Om 3.15 uur gaat de wekker, ik spring gelijk op. Het is een wonder dat ik niet 100 x op snooze druk. De avond hiervoor heb ik een nachtmerrie gehad. Ik dacht dat Gijs en ik in slaap waren gevallen zonder de wekker te zetten en zonder onze tassen te pakken, terwijl we op een mini vakantie gaan. Nu ben ik er in ieder geval klaar voor. Mijn tas is wel gepakt en ik heb me niet verslapen. 

Snel nog met de katten knuffelen en wat laatste dingen pakken. Dan kloppen Max en Nanouk om 4.00 uur op de deur. Vraag me niet waarom ik een vlucht boek die zo vroeg vertrekt. Op het moment zelf denk ik 'Dat is fijn! Dan hebben we nog de hele dag!' en op het moment zelf 'Wat doe ik ons aan...'. 

Grinnikend en gapend gaan we op weg. Nanouk en Max zijn wel onze helden, die offeren gewoon hun eigen nachtrust op om ons weg te brengen. En dat zonder (oké bijna zonder) jaloers te worden. Het is rustig op de weg en al snel zijn we bij de luchthaven. Bij de vertrekhal worden we met onze tasjes gedropt. Gelukkig hebben we alleen handbagage zij ons. Ik ben erg trots op mijn prestatie. Ik heb een kleine rugtas met een paar redelijk grote wandelschoenen (ugh), kleding voor een week en drie boeken!

We nemen emotioneel afscheid van onze vriendjes voor we naar binnen gaan. Ik zie al gelijk de gate die we  moeten hebben, heel relaxt. We lopen er direct heen, gaan door de security, die voor de verandering niet moeilijk doen en gaan de gate zelf in. Daar halen we dikke broodjes en dikke cappuccino. We zijn nu ruim op tijd. 

Bij de gate zitten we tussen allemaal ouwe dibbesjes. Dit hadden we wel verwacht. Madeira wordt ook vaak liefkozend het "bejaardeneiland" genoemd. Ach, het is wat je er zelf van maakt (maar ik zal niet snel een trip naar Benidorm boeken...). Als het tijd is om te boarden springen al die oudjes toch behoorlijk kwiek op en gaan trappelend twintig minuten in de rij staan. Dit is iets wat ik niet begrijp, dat je in een ellenlange rij gaat staan, terwijl je kunt zien wanneer je aan de beurt bent. Net zoiets als het opstaan als het vliegtuig geland is, maar de deuren nog niet eens geopend zijn. Ik blijf liever nog even lezen. 

Het boarden gaat vlug. Gijs en ik zitten tijdens de 3.5 uur durende vlucht niet naast elkaar, maar voor elkaar. Toen ik gisteren ging inchecken, was eigenlijk alles al bezet, heel bizar. Maar goed, waarschijnlijk valt Gijs toch gelijk in slaap. Als we gaan opstijgen, wordt het langzaam licht, dit is wel gaaf om te zien. Voor we goed en wel in de lucht zijn is Gijs al aan het knorren. Onder ons zie ik de lichtgevende oranje blokken van onze landbouwkassen. 

Ik ben nooit zo van het slapen in een vliegtuig (of in een auto, trein of wat voor een voertuig dan ook), maar nu ben ik toch vrij snel ook in dromenland. Het lijkt of ik een hazeslaapje heb gehad. Toch roept de piloot om dat we boven de bergen in het noorden van Spanje vliegen. Misschien is zo een vroege vlucht toch wel fijn.

Boven Portugal zie ik bosbranden, felle oranje strepen met enorm veel rook, dat zelf tot boven de zee uitkomt. Mooi om te zien, maar vreselijk. Nog een uurtje saai vliegen boven de zee en de landing wordt ingezet. We vliegen boven de wolken en ik vraag me af wat voor een weer het zal zijn als we daar onder komen. 

Na een kort moment van turbulentie, zien we Madeira te voorschijn komen. Ik denk dat ik de luchthaven al zie liggen, langs de kust op hoge palen. Toch vliegen we er straal voorbij. De vrouw naast me ziet waarschijnlijk mijn verbazing. 'Daar gaan we landen' zegt ze terwijl ze inderdaad naar de baan op palen wijst. 'We maken zo een scherpe bocht, dan begrijp je ook waarom ze met slecht weer niet kunnen vliegen' lacht ze. Ik ben benieuwd naar de reactie van Gijs. Ineens maakt onze groene Boeing meer vaart en de piloot gooit het vliegtuig naar rechts. Het lijkt net of we dicht over het water scheren, maar dit zal wel meevallen. Gijs zijn ogen zijn wel zo groot als schoteltjes, heel komisch. 

