Ook hier begint er een haan al vroeg te kraaien, rond vijf uur ben ik klaar wakker en voel me uitgerust. Ik ga me opfrissen voor de rest wakker is en gebruik de rust om de schade van een paar dagen niet schrijven in te halen. Ik ben een beetje droevig (serieus) omdat onze dagen op de boot en onze expeditie al voorbij zijn. Ik had gewoon voor die 5-daagse tour moeten gaan! 

Als langzaam iedereen ontwaakt is het tijd voor ontbijt. Gijs is weer opgeknapt en eet als een bouwvakker om de schade in te halen. We pakken snel onze spullen weer in en worden met de kano door het enge kwallen-water weer terug naar de boot gebracht. We varen naar onze eerste stop, een strand (Dipalan) waar we heen kunnen snorkelen. Het waait hard wat het zwemmen zwaar maakt. Dan zie ik ook nog eens creepy vissen in holletjes tussen het zeegras. Ze staren me aan en hebben een ‘boos mondje’. Ik krijg last van aanstelleritis en raak helemaal in paniek van de rare dieren. 

Nadat ik bij ben gekomen op het strand en wat heb rondgelopen, zwemmen we weer terug naar de boot. Natuurlijk probeer ik de enge grasvissen te ontwijken, maar op de één of andere manier zwem ik weer precies over ze heen. Volgens mij ben ik in recordtijd terug bij de boot. 

Het volgende strand waar we stoppen is echt prachtig, ik denk wel het mooiste tot nu toe, Ditaytayan. Hier kunnen weer zwemmen, snorkelen en chillen op het strand. Het is zonde dat er best veel afval ligt, dit heb ik eigenlijk verder nergens gezien. Om de hoek ligt onze lunch spot, bij een zandbank die uit een film lijkt te komen. De zon is super fel en ik heb nog nachtmerries van ons vorige avontuur op de zandbank bij El Nido, dus ik besluit om onder het afdakje bij de boot te kijken. Zoals elke keer als ik een stop ‘oversla’ heb ik hier achteraf weer veel spijt van. 

We maken het beste van de tocht naar ons eindpunt Coron en slaan de flessen rum die we nog hebben achterover. We doen goed ons best en moeten zelf nog even onderhandelen met een andere boot waar er frisdrank geruild wordt voor meer rum. Deze keer doe zelfs ik mee met de drankspelletjes, een unicum. 

Bij de haven van Coron voel ik me timide, alsof dit al het einde is van de hele vakantie. Onze bagage wordt uitgeladen en er komt een heuse drugshond om onze spullen te besnuffelen. Het is de schattigste drugshond ter wereld. Een ieniemienie jack russel die meer geïnteresseerd lijkt in knuffelen dan in onze tassen. Natuurlijk vind hij niets, maar mag nog wel een oefening doen waarbij de drugs tussen onze tassen wordt verstopt. Iedereen juicht voor het diertje als hij hierin slaagt. Het is zo schattig! 

We nemen afscheid en er wordt een groepsfoto gemaakt. Dan gaat iedereen zijn eigen weg. Gijs en ik pakken een tricycle naar ons verblijf Kokonuss. Het is een superfijn verblijf, met een zwembad en restaurant. Jammer genoeg blijven we hier maar één nacht. We frissen ons op en gaan naar het restaurant voor spaghetti en bier. We regelen alvast een transfer voor de volgende ochtend om naar de luchthaven te komen, voor we in onze zachte bedjes duiken en dromen over de toffe trip die we gemaakt hebben. 

We worden gewekt door de luidruchtige hanen die rond scharrelen in het kamp. Ik heb heerlijk geslapen, misschien wel het beste van deze hele vakantie. Het ontbijt staat al klaar als ik  de hut uit kom en het ziet er weer fantastisch uit! Pannenkoekjes, toast, ei en fruit. Nadat we onze buikjes vol gepropt hebben is het tijd om onze spullen weer in te pakken. Onze tassen worden in gigantische dry bags geladen en met de kano terug naar de boot vervoerd. Wij zwemmen terug en strijken neer op het dak. 

Onze eerste stop is een snorkelplek bij een super mooi strand, Cagdanao. De stroming is hier zo sterk, gelukkig ben ik best een goede zwemmer, maar een aantal mensen hebben het echt zwaar. Een deel van de groep gaat volleyballen. De onderwaterwereld is hier zo gaaf! Ik spot de nare zeester die het koraal in de Filipijnen aan het vernielen is, al heb ik het op dat moment niet door. Ik weet wel een gave foto van de creep te maken. 

Tussen de krabbetjes lopen we wat rond en Gijs vind het maar onzin dat die mensen van Expeditie Robinson nooit wat te eten kunnen vinden, hij ziet overal wel iets eetbaars... Als er op een grote schelp/hoorn geblazen wordt weten we dat het tijd is om terug te gaan naar de boot. Als een school vissen snorkelen we met de hele club weer terug naar de boot. De zwemvesten worden nu door iedereen compleet genegeerd. In de ‘hut’ drinken we oploskoffie (erg heftig) en eten een rijscakeje. Ik kan hier wel aan wennen. 

Het weer wordt weer slechter, het is best fris en er zijn hoge golven. Mijn irreële angst voor zeeziekte speelt weer op. We zijn onderweg naar onze lunchplek. Het is weer ontzettend mooi, bij een eilandje met voor de kust een scheepswrak. Dan krijgen we de lunch voorgeschoteld en het is fantastisch. Bakken vol vis, vlees, groente en salades. En het belangrijkste de rijst; oftewel PHILIPINO POWERRRR. Het is een beetje hysterisch opscheppen, maar er blijft genoeg over voor ons twee vegetariërs. Het is echt heerlijk! 

Ik heb het zo koud gekregen en ben eindelijk weer een beetje opgedroogd, dus ik sla deze snorkelbeurt over (okay ik heb er achteraf echt spijt van), maar Gijs neemt wel een duik. Het ligt helemaal vol met blauwe zeesterren, maar het water is te troebel om goede foto’s te nemen. Waarschijnlijk door het slechte weer. 

Het is bewolkt als we wakker worden. Als we ons aan het klaar maken zijn om wat te gaan eten komt er een dame van Thumb’s Up Tours aanlopen. Tour C is gecancelled door het slechte weer, het zou te hard waaien en er is geen kustwacht om ons te redden als we in de problemen komen. Vind ik toch best een goede reden om de tour niet te doen. Tour B gaat wel door en als we willen kunnen we mee. Apart want gisteren was deze nog vol. Maar goed we vinden het prima. 

Bij de receptie vragen we naar de Environmental Fee die we nooit gehad hebben. Weer wordt er druk gebeld en gesmst. Als we zitten te eten komt er iemand van het verblijf naar ons toe. Het is eindelijk duidelijk wat er met onze kaartjes is gebeurt. Per abuis zijn die op naam van de vorige bewoners van onze kamers komen te staan. Het maakt niet uit zegt het mannetje van de receptie, je kan ze gewoon gebruiken. Nou ik vind het best, het scheelt ons in ieder geval weer wat geld. Ik app Roger van de Tour Agency dat het is geregeld.

We wachten bij de receptie tot we worden opgepikt, deze keer is ons vertrekpunt bij strand Zuid en kunnen we er gewoon heen lopen. Weer staan we lang te wachten tot we vertrekken. Ondertussen maken we kennis met onze tourgenoten. Twee chickies uit Barcelona, een Canadees en jawel, de eerste Nederlander die we tegenkomen. Ze zijn niet onaardig, maar er hangt een beetje een awkward vibe. 

Onze eerste stop is een snorkelplek, wat weer fantastisch mooi is. Het is wel echt slechter weer dan gisteren, het is een stuk guurder. We zouden eigenlijk ook naar een grot gaan, maar daar kunnen we door de hoge golven niet bij in de buurt komen. Onze tweede stop is een zandbank, die als een slang door de zee loopt, vandaar de naam Snake Island.. Heel gaaf, echt een plaatje. Als je de andere toeristen weg kan denken. Het klaart hier wat op en in de zon slenteren we door het zand. We beklimmen de rotsen in het water, waar ik wat van de as van mijn moeder uitstrooi. Daarna halen we een biertje en drinken die op terwijl we genieten van het fantastische uitzicht. In mijn hoofd hoor ik het deuntje van Jurassic Park. Of is Gijs het nou gewoon de hele dag aan het neuriën?

In de boot krijgen we de fantastische lunch voorgeschoteld. Ook de honden die hier rondlopen zijn het daar mee eens. Ze zwemmen naar de boot toe, wat er super schattig uit ziet, en klimmen het trappetje naar onze boot op. Natuurlijk ben ik te laat met foto’s maken en worden ze al snel door de crew verjaagd. Doodleuk zwemmen ze naar de volgende boot om het daar te proberen. 

 De volgende stop is de kathedraal grot, die me eerlijk gezegd een beetje teleur stelt. Het is een inham in een rots, waar we niet bij in de buurt kunnen komen door het slechte weer. En het weer is nu ook echt een stuk slechter geworden. Het miezert en het is best koud.

We skippen snel door naar onze volgende stop, een één of andere zandbank met niets te doen. De zon is inmiddels weer te voorschijn gekomen. De dames die hier topless lagen te zonnen vluchten snel als ze ons zien aankomen. We worden hier gedropt en mogen een uur lang chillen, in de brandende zon. We lopen wat rond, dobberen kort even in het water en kijken hoe de mensen van een ander bootje hun lunch hier geserveerd krijgen.

Ik ben niet echt content en ben keihard aan het verbranden, hoe hard ik ook smeer met mijn factortje 50. Ik vlucht dan ook snel terug naar de schaduw van de boot en strijk neer tussen de slapende bemanning.

We dachten dat de de zandbult onze laatste stop van de dag zou zijn, maar er staat ons nog een snorkelspot te wachten. De mooiste spot tot nu toe. We blijven hier dan ook eigenlijk veel te lang hangen. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De Canadees maakt er helemaal een potje van. Die komt gewoon niet met zijn hoofd uit het water en laat ons lang wachten. Uiteindelijk gaat iemand van de bemanning maar het water in om hem te halen. Gijs en ik zitten inmiddels op hete kolen. Wij hebben een date met onze groep van Buhay Isla. We gaan de komende 3 dagen op expeditie en krijgen vanavond een briefing. 

Als we weer bij El Nido aan komen zeggen we vlug vaarwel tegen de anderen en rennen terug naar het verblijf om ons even op te frissen. Ik zit nog onder het zout en zand als we voor het hutje staan, dat op honderd meter van ons verblijf af ligt. Ik ben een beetje nerveus over wat ons te wachten staat. Je zit de komende drie dagen opgescheept met de mensen die je vanavond zal gaan ‘ontmoeten’, straks zijn ze vreselijk…

We zijn er net op tijd. Snel trekken we ons schoeisel uit en gaan de trap op naar boven. Het kleine hutje zit al propvol. Als snel blijken het vooral Nederlanders te zijn. Ik had het al op internet gelezen dat deze expedities voor 80% uit landgenoten bestaat. Ik vraag me af waarom juist wij dit zo leuk vinden?

Een dame van Buhay Isla neemt het woord en stelt onze gids voor de komende dagen voor. Darryl is een jong jochie, maar lijkt er veel zin in te hebben. We vullen de nodige formulieren in en betalen de tweede helft van de prijs voor deze trip. De eerste helft hebben we bij de boeking al voldaan. 

Er volgt een kort voorstelrondje, waarbij ik natuurlijk niemands naam kan onthouden. We zijn in totaal met 18 personen, 2 Amerikanen, 2 Italianen, 2 Britten en maar liefst 12 Nederlanders. Dat is toch bizar? We krijgen door welke dingen we echt niet moeten vergeten, wat het plan is voor je bagage en waar we elkaar de volgende dag zullen ontmoeten. Ik zal nog een uitgebreider artikel in elkaar flansen met tips en tricks voor een expeditie met Buhay Isla!

We sluiten de avond af met veel te veel eten bij de Lions Bar, maken onze bagage klaar voor de volgende dag en duiken ons bedje in.

Vandaag gaan we op tour. En dan wel Tour A, van de welbekende ABCD-tours die je kunt doen in El Nido. Elke heeft zijn eigen toffe stops, ik zou ze het liefst allemaal doen, maar helaas hebben we maar beperkt de tijd. Om 8.30 Filipino tijd (dus 9.00) worden we opgepikt bij het hotel en in een tricycle gegooit. We gaan naar El Nido Noord, dat even verderop ligt en waar je veel meer restaurants, barretjes, winkeltjes etcetera hebt. 

Bij het punt waar we gedropt worden kun je waterschoenen huren. Wij hebben ze in Nederland al gekocht en ik ben hier zoooo blij mee. Je hebt deze echt wel nodig, zonder waterschoenen zou ik zonder voeten terug naar Nederland zijn gekomen. Hier kun je ook dry bags huren, maar ook die hebben we zelf meegenomen. Wat zijn die dingen ideaal! Ik had alleen gewild dat we ook nog een kleinere versie hadden voor de spulletjes die je snel even wilt pakken.

Niet veel later staan we op het strand met de andere touristen die dezelfde tour gaan volgen, een stel Amerikanen, Brazilianen en een zooitje Russen. We hebben nog snel een grote fles water gehaald, maar die moeten we weer inleveren. Veel van de plekken die we gaan bezoeken zijn beschermd en je mag er geen plastic mee naartoe nemen. Het voelt als nog een uur wachten voor we naar de boot lopen door de zee. 

Onze eerste stop is Seven Commando Beach, een prachtig wit strand omheind door grijze rotsen die er gevaarlijk scherp uitzien en versierd met palmbomen. Het is zo ontzettend mooi! Maar natuurlijk zijn we hier niet de enige. Het strand is druk, maar zeker niet overbevolkt. Er worden overal om ons heen pfotoshoots gehouden voor Instagram. Een schommel aan een palmboom is de topattractie. We halen wat drinken en strijken neer op het strand. We snorkelen wat en ik vergeet natuurlijk de camera mee te nemen.Gijs denkt hier gelukkig wel aan en weet wat visjes vast te leggen. Wel onthou ik om wat van de as van mijn moeder achter te laten op deze mooie plek.

Waarom 7 Commando Beach deze naam heeft gekregen is nogal mysterieus. Er zijn meerdere verhalen te vinden op het internet, maar ik heb geen officiële verklaring kunnen vinden, dus ik heb wat informatie op verschillende blogs en sites als Tripadvisor bekeken. Er zijn twee verhalen die eigenlijk overal opduiken. 

De ene vertelt dat de naam ontstaan is in de tweede wereldoorlog, toen er 7 commando’s op dit hier gestrand waren. En dat ze plannen aan het maken waren om El Nido over te nemen. Er staat een groot bord op het strand die deze versie van het verhaal laat zien. 

Het andere verhaal is dat er een bootje aanspoelde waar 7 commando’s in gekerfd stond. Dit is het verhaal dat de lokale bevolking zelf geloofd en dat lijkt me dan de meest realistische versie. Ook van deze versie is een relikwie te vinden op het strand.

De volgende stop is de Secret Lagoon, die in tegenstelling tot de naam echt absoluut geen secret is. We snorkelen het stuk naar het strand om vervolgens in de ontzettend lange rij aan te sluiten om de ‘geheime lagune’ te zien. Er staan wat mannetjes bij de ingang die zorgen dat het niet te druk wordt. Een aantal touristen per keer worden naar binnen gelaten. Je klimt over een rotspartij heen door een tunnel in de stenen. Dan kom je in de lagune. Ik vind er eerlijk gezegd niet zo veel aan. Het water is troebel en ik snap de heisa niet… we sluiten dan al snel terug aan in de rij om naar buiten te gaan en besluiten rond de boot nog wat te snorkelen.

