Waarschijnlijk heb je deze naam al vaker voorbij zien komen, maar de kunstenaar Reon Argondian is één van mijn favorieten. Zijn magische wereld met de mooie kleuren maken me gewoon blij. 

Een Pragenaar en schepper van controversiële en provocerende sculpturen, David Černý. In Praag zelf kom je het één en ander van hem tegen op straat. 

Nog onder de indruk belanden we in een kroeg, verborgen in een kelder. In de donkere ruimte, onder het gewelfde plafond, moet ik even wennen aan het donker. Als mijn ogen zich langzaamaan schikken aan het gebrek aan licht, zie ik dat er veel graffiti's en tags op de muren geschreven zijn. Er hangt een goede sfeer, maar de toiletten zijn één van de ergste ooit... Op een deur staat zelfs de smeekbede 'Please clean me'. Blijkbaar trekken ze zich hier niets van aan, of durft de schoonmaakster hier niet naar binnen.

We waren allemaal enorm laat uit bed en het is al snel tijd voor het avondeten. We komen terecht bij een restaurant achter het oude plein, met typisch Tsjechische gerechten. Ik eet een smaakvolle goulash uit een schattige broodkom. 

Het is ons ter oren gekomen dat er een ijsbar te vinden is en na het eten gaan we op zoek. De bar zit onderin één van de grootste discotheken van Centraal Europa met vijf etages, waar mijn neefje helemaal lyrisch over was. Als we naar binnen gaan, voelen we ons al snel oud, maar ach we zijn op vakantie. We moeten even wachten, maar ik vermaak me wel. De vloer is van glas en je kunt naar de swingende mensen onder je kijken. Ik raad om deze reden wel aan dat je niet in een rokje gaat, iedereen kan zo bij jou naar binnen kijken. 

Met een zilveren poncho aan wagen we ons naar binnen. Je mag maar tien minuten door de bar lopen. Dan moet de boel weer afkoelen en kan de volgende groep de bar in. De bar is gaaf! Ik hobbel van het ene ijs sculptuur naar het volgende en kijk mijn ogen uit. Ondanks de kou wordt ik hier blij van. We krijgen ook nog eens een kleurrijk drankje in een 'glas' van ijs. Het verandert al snel in een photoshoot. 

We verkennen ook de rest van de discotheek (lichtgevende vloeren, hilarisch) en voelen ons met de minuut meer bejaard en vluchten. Een dikke kebab later, lopen we een reggae-bar in. Heel gezellig en in dezelfde straat als de grote puber disco. 

Morgen moeten we weer verder en we besluiten het niet (te) laat te maken. Binnen vijf minuten ben ik verdwaalt en er van overtuigd dat we nooit bij het verblijf aan gaan komen. Ik zeur om een taxi, maar Gijs weet zeker dat we dichtbij zijn. Ik krijg gelijk en we stappen een taxi in. Hierop krijgt Gijs ook gelijk, want nog geen vijf minuten later staan we voor ons verblijf...

Bij de Astronimische klok halen we een langôse en gaan we snel op zoek naar een kroeg waar we de halve finale Nederland - Argentinië kunnen kijken. We belanden bij O'Che's een Ierse pub me Che Guevara thema, aparte keuze maar een hele leuke tent. We zijn vroeg en nemen plaats vlak voor het grote scherm wat voor deze gelegenheid is opgehangen. Al snel druppelen er meer oranje shirts binnen en binnen de kortste keren zit het vol .

Het werd een spannende wedstrijd en ik ben er nog steeds van overtuigd dat Nederland had moeten winnen, maar we werden keihard ingemaakt. De enige Argentijn in de pub ging helemaal los na de winst, onder het toeziende boze oog van de vele oranje fans. Even was ik cranky, maar gelukkig duurt dit nooit lang.

Ik krijg een bericht van Marieke, dat zij en Robert ook al in Praag zijn aangekomen. Eigenlijk zouden ze de volgende dag pas komen, maar dit maakt mijn humeur weer goed.  Mijn laatste herinnering is dat we naar Chapeau Rouge zijn gegaan en gedanst hebben, maar verder is het een zwart gat... 

We gaan naar Chapeau Rouge, waar Max absint gaat drinken, maar hij kan het niet bepaalt waarderen. Ik hou het lekker bij een biertje! Met de taxi gaan we terug naar Hostel Elf, ik blijf het herhalen maar het is ZO koud!

