mighty Sounds in Tabór pakken, gaan we eerst terug naar Radotin, waar we onze eerste vakantie hebben doorgebracht. Ik moet even een pizza halen!

We eten de pizza op in een parkje (helaas is hij niet zo lekker als ik me kan herinneren) en gaan daarna op zoek naar de Adidas Outlet, natuurlijk verdwalen we eerst. De outlet is gigantisch, maar niet zo goedkoop als ik had gehoopt. Ik ga wel weg met een vest. 

Even heb ik toch redelijk vast geslapen, maar bij Dresden, rond zeven uur, wordt ik weer wakker. Op het station strekken we even onze benen. De laatste twee uur kropen voorbij, ik staar een beetje uit het raam en voel de ogen van de horrordokter op me gericht. 

Ik ben blij dat we op Hlavní Nadrazí aankomen, het centraal station van Praag en ik vind het leuk om dat honderd keer achter elkaar uit te spreken. Als we uit stappen voelt het toch een als bekend terrein. Een half jaar geleden ben ik hier natuurlijk een aantal keer geweest. 

Het is nog te vroeg om in te checken en we halen een ontbijtje op het station. Het is prachtig weer en in het zonnetje zitten we te peuzelen. We bewonderen de zwervers die voorbij schuifelen, op weg naar hun dagelijkse bezigheden. 

Op onze laatste ochtend word ik voor de verandering niet brak wakker, een beetje laat maar ik leer het nog wel eens. We pakken onze spullen in en maken het huisje een soort van schoon. Wanneer de eigenaar verschijnt om de sleutel te halen en onze borg terug te geven, vertellen wij heb van de badkamer. Het water stroomde zelfs de hal in! Dat kan niet goed zijn en het is een kwestie van tijd voor hij lekkage krijgt. De eigenaar haalt zijn schouders op, het boeit hem niet. We krijgen het grootste deel van de borg terug en gooien de spullen in de auto.

Twee van onze huisgenootjes zijn al vertrokken met een vroege vlucht terug naar Nederland. De volgende twee gaan direct door naar het vliegveld. Wij zijn natuurlijk met de auto en kunnen het er nog even van nemen. We gaan nog even het centrum in om de laatste souvenirs te halen en onze Tsjechische Kronen uit te geven.

Niet heel veel later besluiten we toch terug te gaan rijden. We zijn er wel een beetje klaar mee. De terugweg gaat voor het grootste gedeelte heel soepel. Alleen in de Duitse bergen slippen we haast de weg af door de sneeuwval. Mijn hart zat in mijn keel en ik was niet de enige. Gelijk begonnen we over het feit dat mijn moeder had aangedrongen op het feit dat we winterbanden onder de auto hadden moeten laten zetten. Omdat er geen sneeuw lag toen we vertrokken leek dit niet zo noodzakelijk. Achteraf best stom, maar dat hadden we natuurlijk gewoon moeten doen.

Voor ik het weet zijn we weer thuis, maar ik heb een fijne week om aan terug te denken!

We staan vandaag vroeg op, want we hebben voor de verandering eens een planning die dag. Terwijl onze huisgenoten nog liggen te slapen vertrekken wij naar Kutna Hora, een klein, voormalig mijnwerkersdorp een kleine anderhalf uur van Praag vandaan.

Op het Centraal Station drink ik mijn allereerste cappuccino OOIT en ik kan wel zeggen dat hiermee mijn echte koffie verslaving verder door is geëvalueerd!  We pakken de trein en Gijs valt al snel in slaap, wat ik inmiddels wel gewend ben. Het uitzicht is saai en ook ik moet mijn best doen om mijn ogen open te houden. Gelukkig blijf ik wakker en stappen we op het juiste station uit. We beginnen maar gewoon een kant op te lopen en blijken voor de verandering een goed richtingsgevoel te hebben. 

Op mijn eerste ochtend in Praag word ik nogal brak wakker. Toch wat teveel pivo (bier) naar binnen gegooid! Nadat ik me heb opgefrist valt het gelukkig allemaal wel weer mee en als iedereen klaar is met douchen, we zijn gelukkig nog maar met zijn vijven, pakken we de trein naar het centrum. Het is maar een paar stations en een kleine twintig minuten rijden vanaf Radotin voor we bij het centraal station aankomen, Hlavni Nadrazi. Ik heb er even op moeten oefenen, maar ik krijg het nu redelijk vloeiend mijn mond uit (trots).

Mijn eerste indruk van Praag is dat het absurd mooi is. Zo staat het ook letterlijk in mijn reisdagboekje van die tijd. De hoge gebouwen in pastelkleuren, vol met ornamenten en decoraties maken indruk om me. Niet vergeten dat ik jaren lang eigenlijk niet verder kwam dan het pittoreske Almere!