Ondertussen vaart er een mannetje langs waar je drinken bij kunt kopen, heel grappig en Gijs besluit twee veel te dure biertjes te kopen. Ondertussen laat één van de Amerikaanse kinderen zijn telefoon (gelukkig in mini drybag) in het water vallen en duikt de crew een aantal keren het water in om hem te zoeken en de helden vinden het ding ook nog!

Dan is het tijd voor de lunch en worden we op een strandje tussen wat rotsen gedropt. Het is prachtig en iedereen zoekt een plekje terwijl het eten door de crew door het water naar het strand wordt gebracht. Er is zo veel lekkers op de tafel te vinden en het ziet er ook prachtig uit. Mooi gesneden fruit, salades (voor ons vega’s), vis, vlees en natuurlijk rijst.

Als we allemaal aan het smikkelen zijn zie ik iets in mijn ooghoek bewegen. Het is een gigantische varaan! Ik geef Gijs een por, want die roept elke vakantie dat hij er eentje in het echt wil zien. Hij sprint er dan ook gelijk heen om foto’s te maken, terwijl ik de rest van ons bootgenootschap vertel dat er iets te beleven valt. ‘Big animal!’... waarom kan je ineens geen Engels meer als het er op aan komt…Ik gok dat het een Palawan Monitor Lizard is.

Vervolgens gaan we verder en mogen we ergens snorkelen. Ik maak een hoop foto’s met de onderwatercamera en kan de lol er wel van inzien. Ik neem me voor om thuis uit te zoeken wat we nu allemaal voor zeeleven hebben gezien. Veel koraal is helaas dood en dit komt door verschillende oorzaken, de boten die hun ankers in het koraal gooien, toeristen die het kapot trappen, de zonnebrandcreme die veelvuldig gesmeerd wordt voordat men het water in gaat, maar ook door een dier.

Een soort zeester nog wel, de Crown of Thornes. Een awesome naam voor een klote beest. Er gaan geruchten dat duikers uit andere landen ze hier los hebben gelaten omdat het te veel met hun werkgebied zou concurreren. Dat ben je wel een echte eikel.

Later ben ik getipt dat dit verhaal onzin zou zijn. De monster zeester is gewoon één van de oorspronkelijke bewoners van de koraalriffen van de Filipijnen. Echter door overbevissing zijn de vijanden van de zeester verdwenen en kreeg het vrij spel om het koraal te verorberen.

Onze laatste spot voor de dag is de Big Lagoon, een beetje gek want we hadden aangegeven dat we naar de Small Lagoon hadden willen gaan, maar goed. De lucht betrekt een beetje, maar het is nog steeds lekker weer. We huren een gele kayak voor maar liefst 350 pesos, best een boel, maar ja je wil het natuurlijk doen zoals het hoort. De Brazilianen zijn rebels, die gaan zwemmen, maar het is best een eindje en met de kayak kan je nog een beetje van je omgeving genieten. 

We peddelen als een tierelier en zijn al snel een stuk verwijdert van de andere, heel veel andere, toeristen. De Big Lagoon is gaaf, hoge begroeide rotswanden om het heldere blauwe water. Dit is wel zoals ik me de Filipijnen had voorgesteld. Ik zie enorm veel zee-egels op de bodem, best freaky want die dingen zijn rete-giftig. Ineens horen we bladeren bewegen boven ons hoofd. We moeten even speuren, maar dan zien we een paar apen! Ik denk dat het de Filipijnse Langstaart Makaak is, maar ik heb er natuurlijk niet echt verstand van.

We blijven veel te lang naar de dieren staren en ineens zien we dat er niemand meer peddelt aan de andere kant van de lagune. We peddelen als een malle en zijn inderdaad de laatste die terug komen bij de boot. Ik vind dat altijd zo hinderlijk om mensen op mij te laten wachten… 

We varen terug naar El Nido en pakken voor 100 pesos een tricycle terug naar ons verblijf. We zijn zo enthousiast geworden van deze tour dat er morgen weer een willen doen. Helaas zijn alle tours bij het hotel al volgeboekt. We frissen ons even op en proberen het nog eens bij het toeristenstraatje aan de overkant. Bij Thumbs Up Tours hebben we gelijk Bingo. Een vriendelijke vent praat ons Tour C aan omdat Tour B al vol zou zitten. Dan komen we erachter dat we eigenlijk een bonnetje zouden moeten hebben van de Environmental Fee. Die hoef je in principe maar 1 keer te kopen voor 400 pesos en kun je tien dagen gebruiken. 

Ik weet zeker dat ik het bonnetje nooit in mijn handen heb gehad, maar keer toch mijn tas ondersteboven. Natuurlijk vind ik het niet. De man laat ons beloven dat we het navragen en anders betalen we morgen alsnog de fee. Prima, we gaan even terug naar de overkant en vragen bij de receptie van ons verblijf wat ze met onze tickets hebben gedaan. Er wordt gebeld en overlegd, maar het is niet duidelijk waar ze gebleven zijn. Ze zullen er morgenochtend op terug komen. Nou prima dan gaan wij even een hapje eten. 

Gisteren had ik het restaurant Lion’s Bar al gezien en nu is er nog live muziek ook. Onder het genot van een Bob Marley imitator eten we onze veggieburger en deze is serieus super goed! Het was een goede dag!

We zijn weer vroeg uit de veren en wachten bij de receptie van Sheebang Hostel op onze transfer. Deze houdt, zoals we al hadden verwacht, de Filipijnse tijden aan en komt zo een 40 minuten te laat. We hebben geen haast gelukkig. Dan moeten we nog de halve stad door om overal wat mensen vandaan op te pikken. Oostenrijkers, Denen en Engelsen worden in het busje geladen. Het duurt zooooo lang voor we echt onderweg zijn.

De omgeving is weer prachtig en zo anders dan de andere eilanden waar we zijn geweest. Ik lees wat en kijk om me heen.Gijs ligt natuurlijk al snel te slapen. Eén van de Oostenrijkers kletst iedereen de oren van zijn hoofd, waar volgens mij niemand echt op zit te wachten. Ergens halverwege stoppen we bij een restaurant voor de lunch, natuurlijk staan hier ook weer verkopertjes die je proberen iets aan te smeren. In dit geval zijn het parels en zijn de verkopers kleine kinderen. Ik kan er niet aan wennen, maar ik heb wel een truukje om ze af te wimpelen. Ik kijk ze recht aan, niet ontwijkend want dan blijven ze het proberen, lach een beetje en schud duidelijk nee. Ik zweer dat het werkt!

Na een half uurtje gaan we weer terug het busje in. De chauffeur slingert wat en één van de dames naast hem geeft hem een por. Ze laat ons weten dat hij toch echt in slaap aan het dommelen is. Het is doodeng en ik zie de krantenkoppen al weer voor me: Nederlandse toeristen omgekomen bij eenzijdig auto-ongeluk. De mensen om hem heen doen er alles aan om de chauffeur wakker te houden. En aangezien we nog leven is dat gelukt. 

Rond 14.00 komen we aan in El Nido. Ik weet niet waarom maar ik voel me hier gelijk goed. We regelen een tricycle, die echt een paar honderd meter hoeft te rijden voor we bij ons verblijf aankomen. Als hij de oprit wil inrijden worden we aangereden. Een andere tricycle rijdt met een beste snelheid op ons in. Gelukkig worden Gijs zijn benen beschermd door het blauwe metaal van het bakkie, maar het is maar net goed gegaan. Dat had nog lelijk kunnen aflopen.

De chauffeurs zitten elkaar een moment dom aan te gapen en beginnen dan te mopperen in het Filipijns. Ik ben een beetje verbaasd dat ze ons niet vragen of alles in orde is. Ineens stopt de discussie tussen de mannetjes en mogen we de 100 pesos afrekenen. Boven op het balkon van ons verblijf hebben we door onze botsing wat publiek gekregen. Gijs heeft wat slechte recensies gelezen over deze toko en ik ben een beetje nerveus dat we in een horror hostel verblijven. 

Ik ben blij verrast. Novie’s Tourist Inn is een prachtig verblijf, met lieve personeelsleden. De hal wordt verbouwd, maar de rest ziet er super netjes uit. We hebben een kamer helemaal achterin de mooie tuin en heeft, terecht, de naam seaview. We hebben een ontzettend mooi uitzicht en ondanks dat ik nog maar weinig van El Nido heb gezien ben ik er al een beetje verliefd op. Ik heb eindelijk het eiland-gevoel waar ik op hoopte toen we de reis boekte.

We gooien onze spullen in de kamer, trekken zwemkleding aan en vertrekken richting strand. Tegenover het hotel ligt Pop’s District, waar je touragency’s, supermarktjes, restaurantjes en andere winkeltjes vind. Als je hier doorheen loopt kom je uit bij het strand. Het is zo mooi! Echt bizar. De groene rotsen die uit het water torenen, in de verte de eilandjes en dan de typische bootjes met hun drijvers aan de zijkant. Dit is het beeld wat ik had van de Filipijnen!

Het water staat laag en in plaats van te gaan zwemmen lopen we wat over het strand tot we een tentje tegen komen waar we op het terras aan het strand gaan zitten. Bij Bella Vita drinken we wat en eten we wat. Daarna gaan we Pop’s District weer in waar we nog wat drinken bij Booze & Belly. We bekijken de gespannen Jenga wedstrijd die een tafeltje naast ons wordt voltrokken. Jenga is hier volgens mij volkssport nummer 2, in de rij staan blijft de absolute nummer 1 natuurlijk. Bij het hotel boeken we een tourtje voor de volgende ochtend en chillen nog wat op het balkon voor we ons lekkere bedje induiken.

Om 6.30 gaat ons wekkertje weer. We vertrekken uit Dumaguete en gaan naar Puerto Princessa op Palawan. Hier blijven we maar één nacht, we hebben met pijn in ons hart besloten om meer tijd in El Nido door te brengen. Soms moet je offers maken… 

Bepakt en bezakt staan we langs de weg en proberen een tricycle naar het vliegveld te krijgen. Op de één of andere manier wil dit weer eens niet lukken, ik weet niet wat we verkeerd doen, maar ze willen ons niet meenemen. 

Ik raak een beetje opgefokt, bang dat we onze vlucht zullen gaan missen, al zijn we ruim op tijd. Stampend ga ik weer terug naar Gabby’s Bed & Breakfast en vraag om hulp. Een jongetje uit de keuken komt ons assisteren. Serieus nog geen minuut later stappen we in een wagentje en nog voor een schappelijke prijs ook. Echt geen idee wat er mis ging.

Ik verwacht een hele lange rit naar een afgelegen vliegveld. Dat heb ik mis. Voor mijn gevoel echt midden in de stad slaan we een steeg in en rijden we het parkeerterrein van de luchthaven op. Het vliegveld wordt op dit moment verbouwd en het nogal onduidelijk wat er van je wordt verwacht. Door een security dude worden we tussen de mensen (en hun dozen met hanen) begeleid daar wat blijkbaar de juiste wachtrij is. Jaaaa ook hier hebben ze natuurlijk weer mega veel rijen. We checken in en hebben natuurlijk weer zeeën van tijd. We gaan nog wat rondstruinen buiten de incheckhal, maar daar blijkt eigenlijk maar weinig te beleven. Dan verdoen we onze tijd maar weer met eten in de gate.

We hebben een bizarre vlucht moeten boeken, voor ook niet echt een leuke prijs. We vliegen eerst helemaal naar Manila, moeten daar 3 uur wachten om vervolgens weer naar het zuiden te vliegen. Manila is horror. Niets staat normaal aangegeven, borden wijzen soms naar muren en we begrijpen er echt niets van. Ineens staan we in de aankomsthal, tussen de taxichauffeurs. Dat kan niet de bedoeling zijn. Door een vriendelijke dame van het vliegveld worden we de juiste kant op gewezen. Nog kost het ons moeite om bij de juiste gate te komen. Roltrappen slaan soms gewoon een verdieping over en meer van dat soort ongein. Natuurlijk komen we wel op de plek waar we uit moeten komen. Daar scoren we sandwiches en wachten nog zo een half uurtje tot we onze volgende vlucht weer mogen pakken.

Ik moet wel lachen om de stewardessen van de vliegmaatschappij Cebu Pacific. Tijdens de vlucht wordt er een quiz gehouden waarmee je prijzen kan winnen. Bijvoorbeeld een slaapmasker of sleutelhanger van de maatschappij. Helaas weet ik geen enkel antwoord op de vragen over de Filipijnen, ik heb me echt niet goed ingelezen. 

De vlucht en het ophalen van de bagage gaat soepel. Ik heb het idee dat mensen hier al chiller zijn, ik weet niet waarom ik krijg een goede vibe van dit eiland. Misschien komt het door onze relaxte taxichauffeur, of door  Bob Marley uit de speakers.

Het duurt niet lang voor we bij ons verblijf aankomen: Sheebang Hostel. Het ziet er supergezellig uit, met een bar, restaurant, veel zitplaatsen en tafeltennisende mensen. We checken in bij een vrolijke dame. Eigenlijk heb ik al gelijk weer spijt dat we morgen weg gaan. Toch regelen we de transfer naar El Nido gelijk bij haar, dan zijn we daar vanaf. Dan mogen we onze tassen in de kamer zetten. “I’m sorry we have to walk very far, dears’ zegt de blije dame. Lekker boeiend! Net 3 stappen later draait ze zich naar de deur van onze kamer en begint keihard te lachen. “Your room is here, in the middle of all the fun” zegt ze gniffelent. 

De kamer is prima, basic, maar de bedden zijn goed. De badkamer stelt niets voor en er is later op de avond nog een incident met een niet doorspoelend toilet waar ik het niet over wil hebben. De locatie van de kamer ‘in the middle of all the fun’ is wat minder fijn. We slapen slecht door de tyfus herrie om ons heen, van het super gezellige hostel. Ik raad dan ook aan dat als je in dit hostel wilt verblijven, dat je een kamer iets verder van all the fun vraagt. 

Maar voordat we ons bed in duiken hangen we rond in het verblijf, eten wat en drinken iets te veel piña colada’s. We maken het niet laat, we moeten ALWEER om 5.30 uur opstaan.

Dag 6: Dinsdag 31 december 2020

Nadat Gijs vannacht bijna dood is gevroren van de airco en ik badend in het zweet wakker lag zitten we nu niet zo vredig aan het ontbijt bij Gabby’s Bed & Breakfast. We discussiëren knorrig over ons plan van aanpak voor die dag, maar laten het bij “we lopen wel gewoon naar de jeepney terminal”. Zo gebromd zo gedaan... We lopen richting de locatie die Google aangeeft, zodat we daar een kleurrijk busje naar het stadje Valencia kunnen pakken, dat even buiten Dumaguete ligt. 

We vinden een terminal met een hoop prachtige voertuigen en een bankje vol rimpelige oude mannetjes. We vragen of hier de jeepney naar Valencia vertrekt, maar ze schudden druk met hun hoofd. Ze proberen uit te leggen waar we dan moeten zijn, maar dit kan ik niet helemaal ontcijferen dus volgen we de richting van hun handgebaren. 

  Ons humeur wordt er niet beter op als we lang in de zon lopen zonder enig uitzicht op een andere terminal. Dan ben ik het zat en laat een tricycle stoppen. Ik vraag of hij ons naar de bushalte wil brengen, maar hij biedt aan om ons gelijk naar Valencia te rijden. Alhoewel ik eigenlijk heel graag in een jeepney had willen gaan, ben ik onze vertraging nu wel zat. Ik spreek af dat de vrolijke chauffeur ons voor 200 pesos meeneemt en iets opgewekter zit ik naast hem in de zijspan. 