Even omkleden en naar Winter Conspiracy. Het is een stuk drukker dan het jaar ervoor en ik vind het eigenlijk minder leuk. Er staan van die stroboscopen aan die echt de hele tijd aan het flitsen zijn. Ik wordt daar echt naar van dus ik heb eigenlijk de hele tijd met mijn rug naar het podium staan dansen, wat ook niet echt gezellig is. 

Ik heb nog even naar een toffe vuurshow gekeken, maar ook Nanouk gaf aan dat ze er niet veel aan vond. Dan voel ik me ook niet zo lullig als ik zeg dat ik liever naar het hostel ga. De sfeer is dit jaar heel anders...

Als we met de taxi bij het hostel aankomen zien we meisjes vechten. Pas als we uitstappen zien we dat ze met de vrouw van de nachtwinkel aan het vechten zijn en we gaan snel naar haar toe. Normaal is het echt een chagrijnige vrouw, die echt geen praatje gaat maken, maar nu begint ze te huilen. Ik weet niet wat ik moet doen, het is zo zielig. Ik weet niet waarom, maar Gijs en ik geven haar al ons kleingeld, alsof dat helpt... 

We pakken een shuttle busje naar het centraal station en lopen vanaf daar naar Hostel Elf. Snel checken we in en vragen aan de man achter de receptie hoe we bij het metrostation van Kolbenova kunnen komen. Het is inmiddels al bijna twee uur, dus met het openbaar vervoer wordt het lastig, dan maar een taxi. Gelukkig kost dat hier geen drol. 

Bij het metrostation worden we er uit gelaten en kunnen de muziek volgen naar de oude fabriekshal waar het teknofeest Winter Conspiracy gehouden wordt. Bij een caravan kopen we een kaartje en mogen de grote rubberen flappen door om de hal in te gaan. Het ziet er echt heel gaaf uit! Het is best druk en heel belangrijk, het is warm! In de grote "zaal" draaien we wat hardere tekno, daarachter slaapverwekkende tekno, waar de mensen de speakers aan het aaien zijn, heel apart, en even verderop is een klein zaaltje waar drum & bass aan stond, maar geen publiek. 

Bier is hier 30 kronen, wat iets meer als één euro is, heel fijn! We dansen wat en lopen wat rond. We bekijken alle gesloopte Tsjechen die tegen de muur in slaap zijn gevallen. Op een gegeven moment komt er een vervelende jongen bij ons staan, die naar me toe leunt en vlak voor mijn gezicht "i'm nice" blijft zeggen, echt wel honderd keer, super irritant. Hij blijft ons achtervolgen en we vluchten naar buiten. Het is al acht uur en we besluiten terug naar het hostel te gaan. 

Op het centraal station kopen we kaartjes naar het dorp Tábor bij een niet al te vriendelijke baliemedewerkster. Ze vraagt ons een aantal dingen in het Tsjechisch, maar we weten niet wat ze bedoelt. Uiteindelijk haalt Gijs de kaartjes naar het festival uit zijn tas en print zij zuchtend de treinkaartjes uit. Een beetje vreemd. 

We zitten in een coupé met een oudere man, die druk aan het werk is op zijn laptop en een dik pak papier naast zich heeft liggen. Op een gegeven moment komt de conductrice langs en begint in het Tsjechisch tegen ons de brabbelen. We geven een paar keer aan haar niet te begrijpen, maar dit lijkt niet aan te komen. Gefrustreerd verlaat zij de coupé. 

Ineens begint de man tegenover ons in perfect Engels tegen ons te spreken. Hij verteld dat er voor het festival een extra station is opengesteld en dat we niet op het gewone station van Tábor moeten uitstappen, maar moeten blijven zitten. Hij stapt zelf wel uit en wenst ons nog veel plezier. 

De gefrustreerde conductrice verschijnt voor ons raampje. Ze brabbelt iets en vraagt of we Duits spreken. Gijs kan dit dit een klein beetje, maar wat zij spreekt is volgens mij geen Duits. We worden opnieuw niets wijzer. Ze begint te gebaren dat we uit moeten stappen. We pakken de tassen en springen de trein uit. Plotseling wordt duidelijk wat ze bedoelt. Alleen de voorste treinstellen rijden door naar het kleine stationnetje, we moeten gewoon verplaatsen... de voorste treinstellen zitten vol met mensen die overduidelijk ook naar het festival op weg zijn. 