Niet ver van het station ligt het Wenceslausplein, één van de grootste pleinen van Europa. Hier struikelen we over een herdenkingsplek van Vaclav Havel, een oud president die vlak voor onze komst is overleden. Hij was de laatste president van Tsjecho-Slowakije en de eerste van Tsjechië. Hij werd gezien als een man van het volk en was duidelijk geliefd. De zee van grafkaarsen is prachtig.

Ons huis voor de komende week ligt in het stadsdeel Radotin (Praag 16), een aantal stations van het centrum verwijderd. Zoals ik in het vorige artikel al vertelde, zullen we hier met in totaal zeven mensen verblijven, waarvan ik er vier nog helemaal niet ken. Is dit nou wel een slim idee?

Het appartement ligt op een boven etage van een grote villa. Wij hebben de derde verdieping en zolder afgehuurd Het huis is heerlijk en luxe, zoveel jaar later besef ik me dit des de meer. Er zijn twee tweepersoonsslaapkamers en nog drie bedden op de zolder. 

Een grote woonkamer met keuken, waar we alleen de eerste avond in hebben gekookt, maar wel uitgebreide ontbijtjes hebben klaar gemaakt en een barretje. De badkamer lijkt ook geweldig, maar dit blijkt toch wat tegen te vallen. Er moet gedoucht worden in het bad, onder een schuin dak, waardoor je niet rechtop kunt staan. Het wordt één groot waterballet. Het water loopt soms zelfs onze slaapkamer in! Mocht het nodig zijn, dan kun je hier zelfs een wasje draaien. Ideaal!

Het is niet letterlijk mijn eerste vakantie, maar wel de eerste keer in tien jaar dat ik weer echt weg ben. Ik ben bloednerveus en niet alleen om die reden. Ik heb pas drie maanden een 'relatie' met Gijs, die me mee heeft gevraagd om in Praag met hem oud en nieuw te gaan vieren. Maar niet alleen met hem, we zullen met nog vijf anderen een huisje delen, waarvan ik er maar één ken… Ik was lichtelijk hysterisch.

Rond een uur of tien ’s avonds stappen we in de overvolle kleine Skoda van een vriend/collega van Gijs. Ik zit achterin, opgepropt tussen de kussens en tassen. Het gekerm en gekrijs van Björk klinkt uit de luidsprekers. Helaas hebben we geen andere muziek meegenomen en na een minuut of twee  ben ik het al zat, maar klagen wil ik (nog) niet. 

Wanneer we bij de grens met Duitsland komen ligt Gijs al te slapen. Zij hoofd bungelt naar voren en hij merkt niets van de enge donkere en vooral ook steile wegen, die het soms doen lijken alsof we in een achtbaan zitten. Björk is inmiddels gelukkig uitgeschakeld, dat is in ieder geval een opluchting.

Ik klets een tijdje met de vriend van Gijs, die ik wel redelijk ken, maar nog niet goed. Bij Dresden besluit hij dat het tijd is voor een tukkie en de auto wordt op een vrachtwagen parkeerplaats stil gezet. Ik slaap slecht, ik hoor geluiden om ons heen, alsof er iemand de hele tijd rond de auto loopt. De ramen zijn zo beslagen door ons gehijg, dat ik niet kan zien of het daadwerkelijk zo is. Een rusteloos uurtje later gaat de wekker en rijden we weer verder.

Het volgende deel van de trip valt hij niet meer in slaap. Het Tsjechische landschap is saai, veel gras, met hier en daar een heuveltje die als een soort pukkel uit de grond omhoog is gekomen. In een buitenwijk van Praag staan we ineens stil in een rij auto’s. Het is niet duidelijk waarom, maar we komen geen meter meer vooruit. Andere auto’s keren om en één van hen seint met zijn koplampen en gebaart dat we hem kunnen volgen.

Braaf draaien we ook om en volgen de Tsjech. We scheuren door pauperwijken met slingerweggetjes en rare verkeersborden. Na een minuut of tien komen we voor de opstopping uit. De rij is er niet minder lang op geworden, maar het is een raadsel wat er er nu gaande is.

Niet veel later komen we aan bij het huisje dat we voor een week hebben gehuurd. We zijn veel te vroeg en proberen nog even in de auto te slapen. Dit is opnieuw geen succes. We besluiten te vragen of we er  misschien al in kunnen. Toevallig komt de eigenaar van het huisje net aangelopen, alleen geeft hij aan dat het nog niet klaar is. We moeten een paar uur overbruggen. Hij wijst ons de weg naar een bar/restaurant/bowlingbaan een paar straten verderop.

 Hier wordt de vakantie officieel ingeluid met een welverdiend Tsjechisch biertje. Na zdraví!