Het windje doet ons goed en langzaam trekken we weer wat bij. We genieten van het uitzicht onderweg en Gijs vergelijkt dit terecht met Santo Antao, diepe groene dalen afgewisseld met heuvels. De drie eilanden die we tot nu hebben gezien lijken wel echt een andere persoonlijkheid te hebben. De chauffeur weet ons om te praten en ons voor nog eens 100 pesos naar Forest Camp te brengen. Geen idee wat  het is, maar ik neem aan dat een bewoner toch het beste weet wat tof is om te zien. 

Niet veel later, ik gok zo een twintig minuten, staan we op een parkeerplaats. Blijkbaar is Forest Camp een resort, waar je voor 120 pesos per persoon mag komen chillen. We lopen wat rond en het is echt wel heel tof! Er zijn ontzettend veel zwembaden, grote en kleinere, en je hebt er makkelijk eentje voor jezelf! Het is prachtig met de baden langs een riviertje tussen de begroeiing. We kiezen een pittoresk exemplaar uit en poedelen daar wat in rond. Dan drinken we natuurlijk nog even een biertje voor we terug gaan naar chauffeur Randy. 

Voor we de tricycle weer in gaan spreken we af dat hij ons voor 1000 pesos in totaal de hele dag zal gaan rondrijden door Valencia en omstreken. Ik heb gewoon geen zin meer om nu nog een andere chauffeur te gaan zoeken. Wij blij en Randy blij. Onze eerste stop is de Smoking Mountain. Dit zal wel als een verrassing komen, maar het is dus een rokende berg! 

Langs de weg ziet Gijs ineens kleine pluimpjes rook en damp uit de berg komen. Randy stopt de tricycle en we waggelen wat heen en weer langs de grote gele hekken. De geur van rotte eieren dringt mijn neus binnen, maar ik vind het niet zo smerig als ik had verwacht. Ik verwonder me er eerder over. We turen naar de kleuren van de berg en de belletjes die in de plasjes met heet water omhoog komen borrelen. Ik hou van dit soort gekke natuurverschijnselen. 

Next stop: Red Rock Hot Springs! Opnieuw is het tijd om het water in te gaan. Onderweg rijden we al langs rode rotsen waar de naam van de attractie vandaan komt. Midden tussen deze rotsen lijkt onze tricycle opeens te overlijden. Hij sputtert, valt uit en maakt geluiden die ik nog niet eerder uit het wagentje heb horen komen. Ik kijk Gijs bezorgd aan, maar Randy krijgt het ding toch weer aan de praat (nadat Gijs de wagen een berg op heeft geduwd) en zet ons af voor de ingang van de Hot Springs. 

Voor 60 pesos per persoon stappen we het kuuroord in, dat ooit is opgericht door een familie om te ontspannen, maar nu ook voor toeristen open is. Het is helemaal niet druk, wat ik eigenlijk wel had verwacht. We kleden ons om en gaan het water in. Het is serieus heerlijk! We doberen (ja alweer) wat in het warme water en proberen te ontspannen. Dit lukt op zich aardig, maar ik ga me helaas nog al snel vervelen. Als ik ga douchen merk ik dat ik onder de rode vlekken zit… de mineralen in het water geven behoorlijk af! Gijs zijn zwembroek is ook verkleurd (na een keer of 80 met de hand wassen is het er nog niet helemaal uit). 

Tip #6: Let op welke badkleding en handdoek je meeneemt naar Red Rock Hot Springs.

Als ik me zo goed mogelijk onder de handdouche heb weten af te spoelen komt Gijs naar me toe. Hij heeft Randy gesproken en de tricycle is dus toch overleden terwijl wij hier lagen te chillen. Dat voelt wel rot, niet alleen voor ons maar ook voor Randy die vanavond met Oud & Nieuw zou gaan werken. Snel kleed ik me aan en gaan we samen terug naar het stuk schroot en onze chauffeur. 

Tip #7: Neem geen tricycle naar Red Rock Hot Springs, dan kunnen die dingen helemaal niet aan! Zorg dat je een sterker exemplaar huurt in Valencia, of een auto pakt!

Randy geeft aan dat hij geregeld heeft dat een vriend ons op komt halen. “Is okay to go on motorcycle?” vraagt hij bezorgd. Nou, ik heb wel vaker achterop een motor gezeten dus dat is op zich geen probleem, maar ik hoop dat er ook een helmpje meegebracht wordt, denk ik op dat moment nog. Uhm… dat was een beetje naïef. Ongeveer een half uur later komt er een motor aangereden, waar ik er drie had verwacht (ja… serieus). Ik kijk nog eens goed zie dat het achterstuk van de motor is verlengd met een soort zitje van metalen buizen. 

Het blijkt dus dat we met vier!!! personen op deze motor gaan. Ik snap nog steeds niet waarom, maar ik ben gewoon achterop gestapt. Ik ga achter de chauffeur zitten, Gijs achter mij en tot mijn verbazing gaat Randy bijna op schoot bij de chauffeur zitten. Hij schuift in een soort amazone-zit op de tank (of iets daar voor) tussen de armen van de bestuurder. Echt bizar… 

Eenmaal op weg houdt ik de eerste tien minuten mijn ogen stijf dicht, ik ben zo bang! Ik voel het achterste wiel met enige regelmaat wegglijden door de los zittende stenen die op het stoffige pad liggen. Waarom doe ik dit? Denk ik voor de tweede keer deze vakantie. Gijs maakt er ook een potje van en houdt zich naar mijn begrippen niet stevig genoeg vast en ik voel hem bij elke keer dat we remmen half naar achteren storten, of althans in mijn beleving. Het is pure horror, maar uiteindelijk doe ik toch mijn ogen maar weer open. Dan rijden we wel op een verharde weg en dat voelt toch wat beter. Behalve dan dat ik met vier mensen op een crappy motor, zonder helm en in mijn shorts en shirt zit. 

Dag 6: Maandag 30 december 2019

Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van Native River House, Loboc en Bohol. We stappen in een taxi (die om Filipino tijd aankomt, dus een half uur te laat) en worden naar Tagbiliran gereden. Daar staan we weer bij de haven, om de ferry naar het volgende eiland te pakken: Negros.

Deze keer heb ik wel tickets en vol trots sluit ik aan in de rij om de haven binnen te komen. Hoezo had ik gedacht dat het zo makkelijk zou gaan? We worden weer terug gestuurd, we moeten eerste inchecken. Daar staat natuurlijk ook weer een rij. Ik begin er bijna aan te wennen. Het duurt gelukkig niet zo lang en we hebben expres ruim de tijd genomen. Even denk ik dat we nog een rij moeten pakken voor om één of andere harbour fair of iets te betalen, maar dat blijkt al in onze ticketprijs inbegrepen te zijn. 

We staan opnieuw in de rij om door de controle en naar binnen te mogen. Opnieuw worden we geweigerd. We hebben onze bagage nog niet ingecheckt. Het is is bijna grappig, maar nee, ik raak hierdoor best gefrustreerd. Het is ook zo onduidelijk wat er van je wordt verwacht... Maar goed we komen weer in rij (ik denk dat dit het meest voorkomende woord zal zijn in de artikelen over de Filipijnen) en geven onze grote rugtassen af. Nu hoef ik in ieder geval niet opgevouwen in de ferry te zitten. 

Poging drie lukt, we mogen door de controle en de wachtruimte in. Daar kun je weer wat drinken of snacks kopen. We halen wat bananenchips en vreten bijna de hele zak in één keer leeg, het is echt zo lekker! Dit gaat op de lijst om in Nederland ook in te slaan! Ineens zie ik mensen naar de muur wijzen, achter het 'winkeltje'. Er loopt een gigantische, en dan ook echt GIGANTISCHE, bruine spin over de muur. Dit is oprecht de meest reusachtige die ik ooit gezien heb. Zo ranzig dat ik er niet eens een foto van heb gemaakt. Het vrouwtje achter de balie haalt haar schouders op en glimlacht wat ongemakkelijk, maar laat zich niet wegjagen door het MONSTER. Maar even serieus, ik was echt onder de indruk van het gevaarte, hij was zeker zo groot als mijn hand, als het niet nog groter was. 

Even later mogen we de ferry op. Het is precies dezelfde soort als die van Cebu naar Bohol.  Vanmorgen was het prachtig weer, maar tijdens het wachten in de haven is dit omgeslagen. Storm is een groot woord, maar er zijn behoorlijk hoge golven. Ik ben altijd een beetje bang dat ik zeeziek, terwijl ik dat nog nooit ben geweest, het slaat echt nergens op. Ook dit keer heb ik nergens last van, maar ik heb het idee dat de mensen naast ons toch een beetje groenig worden. 

Ik kijk naar de film die op de tv speelt, Aladin, en val af en toe in slaap. Na twee uur hotsen en klotsen komen we aan in de haven van Dumaguete en nog steeds beweegt de boot als een malle. We lopen naar de uitgang, maar nu voel ik me toch beroerd worden. Gelukkig mogen we van de boot af. We  moeten wel geholpen worden aangezien de kade soms ineens een meter hoger ligt door de golven. Ik ben blij dat ik op het land sta en ik maak geen grap, het klaart direct weer op. We hebben serieus geluk met het weer deze vakantie. 

Een paar meter  verderop liggen onze rugtassen op ons te wachten. Gijs wil geen taxi pakken, maar op zoek naar een tricycle. Deze staan net even buiten de poorten van de haven te wachten op passagiers. En nu maken we voor het eerst echt een foutje... 

We geven de man het adres van Gabby's Bed & Breakfast, wat niet heel erg ver van de haven ligt, maar ik heb geen zin om met de tas te gaan lopen. Ik heb al het idee dat hij omrijdt, ik heb de kaart op zich in me opgenomen. Na een kwartier rijden zie ik straatnamen die ik herken, nu moeten we in de beurt zijn en inderdaad staan we ineens voor het verblijf. Meneer vraagt om 300 pesos! Dat is net zo veel als een rit van anderhalf uur in Cebu City in de spits! Het slaat echt nergens op. Hij geeft als reden dat de tassen ook plek in beslag nemen... 

Voor de eerste keer (en de laatste) zijn we vergeten om vooraf een prijs af te spreken als er niet op de meter wordt gereden. Tip #5 dus: Spreek altijd van te voren al een prijs af! De chauffeurs van de tricycles rekenen al tig keer zo veel voor toeristen als voor lokale bewoners en dat vind ik echt geen enkel probleem, maar laat je niet nog meer 'oplichten' dan nodig is. 

Gabby's Bed & Breakfast ziet er wel gelijk al leuk uit, al kreeg ik een ander beeld als ik naar de foto's op Booking.com keek. Het restaurantje ligt direct aan de weg en als we zijn ingecheckt bij de receptie gaan we met een trap naar boven, waar het hostel zelf ligt. 

Boven is een grote gemeenschappelijke ruimte met stoelen, tafels en meerdere banken en het ziet er super chill uit. Het is wel rustig, maar misschien ligt dat aan het moment van de dag. We lopen een lange gang door en vinden daar ons kamertje. Het is klein en we hebben twee aparte bedden,  dat was ik even vergeten. Je hebt bijna geen ruimte om te lopen of om je tassen kwijt te kunnen. 

Dat vind ik allemaal niet echt een probleem (wel een beetje jammer), maar wat ik echt zwaar kut vind is de badkamer. De schuifdeur gaat gewoon niet dicht en het toilet zit recht voor de deur. Totaal geen privacy...en weer lekker awkward. We blijven niet lang hangen en lopen terug naar de haven, wat ongeveer een kwartiertje duurt, dus hoe de tricycle zo lang over de rit heeft gedaan is me nog een raadsel. 

Bij het restaurantje Casablanca gaan we zitten langs de boulevard. Het eten is goed, althans ik heb de goede keuze gemaakt met mijn Oostenrijkse spätzle. De Filipijnse keuken heb ik een beetje opgegeven... Gijs heeft één of andere saaie curry.  Ik zit hier wel lekker en we drinken nog wat biertjes na het eten.

Het enige vervelende is dat er hier wel aardig wat bedelaars zijn die regelmatig aandacht komen vragen. Inmiddels ben ik een stuk beter geworden in het afwijzen van deze mensen. Ik blijf het moeilijk vinden, want het is vaak natuurlijk gewoon sneu. Maar mijn nieuwe trucje is ze aankijken en botweg nee zeggen. Met pijn in mijn hart, maar dan lopen ze wel door. Ik probeer nog ergens wel wat verontschuldigend te kijken, maar door de bedelaars geld te geven help je ze niet.

Vooral de kinderen moet je echt nooit iets geven, hoe tegenstrijdig dat ook voelt. Ze zien er zelf vaak niets van terug en worden door hun ouders ingezet om geld in te zamelen, in plaats van hen naar school te laten gaan. Ik hou maar in mijn gedachte dat ik ze eerder help door niets te geven. 

Als we besluiten terug te lopen naar het verblijf slaan we de verkeerde weg in. Ineens zijn er geen zijwegen meer en kunnen we nergens afslaan om weer op de goede route te komen. We keren weer om en lopen dezelfde weg weer terug. Ik moet ook enorm nodig plassen, dus we belanden weer in de buurt van de haven bij El Amigo. Het is een vage tent, met vieze toiletten, maar ik ben blij dat ik mijn blaas kan legen. Dan doen we nog maar een biertje voor we poging twee ondernemen. 

De tweede poging gaat een stuk beter en we komen veilig en wel weer bij Gabby's Bed & Breakfast aan. Gijs wil de smaak van de saaie curry wegwerken en bestelt een portie churros in de vorm van wafels met chocolade saus. Het is hier tot een uur of 11 open en er blijven ook gezinnetjes komen voor bordje wafels. We drinken nog wat bij de veranda op de bovenverdieping en duiken daarna onze eenpersoonsbedjes in. 

Het is tijd om meer van ons nieuwe favoriete Filipijnse eiland te zien. We regelen een tricycle (die ik stug tuktuk blijf noemen) en laten ons het eiland overcrossen. Het is krap, maar niet oncomfortabel. 

Onze eerste stop is de Tarsier Sanctuary. Onze gastvrouw heeft ons verteld dat er blijkbaar meerdere zijn en de ene is beter dan de ander. Ze zal zorgen dat wij naar de goede gaan. Maar wtf is nu eigenlijk een tarsier? 

Een Tarsier is een bijzonder primaatje dat voorkomt op een aantal eilanden in Indonesië, Maleisië en de Filipijnen. Het is een nachtdier en heeft enorme oogballen in vergelijking met zijn hoofd. De oogballen zijn net zo groot of soms zelfs groter dan zijn brein. De ogen kunnen niet bewegen, maar daarentegen kan hij zijn hoofd 180 graden draaien, exorcist-stijl. De Tarsier heeft een lange staart zodat hij zijn zware hoofd weer in balans kan brengen. Als je een Tarsier in gevangenschap houdt, dan zal hij proberen zelfmoord te plegen. Onder goede omstandigheden kunnen ze een jaartje of 25 worden. Bron: Wikipedia en de Tarsier Sanctuary. 