We volgen de stroom mensen richting het festival, over een reusachtig parkeerterrein in de felle zon. We kunnen gelukkig vrij snel het campingterrein op. Wat een chaos is dat. Overal staan tenten, soms zelfs half over elkaar. We lopen een tijdje rond en vinden een plekje, waarvan we denken dat het netjes binnen de linten ligt. Als de tent staat komt er een schreeuwend meisje aangelopen. Ze krijst in het Tsjechisch en we geven haar tien keer aan dat ze Engels moet spreken, maar hier komt niets van terecht. Heel irritant. Wat ik er uit op kan maken is dat zij een stuk van het veld voor hun vrienden gereserveerd hebben en dat wij net onze tent daarbinnen hebben opgezet. De linten waren juist om ons er buiten te houden, terwijl wij dachten netjes binnen de linten te staan. Oeps... 

Ze heeft pech, we gaan niet verplaatsen. Het stuk dat ze gereserveerd hebben is ook belachelijk groot, zoveel vrienden heeft ze vast niet. Ze geeft het op en loopt terug naar haar tent, zo een twintig meter verderop. Even later schreeuwt ze ons nog iets, waarop ik in het Nederlands reageer. Volgens mij begrijpt ze niet dat we niet verstaan wat ze zegt, bloed irritant. We krijgen de rest van het weekend nog regelmatig boze blikken toegeworpen. 

Het terrein is gigantisch! Echt ongelooflijk groot! Er zijn twee grote podia en een Monster Energy podium. Langs de randen van het terrein staan allemaal eetkraapjes en winkeltjes, zelfs een vrachtwagen waarvan de zijkant is opengeklapt en ze Vans verkopen. Keuze genoeg! 

We bekijken wat bandjes, dansen wat en proberen verschillende eetkraampjes uit. Wanneer het programma aan live bandjes rond een uur of twee is afgelopen, gaan we naar een tent waar ze de hele nacht elektronische muziek draaien. Hier vermaken we ons nog wel even.

Hostel Elf, waar we ons kamertje voor die nacht hebben geboekt, ligt vlak bij het station. Een grote stenen trap brengt je naar de tuin. De schotborden van deze trap zijn allemaal beschilderd met allerlei vlaggen en ook in de tuin vind je een hekje waarvan de planken door gasten zijn omgetoverd door nationalistische kunstwerken. De tuin ziet er heel gezellig uit, met grote picknicktafels en een barbecue, maar nu is er nog niemand. 

De receptie is zo overweldigend geel dat ik even niet door heb dat er iemand achter de receptie zit, maar we worden vriendelijk verwelkomd en zijn al snel ingecheckt. We hebben gekozen voor een klein beetje luxe, een kamer met een eigen badkamer. Vooral omdat we morgen doorgaan naar een festival, ik wil me nog een laatste keer kunnen opfrissen. De kamer is ruim en de bedden zijn goed. Mijn geliefde kanariegele (ugh) wanden zijn gedecoreerd met foto's van duikers in zware, ouderwetse pakken. Heel gaaf, maar wat ze hier doen is me niet helemaal duidelijk. 

We rennen het centrum door en ik moet zeggen dat ik het een heel ander gezicht vind met mooi weer. Het ziet er nog mooier en kleurrijker uit, maar toch heeft de donkere winter ook wel wat. Wanneer we op een terrasje zitten, begint het ineens te regenen en werd het koud. Gelukkig duurt de bui niet lang en kunnen we snel door naar de lovelocks. Ik wilde zien of er al weer wat bij was gekomen, maar dit viel mee, volgens mij wordt het regelmatig leeg gehaald. 

Het was nog steeds best guur weer, terwijl we 's ochtends nog in het zonnetje hadden gezeten. We zijn maar even een hapje gaan eten bij Gotika. Niet bepaalt een aanrader, ze serveren het eten nog net niet in het blik waar het uit komt. Ik zou lekker doorlopen. 

Na de lunch lopen we door het park en willen uiteindelijk terug naar de andere kant van het water, maar als we over de brug lopen zien we dat er een trap naar beneden gaat en uit komt op een eilandje in de Moldau. Ik ben benieuwd wat er op het eiland is en we gaan naar beneden. 

Wat een rust op het eiland, er is bijna niemand en volgens mij helemaal geen toeristen. Langs het water, verscholen tussen de bomen zitten mensen een boekje te lezen en iemand zit te tekenen. Even verderop zien we een groot gebouw dat een terras lijkt te hebben, daar gaan we heen. 

