In deze special vind je de redenen voor mijn liefde voor de stad Almere (A-Town/Ally). Okay, liefde is misschien overdreven, maar ik woon er toch al 23 jaar met veel plezier. Het ligt centraal, je bent hierdoor redelijk snel in de rest van Nederland. Vanaf het centraal station kunnen we in twintig minuten in het centrum van Amsterdam zijn.
In 2008 werd Almere door de Volkskrant uitgeroepen tot 'lelijkste stad van Nederland'. Ik vermoed dat de jury nooit in Lelystad is geweest.
Het fijnste aan het wonen in Almere vind ik de hoeveelheid parken, bossen en hofjes die we rijk zijn. Bijna elk huizenblok beschikt over een ‘hofje’ met bomen, gras, speeltoestellen en picknickbankjes. Zo goed als elke wijk grenst wel aan een stadspark en elk stadsdeel beschikt wel over een bos.
Ik ben zo een beetje opgegroeid in het Beatrixpark, wat ik nog steeds een fijne plek vind. Op mooie dagen voelt het bijna aan als het Vondelpark, vol gezelligheid. Overal zie je gezinnetjes, vriendengroepen en stelletjes genieten van het weer. Kinderen springen van bruggetjes (doodeng) en ik duik van de aanlegsteigers het water in. Voor een burger, patat of een milkshake kun je terecht bij de Gateway Diner. Een originele diner die uit de USA is overgebracht. Jongeren en iets oudere jongeren kunnen zich uitleven in het skatepark, waar altijd wel iemand te vinden is. Bij een rij walnotenbomen wordt er door de buurtbewoners druk geplukt en geraapt als de oogst rijp is. Met lange ladders op hun rug komen ze aan en met tassen vol vertrekken ze weer. Dezelfde buurtbewoners hebben de taak op zich genomen om één van de bloementuinen te onderhouden. Het staat hier zomers dan ook vol met prachtige bloemen en je bent omringd door vlinders.
Tegenwoordig woon ik aan het Vliegerpark in Almere-Haven. Ik kan van mijn woonkamer, op de eerste verdieping, zo het park inkijken. Herten lopen voorbij, schapen komen grazen, vossen blaffen in de nacht en Gijs wordt regelmatig wakker van een uil die op ons dak aan het krijsen is. Ook hebben wij extra huurders onder onze dakrand, een stuk of twintig kleine fladderende vleermuizen komen tegen de schemering naar buiten. Aan de rand van het Vliegerpark ligt onze eigen stads-ruïne, het ‘Kasteel van Almere’. Dit is nu in handen van Witchworld, een themapark dat hoopt ooit haar deuren te gaan openen. Voorlopig blijft het bij plannen, het blijft verdacht stil. Ik weet nog niet of ik zo blij ben met dit initiatief, maar we zullen zien hoe ver het komt.
Almere heeft veel water. Logisch natuurlijk, aangezien er ooit een zee lag op de plek waar ik nu woon.
Vroeger als klein kind greep ik elke kans om naar de Noorderplassen te gaan, waar een fijn strand te vinden is. Er is ook een klein surfstrandje te vinden en je kunt er barbecuen op de lavastenen. Als de bel klonk van de ijscoman sprong het halve strand op, om in een enorm lange rij te wachten op een paar bolletjes Italiaans schepijs. Even verderop vind je de Boathouse, een restaurant waar je ook barbecue bootjes kunt huren. Dit wil ik ook echt nog eens doen!
Tegenwoordig ga ik graag naar Emobeach aan het Weerwater. Hoe het strand echt heet weet ik eigenlijk niet, maar de bijnaam komt door de hoeveelheid alternatieve mensen die er rondhangen. Meestal blijft het bij hangen op het strand en ga ik het water niet in. Het fijne is dat je het idee hebt dat je echt op het strand bent, maar toch is het maar vijf minuten lopen vanaf het centrum.