Na een kort ritje in de tricycle worden we door de chauffeur afgezet bij de ´goede´ sanctuary. Deze is bij het stadje Corella! Bij de kassa rekenen we 2 x 60 pesos af en krijgen vervolgens een briefing met wat informatie over de dieren. Ik zal eerlijk bekennen dat ik nerveus ben, straks vermoord ik zo een beest! Ik durf ook geen foto´s met mijn mooie nieuwe camera te nemen uit angst dat zo een diertje de boom uit pleurt en ik de dood van de bijzondere tarsier op mijn geweten heb...

Ondanks dat anderen dit wel doen en hun halve telescoop inzoomen op de wezentjes, hou ik het bij mijn crappy telefoon (maar ik ben wel een beetje jaloers op hun 'lef').  Bij voorbaat dus mijn excuses voor de slechte foto's, maar dit in het belang van de geestelijke gezondheid van mij EN van de tarsiers.

We betreden het gedeelte van de sanctuary dat is opgesteld voor publiek. Hier zien we een stuk of vijf beestjes, maar in de hele sanctuary zitten er een iets van honderd.  Er staan een aantal medewerkers die goed in de gaten houden wat er allemaal wat uitgespookt. Regelmatig klinkt er dan ook een 'sssst' als er toch gesproken wordt door de gasten, die toch duidelijk is gezegd dat ze hun waffel moesten houden zodat de tarsiers konden rusten, aangezien het nachtdieren zijn. 

Ik verwonder me over de grootte van de beestjes. Ze zijn zo veel kleiner dan ik me had voorgesteld. Echt niet groter dan je vuist. Verstopt tussen de bladeren en zich vastklampend aan een tak met hun lange fragiele vingertjes, zorgen ze dat ik heel hard 'awwww' en 'agossie' roep, maar wel alleen in mijn hoofd, zodat ik ze niet laat schrikken. Gijs en ik kijken elkaar regelmatig aan en proberen telepathisch aan elkaar te vertellen hoe awesome we ze vinden.

We blijven niet heel lang hangen, het is toch een beetje ongemakkelijk als je weet dat je de rust van de tarsiers kan verstoren. Natuurlijk werpen we een blik in de souvenirwinkel, maar ik mag van Gijs niet eens een fantastische tarsier pet kopen, zo flauw!

We komen hyper en high on tarsier weer bij onze tricycle aan. Onze volgende stop zijn de bekende chocolate hills, iets wat niet per se op mijn to do list staat, maar ach als we er dan toch zijn... Het is best een eindje rijden en Bohol is echt een super mooi, groen eiland. Bij een drukke parkeerplaats worden we gedropt door de tricycle man, hij gaat hier even chillen terwijl wij het laatste stuk omhoog lopen. Maar natuurlijk moeten we eerst langs een 'kassa'. Per persoon betalen we 100 pesos bij een chaotisch hutje en ik krijg een velletje zegels in mijn handen gedrukt. Ik begrijp niet gelijk wat het is en vraag dit aan de verkoper. Dit irriteert hem schijnbaar zo dat hij de zegels weer uit mijn handen pakt en aan Gijs geeft. Die stelt geen vragen en een beetje verbaast lopen we verder. 

Het begint behoorlijk warm te worden als wij de berg op moeten. Langs ons rijden busjes die wel omhoog kunnen rijden. Gelukkig is het een kwartiertje lopen en hebben we ook vanaf hier uitzicht op de maffe heuveltjes. 

Volgens geologen is het een verschijnsel dat voortkomt uit de verwering van kalksteen en erosie. Nee, ik heb geen idee wat daarmee wordt bedoelt. Maar de lokale mythen vertellen dat het de tranen zijn van een reus, die intens verdriet had om de dood van zijn geliefde vrouw. Beter toch? 

Als we eenmaal boven zijn is het een grote chaos. Busjes rijden rond, overal staan mensen, verkeersregelaars proberen wat orde te scheppen, maar het is niet te doen. We beklimmen de laatste trappen omhoog en komen bij het plateau met het mooiste uitzicht. Ik moet toegeven dat ik het toch niet had willen missen. Het is echt een maf gezicht. 

We moeten een beetje vechten voor een plekje langs het hekwerk om ook wat foto's zonder mensen hun kruin te maken, maar op zich valt het gedram mee en zijn de mensen geduldig. Dat is een nieuwe ervaring! Meestal geven we het op en knip ik de mensen maar van mijn foto's af... 

Zoals wel vaker probeert onze chauffeur ons onderweg nog allerlei andere plekjes te laten zien. 'Butterfly garden? Wildlife park? Ziplining?'. Meestal is het antwoord nee, maar deze keer hoor ik mezelf keihard 'yes' zeggen op de laatste optie. Ik weet niets van deze zipline, ik heb niet kunnen googlen hoeveel mensen er naar beneden zijn gestort, helemaal niets. Maar op de één of andere manier ben ik niet eens nerveus, en als je me in het 'echt' kent dan weet je dat ik normaal gesproken drie weken van tevoren al hysterisch zou zijn. 

We slaan af naar het Loboc Ecotourism Adventure Park. Het park is op tripadvisor te vinden, maar ik heb niet echt een eigen website kunnen vinden. We kopen de kaartjes voor 490 pesos per persoon halen we een kaartje, krijgen een nummertje en lopen de heuvel op naar de 'wachtkamer' waar een stuk of twintig mensen voor ons zitten te wachten. Het wachten gaat best snel. Ik ben een sukkel en vergeet mijn camera mee te nemen en kijk jaloers naar de mensen die een gopro in hun hand hebben. Die gaat toch maar op mijn verlanglijstje. 

Na een kwartiertje zijn wij aan de beurt. Onder het gezang van kerstliedjes,  terwijl kerst toch echt voorbij is, krijgen we een helm op en een harnas aan. 'Drop' roept een medewerker tegen me. Ik snap hem niet en kijk verdwaasd. 'Are you scared?' vraagt hij aan me. Ondertussen beginnen die zenuwen eindelijk te gieren en ik kan volmondig ja zeggen. Met 'drop' wordt blijkbaar bedoelt dat ik door mijn knieën moet en me voorover moet laten vallen. 

Gijs wordt naast me aan zijn eigen lijntje vast geklikt. Ineens ziet de zipline er fucking lang uit. Op mijn buik bungelend wacht ik tot we weg zoeven en ineens zie ik Gijs al gaan. Een paar seconden later schiet ook ik vooruit. De helm zakt steeds over mijn ogen. 'Waarom doe ik dit?' denk ik bij mezelf als een soort mantra, tussendoor afgewisseld door'Dit is best gaaf, oh wat mooi!'. We zippen hoog boven de bomen in een dal en ineens zie ik de blauw/groene Loboc rivier. Dat is wel echt gaaf! 

Als we bij de overkant aankomen worden we hard afgeremd. Bij mij gaat het goed, maar bij Gijs ging het wel heel erg hard en zijn hals doet wat zeer. Best dom, maar ik kom er nu pas achter dat we ook nog eens terug moeten zippen. We hadden ook met het kabelbaantje kunnen gaan, maar ik weet niet of ik me daar beter bij had gevoeld. Met niet al te veel nervositeit gaan we weer in de korte rij staan. Deze keer zien we ook de river cruise bootjes over de Loboc River glijden, heel gaaf! Het kutst is de helm, die is zo groot dat ik moet voor mijn ogen weg moet houden...

Dan worden we door de tricycle man weer bij River Native House gedropt. We besluiten nog een keer hier te eten. Nu nemen we ook loempia's. Die zijn goddelijk, ik zweer het! Het zijn de lekkerste die ik ooit heb gegeten en ik baal dat ik er nu pas achter kom. Anders had ik als ontbijt, brunch, lunch, tussendoor, diner, late night snack loempia's gegeten. We kletsen wat met de eigenaresse, die samen met haar duitse vriend de boel hier allemaal regelt. Dan is het tijd om onze spullen weer in te gaan pakken, want morgen gaan we hier weer weg. Gelukkig heb ik net de ferry tickets voor de toch van Bohol naar Negros ontvangen via 12Go Asia. 

Ik ben benieuwd naar Negros en de stad Dumaguete, maar ik vind het ook heel jammer om al weg te gaan van Bohol. Als ik alle tijd van de wereld had gehad, dan had ik ook het strand wel willen zien. Alona beach bijvoorbeeld op het eiland Panglao en dan gelijk even kijken bij de Hinagdanan Cave. Of Anda beach,  Al heb ik ook gehoord dat die laatste is overspoeld door vakantie vierende Koreanen. 

Op Bohol was ik in ieder geval nog niet uitgekeken en het was een verademing na Ceby Shitty City! Dus hierbij tip #4: Neem de tijd op Bohol. Er is zat te doen! 

Om 5 uur ben ik klaar wakker, volgens mij omdat onze kamergenoot de gecko op de klamboe is gelazerd, maar ik kon hem niet meer vinden. Ik heb heerlijk geslapen! 

Ook Gijs wordt niet veel later wakker en we schuiven om 7.30 uur aan bij het ontbijt, het restaurant is pas rond die tijd open. Het wordt toast met een ei, thee en een banaantje. Vandaag moeten we even naar het stadje zelf om een ATM te zoeken. Hier hoeven we niet ver voor te lopen. We komen er aan de noordkant van de rivier al eentje tegen, maar we lopen toch nog even verder. Bij een straatje aan de zuidkant komen we een tweede tegen, maar die doet toch een beetje gek en we annuleren onze transactie.

Het is al vroeg bloedheet, maar ik wil toch wat van de stad zien.Er blijkt niet heel veel te doen en dan gaan we toch maar weer terug naar Riverside Native House. Er zijn wel wat restaurantjes bij andere resorts, maar je loopt er niet zomaar tegenaan. Ik zou aanraden om eerst te googlen en dan met een missie ergens heen te lopen in plaats van rond te struinen. 

Als we weer terug zijn bij Riverside Native House besluiten we een kajak te huren. Het is ons totaal ontgaan wat we hier uiteindelijk voor hebben betaalt. Riverside telt alle kosten bij elkaar op, het eten en drinken, de tourtjes en het huren van scooters, bootjes en dat soort ongein. Bij het uitchecken betaal je dan de hele bups in één keer. 

Afijn even later zitten we, dik ingesmeerd met zonnebrand, in de kajak. De zon schijnt vandaag bijzonder fel en in plaats van druk met de zware houten peddel in de weer te gaan laten we ons meevoeren met de stroming en genieten we van het uitzicht. Wat is deze omgeving mooi! De rivier verandert continu van kleur, de ene keer lijkt het diepgroen, de volgende keer turquoise en dan al die bomen en planten op de oever... het is gewoon paradijselijk. Gijs is helemaal in zijn element, dit is zijn favoriete natuur, veel groen, water en bergen. 

Nadat we rond hebben gedobberd, vogeltjes hebben bekeken en ons hebben verbaasd over de photoshoots die op een hangbrug plaatsvinden, vind ik het tijd om terug te peddelen. Het is wat gaan waaien en nu moeten we tegen de stroom in. Het is een flinke klus om terug te komen, maar gelukkig wordt de stroming even verderop minder erg. We krijgen de geniale tip van een SUP-er: "You should go the other way, it's easier". Ja doos, maar je moet toch een keer de andere kant op om terug te komen. Ik denk dat ze zich een beetje schaamde want ik hen nog nooit een SUP-er zo snel zien peddelen. 

Als we weer bij Riverside aankomen heb ik last van mijn nek en schouder, niet alleen van het peddelen, maar ik ben verbrand ondanks het vele smeren. Maar het was het zeker waard. We drinken wat biertjes en googlen restaurants in de buurt, we moeten toch meer proberen dan alleen ons eigen verblijf. Ondertussen maken we vrienden met de Riverside katten; Plus en Kareltje II. Kareltje II heet eigenlijk Boris, maar dat doet me niks. 

We besluiten weer naar 'southside' te lopen om een ander restaurant te proberen. Het ligt bijna tegenover ons verblijf, maar omdat er om de één of andere reden bijna geen bruggen over de rivier zijn moeten we toch een eindje lopen. Onderweg wordt ons een tour aangeboden: "You want to watch pireplies tonight?". Ik  moet even denken wat hij bedoelt, maar dan valt het kwartje, hij wil ons een firefly-tour aansmeren. Toevallig hebben we die net geboekt bij ons eigen verblijf, maar ik moet wel heul erg grinniken om de pireplies. 

Gijs heeft Food & Fables  uitgezocht, een restaurant dat bij resort Fox & Firefly hoort. Het oogt wel wat fancy, maar al snel zitten we helemaal in onze comfortzone met een piña colada in ons hand. 

Ik verwacht dat we fantastisch eten voorgeschoteld krijgen, maar dat valt me vies tegen. Ik heb voor een chinees gerecht (Chopsuey) gekozen met kool, maar dat eigenlijk smaakloze kool met rijst is, geen kruiden niets. Erg saai... We hadden beter bij Riverside kunnen eten. 

We lopen terug naar het verblijf en drinken nog een biertje. Rond 19.15 uur komt de boot aanvaren bij Riverside en over de wankele steiger lopen wij, en nog twee stelletjes, naar de boot. Met een kapitein, een gids en iets van een hulpje varen we over de rivier. In het donker is het gelijk een heel ander gevoel. In mijn verbeelding varen we tussen de gevaarlijke beesten, terwijl het 's middags nog een veilig watertje was. Boven ons zien we zo ontzettend veel sterren, volgens mij heb ik er nog nooit zo veel gezien. Ik herken de sterrenbeelden niet eens meer.

Onderweg zien we her en der een verloren vuurvliegje, ik hoop maar dat het uiteindelijk een wat groter spektakel is. En ik wordt niet teleurgesteld. Als we bij de 'moederboom' uitkomen zit deze vrij vol met de gloeiende dieren die druk zijn met knipperen en signalen afgeven aan elkaar. In stilte bekijken we het magische tafereel, het is echt een gek gezicht. Ik kan weer wat van mijn bucketlist afstrepen. In het donker dump ik wat van de as van mijn moeder in het water onder de boom (pas terug in het licht zie ik dat dit de halve voorraad as is die ik in mijn ketting had zitten). 

De gids vertelt ons over de beestjes, terwijl de kapitein van de longboat het water in gaat om er eentje voor ons te vangen. De vuurvliegjes kiezen alleen bepaalde mangrovebomen uit om in te 'wonen' gedurende de 30 dagen die ze leven. De kapitein kruipt terug de boot op, met het beestje in zijn handen. Het is een raar gezicht, het is een vrij grote vlieg met een gloeiende kont. Hij legt het beestje in mijn handen en ik ben zo geobsedeerd dat ik het bijna vergeet door te geven. Natuurlijk zijn we erg voorzichtig, zodat we hem niet beschadigen. De kapitein heeft zijn vleugels nat gemaakt zodat hij niet weg vliegt, maar als deze zijn opgedroogd kan het diertje zich weer bij zijn pulserende familie voegen. 

Na het avontuur op het water, die overigens 500 pesos per persoon kostte, zitten we nog even na te genieten in het restaurant en baal dat het me niet is gelukt om een foto of filmpje te maken. Ik ben serieus onder de indruk van de kleine pireplies en nu weet ik zeker dat ik fan ben van Loboc... 

Opnieuw moeten we lang wachten voor er een taxi bij het verblijf kan komen en dan duurt het nog eens een uur in het drukke verkeer om bij de haven te komen. Als we hier gedumpt worden ben ik even gedesoriënteerd. Het is al warm en ik voel me niet lekker worden. 

Aangezien we dus nog geen tickets hebben gaan we op zoek naar de balie. Deze ligt buiten de poorten van gate 1 en als we hier aankomen hoop ik maar dat de enorm lange rij ook voor andere bestemmingen is. Niet dus! In rijen staan is de favoriete bezigheid van Filipijnen en volgens mij ook volkssport nummer 1. We ergeren ons anderhalf uur, ja serieus anderhalf uur, aan de trage vorderingen die we maken. Het is echt niet normaal. We missen hierdoor maar liefst 2 boten. Dit is niet zo goed voor mijn mentale toestand. 