Als we uit het vliegtuigje stappen, dat eigenlijk voor Gijs te klein bleek, die heeft de hele vlucht met zijn knieën tegen de stoel voor zich bekneld gezeten, lijkt het toch echt bewolkt. Het is wel warm. Als ik naar het gebouw van de luchthaven kijk, wordt ik gelijk geconfronteerd met de trots van het eiland: Christiano Ronaldo. Bah! Snel lopen we het kleine gebouw in en eigenlijk in één ruk door naar de uitgang. We zien ook direct de bushalte van de Aerobus, die naar het centrum van de hoofdstad Funchal gaat (wat ik uitsprak als fun-gal, maar wat Foen-tjal blijkt te zijn). 

Als ik links van me kijk, zie ik ineens het afzichtelijke bronzen hoofd van de populaire voetballer. Ja het is opnieuw Chrisje CR7 Ronaldo. Ik denk dat de maker van dit beeld ook een hekel aan de vent heeft. Wat een gruwel. Daar moet ik toch even mee op de foto. Missie 1 van de reis is geslaagd! 

De Aerobus naar Funchal staat al klaar en voor €5 mogen we met de vriendelijke en verbazingwekkend goed Engelssprekende chauffeur mee. Onderweg rijden we over hoge bruggen en langs diepe ravijnen.

Als we door een lange tunnel de hoofdstad binnen rijden is de lucht helemaal blauw. Bij de Mercado moeten we er uit, dit is gelukkig niet ver. Als we op het smalle stoepje staan zie ik het gele marktgebouw en herken ik het van de website van ons verblijf. Ik weet gewoon direct waar we moeten zijn. Ik geloof dat het nog nooit zo soepel is gegaan. 

Als we daadwerkelijk bij Resicencial Funchal binnen staan blijkt dat onze kamer nog niet klaar is. dit had ik ook niet verwacht, het is half elf en ik had verwacht er pas tussen 12 en 1 te zijn. We laten onze tassen achter en gaan de stad verkennen, op zoek naar eten. 

We lopen richting het water en komen uit bij de boulevard. Hier is het (gezellig) druk. Bij één van de tentjes gaan we zitten. Wat me verbaast is dat het niet vol zit met eettentjes en cafeetjes, er zitten maar een paar echt aan de boulevard. We bestellen een burger op coca brood, heerlijk! Het coca brood of Bola do Caco zoals het officieel heet, is een plat brood, op basis van zoete aardappel. Het is echt heel lekker en schijnt niet heel moeilijk te zijn om te maken. 

Natuurlijk bestellen we ook een biertje om de vakantie in te luiden. We krijgen een grote pul Coral Bier, wat op het eiland zelf gebrouwen wordt. We bekijken de mensen die langs ons op de boulevard lopen. Er zitten een hoop zombies tussen, maar het is toch niet zo dat het overwegend grijze kapsels zijn die voorbij komen. Het gehalte bejaarden valt me nog mee, ik had het erger verwacht. 

Een paar Coralletjes later gaan we inchecken. We lopen via de markt die tegenover ons verblijf ligt. Het is hier behoorlijk druk. Er staan vrouwtjes in klederdracht bloemen, fruit en  noten te verkopen. Het is leuk om even geweest te zijn, maar ik ga snel weer naar buiten. 

Onze kamer bij Resicencial Funchal is simpel, we hebben 3 bedden in de kamer staan. Een lang, smal bureau, een kast die eigenlijk al weg gegooid had moeten worden , en we hebben een badkamer met douche en toilet. Dit is wel fijn. Ook zit er een smal balkon, waar maar één krukje staat. We frissen ons even op en smeren hem snel weer. We komen langs de vismarkt, die aan de achterkant van het marktgebouw zit. Dit is een stuk rustiger dan aan de andere kant. Hier kun je zien hoe de mannetjes grote vissen aan stukken hakken en het ruikt echt naar verse vis. 