Ook na een biertje blijft het guur en fris, toch maar even terug om iets warmers aan te trekken. Tijdens het avond eten werd ik niet lekker, misschien valt het blikvoer van Gotika niet goed? Ik ben zo misselijk dat ik besluit terug te gaan naar het hostel en op bed te gaan liggen. Een beetje jammer van onze eerste avond... We wilden eigenlijk naar Cross Club gaan. 

Het is vast geen verrassing meer, maar ik wordt weer behoorlijk brak wakker. Het is oudjaarsdag en we komen maar langzaam op gang. De anderen zijn allemaal al hun eigen weg gegaan en ik ga met Gijs het centrum in. Hij wil me een museum laten zien. Hier ben ik al lichtelijk van in shock. Gijs en musea is niet een combinatie die ik heel snel verwacht. Onderweg komen we langs de slotjesbrug en de Lennon muur. 

Braaf volg ik Gijs de Petrin heuvel op, dat het gevoel heeft van een park. Af en toe ben ik wel een beetje bang dat ik naar beneden rol. Maar uiteindelijk komen we bij onze bestemming (met veel gezeur en geklaag). 

Het lijkt een klein huisje, waar je zo voorbij zou kunnen lopen, maar het is de gallerij van kunstenaar Reon Argonian. Deze Tsjechische kunstenaar creeert geweldige fantasieschilderijen. Aan de buitenkant had ik dit nooit verwacht. Voor een zacht prijsje mag je het huisje betreden. Je komt terecht in soort paarse, overweldigende trappenhal. Hier hangt het al vol met schilderijen. Er zit een soort miniwinkeltje in wat lijkt op een soort trapkast. Boven vind je de zolder, waar je stapels en stapels aan schilderijen kunt bekijken. Het is gek om te zien dat de werken zo tegen elkaar aan staan.

 Helemaal beneden vind je een ruimte waar je kunt relaxen en je een glaasje wijn krijgt. Ook hier staat het weer helemaal vol met prachtige creaties. Het was een beetje jammer dat ik al zo gaar was. Het is behoorlijk warm en doordat het propvol met bezienswaardigheden staat, kan dit nogal overweldigend zijn.

Je moet er van houden natuurlijk, het is zeker niet stijl die door iedereen gewaardeerd wordt, maar ik vond de magische schilderijen van Reon fantastisch. De werelden die hij creert de kleuren die hij gebruikt vind ik gewoon prachtig. Nadat ik met Gijs ben gaan samenwonen (een half jaar later) hebben we het toilet ook een Reon thema gegeven.

Nadat we uitgekeken waren begon het alweer te schemeren. Het was tijd om iets te gaan eten en Gijs wist wel een leuk restaurantje. We hebben even moeten zoeken, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een tent die gerund wordt door Hare Krishna, Govinda's.

Het was heel erg rustig, maar een lief meisje wees ons een plekje. Helaas sprak ze geen woord Engels. Het menu staat vast en verandert elke week. Bij binnenkomst kregen we een drankje, warme appelsap. Dit was even heel erg lekker, net vloeibare appeltaart, maar na drie slokken moest ik toch wel  moeite doen om het weg te krijgen.

Vervolgens wordt het eten voorgeschoteld. Het is niet echt heel decoratief gepresenteerd. In een metalen bak met verschillende vakken zijn het voor- hoofd- en nagerecht opgediend. Doordat het serveerstertje niet kan uitleggen wat er op het bord ligt is het helemaal een verrassing. Heel eerlijk gezegd, ik was niet heel enthousiast. Het soepje was oké, het kwark prutje met een soort koek er in was best lekker, maar de rest moest ik echt wel met een beetje tegenzin naar binnen werken. Gijs blijft volhouden dat het de keren dat hij hier geweest was echt een stuk beter smaakte, dus ik zou het ook zeker aanraden. Het concept is gewoon leuk. Geen keuze, maar eten wat de Hare Krishna schaft. En misschien ook wel belangrijk, het is altijd vleesloos!

Het miezert een beetje en we gaan kijken bij een optreden op het Oude plein. Het is er gezellig en we halen wat biertjes. Vlak voor twaalf uur komen onze huisgenootjes en we gaan bij de Astronomische klok staan. Het plein staat vol met toeristen en lokale bevolking. Om klokslag twaalf uur gaat het helemaal los. We schrikken er zelfs een beetje van. Er ontstaan een lege plek, midden in de toeschouwers waar van alle kanten vuurwerk naar toe gegooid wordt. We blijven even kijken, maar het wordt steeds erger. Er ligt overal glas en ik bescherm mezelf door mijn capuchon op te zetten. We gaan maar snel weg.