Uiteindelijk hebben we de tickets in onze handen  en gaan we op weg naar de volgende rij... om binnen te komen in de haven. En de volgende rij... om door de security te mogen. 

Dan wacht er nog een verrassing op ons. We moeten ook nog inchecken. Het meisje bij de balie doet het lekker op haar gemakje, maakt nog even een kletspraatje met haar collega's terwijl er zo een twintig mensen op haar staan te wachten. Door dit geleuter missen we nog bijna de volgende boot ook. Als je het echt goed wilt doen, dan kun je nog een rij pakken, namelijk om je tassen in te checken. Hier hebben wij echt geen tijd meer voor. We slaan nog wat snacks in en gaan naar de boot. 

Tip #3: Boek je ferry tickets minimaal 48 uur van te voren. Dan kan je in ieder geval 1 rij overslaan!

Doordat we de tassen niet hebben ingecheckt ben ik nu gedoemd om met de rugtas tussen mijn benen te zitten, niet echt comfortabel, maar van de bootbaas mogen we de tas niet op één van de lege stoelen leggen. De boot is voor meer dan de helft leeg... maar ik moet onthouden It's more fun in the Philippines!

Mijn humeur slaat wel om als we eenmaal aan zijn gekomen in Bohol, het voelt hier gewoon anders, of althans, dat gevoel heb ik. We pakken een taxi voor 1000 pesos naar Loboc. We proberen nog om meer passagiers mee te lokken, maar iedereen lijkt naar de stranden van Anda te gaan. Ongeveer 3 kwartier later rijden we het plaatsje binnen.

Op een modderig pad worden we gedropt en gaan op zoek naar de receptie. We zien de gave huisjes al staan die we ook op Booking.com zagen, tussen de palmbomen en langs de turqoise rivier. Het is echt heel mooi! We vinden de receptie even verderop. Ze lijken haast verbaast dat we er zijn, maar als ik het boekingsnummer geef (voor het eerst!) is het toch in orde. 

Een vrouwtje breng ons naar het hutje voor de komende drie dagen. Het hutje is van hout/bamboe met een rieten dak. De badkamer is netjes en het bed is fijn. We hebben een balkonnetje met een rieten hangmat, waar Gijs natuurlijk gelijk induikt. Boven in de nok van het dak woont een Gecko, die 's nacht volgens de dame van de receptie nog wel eens wil krijsen. Prima, dan weet je dat je in Azië zit! 

Ik voelde me al vanaf die ochtend niet goed, dus ik besluit even te gaan liggen, iets wat ik niet heel vaak doe. Een uurtje later voel ik me dan ook een stuk beter en we gaan naar het restaurant dat ook aan het water ligt. Ik neem een pasta en Gijs een curry, ze hebben hier ook vegan opties! We drinken wat biertjes en gaan terug naar ons hutje waar we nog wat lezen voor we zitten te knikkebollen. Inderdaad  hoor ik de gecko roepen voordat ik in slaap val, ik ben zo blij dat ik in Bohol ben...

We hebben goed geslapen, maar we waren ook behoorlijk uitgeput van de heenreis. Ik weet wel dat ik niet per se fan ben van airco, die dingen staan volgens mij altijd overal veel te koud. Ik had de wekker om 9 uur gezet, maar we zijn er dwars door heen geslapen. 

Het is tijd om Cebu te verkennen. Ons verblijf ligt wat afgelegen in Lapu Lapu op het eiland Mactan, voor de kust van het eiland Cebu en het duurt lang voor de taxi er is. We rijden de drukte in en de brug naar het 'echte' Cebu City in.

Bijna drie kwartier later worden we afgezet bij Plaza Indepedencia. Ik ben nog niet onder de indruk van wat ik onderweg van de stad heb gezien, maar ik moet altijd een beetje wennen aan een nieuwe  omgeving, dus ik wil niet gelijk een oordeel klaar hebben. 

Onze dag in Cebu City begint bij Fort San Pedro, het oudste bewaarde fort van de Filipijnen. De eerste versie stond al in 1565 en is sinds die tijd telkens versterkt. Het is toch een beetje gek om zo een Spaans fort te bezoeken in Azië. 

Voor een habbekrats (30 pesos = ongeveer 50 cent) gaan we naar binnen en lopen wat rond over het binnenplein en over de muren. Er zijn wel wat andere toeristen, maar de drukte valt me echt heel erg mee. 

Er zit ook een klein museum in het fort, dat vertelt over de geschiedenis van het gebied. Er liggen oude Spaanse voorwerpen en er hangen schilderijen van de oude bewoners. Vooral meneer Lapu Lapu is best een held. Hij was de grote baas van het eiland Mactan, waar de ontdekkingsreiziger Magalhães de bewoners graag wilden bekeren tot het Katholieke geloof. Hier was Lapu Lapu het niet zo mee eens en in de Slag van Mactan. Tijdens deze fittie legde Magalhães het lootje en hierdoor werd de Spaanse overheersing in dit gebied (het eiland Mactan, maar liefst 40 jaar uitgesteld. Lapu Lapu wordt de eerste Filipijnse held genoemd, alhoewel zo een beetje de hele bevolking nu Katholiek is. Er zijn standbeelden van hem te vinden en hij wordt vertegenwoordigt op één van de peso-muntjes.  

Onze volgende bezienswaardigheid is het Magalhães kruis een paar straten verderop. Dit zou een heilige plek zijn, omdat de eerste Filipino's hier zouden zijn gedoopt in 1521. Na een korte zoektocht vinden we het mini-kapelletje. Hier is het wel een stukje drukker en echt rustig rondkijken is er niet bij. We gaan toch even naar binnen om wat foto's te maken. 

Het schijnt dat het oorspronkelijke kruis verstopt zit in het kruis wat er nu staat. Dan zou het veilig zijn voor boefjes die het ding graag willen hebben vanwege het heilige gebeuren. Op het plafond van het kapelletje is een schildering te zien die de geschiedenis uitbeeld. 

Dan struinen we verder door de stad, op zoek naar een gezellig café of restaurant. Er is niets... Het is druk, vies en er is serieus niets leuks te vinden. We snappen er niets van. We zitten bij het havengebied, waar een aantal toeristische trekpleisters zitten en er zit gewoon geen enkele toko waarvan ik denk dat het me leuk lijkt om er even een biertje of whatever te drinken. 

Het enige dat ik kan waarderen vandaag (behalve het fort en het kapelletje) zijn de kerstversieringen. De Filipino's zijn verzot op kerst en we zien meerdere winkels die zelfs op tweede kerstdag, die hier niet bestaat, nog volledig gewijd zijn aan kerstlampjes. Het is echt een ding hier. Op het nieuws kondigen ze halverwege de zomer al aan hoeveel dagen het nog is tot kerst, vanaf september wordt de versiering opgehangen en alle boranguay (stammen) nodigen elkaar uit voor het eten, waardoor de bewoners iets van een week lang bij elkaar langs moeten om te eten. 

Na wat voor mijn gevoel uren duurt, besluiten we naar een telefoonshop te gaan om toch maar een simkaart te kopen. Het is even pielen, maar uiteindelijk hebben we internet op Gijs zijn ontzettend trage, krakkemikkige toestel. De mijne kan niet zomaar open, echt heel handig bedacht van de fabrikant. 

We vinden een straatje, iets noordelijker, waar wel wat gezelligheid te vinden zou moeten zijn. We laten het drukke stadsdeel achter ons en lopen in een minuut of twintig naar General Maxilom Avenue en duiken een Irish Pub in.

Ik weet niet waarom, maar overal lijken we wel in een Irish Pub te belanden en deze keer is het die van ene Marshall. Even bijkomen met een Red Horse biertje. Door het groene licht zien we er uit als Shrek en Fiona, maar we zitten wel lekker en besluiten ook een hapje te doen. Ik heb zo geen zin meer om verder te lopen in deze stad.

Wat me al eerder op viel is de grote, echt serieus grote, hoeveelheid oude witte mannen die de stad rijk is. Eigenlijk dacht ik er niet verder over na, maar nu we even stil zitten en ze kunnen observeren gaat het lampje branden. Het zijn van die oude dudes op zoek naar Filipijnse liefde. En er zijn blijkbaar best van dames en (veel te jonge) meisjes die zichzelf aanbieden. Ik ben in shock. Ik wist dat dit speelde, maar ik had echt niet verwacht dat het zo in het openbaar zou zijn. Nu ben ik helemaal klaar met dit dorp en ik wil terug naar het verblijf. 

Tip #2 van deze reis: Skip Cebu (Shitty) City. Er zijn zo veel prachtige eilanden om uit te kiezen. Ik zou willen dat ik gelijk zou zijn doorgereisd, of iets van de omgeving had gezien in plaats van deze stad. 

We pakken de taxi terug naar het hotel, die verkeerd rijdt, waardoor we gigantisch omrijden en het dubbele moeten afrekenen. Zie tip #1, zorg dat je internet en google maps op je telefoon hebt, zodat je de chauffeurs de weg kunt wijzen. Als we dan eenmaal weer terug zijn bij MB Garden Inn drinken we daar nog een biertje om Cebu City te kunnen verwerken en gaan daarna naar bed. 

Morgen verlaten we Cebu en gaan alweer door naar het volgende eiland: Bohol! Ik hoef denk ik niet te zeggen dat ik er naar uitkijk om hier weer weg te gaan!

25 december 2019

Nadat ik de Lion King eindelijk heb gezien (fan-tas-tisch!) probeer ik een beetje te slapen en dat lukt ook zo af en toe. Tot er een kind begint te huilen, wat voor mijn gevoel uren doorgaat, en ik ga maar weer films kijken (Spiderman: Far from home, leuk leuk leuk, en Godzilla King of the Monsters).

Om 16.00 lokale tijd (8 uur later dan in Nederland) komen we aan op Seoul voor een transfer. Ook hier is het kerst en dat vind ik echt een gek idee. Er staan kerstbomen en zelfs de mega awesome wegwijsrobot, ja serieus, heeft een kerstmuts op! We struinen wat rond, halen wat drinken en lokaliseren onze gate. Gelukkig hoeven we hier niet zo lang te wachten. Op de terugweg is dit wel een ander verhaal. Dan zitten we bijna 10 uur vast in de hoofdstad van Zuid-Korea. 

Previous: Ljubljana take 2!

Het is een redelijk makkelijke route en zelfs met spierpijn heb ik er geen moeite mee. In ieder geval nog niet. Bij een mooi stuk strooi ik weer eens wat van de as van mijn moeder is de donkere zee. 

Af en toe vangen we een glimps op van de Amerikaan, maar de Belg zien we de hele route niet meer terug. Na een uur of 3 (schat ik) komen we aan bij het dorpje Formiguinhas . We krijgen ook nog eens gezelschap. En wat voor een gezelschap. De schattigste puppy ooit komt ons tegemoet en loopt met ons naar het dorp. Hij is echt te snoezig! Even serieus, zoom in op zijn blije hoofdje en durf te beweren dat je niet op slag verliefd bent! 

Als we uit zijn geknuffeld gaat de pupper zijn eigen weg en wij dus ook. We strijken neer bij een café voor een biertje. 

We slenteren weer verder en ik begin nu toch wel last van die spierpijn te krijgen. Ik wil niet klagen, maar ik heb wel behoorlijk last van zelfmedelijden. Ik maak er gelukkig niet zo een drama van als bij de Hel van 2016 in Myanmar, waar ik kapot ging toen ik een heuvel moest beklimmen... 

We komen aan bij een volgend dorpje, waar je eventueel ook terecht kunt voor een drankje. Wij hebben deze stop overgeslagen, maar het is wel pittoresk. Ik heb de naam niet kunnen ontdekken helaas. Het dorpje ligt in tussen twee van de kliffen in. Via een zigzaggend weggetje ga je naar beneden terwijl je uit wordt gelachen door een ezel. 

Previous: Punk Rock Holiday Slovenië

Previous: Santo Antão

Previous: São Vicente

Previous: Honeymoon op Kaapverdië

Previous: #14 Mansaf uit Jordanië

Ik heb goed geslapen, gelukkig. We hebben besloten dat we Jakarta niet meer in gaan, wat we eigenlijk van plan waren. Ik heb last van mijn ogen van de smog. We blijven lekker hangen in het hotel, zwemmen een stukje en gaan in het stoombad. 

In de middag gaan we met de shuttlebus naar het vliegveld, waar we weer veertig minuten over doen, zucht. We hangen wat rond op het vliegveld en eten wat. Uiteindelijk gaan we om half acht met Garuda de lucht in. Het is toch wat minder comfortabel dan Etihad en niemand van ons kan echt zijn draai vinden. Slapen lukt dan ook niet echt. 

Rond half drie komen we aan op Abu Dhabi, maar gelukkig hoeven we hier niet nog eens acht uur te blijven. We moeten ons zelfs haasten naar de volgende gate. Het is echt een heel stuk lopen. 

Nu vliegen we gelukkig wel weer met Etihad en het vliegtuig is redelijk leeg. Nanouk heeft het mooi bekeken een gaat liggen op drie lege stoelen. In deze stoelen kan ik gelukkig ook wel een beetje indutten. Op de één of andere manier gaat de vlucht heel snel en voor ik het weet gaan we landen op Brussel Airport. 

Op het vliegveld wachten we op het shuttlebusje dat ons naar het Airport Hotel zal brengen, hier staat Max zijn auto op ons te wachten. Samen met een aantal andere mensen staan we klaar, maar het busje komt maar niet. Op een gegeven moment gaat Max maar eens bellen. Het duurt anderhalf uur voor het busje eindelijk komt en het is hier hartstikke koud. 

De chauffeur begint te bitchen dat wij op de verkeerde plek zouden staan. Dat is toch wel apart aangezien niet alleen wij hier staan, maar ook nog een stuk of acht anderen. Wat een eikel. Hij blijft hier ook maar over door gaan. Als we een kwartier later op de stoep bij het hotel staan, gaat Max snel zijn auto halen. 

Tijdens de rit naar huis heb ik eigenlijk alleen maar geslapen, heerlijk! Bij een tankstation halen we wat te eten en te drinken. Heerlijk gewone belegde broodjes en chocomel! Als we eindelijk thuis zijn ben ik zo blij om die stomme katten weer te zien. Gelukkig is dit wederzijds. 

Wel een beetje jammer dat het huis helemaal onder de vliegen zit, de oppas heeft de lege kattenvoerzakjes gewoon op de grond gegooid en het hele keukenraam zit vol smerige vleesvliegen... Als we onze tassen leeghalen komen hier een heleboel grote mieren uit, hier hebben we nog best lang last van gehad. Ze bleven maar komen. Uiteindelijk hebben we ze met een gifdoosje uit  moeten roeien, niets anders hielp. 

Wat is het fijn om weer thuis te zijn...

Het is tijd om Lombok achter ons te laten. Het voelt alsof de vakantie al voorbij is, we gaan terug naar Jakarta. Ik vind het jammer om weg te gaan bij Sunset House, maar we hebben voor de allerliefste personeelsleden een fooi achter gelaten. 

Om vier uur staan we klaar om te vertrekken, het zou anderhalf uur rijden zijn naar het vliegveld. Wij komen na drie kwartier al aan... het was natuurlijk hartstikke rustig op de weg. Het inchecken gaat weer hartstikke snel, ik denk omdat het binnenlandse vluchten zijn. 