Met twee stappen buiten ons appartement komen we in de oude stad met smalle straatjes, oude huisjes en vooral veel restaurantjes. In de Rua De Santa Maria vind je hele schattige beschilderde deurtjes. Echt tijd om te kijken krijg je niet, aangezien het hier vol staat met gasten die je hun eettentje in proberen te lokken. Vooral Gijs wordt hier heel chagrijnig van. Ik probeer een beetje rond te kijken, maar dit is bijna niet te doen. 

We komen uit bij een wat groter pleintje, met een schattig oud, en spierwit kerkje. Hier lijkt het iets rustiger, maar toch wordt je overal weer aangesproken. Bij een restaurantje, Bistro a Tartaruga, met beschilderde muren met daarop een onderwatertafereeltje met schildpadden en Neptunus, strijken we neer. Hier gaan we aan de koude Coralletjes. De bediening is erg vriendelijk, maar soms net iets te veel bezig met mensen lokken, dan met de gasten die er al zitten. 

We moeten nog wat essentieële spulletjes hebben en gaan op zoek naar een supermarkt. In bijna elke straat zit wel een mini Spar, maar de grotere kun je in de winkelcentra vinden. Bij een van de kleinere exemplaren gaan we naar binnen. We kunnen hier gelukkig alle belangrijke producten vinden die we op dat moment nodig hebben: rum, zonnebrand, wijn, tandpasta, bier, souvenirs en likeurtjes. Even de troep naar ons verblijf brengen en toch terug naar Bistro A Tartaruga, het beviel ons hier wel. 

Het eten is op zich goed, als voorgerecht Calamaris, die echt wel vers is, maar waarvan ik dacht dat het gepaneerd zou zijn (een beetje dom). Hoe ik hierbij kwam, ik heb geen idee, maar we krijgen een bord vol kale inktvisringetjes en kleine inktvissenbabies. Het is echt heel veel. Vervolgens heb ik kip Mozambique stijl besteld. Een beetje teveel kerriepoeder voor mij en ik pak snel Gijs zijn gerecht af, kip met kaas en bacon. Deze is wel erg lekker. We hadden die middag al besloten dat het vega en vegan gedoe hier niet echt werkt, dan zitten we de hele vakantie aan de linzen. 

Na het eten gaan we even terug naar het hotel, nadat we nogmaals een overbodige trip naar de spar hebben gemaakt. Ik wil eigenlijk nog wel ergens wat gaan drinken om onze eerste avond hier te vieren, maar ik lig al snel knock out op het keiharde bed. Ik kan me niet eens herinneren dat ik ben gaan liggen. Gijs heeft nog lang met de eigenaar lopen kletsen, die geen woord Engels spreekt en Gijs niet verder komt dan 'obrigado' in het Portugees. 

Echt een zware klote nacht gehad. Wat een herrie! Ons verblijf ligt tegenover de markthal en die gasten beginnen om 4 uur ´s nachts met het uitladen van de producten. Dit kan blijkbaar niet rustig, maar dit moet met denderende auto´s, hysterisch geschreeuw en gesmijt met kratten. Pffff! De deur van ons verblijf kan niet dicht doordat het bed er voor staan, dan moeten we de halve kamer gaan verbouwen. Ik ben dit nog wel aan het overwegen. 

Behoorlijk geïrriteerd begin ik aan de dag (om half 7). Gijs houdt het net even wat langer uit. Snel even opfrissen en weg uit deze toko. We maken er een bejaard dagje van om even in te komen. Langs het water werken we een ontbijtje naar binnen, hmmm ijskoffie lekkerrrr. Niet veel later melden we ons bij de kabelbaan. Gijs begint te pruttelen als hij erachter komt dat deze €11 euro is om alleen al naar boven te komen en €16 voor een retourtje. Even knipperen met mijn ogen en we gaan toch een bakje in. Bovenaan de berg die de wijk Monte beslaat, heb je mandjes waarmee mannetjes je weer naar beneden rijden. Dit leek me wel gaaf, maar het is me niet gegund. De mandjes zijn dicht, of dit nu komt omdat het zondag is, of een andere reden dat kan ik niet uit het verhaal van de kaartjesverkoper opmaken. Dan maar een retourtje. 