Zoals ook in mijn vorige artikel #1 Het Groen al gezegd is, spring ik ook graag van de steiger in het Beatrixpark. Okay, misschien is het niet het schoonste water van Almere, toch is het er fijn zwemmen en behoorlijk druk.
Hoe fijn zwemmen en strandhangen ook is, varen vind ik echt lekker. Bij de jachthaven Haddock kun je een bootje huren. Vaar een paar rondjes over het Weerwater, zwaai naar de alternatievelingen op Emobeach en naar de hipsters op Strandje Beton ( een grijze vlakte aan het water naast de Schouwburg) en vaar door het centrum naar Stedenwijk. Hier vaar je het Beatrixpark in. Leg aan bij de steiger en neem een duik in het troebele water. Vaar door Kruidenwijk, langs de sluis en de Noorderplassen op. In de wijk Noorderplassen kun je bij een supermarkt aanmeren om meer proviand in te slaan.
Niet geheel onbekend lijkt me, maar Stichting AAP is een opvangcentrum voor apen en andere 'exotische' dieren. Vanaf 2011 tot half 2012 heb ik hier als vrijwilliger gewerkt. Helaas niet direct met de dieren, maar op de afdeling personeelszaken. Wel had ik uitzicht op het chimpansee verblijf!
Regelmatig kwam directeur David van Gennep even buurten. Ik wist de eerste paar keer niet eens dat hij de directeur was, zo relaxt is die man.
Over de historie van Stichting AAP is een boek geschreven, welke ik echt een aanrader vind. Het staat vol met mooie, heftige en schrijnende verhalen. Ik heb het in één ruk uitgelezen (met tranen) en heb het ook mijn zusje van 13 laten lezen. Ze was behoorlijk onder de indruk.
Je kunt altijd bij Stichting AAP terecht om op eigen houtje rond te lopen en de apeneilanden bekijken. Meestal zijn de berberaapjes en bavianen tussen 9.30 uur en 16.00 buiten. Elke zaterdag en woensdag worden er Apenpraatjes gehouden. Er wordt verteld wat de groepen zoal heeft bezig gehouden. Deze bijeenkomsten zijn gratis!
Er zijn ook achter-de-schermen-rondleidingen. Hiervoor kun je je aanmelden via de website. Het rondje AAP is ook weer gratis en een super mooi initiatief! Dit staat bij mij nog steeds op de to-do-list...
Je kunt de Stichting AAP steunen door te doneren. Maar wat misschien nog leuker is, dat is het adopteren van een aapje. Zo heb ik (een uur geleden) Sinbad, het witoorpenseelaapje geadopteerd. Lees hier zijn verhaal:
" Voordat Sinbad en zijn maatje Saphira naar AAP kwamen, zag hun leven er weinig rooskleurig uit. Sinbad werd, samen met nog een aantal witoorpenseelaapjes, als huisdier gehouden door een Duitse particulier. Toen de eigenaar uiteindelijk inzag dat het geen geschikte huisdieren zijn, trok hij aan de bel. Maar voor één van de dieren kwam zijn inzicht te laat, dit aapje overleed aan de gevolgen van verkeerde voeding. Voor Sinbad liep het gelukkig anders af!"
Het verhaal van Sinbad en de foto komen van de website van Stichting AAP.
Het eten in Almere stelde vroeger niet veel voor. Het meeste bestond uit Shoarma tenten en Franse bistro-achtige zaken. Tegenwoordig verschijnen er steeds meer gelegenheden waar ik best blij van wordt. Je kunt er ondertussen de halve wereld rondreizen zonder de stad te verlaten. De focus ligt op Almere Centrum...
- Zo eet ik Amerikaanse burgers bij Hudson in het centrum van Almere. Het liefst met een Budweiser biertje erbij. Ook serveren ze hier spareribs, waarbij de typische marinade met cola proeft. Erg lekker! Je kunt ook gaan voor een high beer, waarbij je biertjes kunt proeven en diverse hapjes geserveerd krijgt. Zo weet je voor de volgende keer wat je als avondmaal kunt bestellen.