Het is twee uur vliegen van Lombok terug naar Jakarta, maar omdat we ook nog door een tijdszone gaat, duurt het 'eigenlijk' maar een uurtje. We komen hierdoor al om acht uur aan. 

Ik heb echt helemaal geen zin in Jakarta. We pakken een taxi naar FM 7 Hotel, dat op tien minuten afstand van het vliegveld zou moeten liggen. Nu doen we er ruim veertig minuten over. Het is zo ontzettend druk op de weg. We rijden door een vage buurt met een hoop afval en mensen die tussen de auto's door wandelen. Zo schiet het inderdaad niet op. 

Door een hek met een beveiliger komen we ineens bij ons hotel terecht, beetje een vreemde locatie, maar achter de hekken merk je niets van de vreemde buurt. We worden geholpen door een piccolo met een kanariegeel pak aan. Onze kamer blijkt nog niet klaar te zijn en er is weer iets vreemds aan de hand. Door het gebrekkige Engels weten we alleen niet wat het probleem nu precies is. Het zal allemaal wel, ik heb koffie nodig!

De cappuccino is goed, hier knap ik toch wel wat van op. Na ongeveer een uurtje is onze kamer klaar. We hadden er eigenlijk niet veel van verwacht, maar het is een super nette kamer met een goed bed en een fijne douche. 

Omdat we nog een hele dag te besteden hebben gaan we naar Taman Mini Indonesia Indah (TMII), een park waar je Indonesië in het klein kunt bekijken. Het is bloedheet in de taxi en je wordt misselijk van het gassen en remmen, gassen, remmen, gassen, remmen, gassen, remmen. Max begint ineens te lachen en wijst op een sticker op het raam. "Je kunt het melden als de chauffeur roekeloos rijdt". Nog geen vijf seconden later... BAM. 

We zijn de auto voor ons geknald. Uiteindelijk was er niet veel aan de hand, geen schade volgens mij. De chauffeurs lachen en stappen allebei hun eigen auto weer in. 

Na twee uur zweten op de achterbank komen we eindelijk bij  het park aan. Gijs en Nanouk zijn toch wat wagenziek geworden. 

Het park is niet helemaal wat ik er van had verwacht. Als ik mini hoor, dan denk ik aan een soort madurodam. Maar deze huisjes zijn helemaal niet mini, ze zijn gewoon op ware grootte nagebouwd. Het is wel tof om te zien, uit elk deel van Indonesië hebben ze de traditionele huisjes neergezet, soms ook met kleding en andere gebruiksartikelen. Ik moet zeggen dat het wel allemaal een beetje vergane glorie is en het park kan wel een opknapbeurt gebruiken.

Als we net een beetje rond hebben gekeken, begint het keihard te regenen. Niet miezeren, nee gewoon hozen. Dit hadden we nog niet echt gehad deze vakantie. We blijven eerst een beetje schuilen, maar op een gegeven moment ben ik het zat. Als het de hele dag blijft stromen, dan kunnen we  moeilijk blijven staan. 

Gijs en ik raken Max en Nanouk kwijt. Zij willen ergens aan de andere kant van het park wat eten, maar ik wil rustig het park verkennen. Al snel zijn we zeiknat als wij ook bij het restaurant aankomen, maar dit blijkt dicht te zijn en Max en Nanouk zijn nergens te bekennen. 

Elke eettent in het park is gesloten, niet echt handig...We halen maar wat pinda's maar zelfs die zijn niet te vreten. Ik wordt er een beetje chagrijnig van. We komen bij een Aviary en eindelijk stopt het met regenen.

Ik moet bekennen dat het vogelpark wel aardig is. De grote vogels vliegen los en zien er goed uit. Een aantal papegaaien in kleinere kooien langs de randen zien er minder fraai uit, maar over het algemeen lijken de dieren gezond en goed verzorgd. 

Onze volgende stop is het reptielenpark. Ga hier gewoon niet heen! Ik heb hier net zo een buikpijn aan overgehouden als aan de vogeltjesmarkt in Yogyakarta. Ik ga nog met goede hoop naar binnen, aangezien de vogels er redelijk uit zagen. Je vindt hier krokodillen en schildpadden in te kleine bakjes, slangen en kikkertjes in kooien met vloerbedekking en zonder verdere beplanting of schuilplekken. Een klaar laagje water moet de kikkers tevreden houden. Het meest nare vond ik de komodovaraan. Zo een bijzonder dier, in zijn eentje in een mini hok, met een achterlijk klein zwembadje. Het dier ligt daar echt te verpieteren...

Even verderop is een tentoonstelling te zien van opgezette dieren die volgens mij vanaf de opening in 1975 al te zien zijn. Ik heb me rot gelachen om de aftandse beesten die meer op roadkill lijken. 

We zijn het park wel zat en pakken een taxi terug naar het hotel. Deze doet er 'maar' twee uur over. Hongerig en moe zitten we in het restaurant. We eten wat en gaan al vroeg naar bed.

Om negen uur worden we opgepikt door onze chauffeur van de dag. Vriendelijke Ana heeft deze voor ons geregeld. Ik moest haar even overhalen, ze vond het eigenlijk geen goed idee, omdat ik volgens haar nog te ziek zou zijn. Oprecht bezorgd, anders kan ik het niet noemen. Als ze de toer niet zou boeken, dan loopt ze zelf natuurlijk commissie mis, dus waarom zou ze het uit mijn hoofd proberen te praten? 

Onze eerste stop is een pottenbakkersdorp, hier maken ze vasen, schaaltjes, bakjes en ga zo maar door. In dit dorp beplakken ze de aardewerkjes met gekleurde eierschalen. Dit ziet er tof uit. Ik wil dit ook eens proberen. 

De volgende stop is een weversdorp. Onze gids verteld dat de Sasak bevolking allemaal een weefgetouw voor het huis hebben staan. Als een vrouw niet kan weven, dan mag ze niet trouwen.

Natuurlijk komt de rondleiding aan het eind uit bij een winkel. Max gaat hier helemaal los, hij koopt overhemden voor zijn vader, maar Gijs koopt nog een hoedje, voor bij zijn traditionele outfit. Ze zullen wel blij met ons zijn. We mogen ook nog even poseren in traditionele kledij. 

De volgende stop is een traditioneel dorp, maar ik geloof er eigenlijk weinig van. De gids doet net of de mensen hier daadwerkelijk wonen. Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar het komt over als een set up. Toch is het leuk om te zien. Hier zie je ook weer de rijstschuren, waarop ons verblijf bij Sama Sama op Gili Trawangan gebaseerd is. 

De gids vertelt dat de vrouwen bij de Sasak de baas zijn. Zij slapen in het huis, terwijl de mannen buiten slapen. Voor de verandering komen we uit bij een winkeltje. Je zou er haast moe van worden. Toch kopen we wel wat, een rijstlepel... 

Max heeft op internet al gelezen dat bij Kuta Beach, de afsluiter van de dag, veel crimineeltjes rondlopen. Hele jonge crimineeltjes. Het schijnt dat je hier lastig gevallen en soms zelfs beroofd wordt door kinderen. Hier heb ik niet veel zin in. Als we worden afgezet bij een restaurant, lijkt het nog rustig. We eten een lunch en al snel zien we scooters met kinderen aan komen rijden. Gelijk beginnen ze te bedelen. We geven ze wel een centje en dan houden ze op. 

Toch zitten de verhalen me niet lekker en we besluiten de chauffeur te vragen ergens anders heen te gaan. De man lacht en verteld dat hij sowieso een veel mooier strand weet!

Vandaag ben ik weer wat opgewekter, mijn buikkrampen beginnen wat minder te worden en ik heb goed geslapen. Na het ontbijt zien we Max en Nanouk lopen, die hebben een rondje door Senggigi gelopen en zeggen dat er niets te doen is. 

Toch besluiten we ook maar een eindje te gaan lopen, ik wil toch het idee hebben iets te doen. We lopen over het zwarte zand strand. We komen uit bij rotswand, waar we niet langs kunnen zonder te moeten klimmen. Dat moet dan maar, Gijs gaat eerst op verkenning uit en zegt dat zelfs ik het kan. Ik glibber over de rotsen, maar blijf gelukkig staan. 

Aan de andere kant van de rotswand staan een hoop mensen te vissen. Een vervelende verkoper spot ons en wil ons een hoedje verkopen. De dag ervoor hebben we hem ook al bij Sunset House gezien en toen was hij ook heel koppig. Hij blijft ons maar achterna  lopen. Het is zo irritant dat we een restaurantje in vluchten. 

Eigenlijk moeten we de verkoper dankbaar zijn. We komen bij een tentje terecht waar ze jaffels verkopen. Een soort tosti maar met veel meer er op, zoals tomaat, ei en al die rommel. Ze zijn fantastisch! Gijs bestelt zelf een tweede.

Na de lunch, die bij mij gewoon binnen bleef voor de verandering, lopen we nog wat verder. We komen bij een pad, dat half is ingestort. Bij een soort stenen pier gaan we even zitten. We zien hier zwarte krabben op de rotsen die van de ene naar de andere springen. Ik wist echt niet dat krabben konden springen!

Even verderop zit een 'Art Market'. Ze verkopen grappige dingetjes en het is er heerlijk rustig. We struinen wat rond, kopen een Mandi, wat een traditionele handdouche is. Het is een soort houten opscheplepel. Eén van de vrouwtjes in Sunset House moet steeds lachen om mijn naam 'Miss Mandy hihihi Miss Shower'. 

Terug bij Sunset gaan we hangen bij het zwembad. Deze wordt net schoongemaakt. Al snel worden we belaagt door verkopertjes. Ze mogen het terrein niet op, maar het zwembad ligt aan het strand dus het personeel kan ze niet tegen houden. Ik wordt er helemaal gek van, hoedjes, vlammende portemonneetjes en ga zo maar door. We moeten nog wel wat souvenirtjes hebben voor een paar mensen. Als er een man langs komt met tolletjes, kopen we er een paar. Dit ontketend helemaal een overvloed aan verkopers. Een paar armbandjes met pareltjes kunnen we ook nog wel weg geven, maar daarna moeten we vluchten. Ze houden niet meer op!

Vandaag zullen Max en Nanouk ook aankomen in Sunset House, ze weten nog niet dat we de Rinjani niet aan het beklimmen zijn. 

We besluiten naar een winkelcentrum in Mataram te gaan, we hebben wat nieuwe spullen nodig, alles is vies en stinkt. En mijn slippers zijn inmiddels echt wel aan vervanging toe. 

In een gebouw dat me doet denken aan een ballenbak blijkt een fancy winkelcentrum te zitten. Volgens de taxichauffeur komen de mensen hier alleen maar heen om de roltrappen te gebruiken... Echt winkelen doen ze niet, hiervoor gaan ze naar de markt. 

Ze hebben hier wel wat high-tech speelgoed, auto'tjes verkleed als knuffeldieren, robotdieren die kindjes op hun rug dragen en meer van die rommel. Ineens moet ik toch naar het toilet, ik dacht dat ik wel weer wat opgeknapt was, maar helaas. De toiletten zijn zo smerig, niet normaal. De rest van het winkelcentrum is blinkend schoon, dan kan ik echt niet begrijpen dat ze dit dan weer zo verwaarlozen. 

Terug bij Sunset House kletsen we een beetje met Wayan, één van de jongens uit de bediening. Hij verteld van alles over het hindoeïsme en het leven op Lombok, wat een schattige vent!

We zijn vroeg genoeg wakker om de zon op te zien komen. Ik ben beroerd en heb slecht geslapen. Ik wordt al naar bij het idee dat ik de vulkaan moet gaan beklimmen, maar ik moet! We hebben hier zo naar uit gekeken. 

Ik krijg niets naar binnen en ik hoop dat als ik niet eet, er ook niets meer uit gaat komen. We worden opgehaald door Nam, onze fanatieke gids. 

Gijs gaat met Nam en een hoop ananassen in de achterbak van een pick-up wagen zitten, maar ik duik voor in naast de chauffeur. Deze is niet erg spraakzaam en al snel kijk ik maar gewoon naar buiten. 

Een half uur later komen we aan bij het trekking center, waar we samen met een hoop andere ons moeten inschrijven, zodat ze weten dat we gezocht moeten worden als we niet op tijd terug komen. In een lange stoet lopen we door het droge gras. Het zand is rood en ruikt naar opgedroogde mest. Het is nu al bloedheet en ik kijk uit naar de bomen die even verderop staan. 

We lopen nog geen twintig minuten of ik wordt duizelig en begin te struikelen. Ik hoop dat dit snel over gaat, maar eenmaal tussen de bomen ben ik al gesloopt en begin over te geven. Dit  is niet goed... Ik zeg tegen Gijs en de gids Nam dat dit niet gaat lukken, ik ga wel terug nu ik nog kan. Gijs moet maar alleen verder gaan. Dit is een probleem. Iemand moet per se met mij terug naar Sunset House. Ik snap niet wat het probleem is. De weg terug naar het center is niet moeilijk te vinden en daar kan ik zelf wel een rit naar Senggigi regelen, maar hier gaan ze niet mee akkoord. 

Ik vind het zo erg, maar niet veel later lopen we terug. Ik ben alleen maar aan het janken en struikelen. Ik voel me zo ontzettend beroerd en vooral ook schuldig. Waarom dacht ik dat ik kon gaan? Ik had al een week amper iets binnen gehouden. 

De rit terug naar Sunset View heb ik alleen maar naar mijn schoot gekeken. Ze zijn heel verbaasd als we weer op de stoep staan, maar ze regelen gelijk een kamer voor ons. Ik breng een uur of twee in de badkamer door, het is nog erger dan eerder, zucht. Later in de middag maar even gaan zwemmen, maar dit is dan ook het enige dat ik die dag nog doe...

Onze grote rugtassen laten we voor een paar dagen achter bij Sunset House, hier komen we na ons Rinjani avontuur weer terug. We stappen in de taxi die ons naar Senaru gaat brengen. 

Drie uur en heel veel 90's nummers later komen we aan in het bergdorpje. We stoppen bij Restu, ons hele goedkope verblijf voor de komende nacht. Het stelt echt niets voor, een bed, douche en toilet, niets meer dan dat. Maar het uitzicht is heel gaaf. We kunnen de Rinjani zien liggen en even verderop de zee. 

Rames, een vrolijke vent, bakt een paar bananenpannenkoeken voor ons, voordat hij ons meeneemt op een tochtje naar de watervallen van Senaru. 

Als we bijna klaar zijn om te vertrekken, komt de eigenaar van het verblijf aanrijden. Hij komt bij ons zitten, wat me op de één of andere manier heel ongemakkelijk maakt. Ik vind het maar een vreemde vent. Hij biedt aan om ons, samen met Rames naar de watervallen te brengen. De man praat heel traag, alsof hij je in de zeik zit te nemen ofzo. Het is gelukkig maar een kort stuk rijden en dan zijn we van hem af. 

Rames is gelukkig wel een stuk gezelliger. Als we een lange trap aflopen om bij de grote waterval te komen, lacht hij ons uit als we met gezinnetjes op de foto moeten. 'For memory' zeggen ze er bij. Ik snap niet waarom, maar ik onderga het maar gewoon. 

De waterval beneden is heel gaaf, maar het is inderdaad wel wat druk. Het is zondag en dan komt de lokale bevolking ook naar de watervallen. Rames legt uit dat de grote waterval voor de mannen is, zo kunnen ze bewijzen dat ze echt heel stoer zijn. Ze staan onder de donderende straal, maar moeten zich wel omhoog houden door op een steen te leunen. De zachtere straal is voor de vrouwen en een derde straaltje voor de kinderen. 