Natuurlijk komen we met twee andere Nederlanders in een bakje terecht. Een gesprek zit er niet in, wat een chagrijnige landgenoten. Vooral de vent is me er één. Er wordt een foto gemaakt als je in het karretje zit, maar hij wil zich niet eens even omdraaien. "Ik hoef geen foto" bromt hij naar zijn vrouw die al direct vraagt of ze blijven zitten of het voertuigje nog uit gaan. Lekker gezellig stel! 

Het uitzicht is mooi, dat moet ik toegeven, maar toch stap ik uit met het gevoel dat me veel te veel geld uit mijn zak is geklopt. We lopen naar een kerkje, de Igreja de Nossa Senhora. Het is een geinig ding, lekker simpel. Buiten worden al kaarsjes gebrand. Ik ben nieuwsgierig en we gaan toch even binnen kijken. Het is natuurlijk enorm kitscherig, maar kitsch is door de kerk uitgevonden. 

Eenmaal beneden komen we midden in het wijnfestival terecht. Overal lopen gekkies in pakjes met grote manden paarse druiven. Snel vluchten we naar een supermarkt, halen wat biertjes en gaan bij de haven aan het water zitten. Daar bewonderen we de krabbetjes, visjes en grote zeemeeuwen. Achter ons komt er een wijnparade voorbij, ze zijn hier echt dol op hun wijn. 

Even verderop worden we weer geconfronteerd met de Madeirinese Vinho. Er staan rijen met stalletjes waar je wijn kunt proeven en natuurlijk kunt kopen. Ze hebben ook heel creatief de ballonnen in trosjes opgehangen. Ik ben geen fan van wijn, tenzij er niets anders is. Toch heb ik een klein slokje geproefd, maar dit heeft me eigenlijk nog minder enthousiast gemaakt...

Die avond komen we terecht bij Hamburgueria Do Mercado, die zelf zeggen de beste burgers in Funchal te serveren. Eerlijk is eerlijk ze zijn echt lekker. Ik neem een Special, een burger op het knapperige cacobrood. Daarbij de typische Maiza sticks, maar eerlijk is eerlijk, die vond ik niet zo lekker. Ik denk niet dat dit aan deze tent ligt, maar aan de sticks zelf. Ik vind er niet veel smaak aan zitten. 

Mocht je toevallig terecht komen in Funchal, dan zou ik hier zeker even langsgaan!

Ook deze avond maken we het niet te laat. Morgen hebben we een zware dag voor de boeg en toch een beetje nerveus ga ik terug naar het appartement...

Weer wordt ik ver voordat mijn wekker afgaat wakker, bedankt marktmannen! Zenuwachtig trek ik mijn wandelschoenen aan. We lopen nog even langs de supermarkt voor een ontbijt, lunch, snacks en water, oh en natuurlijk een drankje! We gaan vandaag een helse toch maken, van de Pico Do Ariero (1818 meter hoogte volgens Wikipedia) naar de hoogste piek van Madeira, de Pico Ruivo (1862 meter hoogte volgens Wiki). Wandelen is voor mij niet zo een probleem, maar zodra er een trap bij komt kijken (en dan bedoel ik meer dan vier treden) dan breekt me het zweet al uit. Ik ben serieus al weken lichtelijk in paniek als ik er aan denk. 

Bij de taxistandplaats, wat gelukkig vlak om de hoek is, regelen we een chauffeur die ons voor €35 naar de top van Pico Do Arieiro brengt. Slingerend rijden we door Monte en over de heuvel. Het geeft prachtige uitzichten, maar ik kan er niet helemaal van genieten. Bij een grote golfbal (NATO radar) op de berg worden we gedropt. 

Spierpijn!! Niet normaal!! Het liefst zou ik in bed blijven, maar dat is zonde van onze tijd hier. Gijs heeft ook behoorlijke spierpijn, maar die heeft de tocht gisteren op zijn sneakers gelopen. Waggelend gaat we het stadje in. 

We slaan wat rommel in bij de supermarkt en wagen ons naar het strand, dat uit grote keien bestaat. Strompelend komen we aan bij het water en gaan hier even zitten. Het is even verfrissend, maar de donkere stenen zijn bloedheet en al snel besluit ik toch even in de schaduw te gaan zitten. 

We kunnen rustig aan doen deze ochtend. Dat is mooi, want ik heb nog steeds spierpijn. Het is niet zo heftig meer als gisteren, maar mijn bovenbenen en kuiten zijn nog steeds stijf en voelen beurs. 