Natuurlijk bel ik even mijn moeder, mijn kleine zusje en mijn beste vriendin Nanouk! De rest van de stad is net zo erg. Weinig siervuurwerk, maar veel knallende en rokende exemplaren. En werkelijk overal ligt glas. We lopen wat rond en drinken her en der een biertje. Uiteindelijk sluiten de we avond af bij de Yes Club, waar we de eerste keer ook naar toe zijn gegaan. Eigenlijk heb ik het hier al snel gehad, weer dubstep… Vlug terug naar Radotin en mijn bed in!

Zoals verwacht werd ik opnieuw wakker met een kater, ik vrees dat ik dit de rest van de week zal blijven volhouden. We komen weer wat traag op gang, maar uiteindelijk vertrekken ik, Gijs en Remy naar het centrum van de stad. Bij een kerstmarkt op het Wenceslausplein stoppen we bij een kraampje waar de twee jongens helemaal enthousiast van worden…

Het is een langoše kraam! We halen zo een typisch centraal Europese lekkernij. Het is een soort platte oliebol met daaroverheen ketchup, kaas en heel veel knoflook olie. Het is heerlijk! Echt, als je een kraam tegen komt, haal er direct drie!

We zijn van plan om richting de kathedraal te gaan en komen al snel bij het oude plein. Hier staat de bekende astronomische klok, één van de grote trekpleisters van Praag. Ik moet toegeven, het is een mooi bouwwerkje. Het is er ook super druk, er staat altijd wel een kring toeristen om de toren te drammen. De klok geeft vijf verschillende tijden aan op zijn glanzende wijzerplaat. Er wordt verteld dat de maker van de klok door de stadhouders van Praag op een nogal lugubere wijze duidelijk werd gemaakt dat hij zo iets prachtigs nooit voor een andere stad mag maken, namelijk door zijn ogen uit te steken… 

We steken de Karelsbrug over en komen in het andere deel van de stad uit. We beklimmen wat trappen en sjokken wat weggetjes op richting de heuveltop. Allereerst kom je uit bij een poort waarop grote standbeelden staan van mannen die elkaar de hersens in slaan. Bij de poort staat een wachter in een indrukwekkend uniform en als je geluk hebt kun je de eeuwenoude traditie van het wisselen van de wacht meemaken. Helaas is deze traditie hartstikke nep en pas een aantal jaren geleden in het leven geroepen speciaal voor ons toeristen. Vlug doorlopen dus!

We komen uit bij de Sint Vitus Kathedraal en deze is zeker de moeite waard. Vooral wanneer het donker is en de spotlight gericht staan op het bouwsel. Niet alleen de kathedraal is mooi, maar ook het uitzicht vanaf de heuvel over de stad. Praag wordt ook wel de stad van honderd torens genoemd, maar dit is niet helemaal terecht. Het zijn er veel meer, er zijn zelfs over de vijfhonderd torens te tellen (ik heb dit niet nageteld!). 

Nadat we ergens een hapje naar binnen hebben gewerkt, wil de helft van ons reisgezelschap die Praag vaker bezocht heeft (en twee die er zelfs gewoond hebben) ons de tofste club van Praag laten zien. Met de metro gaan we naar een andere wijk, Holešovice. Een paar meter van het metrostation vind je de bizarre Cross Club, echt te gaafste club ooit! Vanuit de verte zie je al de metalen bouwwerken die het terras vormen. Alles draait en geeft licht. Bij de deur krijg je een black light stempel ( het duurde even voor ik door had dat de inkt niet op was, maar dat je het alleen onder de lamp kon zien) en direct kijk je al je ogen uit. Allereerst, welke kant ga je op?

Er is een kelder waar het vaak wat rustiger is en vaak een DJ draait. Hier kun je even rustig schuilen in één van de nissen of toch tussen drie andere los gaan op de muziek. Een verdieping hoger vind je een gave bar met allemaal zitjes, over twee lagen verspreid. Het is er wat drukker, maar meestal kun je wel een bankje veroveren. Naast de bar zit de “grote” zaal waar regelmatig optredens zijn. Wij belandde in een concert van La Pneumatique, wat best gaaf was. Ik ben nog steeds op zoek naar een cd’tje…

Ook overdag kun je terecht bij de Cross Club, in de zomer kun je op het terras hangen, of helemaal boven in een hapje doen in het restaurant. Er vinden ook allerlei maatschappelijke en culturele activiteiten plaats. De Cross Club staat absoluut op mijn nummer 1 van dingen die je kunt doen in Praag!!!