We gaan verder op avontuur en komen geen mensen meer tegen. We lopen langs een irrigatiekanaal en komen uit bij een rivier. Hier sjokken we doorheen. Mijn slippers overleven het bijna niet, maar ik kan er nog op lopen. Een minuut of tien later komen we uit bij de volgende waterval. Deze is een stuk rustiger. 

Hier gaan we even zwemmen. Het water is koud, maar toch is het heel gaaf! Op een gegeven moment komt er een groep jonge jongens aan gelopen. Ze willen met me op de foto, super ongemakkelijk in mijn bikini, met een stuk of tien van de pubers die om en om naast me komen staan. Heel bizar. Even verderop liggen Gijs en Rames in een deuk...

Op de weg terug naar het verblijf gaan we door de irrigatiekanalen die in de rotsen zijn uitgehouwen. Het is wel een beetje eng, wortels steken uit het water omhoog en ik zweer dat ik vleermuizen hoor. Maar toch is het wel heel tof! Deze route is veel beter dan de heenweg, lekker rustig. We lopen over een rustig pad, langs een afgrond, als Rames ineens begint te schreeuwen. Even ben ik verbaasd, maar dan hoor ik dat er apen antwoorden even verderop in de bomen. 

Bij Restu eet Gijs wat, maar ik ben ondertussen weer beroerd geworden. Wat is dit vervelend, misschien had ik ook beter naar de kliniek kunnen gaan. Ik zie nu al op tegen het beklimmen van de Rinjani morgen... 

Om half 8 in de ochtend nemen we afscheid van Max en Nanouk, zij blijven nog even op Gili Air, omdat Nanouk zich nog erg beroerd voelt. Gijs en ik gaan door naar Lombok. Helaas ben ik zelf ook nog ziek, maar we gaan het er op wagen. 

Met de cidomo, die ik nog steeds irritant vind, worden we naar de haven gebracht. Eenmaal daar, moeten we even wachten. Er wordt van alles in het Indonesisch omgeroepen en wij hebben geen idee waar het over gaat. Dit is misschien ook niet heel handig als er alleen maar toeristen zitten te wachten. 

We worden gehaald door een mannetje, die ons kaartje pakt, iets op het papiertje krabbelt en ons naar een bootje wijst. Het zal allemaal wel. Ik spring de boot in, val er bijna weer uit, maar blijf gelukkig nog net staan. Tien punten voor mij!

Eenmaal aan land weet ik even niet wat me overkomt. We worden overspoelt door cidomo mannetjes. Ik zie ze al staan en weet er om heen te glippen, maar een hoop toeristen komen in hun fuik terecht. Gijs loopt even achter me en weet ook weg te komen. Het voelt echt als een soort overval. Als ik bijna bij de weg ben, komt er toch een mannetje naar me toe. Hij hijst de tas van mijn rug en ik weet niet wat ik moet doen. Ik protesteer nog wat, maar dit heeft duidelijk geen zin.

Ondertussen is Gijs ook gepakt. De mannen beginnen tegen elkaar te schreeuwen, als ze merken dat wij bij elkaar horen. Dit is echt bizar. Mijn cidomo man wint en hij gaat met mijn tas naar zijn wagen. De andere man geeft ook de tas van Gijs af. We geven ons maar over aan deze vreemde situatie, net als de andere toeristen. Als we in de wagen stappen schreeuwt de man nog even over zijn schouder. 'Price is not included!'. Goh, alsof ik iets anders verwacht had, wat een opdringerige oplichterij zeg! Ik heb nog een grotere hekel aan deze mannetjes, als aan de bananenvrouwtjes op Bali!

Het is ook maar een heel kort stukje naar het Bunga Bunga café (deze naam is geen grap). Volgens mij rijden we dan nog om ook. Ik ben zwaar geirriteerd en ben beroerd. Bij het café moeten we best lang wachten. De ene groep na de andere wordt naar een taxi of busje geroepen. Uiteindelijk mogen we toch een wagentje in. 

Het uitzicht is heel gaaf, we zien de drie Gili's liggen vanaf de heuvels waar we door heen crossen. De rit naar Senggigi duurt lang en ik val zelfs even in slaap. Als we in het stadje aankomen weet ik ineens niet meer hoe ons verblijf heet. Paniek! Ik kan het toch nog in één van mijn krabbels terug vinden. We worden afgezet voor de deur van Sunset House. 

Bij de receptie worden we onthaalt door ontzettend vriendelijke mensen. De tassen worden aangenomen en even weg gezet, onze kamer is nog niet klaar. We hebben een wat luxer verblijf gekozen, zodat we goed uit kunnen rusten voor de Rinjani trektocht. Morgen zullen we de vulkaan gaan beklimmen in drie dagen tijd. 

We gaan bij het restaurantje zitten, dat direct aan het strand ligt. We krijgen een welkomstdrankje en er wordt iemand voor ons gebeld die de trektocht gaat regelen. 

Twintig minuten later staat er een ventje voor onze neus, hij zegt dat hij van John's Adventures is, het bureau dat we van te voren al hebben uitgekozen. Als we alles geregeld hebben, de chauffeur, het verblijf en de gids, krijgen we een bonnetje. Hierop zien we 'Anjani' tours staan. Heel vaag, we vragen er naar en krijgen een raar verhaal. De man gaat weg, we hebben ook al een aanbetaling gedaan. 

Het vrouwtje van de receptie komt haar excuses aanbieden, ze laat ziet dat ze de twee tours onder elkaar in haar telefoon heeft staan en ze heeft per abuis de verkeerde gebeld. Ze biedt nog aan om het recht te zetten, maar we laten het zo. 

De kamer 'Jasmine' is super mooi, met uitzicht op het zwembad, waar we snel induiken. Heerlijk! Ik ben nog steeds beroerd, maar het lijkt vandaag wel wat minder. Ik neem nog steeds de ORS en ik heb het gevoel dat dit de hele boel wat voorspelbaarder maakt. We doen het rustig aan, we hangen wat bij het zwembad, bij ons hutje en in het restaurant. De mensen hier zijn bizar vriendelijk, maar komen wel oprecht over. We kletsen wat met Wayan, die verteld dat hij eigenlijk naar Nederland zou komen om te studeren, maar dat de mensen die dit voor hem zouden regelen plotseling zijn overleden. Echt heel naar...

Vandaag gaan we snorkelen! Dit lijkt me dood eng, maar ik wil het graag proberen. We fietsen naar de andere kant van het eiland en wachten tot we wat meer duidelijkheid krijgen. Er is niemand te bekennen en ik wordt er een beetje nerveus van. Opeens komt er een vrolijke man die zich voorstelt als de kapitein. We zijn de eerste en mogen flippers, een bril en snorkel uitzoeken.

Langzaam komen de anderen aan. Gelukkig zit ons bootje niet zo vol, we zitten samen met zes anderen in het vaartuigje. Het heeft een glazen bodem, waardoor we nog iets meer van het onderwaterleven mee zouden moeten krijgen. Ik zie er alleen niet heel veel door. 

De eerste snorkelstop ligt bij Gili Trawangan. We springen het water in en hopen op het beste. Dat blijkt niet al te best te zijn, zowel Gijs als ik verzuipen bijna. Mijn snorkel blijkt niet goed te zitten en loopt vol met water. Tijdens het spartelen kom ik ook nog eens in een stroming terecht, waardoor ik helemaal niet meer vooruit kom. Onze gids moet me redden... 

Hij sleurt me mee door het water, omdat hij schildpadden heeft gezien. Hij zorgt dat mijn snorkel goed zit en ik kan los. Het is bizar. Ik heb dit nog nooit gedaan, maar ik had ook nooit verwacht dat het zo gaaf zou zijn. De schildpadden zijn zo mooi, het lijkt wel een droom. Ik denk echt dat dit het tofste is wat ik ooit heb gedaan.

Nadat we een stuk of vijf van de beestjes voorbij hebben zien komen gaan we terug naar de boot. Het zwemmen gaat gelukkig al beter. We varen naar het volgende plekje bij Gili Meno. Hier is de 'Meno Wall', een afgrond onder water.  Dit is een beetje freaky, ineens wordt het donker  onder je. In mijn hoofd zie ik de haaien al uit het niets opdoemen en durf niet in de buurt van de afgrond te komen. Ik zie wel nog meer schildpadden. 

De gids pakt één van de schildpadden en tilt het dier boven water. Het diertje klappert wanhopig met zijn flippers. Gijs en ik kijken elkaar aan, maar gelukkig zegt de kapitein dat de gids het dier moet laten gaan. 'Not okay!' roept hij. 

De laatste stop voor de lunch mogen we zonder gids ronddobberen. Het is opnieuw prachtig, maar hier zie ik geen schildpadden meer. Wel grote scholen vissen in allerlei kleuren, grote paddenstoelen van koraal en prachtige lichtval. 

Bij Gili Meno worden we het land op gelaten voor een lunch. Vanaf een hutje aan het strand zien we andere bootjes stoppen om te snorkelen. Als ik dit zie ben ik wel blij met het bootje waar wij mee varen, er liggen grote groepen mensen in het water te spartelen, het is geen gezicht. 

De lunch is oké, maar we proppen het snel naar binnen. We willen nog even kijken bij de turtle sanctuary, die ook op Gili Meno ligt. Dit hebben we al snel gevonden en het is zo leuk om te zien. Het zijn vier badjes, met in elk een andere leeftijdscategorie van de diertjes. Super schattig en natuurlijk een enorm goed doel! Lees meer in Bolong's Turtle Sanctuary.

Nog één stop na de lunch, dit keer bij Gili Air, vlak achter ons verblijf Island View. Het koraal was  opnieuw echt geweldig mooi. Een schooltje zwarte vissen schiet voorbij. Ik vind het echt jammer dan ik geen onderwatercamera bij me heb.

Nanouk is al bijna een week niet lekker en zij besluit met Max naar de kliniek op het eiland te gaan. Gelukkig zit deze er sinds een jaar, anders zou ze naar Gili Trawangan of zelfs naar Lombok moeten gaan. 

Gijs en ik wachten even, maar als ze niet terug komen gaan we toch maar zwemmen. Met de fietsjes gaan we naar de andere kant van het eiland. Hier is het wel wat drukken, maar ook minder koraal. 

Bij het strand komen we Max en Nanouk weer tegen. Nanouk heeft een hele lading pillen gekregen, maar hopelijk voelt ze zich daar wel snel beter door. Ook ik ben nog veel beroerd, maar heb nog niet het idee dat ik naar de kliniek moet. Ik ben gestopt met de norrit, die het niet beter maakte. Later heb ik gelezen dat dit ook helemaal niet goed is als je aan de malaria tabletten zit. 

Wel neem ik ORS, wat zorgt dat je vocht vast houdt. Hierdoor voel ik me wel wat beter. 

Die avond gaan Gijs en ik over het strand naar Bintang Beach. Het is al weer donker en we horen de hele tijd geschuifel achter ons en naast ons. Het is echt vaag. Ik zeg tegen Gijs dat hij er op moet schijnen en we zien een klein rood katje over het strand rennen. Die zit achter de krabbetjes aan die vluchten voor onze zaklamp. Het is echt een schattig beestje, we noemen hem Kareltje en hij loopt helemaal mee naar Bintang Beach. Hij komt zelfs bij ons op het bankje zitten en eigenlijk wil ik hem mee naar huis nemen... (lees ook Cats of Gili)

Ik eet een klein beetje, maar wordt opnieuw misselijk. Het lijkt wel alsof ik alleen ´een lunch trek, ontbijt en avondeten zorgen voor krampen. We luisteren wat naar de jongens die even verderop gitaar aan het spelen zijn en kijken naar de vele krabbetjes die over het terras schuifelen, voor we terug gaan naar het huisje. 

We staan vroeg op en pakken onze tassen weer in. Het is tijd voor de volgende Gili, namelijk Air. Aan de ene kant vind ik het jammer, omdat ik niet veel van het feesten heb meegekregen, maar aan de andere kant ben ik de drukte en het 'You smoke weed?' ook wel zat. 

Het is tien minuten lopen naar de haven, die ik niet als haven zou herkennen als iemand ons hier niet naar toe had gewezen. Het is best logisch, want het zit tegenover Harbour Café... maar verder zijn er geen aanwijzingen dat je hier moet zijn voor de boot. 

Al vroeg is het heet en ook best druk bij het havengebouwtje. Gelukkig duurt het niet lang voor we de boot op kunnen, wat wel weer een beetje gestuntel is, maar ik kom heelhuids en droog het houten vaartuig in. 

We varen een rondje rond Gili Meno, de kleinste van de drie eilandjes, hier staan toch meer gebouwen dan ik van te voren verwacht had. Op Meno gaan we niet overnachten, maar varen door naar Air. Hier is het in ieder geval een stuk rustiger dan op Trawangan. 

Bij het strand waar we gedropt worden staan alweer een hoop jongens te wachten op de lading toeristen. Ze hopen dat je hier komt zonder dat je een verblijf geboekt hebt, ik vraag me af hoeveel mensen dit daadwerkelijk doen. Ik ben er in ieder geval niet dapper genoeg voor. 

Helaas pakken we een cidomo naar Island View, onze accomodatie. Ik wil eigenlijk niet, ik vind het echt sneu voor de paardjes die de hele dag heen en weer moeten hobbelen, weinig rust krijgen en vaak nog in de zon staan ook. Veel van de dieren hebben X  poten en wonden op hun knieën. Ze zien er niet goed uit. Het is echter wel (te) ver om te lopen en ik ben nog steeds beroerd, dus toch maar het wagentje in. 

We hobbelen over de zandweggetjes en opeens valt één van onze tassen van de wagen. We roepen tegen de bestuurder dat hij moet stoppen, maar dit hoort hij pas laat. Gijs springt van de wagen en rent terug om de tas te pakken. Nog wat gehobbel, gewiebel en gebons later verdwijnt het zandpad in een dun strookje en ineens rijden we tussen de koeien. Ik ben even verbaasd, maar het blijkt dat we bij Island View zijn aangekomen. 

Island View is geweldig. We worden direct begroet door een joviale man en we hebben twee superschattige hutjes, naast elkaar, tussen de palmbomen. Er is een buitenbadkamer, deze is echt heel tof! Het is alleen een beetje gênant dat ik nog 'last van mijn buik' heb en het toilet ook buiten is... 

Bij de bar, aan het witte zandstrand, gaan we een ananassapje drinken, heerlijk! Gijs en ik gaan daarna nog even aan het strand zitten. Het water staat laag en ik zit tussen het koraal, maar het is heerlijk. 

We huren twee mini fietsjes bij de bar en crossen naar de andere kant van het eiland. Het duurt niet lang of ik ben rood/bruin van het stuivende zand. We fietsen door een dorpje op palen, wat leuk is om te zien. Toch blijft het jammer dat je hier eigenlijk alleen maar tussen de andere toeristen zit. Het fietsen gaat hier wel een stuk makkelijker dan op Gili Trawangan. 

Een kwartiertje later komen we aan bij de barretjes aan de andere kant. We hangen wat rond, maar blijven hier niet te lang, we willen niet in het donker fietsen, dan raken we geheid de weg kwijt. Het lijkt onmogelijk, op zo een klein eiland, maar toch krijgen we het zelfs in het licht nog voor elkaar. Het begin stuk zijn we goed gefietst, maar toch komen we niet uit bij Island View. We zijn echt experts in verdwalen...