Om 10.45 uur staan we klaar in de haven en worden we opgepikt door een klein vrouwtje dat ons naar een jacht brengt 'Gavião Madeira'. Er zitten twee andere gasten op de boot en wij gaan op de punt zitten voor een zo goed mogelijk uitzicht. Na ons komen er nog een stuk of vier Portugezen die een verjaardag te vieren hebben en een aantal wat oudere Duitse dibbessen bij. Nog voor we de haven uit zijn gevaren ligt de helft van de Portugezen al te pitten. 

Ik ben altijd bang dat ik zeeziek wordt, ook al ben ik dit nog nooit geweest. Vooral als we net de zee opkomen en de boot wel heel erg aan het schommelen is, knaagt dit idee weer aan me. Ik wil echt niet de halve dag over de reling hangen om over te geven. Als we er een minuut of tien op hebben zitten verdwijnt dit gevoel. Dan zou ik inmiddels wel al ziek zijn, hoop ik dan maar. 

Het is heerlijk op het water. Ik tuur in de verte, in de hoop één van de dolfijnsoorten of walvissen te zien die hier rondzwemmen. "To the right you guys!" klinkt het stemmetje van het kleine vrouwtje van achter ons. Snel draaien we om en inderdaad, daar is een fontein te zien waarmee de dieren hun spuitgat legen. Het typische geluid klinkt heel vreemd in het echt. Zo bizar. Niet veel later klinkt er opnieuw "To the right!". Zitten we gewoon weer de verkeerde kant op te kijken. Maar nu zien we de grote zwarte rug van een walvis boven het water uitkomen. Het lijkt wel in slow motion te gaan, maar toch ben ik niet snel genoeg met het pakken van mijn camera. Eigenlijk duurt het wel een paar minuten voor ik me besef dat ik het ding in mijn handen heb. Vanaf nu hou ik hem klaar, neem ik me voor. Het is al te laat, meer dieren zien we niet. Ergens in de verte zie ik nog iets wat eventueel wel eens misschien mogelijk toevallig een dolfijn zou kunnen zijn. 

Helaas is dit al het zeeleven dat we spotten vandaag. We varen verder richting de Cabo Girão, de hoogste klif van Europa. Misschien niet helemaal eerlijk, aangezien Madeira dichter bij Afrika ligt dan ons continent, maar niet minder indrukwekkend. 

Hier liggen we even stil, terwijl de Portugezen met een bootje naar de kade worden gebracht. Wij gaan even zwemmen. Ik krijg een snorkel in mijn handen gedrukt en met het ding in mijn handen stap ik het trappetje af het water in. Dit lijkt even koud, maar dat komt omdat ik al 2 uur in de zon aan het bakken ben. Eenmaal in het water is het echt heerlijk. Als ik probeer te snorkelen, krijg ik gelijk een flinke slok zeewater binnen. Bah!

Onder water is niet veel te zien, een paar grijze stenen, maar echt vissen kan ik niet ontdekken. Ik laat het 'snorkelen' voor gezien. Ik ben meer bezig om niet te verdrinken. 

Na een kwartier ben ik er wel klaar mee en klauter terug de boot op. Het was wel even lekker om geen spierpijn te voelen. Als ik op het houten achterstuk sta, komt het kleine vrouwtje naar ons toe. Gijs wil net de boot op klimmen. "We really have to go you guys" klinkt er zeurderig. Ze heeft ons niet gezegd hoe lang de tijd we hebben. De andere passagiers zijn nog niet eens terug. 

Een beetje verbaasd gaan we weer op de punt van de boot zitten. Het vrouwtje komt naar ons toe en vraagt vriendelijk wat we willen drinken. Ik snap er helemaal niets van. De motor gaat weer aan en we beginnen met varen. De andere passagiers gaan blijkbaar helemaal niet mee terug naar de haven van Funchal. Lekker duidelijk allemaal. Gelukkig krijgen we al snel een koud Coralletje en kunnen we van de mooie uitzichten genieten terwijl we opdrogen.

Vandaag laten we even Funchal achter ons. Gelukkig is het meeste van mijn spierpijn al weg, maar wel bizar dat ik er drie dagen last van heb, misschien moet ik thuis ook maar in de bergen gaan wandelen. We lopen naar het busstation, dat een blok bij ons vandaan is. Hier gaan we op zoek naar de bus van Rodoeste die naar São Vicente rijdt. Ik kan hem echt niet vinden en de loketten zijn nog gesloten. 