- Voor een Thaise maaltijd ga ik naar Thaicoon, vlakbij het centraal station. Echt geweldig lieve vrouwtjes in de bediening en verrukkelijk eten. Alle gerechten kunnen vega gemaakt worden, maar toch kies ik vaak voor de zoetzure kip. Het samengestelde voorgerecht, waar je weer van alles wat krijgt (daar houd ik van) is heel goed. Dan nog een koude Singha erbij en smullen maar.
- Wil ik me wanen in Japan en aan de sushi? Dan vind je me bij Sapporo, een all-you-can-eat restaurant aan de grote markt. Ik weet dat er duizend van dit soort tenten zijn, maar deze vind ik net even wat beter. Toen ik nog vlakbij het centrum woonde, zat ik hier soms meerdere keren per week (schandalig) en heb ik vele stempelkaarten vol gekregen. Even proosten met een Sapporo-biertje in de lucht en rollend naar huis!
- In de zomer met een kan sangria op tafel en smullen van Spaanse tapas. Dat doe je bij Barca. Het heeft jaren geduurd voordat ik van het bestaan van dit restaurant wist en dit probeer ik nu in te halen. Je kunt kiezen uit á la carte of all-you-can-eat. Als je niet veel honger hebt, kies dan voor á la carte, de porties zijn best groot en kun je met de hele tafel delen.
- Authentieke Italiaanse pasta (of eventueel pizza) haal ik bij Porto Cervo. Ook weer ontzettend aardig personeel. De eigenaar op leeftijd komt altijd even een praatje maken. Ik ben idolaat van de canneloni en champignons in witte wijn. Afblussen met een Birra Moretti en als dessert een ijskoude scroppino. Gustoso!
- Mijn 'Italiaanse' pizza eet persoonlijk ik liever bij Woodstone. Gekke combinaties, maar vooral goede combinaties en ze hebben een vegan variant. Mijn maatje Max liet ons eens enthousiast een glaasje limoncello drinken. Niet doen! Proef dit maar als je in Toscane bent... Verder geen slecht woord over Woodstone.
- Bij Rosita's geniet je van een Mexicaanse maaltijd. De nacho's en kip burrito zijn mijn favoriet. Geniet van de cocktails (of mocktails) en neem een crème brûlée met tequila als nagerecht, als je nog plek hebt. Er is wel een klein beetje van de 'mañana mañana' mentaliteit met de Spaanse veroveraars meegekomen naar dit Mexicaanse restaurant, het kan behoorlijk lang duren voor je bestelling op tafel verschijnt. Maar de smaak maakt alles goed.
- Voor de kleine Griekse hapjes, de mezze, schuif ik aan bij Rhodos, vlak bij het station. Je kunt ook kiezen voor á la carte, maar ik vind het nu eenmaal leuk om me vol te stouwen met verschillende gerechten. Bij aankomst krijg je een glaasje Ouzo, die je slokdarm alvast even voor verwarmd.
- Heb je na al dit lekkers nog ruimte voor een ijsje? Dan kun je los gaan bij IJspressi op de Grote Markt. Met bizar veel smaken, maar ook een tikje bizarre smaken, zoals RedBull, Whisky-sigaren en Bacardi Cola. Maar ook de normale bollletjes vanille, chocola en stracciatella zijn worden er gewoon geschept. Je kunt er nog een bakkie koffie bij krijgen ook.
Zilver op Water 2021/2022 was een expositie van 7 kunstenaars waarbij de lichtgevende werken drijven op het water. De eerste periode lagen deze werken in Lelystad, maar het tweede deel vlakbij mijn huis in Almere-Haven, namelijk de Kemphaan. Een route door het donkere stadslandgoed met een biertje erbij en een marshmallow roosteren boven het vuur, een welkome afwisseling tijdens lockdown nummer 4.
‘ode aan het landschap’ van Mannie Krak
‘Zonder titel’ Foktje Doornbos
Erik Fakkeldij
De Horizon van Will vom Kothen
De Buizerd van Jurrian Van Den Haak