We zijn gelukkig wel voor het donker terug en kijken naar de ondergaande zon op het strand, echt heel erg mooi! Daarna gaan we met Max en Nanouk op zoek naar een restaurant wat zij die middag hebben gezien. In het donker lopen we over het strand. Gelukkig was Max zo slim om een lampje mee te nemen, want anders hadden we een probleem gehad. Over het strand lopen allemaal touwen waar de bootjes mee vast liggen. Dit is in het donker echt niet te  doen. 

Ongeveer twintig minuten later komen we bij Legend Bar, waar live muziek zou zijn. Hiervoor is het nog te vroeg, maar de band is aan het in spelen. We strijken neer bij een loungehutje en bestellen wat te eten. In plaats van mijn 'gewone' pasta, krijg ik pasta met pepertjes. Dit heb ik net te laat door, ik neem een hap en voel het branden in mijn mond. Ik krijg hier zo een buikpijn van, dat ik wel op het hurktoilet moet. Ik kan wel huilen. Het deurtje kan niet dicht en Gijs moet op wacht staan. Toch komt er een stom mokkel dat de deur bijna open rukt. Wat een mafkees. Ook Nanouk wordt niet lekker, echt zo knullig, maar binnen de kortste keren lopen we weer terug naar de hutjes. 

Wat een rot nacht! Ik ben zo brak (en Gijs ook). Ik voel me nog steeds beroerd, maar toch gaan we vandaag een fietsje huren. 

Het begin stuk is heel fijn, de weg is hard en we komen langs leuke plekjes, maar al snel verandert het in zacht zand. Ik probeer er door heen te ploeteren, maar zelfs met een hoop gescheld wil het niet lukken. Dan maar wandelen. 

Dit is zeker niet erg, het eiland is super mooi. We komen een boom tegen die vol hangt met slippers, grote schelpen en verlaten strandjes. 

We doen ongeveer drie uur, met zwempauzes, over het rondje en daarna ben ik eigenlijk best gesloopt. We eten even snel wat, maar gaan dan snel terug naar het hutje. 

Ik vind het jammer dat ik niet meer van Trawangan heb kunnen mee maken, ik had wel zin in een feestje, maar helaas. Ik vind het wel erg vol met toeristen die zichzelf helemaal geweldig vinden, vooral de schreeuwerige groepjes macho mannetjes zijn vreselijk. 

Uitslapen zit er weer niet in vandaag, om half zeven staan we naast ons bed. Even snel douchen, de tas pakken en de kamer fatsoeneren. Meneer Uma komt nog snel aan met een ontbijtje! Super tof! 

Nadat we nog wat mensen bij andere verblijven op hebben gepikt, rijden we naar Padang Bai. Onderweg val ik al snel in slaap, toch vind ik dit altijd jammer, ik vind het leuk om de omgeving te zien. 

Bij een haven worden we afgezet. Gelijk worden onze tassen op een kar gegooid. Ik ben er een beetje beduusd van en vind het eigenlijk helemaal geen prettig idee, maar ik slaap nog half en reageer te traag. De rest van de mensen reageert ook niet dus het zal wel goed zijn. 

Na een uurtje wachten in een café worden we geroepen. We lopen achter een mannetje aan en zien onze boot liggen. Gelukkig kunnen we zitten en naar buiten staren. Nanouk wordt al snel niet lekker, misschien is het verstandig pilletjes tegen zeeziekte mee te nemen. Gelukkig is er zat ruimte om even te gaan liggen. 

In de verte zie ik een bruine strook in het water liggen. Ik besluit het raampje dicht te draaien, ik heb een donkerbruin vermoeden waar we dadelijk door heen gaan varen. Ennn inderdaad, een paar minuten later dringt een rioollucht mijn neusgaten binnen, gatverdamme! We zijn gewoon door een poepstrook gevaren. 

Na anderhalf uur komen we aan op Gili Trawangan, de grootste van de drie eilanden voor de kust van Lombok. Vanaf de boot springen we met onze tassen het water in en lopen het strand op. Hier staan al wat vervelende mannetjes te wachten om te proberen je mee te lokken naar hun accommodatie. We hebben al geboekt bij Sama Sama, wat gelukkig op vijf minuten lopen van ons aankomstpunt ligt. 

Via de reggae bar Sama Sama, waar we heel hartelijk begroet worden, komen we bij de receptie. Er blijkt iets mis te zijn gegaan. In plaats van twee huisjes, is er maar één gereserveerd. Ze kunnen nog wel iets regelen bij een buurman. Gijs en Max gaan checken hoe dat er uit ziet, terwijl ik met Nanouk bij het huisje wacht. Het hutje is heel tof, in de stijl van een rijstschuur. 

Het duurt heel lang voordat de ventjes terug komen, maar Max heeft al besloten dat hij in het huisje bij de buren wil. Prima, want ik wil in de rijstschuur! Beneden zit een kleine badkamer met toilet, vervolgens ga je de trap op en kom je in de slaapkamer, met een fijn bed.

Gijs en ik gaan wat eten, maar Nanouk voelt zich nog niet lekker, dus die gaat even liggen. Niet ver van Sama Sama gaan we zitten bij een tent met mooi uitzicht over het water en een miljoen katten. Veel van de katten op Gili Trawangan hebben geen staart, maar alleen een kort stompje. Dit blijkt normaal te zijn, het is een speciaal ras. Natuurlijk heb ik dan al snel een stel nieuwe vrienden gemaakt.

Ondanks dat het al wat later wordt, gaan we toch nog even snel het water in, het ziet er veel te verleidelijk uit! Het is al best fris, maar het is heerlijk. Toch voelt het een beetje gek, het lijkt te prikken. Later kom ik erachter dat het vol met mini kwalletjes zit. Je ziet ze niet als je boven het water bent, maar je voelt ze wel...

Gijs en ik zouden naar een feestje gaan, maar ineens wordt ik niet lekker. Ik krijg ineens hoofdpijn en wordt misselijk. Ik ga toch maar even liggen in onze rijstschuur. Een uur later komt Gijs kijken hoe het gaat, maar het is alleen maar erger geworden. Dan moet hij maar in zijn eentje naar het feestje. 

Of het nu door het eten komt, of door de Malarone, maar ik word ineens beroerd... overgeven, diarree, het was vreselijk! Daarnaast ben ik ook nog eens aan het trippen, waarvan ik Malarone wel de schuld geef. Ik denk dat er inbrekers in mijn hutje proberen te komen en sta al klaar met een prullenmand om ze er van langs te geven. Er was helemaal niets aan de hand. 

Nadat Gijs van het feestje terug komt en is gaan slapen, heeft hij er ook al last van. Hij spuit de hele fles insectenspray leeg in de kamer, waardoor ik vreselijk moet hoesten. Hij denkt dat er miljoenen muggen in de kamer zijn en dat hij wordt lek gestoken. Als hij die ochtend wakker wordt is hij oprecht verbaasd dat hij niet onder de bulten zit. 

Leuk  spul, die Malarone...

Die ochtend worden we opgehaald, vandaag gaan we raften. Hier hebben we allemaal naar uit gekeken, even wat anders dan al die tempels. 

Het is nog best een eind rijden, maar uiteindelijk komen we uit bij Graha Adventures. Hier krijgen we allemaal een zwemvestje aan en een peddel in onze handen gedrukt. Nu moeten we opnieuw een stuk rijden. Een stuk of vijfentwintig mensen worden verdeelt over twee busjes en dan moeten we nog een half uur rijden. 

Ik baal als een stekker als ik weer duizend trappen af moet, maar ik zie wel weer mooie uitzichten. We komen uit bij de rivier, waar een aantal rubber bootjes voor ons klaar liggen. 

Er wordt een korte uitleg gegeven, jump jump is springen... boem boem is duiken en eigenlijk was dit het wel... Met twee vervelende Fransozen gaan we in een rubberen bootje. Het is best relaxt, we hebben geen last van zware stromingen of iets. Het is natuurlijk geen regenseizoen. 

Onderweg zien we een hoop mooie dingen. We mogen even een stukje zwemmen en ik duik gelijk het water in. De gast die bij ons in de boot zit roep opeens "snake, snake!" Ik schrik me dood, maar het was een grapje, wat ben ik ook een bange poeperd... 

We komen langs een waterval waar alle jongetjes laten zien hoe stoer ze zijn door eronder te gaan staan, het water klettert behoorlijk hard naar beneden. Bijna op het einde komen we een winkeltje tegen en kopen een biertje, natuurlijk ook voor onze bootman. Aan het einde van het ritje moeten we weer een stuk of duizend trappen op, echt pure horror. Nanouk en ik bezwijken er bijna onder. 

Aan het einde van de tour kun je een dvd'tje kopen met de foto's en een video die onderweg gemaakt zijn, zeker leuk om te hebben! Je kunt eventueel een lunch nemen, maar eigenlijk willen we zo snel mogelijk terug naar Ubud, want Max wil nog even een geroosterd biggetje eten, wat blijkbaar een van de specialiteiten is van de omgeving. 

Net op tijd komen we weer terug bij Uma Kutuh, Max is zo bang dat hij niet op tijd is voor zijn geroosterde varkentje, dat de eigenaar hem achterop een scooter naar het beste restaurant brengt, heel tof van meneer Uma! Gijs en ik gaan ergens anders eten, maar dit blijkt uiteindelijk niet zo een fraai tentje te zijn. 

We willen nog even bij Monkey Forest kijken, een stuk jungle waar aapjes los lopen. Dit blijkt nog een flink stuk lopen, maar als we in de buurt komen, zien we inderdaad de dieren al zitten. Bij de ingang van het stuk bos waar de aapjes leven zitten vrouwtjes banaantjes te verkopen, maar dit hoeft voor mij niet. Ik vind het leuk de dieren te zien, maar ik hoef ze niet in mijn buurt. Door de GGD ben ik wel een beetje bang voor rabiës geworden (behalve als het om katten gaat natuurlijk). 

*Edit: Ik heb recent (2020) iemand gesproken die in het  Monkey Forest door een aap in zijn hoofd is gebeten en naar het ziekenhuis kon voor een injectie.

Monkey Forest is niet zomaar een toeristenplekje in Ubud, maar door hier naartoe te gaan en de entree prijs te betalen, steun je de lokale bevolking. Daarnaast draag je bij aan het onderzoek naar de aapjes en natuurlijk het beschermen van het gebied waar zij wonen. 

www.monkeyforestubud.com 

Het bos zit echt vol apen en je hoeft geen moeite te doen om ze te spotten. Het meeste wat ik zie is toch dat ze toeristen lastig vallen. Of eigenlijk dat de toeristen de dieren uitlokken. Ze hebben tassen bij zich die ze continu open en dicht doen, waardoor de apen in de verleiding komen en willen weten of je eten in je tas hebt. Ook stoppen ze dingen los in hun broekzak, dit is ook weer een trigger waarvoor je overal gewaarschuwd wordt. Vervolgens gaan de mensen achter de dieren aan, als ze hun spullen kwijt zijn. Dit maakt ze ook nog eens agressief. 

Ik vind het vervelend om te zien en heb het na twintig minuten wel gehad. Het is leuk om even geweest te zijn, vooral de kleine aapjes zijn enorm schattig.

Ik ben zo blij dat we naar Uma Kutuh zijn vertrokken, echt een geweldig verblijf. Ik heb goed  geslapen, ondanks de ruzie die ik met de klamboe had. Als we voor onze kamer gaan zitten om wakker te worden, komt meneer Uma gelijk aan met een heerlijk ontbijtje, geniaal. 

Om half negen staan we klaar om met hem op tour te gaan. De vorige dag hebben we gevraagd of hij ons wat plekken wil laten zien, geen probleem! Hij rijdt ook een stuk relaxter dan Edy the Chicken Killer.

 De eerste stop is... een sarong winkel... We maken een vrouwtje heel blij door vier stuks bij haar te halen. "First money is lucky money" zegt ze lachend. Dit zullen we nog wel vaker horen in Azië. Met onze sarongs om gaan we in de auto zitten. Meneer Uma komt niet meer bij, we zijn al bij de eerste tempel, we moeten gewoon verder lopen. De sukkeltjes. 

Allereerst komen we uit bij een vijver met fonteinen. Het wat sneu, de vissen moeten hier op hun zij zwemmen omdat ze anders niet helemaal onder water komen. Arme diertjes. 

Even verderop in de 'olifantengrot'. Deze is zo genoemd door de mannen die hem hebben 'herontdekt'. Zij dachten dat het een olifantenhoofd was, dat is uitgehouwen uit de rotsen. Maar eigenlijk is het een monsterhoofd, dat met zijn handen de grot open houdt. 

Binnen is het pik donker en met onze mobieltjes proberen we onze weg te vinden. Echt heel boeiend is het niet. Er staan wat gezichtloze beelden met sarongs aan, met daarvoor een aantal offertjes. Misschien missen we wel wat... maar we kunnen niets anders vinden. 

Als we uit de grot komen zien we een groepje mensen die een tourguide een pad op volgt, het bos in. We gaan achter ze aan en belanden in een prachtige tuin. We lopen wat rond en Gijs en ik raken Max en Nanouk kwijt. Na wat dwalen komen we bij een pad dat naar de 'jungle' leidt. Een mannetje staat met een inschrijfboek en vraagt een donatie. Nou prima, ik wil wel weten wat verderop nog te zien is. We zien dat Max en Nanouk hun namen ook in het boek staan, die komen we straks vast nog wel tegen. 

Het is een beetje een gek weggetje, het is smal en gaat soms dwars door de beplanting heen. Toch lopen we door... tot ik een gigantische (vind ik althans) wagenwielspin zie hangen. Ik durf niet verder en sta vijf minuten te jammeren, terwijl Gijs gewoon verder loopt. Ik wil eigenlijk terug gaan, maar dat kan ik echt niet maken. Er komt een guide voorbij, met een groepje mensen die me keihard uitlachen. "No poison" zegt hij en probeert me gerust te stellen. "No but its's still big!"... 

Uiteindelijk ren ik gillend onder het monster door en glij bijna de heuvel af naar beneden. Niet heel slim, maar ik vind mezelf behoorlijk dapper. We lopen door, maar ik ben niet zo relaxt als hiervoor, ik hoor overal dieren in de jungle. We spotten Max en Nanouk, die al op de terug weg zijn. We kunnen nog een klein stukje verder. 

We komen bij een smal en krakkemikkig trappetje die langs de heuvelwand naar beneden gaat. Glibberend op mijn slippers ga ik naar beneden. Uiteindelijk komen we bij een riviertje, echt een hele mooie plek! Ik heb de as van mijn moeder natuurlijk bij me en deze wordt gedumpt in het water. 

De terugweg gaat een stuk soepeler. Ik ben keihard, zonder te kijken, voorbij de spin gerend. Dit kost me opnieuw bijna mijn leven, ik glijd weer uit op de bemoste stenen. 

De volgende stop is de rotstempel, Gunung Kawi. Deze tempels zouden zijn uitgekrabd door een reus... Heel gaaf, maar wat haat ik al die trappen hier, intens... Het idee dat mensen (of een reus) dit allemaal uit de rotsen hebben uitgehouwen is wel bizar, wat een werk. Overal staan offertjes en altaartjes. Het water dat langs de tempels stroomt is heilig en mag niet aangeraakt worden. 

We gaan nog even aan de overkant kijken, waar nog vijf van die tempels te vinden zijn. Hier komen we uit bij een watervalletje. Gijs en ik nemen een avontuurlijke route terug, over de rotswanden, langs een rijstveldje. Bij een opdringerig verkopertje, langs de trappen, kopen we een haarklem, die ik binnen een dag al heb weten te slopen.