Haastig lopen we naar een toeristeninfo punt dat vijf minuten verderop ligt. Het meisje achter de balie wijst direct naar de overkant van de weg. Daar zien we inderdaad een bushalte en een hutje. Als we oversteken zien we dat dit een loket van Rodoeste is. Op internet is het echt niet duidelijk waar de bus dan vertrekt. 

We kopen een kaartje en hebben nog tien minuten. Gijs loopt een broodjeszaak in om ontbijt te halen. Ik had eigenlijk wat meer tijd verwacht. Het personeel is niet bepaalt behulpzaam en helpt zelf andere mensen die later binnen zijn gekomen. Geïrriteerd lopen we weg, dan maar geen ontbijt. 

Net even na 9 uur komt de bus aanrijden. De bus slingert door de bergen en stopt om de haverklap om mensen erin en eruit te laten. Je ziet de dorpjes steeds meer veranderen in een landbouw omgeving. Ik zou bijna zeggen het platteland, maar dat gaat hier in de bergen niet op. 

Je ziet een hoop wijnboerderijtjes, slaveldjes, vissenkwekerijen in de zee en bananenplantages komen voorbij. Het stoppen is wel een beetje vervelend, maar goed het blijft natuurlijk gewoon een stadsbus. 

Opeens stoppen we en gaat de motor van de bus uit. Ik snap er even niets van, maar andere toeristen stappen uit. Ik hoor de buschauffeur iets zeggen en ineens snap ik dat we een korte stop hebben. "Ten minutes" roept de chauffeur als ook wij uitstappen. Nu pas heb ik door dat we bij Cabo Girão zijn, de hoge klif waar we gisteren gezwommen hebben. We rennen snel richting de ingang. Even denk ik dat we moeten betalen, er staan toegangspoortjes, maar als we dichterbij komen blijkt dat deze allemaal open staan, gelukkig. 

We sprinten bijna tussen de andere bezoekers door. Het uitzicht is nu al mooi. Vlug en zonder na te denken springen we de glasplaat op en koekeloeren over de reling. Dan schrik ik toch even. Dit is zo veel hoger dan het gisteren vanaf het water leek. Het is heel gaaf om te zien. Een paar foto's later lopen we snel weer terug naar de bus, ik heb geen zin om hier achter gelaten te worden. 

Iedereen raakt lichtelijk geïrriteerd als we toch ruim vijf minuten langer moeten wachten op twee andere. De buschauffeur heeft de motor al gestart als het stelletje relaxt aan komt lopen. De chauffeur heeft er hierna wel extra vaart achter gezet en voor we het weten is er alweer een stop. Bij Ribeira Brava hebben we een kwartier. Snel gaan we op zoek naar een broodje voor Gijs, die zit al de hele rit met een knorrende maag. 

Als de bus weer verder crosst komen we in de bergen waar bijna geen dorpjes meer zijn. Af en toe is er een klein gehucht van een paar straten, maar verder alleen maar wildernis. Ik zie weer een paar bosbranden. Ze zijn ver weg, maar toch zie je de vlammen oplaaien. Best eng. 

Even verderop zien we een wolk die zich met geweld over een bergtop perst en vervolgens als een waterval aan de andere kant naar beneden lijkt te stromen. Supergaaf om te zien!

Als we over deze bergen zijn, is het een stuk meer bewolkt. Ik had al gehoord dat het aan de kant van Funchal over het algemeen mooi weer is, maar dat het aan de andere kant van het eiland het behoorlijk guur kan zijn. 

In de grot begon mijn camera enorm te trippen, helaas heb ik niet echt mooie foto's kunnen maken. 

De toer begint in de grootste van de gangen. De gids verteld dat deze gangen zijn ontdekt in de 19e eeuw, door de lokale bevolking. Een aantal jaren later is een Engelse onderzoeker de grotten gaan bestuderen. 

Hij kwam erachter dat deze zijn ontstaan door lavastromen, waarbij de heetste lava snel is gestold door het temperatuurverschil buiten de vulkaan. Echter bleef de binnenkant warm en vloeibaar en is door blijven stromen. Andere soorten lava (met Hawaiiaanse namen als Ha Ha lava) vloeiden door deze ontstane gangen en bedekten de bodem. 