  Ik verbaas me over de schoonheid van de stad, de barokke huizen met hun versieringen, de indrukwekkende gotische torens en her en der een stukje jugendstil (niet helemaal mijn ding). Pas als het donker is komen we bij de drukke Karelsbrug. De lange brug is vol met toeristen die langs de kraampjes vol souvenirs, langs stalletjes met kunst en een bedelaars schuifelen. De bedelaars zijn hier echt meelijwekkend. Ze zitten op hun knieën, voorover gebogen, waarbij hun neus bijna de ijskoude grond raakt. Echt een sneu gezicht! De Karelsbrug is wel een mooi dingetje, met 30 pas gerenoveerde beelden van religieuze figuren en aan weerszijden twee grote wachttorens. 

Het was een kort eerste rondje door het centrum, maar we hebben bericht ontvangen dat de laatste twee tijdelijke huisgenoten waren aangekomen. Snel gingen we weer terug naar Radotin. Het was tijd om het nachtleven van Praag te gaan aanschouwen. Als eerste belanden we in Chapeau Rouge, een tent in het centrum, die al vanaf 1919 zou bestaan. Chapeau Rouge bestaat uit meerdere verdiepingen.

Bij binnenkomst kom je in een gezellig café, waar je kunt kletsen en naar de vreemde spullen kijken die zijn uitgestald. Zo staan er ledematen van poppen op sterk water in de vensterbank. Een verdieping lager is een andere bar met podium en dansvloer. In het smalle bar gedeelte komen er blauwe uitstulpingen uit de rode muur, wat er nogal bizar uitziet. Je kunt nog een verdieping lager gaan, maar hier worden veel privé feesten gegeven en de ruimte is vaak afgesloten.

Het is behoorlijk druk en we staan in een rijtje aan de smalle bar, niet echt gezellig. We drinken een biertje en besluiten weer verder te trekken. We belanden bij de Yes Club, wat net geopend is. Voor een nieuwe club hebben ze de meest verrotte toiletten ooit. Naar mate de avond verder vorderde verdween er ook steeds meer. Er ontbraken al deuren en klinken, maar uiteindelijk was er ook een toiletbril verdwenen. Het was gezellig, alleen draaide ze de hele avond dubstep (horror).

Veel te laat en met te veel biertjes in onze mik gingen we weer in onze bedjes in de villa liggen. Hier zou ik morgen spijt van hebben…

Gelukkig is er genoeg ruimte, mocht ik de anderen willen ontvluchten. Maar dit is gelukkig niet nodig, het is hartstikke gezellig. Wat ik wel vervelend vond, was het delen van de badkamer. We waren vaak als laatste aan de beurt, wat er voor zorgde dat we pas laat op pad gingen en het werd een bende, wat ik dan op kon ruimen. 

Daarnaast waren er maar twee sleutels van het appartement en splitsten wij steeds op in drie groepjes. We kwamen hierdoor een keer voor een dichte deur te staan wat best vervelend was. Ook met oud en nieuw konden we niet even terug naar het huis om wat warmers aan te trekken. Als je zo een groot appartement verhuurd, zorg dan ook dat er meer sleutels beschikbaar zijn. Dit was echt een irritatiepunt. 

Het werd een gelukkig gezellige eerste avond, maar ik lag al vroeg op bed, met als excuus dat ik erg moe was, maar eigenlijk was ik na een half biertje al tipsy… Morgen weer een dag! 

 Ik denk dat we nog geen kilometer hebben gereden of Gijs zijn hoofd hangt alweer naar beneden. Het lijkt wel een zo een wiebel hoofd voor op het dashboard of hoedenplak van de auto. Hij mist door dit gesnurk wel de zonsopkomst in de heuvels tussen Duitsland en Tsjechië. Bij een kantoortje bij de grens gaat Gijs een milieuvignet halen, dat nodig is om met de auto Praag in te komen. Gierend komt hij weer naar buiten. Hij heeft van zijn moeder wat Tsjechische Kronen meegekregen, heel lief natuurlijk, alleen zijn de biljetten al een aantal jaren geleden vervangen door munten. “Nicht aktueel” bleef de man achter de balie maar herhalen, terwijl Gijs hem de biljetten bleef toeschuiven.