Na dit tripje vluchten we snel het terrein van het center af en gaan naar het dorpje. Op het eerste gezicht lijkt dit één straat te beslaan, maar als we doorlopen ligt er lager nog een centrumpje verborgen. Ik weet niet of dit nu heel São Vicente is, maar er is volgens mij niet heel veel te beleven. 

We drinken een biertje en wachten tot het tijd is om de bus terug te pakken. Gelukkig kunnen we nu overstappen in Ribeira Brava op een Express bus, die via de snelweg terug naar Funchal rijdt. Dit scheelt enorm. Ik zou de langere route wel aanraden, deze was echt heel erg mooi en je ziet veel van het eiland, maar een tweede keer is echt niet nodig. 

We staan al vroeg weer op het busstation. Onze laatste dag gaan we goed besteden, maar weer niet in Funchal. Vandaag pakken we de bus naar Santana, ook weer aan een andere kant van Madeira. Deze keer vinden we al snel waar we moeten zijn en hebben we wel tijd voor een ontbijtje. 

Om 10 uur stappen we in de bus, een kaartje kost €4.50. Het begin gaat weer via Monte en we komen langs de Pico Do Arieiro. Ongeveer anderhalf uur later komen we aan in Santana. Er is weer verwarring over waar we uit moeten stappen en we zijn deze keer niet de enige. De halve bus loopt naar de chauffeur om dit na te vragen. Het zou voor hen ook schelen als gewoon even wordt aangegeven wat de volgende halte of stad is. 

We vragen een taxichauffeur of hij ons naar het begin van de levada toch `Cadeirão Verde' wil brengen. Hij noemt de naam van het park waar deze wandelroute ligt, maar dit kan ik echt niet uitspreken (Parque Das Queimadas). We stappen in en voor €10 brengt hij ons de heuvel op. We krijgen zijn kaartje, want ook hier staan geen taxi's op je te wachten als je terug komt. Deze tocht gaan we heen- en terug maken, in totaal 13 kilometer. Ik voel mijn benen nog licht van de vorige helse tocht dus ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen. 

Bij het witte hutje aan het begin van het park, waar de boswachters hun spullen opslaan, zitten een stuk of tien katten. EINDELIJK KATTEN! Ik wilde dit eiland eigenlijk al afschrijven, ik denk dat ik in een week tijd 4 katten gezien heb. 

We lopen het park in en het eerste wat me op valt is dat ik serieus nog nooit zo veel verschillende groene kleuren heb gezien. Van het hangende mos, dat bijna licht geeft, tot felle varens en de donkere bladeren van de begroeiing. Het is echt heel mooi. We lopen langs de levada, wat een irrigatiesysteem door de bergen is. Hierin zie je vissen zwemmen en liggen rode en gele bladeren. Al snel komen we een boom tegen waarvan de wortels meters over de grond slingeren. Ze lijken wel gevlochten. 

Ik voel tijdsdruk. Om 17.30 uur gaat de laatste bus vanuit het stadje Santana en ik ben bang dat ik te langzaam zal lopen. Het is nu net 12.00 uur, maar toch stap ik hard door. We horen andere mensen, maar komen niet heel veel anderen tegen. Er lopen wel (weer fransen) achter ons, die eigenlijk langs ons willen, maar dit op de één of andere manier maar niet doen. Ik wil dat ook niet, dan moet ik ze telkens ontwijken als ik foto's maak. 

Vooral in het begin is het pad redelijk breed en kun je makkelijk naast elkaar lopen, maar dat wordt steeds minder. Sommige stukken kun je alleen over de stenen rand van de levada lopen. Dit is geinig, maar niet als je tegenliggers tegen komt. Iemand moet dan tegen de rotswand aanleunen om ruimte te maken. Laat het nu net een groep van 30 oude knakkers zijn die niet echt opschieten...

We komen langs watervalletjes, maar sowieso zie je hier veel plekken waarop er stroompjes van de muren afkomen of ineens straaltje water die de levada in klettert. Door de bomen en planten heb je niet echt door dat je zo hoog loopt, maar soms zie je ineens de bergen met flarden mist tussen het groen verschijnen. Op de foto's lijkt het niet echt mooi weer was, maar het was warm! Door het bladerdak komt gewoon weinig zonlicht. 

Op de route liggen drie tunnels, die echt pikdonker zijn. Je moet hier echt wel een zaklampje hebben. Wij hebben heel eigenwijs weer alleen het lampje van mijn telefoon en dit is nu echt niet handig. De tunnels hebben allerlei uitstulpingen en soms moet je helemaal door je knieën omdat je anders je hoofd stoot. We zijn een man tegen gekomen die een flinke, bloederige snee in zijn voorhoofd had. 

Ineens zien we een hoop mensen op grote rotsen zitten, het lijkt de apenheul wel. Ze zijn aan het lunchen. Ik loop stug door en merk ineens een bordje op 'Caldairão Verde 100 meter'. Ik ben in shock, we zijn er gewoon al. Ik hoop alleen niet dat dit het al is. 

We volgen de pijl op het bord en klimmen nog een stuk omhoog en komen dan op het mooiste plekje dat ik ooit heb gezien. Het is bizar. We staan in een krater die helemaal begroeit is met varens, mos en andere plantjes. Vanaf de top komt een dunne straal helderblauw water dat in net zo een blauw meer klettert. Over een aantal meter van de wand vallen straaltjes, waardoor het één grote waterwand wordt. Bovenin drijft mist, wat het helemaal iets mysterieus geeft. Gijs heeft het gevoel alsof hij in zijn oude terrarium staat. Ik ben er wel even stil van. 

Met het aantal andere bezoekers valt het ook wel mee. We zijn zeker niet alleen en kunnen gewoon een plekje zoeken om even te rusten. Het is wel een klein beetje jammer dat er een dikke portugeze vent in zijn speedo het meertje in duikt. Als we aan het lunchen zijn, met custardtaartjes, besluit hij zich ook nog eens om te kleden en dan ook volledig naakt te gaan. Ik zie hem gelukkig van de zijkant en kan snel mijn focus ergens anders op richten... 

Na deze 'lunch' strooi ik wat as van mijn moeder in het helderblauwe water. Het is zo schoon, dat ik de as op de bodem zie vallen. Als ik kijk hoe laat het is, blijkt dat we het eerste deel van deze tocht binnen anderhalf uur gelopen hebben. 

Half 7 gaat de wekker. Ik heb natuurlijk weer kut geslapen en ben om het half uur ongeveer wel wakker geworden. Snel even douchen en de laatste spullen in de rugtassen gooien. Die krijg ik minder goed ingepakt dan op de heenweg, maar er is eigenlijk amper wat bij gekomen. De drankjes en snacks die we over hebben laten we staan. Misschien is de gekke baas hier blij mee. 

Precies volgens mijn planning staan we om 7.30 uur buiten. We lopen naar de taxistandplaats en vragen of iemand ons naar het vliegveld kan brengen. Toevallig is dit dezelfde chauffeur die ons ook naar Pico Arieiro heeft gebracht. 

Ongeveer 20 minuten later en €35 lichter staan we al op het vliegveld. Ik had liever weer de Aerobus gepakt, maar die rijdt pas vanaf 9 uur. bij een koffietentje halen we broodjes en een vieze cappuccino. Ik heb gisterochtend al ingecheckt en heb de boardingpass op mijn telefoon staan. Ik word hier een beetje nerveus van, ik heb toch liever een papiertje in mijn handen. 

Na wat inzoomen, weer uitzoomen en het scherm lichter maken, lukt het toch om de passen te scannen. We moeten toch best lang wachten en we hadden best wat later kunnen vertrekken. Het is niet echt duidelijk waar we nou moeten zijn, er staat geen gate aangegeven op de borden. Pas om 9.20 uur verschijnt het gatenummer op de borden. Het halve vliegveld springt op en begeeft zich richting de gate. Het is druk en er zijn veel te weinig zitplaatsen. We gaan  maar in de rij staan. Hier komen we onze helden tegen, die ons uit de wildernis bij Achada do Teixeira een lift hebben gegeven. 

Als we langs de balie zijn (inzoomen, uitzoomen, scherm donkerder en lichter maken) mogen we een busje in. Ik zie twintig meter verderop het vliegtuig al staan en dit voelt lichtelijk overbodig, maar het zal wel met veiligheid te maken hebben. We zitten bijna vooraan in de vliegmachine en deze keer kunnen we wel naast elkaar zitten.